~ ΕΠΟΜΕΝΟ ΠΡΩΙ ~ ΤΡΙΤΗ, 12 ΜΑΡΤΙΟΥ 2019 ~

~ ΣΠΙΤΙ του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ~ ΓΛΥΦΑΔΑ ~

Η νέα μέρα βρίσκει το ζευγάρι να κοιμάται ήσυχα, αλλά η επιθετική συσκευή που ονομάζεται ξυπνητήρι είναι αδίστακτη και δεν σέβεται τον ύπνο κανενός, όσο γαλήνιος κι αν είναι. Ο Στέφανος, που είναι μισοξύπνιος, τρίβει τα μάτια του.

«Άντε γαμήσου, Πλάτωνα!»

Η Άρτεμις αναδεύεται στην αγκαλιά του και τρίβει το πρόσωπό της στο στήθος του.

«Τι σου έκανε ο Πλάτωνας;»

«Εφηύρε το ξυπνητήρι»

«Τι; Πότε;»

«Τον 2ο αιώνα προ Χριστού»

«Το ξέρεις ότι παραληρείς, έτσι;»

«Όχι, καθόλου. Γκούγκλαρε το και θα δεις»

«Ναι. Σίγουρα. Αμέσως μετά το πρωινό μου φιλί!»

Αυτή σπρώχνει το σώμα της πάνω στο δικό του και τα χείλη τους ενώνονται.

«Καλημέρα, Κοριτσάκι»

«Καλημέρα, Αφέντη»

«Μου την έκανες χθες το βράδυ. Είσαι κακό κορίτσι»

«Ναι. Συγγνώμη, αλλά ούτε που κατάλαβα πως με πήρε ο ύπνος. Σε κοιτούσα και ξαφνικά ... Χάθηκα. Αλήθεια, πώς ήρθα εδώ;»

«Δεν θυμάσαι;»

«Όχι»

«Σε κουβάλησα κι εσύ απλά συνέχισες να κοιμάσαι πάνω μου»

«Δεν φταίω εγώ. Είσαι ένα πολύ καλό και άνετο στρώμα»

Αυτός ξεσπάει σε γέλια.

«Εντάξει, το παραδέχομαι. Καμιά άλλη δεν μου το έχει πει αυτό»

«Λογικό μιας και καμιά άλλη δεν είναι σαν εμένα»

«Αυτό ξαναπές το, μωρό μου»

Αυτός γυρίζει το σώμα του, την βάζει από κάτω και φιλάει το λαιμό της κάνοντας την να γκρινιάξει.

«Γύρνα μπρούμητα, Κοριτσάκι. Ήρθε η ώρα για λίγη πρωινή γυμναστική»

«Αμέσως, Αφέντη!»

Αυτή γυρίζει κι εκείνος ρίχνει το βάρος του πάνω της καθώς μπαίνει μέσα της σκληρός και τεράστιος.

«Ω, Αφέντη! Λατρεύω τον ορισμό σου για την πρωινή γυμναστική!»

«Ναι! Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσεις τη μέρα, έτσι δεν είναι;»

«Ναι, Αφέντη. Είναι!»

Αυτή αρπάζει τα σεντόνια και οι αρθρώσεις της γίνονται άσπρες καθώς εκείνος σηκώνει τον κορμό του και αυξάνει τον ρυθμό του για να χωθεί μέσα της τόσο ανελέητα όσο το κύμα του ωκεανού χτυπάει ασταμάτητα τα βράχια της ακτής. Αυτή φωνάζει όταν νιώθει το εσωτερικό της να φλέγεται καθώς αυτός ρίχνει το φορτίο του βαθιά μέσα της. Τόσο βαθιά που αυτή νομίζει ότι απολαμβάνει τη γεύση του στο στόμα της.

Λίγη ώρα αργότερα, το ζευγάρι στέκεται μπροστά στον μεγάλο καθρέφτη του μπάνιου μετά το ντους τους και ετοιμάζονται να φύγουν.

«Βιάζεσαι να πας στο γραφείο;»

«Όχι, μωρό μου. Το πρώτο μου ραντεβού είναι το μεσημέρι. Γιατί ρωτάς;»

«Πρέπει να πάω στο σπίτι της Λαμπρινής. Έχω αφήσει μερικά πράγματα εκεί και θέλω να τα πάρω»

«Μπορώ να σε πάω, αλλά πώς θα γυρίσεις;»

«Θα πάρω ταξί»

«Όχι. Μετά τα χθεσινά, δεν θέλω να κυκλοφορείς με ταξί. Πάρε το αμάξι μου»

«Κι εσύ πώς θα πας στο γραφείο;»

«Θα πάρω τη μηχανή»

Αυτή τον κοιτάζει μέσα απ' τον καθρέφτη.

