ΚΕΦΑΛΑΙΟ 41

Η αγάπη, όπως και η φωτιά, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς συνεχή κίνηση και παύει να ζει μόλις πάψει να ελπίζει ή να φοβάται.

Λα Ροφουσκω

«οτι και να έγινε στο παρελθόν θα μείνει εκει. Οποιος έρθει απο το παρελθόν θα έχει να αντιμετωπίσει εμας τους δύο. Εισαι ο ήρωας μου,εισαι ο τραμπούκος μου,εισαι τα πάντα μου!» τελείωσε φιλωντας τον απαλά

Κανεις δεν θα έμπαινε εμπόδιο πλεον στις ζωές τους.Δεν ήξεραν την δύναμη της αγάπης τους. Ηταν έτοιμη να τα δώσει όλα

«υπάρχει και κάτι ακόμα τριανταφυλλακι. Κάτι που μπορεί να αλλάξει τα πάντα» ήθελε να της τα πει ολα.

Ολα!

«μια συμφωνία που έγινε ανάμεσα στον πατέρα μου και τον Κωνσταντινίδη..» συμπλήρωσε,  έτοιμος να της μιλήσει

«οχι μωρό μου σταμάτα.Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο.Ολα αυτά ανήκουν στο παρελθόν,δεν θέλω να πεις τίποτα άλλο!» δεν άντεχε να ακούσει αλλα.

Φτάνει πια!

Οσα άνηκαν στο παρελθόν δεν είχαν θεση στο παρόν.Οσο ήταν μαζι τίποτε δεν θα τους εμπόδιζε να ζήσουν ευτυχισμένοι, αυτο ήταν και η αποστολή τους «μαζι!μαζι θα  ξεπεράσουμε τα προβλήματα» χαμογελώντας του είπε εννοώντας καθε της λέξη

Η Βασιλική είχε περάσει τοσο χρόνο να φοβάται και να τον απωθεί μακριά της,είναι η σειρά της να αποδείξει την αγάπη της. Θα μπορέσει ομως να τα καταφέρει; γιατί κανεις δεν περιμένει αυτό που θα ακολουθήσει

«εισαι θησαυρός πανάθεμα σε και σε αγαπάω τόσο πολυ που πεθαίνω. Χωρις εσενα δεν υπάρχω!Ακουσε με καο βάλτο καλα στο μυαλό σου,μόνο εσύ υπάρχεις για εμένα. Μονο ΕΣΥ κανεις καρδια,μυαλό και λογική να τρελαίνονται απο αγάπη και λατρεία για εσένα. Είσαι ο θησαυρος μου,
όμορφο τριανταφυλλακι!Σε αγαπάω!»

«φτάνει πια με το παρελθόν αγάπη μου.Μπορεί να είχαμε ή ακομα να έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς αλλα πρέπει να κοιτάξουμε και εμάς τους δύο.Επομένως πότε φεύγουμε για Ναύπλιο;» γέλασε με την ψυχή του για την γυναίκα που είχε επιλέξει, για την γυναίκα που αγαπούσε σαν τρελός

«αύριο κιόλας αν το θες φεύγουμε,
μαζί σου τριανταφυλλακι πάω παντού!»την σήκωσε στην αγκαλιά του φιλωντας την τρυφερά 

«τραμπούκε,σε θέλω κολασμένα»
αποκρίθηκε αισθησιακά κοντά στο αυτί του δαγκώνοντας το ελαφρά.Με ενα άκρως ερωτικό βλέμμα την κοίταξε ενώ δεν έχασε άλλο χρόνο, δεν μπορούσε να κρατηθεί άλλο. Ανέβηκαν στην κρεβατοκάμαρα με συντροφιά το πάθος τους που δεν τους εγκατέλειπε ποτέ

«σε αγαπάω και πίστεψε με,πλεον ειμαι ικανή να σκοτώσω όποιον προσπαθήσει να μας κάνει κακό» του είπε κοιταζοντας τον βαθιά στα μάτια καθώς τα χέρια της χαϊδεύαν τους καλοσχήματισμένους του κοιλιακούς

«αγριο τριαντάφυλλο μου εσύ» την φίλησε ενώ ώθησε τον ευατό του μέσα της,εκει που ανήκε, τώρα και για πάντα

Λιγες ώρες αργότερα αφού η Βασιλική είχε πλέον γυρίσει σπίτι της τα κορίτσια αποφάσισαν να μαγειρέψουν «Στεφανία άνοιξε σε παρακαλώ» της φώναξε απο την κουζίνα μιας και τόση ώρα πάλευε να τελειώσει με το φαγητό.

