ΚΕΦΑΛΑΙΟ 43

Η μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή είναι η διαπίστωση ότι μας αγαπούν γι' αυτό που είμαστε, ή, μάλλον, παρά το γεγονός ότι είμαστε αυτό που είμαστε.

Βίκτωρ Ουγκώ

Γύρισαν στο δωμάτιο τα ξημερώματα, μπορεί να πονουσαν τα πόδια τους απο τον χορό αλλά ένιωθαν ακόμα καλά.Η Βασιλική οτι είχε βγεί στο μπαλκονάκι που υπήρχε στο δωμάτιο για να πάρει λίγο αέρα οταν αισθάνθηκε τον Βίκτωρα πίσω της.

Τέτοια ωρα παραδόξως ο κόσμος κοιμόταν και η πόλη φαινόταν άδεια, αυτή η σιωπή,η γαλήνη που επικρατούσε τέτοια ώρα την έκανε να νιώθει ήρεμη

Δίχως να μιλήσει εκείνος πλησίασε τα χείλη του στον ακάλυπτο λαιμό της αφήνοντας μικρά καυτά φιλιά που αμέσως ξύπνησαν ολες τις κρυμμένες αισθήσεις.Ολο το βράδυ περίμενε να την κλείσει στην δική,ο πόθος του που ένιωθε για αυτή την γυναίκα να πάρει τα ηνία και οπως του είχε πει η ιδια να της σκίσει αυτο το κοντο φορεματάκι που είχε διαλέξει να βάλει και άνετα μοίραζε εγκεφαλικά.

«τριανταφυλλακι» ψέλλισε με βαθιά ερωτική φωνη καθώς τα χέρια του άγγιζαν αισθησιακά κάθε εκατοστό του κορμιού της

«γίνεται να μείνουμε για πάντα εδώ; μακριά απο κάθε τι μας πονά;» ρώτησε χωρις να πάρει το βλέμμα της από την θάλασσα,την αισθανόταν σύμμαχο της.Πολες φορές στις δύσκολες στιγμές στρεφόταν σε εκείνη που σαν φίλη καλή την άκουγε να μιλά για ώρες για αυτά που την απασχολούσαν.Η θάλασσα,κι όμως!

«ενωμένοι και μαζί μωρό μου μπορούμε να πάμε παντού. Να αντιμετωπίσουμε κάθε τι μας βασανίζει,αρκεί οι ψυχές μας να εξακολουθούν να είναι σαν μια» με το χέρι του την γύρισε απαλά για να την αντικρίσει,τα μάτια του την κοιτούσαν γεμάτα πόθο και λατρεία.

Ενωσε τα χείλη τους σε ένα γλυκό φιλί όπως κάθε φορά που τα φιλιά τους παίρνουν μορφή ή μετατρέπονται σε
συναισθήματα.

«ήρθε η ωρα μωρό μου για αυτό που περίμενα ολο το βράδυ.Σήμερα θα τιμωρηθείς που φόρεσες αυτο το φόρεμα» της είπε πάνω στο φιλί τους ενώ την πίεσε περισσότερο πάνω του για να τον νιώσει πόσο λαχταρούσε την ένωση τους

Γιατί κάθε φορά που σε φιλάω είναι σαν να το ζω πρώτη φορα, σαν να ζω ενα συναισθήμα, σαν...

Με τα στιβαρά του μπράτσα την οδήγησε μέσα στο δωμάτιο ακουμπώντας την απαλά στο στρώμα, δίχως να χάνουν την επαφή.Χάιδεψε ευλαβικά το σώμα της σαν να ήταν ιερό ρουφώντας και πιπιλωντας το δέρμα της.Αργα αργα την βασάνιζε με το χέρι του στο κέντρο της,κρατούσε τα χέρια με το δικό του απαγορεύοντας της να τον αγγίξει. Μόνο εκείνος.Επαιζε παιχνίδια με τα στόμα του πάνω της

