ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17

Υπάρχει ένα αδιάψευστο στοιχείο με το οποίο αναγνωρίζεις ότι αγαπάς κάποιον ερωτικά, κι αυτό είναι όταν το πρόσωπό του σου προκαλεί μεγαλύτερη επιθυμία από οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματος.

Mitchel Tournier

Κοιτούσε τον Λάμπρο να πλησιάζει προς το μερος του Βίκτωρα έχοντας ενα ειρωνικό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του

Τι ήθελε εκει; πρώτα στο σπίτι του και τώρα στην δουλειά του.

Η Βασιλική παρακολουθούσε τους δυο άντρες με κομμένη την ανάσα. Ο Βίκτωρας σε ρόλο δασκάλου και ο Λάμπρος του μαθητή.

Απο πότε ερχόταν στην σχολή του Βίκτωρα; Σίγουρα τιποτα δεν ήταν τυχαίο.Τίποτα

Το μάθημα ξεκίνησε.Ο Βίκτωρας έδειχνε καποιες κινήσεις ενω ο  Λάμπρος τον κοιτούσε με απέχθεια. Είχε μπροστά του εκείνον που τωρα πια "γλεντουσε"με την μικρή του.
Την Βασιλική την αγαπούσε,ετσι έδειχνε ισως πάλι να ήταν απλά ενα απωθημένο.Είχε χάσει την ευκαρία του τότε.Τώρα τι απoζητουσε;

Η Βασιλική δεν μπορούσε να μείνει ήρεμη οσο οι δυο τους ήταν στον ίδιο χώρο. Σχεδόν μια μιση ωρα γεμάτη αγωνία και φοβο το μάθημα τελείωσε. Οι μαθητές άρχισαν να σκορπίζονται στον χώρο με σκοπό να πάρουν τα πράγματα τους.Δεν τον έβλεπε. Προφανώς έφυγε πρώτος απο όλους.

Δεν μπορούσε να κρατηθεί άλλο κλεισμένη μεσα στο γραφείο του. Ανοιξε την πόρτα και με γρήγορα βήματα έφτασε κοντά του

Ο ιδρώτας έκανε το σώμα του να γυαλίζει.Το μπλουζάκι του είχε κολλήσει πάνω του διαγράφοντας έντονα τους καλόσχηματισμενους κοιλιακούς του.Σκούπισε με την πετσέτα του ελάχιστα το σώμα του..

«τελείωσες;συγγνώμη που βγηκα απο το γραφείο αλλά βαρέθηκα» είπε γρήγορα καθώς μπήκε μπροστά του. Οι περισσότεροι αφου τον αποχαιρέτησαν έφυγαν.Είχαν μείνει μόνοι τους,ετσι τουλάχιστον είχε καταλάβει εκείνη

«τριανταφυλλακι παρε μια ανάσα!δεν θα σε μαλώσω.Δεν είμαι τοσο τραμπούκος οπως πιστεύεις. Δεν το έχεις καταλάβει;» της είπε κλείνοντας της πονηρά το μάτι εννοώντας την χθεσινή νύχτα

«Βίκτωρα!»τον μάλωσε χτυπώντας τον παιχνιδιάρικα στον ώμο

«εμ συγγνώμη που διακόπτω αυτή την όμορφη στιγμή...»ακούστηκε μια φωνή,και οχι οποιαδήποτε φωνή.

Η δική του!Απομακρύνθηκαν και γύρισαν για να τον αντικρίσουν. Ο Λάμπρος βρισκόταν μπροστά της έχοντας το βλέμμα του πάνω της
«δάσκαλε θα ήθελα μια χάρη!Είμαι καινούργιος εδώ οπότε θα ήθελα έξτρα μαθήματα για μπω στο κλήμα και επειδή εχω ακούσει τα καλύτερα για εσάς σκέφτηκα αν έχετε χρόνο να κάνουμε μαζί μαθήματα!» αποκρίθηκε κοιταζοντας και τους δυο έντονα

Τι στο καλό θέλεις Λάμπρο; αναρωτήθηκε φοβισμένα. Είχε έρθει για τα καλα έτοιμος να μπει στην ζωή της. Ηξερε φαίνεται για τον Βίκτωρα,ήταν αποφασισμένος πως δεν θα την άφηνε τοσο εύκολα.Δεν ήταν τέτοιος τύπος ο Λάμπρος.Δεν θα παρατουσε τοσο εύκολα οτι του ανηκε...ότι πίστευε μέχρι τώρα πως του άνηκε