Η Στεφανία σηκώθηκε βαριεστημένα,μιας και τα τελευταία λεπτά ενα ανεξήγητο συναίσθημα την είχε κυριεύσει.Μολις άνοιξε την πόρτα ενας φανερά αγχωμένος Νίκος εμφανίστηκε μπροστά της,έχοντας τα χέρια του μεσα στις τσέπες του σκούρου τζιν παντελονιού του προσπαθούσε να καταλαγιάσει το άγχος του

«τι κανεις εσυ εδώ;» τον ρώτησε σμιγοντας τα φρύδια της απο απορία.
Το αγόρι των ονείρων της και παράλληλα ο αδερφός της κολλητής της ήταν ακριβώς μπροστά της κοιτάζοντας την μεσα στα μάτια κάτι που δεν μπορούσε να το αφήσει έτσι. Βράδια ολόκληρα τον ονειρευόταν.

«ε,συγγνώμη..» ένιωθε να κομπλαρει, οταν επιτέλους πήρε την διεύθυνση της δεν περίμενε να συναντήσει το μυστήριο κορίτσι.Το κορίτσι που ειχε γίνει πρωταγωνίστρια στα όνειρα του επίσης.Αυτή την στιγμή ομως είχε έρθει για την αδερφή του, έπρεπε και εδω να γίνει ενα ξεκαθάρισμα

«Στεφανία ποιος είναι;» ερχόταν προς το μέρος τους καθως τόση ώρα ην φώναζε οσο ήταν μεσα.Φοβήθηκε μολις δεν πήρε απάντηση,το μυαλό της πήγε αμεσως στο κακό και είχε κάθε λόγο

«Ισμήνη!» αποκρίθηκε ο Νίκος φανερά αγχωμένος, προετοίμαζε τον ευατό του ολες αυτές τις ώρες, απο την στιγμή που κρυφακουσε την Βασιλική να μιλάει για την αδερφή του στον Βίκτωρα δεν μπορούσε να ησυχάσει «πριν με διώξεις, σε ικετεύω άσε με να σου μιλήσω.Σε παρακαλώ»
πρόλαβε να πει φοβούμενος την άρνηση της, την καταλάβαινε, είχε δίκιο που ήταν θυμωμένη μαζι του, απόλυτο δίκιο

Ας την άφηνε να της εξηγήσει και αν μετά τον μισούσε περισσότερο θα εξαφανιζόταν για πάντα απο την ζωή της.Σαν να μην υπήρξε ποτέ!

«εγω θα πάω μια βόλτα εδω γύρω. Ισμήνη οτι χρειαστείς να με πάρεις» μπορεί να έδειχνε θυμωμένη με τον αδερφό της αλλα ήξερε την φίλη της. Περίμενε πόσα χρόνια την επιστροφή του,τον αγαπούσε πολυ ακομα και μετά την φυγή του

«δεν χρειάζεται Στεφανία.Μείνε!» η Στεφανία πήρε τα πράγματα της λέγοντας της πως θα είναι καλα.
Ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στον Νίκο έφυγε από το σπίτι.Πήρε ενα ταξί και πήγε στο μοναδικό μέρος που θα μπορούσε

Διακινδυνευε βέβαια αλλα δεν θα ήταν η πρώτη φορά που θα πήγαινε να την δει. Είχε ανάγκη να δει το μοναδικό της στήριγμα που της είχε απομείνει απο την οικογένεια της

«μανούλα μου;» ο Τάσος την βοήθησε να ανέβει πάνω δίχως να την αντιληφθεί κανείς, ήταν ο μόνος που εμπιστευόταν και την βοηθούσε, ήταν σαν πατέρα της.Εκείνος την ενημέρωνε για τις κινήσεις του αδερφού της.Ολα τα μάθαινε για να μπορεί να κρύβεται.

«κοριτσάκι μου!μονάκριβη μου» την αγκάλιασε με θερμή ενώ δάκρυα ξεχύθηκαν απο τα μάτια και των δυο
«γιατί ήρθες κορίτσι μου;ειναι επικίνδυνο.Σε παρακαλώ να προσέχεις,ο αδερφός σου...» μελαχολησε.Δεν άντεχε να ξέρει πως τα παιδιά της ήταν σαν εχθροί.

