ΚΕΦΑΛΑΙΟ 49

Αν για το κάψιμο κι ενός ακόμα αχυρώνα είναι απαραίτητο τουλάχιστον ένα σπίρτο, για την πυρκαγιά μιας ή και δύο καρδιών φτάνει και μία μόνη καρδιά. 

Βίκτωρ Ουγκώ

Το επόμενο πρωί ξύπνησαν κατά το μεσημεράκι,δεν την αφησε να σηκωθεί προτού της δείξει για ακόμα μια φορά πόσο την ήθελε,το πρώτο τους ξύπνημα ως αρραβωνιασμένοι πλέον.Έκαναν μαζί μπάνιο και έπειτα μάζεψαν τα πράγματα τους για να επιστρέψουν στο πατρικό της Μελίνας όπου για λίγες ημέρες θα έμεναν όλοι μαζί.Τα παιδιά ήδη τους περίμεναν για να γευματίσουν παρέα και να τους ευχηθούν για ακόμα μια φορά

«μωρό μου πάμε;» της είπε φιλώντας την απαλά στην βάση του λαιμού της,το δερμα της τόσο απαλό που αν είχε τον χρόνο θα της άφηνε και άλλα δικά του σημάδια.

Είχε μείνει λίγο έξω στο μικρό τους μπαλκονάκι να χαζεύει την πόλη χαμογελώντας γλυκά σκεπτόμενη την χθεσινή τους βραδιά,αισθανόταν ακόμα τα καυτά του φιλιά πάνω της και το κορμί της ήταν ήδη έτοιμο ξανά να πέσει στην φωτιά για χάρη του.Μαζί του κάθε βραδύ ήταν μοναδικό!με τον γλυκό της τραμπούκο όλα ήταν μοναδικά για εκείνη,και αυτό δεν θα το άλλαζε σε καμία περίπτωση.

«ναι,μόνο που πρέπει να πάρω κάτι πριν πάμε στα παιδιά.Δεν θα αργήσω ούτε πέντε λεπτά δεν θα κάνω» θυμήθηκε ξαφνικά τι είχε ξεχάσει,σαν να την χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα απομακρύνθηκε από κοντά του, μπήκε μέσα στο δωμάτιο, πήρε την τσάντα της και αφήνοντας τον εντελώς μπερδεμένο έφυγε

Ο Βίκτωρας παρέμεινε μπερδεμένος να την περιμένει να επιστρέψει και όντως είχε δίκιο ούτε πέντε λεπτά δεν καθυστέρησε,μόνο που δεν κρατούσε τίποτα στα χέρια της,τον παραξένεψε όπως ήταν φυσικό «θες να μου πεις που πήγες;»την ρώτησε ήρεμα,δεν του άρεσε αυτό

«μωρό μου» τον πλησίασε χαμογελώντας «θα μάθεις όταν πρέπει εντάξει;δεν μπορώ και εγώ δηλαδή να σου ετοιμάζω κάποια έκπληξη;μόνο εσύ δηλαδή έχεις αυτό το δικαίωμα;δεν σου τα είπαν καλά κύριε τραμπούκε...» δεν θα του έκανε την χάρη να του πει τι σχεδίαζε,ήταν όντως η σειρά της να τον πιάσει απροετοίμαστο,αυτός τόσα είχε ετοιμάσει χωρίς να πάρει είδηση εκείνη,μπορούσε το κάνει και η ίδια

Ο Βίκτωρας δεν φάνηκε να πείθεται αλλα δεν θέλησε να το συνεχίσει, της έδωσε ενα απαλό φιλι λέγοντας της πως ήταν ωρα να φύγουν.Πηραν τις βαλίτσες τους και κατέβηκαν στην ρεσεψιόν οσο εκείνος κανόνιζε τα τελευταία η Βασιλική βγήκε να τον περιμένει στο αυτοκίνητο, μέχρι που είδε κάτι που δεν της άρεσε καθόλου.