Το κεφάλι του κρύφτηκε ανάμεσα στο λαιμό της εισπνέοντας το άρωμα της,τα χείλη του εγδαραν και αμέσως φίλησαν την μια της θηλή στέλνοντας της αυτομάτως κύματα ριγους που έκαναν ολο της το σώμα να τρέμει απο κατω του.Μικρές κραυγές έβγαιναν απο τα δικά της καθώς το απολάμβανε.Τον αποζητούσε, ήθελε απεγνωσμένα να τον νιώσει αλλά εκείνος συνέχιζε να την βασανίζει κρατώντας της τα χέρια μέχρι που την ελευθέρωσε και αμέσως απλώθηκαν στο κορμί του.Σαν θησαυρό τον άγγιζε..σαν να είχε ανάγκη να τον αγγίξει

Τα νύχια της σχημάτιζαν αόρατους κύκλους στην πλάτη του καθώς συνέχιζε να απολαμβάνει τα χάδια του ενώ με την πρώτη ώθηση τα εμπηξε δυνατά στο δέρμα του.Ο Βίκτωρας κάθε φορά την πρόσεχε,την φιλούσε απαλά καθώς δεν ήθελε να την πονέσει.Για εκείνον ο έρωτας με την Βασιλική ήταν τα πάντα,γιατί η Βασιλική ήταν η γυναίκα του και άξιζε οσο καμιά άλλη την αγάπη του!

Η ένωση τους ήταν αυτό που ζητούσαν και οι δυο για να νιώσουν δυνατή.Ο ενας ανήκε στον αλλον και αυτό δεν θα άλλαζε ποτέ.Τα βλέμματα δεν χάνονταν,απαιτούσε να τον κοιτάει, να βλέπει τον πόθο στα μάτια της, την ηδονή που ένιωθε και την ευχαρίστηση.Γιατί τον έρωτα του για εκείνη ο Βίκτωρας ήθελε η γυναίκα του να τον ευχαριστιέται

«σ'αγαπώ» είπαν ταυτόχρονα,καθώς έφτασαν στην κορύφωση άφησαν εναν βαθύ αναστεναγμό με ολα τα δυνατά συναισθήματα που ένιωθαν εκείνη την στιγμή ενώ στα πρόσωπα τους καθαρά καθρεφτιζοταν η απόλαυση και ο έρωτας

Για τωρα και για πάντα

Οσο ο Βίκτωρας με την Βασιλική περνούσαν ευχάριστες στιγμές, ο Νίκος προσπαθούσε να 'σηκωθεί' ξανα. Εκείνη την ημέρα μετά την συζήτηση του με την αδερφή του, την περίμενε.Είχε μια ελπίδα πως θα ερχόταν που ομως χάθηκε μόλις η Ισμήνη δεν εμφανίσθηκε στην σχολή.

Καταλάβαινε ωστόσο πως δεν της ήταν καθόλου εύκολο,θα πάγωνε την καρδιά του και θα την άφηνε για λίγο να σκεφτεί καθαρά χωρίς να την πιέσει.Εμενε σπίτι του Αχιλλέα,στην σχολή δεν πήγαινε και είχε βρει συντροφιά στο ποτό θέλοντας να ξεχάσει τα πάντα.

Ο Αχιλλέας με την σειρά του μόλις έμαθε πως η Ισμήνη ήξερε την αλήθεια άρχισε να νιώθει περίεργα.
Μεσα απο τον Νίκο την είχε γνωρίσει, του αρεσε μα δεν μπορούσε να πει οτι ήταν ερωτευμένος μαζί της,ηταν ακόμη αρχή.Χρειάστηκε όμως να την αφήσει οπως έκανε και ο αδερφός της, κατα βάθος δεν ήθελε,ήταν ηδη αργά ωστόσο να το παραδεχτεί στον ευατό του.Θυμάται να την παρακολουθεί μερικα βραδιά,να την βλέπει να την φλερτάρουν αλλα αγόρια και το τερατάκι της ζήλιας να είναι έτοιμο να κατασπαράξει τον καθέναν που την πλησίαζε

Τωρα ομως που είχαν περάσει χρόνια,και οι δύο είχαν αλλάξει,τα πράγματα θα έπαιρναν μια διαφορετική τροπή.Γιατί η Ισμήνη δεν ήταν πλέον η μικρή και αθώα κοπέλα που είχε γνωρίσει τοτε,είχε γίνει ολόκληρη γυναίκα και είχε αλλάξει τοσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά.Θα ερχόταν επομένως η στιγμή να λογαριαστουν και αυτοί οι δύο..

