ΚΕΦΑΛΑΙΟ 27

Το παιχνίδι της ζωής κρύβει εκπλήξεις! Αλλοτε καλες και άλλοτε κάκες. Εκπλήξεις που μπορεί να σε πονέσουν. Εκπλήξεις...

Ο Βίκτωρας έτρεξε δίχως να περιμένει στον κάτω όροφο.Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά.Η πόρτα που βρισκόταν η Βασιλική ήταν ανοιχτή,
φωναξε μια φορά το όνομα της χωρις να πάρει απάντηση.

Φοβήθηκε!

Μολις μπήκε μέσα την βρήκε λιποθυμη στο πάτωμα,γονάτισε δίπλα της φέρνοντας την στην αγκαλιά του.

«έλα τριανταφυλλακι..ελα κορίτσι μου άνοιξε τα ματάκια σου...» ψιθύριζε καθώς χάιδευε απαλά το κεφάλι της θέλοντας να την συνεφέρει,μα η Βασιλική δεν άνοιγε τα μάτια της. Ο άγγελος του δεν ξύπναγε.Το πρόσωπο και το σώμα της ήταν γεμάτο με μολωπες και πληγές.

«σε παρακαλώ τριανταφυλλακι...» ενα δάκρυ κύλισε στο πρόσωπο του,ενα δάκρυ για τον άγγελο του... «δεν μπορείς να με αφήσεις τώρα..δεν πρόκειται να σε αφήσω να μου φύγεις. Ξύπνα!»

Την ωρα που ηταν έτοιμη να ακολουθήσει τον Περικλή ένιωσε εναν δυνατό πονο στο στήθος.Η ανάσα της κόπηκε και με δυσκολία προσπάθησε να φωνάξει...Λιποθύμησε.Το σώμα της έπεσε στο πάτωμα σαν τραυματισμένος άγγελος...

Ο Βίκτωρας την σήκωσε στην αγκαλιά του,είχε πανικοβληθεί.Αρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες,ο Ιάσονας με τον Περικλή ακόμα εκεί.Μολις τους είδε εκανε νόημα στον Βίκτωρα να πάρει την αδερφή του και να φύγουν.Ηταν ετοιμος οταν άκουσε την σιγανή της φωνή,σαν ψίθυρος να βγαίνει από τα χείλη της

«Βίκτωρα...» φαινόταν κουρασμένη, με δυσκολία μπορούσε να μιλήσει
Κατάφερε να ανοίξει τα μάτια της χαμογελώντας του αδύναμα.Λέγοντας του πως είναι καλα,κατέβηκε απο την αγκαλιά του,παρα τις δικες του διαμαρτυρίες και τους πόνους που ένιωθε η ίδια σε κάθε της κίνηση

Στάθηκαν ο ενας δίπλα στον άλλον με τον Βίκτωρα να την κρατά προστατευτικά.Ο Ιάσονας τους φώναξε για αλλη μια φορά να φύγουν με το όπλο ακόμα να σημαδεύει τον Περικλή.Το μίσος του ζωγραφιζοταν ξεκάθαρα στα δύο του μάτια.Η Βασιλική δεν θα άφηνε τον αδερφό της,το είχε κάνει μια φορά.

Οχι ξανά!

«μεγάλη υποστήριξη βλέπω απο την οικογένεια.Τι ωραία αδέλφια!» καγχασε ειρωνικά εκείνος, «τωρα καταλαβαίνω γιατί ο αδερφός μου την ήθελε νεκρή.Με την δική της απώλεια και οι δυο σας θα βρισκόσασταν στον πάτο» συμπλήρωσε και με μια κίνηση έβγαλε απο την πίσω του τσέπη ενα όπλο σημαδεύοντας την Βασιλική

«αν με σκοτώσεις θα την πάρω μαζί μου.Ασε κάτω το όπλο σου μικρέ και εσύ όμορφη τσακίσου και έλα εδώ» γρυλισε θυμωμένος,

«Ιάσονα άστο.Αστο κάτω!» την άκουσε να λέει,αφησε το χέρι του Βίκτωρα και άρχισε να κατευθύνεται προς το μέρος του.

