~ ΑΡΚΕΤΗ ΩΡΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ~ Στη ΦΩΛΙΑ της ΑΓΑΠΗΣ ~ ΑΛΙΜΟΣ ~

Τα τρία ζευγάρια μπαίνουν στο σπίτι. Τ' αγόρια βγάζουν τα παπούτσια και τα παντελόνια τους και κάθονται στους καναπέδες, ενώ τα κορίτσια, επίσης ημίγυμνα, πηγαίνουν στην κουζίνα και επιστρέφουν με μπύρες, αναψυκτικά, ένα τεράστιο μπολ με παγωτό και τρία κουτάλια. Τ' αγόρια ανοίγουν τις μπύρες και την τηλεόραση για να δουν τις αθλητικές ειδήσεις ενώ τα κορίτσια ορμούν στο μπολ με το παγωτό. Η Αναΐς απευθύνεται στην Άρτεμις.

«Τάτη, τώρα που βεβαιώθηκες ότι είσαι έγκυος, τι θα κάνεις με το σπιράλ;»

«Λογικά θα το βγάλω»

«Να πας στον γυναικολόγο της μαμάς. Είναι ο καλύτερος!»

«Ο Άρης είπε ότι θα ήταν καλύτερα να με εξετάσει πρώτα ο γιατρός της συμμορίας»

«Γιατί;»

«Για να βεβαιωθούμε ότι αυτή η εγκυμοσύνη είναι αρκετά φυσιολογική ώστε να την αναλάβει ένας φυσιολογικός γιατρός»

Η Πανδώρα γλύφει το κουτάλι της.

«Σωστά. Αυτή η εγκυμοσύνη αποκλείεται να είναι φυσιολογική»

Τ' αγόρια, ακόμα κι αν παρακολουθούν τηλεόραση, έχουν την προσοχή τους στραμμένη στα κορίτσια, και περισσότερο απ' όλους ο Στέφανος.

«Γιατί το λες αυτό, Πραγματάκι;»

«Έλα τώρα, Ομορφόπαιδο! Εσείς γνωριστήκατε στις 8 του μήνα, σωστά;»

«Ναι»

«Πότε κάνατε σεξ για πρώτη φορά;»

«Δύο μέρες μετά, στις 10 του μήνα»

«Πόσο του μηνός έχουμε σήμερα;»

«25»

«Βλέπεις; Ακόμα κι αν την γκάστρωσες την πρώτη φορά, είναι ακόμα πολύ νωρίς. Αυτή δεν είναι ούτε τεσσάρων εβδομάδων και έχει ήδη αρχίσει να έχει συμπτώματα. Ζαλάδες, εμετοί, θετικό τεστ εγκυμοσύνης. Για να μην αναφέρω τα βυζιά της που έχουν αρχίσει να πρήζονται»

Η Άρτεμις κοιτάζει το στήθος της, που πράγματι ξεφυλλίζει απ' το σουτιέν της.

«Τι στο διάολο; Πότε έγινε αυτό; Σήμερα το πρωί ... Στέφο, κοίτα!»

Αυτή γυρίζει προς το μέρος του Στέφανου κι εκείνος κοιτάζει με το στόμα του ν' ανοίγει από έκπληξη.

«Τι στο διάολο; Πότε έγινε αυτό;»

Αυτός γονατίζει μπροστά της κι αρχίζει ν' αγγίζει το στήθος της για να το συγκρίνει με την παλάμη του και να καταλάβει το μέγεθός τους.

«Όχι! Όχι! Αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει! Είναι τουλάχιστον ένα μέγεθος μεγαλύτερα από σήμερα το πρωί»

Ο Μάξιμος τον κοιτάζει.

«Έλα τώρα, ρε Στέφανε! Πώς είναι δυνατόν;»

Η Πανδώρα χαμογελάει αυτάρεσκα.

«Σας το είπα! Προφανώς, αυτό το μωρό είναι κάτι παραπάνω από άνθρωπος. Είναι κάτι καλύτερο. Κάτι ανώτερο. Μπορεί ακόμα και κάτι θεϊκό!»

Ο Στέφανος σκύβει πιο μπροστά και βάζει το χέρι του στην κοιλιά της Άρτεμις.

«Τι είσαι, Τζέι-Τζέι;»

Εκείνη τον κοιτάζει με απορία.

«Τζέι-Τζέι; Πως σου ήρθε;»

«Τζάκος Τζούνιορ. Τζέι-Τζέι. Δεν ξέρω. Μόλις έσκασε στο κεφάλι μου. Δεν σ' αρέσει;»

«Είναι τέλειο»

Αυτός σηκώνει το βλέμμα και της χαμογελά καθώς αυτή του χαϊδεύει τα μαλλιά και του χαμογελά επίσης. Τότε, ο Ιάσονας γνέφει στους άλλους κι αυτοί αποσύρονται διακριτικά στα δωμάτια τους, ώστε το ζευγάρι ν' απολαύσει τη στιγμή με ηρεμία. Όταν μένει μόνος με την Άρτεμις, ο Στέφανος σηκώνεται απ' το πάτωμα.

«Κρυώνεις, Κοριτσάκι μου;»

«Λίγο, ναι»

Αυτός σηκώνει το χέρι του και ανοίγει την παλάμη του. Αμέσως, μια μικρή φλόγα εμφανίζεται απ' το πουθενά και αρχίζει να χορεύει στο δέρμα του πριν την πετάξει στο τζάκι. Η Ουράνια Φωτιά τυλίγει τα ξύλα σε μια στιγμή και το δωμάτιο γεμίζει με ζωογόνο φως και καταπραϋντική ζεστασιά.

«Καλύτερα τώρα;»

«Τέλεια τώρα»

Αυτός της χαμογελάει καθώς πιάνει το τηλεχειριστήριο και βάζει λίγη μουσική. Ο τζαζ ήχος του βιολιού που έρχεται από τα αόρατα ηχεία ταιριάζει απόλυτα στην ατμόσφαιρα. Με το ίδιο τηλεχειριστήριο, αυτός σβήνει τα φώτα ώστε η μόνη πηγή φωτός στο δωμάτιο να είναι η παραδεισένια φωτιά στο τζάκι. Αφήνοντας κάτω το τηλεχειριστήριο, της απλώνει το χέρι.

«Έλα, μωρό μου. Χόρεψε μαζί μου»

Αυτή σηκώνεται όρθια, πηγαίνει προς το μέρος του και του πιάνει το χέρι. Αυτός περπατά πίσω της, την αγκαλιάζει και βάζει το ελεύθερο χέρι του στην κοιλιά της. Καθώς η μελωδική φωνή της Χριστιάνας αρχίζει να τραγουδά, εκείνη σηκώνει το χέρι της κι εκείνος χαμηλώνει το δικό του και χαϊδεύει το γυμνό δέρμα της με τα δάχτυλά του.

*Φώτα σβηστά και μουσική ... Μια αγκαλιά εγώ κι εσύ ... Χείλη ζεστά σ' ένα φιλί ... Και σ' αγαπώ τόσο πολύ.

Κάποιο βιολί κλαίει για μας ... Θέλω πολύ να μ' αγαπάς .... Αυτή τη νύχτα ... Που δεν έχει πρωί*

Αρχίζουν να χορεύουν. Εκείνος την οδηγεί, χαϊδεύοντας το σώμα της κι εκείνη τον ακολουθεί απολαμβάνοντας τα χάδια του στον αισθησιακό ρυθμό του πιο ερωτικού χορού ... του τανγκό.

