https://youtu.be/r4K999lNZ0E

Μουσική επιμέλεια έργου: Γλαύκη  https://stisglafkistocafe.blogspot.com/

Εριφύλη

Ο Αμφιάραος επέστρεψε στο σπίτι του . Η απογοήτευση και η ανησυχία ήταν εμφανής στο πρόσωπό του.

"Τι αποφασίσατε τελικά;" τον ρώτησε η Εριφύλη.

Εκείνος βρήκε κάπου να καθίσει. Έδειχνε κουρασμένος.

"Εκστρατεία στη Θήβα!"

Εκείνη χλώμιασε από το φόβο της.

"Γιατί;"

"Για να αποκατασταθεί ο γαμπρός του αδελφού σου στο θρόνο της πόλης"

"Και εμείς; Που μας αφορά όλο αυτό;"

"Υπόσχεση του Άδραστου στους γαμπρούς του"

"Η γνώμη η δική σου ποια είναι;"

Την κοίταξε καλά στα μάτια.

"Η εκστρατεία αυτή δεν πρέπει να γίνει"

"Υπάρχει κάτι που σε απασχολεί;"

"Ναι! Ο θάνατος παραμονεύει σε αυτήν!"

Η Εριφύλη προβληματίστηκε έντονα. Εκείνος σηκώθηκε, ήθελε να πάει προς το λουτρό. Είχε ανάγκη από λίγο νερό στο κεφάλι και στο πρόσωπό του. Της έριξε μια ματιά λίγο πριν φύγει.

"Κανείς δεν θα γυρίσει ζωντανός απ' τη Θήβα εκτός από τον αδελφό σου!" της είπε ενώ εκείνη έμεινε άφωνη και ακίνητη στο μέσο του δώματος.

"Ελπίζω να θυμάσαι καλά αυτά που σού έχω πει για τον τρόπο, που θα θελήσουν να κινηθούν Εριφύλη" της είπε και χάθηκε στο εσωτερικό. Έμεινε φορτωμένη άπειρες σκέψεις, που γύριζαν με φρενήρη ρυθμό στο μυαλό της. Τα λόγια του άντρα της, την είχαν αναστατώσει έντονα.

"Πώς το ξέρεις;" κατάφερε να ψελλίσει μόλις επέστρεψε ο Αμφιάραος στο χώρο. Εκείνος προσπαθούσε ακόμα να σβήσει την ένταση που τον βασάνιζε.

"Δεν θα έπρεπε να ρωτάς κάτι τέτοιο γυναίκα! Ξέρεις σε ποιον μιλάς! Τα σημάδια εδώ και καιρό καίνε το μυαλό μου. Κάθε μέρα έρχονται και πιο δυνατά, σαν να φωνάζουν μέσα μου..."

"Θα μπορούσε να αλλάξει κάτι την απόφασή τους;" του είπε.

"Δεν ξέρω..." απάντησε απελπισμένος για να συνεχίσει "νομίζω ότι δεν μπορεί να αλλάξει κάτι, εκτός..."

"Εκτός τι..."

"Η διαφωνία μου γυναίκα! Η διαφωνία μου με τον αδελφό σου!" της έριξε ένα βλέμμα δυνατό, αποφασιστικό, "Καταλαβαίνεις λοιπόν τι εννοώ..." της είπε.

Τον κοίταξε προσεκτικά χωρίς να πει κάτι. Είχε ήδη αρχίσει να μουδιάζει.

Είχαν περάσει μέρες μετά το συμβούλιο στο παλάτι. Σε όλων, από όσους συμμετείχαν, στη σκέψη έτρεχε η έγνοια για το χρονοδιάγραμμα, που έπρεπε να ακολουθήσουν για να ξεκινήσουν τις ετοιμασίες. Εκείνος που είχε την μεγαλύτερη πίεση ήταν ο Τυδέας που θα έπρεπε να δει το σχέδιό του για να κάνει την πρώτη απόπειρα των επαφών με τον Ετεοκλή στη Θήβα. Από αυτό το αποτέλεσμα κρινόταν τα πάντα.

"Πότε σκοπεύεις να ξεκινήσεις;" τον ρώτησε ο Πολυνείκης. Είχαν ξεπεζέψει από τα άλογά τους. Περπατούσαν κατά μήκος του Ίναχου ποταμού. Έτσι μόνοι μπορούσαν να κουβεντιάσουν τις σκέψεις τους. Ο ουρανός ήταν βαριά συννεφιασμένος και προμήνυε βροχή. Ο ποταμός κουβαλούσε με ορμή τα νερά του κάτω στη θάλασσα.