Η Βασιλική ήξερε πως ο Περικλής δεν αστειευόταν.Είχε δει το μικρό όπλο που έκρυβε πάντα πίσω από το παντελόνι του.Το έβλεπε στα μάτια του πως δεν θα δίσταζε να το χρησιμοποιήσει εναντίον τους.Τοσες μέρες ειχε μάθει!

Πήγαινε κοντά του. Κανε οτι πας κοντά του τριανταφυλακι... Της ψιθύρισε ο Βίκτωρας ισα να το ακούσει εκείνη την ώρα που ο Περικλής έβγαλε το όπλο. Η Βασιλική άφησε το χέρι του αφου πρώτα τον κοίταξε, ο Βίκτωρας κούνησε το κεφάλι του και της χαμογέλασε ενθαρρυντικά. Ηξερε τι εκανε!

«εμεις θα παμε μια βόλτα.Πειτε στα τσιράκια σας να φύγουν απο εδω.Μια σφαίρα στο όμορφο κεφαλάκι της και θα την χάσετε» τους προειδοποίησε, «μην διανοηθείτε να μας ακολουθήσετε»

Νόμιζε πως τοσο εύκολα θα τα κατάφερνε,τους θεωρούσε ανόητους.
Νόμιζε πως θα ξέφευγε τόσο εύκολα

Νόμιζε!

Και σαν άγριο θηρίο ο Βίκτωρας χωρις να το καταλάβει ο Περικλής έτρεξε κατά πάνω του για να τον εμποδίσει.Πάλεψαν σαν λυσσασμένα θεριά.Ο θυμός του έβγαινε στην επιφάνεια και ήταν καταστροφικός. Το όπλο που κρατούσε ο Περικλής σύρθηκε μακριά.Ο Βίκτωρας τον χτυπούσε χωρίς καμια ενοχή.Είχε κανει κακό στο τριαντάφυλλο του. Ιδιος με τον αδερφό του ήταν και αυτός...

Ιδιος

Τον χτυπούσε και για δεύτερη φορά ένιωθε ελεύθερος.Οπως τότε.Γιατί όταν αντιμετωπίζεις και τιμωρείς το κακό είναι λύτρωση!

«Βίκτωρ τελείωσε» ο Ιάσονας συγκράτησε την γροθιά του προτού για ακόμα μια φορά χτυπήσει τον λιποθυμο πλέον Περικλή...

«μπάσταρδε» ψιθύρισε κοιτάζοντας τον για τελευταία φορά,σηκώθηκε όρθιος πλησιάζοντας την Βασιλική που τοση ώρα φώναζε να σταματήσει. Είχε τρομάξει.Επεσε στην αγκαλιά του κλαίγοντας... Εκείνος την καθησύχασε φιλωντας την τρυφερά. Δεν το πίστευε πως την είχε ξανα στην αγκαλιά του. Ευχαριστούσε απο μέσα του τον θεό που την είχε καλα.

Ο Ιάσονας τους έκανε νόημα να βγούν έξω,πριν συνέλθει ο Περικλής.Απο εδώ και πέρα θα αναλάμβανε ο Μιχάλης.

Βγήκαν έξω,μολις τους είδαν οι υπολοιποι έτρεξαν κατα πάνω τους «πήγαινε» ο Μιχάλης δεν έχασε χρόνο,ακολουθούμενος απο τον Αγγελο μπήκαν μέσα στο σπίτι και τότε έγινε κατι που κανεις δεν ήθελε...

Δυο πυροβολισμοί ακούστηκαν.
Δύο πυροβολισμοί που σηματοδοτούσαν την καταστροφή.
Πυροβολισμοί που έκαναν την καρδιά όλων να σταματήσει.

Ο Βίκτωρας με τον Ιάσονα κοιταχτήκαν στα μάτια χωρίς να περιμένουν εισέβαλαν ξανά μέσα, μαζί με τους αστυνομικούς!
Αυτήν την φορά ο Περικλής βρισκόταν στο πάτωμα με τα ρούχα του να έχουν βαφτεί με αιμα.Η σφαίρα τον είχε βρει κοντά στην καρδιά,ενας αστυνομικός τον πλησίασε,είχε ακομα σφυγμό

Δίπλα του ομως βρίσκονταν και ο Μιχάλης που κρατούσε στα χέρια του τον αδερφό του.Ο Αγγελος είχε χτυπηθεί...