Ενας άγνωστος άντρας στεκόταν ακριβώς απέναντι της καρφώνοντας το βλέμμα της πάνω της. Σίγουρα δεν ήταν κανένας τουρίστας που έτυχε να θαμπωθει απο την ομορφιά της.Η έκφραση του ήταν μυστήρια,σίγουρα δεν ήταν για καλο εκει.Μολις ένιωσε τον Βίκτωρα να πλησιάζει δίχως να σκεφτει έτρεξε κοντά του.

Ο τύπος εξαφανίστηκε αμέσως,
«υπήρχε ενας άγνωστος άντρας εκει» ξεκίνησε να του μιλάει δείχνοντας το μερος οπου πριν λιγα λεπτά είχε δει αυτόν τον άντρα «με παρατηρούσε, λες και περίμενε να βγω αλλα μολις σε είδε εξαφανίστηκε» συμπλήρωσε βλέποντας τον αυτομάτως να θυμώνει.Ειχε υποσχεθεί στον Βίκτωρα οχι αλλα μυστικά, θα του μιλούσε πάντα οτι και να γινόταν

Θα το κρατούσε ομως;

«παμε σπίτι και θα μιλήσουμε εκει εντάξει μωρό μου;» το χέρι του χάιδεψε απαλά τα μαλλιά της αφήνοντας ενα απαλό φιλί πάνω τους
Οσο και αν μην του αρεσε θα έπρεπε να κάνουν μια κουβέντα οι δυο τους

Μπήκαν στο αυτοκίνητο ξεκινώντας για το πατρικό της Μελίνας.Και οι δύο μεσα τους δεν μπορούσαν να σταματήσουν να σκέφτονται, ποιος να ήταν αυτος ο άντρας και τι να ήθελε απο την Βασιλική.Σίγουρα θα σχετιζόταν και με το μήνυμα που του είχαν στείλει χθες..

«είμαστε μαζί ετσι;» ειπε άξαφνα ρίχνοντας το βλέμμα της πάνω του, ο Βίκτωρας γύρισε προς τα εκείνη πιάνοντας σφιχτά το χέρι της

«τωρα και για πάντα
τριανταφυλλακι μου αγαπημένο!»
της απάντησε απόλυτα σίγουρος με ενα δυνατό χαμόγελο που έδιωχνε ολες τις αμφιβολίες της

Τωρα και για πάντα...

«Στεφανία;» για μια στιγμή τρόμαξε στο άκουσμα του ονόματος της,είχε χαθεί στις σκέψεις που δεν αντιλήφθηκε την παρουσία του κοντά της.

Είχε βγει στον κήπο θέλοντας να πάρει λιγο καθαρό αέρα,παρόλο που ήταν πολλα άτομα στο σπίτι επικρατούσε ησυχία.Απο στιγμή σε στιγμή άλλωστε περίμεναν τον Βίκτωρα με την Βασιλική, ποσο είχε χαρεί και για τους δυο.Μπορεί να τους γνώριζε ελάχιστα αλλά δεν μπορούσε να μην χαρεί

«συγγνώμη δεν ήθελα να σε τρομάξω»
συνέχισε ο Νίκος,κάθισε δίπλα της χαρίζοντας της ένα ζεστό χαμόγελο.
Αυτο το ταξίδι το θεωρούσε μια καλή ευκαρία για να την γνωρίσει καλύτερα,ήταν φανερό πλέον το ενδιαφέρον του για την μυστήρια αυτή κοπέλα.Μετα το νοσοκομείο δεν είχε καταφέρει να την δει μιας και έπρεπε να διευθετηθουν κάποια θέματα της σχολής πριν έρθουν στο Ναύπλιο.Το τραύμα της ευτυχώς άρχισε να επουλωνεται γρήγορα ...