*Αυτή τη νύχτα μας ... Ας την γλεντήσουμε ... Και δίπλα στ' όνειρο ... Ας ξενυχτήσουμε.

Και στην αγάπη μου ... Για να μεθύσουμε ... Και όσα χάσουμε ... Κι όσα κερδίσουμε *

Αυτός τη σηκώνει και τη στριφογυρίζει στην αγκαλιά του σαν παιχνίδι, κι εκείνη του δίνεται χωρίς δισταγμό, γνωρίζοντας ότι είναι ασφαλής εκεί μέσα. Το τραγούδι συνεχίζεται, αλλά όταν τα πρόσωπά τους έρχονται μόλις μια ανάσα μακριά, τα ζουμερά, υγρά χείλη της είναι ένας μεγάλος πειρασμός για εκείνον. Ένας πειρασμός στον οποίο δεν μπορεί να αντισταθεί.

*Κοντά-κοντά ως το πρωί ... Αναπνοή μ' αναπνοή ... Σ' αυτή τη νύχτα ... όλη μας η ζωή.

Αυτή τη νύχτα μας ... Ας την γλεντήσουμε ... Και δίπλα στ' όνειρο ... Ας ξενυχτήσουμε.

Και στην αγάπη μου ... Για να μεθύσουμε ... Και όσα χάσουμε ... Κι όσα κερδίσουμε *

Το γλυκό στόμα του καλύπτει το δικό της καθώς τα δυνατά του χέρια την κρατούν πάνω του. Εκείνη βογκάει καθώς τυλίγει τα πόδια της γύρω απ' τη μέση του. Το τραγούδι τελειώνει την στιγμή που αυτός την βάζει στον καναπέ και ξαπλώνει πάνω της.

Η φωτιά στο τζάκι καίει δυνατά, αλλά η φωτιά που καίει μέσα τους είναι ακόμα πιο δυνατή. Δεν είναι η πρώτη τους φορά, αλλά αυτή τη φορά είναι και οι δύο διαφορετικοί. Έχουν αλλάξει. Η Ουράνια Φωτιά καίει μέσα του και η ζωή γεννιέται μέσα της. Μια νέα ζωή. Μια άλλη, ανώτερη ζωή. Ένα αληθινό θαύμα.

Αυτή κρατά τα μάτια της κλειστά και τεντώνει το λαιμό της προς τα πίσω καθώς ανοίγει τα πόδια της και τον δέχεται μέσα της. Νιώθοντας τη διαφορά, ένα βαθύ μουγκρητό βγαίνει απ' τα χείλη της κι εκείνος αγγίζει το στόμα της με τα δάχτυλά του και της τραβάει το κεφάλι προς τα κάτω.

«Κοίτα με! Άνοιξε τα μάτια σου και κοίτα με!»

Σιγά-σιγά, αυτή ανοίγει τα βλέφαρα της και βυθίζει το γκρίζο βλέμμα της στο δικό του. Το γκρίζο βλέμμα της ...; Όχι! Όχι πια! Ο θαυμασμός, αλλά και η έκπληξη στο πρόσωπο του την κάνουν να αναρωτιέται.

«Τι; Τι συμβαίνει;»

«Τα μάτια σου»

«Τι έχουν τα μάτια μου;»

«Άλλαξαν, μωρό μου. Απέκτησαν χρυσές ανταύγειες»

«Τι; Πώς είναι δυνατόν;»

«Δεν ξέρω. Ίσως ο Τζέι-Τζέι. Σε αλλάζει»

«Τι ακριβώς είναι το μωρό μας, Στέφανε;»

«Ένα θαύμα, Άρτεμις. Το μωρό μας είναι ένα θαύμα»

«Έχω αρχίσει να φοβάμαι λίγο»

Αυτός της χαμογελάει καθησυχαστικά.

«Κι εγώ φοβήθηκα στην αρχή, αλλά τώρα, είμαι σίγουρος. Ο Τζέι-Τζέι δεν θ' αφήσει τίποτα κακό να συμβεί στη μητέρα του κι εγώ θα τον βοηθήσω»

Αυτή χαμογελάει και περνάει το χέρι της μέσα απ' τα μαλλιά του που πέφτουν στο μέτωπο του έτσι όπως είναι ξαπλωμένος πάνω της.

«Άρα, με προστάτες σαν εσάς τους δύο, δεν έχω να φοβηθώ τίποτα, σωστά;»

«Σωστά!»

«Εντάξει τότε, Αφέντη»

Ακούγοντας αυτό το τελευταίο, το καθησυχαστικό χαμόγελο στα χείλη του αλλάζει σε κάτι πιο πονηρό.

«Λοιπόν, Κοριτσάκι ... Τι θα έλεγες να απαντήσω στην ερώτηση που μου έκανες πριν;»

«Ναι! Ναι! Κάντο! Άναψε τη φωτιά σου!»

Αυτός σηκώνει το χέρι του και κουνάει τα δάχτυλά του. Αμέσως, φλόγες τυλίγουν τον πήχη του, από την παλάμη μέχρι τον αγκώνα. Παρόλο που αυτό με την Φωτιά είναι αρκετά καινούργιο, αυτός φαίνεται να το ελέγχει πλήρως.

Έτσι, μ' ένα χτύπημα των δακτύλων του, η φωτιά εξαπλώνεται σε όλο του το σώμα, ή μάλλον και στα δύο τους σώματα, μιας και είναι ενωμένος μαζί της. Αυτή σηκώνει το χέρι της και παρακολουθεί τη φωτιά να χορεύει στο δέρμα της χωρίς να την καίει. Τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα και μια γλυκιά ευφορία απλώνεται στο πρόσωπο της.

«Ουάου!»

«Καλό, ε;»

«Μόνο καλό; Αυτό είναι θεϊκό!»

Αυτός της πιάνει το χέρι και μπλέκει τα δάχτυλα τους.

«Σ' αγαπάω, Άρτεμις»

«Κι εγώ σ' αγαπάω, Στέφανε»

Αυτός αρχίζει να κινείται γρήγορα και να την φιλάει με πάθος. Της κάνει έρωτα άγρια. Εκεί. Μέσα στη φωτιά του παραδείσου. Χωρίς όμως να το ξέρει, αυτός κάνει και κάτι άλλο. Σφυρηλατεί το σώμα της με τη φωτιά του, καθιστώντας το άτρωτο σε κάθε πιθανό κίνδυνο. Κάτι που στο τέλος θα αποδειχθεί σωτήριο για όλους!

Το επόμενο πρωί, οι έξι τους, μαζί με τον Προμηθέα παίρνουν το πρωινό τους στην κουζίνα. Όλοι, εκτός απ' τον Μάξιμο, που γυρίζει τα μάτια του με μανία, προσπαθούν να συνέλθουν απ' τα γέλια βλέποντας και ακούγοντας το πουλί να κάθεται κοντά στην Άρτεμις και να τραγουδά εντελώς φάλτσα ένα γαλλικό τραγούδι στην κοιλιά της!

* Alouette, gentille alouette ... Alouette, je te plumerai ... Je te plumerai la tête ... Je te plumerai la tête.

Et la tête, et la tête ... Alouette, Alouette ... Aaaaah *

Κάποια στιγμή, ο Μάξιμος χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι.

