~ ΕΠΟΜΕΝΟ ΠΡΩΙ ~ ΔΕΥΤΕΡΑ, 4 ΜΑΡΤΙΟΥ 2019 ~

~ ΠΥΡΓΟΣ της SUN CORPORATION ~ ΚΕΝΤΡΟ της ΑΘΗΝΑΣ ~

~ ΓΡΑΦΕΙΟ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ~

Ο Τζάκος κάθεται πίσω απ' το γραφείο του, αρκετά ανήσυχος, ενώ ο Αλέκος στέκεται μπροστά στο παράθυρο.

«Πώς είναι η Μαίρη;»

«Χάλια. Είναι τρομοκρατημένη»

«Για το παιδί, ε;»

«Ναι»

«Εσύ πως είσαι;»

«Τα ίδια σκατά. Δεν μπορώ καν να φανταστώ τι θα συμβεί στον Στέφανο αν όλα αυτά είναι αλήθεια. Προσπάθησε τόσο σκληρά ν' απαλλαγεί απ' αυτή τη σκύλα, αλλά αν το παιδί είναι δικό του, θα πρέπει να μείνει συνδεδεμένος μαζί της για μια ζωή. Αυτό θα τον καταστρέψει. Είναι σαν να τον καταδικάζουμε σε θανατική ποινή»

«Έχεις δίκιο σε όλα, αλλά πρέπει να ηρεμήσεις. Ο φόβος και η θλίψη δεν βγάζουν πουθενά. Ό,τι κι αν είναι, θα το αντιμετωπίσουμε. Το ίδιο λέω και στον Οδυσσέα, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, είναι στα ίδια χάλια»

«Εύκολο να το λες, γιατί δεν τον είδες εκείνο το βράδυ. Εγώ κι ο Οδυσσέας τον βρήκαμε στην παραλία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που είδα. Ο πόνος στα μάτια του ... Είναι φρικτό να βλέπεις το παιδί σου σ' αυτή την κατάσταση»

«Το ξέρω. Ο Οδυσσέας μου τα είπε όλα»

Ξαφνικά, ο Τζάκος γέρνει το κεφάλι του μπροστά, ακουμπάει το μέτωπο του στο χέρι του και τρίβει τα μάτια του. Ο Αλέκος τον πλησιάζει και βάζει το χέρι του στον ώμο του.

«Τι έχεις;»

«Πονάει το κεφάλι μου»

«Χρειάζεσαι κάτι;»

«Την Κλαίρη. Πες της να μου φέρει ένα παυσίπονο»

«Μήπως θα ήταν καλύτερα να πας σπίτι;»

«Όχι. Θα μου περάσει. Θα είμαι εντάξει»

«Γαμώ το πείσμα σου! Τουλάχιστον ξάπλωσε στον καναπέ και χαλάρωσε λίγο»

«Ναι, αυτό μπορώ να το κάνω»

Ο Τζάκος σηκώνεται και πηγαίνει προς τον καναπέ, αλλά δεν προλαβαίνει να ξαπλώσει γιατί, πριν μπορέσει ο Αλέκος να την καλέσει, η Κλαίρη μπαίνει στο γραφείο αρκετά αναστατωμένη.

«Κύριε Τζάκο ...»

«Τι στο διάολο, ρε Κλαίρη; Πώς μπαίνεις έτσι εδώ μέσα;»

«Με συγχωρείτε, κύριε, αλλά έχουμε επείγον περιστατικό!»

«Τι στο διάολο έγινε; Πήρε φωτιά το κτίριο;»

«Θα μπορούσατε να το πείτε κι έτσι. Πρέπει να τρέξετε στο γραφείο του γιου σας. Μου τηλεφώνησε η Αριάδνη. Η Αφροδίτη ήρθε πάλι και επίσης ...»

Η Κλαίρη κομπιάζει εκνευρίζοντας τον Τζάκο.

«Επίσης, τι, Κλαίρη; Πες το επιτέλους!»

«Η γυναίκα και η αδερφή σας είναι επίσης εκεί»

«Σκατά!»

Ο Αλέκος πανικοβάλλεται εξίσου.

«Τζάκο, πρέπει να πάμε εκεί. Θα γίνει λουτρό αίματος»

Ο Τζάκος ανασκουμπώνεται.

«Κλαίρη, κάλεσε την ασφάλεια»

«Το έκανα ήδη, κύριε»

«Πάμε, Αλέκο!»

Αλλά ενώ αυτοί οι δύο τρέχουν στο γραφείο του Στέφανου για να αποτρέψουν την αιματοχυσία, θα πάμε κι εμείς εκεί, αλλά λίγο πίσω στο χρόνο, για να δούμε απ' την αρχή τι ακριβώς συνέβη και γιατί καταλήξαμε εδώ.

~ ΓΡΑΦΕΙΟ του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ~ ΠΡΙΝ ΜΙΣΗ ΩΡΑ ΠΕΡΙΠΟΥ ~

Ο Στέφανος δεν έχει έρθει ακόμα και η Αριάδνη κάθεται πίσω απ' το γραφείο της και κανονίζει κάποιες τελευταίες λεπτομέρειες του αυριανού ταξιδιού.

Όταν ξαφνικά, με πολύ θράσος και χωρίς καν να χτυπήσει, η Αφροδίτη μπαίνει στο λόμπι και κατευθύνεται προς την πόρτα του γραφείου του Στέφανου. 