«δωσε μου χρόνο να δω το πρόγραμμα μου φιλε και θα σου πω» απάντησε ήρεμα ο Βίκτωρας ενω έσφιξε το τριανταφυλλακι περισσότερο πάνω του,διέκρινε την διαπεραστική ματια του τύπου πάνω της. Κάτι που τον θύμωνε

«τωρα μας συγχωρείς αλλά εγω και η κοπέλα μου πρέπει να πάμε μεσα.Τα λέμε φίλε!» ήθελε να κρατήσει την ψυχραιμία του και να μην δείξει πως ζήλεψε. Γιατί ναι ειχε ζηλέψει τον τύπο που την κοιτούσε σαν λυσσασμένος σκύλος.Τοση ωρα η Βασιλική απέφευγε να τον κοιτάζει, έσφιγγε το χέρι του Βίκτωρα λες και ήθελε να πάρει δύναμη

Ο Λάμπρος τους χαιρέτησε, λιγο πριν απομακρυνθεί γύρισε πίσω  «χάρηκα που σε ξανα ειδα Βασιλική μετά απο τόσο καιρό» πέταξε την βόμβα του και έφυγε σαν κύριος

Μια βόμβα που θα έφερνε σύννεφα για την συνέχεια

Ο Λάμπρος έφυγε σαν κύριος μετα την βόμβα που είχε πετάξει.Ο Βίκτωρας στο άκουσμα αυτής της φράσης τσιτωθηκε.Μόλις τον είδε να εξαφανίζεται από το οπτικό του πεδίο, έπιασε την Βασιλική απο το χερι της και την οδήγησε στο γραφείο του. Κλείδωσε την πόρτα, πηρε μια βαθιά ανάσα χτυπώντας το χέρι του στην πόρτα

«ποιος ήταν αυτος;απο που σε ξέρει;» ειπε απότομα,η Βασιλική έκπληκτη τον κοίταξε μα δεν μίλησε«μην με κανεις να το ξανα πω.Απάντησε μου,τωρα» σταύρωσε τα χέρια του κάτω απο το στέρνο του περιμένοντας την απάντηση της

Ο λαιμός της ξεράθηκε,το μυαλό έπαψε να λειτουργεί και οι λέξεις βρήκαν εμπόδιο και δύσκολα  μπορούσαν να βγούν. Πάσχιζε να βρει την κατάλληλη δικαιολογία. Θα του έλεγε ψέμματα;

«μην διανοηθείς και σκεφτείς κάποιο ψέμα τριανταφυλλακι!θέλω την αλήθεια.Δεν μου είναι δύσκολο να μάθω... Καλύτερα να το ακούσω απο το δικό σου στοματάκι...» αποκρίθηκε έχοντας πλησιάσει επικίνδυνα κοντά της, άγγιξε με τον αντίχειρα του τα χείλη της,τα δάγκωσε και έπειτα την φίλησε άγρια

Δεν ήθελε να την πιέσει.Καταλάβαινε πως της ήταν δύσκολο αλλα ειχε δει την έκφραση της πριν και μετα το μάθημα.Μόλις τον είδε άλλαξε.Ο τύπος ήταν κάποιος απο το παρελθόν της και απο το βλέμμα της άρχισε να υποψιάζεται πως ήταν εκείνος που την πλήγωσε.

Δεν έκανε λαθος.Αν ήταν απλά κάποιος γνωστός το τριανταφυλλακι θα μιλούσε,ομως τώρα χάνει τα λόγια της και αυτό δηλώνει ένα πράγμα. Πως η Βασιλική τον φοβόταν!

