https://youtu.be/dbbtmskCRUY

(Ακούτε διαβάζοντας...)

Ο Δήλιος με χίλια ζόρια και με τη βοήθεια ενός ακόμα φύλακα των ανακτόρων, κατάφερε να σύρει στην κυριολεξία την Αντιγόνη στο εσωτερικό της πόλης. Ολόγυρά της οι κάτοικοι της Θήβας είχαν αρχίσει να πανηγυρίζουν για το θρίαμβό και της σωτηρία τους. Όμως για εκείνη, όλα τούτα ήταν παντελώς ξένα. Σαν να μην την αφορούσαν. Σιγά-σιγά, άρχισε και η ίδια να συνειδητοποιεί το μέγεθος του ολέθρου. Η μητέρα της και τα δύο της αδέλφια πέθαναν μπρος στα μάτια της. Με τρόπο τραγικό. Ένα βίωμα που θα την σημάδευε για ολάκερη τη ζωή της. Αν έμενε πια ζωή στις φλέβες και στα σωθικά της. Κάποια στιγμή ξέμεινε από δυνάμεις και έμενε άβουλη και βουβή, σαν άψυχο σώμα στα χέρια του Δήλιου. Ο υπασπιστής του παλατιού την μετέφερε στο εσωτερικό του.

Η Αναγγελία μιας απόφασης

"Έρχεται ο Άκτωρ ο στρατηγός" ανήγγειλαν οι φρουροί.

Ο Θηβαίος πολέμαρχος μπήκε στην αίθουσα. Πάνω του ήταν εμφανή τα σημάδια της σκληρής μάχης. Στο πρόσωπό του ακόμα ήταν ζωγραφισμένη η έκφραση της σύγκρουσης.

"Τι έχεις να μας πεις Άκτωρ;" τον ρώτησε ο Δήλιος.

"Καλό είναι που σας βρίσκω εδώ"

"Σε ακούμε λοιπόν" τού είπε η Αντιγόνη.

"Όλα τέλειωσαν έξω. Η Θήβα έμεινε όχι μόνο όρθια αλλά τσάκισε αυτούς, που τόλμησαν να την επιβουλευτούν. Όσοι Αργείοι γλίτωσαν έφυγαν πανικόβλητοι. Ο Κρέων με στέλνει ειδικά σε σας..."

"Σε μας ειδικά; Γιατί;" ρώτησε η Αντιγόνη.

"Όπως προβλέπεται, είναι της μοίρας γραφτό ή θέλημα των Θεών, σε κάθε δύσκολη στιγμή της πόλης, ο Κρέων να παίρνει αυτός τα σκήπτρα. Ο βασιλιάς μας ο Ετεοκλής χάθηκε με δόξα τιμώντας την πατρίδα του..."

"Δεν χάθηκε μόνο εκείνος στρατηγέ!" αντέκρουσε με πείσμα η Αντιγόνη.

Ο Άκτωρ ήταν σκληρός.

"Εκτελώντας κατά γράμμα τις εντολές του βασιλιά, ο Κρέων, μού ανέθεσε να σας πω τα εξής. Οι Θηβαίοι νεκροί θα ταφούν με τιμές όπως προβλέπεται αλλά και με ιδιαίτερο τρόπο. Έδωσαν τη ζωή τους για να ζήσουμε λεύτεροι, υπερασπίστηκαν τα χώματα της πατρίδας μας. Οι άλλοι! Οι επιδρομείς, όσοι τόλμησαν να σηκώσουν το αρπαχτικό τους βλέμμα στην πόλη θα μείνουν εκεί έξω! Άταφοι! Καμιά γη ή φωτιά δεν θα πάρει τα κορμιά τους!"

Ο Δήλιος με την Αντιγόνη αντάλλαξαν ματιές που φανέρωναν απόγνωση και οργή.

"Ποιος παραλογισμός βγαίνει απ' το στόμα σου;" τον αποπήρε η Αντιγόνη.

"Αυτό ήταν το θέλημα και η εντολή του αδελφού σου του Ετεοκλή..."

"Δεν είναι δυνατόν να γίνει αυτό!" επέμεινε με πάθος η Αντιγόνη.