«Τι θα πάρεις;»

«Την μηχανή»

«Έχεις μηχανή;»

«Εεεε ... Ναι»

«Και πού είναι;»

«Κάτω, στο γκαράζ»

Αυτή παίρνει μια βαθιά ανάσα, κάτι που τον κάνει ν' αναρωτιέται.

«Πες μου ότι δεν εννοείς την υπέροχη Kawasaki KX450 που είδα»

«Εεεε ... Ναι ...;»

Η κραυγή της τον κάνει να καλύψει τ' αυτιά του.

«Έη! Γιατί ουρλιάζεις έτσι;»

Αυτή γυρίζει, τον πιάνει απ' τους ώμους κι αρχίζει να τον ταρακουνάει.

«Πλάκα μου κάνεις; Έχεις μια γαμημένη Kawasaki στο γκαράζ σου και κυκλοφορούμε μ' αυτό το τανκ που εσύ αποκαλείς αυτοκίνητο; Γιατί, Στέφανε; Πες μου γιατί;»

«Έχω την εντύπωση ότι προτιμάς τη μηχανή και όχι το αυτοκίνητο. Έχω δίκιο;»

«Σπουδαία ανακάλυψη, Αϊνστάιν! Λατρεύω τις μηχανές. Ο πατέρας μου, πέρα ​​από την αγάπη του για τις πολεμικές τέχνες μου μετέδωσε το πάθος του για τα δίτροχα. Πρώτα καβάλησα μηχανή και μετά ποδήλατο»

«Εσύ ...; Περίμενε! Όχι μόνο αγαπάς τις μηχανές όπως όλες οι γκόμενες, αλλά τις οδηγείς κιόλας; Ξέρεις να οδηγείς μηχανή;»

«Μπορώ να οδηγήσω όλα τα είδη, αλλά το πάθος μου είναι το μοτοκρός. Κάνω από τα έξι μου. Έχω τέσσερα κύπελλα από αγώνες»

Αυτός χτυπάει τη γροθιά του στο νεροχύτη.

«Εντάξει! Φτάνει! Το αστείο τελειώνει εδώ! Πού είναι οι κρυφές κάμερες;»

«Τι λες, καλέ; Ποιες κάμερες;»

Την πιάνει απ' τη μέση και την καθίζει στο μάρμαρο του νιπτήρα. Της ανοίγει τα πόδια και εισβάλλει στον προσωπικό της χώρο.

«Είσαι απίστευτα όμορφη και αφάνταστα σέξι. Είσαι έξυπνη, οξυδερκής, ετοιμόλογη και μορφωμένη. Έχεις σπουδαία αίσθηση του χιούμορ και με κάνεις να γελάω χωρίς να γίνεσαι γελοία. Είσαι υπάκουη και πειθήνια, αλλά ανεξάρτητη και ατρόμητη ταυτόχρονα. Έχεις υπέροχο γούστο στη μουσική. Έχεις μάστερ στις πολεμικές τέχνες και τώρα μου λες ότι σ' αρέσει να οδηγείς μηχανές. Είσαι η γυναίκα των βαθύτερων μυστικιστικών ονείρων μου. Πώς είναι δυνατόν; Απλώς δεν μπορεί να είσαι αληθινή!»

Αυτή χαμογελάει και του χαϊδεύει το πρόσωπο και τα μαλλιά.

«Αχ, Στέφανε! Το ίδιο ισχύει και για μένα, ξέρεις. Μερικές φορές σε κοιτάζω και αναρωτιέμαι αν είσαι αληθινός»

«Είμαστε και οι δύο αληθινοί, έτσι δεν είναι; Πες μου ότι αυτό δεν είναι μια φάρσα. Πες μου ότι αυτό που έχουμε είναι πραγματικό και θα κρατήσει για πάντα. Σε παρακαλώ, Άρτεμις! Τώρα που ξέρω πως είναι η ευτυχία, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν. Δεν μπορώ να γυρίσω πίσω! Πες μου! Πες μου!»

«Ναι! Ναι! Ναι! Εγώ είμαι πραγματική. Εσύ είσαι πραγματικός. Εμείς είμαστε πραγματικοί. Αυτό που έχουμε είναι πραγματικό και ...»