«αφαιρέθηκα και δεν σε άκουσα. Σκεφτόμουν» απάντησε σταθερά εκείνη αποφεύγοντας να τον κοιτάξει και αυτομάτως να καταλαγιάσει όλη την αναστάτωση κάθε φορά που είναι κοντά του.Τοσα χρόνια είχε μάθει να κρύβεται,δεν χρειάστηκε να ανοίξει την καρδιά της και τωρα της ήταν ηδη δύσκολο να ερωτευθεί,να αισθανθεί αυτό το σκίρτημα του έρωτα

«τι σκεφτόταν το μυστήριο κορίτσι;»
το χέρι του ακούμπησε απαλά το πρόσωπο της σηκώνοντας με τον αντίχειρα του το πηγούνι της.Τα γαλανά του μάτια την κοιτούσαν με ενα ζεστό βλέμμα,ζεστο σαν τα αισθήματα του για εκείνη.

«κατι που το μυστήριο αγόρι δεν θα μάθει» γελώντας απάντησε,ήταν η πρώτη φορά που την είδε να ελευθερώνεται,να γελάει χωρις να φοβάται και του αρεσε.Ω,πόσο του άρεσε πανάθεμά την,αυτή η ανέμελη πλευρά της

«μην γίνεσαι κακιά,δεν είναι σωστό μικρη,εγω απο καθαρό ενδιαφέρον ρώτησα,αμέσως να με αποπάρεις!»
συμπλήρωσε ο Νίκος,το γέλιο του ηχησε στα αυτιά της σαν μελωδία

Μόλις τα βλέμματα τους συναντήθηκαν,ολα σταμάτησαν να κυλάνε γύρω τους.Οι καρδιές τους άρχισαν να χτυπούν στον δικό τους ρυθμό,ένα ανεξήγητο τρεμουλο άρχισε να τους πιάνει ενώ μια κρυφή επιθυμία γεννήθηκε στην στιγμή.

Πως θα ήταν αν τα χείλη τους ενώνονταν;πως θα ήταν αν άφηναν τους εαυτούς τους ελεύθερους με τον έρωτα να τους οδηγεί εκει που μόνο αυτός ξέρει;πως θα ήταν; αυτα και αλλα τόσα ερωτήματα άρχισαν να υπάρχουν στο μυαλό τους.Η κρυφή επιθυμία που ειχε μολις γεννηθεί γινόταν ολο και περισσότερη με κάθε βλέμμα,με κάθε ντροπαλό άγγιγμα..

«Νίκο,Στεφανία ελάτε μεσα,τα παιδιά ήρθαν» και η μαγεία είχε μόλις χαθεί αλλά η επιθυμία οχι,σύντομα θα γινόταν πραγματικότητα γιατί ο έρωτας δεν έμενε χωρις μάχη...

Αλλά... αυτο το αλλά υπήρχε ακομα

Ο Βίκτωρας με την Βασιλική οτι είχαν αφήσει τις βαλίτσες τους στα δωμάτια,
οταν μπήκαν μεσα και εκείνοι για να τους καλωσορίσουν.Τα κορίτσια ανέλαβαν να σερβίρουν μέχρι οι άντρες να πουν τα δικα τους.Ο Βίκτωρας δεν έχασε χρόνο και ενημέρωσε τους υπόλοιπους για παν ενδεχόμενο.Δεν θα διακινδυνευε την ασφάλεια της αρραβωνιαστικιάς του, οχι ξανά.

Μόνο που αυτη την φορά δεν κινδύνευε εκείνη...

Διέκοψαν την κουβέντα τους μολις το φαγητό ηταν έτοιμο και μπορούσαν να περάσουν στην τραπεζαρία. Ολοι μαζι σαν μια μεγάλη οικογένεια άρχισαν να γευματίζουν σε ενα ζεστό και ευχάριστο κλίμα

Η οικογένεια ειναι το πιο σημαντικό πράγμα για όλους μας και για αύτο κάνουμε να πάντα για να είναι καλά.

Για αυτο η προστασία της είναι πάνω απο όλα...

Αραγε με θυμάστε; ναι εγω είμαι η τρελή που γράφει τούτη εδω την ιστορία. Σας ζητάω συγγνώμη αλλα λογω προσωπικών λόγων και περιορισμένου χρόνου δεν μου δινόταν η ευκαιρία να γράψω.

Σχεδον δύο μήνες μετα επιστρέφω