"Δεν έχω καιρό για χάσιμο! Αυτή την είδηση σας φέρνω από τον νέο βασιλιά. Κανείς δεν θα τολμήσει χώμα να ρίξει ή σπονδή στα κουφάρια των Δαναών. Αλλιώς η οργή μας θα πέσει στο κεφάλι του!" κραύγασε ο Άκτωρ.

"Διακρίνω στο ύφος της φωνής του την αμετροέπεια που απεχθάνομαι και την έπαρση που μόνο πόνο και βάσανα φέρνει, στρατηγέ. Πού είναι ο θείος μου; Θέλω να του μιλήσω κατά πρόσωπο" είπε η Αντιγόνη. Ο Δήλιος την κοίταξε με καμάρι. Ανέκαθεν αυτή η γυναίκα είχε το θάρρος της γνώμης και δεν υπέκυπτε μπροστά σε τίποτα.

"Θα είναι στο κεντρικό παλάτι, δεν ξέρω πότε"

"Σύρε και πες του θα έρθω να τον δω!" του φώναξε εκείνη καθώς ο πολέμαρχος έκανε μεταβολή και αποχωρούσε.

Έμειναν μόνοι και πάλι. Η Αντιγόνη έμεινε να κάνει βήματα ολόγυρα.

"Άκουσες Δήλιε διαταγή του νέου βασιλιά; Άταφοι οι νεκροί Αργείοι. Και μαζί μ' αυτούς και ο αδελφός μου! Πιο ανόσια προσβολή και ύβρη στους νόμους των Θεών δεν έχω ακούσει μα την Ήρα!"

"Άκουσα Κυρά μου και τολμώ να πω σε καμάρωσα. Μα τι μπορούμε να κάνουμε κόντρα στη διαταγή του βασιλιά;" αποκρίθηκε ο Δήλιος

Το βλέμμα της Αντιγόνης σκλήρυνε. Οι γροθιές στα χέρια της σφίχτηκαν. Η φωνή της βγήκε αποφασισμένη.

"Και τα δυο μου αδέλφια μαζί με τη μάνα θα ταφούν όπως ορίζουν οι νόμοι των Θεών και της ζωής. Όπως θάφτηκε και η Ισμήνη. Όπως και ο πατέρας μου, όπως κάθε άνθρωπος. Αιώνες τώρα κυβερνάει το γένος των ανθρώπων αυτή η μοίρα. Αυτό ορίζουν οι νόμοι Θεών και της φύσης. Και κανείς δεν θα το σταματήσει αυτό. Τα όρνια δεν θα φάνε το σώμα του Πολυνείκη, όπως δεν πρέπει να το κάνουν και σε κανέναν νεκρό, όποιος κι αν είναι"

"Τι μπορείς να κάνεις μια αδύναμη γυναίκα;" τη ρώτησε ο Δήλιος.

"Το ποιος είναι δυνατός κι αδύνατος, Δήλιε, το ορίζει η στάση μας μέσα στη ζωή και όχι τα στερεότυπα, οι διαταγές και η εξουσία. Θα κάνω αυτό που με προστάζει το δίκιο και η ανθρωπιά!"

Όλος ο θρήνος και το βάρος, που είχαν λυγίσει την νεαρή γυναίκα, λες και έφυγαν μονομιάς μπροστά στο νέο της μεγάλο καθήκον. Μια απίστευτη εσωτερική δύναμη αναγεννήθηκε μέσα της από τη σπίθα, που προκάλεσε μια τερατώδης απόφαση.

Οι νεκροί μας πρέπει να ταφούν

Όσοι Αργείοι είχαν καταφέρει να γλιτώσουν συγκεντρώθηκαν αρκετά πέρα από τις όχθες του Ισμηνού. Υποχώρησαν με τα άλογα με κατεύθυνση τον Ασωπό. Εκεί ο Άδραστος προσπάθησε να τούς συγκεντρώσει και να τούς οργανώσει. Όσοι αξιωματικοί είχαν σωθεί ανέλαβαν να οργανώσουν τυπικά τους διασωθέντες σε ομάδες. Ο βασιλιάς είδε κάποια στιγμή έναν νεαρό άντρα εκεί να κατευθύνει και να δίνει εντολές. Τον πλησίασε.