«Θα διαρκέσει για πάντα;»

«Για πάντα, Στέφανε. Για πάντα!!!»

«Σ' αγαπάω, διάολε! Δεν φαντάζεσαι πόσο σ' αγαπάω!!!»

«Κι εγώ σ' αγαπάω, Στέφανε! Te quiero mucho!»

Το φιλί που ακολουθεί είναι τόσο καυτό που ο καθρέφτης μπροστά τους θολώνει και η θερμοκρασία του δωματίου ανεβαίνει μερικούς βαθμούς.

«Δεν πρόκειται να πάω πουθενά σήμερα. Γάμα τη δουλειά! Θα πάρω τηλέφωνο την Αριάδνη και θα της πω να ακυρώσει όλα τα ραντεβού μου. Θέλω να περάσω τη μέρα μαζί σου, στο κρεβάτι. Ούτε για νερό δεν πρόκειται να σηκωθούμε!»

«Μμμμ... Αυτό ακούγεται υπέροχο! Θέλω πολύ να αφυδατωθώ μαζί σου!»

Αυτός την σηκώνει και κατευθύνεται προς την κρεβατοκάμαρα, αλλά το κουδούνι της πόρτας τον κάνει να σταματήσει στη μέση της διαδρομής.

«Ποιος μπορεί να είναι;»

«Δεν ξέρω, αλλά όποιος κι αν είναι, θα τον ξεφορτωθώ σ' ένα δευτερόλεπτο»

Αυτός την βάζει κάτω και πηγαίνει προς την πόρτα για να κοιτάξει απ' το ματάκι.

«Σκατά!»

«Τι; Ποιος είναι;»

«Η κυρία Λεμονίδου, η διαχειρίστρια του κτιρίου. Μένει από κάτω μας»

«Ωραία! Και λοιπόν; Γιατί κάνεις έτσι;»

«Είναι μεγάλη κουτσομπόλα»

«Μην της ανοίξεις τότε»

«Ξέρει ότι είμαι εδώ και θα χτυπάει το κουδούνι μέχρι ν' ανοίξω. Τέλος πάντων! Θα της ανοίξω, αλλά εσύ συμπεριφέρσου ώριμα. Μην κάνεις τίποτα τρελό»

«Μείνε ήσυχος, Αφέντη!»

Αφού φόρεσαν βιαστικά τα ρούχα τους, αυτός ανοίγει την πόρτα γυρίζοντας τα μάτια του και η κυρία Λεμονίδου εισβάλει στο σπίτι. Αυτή είναι μια πολύ ωραία, σοφιστικέ ηλικιωμένη γυναίκα με άσπρα μαλλιά δεμένα σε κότσο στο πίσω μέρος του κεφαλιού της και μεγάλα πράσινα μάτια που γυαλίζουν.

«Αγαπητέ μου Στέφανε ...»

Αυτή κοιτάζει τριγύρω και εντοπίζει την Άρτεμις.

«... δεν είσαι μόνος!»

Ο Στέφανος αναστενάζει θεατρικά και η Άρτεμις δυσκολεύεται να καταπνίξει το γέλιο της.

«Καλημέρα και σε σας, κυρία Λεμονίδου»

«Α! Μα φυσικά! Καλημέρα, αγόρι μου»

«Τι μπορώ να κάνω για σας;»

«Θα σου πω, αλλά δεν θα μου συστήσεις πρώτα την όμορφη κοπέλα;»

«Αφού δεν μπορώ να το αποφύγω ... Αυτή είναι η δεσποινίς Άρτεμις Αυγερινού, η κοπέλα μου. Μωρό μου, αυτή είναι η κυρία Χριστίνα Λεμονίδου, τα μάτια και τ' αυτιά της πολυκατοικίας»

Η κυρία Λεμονίδου απλώνει το χέρι της και η Άρτεμις το σφίγγει χαμογελώντας.

«Μην είσαι τόσο μελοδραματικός, Στέφανε. Η κυρία Λεμονίδου είναι απίστευτα ευγενική και νοιάζεται μόνο για την ασφάλειά μας. Έτσι δεν είναι, κυρία;»

Η ηλικιωμένη χαμογελάει.

