Μουσική επιμέλεια: Γλαύκη  (https://stisglafkistocafe.blogspot.com/)

Στο στρατόπεδο των Αργείων

Ο Πολυνείκης επέστρεψε στο στρατόπεδο με ένα πνίξιμο στο λαιμό. Με συναισθήματα που έσφιγγαν γύρω του σαν ένα πελώριο φίδι που του έκοβε την ανάσα. Πατούσε ήδη στα χώματα της γης του. Στη Βοιωτία. Απέναντί του, κάποιες εκατοντάδες στάδια απόσταση, έστεκε η Θήβα, η γεννέτειρά του. Με τα στιβαρά της τείχη και τις πελώριες πύλες της. Και πίσω από αυτά, οι γονείς και τα αδέλφια του. Και εκείνος! Ο άνθρωπος που τον ξέκοβε από τους αγαπημένους του. Που του στερούσε το δικαίωμα να ζει κοντά τους μαζί με την νέα του οικογένεια, γυναίκα και παιδί του. Τα λόγια και ο περιφρονητικός τρόπος, που τον αντιμετώπισε είχαν μέσα του φουντώσει την οργή του στο έπακρο. Μια μανιασμένη επιθυμία σύγκρουσης, τον είχε κυριεύσει να σπάσει τα εμπόδια που έβαλε μπροστά του. Και ο τρόπος ήταν, τώρα πια, μονάχα ένας! Ο πόλεμος. Η επίθεση στη Θήβα.

Στην βασιλική σκηνή του στρατοπέδου, ο Άδραστος είχε συγκαλέσει το τελευταίο πολεμικό συμβούλιο. Ήταν εκεί όλοι! Αυτός και οι επτά πολέμαρχοι. Οι αρχηγοί που θα σήκωναν την τελική επίθεση κατά της πόλης. Ο Πολυνείκης τούς είχε ήδη ενημερώσει για τα γενόμενα στην συνάντηση με τον αδελφό του. Όλοι πια ήξεραν. Αντικείμενο της κουβέντας τους ήταν η παράταξη του στρατού μπροστά στα τείχη της πόλης. Γενικές κατευθύνσεις, σχηματισμοί και σχέδια επίθεσης. Ο πολεμόχαρος Άρης ήταν ολοκληρωτικά πια "παρών" στη σκέψη και στους σχεδιασμούς τους.

"Ας κάνουμε την τελική μας αναφορά στον σχεδιασμό μας" πήρε το λόγο ο Άδραστος και συνέχισε:

"Τυδέα! Αναλαμβάνεις το χώρο που θα εστιάσει τις πύλες του Προίτου. Καπανέα! Το πάθος σου και η ορμή σου με το λόχο της Ωλένου θα πέσει πάνω στην κεντρική πύλη της Ηλέκτρας. Αυτήν που πρώτη συναντάμε από εδώ μπροστά μας. Ο Ετέοκλος με τους Ορχομένιους θα ριχτεί στις Νήιστες πύλες. Ο Ιππομέδοντας τραβάει στην πύλη της Όγκας Αθηνάς. Οι Αρκάδες με σένα Παρθενοπαίε και το λόχο σας θα χτυπήσετε τις Βορραίες, τις πύλες του Ωγύγου, εκεί κόντρα στο Βοριά φυλαγμένες". Στη συνέχεια γύρισε προς τον Αμφιάραο: "Οι Ομολοίδες πύλες προσμένουν την αντρεία σου σεβαστέ μας μάντη προσμένοντας πιο πριν χρησμούς να βγάλεις για μας από τα σημάδια που θα δείξουν τα σφάγιά σου"

Σταμάτησε για λίγο. Το βλέμμα του έπεσε στον Πολυνείκη που τον κοιτούσε ατάραχος. Ο γαμπρός του τον πρόλαβε πριν συνεχίσει:

