ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14

Δεν πρέπει να γυρνάς την πλάτη σου σε έναν επαπειλούμενο κίνδυνο και να προσπαθείς να ξεφύγεις απ’ αυτόν. Αν το κάνεις, θα διπλασιάσεις τον κίνδυνο. Αλλά αν τον αντιμετωπίσεις εγκαίρως, θα τον μειώσεις στο μισό. Ποτέ μην τρέχεις να γλιτώσεις από κάτι. Ποτέ!

Ουίνστον Τσώρτσιλ

Οι άντρες βρίσκονταν στο αστυνομικό τμήμα,τους ειχαν καλέσει και τους τρεις νωρίς το πρωί.

«είχαμε μια κλήση χθες.Ενας τύπος επιτέθηκε σε μια κοπέλα έξω απο το μπαρ στο οποίο διασκέδαζε με φίλες της.Ευτυχώς δεν πρόλαβε να της κανει κακό γιατί κάποιοι τον είδαν. Το έσκασε...» δεν καταλάβαιναν γιατί τους έλεγε κάτι τέτοιο, φυσικά και δεν τους ηταν ευχαριστο «απο την μαρτυρία της κοπέλας η περιγραφή μοιάζει σε αυτόν που ψάχνουμε εμείς....όμως υπάρχει κάτι χειρότερο»ο Πέτρος σηκώθηκε όρθιος σαν ενα ρεύμα επιθετικό να τον χτύπησε. Αυτό που θα άκουγε θα ήταν γερο χτύπημα

«συνεχίστε σας παρακαλώ» τον παρότρυνε να μιλήσει ο Ιάσονας, ήταν πιο ψύχραιμος απο τους άλλους, κοίταξε φευγαλέα τον Μιχάλη, τον αδερφό του Αγγελου, ο οποίος είχε σκύψει το κεφάλι.... Ηξερε!

«την ώρα της επίθεσης ο θύτης φώναζε ένα όνομα....» όλα άρχισαν να παγώνουν «το όνομα Σοφία!» και εκεί όλοι σαστισαν

Ο Πέτρος σταμάτησε να ακούει.Μια ανεξήγητη δυσφορία τον κατέκλυσε. Ενιωθε τα παντα να γυρίζουν μα ξαφνικά θυμός άρχισε να παραλύει το σώμα του.Θυμός.Οργή.

Αρχισε να σπάει και να πετάει ότι έβρισκε.Χρειάστηκε αρκετή ωρα και δύναμη για να τον κάνουν να σταματήσει.Ο Ιάσονας ζήτησε συγγνώμη εκ μέρους του.

Ο αστυνόμος φυσικά και καταλάβαινε του έριξε μια ματια κατανόησης και αφού του ειπε πως θα εστελνε δικους του ανθρώπους να φυλάνε τα σπίτια τους, τους πρότεινε πως καλύτερα θα ήταν να γυρίσουν σπίτι

«ο αδερφός μου θα στείλει τους δικούς του...!» αποκρίθηκε ο Αγγελος καθώς έβγαιναν απο το αστυνομικό τμήμα. Ο Μιχάλης τους ακολούθησε, ήταν ο κατα τρια χρόνια μεγαλύτερος αδερφός του Αγγελου. Αστυνόμος στο επάγγελμα!

«πηγαίντε σπίτι,οτι νεο προκύψει θα σας τηλεφωνήσω! Πέτρο!» στρέφοντας το σώμα προς την μεριά του απευθύνθηκε στον Πέτρο «είναι καλύτερο να μην το μάθει η Σοφία, πάρτη μακριά...εστω για λίγες μέρες» συμφώνησε εκείνος με την σειρα του είχε δίκιο άλλωστε!

«θα τον πιάσουμε τον μπάσταρδο, σας το υπόσχομαι!» συνεχισε ο Μιχάλης κοιτάζοντας τους! Λόγω τιμής!

Λογος ενός άντρα που πάσχιζε καθημερινά ενάντια στο έγκλημα. Ενος άντρα που είχε κινδυνεύσει τα πάντα! Ενος αντρα που πάνω απο ολα έβαζε την οικογένεια του, ακομα και όταν κόντεψε να χάσει την θέση του

Οικογένεια!

Αποχαιρέτησαν τον Μιχάλη και όλοι μαζί γύρισαν στο σπίτι του Ιάσονα όπου ήταν και τα κορίτσια.Μόλις τους είδαν η Σοφία έτρεξε στην αγκαλιά του «τι έγινε;που ήσασταν όλη αυτή την ωρα;ανησύχησα..» οι ερωτήσεις της έπεφταν σαν βροχή.

