ΚΕΦΑΛΑΙΟ 52

Δεν είναι τα πιο δυνατά είδη που επιβιώνουν ή τα πιο έξυπνα, αλλά αυτά που ανταποκρίνονται καλύτερα στις αλλαγές.

Κάρολος Δαρβίνος

Λίγο πριν φύγει για το αεροδρόμιο πέρασε πολύτιμο χρόνο με την Λυδία και τους φίλους της.Ο Λάμπρος είχε αποδειχτεί τελικά καλος της φίλος και το παρελθόν τους είχε πλέον ξεχαστεί
Τωρα θα τους άφηνε πίσω για να κάνει το μεγάλο βήμα,μετά από τόσο καιρό θα γυρνούσε πίσω,έτοιμη για όλα.Έτοιμη να διορθώσει την κατάσταση 

Σε αυτόν τον καιπου έμενε στην Αγγλία μαζί με τον Παύλο,
ο 'αδερφός ' της και ο Λάμπρος την στήριξαν οσο κανένας άλλος,δεν θα ειχε καταφέρει τίποτα χωρίς εκείνους,τίποτα!

«καλό ταξίδι μικρή μου,να μας ενημερώνεις.Μόλις μπορέσω θα έρθω εγώ ή ο Λάμπρος,ας μην ξεχνάμε πως ειμαι υπεύθυνος για το μωρό μου» χαριτολογώντας της είπε,η πτήση της θα έφευγε σε λιγότερα από δέκα λεπτά,

«να προσέχεις τον άγγελο μας Παύλο μου,να είσαι τρυφερός μαζί της,και να με παίρνεις τηλέφωνο αν τα βρίσκεις σκούρα»

«δεν θα μου πεις εσύ πως θα προσέχω το παιδί μου.Αντε κυρία μου,ξερω πολυ καλά,δεν είμαι κανένας τυχαίος»

Ο Παύλος την αγκάλιασε τελευταία φορά λέγοντας της πως όλα θα πήγαιναν καλά.Ήθελε να της δώσει δύναμη,δεν της ήταν εύκολο,το γνώριζε,για αυτό και την στήριζε με όλη του την δύναμη

«μακάρι αγαπημένε μου,ειλικρινά έχω πεθάνει από την αγωνία μου,
φοβάμαι.Φοβάμαι πως όλα θα πάνε στράφη ξανά και γίνουν ολα στάχτη»παραδέχτηκε,πηρε μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να σκεφτεί θετικά.Αυτο έπρεπε να κανει για να μπορέσει να τα καταφέρει

Μόνο θετικές σκέψεις, όσο γινόταν δηλαδή..

«Βασιλική,θα πας στην Ελλάδα να κερδίσεις την αγάπη σου πίσω.Δεν εχεις μόνο εσύ μερίδιο για όλο αυτό.
Θα σταματήσεις να σκέφτεσαι αρνητικά και ολα θα πάνε οπως τα σχεδιάζουμε τοσο καιρο.Εχε μας λίγο πίστη.Αντε πήγαινε τώρα γιατί ετσι οπως το πάμε θα χάσεις την πτήση» ενα τελευταίο φιλι,μια τελευταία φιλική αγκαλιά δύναμης και η Βασιλική έφυγε για να επιβιβαστεί στο αεροπλάνο

«Βίκτωρα,έρχομαι αγάπη μου»
ψιθύρισε κοιτώντας έξω απο το παράθυρο,αποχαιρετώντας την Αγγλία,τους φίλους της και την αγαπημένη της Λυδία...

Βίκτωρα επιστρέφω...

Θα ηταν αργα το βράδυ οταν το αεροπλάνο της προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Παρέλαβε τις βαλίτσες της και μόλις βρήκε ενα ταξί,του έδωσε την διεύθυνση του σπιτιού του Παύλου. Θα έμενε εκει οσο χρειαζόταν ενώ ηδη απο αύριο πρωί πρωί θα έβαζε σε εφαρμογή το σχέδιο της.Δεν θα  καθυστερούσε ουτε στιγμή παραπάνω

Οταν έφτασε στο σπίτι του Παύλου τακτοποίησε τα πράγματα της,εκανε ενα χαλαρωτικό μπάνιο για να χαλαρώσει και έπειτα τηλεφώνησε στον φίλο της για να τον ενημερώσει και να τον ρωτήσει φυσικά για την Λυδία και τον Λάμπρο.Τελος αφού είχε τελειώσει οτι είχε να κάνει έπεσε για ύπνο εξουθενωμένη,με μόνη σκέψη της βέβαια τον Βίκτωρα της,τον άντρα της ζωής της,τον τραμπούκο της που δεν έπαψε στιγμή να αγαπάει...