"Απέμειναν σε μένα οι Κρηναίες πύλες βασιλιά μου. Η έβδομη πύλη. Κοντά στη πηγή που ο Κάδμος σκότωσε το δράκοντα του Άρη και έσπειρε τα δόντια του στη γη. Κοντά λοιπόν στη πηγή που έδωσε των Σπαρτών τη φύτρα και το γένος. Το λέω σε όλους να το ακούσετε! Θα είμαι εκεί τιμωρός του θράσους και της ύβρης απέναντι σε όρκους και συμφωνίες. Και δεν θα διστάσω να φορέσω στον επίορκο αδελφό μου το μανδύα του θανάτου που θα τον πάρει στο βασίλειο του Άδη"

Η δήλωσή του προκάλεσε συγκίνηση αλλά και επαίνους στη συνέχεια από όλους. Εκτός από έναν! Αυτόν που αμφέβαλε απ την αρχή για όλα.

"Δεν τελειώσαμε!" φώναξε ο Άδραστος, "Το ιππικό θα καλύπτει τα πλαϊνά και τα πίσω μας"

"Οι Θηβαίοι θα βγουν απ τα τείχη; Τι πληροφορίες έχουμε;" πετάχτηκε ο Ιππομέδοντας.

"Δεν ξέρουμε" απάντησε ο Τυδέας, "αλλά μακάρι να βγουν στον κάμπο, τους έχουμε του χεριού μας εκεί"

"Μην υποτιμάς το ιππικό τους" διόρθωσε ο Ετέοκλος, "το έχω δει και το ξέρουμε. Θα πρέπει να προσέξουμε"

"Αύριο λοιπόν η μεγάλη μέρα! Στο πρώτο φως του ήλιου, οι Θεοί να δώσουν δύναμη στις καρδιές μας" φώναξε ο Άδραστος.

"Βασιλιά... πριν φύγουμε, κάτι έχω να ρωτήσω το σεβαστό μάντη και συμπολεμιστή μας τον Αμφιάραο". Η φωνή του Τυδέα προκάλεσε απότομα σιωπή.

"Είμαι εδώ και καρτερώ" απάντησε εκείνος άμεσα.

Ο Τυδέας τον πλησίασε.

"Όλοι ξέρουμε τη γνώμη σου για αυτόν εδώ τον πόλεμο μάντη Αμφιάραε. Όμως είναι κάτι που έχεις αφήσει στο σκοτάδι..."

"Τι εννοείς;" τον ρώτησε

"Κάτι που είχες πει την πρώτη φορά σε ένα άλλο συμβούλιο που κάναμε εκεί στο Άργος"

"Πες μου Τυδέα ξάστερα σε τι αναφέρεσαι;"

"Είχες πει τότε ότι κανείς μας δεν θα βγει ζωντανός από αυτόν τον πόλεμο. Με εξαίρεση έναν από εμάς! Και είχαμε ζητήσει να μας ονοματίσεις το πρόσωπο. Όμως είχες αρνηθεί υποσχόμενος να το κάνεις αργότερα καθώς τότε δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή. Δεν νομίζεις ότι είναι ώρα να μας το πεις σήμερα;"

Ο Αμφιάραος θα ήθελε εμφανώς να αποφύγει την ερώτηση. Σιώπησε για λίγο και ύστερα μίλησε:

"Αυτό θα το πω μονάχα στον ίδιο! Αυτός έχει σημασία να το μάθει και άλλος κανείς"

Άρχισαν κάποιες μουρμούρες στο συμβούλιο αλλά σύντομα ο Άδραστος έκανε νόημα να σταματήσουν για να φύγει ο καθένας για το λόχο του να ετοιμαστεί.

"Πριν φύγουμε δυο λόγια!" ακούστηκε η φωνή του Πολυνείκη.

Σταμάτησαν και γύρισαν προς το μέρος του. Ξεκίνησε να μιλάει με κάποια φόρτιση.