Ο Πέτρος την κοίταξε χαμογελώντας, δεν ήθελε σε καμια περίπτωση να την ανησυχήσει «ξεχαστηκαμε μωρό μου.Πήγαινε να πάρεις τα πράγματα σου θέλω να πάμε κάπου» της είπε απλά,η Σοφία δεν τον ρώτησε κάτι επιπλέον, μόλις την είδε να φεύγει γύρισε στους φίλους του «θα φύγουμε για λίγες ημέρες.Θελω να την πάρω απο εδώ»

«φρόντισε την Πέτρο μου.Πήγαινε την κάπου μακριά.Κράτα την ασφαλή!» αυτό θα έκανε.Παιζόταν η ζωή της γυναίκας και του παιδιού του,δεν μπορούσε πλέον να το διακινδυνεύει
Ετσι λίγες ώρες αργότερα αφού είχαν αποχαιρετήσει τους φίλους τους έμπαιναν στο αυτοκίνητο για έναν προορισμό έκπληξη.

«σε αγαπάω μωρό μου..» την φίλησε γλυκά πριν ανάψει την μηχανή του αυτοκινήτου

Την ίδια στιγμή στο σπίτι οι υπόλοιποι εύχονταν ολα να πανε καλά. Το ένα πρόβλημα το είχαν λύσει τωρα έμενε η προστασία της Βασιλικής.

Η Βασιλική δεν μπορούσε να κρύψει την ανησυχία της.Φοβόταν.Προτίμησε να μείνει με τα μικρά θέλοντας να αποσπάσει για λίγο το μυαλό της. Είχε αγκαλιά την μικρή Νεφέλη όταν άκουσε την πόρτα να ανοίγει. Τρόμαξε. Γύρισε πίσω κοιτάζοντας τρομαγμένη

«συγγνώμη δεν ήθελα να σε τρομάξω» απολογήθηκε ο Βίκτωρας,πλησίασε τον Αχιλλέα και χάιδεψε απαλά το κεφαλάκι του «δεν πειράζει εγώ ήμουν αφηρημένη..»

«είναι τόσο μικρά..» παρατήρησε εκείνος κάνοντας την να γελάσει, πρώτη φορά μετά απο μέρες «είναι μωρά Βίκτωρα...λογικό το βρίσκω» τον πείραξε με την σειρά της

«αγαπάς τα μωρα έτσι;..» την ρώτησε καθώς την παρατηρούσε με πόση τρυφερότητα τα αγκάλιαζε και τους μιλούσε

«Ναι!αλλά πως σου ήρθε αυτό; Ο καθένας τα αγαπά.Δεν μπορείς να αντισταθείς στην αγαπη ενος παιδιού....Ενα παιδί είναι δώρο. Πνοή ζωής. Κίνητρο για να ζήσεις και να γίνεις καλύτερος...» είπε καθως τον κοιτούσε στα μάτια, μιλούσε με τοση λατρεία που έκανε την καρδιά του να χτυπά σε δυνατούς ρυθμούς, ευχαριστους

Και τοτε την φαντάστηκε.Εκείνη αγκαλιά με το παιδί τους να γελάνε και να του φωνάζουν να τους πλησιάσει.Το τριαντάφυλλο του με το παιδί τους

Η Βασιλική να χαμογελάει. Το παιδί να παίζει και εκείνος να τους παρακολουθεί μαγεμένος

Μια εικόνα που μέσα του πάσχιζε για να γίνει πραγματικότητα. Μια εικόνα σταθμός!

«Βίκτωρα..» φώναξε κουνώντας το χέρι της για να την καταλάβει. Είχε μολις αφήσει την Νεφέλη στην κούνια της μιας και η μικρή είχε αποκοιμηθεί, το ίδιο και ο Αχιλλέας «Βίκτωρα! Είσαι καλα;..» τον άγγιξε απαλά στον ώμο κάνοντας τον επιτέλους να την κοιτάξει

«συγνώμη αφαιρέθηκα..» κούνησε το κεφάλι του για να διώξει την εικόνα αυτη,έτριψε αμήχανα τον σβέρκο του καθώς η Βασιλική σκέπαζε τα μικρά. Γύρισε ξανα κοντά του και μαζί κατέβηκαν κάτω όπου βρήκαν τον Ιάσονα με την Μελίνα να κάθονται αγκαλιά στον καναπέ,ο Αγγελος οτι είχε φύγει.Κάθισαν μαζί τους.

Η ώρα περνούσε ευχάριστα μέχρι που η Βασιλική έχασε την διάθεση της. Ζήτησε απο τον Βίκτωρα να φύγουν λέγοντας απλα πως ήταν κουρασμένη

Οταν γύρισαν σπίτι πήγε κατευθείαν για ύπνο,σε όλη την διαδρομή ήταν αμίλητη.Ακόμα και όταν ο Βίκτωρας πρότεινε να παραγγείλουν κάτι να φάνε εκείνη ανέβηκε στο δωμάτιο.
Πήρε στα χέρια της το κινητό της και διάβασε για ακόμα μια φορά το μήνυμα που της είχε σταλθεί πριν λίγα λεπτά

Ερχομαι για σένα...

Η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει!

Συνεχίζεται σύντομα

Νεο πρόσωπο!Ενα μύνημα!

Ο κλοιός στενεύει...

Τελειώνουμε σε λιγα κεφάλαια. Αυτο ήταν!

Μιχάλης (υπάρχει πιθανότητα να αλλάξει)