"Προς το τέλος του χειμώνα, να ανοίξει ο καιρός. Αν εκεί δεν βρούμε άκρη πρέπει να ξεκινήσουμε αμέσως γιατί ο Ετεοκλής θα μας περιμένει. Και δεν θα πρέπει να τού δώσουμε μεγάλο χρόνο να ετοιμαστεί"

"Ξεχνάμε κάτι Τυδέα, κάτι που, μέχρι τώρα, στέκεται εμπόδιο"

"Τι εννοείς;"

"Την αντίρρηση του μάντη, του Αμφιάραου. Ο άντρας της αδελφής του βασιλιά είναι ανένδοτος. Και χωρίς αυτόν εκείνος δεν κινάει μήτε βήμα από το Άργος"

"Τι μπορούμε να σκεφτούμε για αυτό;" ρώτησε ο Τυδέας.

"Είναι κάτι που γυρίζει στο μυαλό μου μετά από το συμβούλιο αλλά και με κάτι κουβέντες, που μου εκμυστηρεύτηκε ο ίδιος ο Άδραστος"

Ο Τυδέας σταμάτησε και τον κοίταξε κατά πρόσωπο.

"Τι ακριβώς;"

Ο Πολυνείκης άπλωσε το βλέμμα του κάτω προς τον Αργολικό κόλπο. Ο δυνατός άνεμος έπαιζε με τα μαλλιά στο πρόσωπό του.

"Το πρόσωπο που κρατάει τα κλειδιά σε αυτή τη διαφωνία" είπε στον Τυδέα.

"Τι θες να πεις;"

"Ο βασιλιάς μου είπε ότι σε περίπτωση διαφωνίας με τον Αμφιάραο, τη λύση τη δίνει η αδελφή του!"

"Δηλαδή;"

"Θέλω να πω ότι αν η διαφωνία πάει μέχρι τέλους και κάποιος από τους δύο δεν υποχωρήσει, όπως σίγουρα θα κάνει ο Αμφιάραος, τότε κριτής θα μπει η αδελφή του βασιλιά και γυναίκα του μάντη"

Ο Τυδέας παρακολουθούσε γεμάτος ερωτηματικά. Τα μάτια όμως του Πολυνείκη είχαν αρχίσει να αστράφτουν.

"Πρέπει με κάποιο τρόπο Τυδέα, να προσεγγίσουμε την Εριφύλη!"

"Πως μπορεί να γίνει αυτό; Δεν είναι εύκολο"

"Το ξέρω. Όμως πρέπει να γίνει με κάθε θυσία"

"Μίλα στο βασιλιά"

"Το έχω ήδη κάνει! Θα προσπαθήσω να την συναντήσω στο παλάτι. Κάποια μέρα που ο Άδραστος θα την έχει φέρει εκεί"

"Και τότε;"

"Εσύ, έχεις το ταξίδι στη Θήβα. Εγώ θα αναλάβω την Εριφύλη. Είναι κάτι που θα χειριστώ εγώ!"

Ήδη στο νου του επεξεργάζονταν κάθε σκέψη, κάθε πρόταση και κάθε πιθανό σχέδιο. Πώς θα το διοργάνωναν, τι θα της έλεγε, πώς θα το χειριζόταν. Μια σκέψη, που τις τελευταίες μέρες, είχε για τα καλά αποτυπωθεί ανεξίτηλα στο μυαλό του ως η μόνη πιθανότητα να αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων.

Μια πρώτη συνάντηση

Και δεν θα έπαυε ποτέ να την σκέφτεται για να δει πώς θα μπορούσε να την προχωρήσει με την καλύτερη δυνατή πιθανότητα επιτυχίας. Έπρεπε να συναντήσει την Εριφύλη. Όμως κάτι τέτοιο μόνο εύκολο δεν ήταν. Μίλησαν με τον πεθερό του ψάχνοντας να βρουν μια μέθοδο ανώδυνη που δεν συναντούσε εμπόδια μήτε θα σήκωνε υποψίες ώστε να εκθέσει κάποιον. Και η λύση ήταν μία. Ο Πολυνείκης πρότεινε και έπεισε με πιεστικό τρόπο τον Άδραστο να δεχτεί την αδελφή του στο παλάτι. Εκεί θα βρίσκονταν και ο Πολυνείκης που θα αναλάμβανε τα υπόλοιπα.