Η Βασιλική ειχε επιστρέψει πιο μαχητική από ποτέ.

Αύριο θα ήταν μεγάλη ημέρα

«Βίκτωρα μου εγω είμαι έτοιμη,οποτε θέλεις μπορούμε να φύγουμε»
συμπλήρωσε το ντύσιμο της φορώντας τα αξεσουάρ της,τα αγαπημένα της σκουλαρίκια που της είχε χαρίσει ο θείος της,ενα απο τα λίγα δώρα που πρόλαβε να της κάνει πριν η καρδιά του τον προδώσει.
Δυστυχώς πέθανε όταν εκείνη ακομα πήγαινε σχολείο, η απώλεια του της είχε στοιχίσει αρκετά

Ο Βίκτωρας άφησε το ποτήρι με το ουίσκι στο τραπεζάκι,γυρνώντας προς στο μέρος της,έμεινε να την παρατηρεί χαμογελώντας γλυκά.
Παρα το νεαρό της ηλικίας της ήταν υπέροχη γυναίκα με φυσική ομορφιά «είσαι πολυ όμορφη ψυχή μου.Τωρα φοράω το μπουφάν μου και φύγαμε» πείραξε τα μαλλιά της και έτρεξε να πάρει το μπουφάν του

Ο Ιωσήφ τους περίμενε ανυπόμονος,
δεν μπορούσε ακομα να χωνέψει πως ουσιαστικά τα πάντα κρέμονταν απο μια κλωστή,και πιο συγκεκριμένα απο τον Βίκτωρα.Μολις έφτασαν τα παιδιά τους άνοιξε ο ίδιος, τους καλωσόρισε και δίχως να χασει χρόνο του ζήτησε να τον ακολουθήσει στο γραφείο του

«εσύ αδερφούλα μέχρι να τελειώσουμε μπορείς να πας στην Παναγιώτα,φτιάχνει το αγαπημένο σου γλυκό.Θα χαρεί να σε δει!» ετσι και αλλιως δεν σχεδίαζε να μείνει μόνη της όσο εκείνος και ο Βίκτωρας θα συζητούσαν

Μόλις οι άντρες πήγαν μεσα στο γραφείο η ίδια κατευθύνθηκε προς την κουζίνα όπου όντως η κυρία Παναγιώτα έφτιαχνε το αγαπημένο της γλυκό, μόνο από τα δικά της χεράκια μπορούσε να το φάει «ηλιαχτίδα μου ήρθες» σκούπισε με μια πετσέτα τα χέρια της κλείνοντας την αμεσως στην αγκαλιά της «αχ κοριτσάκι ποσο χαίρομαι που σε έχουμε πάλι εδω.Δεν ξέρεις πόσο μου είχες λείψει»

«γλυκιά μου ας μην μιλήσουμε για αυτό,εισαι η μόνη απο εδώ μεσα που ξέρεις την πραγματική αλήθεια.Εισαι η μόνη που εμπιστεύομαι και ευτυχώς το ίδιο και ο Ιωσήφ.Δεν ειναι η ώρα να τα πούμε τώρα,εδώ» μάζεψε τα μαλλιά της σε μια ψηλή κοτσίδα και γελώντας της ζήτησε να της πει τι έπρεπε να κανει για να την βοηθήσει να τελειώσει το γλυκό

«καμάρι μου,εισαι τόσο ευγενικό πλάσμα που σου αξίζει κάθε ευτυχία,
το ίδιο και αυτος ο νεαρός, ο Βίκτωρας» έκανε το σχόλιο της η κυρία Παναγιώτα χωρις να κρύβει τον θαυμασμό της για τον Βίκτωρα.Απο την ημέρα που τον είχε γνωρίσει κατάλαβε πόσο καλός ήταν, ποσο τυχερή ήταν η 'κορη' της, γιατί για εκείνη ήταν σαν παιδί της, τοσα χρόνια μεσα στο σπίτι τους φρόντισε και τους δύο,οσο καλύτερα μπορούσε

«ο Βίκτωρας είναι υπέροχος άνθρωπος Παναγιώτα μου,μου δινει τοση δύναμη για να αντέξω...» ειλικρινά απάντησε,

Η φωνή του αδερφού της δεν την άφησε να συνεχίσει, προφανώς και είχαν τελειώσει την κουβέντα τους. Πήρε το γλυκό της ύφος και γύρισε στο σαλόνι οπου την περίμεναν ηδη οι δυο άντρες.Κάθισαν στην τραπεζαρία και ο Ιωσήφ ζήτησε απο το υπηρετικό προσωπικό να τους σερβίρει