«Σωστά. Αυτό το κορίτσι ξέρει να ξεχωρίζει. Χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω, Άρτεμις»

«Κι εγώ, κυρία Λεμονίδου»

«Είναι καλό που βλέπουμε ένα άλλο κορίτσι εδώ εκτός απ' τις αδερφές του. Ξέρεις ότι είσαι η πρώτη, έτσι δεν είναι; Όλο αυτό το διάστημα διαβάζαμε για τις ερωτικές του περιπέτειες, αλλά δεν είχαμε δει ποτέ καμία απ' αυτές τις γυναίκες εδώ. Για να σου πω την αλήθεια, υπήρχε μια φήμη ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Ξέρεις, εξαιτίας αυτού του αγοριού, του Ιάσονα, που μένει εδώ μαζί του. Τον ξέρεις τον Ιάσονα, έτσι δεν είναι;»

Ο Στέφανος εξανίσταται.

«Κυρία Λεμονίδου! Για όνομα του Θεού πια! Πόσες φορές πρέπει να σας το πω; Δεν είμαι γκέι! Ο Ιάσονας είναι απλώς ο καλύτερός μου φίλος»

Η Άρτεμις είναι κόκκινη απ' την κορυφή ως τα νύχια, προσπαθώντας να μη γελάσει, ενώ ο Στέφανος μοιάζει με καμινάδα εργοστασίου που καπνίζει. Η κυρία Λεμονίδου πάντως δεν επηρεάζεται από κανέναν απ' τους δύο και συνεχίζει ακάθεκτη.

«Ναι! Ναι! Σε πιστεύω! Άλλωστε, ο Ιάσονας είναι τώρα με την αδερφή σου. Όταν ήσουν στο Παρίσι ...»

«Κυρία Λεμονίδου, σας παρακαλώ, πείτε μου γιατί ήρθατε εδώ»

Όμως η Άρτεμις δεν έχει σκοπό να τον διευκολύνει. Αυτή διασκεδάζει πολύ για να το αφήσει να τελειώσει έτσι.

«Στέφανε, αγάπη μου, δεν νομίζεις ότι πρέπει να προσφέρουμε στην κυρία Λεμονίδου κάτι να πιει πρώτα;»

«Εεεε ... Όχι»

«Μην είσαι αγενής. Πείτε μου, κυρία Λεμονίδου, θέλετε λίγο καφέ; Τσάι; Χυμό;»

Αυτός την κοιτάζει ασθμαίνοντας κι εκείνη του χαμογελάει αθώα, ενώ η επισκέπτρια τους δεν αντιλαμβάνεται το τι συμβαίνει, ή κάνει ότι δεν αντιλαμβάνεται.

«Δεν πειράζει, αγαπητό μου κορίτσι. Δεν έχω πολύ χρόνο. Ίσως κάποια άλλη φορά»

«Όπως θέλετε»

Ο Στέφανος αρπάζει την ευκαιρία.

«Λοιπόν, κυρία Λεμονίδου;»

«Λοιπόν, Στέφανε ... Έχουμε πρόβλημα»

«Τι συμβαίνει;»

«Υπήρξε μια ασυνήθιστη αναταραχή στο κτίριο χθες το βράδυ και πάλι σήμερα το πρωί»

«Ασυνήθιστη αναταραχή;»

«Φωνές και βογγητά σεξουαλικής φύσεως»

«Εννοείται ότι κάποιος έκανε σεξ φωναχτά;»

«Ναι. Στην αρχή, εγώ νόμιζα ότι ήταν κάποιου είδους λογομαχία, αλλά ο γιος μου είπε ότι αυτό το είδος των φωνών προέρχονται απ' το σεξ, και μάλιστα ... από σκληρό σεξ»

Η Άρτεμις προσποιείται, απόλυτα επιτυχημένα, την έκπληκτη.

«Θεέ μου! Αυτό είναι εντελώς ανάρμοστο! Στέφανε, πρέπει να κάνεις κάτι! Αυτά τα πράγματα είναι ενάντια στο θέλημα του Θεού»

Αυτός την αγριοκοιτάζει, ενώ η κυρία Λεμονίδου την κοιτάζει με ανοιχτό το στόμα. Η Άρτεμις τους κοιτάζει και τους δύο με αθώα κουταβίσια μάτια γεμάτα αποτροπιασμό. Αυτή είναι σπουδαία ηθοποιός!

