ΚΕΦΑΛΑΙΟ 53

Ξέρεις τι είναι αγάπη; Θα σου πω. Αγάπη είναι οτιδήποτε μπορείς ακόμα να προδώσεις.

Τζων Λε Καρρε

Το επόμενο πρωί ξύπνησε τρομερά αγχωμένη γνωρίζοντας πολύ καλα τον λόγο,με μηχανικές κινήσεις έκανε ενα ντουζ και έφτιαξε πρωινό.Αν και μέχρι πρότινος συνήθιζε να πίνει μονάχα καφέ,τώρα χρειαζόταν δυνάμεις,δεν είχε αναρρώσει πλήρως και ενα καλό πρωινό ήταν άκρως απαραίτητο πριν ξεκινήσει την ημέρα της

Μολις έφαγε και μίλησε με τα παιδιά ανέβηκε ξανα στο δωμάτιο της για να ντυθεί,έβγαλε τα ρούχα που ήθελε να φορέσει και για λιγο έμεινε να παρατηρεί το είδωλο της στον καθρέφτη.Ειχε αλλάξει οχι μόνο εσωτερικά αλλά και εξωτερικά. Η μεγάλη ουλή που τώρα κοσμούσε το σώμα της δεν την αηδιαζε, δεν την απωθούσε,αντίθετα της θύμιζε την δύναμη της

Η Βασιλική δεν ήταν πια ιδια, οπως η φυγή της σήμαινε ραγδαίες αλλαγές έτσι το ίδιο θα σήμαινε και η επιστροφή της...Τωρα θα γνώριζαν όλοι την πραγματική δύναμη που έκρυβε αυτή η γυναίκα...

Πρώτος προορισμός το σπίτι του Ιάσονα και της Μελίνας,βρήκε ενα ταξί και χωρις να χάνει χρόνο του έδωσε την διεύθυνση.Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή,έτοιμη να σπάσει απο την αγωνία που την είχε καταβάλει.Απο τοτε που έφυγε δεν τους είχε δει, μονάχα οταν χρειάστηκε μίλησαν,δεν είπαν πολλα,ζήτησε απλά να την καταλάβουν και οτι κάποια στιγμή θα τους εξηγούσε

Τωρα ήταν η κατάλληλη στιγμή ή όχι;

«κοπέλα μου χίλια συγγνώμη, έχουν κλείσει τον δρόμο και δεν προχωράει τίποτα προς τα κάτω,πρέπει να σς αφήσω εδω εκτος αν θελεις να σε γυρίσω πισω..» άκουσε τον άνθρωπο να της λέει,δεν ήταν πολυ μεγάλος, μα το πρόσωπο του φανέρωνε την θλίψη, ενα ακόμα θύμα της κρίσης

«οχι δεν πειράζει,μην ανησυχείτε θα συνεχίσω με τα πόδια,δεν ειναι πολυ μακριά απο εδώ..» του απάντησε ευγενικά χαμογελώντας,έβγαλε απο την τσάντα της τα χρήματα και του τα έδωσε «ορίστε,σας ευχαριστώ πολυ»

«ευχαριστώ κόρη μου να σαι καλα.
Καλη σου συνέχεια» βγήκε απο το ταξί και άρχισε να περπατά προς την κατεύθυνση που ήταν το σπίτι.Δεν απείχε όντως πολυ απο το σημείο που είχαν σταματήσει με το ταξί ετσι δεν θα αργούσε να φτάσει..

Μόνο που δεν υπολόγιζε μια αναπάντεχη συνάντηση που θα εξελισσόταν σε κάτι που σαφώς και δεν ήταν στα σχέδια της

Καθως προχωρούσε ένιωσε μια ξαφνικη ζαλάδα,σταμάτησε να κρατηθεί απο εναν τοίχο στην προσπάθεια της να μην χάσει την ισορροπία της.Το αγχος της δεν ήταν καθόλου καλος βοηθός στην προκειμένη περίπτωση

«ειστε καλα δεσποινίς;» ένιωσε δυο δυνατά χέρια να την ακουμπούν βοηθώντας την να ισορροπήσει πλήρως,πήρε μια βαθιά ανάσα σηκώνοντας το βλέμμα του πάνω στον άγνωστο που την είχε βοηθήσει

Δεν μπορεί...