«Θεέ μου! Σταμάτα πια, ρε Προμηθέα. Τραγουδάς τελείως φάλτσα! Με πονέσαν τ' αφτιά μου!»

«Va te faire foutre! Prométhée aime le bébé!»

«Αν αγαπάς το μωρό, σταμάτα να τραγουδάς, χαζοπούλι!»

Η Πανδώρα σπεύδει προς υπεράσπιση.

«Έλα, μωρό μου! Μην τον μαλώνεις. Είναι τόσο χαριτωμένος!»

Ο Προμηθέας πηγαίνει και τρίβει το κεφάλι του στο χέρι της.

«Merci, Pandore ... Mon bébé!»

Ο Μάξιμος γρυλίζει.

«Ηλίθιο πουλί! Πάρε το χοντρό σου κώλο και τσακίσου πίσω στο κλουβί σου!»

Η Άρτεμις σιγοντάρει την Πανδώρα στην υπεράσπιση.

«Όχι. Άστον να μείνει. Μ' αρέσει. Έλα, Προμηθέα, τραγούδησε ξανά στο μωρό»

Το πουλί τρίβει το κεφάλι του στην κοιλιά της κι αρχίζει να τραγουδά ξανά το φάλτσο τραγούδι του.

* Je te plumerai le bec ... Je te plumerai le bec ... Et le bec, et le bec ... Et la tête, et la tête ... Alouette, Alouette ... Aaaaah *

Αυτή τη φορά γελούν όλοι. Ακόμα και ο Μάξιμος που αδυνατεί ν' αντισταθεί στη γλύκα του Προμηθέα. Το γέλιο τους όμως διακόπτεται απ' το απροσδόκητο χτύπημα του κουδουνιού της πόρτας. Ο Στέφανος κοιτάζει τους άλλους.

«Ποιος να είναι τόσο νωρίς;»

Ο Ιάσονας σηκώνεται.

«Πάω να δω»

Αυτός πηγαίνει στην πόρτα και επιστρέφει λίγο αργότερα μαζί με τον Άρη και τον Γιατρό.

Θυμάστε τον Γιατρό; Τον γοητευτικό άντρα με τα πολύπλοκα τατουάζ που όταν έχασε τη μικρή του αδερφή από ναρκωτικά, πήγε στην ιατρική σχολή και αφοσιώθηκε στην καταπολέμηση τους, τότε που ο Βίκος ήταν ο αρχηγός της συμμορίας; Εκτός απ' όλους αυτούς που έσωσε, έσωσε και τον Άρη περισσότερες από μία φορές, όταν ο Λύκος μας προσπαθούσε να ξεπεράσει τον θάνατο των γονιών του με εντελώς λάθος τρόπο. Μετά απ' αυτό, ο Γιατρός, του οποίου το πραγματικό όνομα είναι Βασίλης Χριστοδούλου, πέρασε αρκετό καιρό στην Αφρική με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, αλλά τα τελευταία έξι χρόνια επέστρεψε και συμμετέχει ξανά στον αγώνα κατά των ναρκωτικών. Και όπως φαίνεται από σήμερα θα είναι και γυναικολόγος!

Ο Άρης τους χαιρετάει χαμογελώντας.

«Καλημέρα, παιδιά! Σας έλειψα;»

Ο Στέφανος καγχάζει.

«Από χθες το βράδυ; Δεν νομίζω, αρχηγέ»

«Πώς τολμάς, Τίγρη; Τώρα θα σου δείξω εγώ! Ελάτε, κορίτσια μου! Δώσε στον αρχηγό σας ένα φιλί!»

Περισσότερο από χαρούμενα, τα κορίτσια σηκώνονται όρθια και δίνουν από ένα φιλί στο μάγουλο του.

«Μπράβο τα κορίτσια μου!»

Ο Μάξιμος μορφάζει.

«Δεν παίζεις τίμια, αρχηγέ»

«Έτσι είναι η ζωή, Παριζιάνε. Ο αρχηγός παίρνει πάντα τα κορίτσια. Εσείς απλώς πρέπει να το χωνέψετε. Τέλος πάντων! Για όσους από σας δεν τον γνωρίζετε, επιτρέψτε μου να σας συστήσω τον Γιατρό μας»

Ο Γιατρός τους χαμογελάει.

«Καλημέρα σε όλους! Το όνομα μου είναι Βασίλης, αλλά μπορείτε να με φωνάζετε Doc. Ακούω καλύτερα σ' αυτό»

Αυτοί χαιρετούν τον Γιατρό και κάθονται ξανά όλοι μαζί στο τραπέζι. Ο Στέφανος ξεκινάει την συζήτηση.

«Λοιπόν, αρχηγέ; Σε τι οφείλουμε την τιμή της τόσο πρωινής επίσκεψης σου;»

Ο Άρης μορφάζει.

«Θα προσποιηθώ ότι δεν κατάλαβα τον σαρκασμό σου και δεν θα σου απαντήσω μέχρι να μου προσφέρεις έναν καφέ»

«Βάλτε του καφέ»

«Το θέλω απ' τα χεράκια σου»

Ο Στέφανος γυρίζει τα μάτια του καθώς οι άλλοι γελούν.

«Πες μου γιατί είσαι εδώ, Λύκε»

«Τίγρη, είσαι χάλια στη φιλοξενία. Το ξέρεις, έτσι δεν είναι; Τέλος πάντων! Ο Γιατρός κι εγώ είμαστε εδώ για το πουλί σου»

«Τι;»

Το πρόσωπο του Στέφανου παίρνει μια απίστευτα γλυκιά έκφραση έκπληξης και ο Άρης ξεσπάει σε γέλια.

«Ω, Θεέ μου! Έπρεπε να δεις τη φάτσα σου!»

Ο Ιάσονας στρέφεται στον Γιατρό.

«Τι πήρε κι έγινε έτσι;»

«Μη ρωτάς εμένα, αγορίνα μου. Είναι έτσι απ' την ώρα που ξύπνησε. Να φανταστείς, ήρθε σπίτι μου και βάραγε τα κουδούνια σαν τρελός. Παραλίγο να τον πυροβολήσω!»

Ο Άρης πίνει μια γουλιά απ' τον καφέ που εντωμεταξύ του έβαλε ο Στέφανος.

«Δεν πήρα τίποτα, ηλίθιοι. Απλά πέρασα μια υπέροχη νύχτα με τη λύκαινα μου και ξύπνησα με καλή διάθεση»

Ο Ιάσονας καγχάζει.

«Κι εμείς κάναμε έρωτα χθες βράδυ, αλλά δεν ξυπνήσαμε μες στην τρελή χαρά»

«Εσύ έκανες έρωτα, Κύριε Καθηγητά. Εγώ γάμησα. Υπάρχει μεγάλη διαφορά, δεν νομίζεις;»

Τα κορίτσια γελάνε, τ' αγόρια κουνάνε το κεφάλι τους ενώ ο Γιατρός γυρίζει τα μάτια του.

«Λοιπόν ... Επειδή δεν πρόκειται να βγάλουμε άκρη μαζί του, έλα, μέλλουσα μητέρα! Πάμε να δούμε τι ακριβώς κουβαλάς στην κοιλιά σου»

Η Άρτεμις τον κοιτάζει με απορία.

