ΚΕΦΑΛΑΙΟ 35

Το παρελθόν δεν είναι νεκρό. Στην πραγματικότητα δεν είναι καν παρελθόν.

William Faulkner

-συνέχεια-

Καλη ανάγνωση!

Η Ισμήνη με την Στεφανία γύρισαν στο σπίτι κακήν κακώς.Η φιλη της δεν γύρισε να δει καν ποιος την φώναζε μολις βγήκαν απο την σχολή. Κάποιος την φώναζε ήταν σίγουρη. Κάποιον είχε δει! Η Ισμήνη φαινόταν τοσο ταραγμένη που για μια στιγμή νόμιζε πως θα έχανε τον έλεγχο του αυτοκινήτου.Πάσχιζε να καταλάβει την αντίδραση της,να την καταλάβει

«θα μου πεις τι συμβαίνει; θελεις να μου μιλήσεις,κορίτσι μου;» της έδωσε μια κούπα με ζεστό τσάι που γνώριζε πως της άρεσε,την βοηθούσε να χαλαρώσει πάντα μετά απο μια δύσκολη κατάσταση.Από την στιγμή που βρίσκονταν και παλι στο σπίτι, κλείστηκε αμέσως στον δωμάτιο της επιλέγοντας την σιωπή.Ειχαν μάθει να λενε μεταξύ τους οτι τις βασάνιζε, μονο ετσι το ξεπερνούσαν.Εδιναν πρώτα χρόνο η μια στην άλλη και ύστερα κάθονταν ακομα και ώρες ολόκληρες μένοντας να συζητούν.

«ποσο τυχαία θα θεωρούσες μια συνάντηση με ενα πρόσωπο που είχες χρόνια να δεις;»την ρώτησε άξαφνα,
προκαλώντας την απορία στα μάτια της Στεφανίας

Γιατί την ρωτούσε κατι τέτοιο;

«δεν ξερω Ισμήνη,ξερεις πως δεν πιστεύω στην τύχη όσον αφορά τα πράγματα.Αυτα που συμβαίνουν δεν τα καθορίζει τοσο η τύχη οσο η μοίρα. Αυτή έχει πρωταρχικό ρόλο»απάντησε ανασηκώνοντας τους ώμους της,η Ισμήνη χαμογέλασε αδύναμα.Ετσι ήταν η Στεφανία μετά απο όσα της συνέβησαν δεν πίστευε πια σε τίποτα τυχαίο,σαν να ήταν ολα σχεδιασμένα να γίνουν.Λες και οι άνθρωποι ειναι "πιονα" και ακολουθούν πιστά το σχέδιο της μοίρας

Ετσι έγινε και με την ιδια. Προσπάθησε ομως να το αποφύγει για αυτο και τώρα θα εχει να αντιμετωπίσει τους δαίμονες

«επομένως η μοίρα ήθελε να ξανά δω τον αδερφό μου μετα απο..δεν ξέρω και εγώ χρόνια;...»περισσότερο σαν διαπίστωση ακούστηκε παρα σαν ερώτηση.

Η Στεφανία γουρλωσε τα μάτια της απο την ξαφνική αυτη δήλωση της φίλης της.Θυμάται να της μιλάει ελάχιστα για τον αδερφό που ουσιαστικά την εγκατέλειψε δίχως κάποια εξήγηση.Θυμάται να της λεει για τους γονείς της που τον έψαχναν, να μένουν ξαγρυπνοι καθε νύχτα μηπως και γυρνούσε,προσπαθούσαν να ειναι δυνατοί για την Ισμήνη μα δεν μπορούσαν οταν δεν γνώριζαν τι είχε απογίνει ο μονάκριβος τους...
Ουτε στιγμή κανεις τους δεν έπαψε να τον αγαπά,να ανησυχεί για την τύχη του

Κάθε βράδυ ονειρευόταν να την κρατά στην αγκαλιά του οπως όταν ηταν ακομα μικρά,λεγοντας της ιστορίες ή τραγουδώντας της. Ο αδερφός της,ο δικός της ήρωας..