"Πριν χρόνια ήμασταν ξένοι. Αίμα κοινό δεν κυλάει στις φλέβες μας. Γένη δεν μας ενώνουν. Πέρα από τη συγγένειά μου με το βασιλιά και τον Τυδέα οι άλλοι ήρθατε στη ζωή μου τώρα στο τέλος. Δεν μου οφείλατε τίποτα, δεν με γνωρίζατε. Παρ' όλα αυτά είστε σήμερα κοντά μου, πρώτοι ανάμεσα σε πρώτους, να σταθείτε και να πολεμήσετε δίπλα μου για το δικό μου δίκιο και τη δική μου γη. Βάζετε τις ζωές σας στη φωτιά, τα σπίτια και τις κλίνες σας στη διάθεση πολεμόχαρων Θεών, το μέλλον σας στη κρίση του Άδη. Νιώθω ευγνωμοσύνη και έναν μεγάλο σεβασμό που είστε εδώ δίπλα μου. Αύριο θα πολεμήσουμε πλάι-πλάι. Σαν να μας ενώνουν τόσα, σαν να μας δένουν δεσμοί αλύγιστοι. Θέλω να ξέρετε ότι αυτό, στην ταπεινή ζωή μου, δεν θα το λησμονήσω ποτέ. Είμαι περήφανος που σας γνώρισα"

Σταμάτησε συγκινημένος. Με πρώτο το βασιλιά και όλους μετά, ήρθαν κοντά του, τον αγκάλιασαν εγκάρδια ένας-ένας. Τα χέρια ενός προς έναν σφίχτηκαν δυνατά. Οι αγκαλιές άνοιξαν για να κλείσουν με σεβασμό και αισθήματα. Όλοι εκτός από τον Αμφιάραο.

Ο Άδραστος μαθαίνει

Το συμβούλιο τελείωσε. Σιγά-σιγά οι πολέμαρχοι αποχωρούσαν απ' τη σκηνή. Τα ερωτήματα είχαν απαντηθεί και οι όποιες απορίες είχαν λυθεί. Για αυτούς ξεκινούσε σοβαρή δουλειά στη συνέχεια. Έπρεπε να μεταφέρουν τις αποφάσεις και τις οδηγίες στους λόχους τους. Η σκηνή άδειασε. Έμειναν μόνο ο Άδραστος με τον Αμφιάραο. Μόνοι οι δυο τους. Ο μάντης κινήθηκε στην έξοδο.

"Μη φύγεις!" τού είπε ο βασιλιάς. Εκείνος κοντοστάθηκε.

"Τι θέλεις;" τον ρώτησε.

Μιλούσαν ήρεμα, σιγανά. Με μια παράξενη γαλήνη στα λόγια τους.

"Έγιναν πολλά αυτόν τον καιρό ανάμεσά μας" είπε ο Άδραστος.

Ο άλλος δεν μίλησε.

"Δεν θα πεις κάτι;" Σύνεχισε.

"Ότι ήταν να πω το έχω πει. Πολλές φορές με σαφήνεια. Μοιράστηκα μαζί σας το χρησμό μου, σας είπα τους φόβους μου. Ύστερα όλα έγιναν σύμφωνα με τις συμφωνίες μας"

"Ναι αλλά στο κέντρο της οργής σου έβαλες εκείνη"

"Αυτό είναι δικός μου λογαριασμός"

"Και δικός μου Αμφιάραε. Μην ξεχνάς ότι η Εριφύλη είναι αδελφή μου, αίμα μου..."

"Θέλεις κάτι άλλο από μένα; Ότι ήθελες έγινε. Το πετύχατε"

"Το πετύχαμε; Τι εννοείς;"

"Μην αρχίσουμε πάλι αυτόν τον κύκλο βασιλιά. Το πώς η γυναίκα μου και αδελφή σου πήρε την απόφασή της το ξέρουμε καλά"

Ο Άδραστος τον κοίταξε ίσια στα μάτια.

"Αναζητάς ευθύνη τώρα. Αν αποφάσιζε αλλιώς όλα θα ήταν καλώς καμωμένα;"

"Δωροδοκήθηκε Άδραστε! Ο γαμπρός σου την πλησίασε με δόλια μέσα..μού είχε ορκιστεί!"

"Σου είχε ορκιστεί τι;"

"Δεν έχει σημασία τώρα πια έτσι κι αλλιώς"

Ο Άδραστος κούνησε το κεφάλι του σαν να ήθελε να τονίσει την έντονη διαφωνία του. Με μιας τον ρώτησε ευθέως:

"Ποιος είναι;"

Ο Αμφιάραος κατάλαβε. Η απάντησή του ήταν μάλλον προσχηματική.