«Και πώς θα το κάνουμε αυτό; Έχεις όραση με ακτίνες χ;»

«Όχι, αλλά έχω αυτό!»

Αυτός πιάνει τη μεγάλη τσάντα που έφερε μαζί του.

«Τι είναι αυτό;»

«Φορητό μηχάνημα υπερήχων. Το δανείστηκα από ένα συνάδελφο. Δεν θέλετε να μάθετε τη δικαιολογία που του είπα»

«Δεν ήξερα ότι είσαι και γυναικολόγος»

«Δεν είμαι ακόμα. Διαβάζω ασταμάτητα μετά το τηλεφώνημα του Λύκου χθες το βράδυ και χάρη στη φωτογραφική μου μνήμη και το εξαιρετικά υψηλό IQ θα πάρω την ειδικότητα του γυναικολόγου σε περίπου δύο μέρες»

Ο Άρης χτυπάει με περηφάνια την πλάτη του Γιατρού.

«Εδώ μιλάμε για γαμιστερό γιατρό, όχι αστεία! Όμως, μέχρι αυτός να κάνει τα δικά του, εσείς, κορίτσια μου, δείξτε στον αρχηγό σας το υπόλοιπο σπίτι. Είναι η πρώτη μου φορά εδώ και θέλω να τα δω όλα»

Έτσι, λόγω έλλειψης κρεβατιών, η Άρτεμις πηγαίνει και ξαπλώνει στον μεγάλο καναπέ. Ο Στέφανος κάθεται δίπλα της κι αυτή ακουμπάει το κεφάλι της στους μηρούς του. Ο Γιατρός αρχίζει να συναρμολογεί το μηχάνημα υπερήχων ενώ οι άλλοι δείχνουν στον Άρη το υπόλοιπο σπίτι.

Όταν όλα είναι έτοιμα, η Άρτεμις σηκώνει την μπλούζα της και ο Γιατρός απλώνει το ειδικό τζελ στην κεφαλή με την κάμερα και αγγίζει την κοιλιά της. Πρώτα ο Στέφανος και η Άρτεμις, και μετά όλοι οι άλλοι που έχουν ήδη μαζευτεί πίσω απ' τον γιατρό, καρφώνουν τα μάτια τους στη μικρή οθόνη και βλέπουν κάτι που δεν περίμεναν με τίποτα.

Ο Γιατρός πατάει μερικά κουμπιά στο μηχάνημα και κάνει τις απαραίτητες μετρήσεις.

«Με συγχωρείτε, αλλά βλέπετε αυτό που βλέπω;»

Ο Άρης περνάει το χέρι του μέσα απ' τα μαλλιά του.

«Για να είμαι ειλικρινής, Γιατρέ, δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς βλέπω»

Η Αναΐς λέει το προφανές.

«Αυτό είναι ένα μωρό»

Η Πανδώρα το ολοκληρώνει.

«Ναι, αλλά είναι ένα σχεδόν τέλεια σχηματισμένο μωρό»

Ο Ιάσονας χρησιμοποιεί τις γνώσεις του.

«Αν το υπολογίζω σωστά, πρόκειται για έμβρυο τουλάχιστον τεσσάρων μηνών»

Ο Γιατρός κουνάει το κεφάλι του.

«Σωστά, αγορίνα μου. Όμως, απ' ό,τι μου είπατε, εδώ θα έπρεπε να έχουμε μια εγκυμοσύνη τριών εβδομάδων, δηλαδή μια μικροσκοπική μπαλίτσα από ταχέως πολλαπλασιαζόμενα κύτταρα. Αλλά, αυτό το έμβρυο είναι τουλάχιστον δεκαέξι εβδομάδων, ίσως και παραπάνω»

Ο Άρης κοιτάζει την Άρτεμις.

«Υπάρχει περίπτωση το μωρό να μην είναι του Στέφανου;»

Αυτή απαντάει αμέσως.

«Όχι! Όχι! Στ' ορκίζομαι! Κάνε μου και το κόλπο σου, αν θέλεις! Πριν απ' τον Στέφανο είχα πάνω από έξι μήνες ... Στέφανε, σε παρακαλώ! Πίστεψε με! Αυτό το μωρό, ό,τι κι αν είναι, είναι δικό σου!»

Αυτή έχει αρχίσει και αναστατώνεται επικίνδυνα και ο Στέφανος σπεύδει να την καθησυχάσει πιάνοντας της το χέρι.

«Ηρέμησε, Κοριτσάκι! Φυσικά και σε πιστεύω. Ούτε που μου πέρασε απ' το μυαλό ότι δεν είναι δικός μου. Κάτι άλλο συμβαίνει εδώ. Κάποια εξήγηση υπάρχει»

Ξαφνικά, ο Γιατρός έχει μια μικρή επιφοίτηση.

«Έχει δίκιο ο Στέφανος. Κάτι υπάρχει. Πρέπει βέβαια να πάρω λίγο αίμα απ' τον ομφάλιο λώρο για να το επιβεβαιώσω, αλλά νομίζω ότι ξέρω τι συμβαίνει. Το μωρό είναι ... Νεφελίμ»

Ο Άρης τον κοιτάζει μπερδεμένος.

«Νεφελίμ όπως λέμε ... ;»

Ο Γιατρός νεύει.

«Νεφελίμ όπως λέμε Νεφελίμ, Λύκε. Ο καρπός της ένωσης ενός αγγέλου και μιας θνητής γυναίκας. Η εγκυμοσύνη ενός Νεφελίμ διαρκεί σχεδόν το μισό χρόνο μιας ανθρώπινης, περίπου τέσσερεις μήνες, και κατά τη γέννηση συνήθως εμφανίζεται ένα περίεργο φυσικό φαινόμενο. Μια έκλειψη, μια πλημμύρα κ.λπ. Σύμφωνα με τις Γραφές, οι Νεφελίμ γεννιούνται ως ήρωες, παρόμοιοι με ημίθεους, και τις περισσότερες φορές είναι καλοί, εκτός αν ο άγγελος είναι έκπτωτος. Το πρόβλημα είναι ότι οι θνητές μητέρες των Νεφελίμ δεν ... Λοιπόν ... Δεν επιβιώνουν. Ο Νεφελίμ σκοτώνει πάντα τη μητέρα του»

Όλοι στρέφονται στον Στέφανο και την Άρτεμις, που δεν έχουν πει λέξη ενώ κρατούν τα μάτια τους καρφωμένα στην οθόνη. Ο Ιάσονας βάζει το χέρι του στον ώμο του φίλου του.

«Στέφο ...; Φίλε ...; Πες κάτι»

Ο Στέφανος κουνάει το κεφάλι του σε ένδειξη άρνησης.

«Όχι! Όχι! Κάνετε λάθος! Δεν ξέρω αν ο Τζέι-Τζέι είναι Νεφελίμ, αλλά ακόμα κι αν είναι, δεν θα κάνει κακό στη μητέρα του. Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ το είπε καθαρά. Η Άρτεμις θα χάσει την ανάσα της, αλλά δεν θα είναι νεκρή»

Ο Γιατρός προσπαθεί να μιλήσει, αλλά ο Άρης τον σταματάει.

«Σταμάτα, Γιατρέ! Ο Στέφανος έχει δίκιο. Ο Αρχάγγελος δεν μπορεί να λέει ψέματα. Κάτι άλλο συμβαίνει εδώ»

Η Πανδώρα συμφωνεί.

