ΚΕΦΑΛΑΙΟ 56

Η ζήλια γεννιέται πάντα μαζί με την αγάπη, μα δεν πεθαίνει πάντοτε μαζί της. 

Φρανσουα ντε λα ροσφουκο

Το κλίμα που επικρατούσε εκείνη την στιγμή ανάμεσα τους δεν ήταν καθόλου ευχάριστο.Ο Ιωσήφ δεν είχε καταλάβει τίποτα μιας και δεν γνώριζε,το επικίνδυνο μονοπάτι που είχε επιλεγεί φανέρωνε πλέον τους κινδύνους που επικρατούσαν

Τοσο η Βασιλική οσο και ο Βίκτωρας πάλευαν με την ψυχή τους για να μην ξεσπάσουν.Εκείνη απο την μια που τον έβλεπε ανέμελο να αγκαλιάζει και να φιλάει την Στεφανία σαν να ήταν εκείνη που τόσο καιρό αγαπούσε,της έκανε ξεκάθαρο πως την είχε ξεχάσει και αυτό δεν μπορούσε να το αντέξει.

Πέθαινε μεσα της βλέποντας τον να την αγγίζει,να της χαρίζει το χαμόγελο που κάποτε χάριζε στην ίδια.Θύμωνε με τον ευατό της γιατί γνώριζε πως το φταίξιμο ήταν δικό της.Εκείνη τον είχε αφήσει,εκείνη είχε επιλέξει την φυγή,ειχε επιλέξει να τα παρατήσει τρέχοντας μακριά του, αφήνοντας τον μόνο δίχως κάποια εξήγηση και τώρα το πλήρωνε

Η οχι;

Και απο την άλλη ο Βίκτωρας που κατέβαλε προσπάθειες αντοχής να μην τα διαλύσει ολα,συγκρατούσε τον ευατό του,την ψυχραιμία του απο το να την πιάσει και την σύρει ως έξω, να την διώξει απο εκεί μεσα χωρις δισταγμό λες και ποτέ δεν ήταν η γυναίκα που αγάπησε

Πως είχαν αλλάξει έτσι τα πράγματα; δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν να είχαν μετατραπεί σε δύο εχθρούς...

«ηρέμησε Βίκτωρα μου» μάταιη προσπάθεια απο μέρους της Στεφανίας,δεν γινόταν να ηρεμήσει, τον θύμωνε και μόνο η ιδεα πως η Βασιλική βρισκόταν στον ίδιο χώρο μαζι του.

«τι δουλειά γαμωτο εχει εδώ; ποιός της έδωσε αυτό το δικαίωμα την τρέλα μου,δεν την θέλω εδω,δεν την θέλω εδω μέσα..» ο θυμός του έντονος, με την δύναμη που άσκησε το ποτήρι έσπασε πάνω στο χέρι του μα αυτό δεν τον πτόησε μπροστά στην ψυχική μάχη που έδινε τωρα.

Η Στεφανία έτρεξε αμέσως ως την κουζίνα να φέρει κάτι για να σταματήσει την αιμορραγία, ανησυχούσε για εκείνον, καταλάβαινε ποσο δύσκολο ήταν για εκείνον να την δει έτσι ξαφνικά,ειδικα εδώ,μαζί με τον Ιωσήφ «καλα είμαι μικρή,δεν είναι τίποτα, άστο» ευτυχώς το κόψιμο ήταν μόνο επιφανειακό και η αιμορραγία σταμάτησε στα επόμενα λεπτά.

«πάμε λίγο έξω χρειαζόμαστε και οι δυο λιγο αέρα» πιάνοντας τον απο το χέρι τον οδήγησε μέχρι την αυλή,
έπρεπε να μιλήσουν και να σκεφτούν τι θα έκαναν τώρα. Η εμφάνιση της Βασιλικής στην δεξίωση ήταν μεγάλη έκπληξη και για τους δυο

Απρόσμενη έκπληξη

Ο Λάμπρος με την σειρά του, ο καλος της φίλος που σαν φύλακας άγγελος είχε έρθει σήμερα μαζί της,ήταν ολη την ωρα δίπλα της για να μην μείνει ούτε στιγμή μόνη με τον Ιωσήφ,οχι μόνο επειδή δεν του άρεσε αλλά δεν γινόταν να μην παρατηρήσει το οργισμένο βλέμμα του Βίκτωρα καθε φορα που την κοιτούσε.Ηταν δύσκολο και για τους δύο να κάνουν πίσω