Η Αριάδνη αντιδρά αμέσως, σηκώνεται, τρέχει και της πιάνει το χέρι πριν καν αγγίξει το πόμολο της πόρτας.

«Πού νομίζεις ότι πας, μωρή σκύλα;»

«Μέσα, να δω τον Στέφανο. Άσε με! Δεν μπορείς να με σταματήσεις!»

«Βάζεις στοίχημα;»

Η Αριάδνη την σπρώχνει δυνατά στον τοίχο και της πιέζει το λαιμό με τον πήχη της.

«Σου είπα ότι ο Στέφανος δεν είναι εδώ, αλλά ακόμα κι αν ήταν, δεν θα σ' άφηνα να τον δεις ούτε σ' ένα εκατομμύριο χρόνια. Τώρα ξεκουμπίσου από δω!»

Η Αφροδίτη την σπρώχνει και ελευθερώνεται.

«Τι τρέχει, σκύλα; Συνειδητοποίησες ότι είσαι γυναίκα και αποφάσισες να κρατήσεις το αφεντικό σου για πάρτη σου; Μην ελπίζεις. Ο Στέφανος δεν θα γύριζε ποτέ να σε κοιτάξει. Προτιμάει τις αληθινές γυναίκες και όχι τις αποκρουστικές λεσβίες!»

Το χαστούκι που προσγειώνεται στο μάγουλο της Αφροδίτης την κάνει να γυρίσει το κεφάλι της απ' την άλλη πλευρά. Αυτή βάζει το χέρι της στο πονεμένο της μάγουλο και κοιτάζει την Αριάδνη, που βράζει από θυμό.

«Θα το πληρώσεις ακριβά αυτό το χαστούκι, σκύλα. Όταν το μάθει ο Στέφανος, θα ...»

«Θα μου κάνει αύξηση, μωρή άθλια ρατσίστρια! Τώρα, πριν χάσω την ψυχραιμία μου και σε πετάξω απ' το παράθυρο, πάρε τον άχρηστο κώλο σου και τράβα γαμήσου!»

Συνειδητοποιώντας ότι η σκληρότητα και οι απειλές δεν λειτουργούν, η Αφροδίτη αποφασίζει να χρησιμοποιήσει το υποκριτικό της ταλέντο για να κάνει μια τελευταία προσπάθεια να κερδίσει την Αριάδνη. Λες και μπορεί ποτέ να γίνει κάτι τέτοιο! Έτσι λοιπόν, αυτή πέφτει στα γόνατα και τα μάτια της γεμίζουν δάκρυα.

«Αριάδνη, σε παρακαλώ! Σε ικετεύω! Λυπάμαι γι' αυτό που σου είπα, αλλά πρέπει να με καταλάβεις. Ό,τι κάνω, το κάνω για τον γιο μου. Σε παρακαλώ, βοήθα με! Μόνο εσύ μπορείς. Πρέπει να τον δω. Τον χρειάζομαι. Ο γιος μου ... Ο γιος του τον χρειάζεται! Σε παρακαλώ!»

Η Αριάδνη σταυρώνει τα χέρια μπροστά στο στήθος της και γυρίζει τα μάτια της.

«Σταμάτα με το κακό μελόδραμα, σκύλα. Είσαι απαίσια ηθοποιός κι εγώ δεν συγκινούμε. Ξέρω τι είσαι και δεν πρόκειται να σ' αφήσω να πληγώσεις ξανά τον Στέφανο. Λοιπόν, στο λέω για τελευταία φορά. Σήκω και φύγε όσο ακόμα μπορείς!»

«Γιατί, ρε Αριάδνη; Γιατί μου το κάνεις αυτό;»

Η Αριάδνη ανοίγει το στόμα της να μιλήσει, αλλά οι θυμωμένες φωνές της Μαίρης και της Σελήνης την διακόπτουν.

«Τι συμβαίνει εδώ, Αριάδνη;»

«Τι στο διάολο κάνει αυτή εδώ;»

Τα δύο κορίτσια γυρίζουν προς την πόρτα και βλέπουν τις δύο γυναίκες να στέκονται στο κατώφλι, έξαλλες από οργή και δίπλα τους, ο Νικόλας κι ο Ερμής να κοιτάζουν την Αφροδίτη γρυλίζοντας. Η Αριάδνη, αν και από μέσα της χαίρεται, παριστάνει την τρομαγμένη.

«Κυρία Μαίρη ... Κυρία Σελήνη .... Συγγνώμη, αλλά η δεσποινίς από δω προσπαθεί να με πείσει για το πόσο κακή ηθοποιός είναι»

Η Μαίρη συμφωνεί.

«Και με μεγάλη επιτυχία, απ' όσο μπορώ να δω»

«Ναι»

Η Αφροδίτη σηκώνεται απ' το πάτωμα και κάνει να πλησιάσει τις δύο γυναίκες, αλλά τα δύο αγόρια μπαίνουν μπροστά της και της κλείνουν το δρόμο.

«Αν τολμήσεις να έρθεις πιο κοντά και ν' αγγίξεις τις μαμάδες μας ...»

«Θα σου κόψω τον λαιμό πριν καν το καταλάβεις!»

Η Αριάδνη, μη μπορώντας ν' αντισταθεί, ξεσπάει σε γέλια.