«ελα μικρέ μην τολμήσεις να κλείσεις τα μάτια σου» κρατούσε σφιχτά το σημείο όπου η πληγή είχε ποτίσει με το αίμα του.Γύρισε στους άλλους φωνάζοντας να καλέσουν βοήθεια.Τα ασθενοφόρα ηδη ήταν καθοδόν

«άντεξε Αγγελε...ελα φιλαράκι.. Τι είπαμε; δεν πρόκειται να αφήσουμε ξανα ο ένας τον άλλον.. Οχι παλι!» του έλεγε ενω πάσχιζε να τον κρατήσει ξύπνιο.

Αναφερόταν σε εκείνα τα χρόνια που είχαν αναγκαστεί να μείνουν ο ενας μακριά απο τον αλλον.Η δουλειά του Μιχάλη και εκείνη του Αγγελου δεν επέτρεπε στα δυο αδέρφια να είναι ενωμένα.

Εκαναν λάθη.Αφήσαν τον εγωισμό να τους καταβάλει αλλα κατάφεραν να το ξεπεράσουν.Θα ήταν σχεδόν πέντε μηνες πριν όταν έδωσαν τα χερια και υποσχέθηκαν να μείνουν ενωμένοι. Ο Μιχάλης δεν μπόρεσε να τον συγχωρέσει τελείως για το παρελθόν, αλλά το είχε αφήσει στην άκρη και προσπαθούσε, όπως και αντίστοιχα ο Αγγελος.Προσπαθούσαν όμως!

Ειλικρινά προσπαθούσαν!

«ισως ήρθε η ώρα να πληρώσω... μεγάλε» ψέλλισε με δυσκολία, αμυδρά χαμογέλασε.Γιατί ο Αγγελος δεν φοβόταν τον θάνατο.Τον κοιτούσε κατάματα και του χαμογελούσε.

Ο Ιάσονας κρατούσε στην αγκαλιά του την αδερφή του ενω εκείνη ήθελε να παει κοντά στον Βίκτωρα όπου έβλεπε τον φίλο του να παραδίδει τα όπλα. Οπως και ο Μιχάλης ετσι και ο Βίκτωρας του φωναζε να μην κλείσει τα μάτια του.Δεν θα άντεχε να χάσει τον φίλο του,τον αδερφό του

«μην τολμήσεις να το ξανα πεις αυτο φιλαράκι..Δεν έχεις να πληρώσεις τίποτα..» ο Μιχάλης άφησε τα συναισθήματα του να τον αγκαλιάσουν,δάκρυα ξεχύθηκαν στα μάτια του «δεν πεθαίνεις φίλε. Δεν πεθαίνεις τοσο εύκολα.» ο Αγγελος σιγα σιγα έχανε τις δυνάμεις του. Το ασθενοφόρο επιτέλους έφτασε.

Εγιναν ολα γρηγορα,το ασθενοφόρο ξεκίνησε για το νοσοκομείο.Η ζωή του βρισκόταν σε κίνδυνο.Ειχε ηδη χάσει αρκετό αίμα και η καρδιά του έδειχνε να μην αντέχει αλλο...

Και τοτε έφτασαν στο νοσοκομείο,το χειρουργείο ετοιμάστηκε και ο Αγγελος έτοιμος να παλέψει με την ζωή του

Μα η μοίρα δεν ήξερε πως ο Αγγελος ήταν μαχητής! Νόμιζε πως θα κατάφερνε να τους διαλύσει αλλα δεν είχε υπολογίσει την δική του δύναμη.

***

Δεν γεννιόμαστε ολοι με σκοπό να γίνουμε τρανοί στο μέλλον.Χρειάζεται μερικές φορές να αφήνουμε τα όνειρα μας και να αλλάξουμε. Οι συνθήκες μας αναγκάζουν...