«είστε καλα; μήπως θέλετε να σας πάω κάπου; στο νοσοκομείο μήπως; φαίνεστε έτοιμη να πέσετε κάτω..» ένιωθε το κορμί της παγωμένο,αν πριν πέθαινε από αγωνία τώρα τα πράγματα ήταν τελείως διαφορετικά.

Το πρόσωπο του κάτι της θύμιζε,ω ναι ήταν σίγουρα πως κάτι της θύμιζε

Όταν μπόρεσε να βρει την αυτοκυριαρχία της του απάντησε πως απλά ζαλίστηκε λόγω έλλειψης ύπνου. Ο άγνωστος φάνηκε να την πιστεύει μα το βλέμμα του είχε μείνει καρφωμένο πάνω της,σαν μια δύναμη να τον καλούσε κοντά της,σαν να τον είχε μαγέψει με μια ματιά

«σας ευχαριστώ αλήθεια πολυ.Δεν είναι τίποτα ανησυχητικό,δεν κοιμήθηκα καλά απόψε αυτο ειναι όλο»

«αφου το λετε εσεις όμορφη μου δεσποινίδα τοτε δεν θα επιμείνω.
Επιτρέψτε μου  ομως αν δεν έχετε κάποια δουλειά τωρα να σας ζητήσω να με συνοδέψετε για έναν καφέ εδω κοντα. Θα ήθελα πολυ να σας γνωρίσω» φέρνοντας το χέρι της κοντά στα χείλη του άφησε ενα απαλό φιλί πάνω του κάνοντας την να παγώσει ακόμα περισσότερο,το θάρρος του

«Δεν γίνεται τώρα,με περιμένουν. Λυπάμαι!Ωστόσο αν δεν έχετε και εσεις πρόβλημα,το απογευμα ή το βράδυ καλύτερα θα ήταν μια καλη ευκαιρία που θα είμαι ελεύθερη.Δεν ξερω καλά τα μέρη,είμαι νέο αίμα στην πόλη» αστειεύτηκε,σε αλλη περίπτωση ποτε δεν θα δεχόταν να βγει με κάποιον άγνωστο οχι ειδικά όταν στην ζωή της υπάρχει ακόμα ο άνθρωπος που αγαπάει σαν τρελή.

Μα το ένιωθε... πως τον γνώριζε αυτόν τον άντρα...

«πολυ ευχαρίστως δεσποινίς...»  για κάποιο λόγο δεν ήθελε να του πει το πραγματικό της όνομα λες και η συνείδηση της την προειδοποιούσε 

«Βαλέρια,και το δικό σας όνομα;» τον ρώτησέ χαρίζοντας του ένα αμήχανο χαμόγελο 

«Ιωσήφ,όμορφη μου δεσποινίς. Ιωσήφ!»  

Δώρο θεού, μια αναπάντεχη συνάντηση που θα της έδινε πολλα,μόλις μάθαινε ποιος πραγματικά ήταν ο Ιωσήφ

Μόλις σιγουρεύτηκε πως ο άγνωστος ονόματι Ιωσήφ είχε απομακρυνθεί συνέχισε τον δρόμο της για το σπίτι του αδερφού της. Όταν επιτέλους έφτασε,μάζεψε όλη την δύναμη της και χτύπησε το κουδούνι. Η πόρτα άνοιξε με την Μελίνα να εμφανίζεται μπροστά της,φανερά έκπληκτη

«Βασιλική;» ειχε έρθει η ωρα να τα πουν όλα..

Ο Βίκτωρας  είχε φύγει νωρίς απο το σπίτι θέλοντας να τελειώσει κάποιες εκκρεμότητες,οταν πήγε στην σχολή βρήκε μόνο τον Αχιλλέα.Μετα την παραίτηση του Νίκου οι αρμοδιότητες των αντρών είχαν αυξηθεί,τα τμήματα ήταν ηδη γεμάτα με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνουν λεπτό να ξεκουράζονται,τουλάχιστον για τον ίδιο ήταν ενας τρόπος να ξεχνιέται

«πως εισαι φιλε;με τοσα που έχουν γίνει τελευταία έχουμε χαθεί
πως ήρθαν ετσι τα πράγματα γαμώτο;πως μπλεχτηκαμε τόσο;..» του έδωσε μια κούπα με καφέ και κάθισε στην καρέκλα απέναντι του.Ο Νίκος  είχε εξαφανιστεί μαζι με την Ισμήνη,ο Βίκτωρας είχε βρεθεί παντρεμένος με άλλη γυναίκα και εκείνος έβλεπε τους φίλους του να μαραζώνουν και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να το αλλάξει