«Θεέ μου! Πόσο αγαπώ αυτά τα αγόρια!»

Η Μαίρη και η Σελήνη, παρά το θυμό τους, κάνουν το ίδιο και βλέπουν το έκπληκτο πρόσωπο της Αφροδίτης να κοιτάζει τ' αγόρια με το στόμα ανοιχτό. Μετά, αυτές πλησιάζουν τους γιους τους.

«Ήρεμα, αγόρια. Δεν υπάρχει λόγος γι' αυτό»

«Είναι νυφίτσα και ξέρει πολύ καλά ότι πρέπει να μένει μακριά από τίγρεις, λιοντάρια και λύκους»

Η Αφροδίτη τους κοιτάζει όλους με πραγματική απορία.

«Γιατί με αντιμετωπίζετε όλοι με τέτοια εχθρότητα; Τι σας έχω κάνει;»

Είναι σειρά της Αριάδνης να απορήσει, αλλά αυτή τουλάχιστον έχει δίκιο.

«Αστειεύεται τώρα, σωστά; Δεν μπορεί να πιστεύει σοβαρά αυτό που λέει, έτσι; Δεν μπορεί να είναι τόσο ηλίθια!»

Η Αφροδίτη προσπαθεί να πει κάτι, αλλά το χέρι της Μαίρης που σηκώνεται μπροστά της τη σταματά.

«Πού είναι ο γιος μου, Αριάδνη;»

«Δεν έχει έρθει ακόμα, κυρία Μαίρη»

Η Αφροδίτη, που απ' ότι φαίνεται δεν έχει δράμι μυαλό, κοπανάει το χέρι της στο γραφείο.

«Το ήξερα! Ήξερα ότι αυτή η ιστορία για το ότι ήταν εκτός χώρας ήταν απλώς ένα σωρό ανοησίες!»

Η Σελήνη την αγριοκοιτάζει.

«Αν ξαναμιλήσεις χωρίς την άδεια μου, θ' αφήσω τον γιο μου να πραγματοποιήσει την απειλή του!»

Η Αφροδίτη κλείνει το στόμα της και η Μαίρη παίρνει τον λόγο.

«Λοιπόν, Αριάδνη ... Εγώ και η κουνιάδα μου θέλουμε να μιλήσουμε με τη δεσποινίς Μαρκουλάκη, αλλά ο Στέφανος πρέπει να μείνει έξω απ' αυτό. Οπότε, κατέβα κάτω και μόλις έρθει, πήγαινε τον στο γραφείο του άντρα μου, χωρίς να του πεις τίποτα φυσικά. Ό,τι κι αν γίνει, μην τον αφήσεις να έρθει εδώ πριν ξεκουμπιστεί αυτή»

Η Αριάδνη χαμογελάει.

«Μάλιστα, κυρία Μαίρη. Μείνετε ήσυχη»

Η Σελήνη απευθύνεται στα παιδιά.

«Κι εσείς, αγορίνες μου, πηγαίνετε να βοηθήσετε την Αριάδνη»

Ο Ερμής σουφρώνει την μύτη του.

«Ναι, Μαμά. Άλλωστε εδώ μέσα βρωμάει»

«Το ξέρω, Κουτάβι μου»

Ο Νικόλας πιάνει το χέρι της Αριάδνης.

«Έλα, Αριάδνη. Πάμε να κρατήσουμε τον Σούπερμαν μακριά απ' τον κρυπτονίτη του»

Η Αριάδνη φεύγει με τ' αγόρια, αφήνοντας τη Μαίρη και τη Σελήνη μόνες με την Αφροδίτη. Χωρίς καν να την κοιτάξουν, οι δύο γυναίκες μπαίνουν αμίλητες στο γραφείο του Στέφανου κι εκείνη τις ακολουθεί, κρατώντας μερικά βήματα απόστασης ασφαλείας. Η Σελήνη κάθεται πάνω στο γραφείο, σταυρώνοντας τα πόδια της, ενώ η Αφροδίτη στέκεται στη μέση του δωματίου και περιμένει την Μαίρη, που κάθεται στην καρέκλα του γιου της και βάζει τα πόδια της στο γραφείο, να πάρει τον λόγο.

«Λοιπόν, νεαρή μου, η υπομονή μου μαζί σου έχει εξαντληθεί εδώ και καιρό, γι' αυτό σου προτείνω να μην έρθεις σε αντιπαράθεση μαζί μου, για το καλό σου. Τώρα, βάλε τον κώλο σου κάτω κι άρχισε να μιλάς. Τι συμβαίνει με το παιδί που έφερες εδώ τις προάλλες, και το πιο σημαντικό, τι διάολο θέλεις απ' τον γιο μου;»

Η Αφροδίτη κάθεται στην καρέκλα μπροστά στο γραφείο.

«Θα προτιμούσα να μιλήσω με τον Στέφανο γι' αυτό»

Η Μαίρη, τσεκάροντας τα νύχια της, απευθύνεται χαλαρά στην κουνιάδα της.

«Σελήνη μου, μπορείς, σε παρακαλώ;»

«Ευχαρίστως!»

Αυτή πηδάει απ' το γραφείο, περπατά γύρω του, αρπάζει την Αφροδίτη απ' το σβέρκο και την αναγκάζει να σκύψει προς τα μπρος, πιέζοντας το πρόσωπο της στο γραφείο. Η Μαίρη σκύβει πάνω απ' το αυτί της.