"Γιατί θες να μάθεις;"

"Πες μου εσύ γιατί το κρατάς μυστικό; Δική σου είναι αυτή η απόφαση"

Ακολούθησε μια παγερή σιωπή και ύστερα...

"Εσύ είσαι!" ακούστηκε η φωνή του Αμφιάραου, σταθερή, ψυχρή με το βλέμμα γυρισμένο στον βασιλιά. Εκείνος έδειξε να ανατριχιάζει σύγκορμος.

"Τι είπες;" κατάφερε να πει στην ταραχή του ανάμεσα.

"Εσύ Άδραστε θα είσαι ο μοναδικός από εμάς, που θα μείνει ζωντανός!"

Έκανε δύο με τρία βήματα πίσω προσπαθώντας να καταλάβει τι ένιωθε. Ο Αμφιάραος συνέχισε ατάραχος:

"Δεν ξέρω αν αυτό θα είναι εύνοια ή κατάρα των Θεών. Το να ζήσεις δηλαδή αυτό το βίωμα. Να είσαι εκείνος που θα φέρει πίσω στο Άργος τα μαντάτα της καταστροφής. Ή το να κουβαλάς για πάντα το στίγμα του ολέθρου"

Ο Άδραστος ανέκτησε την αυτοκυριαρχία του.

"Πάψε, δεν θέλω να ακούσω. Κανείς δεν ξέρει την επιθυμία των Θεών. Τα σημάδια τους μπορεί να είναι διφορούμενα. Ο Απόλλωνας ονομάζεται Λοξίας ακριβώς για αυτό. Μπορεί όλα τούτα να μην είναι έτσι όπως τα προβλέπεις και τα γεγονότα να σε διαψεύσουν. Πόσοι και πόσοι χρησμοί είχαν διπλή ερμηνεία μάντη; Πόσοι; Αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα. Θα ρίξεις τα σφαχτάρια σου το πρωί και θα δεις. Φύγε τώρα. Όλοι μας χρειαζόμαστε ξεκούραση"

Ο Αμφιάραος έριξε μια ματιά και βγήκε απ τη σκηνή. Πριν φύγει γύρισε και του είπε μια τελευταία φράση:

"Πρόσεξε τουλάχιστον τα παιδιά μου σαν γυρίσεις στο Άργος"

Στη Θήβα ετοιμάζονται

Στο παλάτι της Θήβας όλα ζούσαν στον ίδιο φρενήρη ρυθμό προετοιμασίας. Οι σάλπιγγες του πολέμου ήχησαν από το πρωί στην πόλη. Οι τελευταίοι κάτοικοι ολόγυρα του κάμπου συγκεντρώθηκαν στο εσωτερικό της ακρόπολης. Τα άλογα του ιππικού σήκωναν ψηλά σκόνη από τα ποδοβολητά και τις μετακινήσεις τους. Τα άρματα έμπαιναν σε διάταξη. Οι εφτά πύλες της πόλης έκλεισαν και ασφαλίστηκαν. Τα τείχη εξοπλίστηκαν με ακόντια και βέλη ως και πέτρες ακόμα. Οι λόχοι του στρατού έπαιρναν ήδη θέσεις στο εσωτερικό μπροστά από κάθε πύλη.

Στο παλάτι ήταν όλοι μαζεμένοι για ένα τελευταίο πολεμικό συμβούλιο. Ο βασιλιάς Ετεοκλής, οι στρατηγοί του αλλά και ο Κρέων, ο θείος του και αδελφός της Ιοκάστης. Ο γηραιός παλιός βασιλιάς πριν τον Οιδίποδα, εξακολουθούσε και διατηρούσε μια κραταιή και σεβαστή θέση στη διοίκηση του βασιλείου. Στο συμβούλιο ήταν παρόντες και αγγελιοφόροι που έφερναν παρατηρήσεις από τις κινήσεις του στρατού του Άργους.