"Νομίζω εσένα σε ξέρω, κάπου σε έξω ξαναδεί, ποιος είσαι;" τον ρώτησε.

"Είμαι ο Ίαμος βασιλιά μου, ένας από τους δύο υπασπιστές του Τυδέα"

"Ναι! Ήσουν μαζί του σαν ήρθατε πρώτοι εδώ πρεσβευτές..." θυμήθηκε ο Άδραστος.

"Δυστυχώς ναι...." απάντησε εκείνος.

"Μείνε μαζί μου, έχουμε δύσκολη επιστροφή μπροστά μας. Αλλά πριν απ όλα έχουμε κάτι πολύ πιο μεγάλο να σκεφτούμε"

"Τι έχεις κατά νου βασιλιά;"

Ο Άδραστος κούνησε λυπημένα το κεφάλι του.

"Βασιλιά.... άραγε ακόμα; Σε τι; Πάνω σε ποια καταστροφή και θάνατο;" μονολόγησε.

"Οι ώρες, όπως είπες θα είναι δύσκολες. Πρέπει να κρατηθούμε στις αρχές και στις αξίες μας" είπε ο Ίαμος.

"Άκου! Αυτό που με νοιάζει τώρα είναι οι σύντροφοί μας. Πίσω μας αφήσαμε νεκρούς Ίαμε! Άντρες γενναίους που πολέμησαν και έδωσαν τη ζωή τους για μας. Εμείς ζήσαμε, γλιτώσαμε. Πώς θα γυρίσουμε πίσω; Τι θα πούμε στις γυναίκες και στα παιδιά τους; Ότι τους παρατήσαμε άθαφτους εδώ στον κάμπο της Θήβας, βορά στα όρνια και φύγαμε;"

"Τι έχεις κατά νου βασιλιά μου;"

"Θα γυρίσω πίσω! Άοπλος. Ικέτης. Θα κάνουμε μια ομάδα και θα πάμε. Όσοι θέλουν. Θα ζητήσουμε να θάψουμε και να τιμήσουμε χώρια τους νεκρούς μας και να φύγουμε. Τίποτα άλλο"

"Δεν το βρίσκεις επικίνδυνο; Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα μας σεβαστούν"

Ο Άδραστος τον κοίταξε με ένα βλέμμα αποφασισμένο.

"Εγώ θα κάνω αυτό που πρέπει. Δεν με νοιάζει ότι κι αν κάνουν. Για αυτό όσοι με ακολουθήσουν θέλω να το κάνουν με τη θέλησή τους, χωρίς διαταγή"

"Είμαι μαζί σου βασιλιά χωρίς δεύτερη κουβέντα" απάντησε εκείνος.

"Πόση τιμή δείχνουν τα λόγια σου Ίαμε. Όμως πρέπει να μείνεις εδώ. Αναλαμβάνεις καθήκοντα αξιωματικού. Αν τύχει κάτι σε μένα και δεν επιστρέψω, να είναι κάποιος να τους γυρίσει οργανωμένα στο Άργος. Φώναξέ τους να τούς μιλήσω"

Ο Άδραστος ενημέρωσε όλους τους υπόλοιπους για την απόφασή του. Δεν βρέθηκε ένας να την αντικρούσει. Ζήτησε εθελοντικά δέκα άντρες να τον ακολουθήσουν άοπλοι. Προσφέρθηκαν περισσότεροι. Το ξημέρωμα της επόμενης μέρας τούς βρήκε να παίρνουν το δρόμο πάλι προς τη Θήβα. Αυτή τη φορά όχι ως στρατιώτες δυνατοί και παθιασμένοι αλλά ως ικέτες για να ζητήσουν να τιμήσουν τους συμπολεμιστές τους.

Μπροστά στον Κρέοντα

"Ζήτησες να με δεις Αντιγόνη" είπε ο Κρέων καθώς τη δέχτηκε μπροστά του στην αίθουσα του κεντρικού παλατιού, που μέχρι τώρα ήταν ο χαμένος αδελφός της ο Ετεοκλής. Εκείνη τον κοίταξε ίσια στα μάτια και χωρίς δισταγμό του μίλησε.