«Αλήθεια πιστεύεις ότι με νοιάζει τι προτιμάς και τι όχι; Είσαι τυχερή που σου δίνω την ευκαιρία να μιλήσεις όταν το μόνο που θέλω να κάνω είναι να σε θάψω ζωντανή. Πήρα μια σφαίρα για να σώσω τον άντρα μου. Φαντάσου τι μπορώ να κάνω όταν πρόκειται για τον γιο μου. Επομένως, μην πιέζεις περισσότερο την τύχη σου και συμμορφώσου»

Η Αφροδίτη, βλέποντας ότι οι τοίχοι κλείνουν επικίνδυνα, αποφασίζει να συμμορφωθεί. Τουλάχιστον για την ώρα.

«Ναι! Ναι! Συγγνώμη! Θα σας μιλήσω. Θα σας πω τα πάντα»

«Πολύ καλά»

Η Μαίρη γέρνει πίσω στην καρέκλα της και η Σελήνη επιστρέφει στη θέση της σκουπίζοντας τα χέρια της στο παντελόνι της. Η Αφροδίτη γέρνει πίσω και τρίβει τον πονεμένο λαιμό της, πριν αρχίσει να μιλάει.

«Το παιδί είναι δικό μου και ... και του Στέφανου. Είναι ακριβώς τριών χρονών και πέντε μηνών. Όταν χωρίσαμε, ήμουν ήδη δύο μηνών έγκυος, αλλά δεν το είχα καταλάβει. Το έμαθα δύο βδομάδες αργότερα. Προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί του, αλλά δεν απαντούσε στα μηνύματα ή στις κλήσεις μου. Ο πατέρας μου ήθελε να έρθει στο σπίτι σας, αλλά δεν τον άφησα. Όταν γέννησα, προσπάθησα ξανά, αλλά τίποτα, κι έτσι, αποφάσισα να μεγαλώσω το παιδί μόνη μου»

Η Μαίρη μορφάζει.

«Αν είναι αλήθεια όλα αυτά, γιατί επέστρεψες τώρα;»

«Για τον γιο μου. Για τον Τζανέτο μου. Μεγάλωσε αρκετά και ζητάει τον πατέρα του»

Η Σελήνη, ακούγοντας την ν' αποκαλεί το παιδί με το όνομα του Τζάκου, νιώθει λίγη χολή ν' ανεβαίνει στο στόμα της.

«Τι έχεις πει στο παιδί για τον πατέρα του;»

«Ότι δουλεύει στο εξωτερικό και κάποτε θα επιστρέψει»

Η Μαίρη κάνει την καυτή ερώτηση.

«Είσαι σίγουρη ότι ο Στέφανος είναι ο πατέρας;»

«Ναι, φυσικά. Πώς θα μπορούσε να μην είναι; Σας είπα ότι ήμουν ήδη έγκυος όταν χωρίσαμε»

Η Σελήνη της ρίχνει μια σφαλιάρα.

«Κόψε τις μαλακίες, τσουλάκι. Τα ξέρουμε όλα»

Φίδια αρχίζουν να ζώνουν την Αφροδίτη.

«Όλα; Ποια όλα; Τι ξέρετε δηλαδή;»

Η Μαίρη καγχάζει.

«Τον πραγματικό λόγο που σε παράτησε ο Στέφανος»

«Σας τα είπε;»

«Ναι. Μας τα είπε όλα»

«Έπρεπε να το ξέρω! Γαμώτο!»

Η Σελήνη την κοιτάζει απειλητικά.

«Άρα, κόψε το μελόδραμα και πες μας την αλήθεια. Ποιος απ' όλους είναι ο πατέρας;»

«Τι εννοείτε, ποιος απ' όλους; Ένας ήταν μόνο. Ο Χάρης»

Η Μαίρη χαμογελάει.

«Ο Χάρης, ε; Και οι άλλοι δύο;»

Η Αφροδίτη φοβήθηκε κάπως όταν είδε ότι το παιχνίδι της δεν πήγαινε όπως περίμενε, αλλά τώρα είναι πραγματικά τρομοκρατημένη.

«Πώς ...; Πώς γνωρίζετε γι' αυτούς; Ούτε ο Στέφανος δεν ήξερε. Κανείς δεν ήξερε»

Η Σελήνη φουσκώνει από περηφάνια.

«Εκτός απ' τη μύτη του γιου μου, σκύλα!»

Η Μαίρη της κάνει νόημα.

«Δεν έχει σημασία το πως. Το θέμα είναι ότι τα ξέρουμε όλα και γι' αυτό δεν σε πιστεύουμε. Πηδιόσουν με τέσσερις άντρες τον ίδιο καιρό. Προσωπικά πιστεύω ότι ούτε καν εσύ ξέρεις ποιος είναι ο πατέρας»

«Φυσικά και το ξέρω. Είναι ο Στέφανος. Μόνο μ' αυτόν ... Ξέρετε! ... Μόνο μ' αυτόν δεν χρησιμοποιούσα προστασία»

Η Σελήνη αρχίζει και εκνευρίζεται.

«Ψέματα! Ψέματα! Κι άλλα ψέματα! Ο Στέφανος δεν σε πήδηξε ποτέ χωρίς προφυλακτικό!»