«μην πιέζεσαι τριανταφυλλακι.Παρε τον χρόνο σου.Ομως θέλω να έρθεις και να μου πεις εσύ ποιος ήταν αυτος πριν μαθω απο μόνος μου!» τον άκουσε να λέει πριν φύγει για το επόμενο μάθημα που άρχιζε σε λίγα μόνο λεπτά και αυτή την φορά το μάθημα ήταν με τα κορίτσια

Δέκα κοπέλες ήταν συγκεντρωμένες γύρω του.Εκείνος στην μεση για να δείχνει τις κινήσεις και η Βασιλική να τον κοιτάει παγωμένη για ακόμα μια φορά πίσω από το τζάμι.Οι κοπέλες τον κοιτούσαν μαγεμένες, περισότερο παρατηρούσαν τον ίδιο παρά τις κινήσεις.Εκείνη το κατάλαβε,το έβλεπε πως καμία απο αυτές δεν ενδιαφερόταν πραγματικά για αυτά που τους έδειχνε...

Θα τις σκίσω... Ψιθύρισε κοιτάζοντας τες με μίσος... Ζήλευε! Ζήλευε που τόσα γυναικεία βλέμματα έπεφταν έντονα πάνω του

Το σώμα του καθώς κουνιόταν της προκαλούσε ταραχή πόσο μάλλον οταν γύρω του βρίσκονταν δέκα γυναικες να τον κοιτάνε σαν λυσσασμένες έτοιμες να του επιτεθούν...

Λυσσαρες... Καγχασε, προσπαθώντας να καταλαγιάσει την ζήλια που φωλιωζε μέσα της..

Μόλις το μάθημα τελείωσε οι περισσότερες έφυγαν,μια ανάσα ανακούφισης βγήκε απο τα χείλη της.

Ο Βίκτωρας ήταν σκληρός άντρας και δεν τους είχε δώσει κανενα δικαίωμα.
Μεσα στην σχολή περα απο οτι αφορούσε τα μαθήματα ή καποια βοήθεια για τις κινήσεις καμια δεν τολμούσε να του μιλήσει.Μόνο μια είχε αποκτήσει αυτό το θάρρος και απροκάλυπτα το έδειχνε.Συνεχώς ντυνόταν με λιγοστά ρούχα και κάθε φορα έψαχνε ευκαιρίες για να κολλήσει πάνω του κυριολεκτικά και μεταφορικά

«δάσκαλε χρειάζομαι βοήθεια, δεν μπορώ να κάνω μια κίνηση»
ακούστηκε η τσιριχτη της φωνή, τον πλησίασε επικίνδυνα αγγίζοντας τον στην ωμοπλάτη. Λάθος κίνηση!

Ο Βίκτωρας γύρισε απομάκρυνε το χέρι της πετώντας το μακριά
«αν σταματούσες να χαζεύεις όλη την ωρα θα μπορούσες να την κάνεις.
Μάθε πρώτα να προσέχεις και μετά ελα να ζητήσεις άδεια»την έβαλε στην θέση της, η κοπέλα κατέβασε το βλέμμα και αφου πήρε τα πράγματα της νευριασμένα έφυγε απο την αίθουσα

Δεν θα το άφηνε ετσι. Της αρεσε που ήταν σκληρός. Είχε έναν σκοπό και δεν θα τον έχανε για κανέναν λόγο!

«ετσι και σε αγγίξει ξανα δεν θα μείνει ουτε τρίχα της»την άκουσε να λεει,στεκοταν στην κασα της πόρτας έχοντας σταυρωμένα τα χέρια της κάτω απο το στήθος της. Φαινόταν νευριασμένη,περισότερο σαν να είχε ζηλέψει.Λογικό!

«ηρέμησε αγριογατα» γέλασε,
«την έβαλα εγω στην θέση της.
Χαλάρωσε» πήγε προς το μερος της, την φίλησε πεταχτά στα χείλη και κατευθύνθηκε προς στα αποδυτήρια για ένα ντουζ πριν φύγουν

Οση ωρα ήταν μέσα η Βασιλική σκέφτηκε πολυ καλα.Απο την στιγμή που είχε συμφωνήσει να είναι μαζί του θα έπρεπε να του μιλήσει για το παρελθόν της.Ειδικά τώρα που το παρελθόν είχε μπει σε ξένα μονοπάτια Θα έπρεπε να του πει πως ο μοναδικός άνθρωπος που εδωσε την καρδιά της είχε γυρίσει και όχι μόνο αυτο αλλα ήταν μαθητής του.

Τραγική ειρωνεία!