«Εντάξει, κυρία Λεμονίδου. Αν κι εγώ δεν άκουσα τίποτα, καταλαβαίνω ότι αυτό δεν είναι σωστό. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί ήρθατε εδώ για να διαμαρτυρηθείτε»

«Γιατί ... Πώς να στο πω; Οι φωνές ακούστηκαν από δω, απ' το διαμέρισμά σου, και ο γιος μου, του οποίου η κρεβατοκάμαρα είναι ακριβώς κάτω απ' τη δική σου, ορκίζεται ότι άκουσε καθαρά το τρίξιμο του κρεβατιού σήμερα το πρωί»

«Κυρία Λεμονίδου, όχι. Εγώ ...»

Ο Στέφανος διστάζει, αλλά η Άρτεμις καθόλου.

«Κυρία Λεμονίδου, σας παρακαλώ! Είστε πολύ συμπαθής, αλλά αυτό με προσβάλλει! Δεν ξέρω ποιο ζευγάρι έκανε αυτά τα ακατανόμαστα πράγματα, αλλά δεν ήμασταν εμείς. Η σχέση μου με τον Στέφανο είναι καθαρά πλατωνική! Αυτός δεν μου έχει αγγίξει ούτε καν το χέρι! Όταν έρχομαι εδώ, αυτός κοιμάται στον καναπέ»

Η κυρία Λεμονίδου νιώθει ακόμα πιο έκπληκτη.

«Αλήθεια;»

«Φυσικά! Είμαι ένα αξιοπρεπές κορίτσι. Έχω μεγαλώσει με αρχές. Η εκκλησία δεν εγκρίνει το προγαμιαίο σεξ και γι' αυτό κρατάω τον εαυτό μου για τη πρώτη νύχτα του γάμου μου. Ευλογημένη η ηδονή του σεξ, αρκεί να γίνεται μέσα στον γάμο»

Ο Στέφανος καλύπτει τα μάτια του με το χέρι του και κουνάει το κεφάλι του απελπισμένος καθώς η κυρία Λεμονίδου πλησιάζει την Άρτεμις και της πιάνει το χέρι.

«Συγχαρητήρια, κορίτσι μου. Αυτό που κάνεις είναι υπέροχο! Μπράβο σου! Σήμερα δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες σαν εσένα. Ο κόσμος είναι γεμάτος ανηθικότητα και ντροπή, και τα μόνα πράγματα που ενδιαφέρουν τους νέους είναι το σεξ, το αλκοόλ και τα ναρκωτικά»

«Το ξέρω, κυρία Λεμονίδου, και συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Υπάρχει τόση διαφθορά εκεί έξω. Με θλίβει αφάνταστα»

Η κυρία Λεμονίδου στρέφεται στον Στέφανο.

«Στέφανε, καλό μου αγόρι, είσαι πολύ τυχερός. Η γυναίκα που διάλεξες είναι μοναδική στο είδος της. Μπράβο, αγόρι μου!»

Αυτός αγριοκοιτάζει την Άρτεμις, που έχει ένα πλατύ, περήφανο χαμόγελο στα χείλη της.

«Ναι, κυρία Λεμονίδου, το ξέρω και σας ευχαριστώ πολύ! Όσο για το περιστατικό με τις φωνές ...»

«Όχι! Όχι! Δεν χρειάζεται ν' ασχοληθείς εσύ. Θα το φροντίσω εγώ. Θα το ερευνήσω και θα βρω τους αμαρτωλούς. Εσύ απλώς φρόντισε τον μοναδικό θησαυρό που έχεις δίπλα σου»

«Να είστε σίγουρη γι' αυτό. Θα την φροντίσω όπως πρέπει. Όμως τώρα μας συγχωρείτε, αλλά εγώ πρέπει να πάω στο γραφείο και η Άρτεμις πρέπει να γυρίσει σπίτι της»

«Ναι! Ναι! Φυσικά! Άρτεμις, γλυκιά μου, η γνωριμία μας ήταν πραγματικά υπέροχη»

«Ήταν, κυρία Λεμονίδου»

«Και συγγνώμη αν σε πρόσβαλα. Δεν ήξερα»

«Δεν πειράζει. Μην ανησυχείτε»

«Μακάρι ο γιος μου να μπορέσει να βρει μια γυναίκα σαν εσένα»

Ο Στέφανος την σπρώχνει μαλακά προς την πόρτα.

«Αυτό είναι λίγο δύσκολο γιατί εγώ βρήκα την τελευταία»

«Μια μητέρα μπορεί να ελπίζει, έτσι δεν είναι; Καλή σας μέρα. Να προσέχετε»

Η κυρία Λεμονίδου φεύγει και την στιγμή που ο Στέφανος κλείνει την πόρτα πίσω της, η Άρτεμις πέφτει στο πάτωμα κι αρχίζει να γελάει υστερικά.