«ο αδερφός μου Στεφανία,ήταν σήμερα εκεί.Τοσα χρόνια μετα την φυγή του..θεέ μου δεν το πιστεύω!»
κούνησε το κεφάλι της αρνούμενη να πιστέψει πως πριν λίγη ωρα είδε ξανα τον αδερφό της.Δεν ήξερε τι να αισθανθεί.Χαρά που τον ξανα έβλεπε ή μίσος για την εγκατάλειψη

Πως θα έπρεπε να του συμπεριφερθεί απο εδώ και περα;

«μάλλον αυτη η σχολή δεν μας θέλει»
αποκρίθηκε η Στεφανία θέλοντας να ελαφρύνει το κλίμα.Η φίλη της την κοίταξε αμέσως λέγοντας της πως δεν πρόκειται να γλιτώσει ακομα και αν χρειαστεί να συναντήσει τον αδερφό της

«προέχει η ασφάλεια σου κοριτσάκι μου.Ισως ηρθε και η δική μου ωρα να έρθω σε επαφή με εκκρεμότητες του παρελθόντος.Οπότε η σχολή δεν σταμάτα» βιάστηκε να την σταματήσει

«Ισμήνη δεν ξέρω αλλά απο την στιγμή που πήγα σε αυτή την σχολή νιώθω περίεργα και δεν ειναι λόγω του αγοριού που...γνώρισα... αλλά έχω ένα κακό προαίσθημα!»

«δεν θέλω τέτοια.Οχι.Βγάλτα όλα απο το μυαλό σου.Ολα θα είναι καλά,δεν θέλω να σκέφτεσαι τίποτα.Ειπαμε αφήσαμε τα πάντα πίσω!» έσφιξε το χέρι της.Δεν θα την άφηνε να τα παρατήσει και σε καμία περίπτωση δεν θα έβαζε πάνω από την ασφάλεια της την δική της εκκρεμότητα με τον αδερφό της..Θα τον αντιμετώπιζε για χάρη της

Τα κορίτσια αποφάσισαν να αφήσουν την συζήτηση εκεί λέγοντας πως θα ξεκινούσαν ξανα απο την αρχή...
έτοιμες να έρθουν αντιμέτωπες με κάθε νεα και παλιά εκκρεμότητα

«Αγγελε!ολα καλα;»τον ρώτησε η Αλίκη αφού βγήκαν απο το αυτοκίνητο.Τα παιδιά τους ειχαν καλέσει στο σπίτι που θα έρχονταν και οι υπόλοιποι «βρε Αγγελε μίλησε μου» τον κοιτούσε τωρα φανερά ανήσυχη.Ξαφνικά ηταν τοσο ήσυχος που την τρόμαζε.

Μολις το βλέμμα του την συνάντησε ενα πλατύ χαμόγελο ζωγραφίστηκε στα χείλη του «ειμαι τοσο ευτυχισμένος νεράιδα μου.Κοίταξε μας,περίμενα τοσα χρόνια αυτή την στιγμή.Να σε κρατάω αγκαλιά μου,να σε εχω δική μου και τώρα μου μοιάζει σαν όνειρο»παραδέχτηκε φιλωντας την απαλά

«με κοψοχολιασες χαζέ!»τον χτύπησε παιχνιδιάρικα στον ώμο προκαλώντας το γέλιο του

«τι θα γίνει ερωτευμένα παιδιά εδω εξω θα την βγάλετε;»ακούστηκε η φωνή του Βίκτωρα πίσω τους τρομαζοντας την Αλίκη η οποία κοκκίνισε αρκετά.Ο Αγγελος χαμογέλασε στην θεα της για ακομα μια φορά,τον τρέλαινε
Αδιαμφισβήτητα την αγαπούσε ως το τέρμα!

«αδερφέ μου..»προσπάθησε να δικαιολογηθεί λες και ειχε κανει κάποιο σφάλμα «μην κανεις το κορίτσι μου να κοκκινίζει Βίκτωρα. Οτι θέλουμε κάνουμε»πηρε τον λόγο ο Αγγελος σφίγγοντας την περισσότερο πάνω του.Χωρις πολλα πολλα μπήκαν μεσα στο σπίτι.Η Βασιλική αφου τους υποδέχτηκε πηρε την φιλη της για να πάνε μεσα όπου ηταν και τα κορίτσια ενω οι άντρες οπως πάντα θα έμεναν στο σαλόνι

«ώστε εσυ και ο Αγγελος» μίλησε πρώτη η Μελίνα κλείνοντας της το μάτι

«ναι εγω και ο Αγγελος είμαστε μαζι.
Τον αγαπάω τοσο πολυ και ειμαι τόσο τυχερή που είμαι μαζί του κορίτσια. Ειναι οτι καλύτερο! Χωρις υπερβολές!» απάντησε χαμογελώντας ζεστά.