Ο Βίκτωρας ήταν και είναι ενας καθαρός άντρας.Αν κανεις μάθαινε για τις πράξεις του θα τον κατέκρινε. Μεγάλο λάθος. Γιατί δεν κρίνουμε κάποιον εξαιτίας ενος συμβάντος...

Ο πατέρας του ήταν ενας τίμιος άνθρωπος.Με την μάνα του ήταν μικροί ακομα οταν γεννήθηκε ο Βίκτωρας. Μα ούτε μια στιγμή δεν το μετάνιωσε.Δούλευε σκληρά για να τα βγάλουν περα με την οικογένεια του. Υπήρξε όμως μια στιγμή που μια ανάγκη τον ανάγκασε να στραφεί στα λάθος μονοπάτια.

Ο γιος του είχε γεννηθεί με ενα σοβαρό πρόβλημα στην καρδιά... Απο τοτε ξεκίνησαν τα νοσοκομεία, οι γιατροί.Ολοι έκαναν οτι μπορούσαν για να σώσουν το παιδί. Με τα χρόνια η καρδιά του Βίκτωρα γινόταν ολο και πιο αδύναμη. Τα χρήματα που ήθελαν για τις απαραίτητες εξετάσεις τις εγχειρήσεις λιγόστευαν και οι γονείς του Βίκτωρα προσπαθούσαν με καθε τρόπο να τα βρούν. Δεν θα άφηναν το παιδί τους να χαθεί.

Ο Χάρης είχε πιάσει δουλειά σε ενα απο αυτά τα κακόφημα μπαράκια.Ηταν η τελευταία του ευκαιρία. Γνώριζε πως μόλις έμπαινε σε αυτον τον κύκλο δεν θα κατάφερνε να μείνει ο ίδιος. Και ετσι και έγινε... Καθε μέρα κατέβαλε μεγαλείο ψυχής για να μην προδοσει τον ίδιο του ευατό. Εν αγνοία του τον έμπλεξαν. Εκείνος μόνο το παιδί του ήθελε να σώσει... Μόνο τον Βίκτωρα του

Ο Βίκτωρας ήταν στα δεκα πέντε οταν κάποιοι τον έπιασαν και του μίλησαν για τον πατέρα του. Του είπαν ψεμματα για να τον πάρουν μαζί τους. Ξεκίνησε να ασχολείται με τέτοιες δουλειές νομίζοντας πως αυτό ήταν το σωστό. Έτσι του είχαν δώσει να καταλάβει. Ηθελαν απλα να μπλέξουν και τον γιό του στο κύκλωμα. Εύκολο θύμα.

Οταν ο Χάρης έμαθε πως ο γιός του οχι απλά γνώριζε για την δουλειά του αλλά είχε μπει και ο ίδιος στο κύκλωμα κόντεψε να τρελαθεί. Ο γιός του...

«πως τόλμησες να μπλέξεις το παιδί μου;κάθαρμα...» δυο άντρες προσπαθούσαν να τον κρατήσουν. Είχε απέναντι του τον αρχηγό του κυκλώματος. Που δύσκολα κάποιος τον γνώριζε. Είχε μάθει να κρύβεται καλά. Δεν εμπιστευόταν κανέναν. Ομως τον Χάρη τον πίστευε πολυ..απο την πρώτη στιγμή...

«ακολουθεί τα χνάρια του πατέρα του Χάρη. Κακό ειναι;...» τον ειρωνεύτηκε εκείνος πίνοντας λίγο απο το ποτό του «άλλωστε για χάρη του δεν δουλεύεις για μενα;για να μαζέψεις χρήματα για εκείνον και την καρδούλα του» αποκρίθηκε γεμάτος ειρωνεία

«ο μικρός ανήκει σε μενα Χάρη.Χαλάς την συνεργασία μας και ο γιόκας σου πεθαίνει στο λεπτό. Κατανοητό;» και έτσι με αυτή την κουβέντα τον κράτησε στο χέρι για χρόνια ώσπου ο Χάρης δεν άντεξε άλλο αυτό το βάρος και ο Βίκτωρας έμεινε μόνος .Ομως με την καρδιά του πατέρα του γιατί η θυσία του ήταν οτι πολυτιμότερο είχε κάνει για εκείνον.Σε μεγάλη ηλικία πλέον έμαθε όλη την αλήθεια μα ήταν ηδη αργά γιατί η συμφωνία είχε γίνει και θα τον κυνηγούσε μέχρι το τέλος...Ακομα και αν ο ιδιος δεν ήθελε να την δεχτεί