«Ακριβώς! Στο κάτω-κάτω, ο πατέρας του μωρού δεν είναι άγγελος. Ο Στέφανος είναι άνθρωπος»

Ο Γιατρός τους υπενθυμίζει κάτι.

«Ναι, αλλά έχει το άγγιγμα του Αρχάγγελου. Για να μην αναφέρω την Ουράνια Φωτιά μέσα του»

Ο Ιάσονας, που τόση ώρα έστυβε το μυαλό του, έχει τελικά μια ιδέα.

«Αυτό είναι! Αυτό πρέπει να ψάξουμε. Αυτό το μωρό είναι κάτι καινούργιο. Κάτι που δεν έχει γεννηθεί ποτέ πριν. Πρέπει να μάθουμε τι ακριβώς είναι»

Η Αναΐς τον κοιτάει.

«Και πώς θα το κάνουμε αυτό;»

«Διαβάζοντας. Πρέπει να ψάξουμε στις Γραφές και του Θρύλους. Κάπου πρέπει να υπάρχει μια προφητεία γι' αυτό κι εμείς πρέπει απλά να τη βρούμε»

Ο Μάξιμος κοιτάζει τριγύρω.

«Ναι, αλλά πώς; Δεν έχουμε βιβλία εδώ και δεν ξέρω αν μπορούμε να βρούμε τις σωστές πληροφορίες στο διαδίκτυο»

«Υπάρχουν βιβλία στο σχολείο. Ένα ολόκληρο τμήμα στη βιβλιοθήκη με πολλά υπερφυσικά βιβλία για τους αγγέλους»

Ο Άρης παίρνει την κατάσταση στα χέρια του.

«Λοιπόν ... Εσείς, κορίτσια, πηγαίνετε στο σχολείο με τον Νάκο, βρείτε όλα τα βιβλία που χρειαζόμαστε και φέρτε τα στο Παλάτι. Εγώ θα τηλεφωνήσω στον Αλέκο να έρθει αμέσως»

Η Πανδώρα απορεί.

«Γιατί τον πατέρα μου;»

«Γιατί ο πατέρας σου είναι ο καλύτερος συντονιστής σε ότι αφορά το διάβασμα»

«Δίκιο έχεις»

Τότε, ο Άρης γυρίζει στον Στέφανο.

«Εσύ, Τίγρη, ενημέρωσε τον Διονύση και πες του να κάνει έρευνα στο διαδίκτυο. Αυτός ξέρει τι είναι σωστό και τι λάθος»

Ο Στέφανος νεύει καταφατικά και ο Γιατρός παίρνει τον λόγο.

«Κι εγώ, αρχηγέ;»

«Εσείς, Γιατρέ, μάθε πώς να ξεγεννάς έναν Νεφελίμ και φτιάξε την αίθουσα τοκετού στο υπόγειο του κλαμπ. Αυτή η εγκυμοσύνη πρέπει να κρατηθεί μυστική πάση θυσία»

Ο Γιατρός γνέφει επίσης και τραβάει την κεφαλή του υπερήχου απ' την κοιλιά της Άρτεμις, αλλά εκείνη του αρπάζει το χέρι.

«Όχι! Όχι ακόμη! Δεν άκουσα την καρδιά του. Θέλω ... Στέφανε, σε παρακαλώ! Πες του! Θέλω ν' ακούσω την καρδιά του μωρού μου!»

Όλοι χαμογελούν μ' αυτή την αντίδραση της Άρτεμις. Είναι λογικό άλλωστε. Αυτή είναι μάνα. Δεν έχει σημασία αν θα γεννήσει έναν ημίθεο. Για εκείνη, θα είναι πάντα το μωρό της. Ο Γιατρός της χαϊδεύει τα μαλλιά με το ελεύθερο χέρι του.

«Έχεις δίκιο, κορίτσι μου. Συγγνώμη! Έλα, άκουσε τον»

Αυτός πατάει μερικά κουμπιά και ο δυνατός και γρήγορος καρδιακός παλμός του Τζέι-Τζέι ακούγεται κρυστάλλινα απ' το ηχείο του μηχανήματος και μοιάζει με το καρδιοχτύπι ενός πανίσχυρου κολιμπρί. Δάκρυα χαράς κυλούν απ' τα μάτια της καθώς παίρνει το χέρι του Στέφανου, που είναι επίσης στα πρόθυρα να λιώσει καθώς ακούει για πρώτη φορά την καρδιά του γιου του.

«Άκου, Στέφανε. Άκου πόσο δυνατός είναι»

«Ναι, μωρό μου. Αυτός είναι πολύ δυνατός και γι' αυτό θα φροντίσει να μην σου συμβεί τίποτα κακό. Σωστά, Τζέι-Τζέι; Θα σώσεις τη μαμά σου, ε;»

Ο Στέφανος έκανε αυτή την ερώτηση, χωρίς φυσικά να περιμένει απάντηση, αλλά η έκπληκτη φωνή του Γιατρού κάνει αυτόν και όλους τους άλλους να κοιτάξουν την οθόνη και να δουν το μωρό να γυρίζει το κεφάλι του και να το κουνάει πάνω κάτω σαν να απαντάει καταφατικά στην ερώτηση. Τώρα είναι η σειρά του Στέφανου να κλάψει.

«Μπορείς ... Μ' ακούς, Τζέι-Τζέι; Μπορείς να με καταλάβεις;»

Το μωρό κουνάει ξανά το κεφάλι του.

«Ω, Θεέ μου!»

Ο Γιατρός κοιτάζει τον Άρη κι εκείνος γνέφει. Μετά, αυτός αφήνει την κεφαλή στην κοιλιά της Άρτεμις, σηκώνεται και τον ακολουθεί λίγο πιο πέρα.

«Τι στο διάολο συμβαίνει εδώ, Λύκε;»

«Δεν έχω ιδέα»

«Αυτό το μωρό μπορεί να επικοινωνήσει. Αν μπορεί να το κάνει αυτό τώρα, τι θα μπορεί να κάνει όταν γεννηθεί;»

«Φοβάμαι και να το σκεφτώ»

«Τότε μόνο ένα πράγμα μπορούμε να πούμε ... Ο Θεός να μας βοηθήσει!»

«Ίσως ακόμα κι Αυτός να μην είναι τόσο δυνατός!»

~ ΠΟΛΥ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ~ ΑΡΓΑ το ΜΕΣΗΜΕΡΙ ~ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ ~

~ ΚΤΗΜΑ της ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ~ ΠΑΛΑΤΙ του ΠΡΙΓΚΗΠΑ ~

Για άλλη μια φορά, όλη η οικογένεια συγκεντρώθηκε για να βρει μια λύση σε ένα ακόμη πρόβλημα. Είναι όλοι εδώ με τα πρόσωπα τους θαμμένα σ' ένα βιβλίο. Τα κορίτσια, η Αναΐς και η Πανδώρα, έφεραν σχεδόν όλα τα βιβλία απ' τη βιβλιοθήκη και ο Αλέκος, αφού τα ταξινόμησε, μοίρασε σε όλους ότι χρειάζεται. Όλοι διαβάζουν σιωπηλά, ώσπου ξαφνικά, ο Οδυσσέας κλείνει τον τεράστιο τόμο που κρατάει και βρυχάται θυμωμένος.