Σε λίγες μέρες βρέθηκε η στιγμή που ο Άδραστος είχε την αδελφή του καλεσμένη. Και έπεσε στις μέρες, που ο άντρας της ο Αμφιάραος θα απουσίαζε από το Άργος για κάποια δουλειά. Έτσι κανείς δεν θα θεωρούσε αδόκιμο ή παραβατικό να καλέσει ο βασιλιάς την αδελφή του στο παλάτι και σπίτι του. Σε μια συνάντηση ενδοοικογενειακή όπου, εντελώς ...αθώα, θα βρίσκονταν εκεί την κατάλληλη ώρα ο γαμπρός του βασιλιά, ο Πολυνείκης.

Η Εριφύλη ήταν εντυπωσιακή γυναίκα. Στο ανάστημα έμοιαζε με αυτό του αδελφού της όπως και στην ευστροφία του. Φιλάρεσκη και οξυδερκής. Όμως και ο Πολυνείκης ήταν από τους άντρες εκείνους που δεν περνάει απαρατήρητος μήτε αφήνει ασυγκίνητο κάθε βλέμμα απέναντί του. Μάλιστα έφτασε στο παλάτι τη στιγμή που είχαν τελειώσει το δείπνο τους τα δύο αδέλφια και η Αμφιθέη. Ο Άδραστος κάλεσε το γαμπρό του να κάτσει λίγο μαζί τους. Λίγες σκόρπιες κουβέντες, καθημερινά θέματα. Οι υπηρέτες μάζεψαν γρήγορα το τραπέζι.

"Θα πιούμε λίγο κρασί να μού επιτρέψετε" είπε ο Άδραστος προς τους υπόλοιπους. Η Εριφύλη φάνηκε λίγο διστακτική αλλά πείστηκε με την επέμβαση των άλλων.

"Δεν είναι πολλές οι φορές που είχα τη χαρά να δειπνήσω με την αδελφή μου" της είπε παρακλητικά καταβάλλοντας τις αναστολές της. Όλα είχαν ρυθμιστεί όπως έπρεπε και εκεί στην αίθουσα του θρόνου. Ο Άδραστος με τη γυναίκα του αποσύρθηκαν για λίγο διακριτικά για να δώσουν την ευκαιρία στον Πολυνείκη να μείνει μόνος λίγο με την Εριφύλη.

"Είναι τιμή μου να γνωρίζω τη σύζυγο του αγαπημένου μας μάντη και συμπολεμιστή Αμφιάραου", της είπε με μια σεμνή υπόκλιση. Εκείνη τον κοίταξε εντυπωσιασμένη από την ευγένειά του.

"Έχω ακούσει για σας Πολυνείκη, γιε του ξακουστού Οιδίποδα" ανταποκρίθηκε εκείνη.

"Ναι, η καταγωγή μου ευχή και κατάρα μαζί" πρόσθεσε εκείνος με μια δόση ελαφράς θλίψης.

"Ο Αμφιάραος μού έχει μιλήσει πολλές φορές για σας"

"Ελπίζω όχι με κακή εντύπωση"

"Μού μίλησε για τη σύγκρουση με τον αδελφό σας στη Θήβα και..."

"Και;" ρώτησε εκείνος με ενδιαφέρον.

"Δεν έχει σημασία..." τον κοίταξε για λίγο στα μάτια. Τελικά ο Πολυνείκης διαπίστωνε ότι δεν ήταν μια απλή γυναίκα της εποχής προορισμένη για τον αυστηρό της ρόλο.

"Τι περιμένετε από μια εκστρατεία στη Θήβα;" τον ρώτησε ευθέως. Ο Πολυνείκης κατάλαβε ότι θα έπρεπε να μιλήσει ισότιμα με την Εριφύλη αναγνωρίζοντας το ρόλο της.

"Την απόδοση στο δίκιο. Την επιστροφή στα χώματα της πατρίδας μου. Την αποκατάσταση μιας συμφωνίας που έγινε ενώπιον Θεών και γονέων"

"Πιστεύετε Πολυνείκη ότι ένας πόλεμος μπορεί να φέρει κάτι τέτοιο;"
"Κανείς δεν έχει το σπαθί και το αίμα κυβερνήτη της σκέψης του, Εριφύλη. Κανείς δεν γεννιέται με σκοπό να σκοτώσει για να επιβληθεί. Με κάθε τρόπο προσπαθώ και εγώ και όλοι μας να αποφύγουμε κάτι τέτοιο και με σύνεση να αποκαταστήσουμε αυτό που τότε είχαμε συμφωνήσει"

"Και αν ο αδελφός σας παραμείνει αμετακίνητος;"

"Τότε θα είναι εκείνος, που θα σύρει το χορό της φωτιάς"

"Τι ζητάτε από τον άντρα μου;" τον ρώτησε ευθέως. Ο Πολυνείκης δεν περίμενε τέτοια ευθύτητα στις ερωτήσεις.