Η Αφροδίτη τα χάνει λίγο, ακούγοντας αυτή την λεπτομέρεια, αλλά ανακτάει γρήγορα την ψυχραιμία της.

«Δεν λέω ψέματα»

Η Μαίρη κοπανάει το χέρι της στο γραφείο.

«Απόδειξε το τότε!»

«Πώς;»

«Μ' ένα απλό τεστ DNA. Θα φέρω ένα δείγμα απ' τον Στέφανο κι εσύ θα φέρεις το παιδί. Εάν το τεστ βγει θετικό κι ο γιος σου είναι όντως ένας Ηλιόπουλος, εσύ φυσικά δεν θα είσαι ποτέ ξανά με τον Στέφανο, αλλά σου υπόσχομαι ότι το αγόρι θα πάρει ακριβώς αυτό που του αξίζει. Θα μεγαλώσει σαν πρίγκιπας, έχοντας δίπλα του τον πατέρα του και όλη την οικογένεια. Αλλά αν το τεστ είναι αρνητικό, θα μετανιώσεις την ώρα και την στιγμή που αποφάσισες να μας εξαπατήσεις. Κι αυτή είναι ακόμα μία υπόσχεση»

Η Αφροδίτη σηκώνεται όρθια κι αρχίζει να βαδίζει πέρα-​​δώθε περνώντας τα χέρια της μέσα απ' τα μαλλιά της.

«Γιατί μου το κάνετε αυτό;»

«Δεν καταλαβαίνω την αντίδρασή σου. Φοβάσαι κάτι;»

«Όχι. Όχι βέβαια. Είμαι σίγουρη για την πατρότητα του παιδιού μου»

«Τότε;»

«Όλα αυτά ... Όλη αυτή η δυσπιστία στο πρόσωπο μου ... Με προσβάλλει. Είναι προσβολή!»

Οι δύο γυναίκες κοιτάζονται μεταξύ τους και ξεσπούν σε γέλια.

«Το άκουσες αυτό, Σελήνη; Την προσβάλαμε την δεσποινίδα»

«Ναι. Αυτό είναι το πιο αστείο πράγμα που έχω ακούσει ποτέ»

Η Αφροδίτη καγχάζει.

«Δεν ξέρω αν το θεωρείτε αστείο ή όχι και δεν με νοιάζει. Το μόνο που με νοιάζει είναι ο γιος μου να γνωρίσει επιτέλους τον πατέρα του και να πάρει τη θέση που του αξίζει στην κοινωνία. Είτε σας αρέσει, είτε όχι, αυτός είναι ένας Ηλιόπουλος και το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να συμβιβαστείτε μ' αυτό»

Η Μαίρη σταματάει να γελάει, αγριοκοιτάζει την Αφροδίτη και χτυπάει τη γροθιά της στο τραπέζι.

«Άκου με καλά, πουτανάκι! Ήμουν πολύ καλή μαζί σου μέχρι τώρα. Υπάρχει μόνο μία επιλογή για σένα. Το γαμημένο το τεστ. Πάρτο ή άστο! Εσύ διαλέγεις. Αλλά ότι κι αν διαλέξεις, σε προειδοποιώ ... Μείνε μακριά απ' τον γιο μου. Αν τολμήσεις να τον πλησιάσεις, θα σε σκοτώσω. Θα σε θάψω ζωντανή και θα χορέψω στον τάφο σου. Είμαστε ξεκάθαροι, σκύλα;»

Η Σελήνη κατεβαίνει απ' το γραφείο και την πλησιάζει απειλητικά.

«Και τώρα φύγε από δω γιατί, όπως είπε κι ο γιος μου, βρωμάς και δεν αντέχουμε άλλο την απαίσια δυσωδία σου»

Όμως η Αφροδίτη σταυρώνει τα χέρια της μπροστά στο στήθος και καρφώνει τα πόδια της στο πάτωμα.

«Ξέρετε κάτι; Χόρτασα τις απειλές σας. Δεν φοβάμαι ούτε εσάς, ούτε κανέναν άλλον. Ήρθα να μιλήσω με τον πατέρα του παιδιού μου και αυτό ακριβώς θα κάνω. Δεν θα φύγω χωρίς να μιλήσω πρώτα με τον Στέφανο. Αυτό είναι το γραφείο του και μόνο αυτός μπορεί να με διώξει. Εσείς δεν έχετε κανένα δικαίωμα να το κάνετε»

«Ναι, αλλά εγώ έχω!»

Ο Τζέις εμφανίζεται, όπως πάντα, την κατάλληλη στιγμή. Στέκεται στην πόρτα, με τα χέρια στους γοφούς, μαζί με τον Αλέξανδρο και δύο φρουρούς που φοράνε τις χαρακτηριστικές μωβ στολές της Sun Corporation. 

Οι τρεις γυναίκες γυρίζουν το κεφάλι τους και τον κοιτάζουν. Η Μαίρη και η Σελήνη χαμογελούν, ενώ η Αφροδίτη κάνει ένα βήμα πίσω.

«Κύριε Ηλιόπουλε ...»

Αλλά αυτός δεν της απαντά. Δεν την κοιτάζει καν. Αντίθετα, στρέφεται στους φρουρούς.