«Αυτό ήταν ξεκαρδιστικό! Θεέ μου! Είδες την έκφραση της όταν της είπα ότι κρατάω τον εαυτό μου για την πρώτη νύχτα του γάμου μου; Αχ! Δεν μπορώ! Θα κατουρηθώ!»

Ο Στέφανος την κοιτάζει με τα χέρια στους γοφούς.

«Νομίζεις πραγματικά ότι όλο αυτό το τσίρκο ήταν αστείο;»

«Εσύ δεν το νομίζεις;»

Αυτός είναι έξαλλος, αλλά όταν βλέπει το αυθόρμητο και όμορφο γέλιο της, δεν μπορεί ν' αντισταθεί και παρασύρεται αρχίζοντας να γελάει μαζί της.

«Εντάξει. Ναι. Έχεις δίκιο. Ήταν πραγματικά ξεκαρδιστικό. Θα πει σε όλους γι' αυτό, αλλά ποιος νοιάζεται;»

Αυτή σηκώνεται όρθια, γελώντας, τον πλησιάζει και τυλίγει τα χέρια της γύρω απ' το λαιμό του.

«Τώρα μιλάς σωστά. Κανείς δεν νοιάζεται γι' αυτό»

«Ξέρεις κάτι; Δεν έχω γελάσει ποτέ τόσο πολύ όσο τις λίγες μέρες που είμαι μαζί σου. Σ' ευχαριστώ πολύ γι' αυτό, Κοριτσάκι»

«Δεν το κάνω για σένα, Αφέντη μου. Για μένα το κάνω. Το γέλιο σου είναι τόσο όμορφο και με κάνει χαρούμενη. Μην σταματήσεις ποτέ να μου γελάς»

«Μην σταματήσεις ποτέ να με κάνεις να γελάω»

«Σύμφωνοι, Αφέντη μου!»

«Πάμε μέσα τώρα. Έχουμε αφήσει ένα πήδημα στη μέση»

«Ναι, αλλά αν μας ξανακούσουν;»

«Μην ανησυχείς γι' αυτό, Κοριτσάκι. Θα φροντίσω εγώ να μην βγάλεις ούτε κιχ»

~ ΕΝΤΩΜΕΤΑΞΥ ~ ΚΤΗΜΑ της ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ~ ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ ~

~ ΠΑΛΑΤΙ του ΠΡΙΓΚΗΠΑ ~ ΚΡΕΒΑΤΟΚΑΜΑΡΑ ~

Ο Οδυσσέας ξυπνάει και τσεκάρει την ώρα στο τηλέφωνό του.

«Σκατά! Αλέκο, ξύπνα! Το κεφάλι μου με σκοτώνει! Ποιος ξέρει τι μου έκανε ο διεστραμμένος αδερφός σου χθες το βράδυ!»

Δίπλα του στο κρεβάτι, ο Τζάκος αναδεύεται χωρίς ν' ανοίξει τα μάτια του.

«Δεν σου έκανα τίποτα που δεν ήθελες, Αγαπούλη μου. Και παρεμπιπτόντως, δεν είμαι ο Αλέκος»

Ο Οδυσσέας, ακούγοντας τη φωνή που προφανώς δεν ανήκει στον Αλέκο, πανικοβάλλεται λίγο.

«Τι στο διάολο; Πού στο καλό είμαι;»

«Στο κρεβάτι μου, Αγαπούλη μου»

Ο Οδυσσέας ανασηκώνεται και κοιτάζει γύρω του ακόμα πιο πανικόβλητος.

«Τζάκο; Τι στο διάολο έγινε; Πώς στο καλό έφτασα εδώ; Πού είναι ο Αλέκος; Η Μαίρη; Και το σημαντικότερο, γιατί κοιμόμαστε μαζί;»

«Γιατί δεν μπορούσες ούτε να περπατήσεις χθες το βράδυ. Σε κουβάλησα εδώ γιατί λυπήθηκα να σ' αφήσω να κοιμηθείς στον καναπέ. Όσο για τον άντρα σου και τη γυναίκα μου, προφανώς κοιμούνται μαζί στο κρεβάτι σου»

«Ω, Θεέ μου!»

«Και λίγα λες! Δεν έπρεπε να πιούμε τόσο πολύ. Είμαστε πολύ μεγάλοι για να πίνουμε έτσι»

«Τζάκο, απλά σκάσε!»