"Έμαθα έβγαλες μια διαταγή βασιλιά και θείε μου!"

"Η θέση σου δεν είναι εδώ. Των γυναικών οι έγνοιες τούτη την ώρα οφείλουν να είναι άλλες..."

"Οι έγνοιες των ανθρώπων δεν αλλάζουν ανάλογα με το φύλο τους..."

"Δεν βρήκες καλή ώρα να πολεμήσεις το λόγο μου"

"Δεν ήρθα εδώ να πολεμήσω τίποτα Κρέοντα, ήρθα να μάθω από σένα τον ίδιο. Ήρθα να το ακούσω από το δικό σου στόμα. Κοιτώντας με στα μάτια."

"Δεν κάνεις καλά να με προκαλείς! Μην επωφελείσαι απ' της συγγένειας την κάλυψη"

"Έβγαλες μια διαταγή για τους νεκρούς έμαθα, σωστά;"

"Σωστά έμαθες! Τι ζητάς λοιπόν;"

"Εκεί έξω, ο κάμπος είναι γεμάτος άψυχα κορμιά ανθρώπων. Οι ψυχές τους κατεβαίνουν στον Άδη και τα κορμιά τους είναι έκθετα στη φθορά και στα αρπαχτικά..."

"Οι Θηβαίοι θα τιμηθούν και θα θαφτούν κατά τα προβλεπόμενα. Πρώτος απ' όλους ο αδελφός σου ο Ετεοκλής και η αδελφή μου και μάνα σου, η Ιοκάστη...τι θες λοιπόν;"

"Ένας νεκρός άνθρωπος δεν έχει ταυτότητα φυλής ή πόλης. Είναι άνθρωπος σε κάθε περίπτωση.."

"Μιλάς για αυτούς που σήκωσαν το σπαθί στα αδέλφια μας; για αυτούς νοιάζεσαι; μιλάς για εκείνους που είναι υπεύθυνοι για το θάνατο τόσων Θηβαίων;"

"Ο εχθρός και ο αντίμαχος είναι τέτοιοι όσο είναι ζωντανοί βασιλιά. Όσο έχουν τη δύναμη να κραδαίνουν το σπαθί και να υπερασπίζονται τη ζήση τους. Σαν όμως χαθεί η ζωή τους, όλα τούτα δεν έχουν νόημα. Δεν είναι πια εχθροί αλλά άνθρωποι. Ο Άδης δεν ξεχωρίζει ξένους για δικούς βασιλιά μου. Δεν χωρίζει Θηβαίους ή Αργείους. Ίδια τούς έχει όλους και στην ίδια αγκαλιά θα τους κλείσει. "

"Του λόγου σου η αψάδα σέβαση στην εξουσία δεν δείχνει" αντέκρουσε τα λόγια της ο Κρέων.

"Η αρχή βασιλιά μου δεν κερδίζεται με το φόβο και το σπαθί. Αλλά με την πειθώ και την αναγνώριση"

"Στα άσπρα μου μαλλιά μάθημα θέλεις να δώσεις; Εσύ; Τι ζητάς Αντιγόνη;"

"Να τιμήσω τον νεκρό αδελφό μου τον Πολυνείκη! Και μαζί μ' αυτόν να φροντίσεις να καούν και τα σώματα των Αργείων νεκρών, χωριστά αν θες αλλά να το κάνεις!"

Ο Κρέων κατέβηκε απ' τη θέση του και την κοίταξε αυστηρά.

"Δεν νομίζεις ότι ξεπέρασες τα πρεπούμενα Αντιγόνη; Εκτελώ διαταγή του αδελφού σου του Ετεοκλή! Εκείνος με όρκισε για τούτο!"

"Το κάνεις γιατί το πιστεύεις ή γιατί στο διέταξε;"

"Το πιστεύω και συμφώνησα μπροστά του τη στιγμή που το είπε"

"Είναι ανόσιο αυτό που πας να κάνεις θείε μου!"