«Πάρτε αυτή τη γυναίκα και πετάξτε την έξω. Αν σας δημιουργήσει πρόβλημα, πυροβόλησε την. Από δω και πέρα ​​δεν της επιτρέπεται ούτε καν να περάσει έξω απ' το κτίριο. Όποιος τολμήσει να την αφήσει ξανά να μπει, θα απολυθεί επί τόπου. Με καταλάβατε;»

Οι φρουροί νεύουν και εκτελούν αμέσως την εντολή του αφεντικού τους σέρνοντας την Αφροδίτη έξω απ' το γραφείο. Αυτή, φυσικά, αρχίζει να ουρλιάζει και να εκστομίζει διάφορες απειλές του τύπου Όλοι θα πληρώσετε, Θα πάω στα κανάλια, Θα σας ρεζιλέψω, αλλά σύντομα οι φωνές της σβήνουν καθώς οι φρουροί την οδηγούν μακριά. Ο Τζάκος κι ο Αλέκος μπαίνουν στο γραφείο.

«Και τώρα, κυρίες μου, πείτε μας τι διάολο συνέβη εδώ»

Οι γυναίκες τους εξηγούν τι ακριβώς συνέβη κι ο Τζάκος κουνάει το κεφάλι του.

«Ώστε αρνήθηκε να κάνει το τεστ, ε;»

Η Μαίρη κουνάει το κεφάλι κι ο Αλέκος λέει κάτι πολύ λογικό.

«Είναι προφανές, ρε παιδιά. Λέει ψέματα»

Η Σελήνη μπαίνει στην κουβέντα.

«Είπε ότι δεν θέλει να το κάνει γιατί είναι προσβολή»

Ο Τζάκος καγχάζει τσιμπώντας την κορυφή της μύτης του, ανάμεσα στα μάτια του, κάτι που τραβάει αμέσως την προσοχή της Μαίρης.

«Τι συμβαίνει, Πρίγκιπα μου;»

«Τίποτα, Αγγελούδι μου. Απλά πονάει λίγο το κεφάλι μου»

«Γιατί δεν πήρες κάτι;»

Ο Αλέκος σπεύδει να εξηγήσει.

«Ήταν έτοιμος να το κάνει, αλλά τότε η Κλαίρη μας ενημέρωσε για το τι συνέβαινε εδώ και τρέξαμε να σταματήσουμε το μακελειό»

Η Σελήνη γυρίζει τα μάτια της.

«Υπερβολικός ως συνήθως»

«Αλήθεια; Θες να μου πεις ότι δεν χρησιμοποίησες βία;»

«Εντάξει. Λιγάκι μόνο. Τίποτα το σπουδαίο»

«Για να δούμε τι θα πει ο Λύκος όταν το μάθει αυτό»

«Το χειρότερο που μπορεί να κάνει είναι να μου φωνάξει λίγο και μετά να με τιμωρήσει. Αυτό ακριβώς που μ' αρέσει, οπότε ... !»

«Μπράβο, Σελήνη! Πραγματικά ...»

Ενώ η Σελήνη μιλάει με τον Αλέκο, η Μαίρη πλησιάζει τον Τζάκο.

«Πονάς πολύ;»

«Όχι, μωρό μου. Μην ανησυχείς. Είναι ένας απλός πονοκέφαλος»

«Ακόμα κι έτσι, κλείσε τα μάτια σου»

Αυτός κλείνει τα μάτια του κι εκείνη στέκεται στις μύτες των ποδιών της με τα χέρια της στο στήθος του, αγγίζει τα χείλη της στα δικά του και φυσάει στο στόμα του.

«Έφυγε ο πόνος;»

Αυτός ανοίγει τα μάτια του και την κοιτάει χαμογελώντας.

«Ποιος πόνος;»

Αυτή γελάει.

«Λειτουργεί ακόμα, ε;»

«Ακόμα και για πάντα. Ευχαριστώ, Αγγελούδι μου»

«Παρακαλώ, Πρίγκιπα μου»

Ο Αλέκος, λίγο αμήχανος, διακόπτει το τρυφερό τετ-α-τετ.

«Τζάκο; Συγγνώμη που διακόπτω, αλλά σκέφτηκα κάτι»

«Τι;»

«Να ζητήσουμε απ' τον Διονύση να κάνει μια μικρή έρευνα για τη ζωή της Αφροδίτης μετά τον χωρισμό. Ποιος ξέρει; Ίσως βγάλουμε λαβράκι»

Οι δύο γυναίκες βρίσκουν την ιδέα πολύ καλή κι έτσι συμφωνεί και ο Τζάκος.

«Γιατί όχι λοιπόν; Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε»

«Πάω να του πω να ξεκινήσει αμέσως»

Ο Αλέκος φεύγει απ' το γραφείο και τότε η Μαίρη εκφράζει τους φόβους της.

«Τζάκο, κι αν το παιδί είναι όντως δικό του;»

«Δεν νομίζω. Η Αναΐς μου είπε ότι ο Νάκος επιμένει ότι δεν είναι δικό του»

Η Σελήνη γελάει.

«Εμείς το ξέρουμε, αλλά από πότε εσύ συμφωνείς με κάτι που λέει ο Νάκος;»

«Όσο κι αν θέλω να τον σκοτώσω για τους προφανείς λόγους, είναι ο καλύτερος φίλος του Στέφανου και ξέρει όλα τα μυστικά του, οπότε, αν πρέπει ν' ακούσω κάποιον, διαλέγω αυτόν»

Η Μαίρη αναστενάζει.