Μολις ο Ιωσήφ έφυγε για να χαιρετήσει κάποιους καλεσμένους βρήκε την ευκαιρία να της μιλήσει

«ψυχή μου πως εισαι;μηπως θέλεις να φύγουμε; δεν το βρίσκω καλή ιδεα να μένουμε άλλο εδώ,ο αλλος ειναι έτοιμος να τα σπάσει ολα εδω μέσα» την ενημέρωσε για τις κινήσεις του Βίκτωρα,οση ώρα εκείνη προσπαθούσε να κρατήσει τον ευατό της μακριά του

«πονάω να τον βλέπω με την Στεφανία. Θεε μου τι ειρωνεία..»
γέλασε σαρκαστικά με το περίεργο παιχνίδι της μοίρας «και ο Ιωσήφ αδερφός της αυτο και αν είναι. Την ημέρα που τον γνώρισα το ένιωσα πως κάτι μου θύμιζε, αλλά η ανόητη δεν έδωσα σημασία...

Αισθάνθηκα πως η συνάντηση μου μαζι του θα έχει μπελάδες.Το καταλαβαίνεις;ο άντρας που αγαπάω παντρεύτηκε την φίλη μου και ο αδερφός της... δεν μπορώ Λάμπρο, δεν μπορώ» έκρυψε το πρόσωπο της στις παλάμες της πασχίζοντας να κρατηθεί να μην αφήσει τα δάκρυα της να δραπετεύσουν,να φανερωθούν ολα τα κρυμμένα συναισθήματα της.

Στηρίχτηκε στον τοίχο δίπλα της πίνοντας μονορούφι το ποτήρι με την σαμπάνια της.Μπορεί να μην το σήκωνε εύκολα το ποτό αλλά την δεδομένη στιγμή το ζητούσε απεγνωσμένα και μόνο αυτό θα την βοηθούσε να αντέξει

Κάποιες φορες το ποτό γίνεται φίλος καλος για τις έντονες καταστάσεις που απαιτούν δύναμη

«μην πίνεις τοσο πολυ μικρή» της ειπε έντονα ο φιλος της οταν την είδε να αρπάζει ενα ακομα ποτήρι σαμπάνια και να το πίνει επίσης αμέσως «το ποτό θα σε κάνει χειρότερα,θα μεθύσεις την τρέλα μου αυτό θες;» έκανε να της το πάρει μα τον εμπόδισε άγριο κοιτάζοντας τον

«πονάω με ακούς;Πονάω να τον βλέπω μαζί της,πονάω γιατι τα κατέστρεψα όλα,γιατί είμαι μια ανόητη, πονάω που τον πλήγωσα και τώρα φαίνεται να με μισεί.Παράτα με λοιπόν και άσε με να πιω οσο θέλω» αγύριστο κεφάλι,ο πόνος που αισθανόταν μέσα της δεν την άφηνε να σκεφτεί λογικά.

«δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα αν συνεχίσεις να πίνεις Βασιλική, χειρότερα θα τα κανεις και μετά θα κλαις περισσότερο» χτύπησε την γροθιά του πάνω στον τοίχο φανερά θυμωμένος με την συμπεριφορά της.
Απο την μια έπρεπε να την κρατά μακριά απο τον Ιωσήφ και απο την άλλη απο το ποτό γιατί όταν έπινε η Βασιλική ερχόταν η καταστροφή

Και μόνο η επιστροφή της ήταν μια καταστροφή

«τον βλέπεις; επέστρεψε έχοντας την στην αγκαλιά του,την αγαπάει ετσι;
την αγαπάει» αποκρίθηκε βλέποντάς τον όντως να επιστρέφει στην αίθουσα κρατώντας την στην αγκαλιά του.

Ζήλευε! Πονούσε!

«σταμάτα ξερεις πολυ καλά..» η κίνηση της τον διέκοψε πριν ακομα προλάβει να τελειώσει την πρόταση του,την είδε να αρπάζει ακομα ενα τελευταίο ποτό πίνοντας το όλο και να απομακρύνεται απο κοντά του

Θα με τρελάνεις εσύ μικρή... ψιθύρισε απογοητευμένος ακολουθώντας την δίχως δεύτερη σκέψη,το ποτο την έκανε άλλο άνθρωπο, άνθρωπο επιρρεπή σε λανθασμένες συμπεριφορές..

