ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4

Πρέπει να έχει κανείς έναν έρωτα, ένα μεγάλο έρωτα, για να του εξασφαλίζει άλλοθι στις αδικαιολόγητες απελπισίες που κυριεύουν όλους μας.

Albert Camus

Πάρκαρε έξω απο την σχολή του Βίκτωρα λίγη ώρα αργότερα αφου είχε φύγει απο το ιατρείο του φίλου της. Η συζήτηση μαζί του την είχε βοηθήσει αρκετά

Θα πας να τον βρεις Βασιλική. Δεν είναι κατάσταση αυτή. Πήγαινε και ξεκαθάρισε την.

Είχε κλείσει τα μάτια και σκεφτόταν.Και αν έμπαινε μεσα; τι θα του ελεγε; Δεν ήταν καλή στα λόγια. Στα λόγια που ήθελε να ακούσει ο Βίκτωρας

Πηρε μια βαθιά ανάσα και κατέβηκε απο το αυτοκίνητο. Περπάτησε μέχρι μέσα με την αγωνία της να φτάνει στο κόκκινο. Η ευγενική κοπέλα στην υποδοχή της έδειξε το γραφείο του.Την ενημέρωσε βεβαια πως εκείνη την ώρα απουσίαζε μιας και γυμναζοταν στο κάτω χώρο.Αφού της υπέδειξε πως να πάει την ευχαρίστησε και άρχισε να κατεβαίνει κάτω

Κοίτα τον στα μάτια και πες του επιτέλους τι θέλεις...

Καθώς κατέβαινε τον είδε.Χτυπούσε τον σάκο ενώ ο φίλος του, του μιλούσε.Ο Βίκτωρας έδειχνε θυμωμένος.. Λες και έβγαζε το αχτι του πάνω στον κόκκινο αυτό σάκο. Δεν φορούσε μπλούζα και ο ιδρωτας ήταν φανερός σε κάποια σημεία του σώματος του.Η πλάτη του γυμνασμένη...καθώς χτυπούσε ολο του το σώμα κουνιόταν στο ρυθμό

Για μια στιγμή νόμιζε πως της κόπηκε η ανάσα στην θέα του. Μολις απέκτησε την αυτοκυριαρχία της έκανε ένα βήμα μπροστά. Στάθηκε στο άνοιγμα την πόρτας και διακριτικά μίλησε. Δεν την είχαν πάρει χαμπάρι,όταν άκουσαν την φωνή της γύρισαν και οι δυο έκπληκτοι να την κοιτάξουν

Ο Βίκτωρας την ρώτησε τι ήθελε εκεί και εκείνη απαντώντας όσο πιο σταθερά μπορούσε του ζήτησε να μιλήσουν οι δυο τους
Ο Άγγελος την χαιρέτησε,έκανε νόημα στον φίλο του για αυτο που σχεδίαζαν και τους άφησε μόνους

Η Βασιλική έδειχνε αμήχανη.Πως την είχε πείσει ο Παύλος να έρθει να τον βρεί;

Εισαι ανόητη Βασιλική αυτό είσαι... Μάλωσε τον ευατό της

Ο Βίκτωρας περίμενε να ακούσει με αγωνία αυτά που ήθελε να του πει. Έβγαλε τα γάντια αφήνοντας τα να πέσουν στο πάτωμα

«Λοιπόν...» σταύρωσε τα χέρια του και την κοίταξε.Μεσα του γεννήθηκε η επιθυμία να ακούσει απο τα χείλη της αυτό που ήθελε μα τα μάτια της έδειχναν άλλα

«εγώ...» ξεκίνησε, κατάπιε με δυσκολία, ένιωθε τον λαιμό της ξερό και οι λέξεις αρνούνταν να βγουν

«ναι τριανταφυλλακι...» έκανε ενα βήμα πιο κοντά της. Η καρδιά του χτυπούσε σαν μικρού παιδιού. Ήθελε να τυλίξει τα χερια του γύρω της και να την φιλήσει κόβοντας την ανάσα της. Να δείξει επιτέλους όλα όσα εκείνα έκρυβε καιρό τωρα