«Αυτό είναι άσκοπο! Δεν οδηγεί πουθενά! Καίμε τα μάτια μας διαβάζοντας για ώρες και δεν έχουμε βρει τίποτα ακόμα»

Η Μαίρη σηκώνει τα μάτια απ' το δικό της βιβλίο και τον κοιτάζει.

«Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε, ρε Οδυσσέα;»

«Δεν ξέρω, ρε Μαίρη! Κάτι πιο δραστικό. Γιατί δεν καλείς ξανά τον Μιχαήλ; Αυτός μπορεί να μας δώσει τις απαντήσεις που χρειαζόμαστε»

«Μπορεί, αλλά δεν θα το κάνει. Μου το ξεκαθάρισε. Εντολές Άνωθεν! Πρέπει να βρούμε τις απαντήσεις μόνοι μας. Αυτοί είναι οι κανόνες»

«Ηλίθιοι κανόνες!»

Αυτός ανοίγει ξανά το βιβλίο και συνεχίζει να διαβάζει όπως και οι υπόλοιποι. Λίγη ώρα αργότερα, ένα μήνυμα στο τηλέφωνο του Τζάκου διακόπτει τη σιωπή. Αυτός το διαβάζει, αφήνει το βιβλίο του στην άκρη, πηγαίνει στο κέντρο του δωματίου και ξεροβήχει.

«Μπορώ να έχω λιγάκι την προσοχή σας;»

Περισσότερο από πρόθυμοι, όλοι σταματούν το διάβασμα και τον κοιτάζουν.

«Δεδομένης της νέας κατάστασης που έχει προκύψει, αποφάσισα να κάνω κάτι. Να φέρω κάτι για την ακρίβεια»

Ο Οδυσσέας συνοφρυώνεται.

«Πάρα πολύ μπλα-μπλα, Διεστραμμένε. Μπες στο θέμα!»

«Εντάξει, ανυπόμονο αγόρι»

Αυτός γυρίζει προς την Άρτεμις και τον Στέφανο, που κάθονται αγκαλιασμένοι στη μεγάλη πολυθρόνα.

«Εσύ, Τίγρη, πάρε τα χέρια σου από πάνω της και απομακρύνσου»

Το ζευγάρι κοιτάζεται με απορία.

«Τι συμβαίνει εδώ, Μπαμπά;»

«Κάνε αυτό που σου λέω, Τίγρη. Είναι για το καλό σου. Εμπιστεύσου με!»

«Εντάξει»

Ο Στέφανος σηκώνεται και απομακρύνεται λίγο, αλλά όχι αρκετά.

«Πιο μακριά, Τίγρη»

«Τι στο διάολο, ρε Μπαμπά;»

«Μην μου φέρνεις αντιρρήσεις, Τίγρη. Απλά κάντο!»

«Ό,τι να 'ναι!»

Ο Τζάκος ικανοποιείται μόνο όταν ο Στέφανος φτάνει στην άλλη άκρη του δωματίου.

«Εντάξει. Αρκετά. Και τώρα εσύ, Τάτη, κλείσε τα μάτια σου και μην τ' ανοίξεις μέχρι να σου πω, εντάξει;»

Αυτή, έχοντας ένα μικρό προαίσθημα, νεύει και κλείνει αμέσως τα μάτια. Τότε, όλοι κοιτάζουν τον Τζάκο να πηγαίνει προς την πόρτα και να επιστρέφει με τρεις σχεδόν αγνώστους ανθρώπους. Λέω σχεδόν γιατί κάποια μέλη της οικογένειας τους γνωρίζουν πολύ καλά. Ένα χαμόγελο εμφανίζεται στα πρόσωπά τους και ο Τζάκος απευθύνεται ξανά στην Άρτεμις.

«Εντάξει, Τάτη. Τώρα μπορείς ν' ανοίξεις τα μάτια σου»

Η κραυγή χαράς που φεύγει απ' τα χείλη της όταν ανοίγει τα μάτια της και βλέπει τον άντρα και τις δύο γυναίκες που μόλις έφτασαν, κάνει τους πάντες να ξεσπάσουν σε γέλια. Αυτή σηκώνεται, τρέχει και πηδά κυριολεκτικά πάνω στον ψηλό, σωματώδη και πολύ γοητευτικό άντρα, που την αγκαλιάζει με αφάνταστη στοργή.

«Μπαμπά μου! Μπαμπά μου! Ω, Θεέ μου! Πόσο μου έλειψες!»

«Κι εμένα μου έλειψες, Γλυκιά μου Μπολονέζ! Κοριτσάκι μου!»

Αυτή κρατάει τον πατέρα της κοντά, μυρίζοντας, όσο καλύτερα μπορεί, το ανακουφιστικό αλμυρό άρωμα του κορμιού του. Η μικρότερη απ' τις δύο γυναίκες, η μητέρα της η Αναστάζια, τους πλησιάζει.

«Τι θα γίνει, Ποσειδώνα; Θα μ' αφήσεις να αγκαλιάσω κι εγώ την κόρη μου;»

Ο Σπύρος χαμογελάει αμήχανα.

«Μα φυσικά. Λυπάμαι, Νεράιδα, αλλά ... Ξέρεις!»

«Ναι. Ναι. Ξέρω»

Η Άρτεμις αφήνει την αγκαλιά του πατέρα της και πέφτει πάνω στη μητέρα της, η οποία την αγκαλιάζει τρυφερά και της φιλάει τα μάγουλα.

«Mi niña linda ... Μου έλειψες, το ξέρεις;»

«Κι εμένα μου έλειψες, Μαμά»

Μετά, έρχεται η σειρά της ηλικιωμένης γυναίκας, η οποία δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά της καθώς αγκαλιάζει την εγγονή της.

«Γλυκό μου κοριτσάκι!»

«Γιαγιά μου, δεν φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι που σε βλέπω!»

«Κι εγώ, καλή μου. Κι εγώ»

Και καθώς η Άρτεμις χάνει τον εαυτό της στην αγκαλιά των δικών της, η Μαίρη πλησιάζει τον Τζάκο.

«Πότε το κανόνισες όλο αυτό χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι;»

«Σήμερα το πρωί μίλησα με τον Σπύρο και έστειλα το ελικόπτερο να τους φέρει. Πρέπει να είναι εδώ, δεν νομίζεις; Η Άρτεμις είναι το μοναχοπαίδι τους»

«Αχ, Τζάκο! Δεν υπάρχει καλύτερος από σένα»

«Όχι. Είμαι απλώς γονιός και ξέρω πώς λειτουργεί αυτό»

«Μην είσαι τόσο σεμνός, Ηλιόπουλε. Είσαι τέλειος και δεν σηκώνω αντίρρηση. Ξηγηθήκαμε;»

«Ξηγηθήκαμε, Αυγέρη»

Εκείνη τη στιγμή, ο Στέφανος τους πλησιάζει.

«Ξέρεις, Μπαμπά. Θα μου ήταν χρήσιμη μια προειδοποίηση, δεν νομίζεις;»

Ο Τζάκος χαμογελάει.

«Το ξέρω, Τίγρη, αλλά πρέπει να καταλάβεις. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα»

«Τέλος πάντων! Τι πρέπει να κάνω εγώ τώρα;»

«Κρίνοντας από τον τρόπο που νιώθω για τον Νάκο και τον Σάκη, πρέπει να εξαφανιστείς. Μην ξεχνάς ότι είναι εκπαιδευτής πολεμικών τεχνών»

«Ω, υπέροχα! Θα με φάει ζωντανό. Ευχαριστώ πολύ, Μπαμπά!»