"Ο Αμφιάραος είναι ένας ήρωας και ένα πρότυπο για μάς όλους. Η ιστορία, η φήμη του, η αντρειοσύνη του. Η πίστη του στο δίκαιο και στο ηθικό. Η υπεράσπιση των χρησμών και των συμφωνιών χαρακτηρίζει τη σκέψη του. Θα μάς ήταν αδύνατη η απουσία του από αυτόν τον σκοπό. Να γιατί θεωρώ και εγώ και όλοι μας ότι δεν είναι δυνατόν να λείπει από αυτήν την εκστρατεία"

Τον κοίταξε σκεφτική.

"Με λίγα λόγια, τον καλείτε σε έναν πόλεμο, σε ένα κάλεσμα στο θάνατο..."

Προσπάθησε να την διακόψει αλλά εκείνη συνέχισε απτόητη:

"Γιατί νομίζετε ότι αρνείται; Τον θεωρείτε δειλό; Φυγόπονο και ανεύθυνο;"

"Για όνομα του Απόλλωνα όχι! Κάθε άλλο, σάς είπα"

"Τότε τι τον κάνει τόσο απόλυτο;"

Ήταν φανερό απ τη συζήτηση πως και οι δυο τους επεδίωκαν διαφορετικά πράγματα. Από τη μία πλευρά, η Εριφύλη είχε, για πρώτη φορά, τη δυνατότητα να συνομιλήσει με κάποιον από αυτούς που ο άντρας της ονομάτιζε "επικίνδυνους", να δει τα επιχειρήματά τους, τη γνώμη τους. Από την άλλη ο Πολυνείκης δεν ήθελε να προτάξει την πρόβλεψη του Αμφιάραου για την φοβερή τύχη της εκστρατείας. Έπρεπε να κλονίσει το άκαμπτο της γυναίκας, που πιθανά να αποφάσιζε για όλα.

"Το ιερό αίσθημα της ευθύνης που νιώθει για όλους. Αυτό πιστεύω τον κάνει να φοβάται και να ανησυχεί. Η ωριμότητά του. Αλλά Εριφύλη, είμαστε όλοι μαζί, ενωμένοι σε ένα σκοπό. Ο αδελφός σας επικεφαλής, εγώ, ο Τυδέας από την Καλυδώνα, ο Καπανέας ο βασιλιάς της Ωλένου, πολλοί τρανοί πολεμιστές αλλά και αγαθοί και σώφρονες άντρες. Ο Ετέοκλος, ο Ιππομέδων και άλλοι. Και έχουμε αποφασίσει να δώσουμε μια ακόμα μεγάλη ευκαιρία στην συμφωνία. Ο Τυδέας θα πάει απεσταλμένος στη Θήβα για να προτείνει συμφωνία με τον σφετεριστή αδελφό μου..."

Την είδε να ακούει προσεκτικά. Συνέχισε απτόητος:

"Εριφύλη, στη Θήβα είναι η μητέρα μου, η Ιοκάστη. Έχω τις αδελφές μου εκεί που με προσμένουν. Εγώ ήμουν εκείνος που μπροστά στους Θεούς έδωσα τα χέρια με τον αδελφό μου σε αυτή τη συμφωνία. Πώς λοιπόν να έχω σκοπό να κάψω ή να κάνω κακό στη πόλη των γονιών μου, στο ίδιο μου το σπίτι; Για ποιο λόγο να θεωρήσουν οι Θεοί και οι Μοίρες άδικη ή αλαζονική την πρόθεσή μου. Για ποιο λόγο να την εκλάβουν ως ύβρη και να μας καταδικάσουν;"

Εκείνη χαμήλωσε τα μάτια. Δεν εύρισκε κάτι να αντιτάξει. Τα λόγια του συνομιλητή της ήταν εντυπωσιακά και στα μάτια του έβλεπε το πάθος της καρδιάς του για το σπιτικό του και τις ρίζες του.