«ας μην μιλήσουμε για αυτόν μαμά μου.Δεν ξέρω πόσο χρόνο έχω,πρέπει να σου πω»με την μητέρα της τα έλεγε ολα.Ηταν φίλη της και την εμπιστευόταν απόλυτα

«πόσο γρήγορα μπορείς να πεις οτι είσαι ερωτευμένη; εννοώ πως γίνεται να σκέφτεσαι ολη μερα κάποιον που τον έχεις δει ελάχιστες φορές;» ήταν δυνατό αυτό που ένιωθε για τον Νίκο
Δεν το είχε ξανα νιώσει και ολα ήταν πρωτόγνωρα για εκείνη

«κοριτσάκι μου,φτάνει μια ματιά για να νιώσεις ακόμα και ενα συναίσθημα»

Οσο μητέρα και κόρη μιλούσαν, ο Νίκος με την Ισμήνη έκαναν μια ειλικρινή και ξεκάθαρη συζήτηση

«ήμουν μπλεγμένος μικρή, έκανα μεγάλο λάθος..Δεν ήθελα να κινδυνεύσετε εξαιτίας μου,δεν θα άντεχα στην ιδέα να πάθαινες κατι εσύ ή οι γονείς μας»

«θα μπορούσες να μας μιλήσεις Νίκο. Να βρούμε λύση όλοι μαζί, οι γονείς μας σου είχαν αδυναμία,δεν θα σε άφηναν έτσι» σηκώθηκε όρθια προσπαθώντας να χωνέψει αυτά που της είχε πει ο αδερφός της.

Σε καμία περίπτωση κανεις απο την οικογένεια τους δεν θα τον άφηνε απροστάτευτο, ακόμα και ο πατέρας τους που ήταν αρκετά αυστηρός θα έκανε τα πάντα για τον βγάλει απο τον βούρκο που είχε πέσει.Για αυτό είναι οι γονείς, μπορεί να θυμώνουν, να φωνάζουν και μερικές φορές να πρατουν δίχως να σκεφτούν αλλα πάντα θα κάνουν οτιδήποτε για το παιδί τους.

«έπρεπε να μας μιλήσεις γαμώτο.Τα κατέστρεψες ολα Νίκο,δεν γίνεται να γίνουν ολα οπως πριν..η φυγή σου μας πλήγωσε» κράτησε τα δάκρυα που απειλούσαν να ξεχυθούν στο πρόσωπο της.Δεν ήταν αδύναμη, έπρεπε να δείχνει σκληρή πλέον. Η ζωή τοσο για αυτήν οσο και για πολλούς αποδεικνυόταν πολυ σκληρή

Ο Νίκος πλησίασε την αδερφή του, δίχως να ακούσει τις αντιρρήσεις της τύλιξε τα χέρια του γύρω της κλείνοντας την στην αγκαλιά του
«συγχώρεσέ με,σε παρακαλώ.Αν το επιθυμείς δεν πρόκειται να σε ενοχλήσω ξανά,απλα υποσχέσου μου πως θα με συγχωρέσεις!» μεσα του πέθαινε,ολα αυτα τα συναισθήματα τον πονούσαν, η αδερφή του ήταν τα πάντα για εκείνον.

«πάλι να φύγεις; τοσο εύκολα θα φεύγεις Νίκο; τοτε τωρα τι ζητάς; με μια απλή συγχώρεση νομίζεις πως ολα θα ξεχαστουν;» τον έσπρωξε μακριά της  «και αν σου πω να φύγεις, θα το κάνεις; πάλι θα τα παρατήσεις Νικο;» τον κοιτούσε μεσα στα μάτια προσπαθώντας απεγνωσμένα να καταλάβει την λογική του

Χρειαζόταν τον αδερφό της, ακόμα και αν ήταν θυμωμένη πάλι τον ήθελε δίπλα της.

Ηταν αδερφός της πανάθεμά τον και τον αγαπούσε πολύ!

Συνεχίζεταιιι.. :(

Οι εξελίξεις βλέπω περνάνε απαρατήρητες, ετοιμάζεστε για τα πιο βαριά ε;

Ανέβηκε ξανα μια παλιά ιστορία μου

Οσοι πιστοί προσέλθετε ❤