"Λοιπόν, συνοψίζω το σχεδιασμό μας" πρόταξε στην κουβέντα ο Ετεοκλής.

"Σε ακούμε" είπε ο Κρέοντας.

"Μελάνιππε, είσαι ένδοξος απόγονος των Σπαρτών, της πρώτης μας φύτρας μας γένος. Στις πύλες του Προίτου θα σταθεί ο λόχος σου μέσα απ τα τείχη. Τον τομέα στις Νήιστες πύλες θα πάρει ο Μεγαρέας. Το γένος των Σπαρτών ζει και στο δικό του αίμα και περιμένω τη φωτιά τους να βγει μέσα από τα χέρια του. Υπέρβιε, γιε του Οίνοπα, στις Πύλες της Όγκας Αθηνάς θα στήσεις το δικό σου τρόπαιο. Το ξέρω! Είμαι σίγουρος. Ο αδελφός σου ο Άκτορας θα πιάσει τις Βόρειες πύλες. Λασθένη, εσύ θα έχεις τις Ομολοίδες. Και εγώ..." σιώπησε για λίγο. Όλοι τον κοίταξαν κατά πρόσωπο, "εγώ θα ακολουθήσω την επιλογή του αδελφού μου!" είπε με βλέμμα χθόνιο και σκληρό. Οι άλλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους.

"Θα τον έχω στο κατόπι. Όποια επιλογή κάνει θα φροντίσω να βρεθώ μπροστά του. Αυτή είναι η δική μας μοίρα. Απέναντι ο ένας στον άλλον. Για να του κλείσω μια για πάντα το θρασύ του βλέμμα που τόλμησε να σηκώσει κοντάρι στη πόλη που τον ανάθρεψε. Είναι κάτι που θέλετε να κουβεντιάσουμε;"

"Ναι!" πετάχτηκε ο Κρέων.

"Σε ακούμε σεβάσμιε στρατηγέ" του είπε ο Ετεοκλής.

"Οι δικοί μας κατάσκοποι αναφέρουν ότι οι Αργίτες θα χτυπήσουν, κατά λόχους, κυκλικά σε όλα μας τα τείχη"

"Θα βγάλω το ιππικό έξω και δύναμη από πεζούς να χτυπήσουμε πρώτοι" απάντησε ο Ετεοκλής.

"Όχι βασιλιά! Είναι ρίσκο μεγάλο" πετάχτηκε ο Λασθένης.

"Συμφωνώ και εγώ, μην πάμε σε ανοιχτή μάχη στον κάμπο μαζί τους" πρόσθεσε πάλι ο Κρέοντας.

"Μα γιατί; Οι καβαλάρηδές μας είναι φημισμένοι, πολλοί και ψυχωμένοι. Θα τους χτυπήσουμε την ώρα που θα ξεκινά το πρώτο δικό τους κύμα. Από τα δύο άκρα. Και στο κέντρο θα βγάλουμε λόχους με οπλίτες πεζούς για να βαστάξουν στην πρώτη άμυνα" παρουσίασε τη σκέψη του ο Ετεοκλής.

"Φοβάμαι βασιλιά!" συμπλήρωσε και πάλι επιμένοντας ο Κρέοντας "στον κάμπο είμαστε ευάλωτοι, είμαστε λιγότεροι"

"Μα αυτό είναι το καλύτερο! Δεν πρόκειται ποτέ να περιμένουν κάτι τέτοιο" μπήκε στο διάλογο ο Υπέρβιος.

"Ακριβώς αυτό είχα κατά νου" είπε ο Ετεοκλής, "το πρώτο ξάφνιασμα, πάντα η πρώτη μάχη δίνει αέρα. Είμαι σίγουρος για αυτό"

Ακολούθησε για λίγο διάλογος. Συμφώνησαν στην επιλογή του Ετεοκλή.

"Στις θέσεις σας λοιπόν!" πρόσταξε εκείνος για να αρχίσουν να αποχωρούν ο ένας μετά τον άλλο.

"Θείε μη φεύγεις! Σε θέλω!" είπε στον Κρέοντα. Εκείνος έμεινε προσμένοντας με αγωνία να ακούσει τι είχε να του πει.