Η Μαίρη γυρίζει τα μάτια της.

«Έλα, Στέφο μου! Μην ακούς τον πατέρα σου. Ο Σπύρος δεν είναι κανίβαλος. Απλώς κράτα τα χέρια σου μακριά απ' την Άρτεμις και θα είσαι μια χαρά»

«Αυτό είναι λίγο δύσκολο. Έτσι δεν είναι, Μπαμπά;»

Ο Τζάκος σηκώνει τους ώμους.

«Ως άντρας, ναι. Ως πατέρας, όχι, δεν είναι»

Η Μαίρη ξεφυσάει.

«Για όνομα του παραδείσου πια!»

Αυτή φεύγει εκνευρισμένη, αφήνοντας πατέρα και γιο να χαχανίζουν. Στη συνέχεια, ο Τζάκος αρχίζει τις συστάσεις της υπόλοιπης αγέλης. Όταν φτάνει στον Άρη, η Άρτεμις τον διακόπτει.

«Ρούλη, σε παρακαλώ, άσε με να το κάνω εγώ αυτό»

«Φυσικά, γλυκιά μου»

Ο Σπύρος κοιτάζει την κόρη του.

«Δεν χρειάζεται, μωρό μου. Τον ξέρουμε τον Άρη»

«Όχι, Μπαμπά. Τουλάχιστον όχι εντελώς»

Η Αναστάζια απορεί επίσης.

«Τι εννοείς με αυτό, Άρτεμις;»

«Θα μάθεις αμέσως τώρα, Μαμά»

Ο Άρης δεν αποτελεί εξαίρεση στην απορία.

«Συγγνώμη, Νεοφερμένη, αλλά ... Δεν ξέρουν;»

«Όχι, δεν τους είπα τίποτα. Ήθελα να τους κάνω έκπληξη»

«Αν είναι έτσι, ίσως καλύτερα απλώς να το αφήσουμε»

«Όχι! Μου το υποσχέθηκες, θυμάσαι;»

«Καλά! Καλά! Αλλά μόνο μια φορά, εντάξει;»

«Γι' αυτό να είσαι σίγουρος!»

Η γιαγιά Άρτεμις, λίγο πιο διορατική απ' τους άλλους, αρχίζει να υποψιάζεται.

«Περίμενε λίγο! Τι ακριβώς συμβαίνει εδώ;»

Η Άρτεμις πηγαίνει και στέκεται δίπλα στον Άρη, που ήδη νιώθει άβολα.

«Αυτό που συμβαίνει εδώ, καλή μου Γιαγιά, είναι ότι επιτέλους ήρθε η ώρα να εκπληρώσεις κι εσύ την τελευταία επιθυμία του παππού. Έχω το έκανα. Σειρά σου τώρα»

Η γριά ενώνει τα χέρια της στο σημείο της καρδιάς της.

«Θεέ μου! Εσύ ... Βρήκες τον Λύκο!»

«Ναι, Γιαγιά, τον βρήκα. Αυτός είναι. Ο Λύκος. Ο άνθρωπος που μας έσωσε»

«Ο άντρας με το όνομα του οποίου στα χείλη πέθανε ο άντρας μου»

Ο Άρης κουνάει το κεφάλι του.

«Κυρία, σας παρακαλώ!»

Αλλά αυτή δεν ακούει πια. Πηγαίνει και στέκεται μπροστά του, του πιάνει το χέρι και το φέρνει στα χείλη της.

«Ο άντρας μου πέθανε χωρίς να προλάβει να σ' ευχαριστήσει, και είμαι βέβαιη ότι η ψυχή του δεν έχει αναπαυθεί ακόμα. Σε παρακαλώ, γιε μου, άσε με να κάνω αυτό που πρέπει για να τον βοηθήσω να ησυχάσει»

Ο Άρης γνέφει καταφατικά κι εκείνη σκύβει και του φιλάει τα χέρια.

«Ευχαριστώ, Άρη Λυκουρόπουλε. Σ' ευχαριστώ που μας έδωσες πίσω την αξιοπρέπεια μας. Σ' ευχαριστώ»

Αυτός σκεπάζει τα δικά της με το άλλο του χέρι.

«Κι εγώ σ' ευχαριστώ, Άρτεμις Αυγερινού, που με βοήθησες να εξιλεωθώ για τις αμαρτίες μου»

«Αν δεν αμαρτάνουμε, γιε μου, ο Χριστός μας σταυρώθηκε για το τίποτα»

«Το πιστεύεις πραγματικά αυτό;»

«Ναι»

«Ευχαριστώ»

Τότε, ο Σπύρος παίρνει το χέρι του Άρη και το σφίγγει.

«Γιατί δεν είπες τίποτα όταν ήρθες στο νησί;»

«Δεν ήξερα ποιος ήσουν. Πραγματικά δεν ήξερα. Αλλά ακόμα κι αν ... Δεν θα έλεγα τίποτα για να αποφύγω όλο αυτό, και γι' αυτό σας ζητώ να το ξεχάσετε»

«Εντάξει, Άρη. Τώρα μπορούμε να το ξεχάσουμε. Τώρα που εκπληρώθηκε η τελευταία επιθυμία του πατέρα μου»

«Ωραία!»

«Άλλωστε, ήρθε η ώρα να γνωρίσω επιτέλους τον γαμπρό μου, δεν νομίζεις; Πού είναι;»

Ο Στέφανος, που έχει μείνει πίσω όλη αυτή την ώρα για λόγους ασφαλείας, βγαίνει μπροστά και βαδίζει προς τον Σπύρο. Καθώς περνάει δίπλα απ' τον Ιάσονα, αυτός τον χτυπάει στην πλάτη.

«Καλή τύχη, κολλητέ! Σου χρειάζεται!»

Ο Στέφανος τον αγριοκοιτάζει, κι αυτός απλώς σηκώνει τους ώμους του. Την ίδια στιγμή, όταν η γιαγιά Άρτεμις βλέπει τον Στέφανο, η συγκινημένη διάθεση της αλλάζει και σκουπίζει τα δάκρυα της ψιθυρίζοντας στην Αναστάζια.

«Κοίτα τον! Είναι ακόμα πιο όμορφος απ' τον πατέρα του! Σου είπα ότι η κόρη σου είναι πολύ τυχερή που έχει έναν τέτοιο άντρα στο κρεβάτι της»

«Τι λες, βρε Μάνα πια; Αν σ' ακούσει ο Σπύρος ...»

«Τι θα κάνει; Η κόρη του είναι έγκυος. Πώς πιστεύει ότι γκαστρώθηκε; Με τον κρίνο; Σε παρακαλώ!»

«Πώς είναι δυνατόν να αλλάζει τόσο γρήγορα η διάθεση σου;»

«Μου συμβαίνει πάντα όταν υπάρχουν σέξι άντρες τριγύρω. Και εδώ μέσα υπάρχουν πολλοί. Κοίτα αυτό το αγόρι με τα γαλάζια μάτια. Εεεε ... Ιάσονας, νομίζω»

«Μάνα! Αυτός θα μπορούσε να είναι εγγονός σου!»