Η Βασιλική απλά τον κοιτούσε, αδυνατούσε να μιλήσει. Φαινόταν χαμένη και εμοιαζε αποπροσανατολισμενη,δειλη

«γαμωτο δεν μπορώ»έβρισε και έκανε να φύγει,μα ο Βίκτωρας με δυο κινήσεις έφτασε κοντά της εγκλωβίζοντας το σώμα της μέσα στην αγκαλιά του. Η πλάτη της κόλλησε στο στήθος του ενώ τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω της σφιχτά... Το κεφάλι της έπεσε πίσω στον ώμο του αδύναμο

«μην φύγεις τριανταφυλλακι...
ξέρω μικρή μου...ξέρω τι νιώθεις»
Ήξερε; Ήξερε πραγματικά τι ένιωθε η Βασιλική; «εγω θα σε βοηθήσω...άσε με να το κάνω... Μαζι μικρό μου τριαντάφυλλο... Μαζί»

«Τόσο καιρο μου ζητάς να σου δώσω κατι που εγω η ίδια δεν ξέρω αν μπορώ.Δεν είμαι αυτό που θες Βίκτωρα. Θα σε πληγώσω. Δεν εχω μάθει να φέρομαι... Δεν θέλω να είμαι εγώ αυτή που θα πονέσει εσένα... Φοβάμαι Βίκτωρα.... Μην μου ζητάς αυτό που δεν μπορώ να σου δώσω... Διώξε με σε παρακαλω...Διώξε με» μιλούσε ειλικρινά, είχε κλειστά τα μάτια.Μέσα της πέθαινε...

«τωρα εσύ μου ζητάς τριανταφυλλακι να κάνω κατι που δεν μπορώ.Πως μπορώ να διώξω εσένα;Έγινες το φως μου τριανταφυλλακι...Έγινες το φως μου και ας μην το πιστεύεις... Δεν θα αφήσω.Δεν θα σε διώξω.... Θα σε κυνηγήσω και καθε μερα θα είμαι μπροστά σου μέχρι να καταλάβεις....
πάρε οσο χρόνο θες.Εγώ όμως θα έιμαι δίπλα σου...» άφησε τα χέρια του ελεύθερα

Η Βασιλική με αστραπιαίες κινήσεις σηκώθηκε όρθια έτοιμη να φύγει.Η φωνή του για άλλη μια φορα την σταμάτησε «εδω τραινταφυλλακι είμαι να το θυμάσαι.Δεν θα τα παρατήσω...»

«συγγνώμη Βίκτωρα...συγγνώμη»

Συγγνώμη για αυτό που θα κάνω.. Ήθελε να συμπληρώσει μα δεν το έκανε

Έφυγε τρέχοντας ζητώντας απεγνωσμένα ελευθερία.Όλη αυτή η πίεση την κούραζε. Ενιωθε το κεφάλι της βαρύ έτοιμο να σπάσει καθώς δάκρυα άρχισαν να ρέουν ερμητικά πάνω στο χλωμό πρόσωπο της

Η Βασιλική φοβόταν τον ίδιο της τον ευατό. Αν εξαιτίας της πληγωνοταν ο Βίκτωρας δεν θα το άντεχε..θα πέθαινε.... Δεν μπορούσε να κάνει αυτό που της ζητούσε ο Βίκτωρας. Δεν ήταν για αυτόν.Εκείνη φοβόταν!

Πως θα του το έκανε αυτο; Πως θα γινόταν η αιτία που θα ματώνε η καρδιά του; Ο Βίκτωρας άξιζε μια κοπέλα δίπλα του μα δεν ήταν εκείνη

Δεν θα επέτρεπε να γίνει ποτέ αυτο...

Ο Βίκτωρας έμεινε να την κοίτα να χάνεται.Δεύτερη φορα σήμερα μεσα σε μόνο λιγες ωρες.Η φυγή της τον σκότωνε.Το τριαντάφυλλο του έδειχνε την δειλία του.Έφευγε μακριά του.
Επρεπε να κάνει κάτι. Επρεπε να της μάθει να αγαπά!