"Αρκετά! Ως εδώ! Ανέχομαι τόση ώρα την αυθάδειά σου χωρίς να αντιμιλώ όπως θα έπρεπε. Σου έδωσα το δικαίωμα να έρχεσαι μπροστά μου. Μην πατάς στο ότι θα γίνεις γυναίκα του γιου μου του Αίμονα και να εκμεταλλεύεσαι την ανοχή μου!"

"Το τι θα γίνω ή όχι δεν έχει να κάνει με αυτό που σου ζητώ, αν δεν το κάνεις εσύ θα τιμήσω εγώ τον Πολυνείκη με τα χέρια μου!"

Ο Κρέων ξέσπασε οργισμένος πάνω της. Με κόπο συγκρατούσε τον εαυτό του για να μην χειροδικήσει.

"Φτάνει! Δεν ανέχομαι άλλο του θράσους σου την αυθάδεια! Φύγε από μπροστά μου! Θα πρέπει να μάθεις να σέβεσαι τους νόμους και την ιεραρχία όπως αυτές εκφράζονται νόμιμα. Όποιος τολμήσει να δώσει σπονδές νεκρού είτε στον Πολυνείκη είτε σε οποιοδήποτε άλλον Αργείο η ποινή θα είναι θάνατος!"

"Έμαθα στη ζωή μου να σέβομαι τους νόμους που ορίζουν οι Θεοί. Τις αρχές και τις αξίες που σημαδεύουν τη ζωή και τον θάνατό μας. Το σεβασμό που οφείλουμε στην αρχή και στο τέλος μας. Έμαθα να αποδέχομαι αυτή την προαιώνια αξία και όχι την αρχή των ανθρώπων σεβαστέ μου βασιλιά. Γιατί είναι άλλο πράγμα η αρχή όπως εσύ την εκφράζεις και άλλο οι αξίες του γένους των ανθρώπων όπως ισχύουν από τότε που οι Θεοί φύσηξαν την ανάσα μέσα μας. Για αυτές τις αξίες μορφώθηκα και είμαι περήφανη. Για αυτές θα λογοδοτήσω στην κρίση των Θεών. Γιατί αυτοί θα με κρίνουν Κρέων και όχι ο νόμος σου"

Την άρπαξε από το χέρι.

"Μην τολμήσεις, μόνο αυτό θα σου πω"

"Δεν αναρωτιέσαι Κρέων πού θα σε βγάλει, της ύβρης σου η απρέπεια; Προσβάλλεις έναν νεκρό, καθυβρίζεις όλους τους άλλους. Ας σταματήσει εδώ ο κύκλος του αίματος. Θα είσαι εσύ που θα το κάνεις. Εσύ θα κατέχεις αυτή τη χάρη. Δώσε τέλος στον κύκλο της κατάρας αλλιώς θα σε πάρει μαζί της. Δεν διδάχτηκε κανείς σας τίποτα απ' αυτόν τον καταραμένο κύκλο; Μήτε ο πατέρας μου με τις κατάρες του, μήτε τ' αδέλφια μου;"

"Δεν είσαι σε θέση να μού κάνεις μαθήματα. Φύγε τώρα από μπροστά μου και μην δοκιμάζεις της υπομονής μου τα όρια! Φύγε!"

Η Αντιγόνη δεν πίστευε αυτά που ζούσε και άκουγε. Ένας ολάκερος κόσμος βούλιαζε μέσα της. Όλα αυτά που θεωρούσε σαν σταθερές γύρω της. Πρόσωπα και πράγματα σκορπούσαν δίπλα της σαν μαρμάρινα ομοιώματα και γίνονταν αμέτρητα κομμάτια. Δεν είπε κουβέντα. Έριξε μια αυστηρή κριτική ματιά στο θείο και νέο βασιλιά και βγήκε βιαστικά απ' την αίθουσα. Τα βήματα και οι προθέσεις της δεν θα μπορούσαν να έχουν παρά μονάχα έναν προορισμό. Και μάλιστα άμεσα πριν προλάβουν και γίνουν τετελεσμένα τα ανίερα λόγια του.

Συνεχίζεται...