«δεν μπορούμε να τα βάλουμε με την ζωή μικρέ,οταν κάνουμε σχέδια ο θεος γελάει λένε,παρε παράδειγμα εμένα,μεγάλη ειρωνία.Μην το ψαχνεις πλέον,απλά επιβιώνουμε» άνοιξε τον υπολογιστή κατευθείαν στον φάκελο που τον έκαιγε περισσότερο.Σε αυτόν τον φάκελο είχε καταχωρήσει ολα τα στοιχεία που είχε μπορέσει να μαζέψει μαζί και με τα καινούργια που περίμενε να έρθουν για να συμπληρώσουν το πάζλ

«χώθηκες στα βαθιά φίλε και δεν ξεμπλέκεις εύκολα τωρα» το γνώριζε, μα ήταν διατεθειμένος να τα παίξει ολα ως το τέρμα.Δεν είχε υπολογίσει τότε σωστά και τώρα πλήρωνε το λάθος του,μα το μόνο θύμα σε αυτή την ιστορία δεν ήταν εκείνος αλλά η 'γυναίκα' του, της ειχε υποσχεθεί πως θα την σώσει απο αυτό το μαρτύριο,
μαζι του δεν είχε να φοβηθεί τίποτα

Χάρις σε εκείνη ξεχνούσε την λύπη του,χάρις στο γλυκό της χαμόγελο και μια καλή κουβέντα απο τα χείλη της ήταν αρκετά για να τον κάνουν να χαμογελάσει οπως παλιά,όπως τοτε που ζούσε για την Βασιλική

Ελεγξέ τελευταία φορα τα στοιχεία και έπειτα έκλεισε τον υπολογιστή για να γυρίσουν στο μάθημα.Η μέρα ήταν γεμάτη και αν ήθελαν να κλείσουν νωρις δεν έπρεπε να χρονοτριβουν άλλο

Οταν τελείωσαν ολα τα μαθήματα οι μαθητές έφυγαν, ο Αχιλλέας με τον Αγγελο ακολούθησαν και έμεινε μόνος του να κλείσει εκείνος μια και σήμερα ήταν η δική του σειρά.Εβαλε στην θέση τους τα πράγματα, κλείδωσε το γταφειο του και έκλεισε τα φώτα.Πάνω που κλειδωνε την πόρτα άκουσε βήματα,αισθάνθηκε μια παρουσία πίσω του και όχι μια οποιαδήποτε παρουσία,

Η δική της,

«ξεκουμπίσου απο εδώ οπως ήρθες» της είπε δίχως να γυρίσει να την κοιτάξει.

Η Βασιλική βρισκόταν εκει,πίσω του να περιμένει να τον δει, η κάποτε γυναίκα της ζωής του είχε γυρίσει. Κρατούσε σφιχτά το μπουφάν της μιας και το κρύο αυτες τις ημέρες ήταν αρκετά βαρύ,το σκουφάκι κάλυπτε το πρόσωπο της προστατεύοντας την απο το κρύο.Ο Βίκτωρας εσφιξε τις γροθιές του για να κρατηθεί...

«Βίκτωρα εγω..» σαν αγρίμι της επιτέθηκε,πιάνοντας την άγαρμπα απο τους ώμους την ταρακούνησε δυνατά

«μην τολμήσεις να μιλήσεις, δεν έχω να ακούσω τίποτα απο σένα. Φυγε απο εδώ,τωρα.ΦΥΓΕ» εξαιτίας της είχε γίνει ετσι, δεν τον αναγνώριζε, ο άλλοτε γλυκός της αγαπημένος είχε μεταμορφωθεί σε έναν άγριο άντρα χωρις κανένα συναίσθημα για εκείνη

«εχεις πεθάνει για μενα Βασιλική,την ημέρα που με παράτησες,πέθανες!»
λόγια σκληρά που έκαναν την καρδιά της να ματώσει

«δίνε του τώρα,περιμένω την γυναίκα μου,δεν θέλω να σε βρεί εδω» και αυτο ήταν το τελειωτικό χτύπημα για την ηδη κατεστραμμένη της καρδιά...

Συνεχίζεται

Καλα χριστούγεννα με υγεια αγάπη και ευτυχία. Με το καλο το 2018!