«Το ξέρω. Απλώς θαυμάζω την ομορφιά του»

«Μάνα, σταμάτα. Μη μου λες τέτοια πράγματα. Ξέρεις ότι δεν μ' αρέσουν τέτοιου είδους κουβέντες»

«Πολύ καλά, κρυόκωλη παρθένα. Πάω να μιλήσω με τη Μαίρη. Τουλάχιστον αυτή είναι πιο ανοιχτόμυαλη από σένα»

Και ενώ η γιαγιά Άρτεμις μιλάει με τη Μαίρη, κοιτάζοντας καθόλου διακριτικά τα σφιχτά οπίσθια του Ιάσονα, ο Στέφανος πλησιάζει τον Σπύρο, που τον κοιτάζει κάπως άγρια ​​με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά στο στήθος.

«Λοιπόν, αγόρι ... Εσύ είσαι, ε;»

«Ναι, κύριε. Εγώ είμαι. Στέφανος Ηλιόπουλος. Χαίρομαι που σας γνωρίζω»

«Λοιπόν ... Θα σου πω αν νιώθω κι εγώ το ίδιο αφού πρώτα μου απαντήσεις σε μια ερώτηση»

«Φυσικά, κύριε»

«Πότε ακριβώς θα παντρευτείς την κόρη μου;»

Η Άρτεμις χτυπάει το χέρι της στο τραπέζι.

«Μπαμπά! Τα είπαμε αυτά! Σταμάτα τώρα!»

«Εσύ, κοριτσάκι, σιωπή! Τώρα μιλάω μ' εκείνον»

Ο Τζάκος σιγοντάρει τον συμπέθερο του.

«Βασικά, ο πατέρας σου έχει δίκιο, Τάτη. Ο γιος μου πρέπει ν' απαντήσει σ' αυτήν την ερώτηση»

Ο Στέφανος καγχάζει.

«Et tu, Brute;»

«Συγγνώμη, Τίγρη, αλλά ως πατέρας πρέπει να πω το σωστό. Και μιας που πιάσαμε αυτό το θέμα, καλό θα ήταν ο φίλος σου ν' απαντήσει στην ίδια ερώτηση. Θα ήθελα πολύ να μάθω»

Η Αναΐς γυρίζει τα μάτια ενώ ο Ιάσονας χαμογελάει.

«Και αναρωτιόμουν πότε θα το έλεγε αυτό! Τέλεια!»

Ο Οδυσσέας αρπάζει την ευκαιρία.

«Με συγχωρείτε, αλλά όσο κι αν μισώ τον εαυτό μου γι' αυτό, θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα και θα ζητήσω απ' τον κύριο εκεί ν' απαντήσει επίσης»

Αυτός δείχνει τον Μάξιμο και η Πανδώρα τον αγριοκοιτάζει.

«Έλα, βρε Μπαμπά πια!»

Ο Μάξιμος κουνάει το κεφάλι του.

«Αυτό γίνεται όλο και καλύτερο!»

Η Μαίρη σηκώνεται όρθια και ανεβάζει μερικές οκτάβες τον τόνο της φωνής της.

«Για όνομα του Θεού, τρελοί άντρες! Συνειδητοποιείται ότι, σύμφωνα με τους υπολογισμούς, σε περίπου τρεις μήνες θα γεννηθεί ένα πανίσχυρο πλάσμα που δεν έχουμε ιδέα τι ακριβώς θα μπορεί να κάνει, κι εσείς μιλάτε για γάμους και πανηγύρια; Σοβαρευτείτε επιτέλους!»

Η Γιαγιά Άρτεμις συμφωνεί.

«Έχει δίκιο η Μαίρη. Ας μάθουμε πρώτα τι ακριβώς είναι αυτό το μωρό και μετά θα έχουμε όλο τον χρόνο του κόσμου να μιλήσουμε για γάμους και ηθική αποκατάσταση. Μ' ακούς, θερμοκέφαλε γιε μου;»

Ο Σπύρος ανοίγει το στόμα του, αλλά δεν έχει καν την ευκαιρία.

«Σιωπή, Σπύρο!»

Αυτός, και όχι μόνο, κλείνει το στόμα και σφίγγει τα χείλη του. Μια παράξενη σιωπή επιστρέφει στο δωμάτιο, μέχρι που η μικρή Έλενα χτυπάει τα χεράκια της χαρούμενη. 

«Ουάου! Τάτη, η γιαγιά σου είναι τόσο κουλ!»

Η Άρτεμις γελάει.

«Το ξέρω, Έλενα!»

Λίγο αργότερα, οι νεοφερμένοι εγκαταστάθηκαν στους ξενώνες, και τώρα, οι μισοί επέστρεψαν στο διάβασμα και οι άλλοι μισοί μιλούν για την επερχόμενη άφιξη του Παύλου την επόμενη μέρα. Ο Άρης δίνει τις τελευταίες οδηγίες.

«Όπως σας είπα, η πτήση του Παύλου φτάνει στις έντεκα και μισή το πρωί. Ο Νέγρος, ο Μικρούλης και ο Σκύλος, μαζί με μερικούς άλλους άντρες, θα είναι από νωρίς στο αεροδρόμιο για να προετοιμαστούν για την απαγωγή. Σύμφωνα με το όραμα της Έλενας, η τσούλα θα τον περιμένει στην αίθουσα αναμονής όπου θα μιλήσουν. Δεν ξέρουμε αν θα του πει το σχέδιο της, αλλά δεν μας νοιάζει. Μόλις φύγουν απ' το αεροδρόμιο, θα τους πιάσουν και θα τους φέρουν κατευθείαν στο Λημέρι, όπου θα περιμένουμε εμείς»

Ο Σπύρος τσιμπάει ένα μπουρεκάκι απ' τον δίσκο που ετοίμασε η Μαίρη.

«Άρη, θέλω να συμμετέχω κι εγώ στην ανάκριση του καθάρματος»

«Ναι, φυσικά. Γιατί όχι; Έχεις κάθε δικαίωμα»

Ο Τζάκος πίνει μια γουλιά απ' την μπύρα του.

«Και όταν μάθουμε το σχέδιο τους, πώς θα το χειριστούμε;»

«Δεν ξέρω ακόμα. Εξαρτάται απ' το τι θα μάθουμε. Ένα είναι σίγουρο, δεν πρόκειται να τους απελευθερώσω μέχρι να βεβαιωθώ εκατό τοις εκατό ότι δεν αποτελούν πλέον απειλή»

Ο Στέφανος τον κοιτάζει στα μάτια.

«Ξέρεις τι μπορεί να σημαίνει αυτό, σωστά;»

«Ναι, Τίγρη. Το ξέρω πολύ καλά. Ίσως χρειαστεί να τους κρατήσω αιχμάλωτους ή ακόμα και να τους εκτελέσω»

Ο Σπύρος μορφάζει.

«Δεν ξέρω για το κορίτσι, αλλά ο άλλος, ο Παύλος, δεν νομίζω ότι Θα φτάσουμε σ' αυτό. Τον έχω δει, του έχω μιλήσει. Είναι δειλός. Αν καταφέρουμε να τον τρομάξουμε αρκετά, θα ξεχάσει όλα αυτά τα σκατά για τη θεϊκή ένωση με την κόρη μου»

«Μακάρι, ρε Σπύρο, γιατί πραγματικά δεν θέλω να φτάσω στα άκρα»