Μεσα σε ολα αυτα γνώρισε τον Αγγελο και τους υπόλοιπους τρείς.Θύματα που μπλέχτηκαν στις βρομοδουλειές του Κωνσταντινίδη.

Μαζι ομως έφτιαξαν μια ομάδα, υποσχέθηκαν πως θα άφηναν πίσω τους αυτά και θα τον τιμωρούσαν...και έτσι έκαναν... Τον τιμώρησαν.... Σκληρά! Εκείνος και ο Άγγελος ήταν οι μεγαλύτεροι, είχαν υποσχεθεί πως δεν θα άφηναν κανέναν Κωνσταντινίδη να πάρει στο λαιμό νέες ζωές. Είχαν γίνει κάτι σαν φύλακες άγγελοι. Παρέμεναν δίπλα του για να χαλάνε τις δουλειές του και στην κατάλληλη στιγμή να του δώσουν ένα γερό μάθημα. Έτσι ήταν, έτσι λειτουργούσαν. Οι απέξω έβλεπαν αυτό που οι ίδιοι έδειχναν επίτηδες μα μέσα τους δεν ήξερε κανείς τι συμβαίνει

Γιατί οι ανθρωποι έχουμε μάθει να κρίνουμε το έξω και όχι το μέσα.

Ο Άγγελος βρισκόταν μέσα στο χειρουργείο για ώρες. Όλοι είχαν μαζευτεί εκεί έξω για να περιμένουν τον φίλο τους. Η Αλίκη μόλις το έμαθε άφησε τα συναισθήματα της να φανούν. Τον Άγγελο τον αγαπούσε και ας φοβόταν να το δείξει.

Πόσος χρόνος χαμένος και για αυτούς τους δύο.Και οι δύο ένιωθαν έντονα συναισθήματα μα κανένας δεν έκανε το βήμα.Στο προσκήνιο ήταν και ο θάνατος της που τον διέλυσε κυριολεκτικά και τώρα κινδύνευε εκείνος να χαθεί

«που είναι;...» μόλις είχε φτάσει μαζί με την Μελίνα αμέσως έτρεξε στον αδερφό της.Τα ματιά της υγρά και η καρδιά της παγωμένη «Αλίκη...» δεν είχε κουράγιο να της μιλήσει, ο φίλος του πάλευε να κρατηθεί ζωντανός. Είχε χάσει πολύ αίμα και οι γιατροί έκαναν ότι μπορούσαν για να τον σώσουν.Τα νέα στην αρχή δεν ήταν καθόλου καλά...

«τον έχουν μέσα Αλίκη μου, είναι στο χειρουργείο ακόμα...» απάντησε για εκείνον η Βασιλική, την πλησίασε για να την αγκαλιάσει. Η Αλίκη της χαμογέλασε τυλίγοντας τα χέρια της γύρω της. Είχαν καταφέρει να την βρουν...

«Βασιλική μου...» εκείνη της έκανε νόημα πως δεν χρειαζόταν να πει κάτι,καταλάβαινε πως τώρα ο Άγγελος ήταν το μόνο που την ενδιέφερε
Έπιασε το χέρι της δείχνοντας της προς το μέρος του χειρουργείου...η Αλίκη δίχως να περιμένει έτρεξε θέλοντας να μπει μέσα...

Μόλις γυρίσεις μικρή θέλω να μιλήσουμε σοβαρά. Δεν αντέχω άλλο να το κρατάω μέσα μου...έτσι της είχε πει λίγο πριν φύγει....Έπρεπε να μιλήσουν, το ήθελαν και οι δύο. Δεν μπορούσε να την αφήσει, όχι τώρα.'Όχι!