Ο Οδυσσέας, με την απόγνωση ζωγραφισμένη στο όμορφο πρόσωπό του, πηδάει απ' το κρεβάτι και τρέχει προς την πόρτα. Ο Τζάκος ανοίγει τα μάτια του.

«Που πας τώρα; Δεν θα κάνουμε αγκαλίτσες;»

«Άντε μου και στο διάολο πρωί-πρωί, ηλίθιε! Πάω στον άντρα μου!»

«Και ποιος θα μου φτιάξει καφέ;»

«Σάλτα και γαμήσου, Διεστραμμένε!»

«Στείλε τη Μαίρη γι' αυτό. Δεν μπορώ να το κάνω μόνος μου»

Ο Οδυσσέας φεύγει απ' το δωμάτιο, γυρίζοντας τα μάτια του και ο Τζάκος, μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνει, γυρίζει πλευρό και ξανακοιμάται .

Λίγο αργότερα, τα δύο ζευγάρια, ο Τζάκος με τη Μαίρη και ο Αλέκος με τον Οδυσσέα, κάθονται στο σαλόνι και πίνουν καφέ λίγο πριν φύγουν για το νοσοκομείο.

«Οδυσσέα μου, είσαι σίγουρος γι' αυτό; Θέλεις πραγματικά να μας πάρεις όλους μαζί σου;»

«Ναι, Μπισκοτάκι μου. Ο άντρας σου μου είπε κάτι πολύ σωστό. Η ευτυχία μου θα είναι η καλύτερη εκδίκηση. Αν μπορούσα, θα έπαιρνα όλη την αγέλη μαζί μου»

Ο Αλέκος μορφάζει. 

«Ναι, συμφωνώ μ' αυτό, αλλά δεν είμαι σίγουρος για τη Δώρα. Ίσως είναι καλύτερα αν αυτή ...»

«Θα έρθω μαζί σας, Μπαμπά. Τελεία και παύλα! Αυτοί οι άνθρωποι πλήγωσαν τον μπαμπά μου και θέλω να τους φτύσω κατάμουτρα»

Αυτή γυρίζουν και βλέπουν την Πανδώρα να βγαίνει απ' το τούνελ, να πηγαίνει στον καναπέ, δίπλα στον Οδυσσέα, να κάθεται και να πίνει μια γουλιά απ' τον καφέ του.

«Έτσι δεν είναι, Μπαμπά Οδυσσέα;»

«Ναι, Αστέρι μου»

Ο Τζάκος αγκαλιάζει την Μαίρη.

«Ξέρεις κάτι, Αγγελούδι μου; Αν δεν ήξερα την αλήθεια, θα ορκιζόμουν ότι εσύ έφερες αυτό το κορίτσι στον κόσμο. Είναι ίδια εσύ»

Η Πανδώρα χαμογελάει.

«Ευχαριστώ για το κομπλιμέντο, θείε Τζάκο. Όσο για σας τους υπόλοιπους ... Τι θα γίνει; Θα φύγουμε ή όχι;»

Ο Αλέκος αφήνει το άδειο φλιτζάνι στο τραπεζάκι και σηκώνεται όρθιος.

«Ναι, πάμε! Πάμε να τελειώνουμε μ' αυτό μια και καλή!»

~ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ ~ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΟ ~ ΒΑΡΚΙΖΑ ~

Το εντυπωσιακό art deco πολυώροφο κτίριο που φιλοξενεί τις τάξεις τους σχολείου, από βρεφικό σταθμό και νηπιαγωγείο μέχρι και λύκειο, χαρακτηρίζεται από τολμηρά γεωμετρικά σχήματα, καθαρές γραμμές και κομψές καμπύλες. Τα μπορντό τούβλα στους τοίχους κάνουν τρομερή αντίθεση με τα χρυσά μακρόστενα παράθυρα, ενώ τα περίτεχνα ζωγραφισμένα μοτίβα που αναπαριστούν σκηνές από την Ελληνική Μυθολογία κόβουν την ανάσα με την ρευστότητα των χρωμάτων που αλλάζουν αποχρώσεις ανάλογα με την θέση του ήλιου στον ουρανό.