«Ας ελπίσουμε ότι ο Διονύσης θα βρει κάτι»

Ο Τζάκος συμφωνεί.

«Ευτυχώς το ταξίδι του Στέφανου μας εξασφαλίζει λίγο χρόνο»

«Χρόνο για να κάνουμε τι;»

Ξέρετε την παροιμία που λέει ότι το μήλο πέφτει κάτω απ' την μηλιά; Αυτό ακριβώς συμβαίνει εδώ. Κατά μάνα, κατά κύρη, κατά γιο και θυγατέρα. Η ξαφνική εισβολή του Στέφανου, με τον Νικόλα και τον Ερμή να κρέμονται κυριολεκτικά πάνω του, τρομάζει λίγο τις γυναίκες και κάνει τον Τζάκο να χαμογελάσει.

«Ιησούς Χριστός!»

«Όχι, Μαμά! Μόνο εγώ»

«Πολύ αστείο, εξυπνάκια. Πώς μπαίνεις έτσι; Με κατατρόμαξες»

Αυτός χαμογελάει.

«Σε περίπτωση που δεν το έχεις προσέξει, αγαπητή μου μανούλα, αυτό είναι το γραφείο μου»

Η Σελήνη καγχάζει.

«Η ομοιότητα αυτού του παιδιού με τον πατέρα του είναι απίστευτα εκνευριστική»

Ο Τζάκος σπεύδει να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αλλά και τον γιο του.

«Κοίτα ποια μιλάει! Η γυναίκα που γέννησε έναν μικρό Λύκο»

Ο Στέφανος σιγοντάρει.

«Αυτό που είπε!»

Η Σελήνη γρυλίζει.

«Σκάστε! Τώρα μιλάμε για σας»

Ο Στέφανος γελάει.

«Εντάξει, αλλά σοβαρά τώρα. Τι κάνετε όλοι εσείς στο γραφείο μου και, κυρίως, γιατί αφήσατε ελεύθερα αυτά τα δύο διαβολάκια που με παρενοχλούν απ' την στιγμή που μπήκα στο κτίριο;»

Ο Τζάκος σπεύδει να εξηγήσει.

«Είναι πολύ απλό, Τίγρη. Τ' αγόρια ήθελαν να σε δουν γιατί ήρθες αργά χθες το βράδυ και κοιμόντουσαν, και μιας και δεν είχαν σχολείο επειδή αρρώστησε η δασκάλα τους, η μαμά και η θεία σου τους έφεραν εδώ»

«Και εσύ είσαι εδώ γιατί απλά δεν μπορείς να μείνεις μακριά απ' τη μαμά»

«Ακριβώς»

«Πολύ καλά, αλλά όσο κι αν χαίρομαι που σας βλέπω, πρέπει να δουλέψω»

Η Μαίρη χαμογελάει.

«Φυσικά, μωρό μου. Φεύγουμε αμέσως»

Η Σελήνη απευθύνεται στα παιδιά.

«Άντε, αγορίνες μου, δώστε ένα φιλί στον Στέφανο»

Τ' αγόρια χαιρετούν τον Στέφανο και φεύγουν με τις μητέρες τους, αφήνοντας τον μόνο με τον πατέρα του.

«Πάω κι εγώ, Τίγρη. Έχω ένα βουνό χαρτιά να υπογράψω»

«Όπα! Όπα! Δεν έχεις να πας πουθενά, κύριε Πρόεδρε!»

«Γιατί;»

«Γιατί δεν είμαι ηλίθιος. Καταλαβαίνω ότι κάτι συμβαίνει εδώ και έχει να κάνει με μένα, οπότε κάτσε κάτω και μίλα!»

«Δεν καταλαβαίνω τι λες»

«Μην μου το παίζεις χαζός, Ηλιόπουλε! Απ' το Σάββατο συμπεριφέρεστε όλοι περίεργα γύρω μου. Οι αδερφές μου παρακολουθούν το κινητό μου. Ο κολλητός μου δεν ξεκολλάει απ' το σπίτι μου. Η μαμά και η Σελήνη κάνουν μια απροσδόκητη επίσκεψη στην εταιρεία στην οποία δεν έρχονται ποτέ. Για να μην αναφέρω τον Λύκο και τον νονό μου, που μου τηλεφωνούν συνεχώς για εντελώς ηλίθιους λόγους. Θες κι άλλα;»

Ο Τζάκος χαμογελάει αμήχανα.

«Εντάξει. Ομολογώ ότι όλα αυτά είναι λίγο περίεργα, αλλά όπως ξέρεις πολύ καλά, τίποτα δεν είναι φυσιολογικό στην οικογένεια μας»

«Αυτό είναι γεγονός, αλλά ... Μου λες αλήθεια, έτσι δεν είναι;»

Αυτός βάζει το χέρι του στον ώμο του γιου του.

«Σου έχω πει ποτέ ψέματα;»

«Όχι»

«Τότε σταμάτα να κωλοβαράς και άρχισε να δουλεύεις. Δεν σε πληρώνω για να κάθεσαι, νεαρέ»

«Βασικά, δεν με πληρώνεις καθόλου. Έχω μετοχές»

«Ναι, αλλά εγώ εξακολουθώ να είμαι το μεγάλο αφεντικό»

«Και θα είσαι για πάντα»

Αυτός τον τραβάει κοντά του και τον σφίγγει στην αγκαλιά του.