«πως πάτε εσεις οι δύο;βλέπω οτι τα έχετε βρει μια χαρά» πέταξε το καρφί του ξανά,ο Βίκτωρας την κοίταξε κάνοντας της νόημα να μην μιλήσει. Καταλάβαινε πως τους δοκίμαζε ακόμα και μετά απο τόσους μήνες

«η ζωή είναι μια έκπληξη Ιωσήφ,
τελικά αυτός ο γάμος μας έκανε πολυ καλο.Γνωριστήκαμε καλύτερα και δεθήκαμε περισσότερο,πως σου φαίνεται τοσο περίεργο δηλαδή;γιατί να μην τα πηγαίνουμε καλά; αντρόγυνο είμαστε πλέον» πήρε τον λόγο εκείνος προσπαθώντας να κρατήσει την ψύχραιμα του και επιτεθεί στον 'αγαπημένο του κουνιάδο'

«μην αρπάζεισαι φίλε μου,δεν ήθελα να πω αυτο.Ας μην τσακωθούμε για κάτι που ισως να το εξέφρασα λανθασμένα.Εγω χαίρομαι που είστε καλά και έτσι θέλω να μεινετε.Ας πιούμε στον γάμο σας» σήκωσε το ποτήρι με το κρασί περιμένοντας και τους αλλους δύο να κάνουν το ίδιο

«ας πιούμε λοιπόν» ψιθύρισε σηκώνοντας με την σειρά του το ποτήρι του

Το δείπνο συνεχίστηκε σε ήπιους τόνους,μιλούσαν για διάφορα θέματα έχοντας ξεφύγει απο τα καθιερωμένα που συνήθιζαν να συζητούν μέχρι που το κινητό της χτύπησε δηλώνοντας πως είχε ένα μύνημα.Ζήτησε συγγνώμη και άνοιξε το κινητό για να δει κατι που απο την μια την εξέπληξε και την αγχωσε και απο την άλλη την χαροποίησε ιδιαίτερα

«τι έγινε μικρή ποιος σου έστειλε μύνημα και χαμογελάς;Μήπως να αρχίσω να ζηλεύω;» έχοντας δει τον Ιωσήφ να την κοιτάζει καχύποπτα αποφάσισε να μιλήσει πρώτος για να την καλύψει.

«δεν χρειαζεται να ζηλεύεις Βίκτωρα μου,άλλωστε εσύ είσαι ο άντρας μου» απάντησε σταθερά κλείνοντας ξανα το κινητό της για να μην δώσει στόχο στον αδερφό της

«σε εμπιστεύομαι ψυχή μου» χάιδεψε το χέρι της απαλά δίνοντας της ότι χρειαζόταν και ταυτόχρονα καθιστώντας σαφές στον Ιωσήφ αυτό που προσπαθούσε να κάνει όλους αυτούς τους μήνες

Οταν τελείωσαν με το φαγητό και το γλυκό,κάθισαν να πιουν ενα τελευταίο ποτο και ύστερα ο Βίκτωρας προφασιζομενος πως αύριο είχε πρωινό ξύπνημα πηρε την 'γυναίκα ' του και έφυγαν...

Είχε καταφέρει να συλλέξει κάποια κομμάτια του παζλ οσο ήταν στο σπίτι του Ιωσήφ που σίγουρα θα τους ήταν απαραίτητα στην πορεία....

«Βίκτωρα μου,πρέπει να μάθεις κάτι,
ειμαι πολυ σίγουρη θα σε κάνει να χαρείς...» αποκρίθηκε όλο χαρα καθώς ήταν έτοιμη να του πει κατι που όντως θα έφερνε την χαρα στην ψυχή του πίσω...

Ετσι πίστευε...

Συνεχίζεται

Λοιπόν ξερω πως μπερδευτήκατε. Εν συντομία η Βασιλική εγκατέλειψε τον Βίκτωρα γιατί εμαθε καποια πράγματα και φοβήθηκε.

Για τν Βίκτωρα αν θυμάστε απο παλιότερο κεφάλαιο ειχε αναφερθεί κατι σημαντικό για το παρελθόν του και γιατί κρατούσε στο χέρι τον πατέρα του ο κωνσταντινίδης. Επομένως δεν εχει παντρευτεί τυχαία και όχι κάποια τυχαία κοπέλα.

Οτι απορία στείλτε μου