«Βαλέρια σε εσένα ερχόμουν» ο Ιωσήφ βρέθηκε μπροστά της σταματώντας την απο αυτό που είχε σκοπό να κάνει.Εκείνος έριξε μια από δοκιμαστική ματιά στον Λάμπρο και έπειτα επικεντρώθηκε στην Βασιλική χαμογελώντας της γλυκά,αληθινα.

«Ιωσήφ εμεις με την Βαλέρια θα φύγουμε,είμαι κουρασμένος απο το ταξίδι άλλωστε» του είπε με σοβαρό ύφος,απο την ωρα που ουσιαστικά γνωρίστηκαν δεν του γέμιζε το μάτι,δεν τον ήθελε κοντά της ειδικα τωρα που έμαθαν ποιος πραγματικά είναι.Δεν θα τον άφηνε να την πλησιάσει

«Βαλέρια» επιδεικτικά τον αγνόησε κατι που τον εξόργισε ακόμα περισσότερο,κοιτώντας την βαθιά στα μάτια συνέχισε «θα ήθελα να μείνεις, θα σε γυρίσω εγω ο ίδιος ύστερα σπίτι σου,σε παρακαλώ μείνε»

«φιλε τι δεν κατάλαβες απο οτι σου είπα;» μπήκε μπροστά της παίρνοντας τον λόγο,η υπεροπτική του στάση απέναντι του ξεπερνούσε κάθε όριο και αυτό ο Λάμπρος δεν το ανεχόταν

«στην Βαλέρια απευθύνθηκα φιλε για αυτό μην ανακατεύεσαι,εκείνη ρώτησα εκείνη θα μου απαντήσει» ένταση ανάμεσα στους δύο άνδρες ήταν ξεκάθαρα έντονη,καποια βλέμματα είχαν ηδη στραφεί πάνω τους μαζί και της Στεφανίας,η οποία μόλις αντιλήφθηκε τι γινόταν έκανε νόημα στον Βίκτωρα, το βλέμμα του την έκαψε,

ενα βλέμμα φωτιά που έλεγε πολλά

«Ιωσήφ,Λάμπρο» στάθηκε ανάμεσα τους για να σταματήσει την όποια ένταση,δεν θα ανεχόταν να τσακωθούν εκείνη την στιγμή εξαιτίας της «Ιωσήφ,πρέπει να φύγω, δεν νιώθω πολυ καλα εξάλλου,ηπια λιγο παραπάνω.Με συγχωρεις..» δικαιολογήθηκε,μπορεί πριν λίγο να είχε στο μυαλό της άλλα λόγω του ποτού,ωστόσο η πραγματικότητα την χτύπησε δυνατά καθιστώντας της σαφή τον κίνδυνο

«εντάξει Βαλέρια,υποσχέσου μου ομως πως αύριο θα δεχτείς να βγεις μαζί μου» το βλέμμα του γεμάτο λαχτάρα,κρεμόταν απο τα χείλη της,
κρεμόταν από την απάντηση της

«εντάξει Ιωσήφ» του απάντησε χαμογελώντας αμήχανα,ολα ενα ρίσκο πια.Φάνηκε να ανακουφίζεται ενώ ενα τεράστιο χαμόγελο χαράχτηκε στα χείλη του.

Τι θα πήγαινε να κάνει;

«αφου τα κανονισατε μπορούμε να φύγουμε τώρα;»ακούστηκε ο Λάμπρος να λεει εκνευρισμένος με την στάση της

«ναι ναι πάμε» βιάστηκε να πει η Βασιλική προτού οι δύο άντρες λογομαχησουν ξανά.

Λίγο πριν φύγει γύρισε πίσω και τον είδε,την κοιτούσε με ενα θυμωμένο βλέμμα που αν μπορούσε θα την είχε κάψει,όλους θα τους είχε κάψει χωρις κανέναν απολύτως δισταγμό και δίπλα του η Στεφανία να του κρατά το χέρι στην προσπάθεια της να τον ηρεμήσει

Η εικόνα αυτη την έκανε να ραγίσει

Η συνέχεια προβλεπόταν ακόμα πιο δύσκολη...

Για ακομα μια φορά συγγνώμη που αργώ αλλα έχω να αντιμετωπίσω τον εχθρό εξεταστική