«Το μόνο που με νοιάζει είναι να είσαι καλά. Είσαι;»

«Ναι, Ντάντα. Είμαι καλά. Είμαι πολύ καλά»

«Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαρούμενος είμαι γι' αυτό, Τίγρη μου»

«Εγώ να δεις!»

Ο Τζάκος φεύγει κι ο Στέφανος ρίχνεται στη δουλειά. Αρκετές ώρες αργότερα, μετά από πολλά και ατέλειωτα ραντεβού, αυτός καλεί την Αριάδνη κι εκείνη μπαίνει στο γραφείο.

«Τι μπορώ να κάνω για σένα, αφεντικό;»

«Λίγο μασάζ στο σβέρκο μου. Με πεθαίνει»

«Χρειάζεται να σου υπενθυμίσω ότι είμαι η γραμματέας σου και όχι η χαζογκόμενα σου;»

Αυτός χαμογελάει πονηρά και την κοιτάζει μ' αυτόν τον γνωστό, ακαταμάχητα προκλητικό τρόπο των Ηλιόπουλων.

«Έχω μονάχα μια λέξη για σένα, Αστροφεγγιά. Παρίσι»

«Παλιοεκβιαστή!»

«Ναι, είμαι! Τώρα σταμάτα να μιλάς και άρχισε να χρησιμοποιείς τα χέρια σου»

Αυτή τον κοιτάζει επίμονα, καθώς πηγαίνει πίσω του κι αρχίζει να τρίβει τον σβέρκο του, κάνοντας τον να βογκάει.

«Ω, Θεέ μου! Αστροφεγγιά, αυτό είναι καλό! Συνέχισε έτσι και θα πάρεις μια μεγάλη αύξηση»

«Σταμάτα να βογκάς, ρε βλαμμένο. Θα μας ακούσει κανείς και θα νομίζει ότι πηδιόμαστε εδώ μέσα»

Αυτός παίρνει το χέρι της, το φέρνει στο στόμα του και το φιλάει.

«Και λοιπόν; Είμαι τ' αφεντικό και πηδάω την γραμματέα μου. Αναμενόμενο!»

Αυτή τραβάει το χέρι της και του δίνει μια απαλή σφαλιάρα.

«Θα 'θελες, πανίβλακα!»

Αυτός ξεσπάει σε γέλια.

«Σοβαρά τώρα! Είναι όλα έτοιμα για αύριο;»

Αυτή κάθεται πάνω στο γραφείο.

«Ναι. Φεύγουμε στις έντεκα το βράδυ. Θα είμαστε στο Παρίσι αρκετά νωρίς για να ετοιμαστείς για το μίτινγκ»

«Τέλεια! Θα πάω να πάρω τη Δώρα και μετά θα έρθουμε σε σένα για να πάμε όλοι μαζί στο αεροδρόμιο»

«Καλό ακούγεται»

«Δεν ξέρω γιατί και πώς, αλλά έχω ένα πολύ καλό προαίσθημα γι' αυτό το ταξίδι. Κάτι πρόκειται να συμβεί εκεί, Αστροφεγγιά. Κάτι πολύ καλό»

«Μακάρι, αφεντικό»

«Τέλος πάντων! Εγώ θα φύγω σε λίγο. Εσύ τι θα κάνεις;»

«Θα περάσω κάτι δεδομένα και μετά θα φύγω κι εγώ»

«Θέλεις να έρθεις σπίτι μου απόψε; Θα είναι κι ο Νάκος με την Αναΐς»

«Πολύ θα το ήθελα, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ απόψε»

«Γιατί;»

«Έχω ραντεβού»

«Με γυναίκα;»

«Όχι. Με αρχιμανδρίτη. Συγκεντρώσου, ρε Στέφανε»

«Μπορώ να έρθω κι εγώ; Σε παρακαλώ! Σε παρακαλώ!»

«Συγγνώμη, αλλά μου προτείνεις τρίο με μένα και το ραντεβού μου;»

«Ναι, γαμώτο!»

«Άντε χάσου, ρε διεστραμμένε! Ποιος σου είπε ότι χρειαζόμαστε αυτό που έχεις στο βρακί σου;»

«Ένα καβλί είναι πάντα χρήσιμο, Αστροφεγγιά. Πόσο μάλλον ένα μεγάλο»

«Όχι, όταν έχεις έναν δονητή»

«Όχι! Δεν το είπες αυτό!»

«Ναι, το είπα!»

Αυτός χτυπάει το μέτωπο του με το χέρι του.

«Γαμώτο, Αστροφεγγιά! Θα με πεθάνεις!»

«Θα το ξεπεράσεις»

«Πώς;»

«Με ένα κρύο ντους»

«Ξέρεις κάτι; Απολύεσαι!»

«Πότε θα σταματήσεις να το κάνεις αυτό; Μ' έχεις απολύσει τριακόσιες είκοσι επτά φορές μέχρι τώρα»

«Όταν μ' αφήσεις να σε γαμήσω»

«Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ»

Αυτή σκύβει μπροστά, φιλάει απαλά τα χείλη του και φεύγει, αφήνοντας τον πίσω να γελάει με το χέρι του ανάμεσα στα πόδια του.

«Ευχαριστώ πολύ, Αστροφεγγιά. Μόλις μου έδωσες έναν λόγο να επιστρέψω στην εφηβεία μου. Γαμώτο!»