Αρχισε να αφηγείται και στα κορίτσια οτι ειχε συμβεί τις προηγούμενες μέρες νιώθοντας πως ξανα ζούσε την κάθε στιγμή.Η Μελίνα με την Σοφία την άκουγαν με προσοχή, χαίρονταν που επιτέλους και η Αλίκη είχε βρει τον άνθρωπο της

«μπράβο κοριτσάκι μου.Επιτέλους ευτυχία για όλους μας!»ολες μαζί αγκαλιάστηκαν μπροστά στην ευτυχία τους

Λίγες στιγμές αργότερα γευματιζαν όλοι μαζι μεσα σε ένα ευχάριστο κλίμα.Ο Βίκτωρας σηκώθηκε για να πάει και εκείνος στην κουζίνα με την Βασιλική «ουτε λεπτό δεν αντέχουν μακριά ο ενας απο τον άλλον» σχολίασε ο Ιάσονας προκαλώντας το γέλιο όλων

«τριανταφυλλακι;» τύλιξε τα χέρια του γύρω της καθώς εκείνη προσπαθούσε με δυσκολία να ανοίξει το μπουκάλι με το κρασί «αστο σε μένα μωρό μου» του έδωσε ενα φιλί

«μπορώ και μόνη κύριε ξερόλα!δεν είμαι ανίκανη να ανοίξω ένα μπουκάλι...αμαν!» ο Βίκτωρας παραιτήθηκε σηκώνοντας τα χέρια ψηλα κάνοντας της χώρο ώστε να μπορέσει να το ανοίξει,μόλις τα κατάφερε φώναξε απο χαρά

«μπράβο το μωρό μου! Πάμε ομως μέσα γιατι ηδη έχουν περάσει δεκα λεπτά. Πρέπει να αρχίσουμε μαθήματα και εδω μου φαίνεται» της ειπε καθως πηρε στα χέρια του το μπουκάλι

«μην παίζεις με την τύχη σου» τον χτύπησε παιχνιδιάρικα, άφησε ένα απαλό φιλί στα χείλη του και μαζι γύρισαν πίσω στα παιδιά

«και σε λίγο θα ερχόμουν να σας βρώ. Νομίζαμε πως κάτι πάθατε πιτσουνάκια...» για ακομα μια φορά ο Ιάσονας μίλησε γελώντας παρά σέρνοντας και τους υπόλοιπους

«ζηλεύετε!»απάντησε ο Βίκτωρας φιλωντας γλυκά την μέλλουσα αρραβωνιαστικιά του

Γιατί το δαχτυλίδι είχε ηδη ετοιμαστεί.Η οικογένεια ειχε ηδη ενημερωθεί για τα σχέδια του, το μόνο που έλειπε ήταν η στιγμή που θα το μάθαινε και η ίδια η Βασιλική

Ενα ευχάριστο κλίμα..με πολλες εκπλήξεις να περιμένουν στην σειρά

Ολα κυλούσαν ήρεμα μέχρι στιγμής. Ολα κυλούσαν για το τέλος μιας και είχαν μπει επιτέλους τα πράγματα σε μια σειρά.

Μα όπως πάντα τα απρόοπτα δεν λείπουν απο την ζωη μας.
Ανεπιθύμητοι νέοι επισκέπτες ειναι καθοδόν.Απειλή ή οχι ειναι έτοιμοι να τα γκρεμίσουν μα δεν έχουν υπολογίσει την αγάπη του Βίκτωρα και της Βασιλικής...

(Σκέφτηκα να αλλάξω τον Γιώργο.Δεν ξερω αν θυμάστε ποιον ειχα βαλει. Σας αρέσει αυτος καλύτερα; )

(Ισμήνη)

Την αγάπη μου! Αφήστε αστεράκι και σχόλιο! Καλη συνέχεια. Φιλιά!