«ΟΧΙ ..όχι αφήστε με να μπω...πρέπει να είμαι μαζί του...σας παρακαλώ» φώναζε έξω από την πόρτα του χειρουργείου.Δυο νοσοκόμες προσπάθησαν να την ηρεμήσουν μα δεν τα κατάφερναν ώσπου χρειάστηκε να της χορηγήσουν μια ένεση ηρεμιστική

«έλα μάτια μου...»ήταν το τελευταίο που άκουσε πριν κλείσει τα μάτια της. Ο Βίκτωρας την κράτησε σφιχτά στην αγκαλιά του,μαζί με τις νοσοκόμες την οδήγησαν σε ενα δωμάτιο.Τον διαβεβαίωσαν πως μόλις ξυπνούσε θα τον ενημέρωναν.Έτσι γύρισε πίσω.Η Βασιλική έπιασε το χέρι του στοργικά θέλοντας να του δώσει δύναμη, ψιθυρίζοντας του παράλληλα πως ο Άγγελος ήταν δυνατός

Η Βασιλική όση ώρα ήταν εκεί ένιωθε κάποιες ενοχλήσεις στο στήθος της, στην καρδιά της... Εξαιτίας όλων αυτών που είχε περάσει δεν ένιωθε καθόλου καλά,περα απο τα τραύματα της,δεν ήθελε όμως να αφήσει τον Βίκτωρα μόνο του.Μέχρι τουλάχιστον να τους διαβεβαίωναν πως ο Άγγελος ήταν καλά,του το χρωστούσε άλλωστε.Αν δεν ήταν εκείνη ο Άγγελος δεν θα είχε πάθει τίποτα...

Ο Μιχάλης με την σειρά του στεκόταν σαν βράχος έξω απο την πόρτα του χειρουργείου.Έφερνε στο μυαλό του τις στιγμές με τον αδερφό του.Είχαν χάσει τοσο χρόνο και να που ήρθε μια στιγμή για να τα ανατρέψει ολα.Η μητέρα του Μιχάλη λιγα χρόνια μετά τον θάνατο του πατέρα του εξίσου αστυνομικό,παντρεύτηκε τον Στέργιο. Μαζί έκαναν τον Άγγελο.

Ο Άγγελος όντας μικρός και άμαθος έπεσε γρήγορα στην παγίδα της πλάνης και του κακού.Αυτό ήταν που τον έφερε σε ρήξη με τον Μιχάλη γιατί εκείνος ως αστυνομικός δεν μπορούσε να κάνει τα στραβά μάτια.

Ήταν σκληρός απέναντι του όπως και ο ίδιος ο Στέργιος που όταν έμαθε για τον γιό του τον έδιωξε από το σπίτι.Ο Μιχάλης δεν έκανε τίποτα για να τον εμποδίσει και αυτό ήταν κάτι που ο Άγγελος δεν θα ξεχνούσε ποτέ.

Με τα χρόνια ομως το κενό της απουσίας του μεγάλωνε.Το έβλεπε ακομα και στα μάτια της μητέρας πόσο της έλειπε.Ηταν αδερφός του οτι και είχε κανει παρέμενε αδερφός του. Του είχε φερθεί σκληρά... Στον ίδιο του τον αδερφό

«συγγενής του νεαρού;» άκουσε μια φωνή, ο γιατρός που είχε αναλάβει τον Άγγελο στεκόταν δίπλα του. Ένιωσε το άγγιγμα του στον ώμο του

«είναι δυνατό παλικάρι,τον χάσαμε δυο φορές και τις δύο γύρισε πίσω.

Τώρα κοιμάται.Θα περάσουν λίγες ώρες μέχρι να ξυπνήσει.» δεν ήθελε να ακούσει άλλα,του έφτανε που ο μικρός του αδερφός τα είχε καταφέρει

Όλοι τον πλησίασαν.Τα χαμόγελα τους πλατιά γιατί ο φίλος τους δεν είχε φύγει και αυτή την φορά η μοίρα δεν θα τους άλλαζε τα σχέδια.

Πέρασε καιρός. Ελπίζω να σας άρεσε. Μεγάλο κεφάλαιο!