«την τρέλα μου πάλι ήπιες;» φώναξε βρίζοντας,του πηρε το μπουκάλι με την μπύρα που έπινε και το πέταξε στον κάδο.

Ο Νίκος παραπονέθηκε αλλα ο φίλος του δεν έδωσε σημασία,ξεκίνησε να μαζεύει τον χαμό που είχε δημιουργήσει με τα άδεια μπουκάλια μπύρας.Η κατάσταση είχε ξεφύγει.

«παράτα με Αχιλλέα,άσε με να κάνω οτι θέλω.Δεν ενοχλώ κανέναν» ένιωθε το κεφάλι του βαρύ, έτοιμο να σπάσει. Ζητούσε απεγνωσμένα να ξεχάσει, να κρύψει την επιθυμία του να πάει να βρει την Ισμήνη.Επρεπε να σεβαστεί την απόφαση της οσο και να μην το ηθελε,επρεπε να σκεφτεί τι είναι καλύτερο για εκείνη.Αν αυτο ήταν να μείνει μακριά της τότε θα έμενε.

«Νικο,δεν βοηθας την κατάσταση έτσι,με το να πίνεις δεν κανείς τίποτε ρε φίλε.Ξεκόλλα πια!» δεν του άρεσε να τον βλέπει έτσι,στην σχολή δεν πηγαινε και το μόνο που εκανε ήταν να μένει σπίτι για να πίνει,
μετατρέποντας τον ευατό του σε έναν αλκοολικό νεο χωρίς ελπίδα

«Η Ισμήνη ήρθε στην σχολή,σε ζήτησε αλλα δεν της είπα που είσαι,
τουλάχιστον μέχρι να γυρίσεις στον καλο σου μη αλκοολικό ευατό» μολις άκουσε το όνομα της η καρδιά του σφιχτηκε,ώστε τον αναζήτησε

«μου λες αλήθεια;» αποκρίθηκε σαν μικρό παιδί και η ελπίδα του άρχισε να γεννιέται ξανα.Περίμενε την αδερφή του,του άξιζε ολο αυτό όμως γιατί εξαιτίας του είχε πληγωθεί

Πάνω στην κουβέντα τους,άκουσαν το κουδούνι να χτυπά.Δεν περίμεναν κανέναν,η απορία ζωγραφίστηκε στα πρόσωπα και των δύο «αντε ρίξε λιγο νερό στο πρόσωπο σου,πλύσου γιατί το αλκοόλ μυρίζει απο χιλιόμετρα και εγω πάω να ανοίξω» άφησε την σακούλα με τα μπουκάλια και αφου ο Νίκος πήγε μεσα εκείνος κατευθύνθηκε προς την πόρτα

«γεια» άκουσε την απαλή της φωνή να λέει,τώρα είχε τον χρόνο να την παρατηρήσει καλύτερα χωρις να βιάζεται ή να φοβάται μήπως τους δει κάποιος «που είναι ο αδερφός μου;» απέφυγε το βλέμμα του η ιδια νιώθοντας περίεργα οσο ήταν κοντά του.