Τον είδε να βγαίνει απο τα αποδυτήρια φορώντας τα ρούχα που είχε οταν ήρθαν.Μύριζε όμορφα.Τον πλησίασε αγκαλιάζοντας τον, είχε την ανάγκη για μια αγκαλιά

«νομίζω πως πρέπει να μάθεις μερικά πράγματα τραμπούκε μου» έπιασε το χέρι του φιλωντας το.Ο Βικτωρας χαμογέλασε γιατί επιτέλους το τριανταφυλλακι του έδειχνε εμπιστοσύνη.

Κάθισαν στο γραφείο, τα μαθήματα είχαν τελειώσει και κανείς δεν θα τους ενοχλούσε. Πηρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε να εξιστορεί την πρώτη της συνάντηση με τον Λάμπρο. Απο την αρχή χωρις να παραλείψει τίποτα. Ο Βίκτωρας άξιζε να μάθει τα πάντα,δεν ήθελε να τον κοροϊδεύει.

Σε κάθε αναφορά του τον αισθανόταν να σφίγγει τις γροθιές του. Αυτός είχε πληγώσει το τριανταφυλλακι του, εξαιτίας του δεν είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό της και τοσο καιρο δεν μπορούσε να αφεθεί. Εξαιτίας του!

«οπως καταλαβαίνεις οταν τον ειδα το πρωί και μετα εδω θόλωσα.Τι δουλειά είχε εδω;πως ξέρει;»διάφορες τέτοιες απορίες την βασάνιζαν από την στιγμή που τον είδε

Ο Βίκτωρας δεν μίλησε το μόνο που έκανε ήταν να τυλίξει το χέρι του γύρω απο την μέση της ενώ με το άλλο πίσω απο το κεφάλι της να την φέρει μια ανασα πριν τα χείλη τους ενωθούν

«απο εδω και πέρα αναλαμβάνω εγω.
Εισαι μαζι μου τριανταφυλλακι κοίταξε να το βάλεις καλα στο νου σου πως κανένας περα απο μενα δεν θα σε έχει.Προφανώς ο ψευτο μάγκας γύρισε για να σε διεκδικήσει αλλά δεν με υπολόγισε...» τα χείλη ενώθηκαν κα οι καρδιές χτύπησαν

Ο Βίκτωρας οτι έλεγε το εννοούσε. Δεν θα έκανε τίποτα. Αν τον έβλεπε ομως κοντά της κανένας δεν θα τον κρατούσε. Θα του έδινε να καταλάβει πως η Βασιλική ήταν πλέον δική του και εκείνος δεν είχε κανένα δικαίωμα. Ούτε καν για να την κοιτάξει

Ο Βίκτωρας προστάτευε οτι ήταν δικό του.Η Βασιλική κατείχε την πρώτη θέση στην καρδιά του και για αυτό θα πάλευε για εκείνη

Για το τριαντάφυλλο του

«δεν θα τον αφήσω να σε πλησιάσει» την φίλησε αχόρταγα παρασέρνοντας την ίδια σε ένα άκρως παθιασμένο παιχνιδι όπου ο πόθος και το πάθος τους είχαν την κυρίαρχη θέση...

Τα σώματα κόλλησαν, οι ψυχές ενώθηκαν, η ένωση αυτή οτι σημαντικότερο είχαν

Την ακούμπησε απαλά πίσω στον καναπέ.Τα ρούχα τα ξεφορτώθηκαν γρήγορα.Ηρεμα ώθησε τον εαυτό του μέσα της.Ενας αναστεναγμός σαν μελωδία βγήκε απο τα κοκκινισμενα χείλη της.Τύλιξε τα ποδια της γύρω του,η μεση της σχημάτισε ένα τόξο θέλοντας να τον νιώσει...

«σ'αγαπώ τραμπούκε» τα μάτια της τον κοιτούσαν με λατρεία.Εκείνος απο την μεριά του λάτρευε τις εκφράσεις της...Να την βλέπει να λιώνει και να απολαμβάνει το δικό του άγγιγμα τον έκανε να χαίρεται

Γιατί αγαπούσε το τριαντάφυλλο του και ήθελε να του δείχνει την αγάπη του!
Γιατί έτσι ήταν ο Βίκτωρας.Οχι μόνο λόγια αλλά και πράξεις!

Αυτά και σήμερα!

Ζήλεψαν τα παιδιά.