"Κάντε κάτι Εριφύλη! Στο όνομα του Λοξία Απόλλωνα, προσπαθήστε να πείσετε τον άντρα σας να άρει τις επιφυλάξεις του. Έχετε τη δύναμη να το κάνετε" της είπε και την πλησίασε.

"Πώς πιστεύετε ότι μπορώ να πάω κόντρα στη γνώμη του άντρα μου;" του απάντησε.

Ο Πολυνείκης την πλησίασε πέραν των ορίων που έβαζε η θέση του.

"Μπορείτε! Δεν είστε μια συνηθισμένη γυναίκα. Δεν σας επέλεξαν τυχαία ένας βασιλιάς και ένας φημισμένος μάντης να στέκεται η γνώμη σας πάνω από τη δική τους. Η ζωή επιβραβεύει τους ανθρώπους που εκτιμούν εκείνους που σέβονται τις αξίες και τους όρκους"

Εκείνη έδειχνε λίγο μαγνητισμένη αλλά και εντυπωσιασμένη από τον οίστρο του Πολυνείκη.

"Πρέπει να φύγω. Είναι ήδη αργά" τού είπε απομακρυνόμενη από κοντά του φωνάζοντας τον Άδραστο. Λίγο πριν μπει στην αίθουσα ο πεθερός του με τη γυναίκα του, την κοίταξε στα μάτια και της είπε:

"Δώστε μου μια ύστατη ευκαιρία να ξαναδώ τη γη μου, τους γονείς και τις αδελφές μου. Να περπατήσω ξανά στα μέρη που μεγάλωσα και διώχτηκα, χωρίς τη θέλησή μου. Για μένα μια τέτοια σας προσφορά θα μείνει ανεκτίμητη"

Ο Άδραστος με την Αμφιθέη μπήκαν στην αίθουσα. Η Εριφύλη αποχαιρετούσε τον αδελφό της και τη νύφη της. Όπως επίσης και τον Πολυνείκη. Καθώς έφευγε διασχίζοντας το μεγάλο διάδρομο του παλατιού ένιωθε ακόμα το καυτό του βλέμμα να μαγνητίζει το δικό της. .

Η Εριφύλη επέστρεψε στο σπίτι της με άμαξα του βασιλιά. Σαν μπήκε στο κεντρικό δώμα η εμφάνιση του μεγάλου της γιου, έκοψε τις σκέψεις της μαχαίρι.

"Πού ήσουν μητέρα; Η τροφός μας είπε ότι ήσουν στο βασιλιά"

"Ναι Αλκμαίωνα. Με είχε καλέσει ο αδελφός μου. Είχε καιρό να με δει όπως και εγώ..."
"Και διάλεξε μέρες που λείπει ο πατέρας;" ρώτησε με εμφανή καχυποψία.

Η Εριφύλη ένιωθε να εκνευρίζεται.

"Αδελφός μου είναι παιδί μου. Καταλαβαίνεις ότι δεν έχει την παραμικρή απρέπεια δύο αδέλφια να μπορούν να συναντηθούν ελεύθερα όποτε το επιθυμήσουν"

Ο γιος της δεν απάντησε. Προσπέρασε την απάντηση της μητέρας του και έφυγε προς το δωμάτιό του. Η Εριφύλη δεν ένιωσε καλά από αυτή τη στάση. Βίωνε μια προσβολή προς την ελευθερία της και την αξιοπρέπειά της. Και κατάλαβε ότι τα λόγια του συζύγου της είχαν ήδη φτάσει και στα ίδια της τα παιδιά.

Συνεχίζεται...

Όπως βλέπουμε, ο μάντης Αμφιάραος, είπε στη γυναίκα του, την Εριφύλη, όλη την αλήθεια για την ιδιαίτερη αυτή συμφωνία ανάμεσα στους τρεις τους. Μια συμφωνία, που κρέμεται αυτή τη στιγμή πάνω απ' τις ζωές τους με τεράστιο βάρος και ευθύνη. Ευθύνη και βάρος,κύρια για την ίδια. Απ' την άλλη μεριά, η πλευρά του αδελφού της, του βασιλιά Άδραστου και των γαμπρών του, Πολυνείκη και Τυδέα, είναι εκείνη που θα ασκήσει μεγάλη πίεση για να αποσπάσει τη συναίνεσή της σ' αυτήν την εκστρατεία. Θα το καταφέρουν άραγε; Και με τι μέσα;

Περιμένω γνώμες, παρατηρήσεις, σκέψεις. Σάς ευχαριστώ.