Μια παλιά ιστορία είναι Ισμήνη... Δεν σημαίνει τίποτα πλέον για σένα...  προσπάθησε να πείσει τον ευατό της

«πέρασε μέσα,θα τον φωνάξω αμέσως» ύστερα απο μερικά λεπτά σιωπής ο Αχιλλέας της έκανε νόημα να περάσει μέσα.Για κάποιον λόγο και οι δύο αισθάνονταν αμήχανα.Η ιστορία τους είχε τελειώσει πριν χρόνια,οταν εκείνος την χώρισε με ενα μύνημα Τοτε ακόμα ήταν νέοι,αυτο που είχαν νιώσει προφανώς ο ένας για τον αλλον ήταν απλά ενας εφηβικός ενθουσιασμός και ίσως για αυτό να μην την πληγωσε τόσο ο χωρισμός τους.Τωρα ομως;θα προσπαθούσαν ξανα;

«δεν έχω πολυ χρόνο γίνεται να τον φωνάξεις;»  έτρεμε,αυτο δεν ήταν καθόλου καλό σημάδι και ήταν σίγουρη πως δεν έφταιγε ούτε ο αδερφός της ούτε ο Αχιλλέας.Συνήθως το παθαινε οταν...κάτι κακό θα συνέβαινε.Αυτομάτως άρχισε να αισθάνεται φόβο.Εκλεισε τα μάτια ψιθυρίζοντας στον ευατό της να ηρεμήσει.

«εγω να πάω αλλά δεν μου φαίνεσαι καλα.Τι έπαθες;εσύ τρέμεις την τρέλα μου!» αποκρίθηκε ανήσυχος,την πλησίασε στην προσπάθεια του να την ηρεμήσει.Εντελώς ξαφνικά άρχισε να τρέμει,ενώ το πρόσωπο της χλωμιασε
«μην με τρομάζεις γαμώτο.Τι έπαθες;μίλησε μου.Νίκο έλα εδω.Γρήγορα,Νίκο!» την βοήθησε να καθίσει ενώ έτρεξε να της φέρει λίγο νερό.

Ο Νίκος οτι είχε βγει απο το ντουζ και ντυνόταν οταν άκουσε τις φωνές του. Ντύθηκε στα γρήγορα και δίχως να χάσει χρόνο βγήκε έξω.Μολις την είδε τα έχασε,ο Αχιλλέας του έκανε νόημα να πλησιάσει λέγοντας του στα γρήγορα πως εκει που μιλούσαν ξαφνικά άρχισε να τρέμει και να  χλωμιαζει.

«τι έγινε μικρή μου;σε παρακαλώ ηρέμησε» τύλιξε τα χέρια του σφιχτά γύρω της,με την παλάμη του χάιδευε απαλά την μέση της ενώ σιγανά της ψιθύριζε λόγια για να την ηρεμήσει

«συγγνώμη,δεν ξέρω τι με έπιασε» λίγες στιγμές αργότερα είχε ευτυχώς συνέλθει,του ζήτησε λίγο χρόνο και στράφηκε ξανά προς το μέρος του

«είσαι σίγουρα καλα;μας τρόμαξες πολυ μικρή!»  άκουσε τον Αχιλλέα αυτή την φορά να λέει,πράγματι είχαν και οι δύο φοβηθεί βλέποντας την σε αυτή την κατάσταση

Και αυτή εδώ την στιγμή ο Αχιλλέας επιβεβαιώθηκε πως η σχέση του με την Ισμήνη δεν ήταν απλά ενας ενθουσιασμός!

Οταν βλέπουμε τον άνθρωπο μας να πονά,ολα τα κρυμμένα συναισθήματα βγαίνουν στην επιφάνεια και μας υπενθυμίζουν ολα όσα εκείνα δεν θέλουμε να παραδεχτούμε

«συγγνώμη για την αναστάτωση. Ειλικρινά δεν ξέρω τι με έπιασε..» για λίγο έμεινε σιωπηλή,μέχρι που τον κοίταξε φοβισμένη  «θεέ μου η Στεφανία» ήταν το μόνο που είπε,με αστραπιαίες κινήσεις άρπαξε το κινητό της για να της τηλεφωνήσει

Πως δεν το είχε σκεφτεί νωρίτερα;

Ομως η Στεφανία δεν απαντούσε, γιατί όντως η Στεφανία δεν ήταν καλά

Συνεχίζεται...

user87904284 για σενα ❤