"Σ' ακούω παιδί μου"

Ο Ετεοκλής πλησίασε. Η φωνή του μαλάκωσε. Το ύφος του σοβάρεψε.

"Θείε, είναι ώρα να σου ζητήσω κάποια πράγματα"

"Μίλα ελεύθερα Ετεοκλή"

"Πάντα ήσουνα για τη Θήβα ο φύλακάς της. Άγρυπνος φρουρός της. Ήσουν μπροστάρης σαν η σφίγγα ταλάνιζε το λαό μας σκορπώντας το θάνατο. Βασιλιάς πιστός και κραταιός. Κράτησες το λόγο σου και έδωσες την αδελφή σου και μάνα μας στον πατέρα μας νύφη..."

"Μακάρι να μην το έκανα ποτέ!" διέκοψε εκείνος.

"Δεν φταις εσύ για την κατάρα στη γενιά μας. Θέλω να κάνεις κάτι ακόμα για μας"

"Ξέρεις ότι θα σεβαστώ κάθε σου επιθυμία"

"Αυτό ακριβώς θέλω Κρέοντα. Να σου πω τις στερνές μου επιθυμίες πριν τη μεγάλη μάχη..."

"Μην σκέφτεσαι έτσι γιε του Οιδίποδα. Καμιά μάχη δεν χάνεται πριν να δοθεί..."

"Οφείλει ο συνετός ηγεμόνας να φροντίζει για τα μετά αν κάτι δεν πάει καλά..."

"Νομίζω..."

"Μην με διακόπτεις! Θέλω να φροντίσεις τους γονείς μου και τις αδελφές μου. Ειδικά η Αντιγόνη θα γίνει νύφη σου. Του Αίμονα γυναίκα. Αλλά αυτό που θέλω είναι άλλο" είπε και το βλέμμα του έγινε πάλι γυάλινο, μοχθηρό, γεμάτο μίσος.

"Σαν τι;" τον ρώτησε ο Κρέοντας.

"Αν τύχει και σκοτωθώ στης μάχης την αντάρα και την ίδια στράτα πάρει με μένα στον Άδη ο Πολυνείκης, δεν θέλω να τον αγκαλιάσει η γης!"

Ο Κρέοντας τον κοίταξε βαθιά στα μάτια.

"Νιώθω την οργή σου παιδί μου..."

"Θέλω το κουφάρι του να το φάνε τα θεριά και τα αρπαχτικά πουλιά. Δεν θέλω να τον αγκαλιάσει το χώμα της Θήβας, ακόμα και πεθαμένο. Το πρόσβαλε, το μόλυνε. Αυτό θέλω από σένα, είναι επιθυμία μου και θέλω να το κάνεις"

Ο Κρέοντας τον κοίταξε για λίγο. Πήρε γρήγορα την απόφασή του με εξ ίσου σκληρό βλέμμα.

"Δεν θέλω να στέκομαι σε άσχημες σκέψεις σου Ετεοκλή. Το δόρυ με το δικό σου χέρι θα γίνει σκήπτρο νίκης πάνω στα κορμιά τους. Αλλά, μείνε ήσυχος για την προσταγή σου"

Σημειώσεις:

Το "στάδιο" ήταν αρχαία μονάδα μέτρησης μήκους. Ισοδυναμούσε με το μήκος ενός αθλητικού σταδίου, δηλαδή περίπου 195 μέτρα.

Συνεχίζεται...

Τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει του πολέμου τον όλεθρο. Το σκηνικό στήθηκε και το γκρίζο πέπλο της αναμέτρησης σκέπασε το Θηβαϊκό κάμπο.  Το μυστικό του Αμφιάραου έγινε γνωστό σε εκείνον που τον αφορά. Μένει να δούμε αν θα πραγματοποιηθεί ή κάτι οι Μοίρες αλλάξουν. Ο Ετεοκλής έδωσε τη δολερή εντολή στον Κρέοντα. Άταφο το σώμα του αδελφού του αν τύχει και διαβεί τις πύλες του Άδη. Οι ψυχές των ανθρώπων σκοτεινιάζουν.