Μια κραυγή θυμού βγήκε απο τα χείλη του. Σηκώθηκε όρθιος χτυπώντας οτι έβρισκε μπροστά του. Έχανε το μυαλό του!

Έχανε το μυαλό του απο έρωτα!

Γιατί τριαντάφυλλακι;γιατί; έλεγε απο μεσα του

Ο Αγγελος τον άκουσε.Μπήκε μέσα ανήσυχος και τον πλησίασε
«ηρέμησε ρε μαλάκα...ηρέμησε» έφερε το πρόσωπο του κοντά του  «τι έχεις πάθει την τρέλα μου;...ξύπνα ρε φιλε.Ξύπνα!»

«την αγαπάω την τρέλα μου.Μου διέλυσε το μυαλό.Μπήκε στην ζωή μου και τωρα μου ζητάει να την διώξω.Ακους;Να την διώξω ρε φιλε...πως;πως να το κάνω;» άφησαν και οι δυο τις πλάτες τους να ακουμπήσουν στον τοίχο

«την αγαπάς για τα καλά φίλε. Ερωτεύτηκες!» διαπίστωσε ο φίλος του «δεν εισαι παιδάκι ρε φίλε.Δείξε της να καταλάβει πως το εννοείς.»

Έβγαλε τα τσιγάρα του και έφερε το ναρκωτικό στο στόμα του.Η νικοτίνη θα τον ηρεμούσε.Έτσι πίστευε τουλάχιστον.

«θα την διαλύσω έτσι και μου πει ξανά να την διώξω.Θα την διαλύσω!» είπε μόνο βγάζοντας τον καπνό απο μέσα του.

Ο φίλος του τον κοίταξε σοβαρός χωρίς να μιλάει,τον είδε να σηκώνεται.Πέταξε το τσιγάρο του στον κάδο και ύστερα τον προκάλεσε για μια μικρή μάχη.Ηθελε να εκτονωθεί.Ο φίλος του δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς,το έβλεπε πως ο Βίκτωρας χρειαζόταν εκτόνωση.

Φόρεσαν τα γάντια τους και όλα τα απαραίτητα εξαρτήματα.Μολις και οι δύο ήταν έτοιμοι μπήκαν στην αίθουσα που είχαν το ρινγκ.

«έχω νεύρα!» ήταν το μόνο που είπε πριν ξεκινήσουν...

Η Βασιλική έφτασε με δυσκολία στο αυτοκίνητο της.Λιγο πριν μπει μεσα ψέλλισε ενα ακομα συγνώμη και έφυγε

Σήμερα θα έκανε πράξη την απόφαση της.Πλέον το είχε αποφασίσει.

Θα τον κρατούσε μακρια και ενας μονος τροπος υπήρχε.

Θα προλάβαινε όμως;

Αυτή η αγάπη ήταν δυνατή όσα εμπόδια και να υπήρχαν στον δρόμο της κάποιος τους ήθελε μαζι και θα τους βοηθούσε!

Ο Βίκτωρας με την σειρά του θα έκανε πράξη τα λόγια του.Το εννοούσε οταν έλεγε πως την αγαπάει.Τα εννούσε όλα.Ηταν άντρας που κρατούσε τον λόγο του.Θα έκανε το τριανταφυλλακι να καταλάβει πως εκείνη ήθελε... Και μόνο!

Δυο ψυχές έτοιμες να παλέψουν για τα θέλω τους!

Για κακή τους τύχη όμως το κακό δεν θα αργούσε να εμφανιστεί ξανά στις ζωές τους

Ολα τα καλα κρατάνε λίγο. Μέχρι ο εχθρός να χτυπήσει παλι!

Γεια! Πρώτο κεφαλαιο με τον καινούργιο χρόνο!

Μπαίνουμε σε ρυθμό σιγα σιγά

Περιμένω σχολια!

Απειρα φιλια! 💗