Το τεράστιο ηλιοτρόπιο από επιχρυσωμένο χαλκό στην μέση της τεράστιας αυλής είναι ένα απόλυτα ακριβές ηλιακό ρολόι που χτυπάει στην έναρξη, στα διαλλείματα και στην λήξη των μαθημάτων. Ακόμα πιο εντυπωσιακό όμως είναι τα ύψους δύο μέτρων αγάλματα που βρίσκονται διασκορπισμένα τριγύρω και αναπαριστούν όλους τους αρχαίους Έλληνες που διέπρεψαν και επηρέασαν με την γνώση τους και τα κατορθώματα τους όλο τον κόσμο. Ο Ιπποκράτης, ο Θαλής, ο Σόλων, ο Πυθαγόρας, ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Αρχιμήδης, ακόμα και ο Λεωνίδας και ο Μέγας Αλέξανδρος.

Φυσικά, υπάρχει ένα άρτια εξοπλισμένο γυμναστήριο, μια θερμαινόμενη πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων και ένα μίνι γήπεδο ποδοσφαίρου, αλλά αυτά είναι πιο μοντέρνα, χωρίς όμως να χάνεται η μαγεία της αρχιτεκτονικής. Τέλος, επειδή στο συγκεκριμένο σχολείο φοιτούν παιδιά διάσημων και πλουσίων, τα μέτρα ασφαλείας είναι δρακόντεια περιλαμβάνοντας ένα πανύψηλο φράχτη με ηλεκτροφόρα καλώδια, κάμερες ασφαλείας σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο, εκπαιδευμένα σκυλιά φύλακες, τα οποία φροντίζουν τα ίδια τα παιδιά για εκμάθηση, και φυσικά οπλισμένοι φρουροί που περιπολούν την περίμετρο είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο και ελέγχουν ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει με την βοήθεια ενός υπερσύγχρονου ανιχνευτή μετάλλου, ευγενική χορηγία της Sun Corporation.

Εκτός από όλα αυτά όμως, το Ηλιοτρόπιο έχει και κάτι ακόμα. Έναν καινούργιο και πολύ σέξι καθηγητή βιολογίας, ο οποίος αυτή τη στιγμή, υπέροχος μέσα στο γαλάζιο στενό κουστούμι του, ίδιο χρώμα με τα μάτια του που λάμπουν πίσω απ' τα πολύ σέξι γυαλιά του, κοιτάζει κάτι στον πίνακα ανακοινώσεων στο διάδρομο. Μα φυσικά μιλάω για τον Ιάσονα, τον οποίο αυτή τη στιγμή πλησιάζει χαρούμενη η Εύα, κούκλα όπως πάντα με την μπορντό στολή του σχολείου.

«Καλημέρα, Νακούλη μου!»

Ο Ιάσονας κοιτάζει αμήχανα δεξιά και αριστερά.

«Για όνομα του Θεού, βρε Εύα! Πόσες φορές πρέπει να σου πω να μην με φωνάζεις έτσι εδώ;»

«Εντάξει. Καλά. Συγγνώμη. Καλημέρα σας, κύριε καθηγητά»

«Καλημέρα και σε σένα, δεσποινίς Ηλιοπούλου»

Η Εύα συνοφρυώνεται.

«Δεν μ' αρέσει αυτό. Σε ξέρω όλη μου τη ζωή. Είσαι ο Νακούλης μου»

«Το ξέρω, Καραμελίτσα μου. Ούτε και μένα μ' αρέσει, αλλά ...»

«Πρέπει να κρατάμε τα προσχήματα»

«Δυστυχώς έτσι είναι»

«Τέλος πάντων! Θα προσπαθήσω να το συνηθίσω»

«Ευχαριστώ πολύ!»

«Α! Παραλίγο να το ξεχάσω. Πάρε αυτό»

Αυτή βγάζει απ' την τσάντα της ένα σάντουιτς τυλιγμένο με σελοφάν και του το δίνει.

«Τι είναι αυτό;»

«Μου το έδωσε η Αναΐς για σένα. Αυτή ξέρει ότι το φαγητό στην καφετέρια δεν θα σου αρέσει και δεν ήθελε να μείνεις νηστικός. Καλή όρεξη!»

Αυτός χαμογελάει.

«Δεν το πιστεύω! Αυτή η αδερφή σου είναι ...»

«Τρελή για σένα. Ο πατέρας μου μου έχει πει ότι μια γυναίκα ενδιαφέρεται για το στομάχι ενός άντρα μόνο αν τον αγαπάει πολύ»

«Το ξέρει κι ο πατέρας σου αυτό; Για το σάντουιτς, εννοώ»

«Δεν νομίζω. Είχε άλλα πράγματα στο μυαλό του»

«Ωχ! Τι έγινε αυτή τη φορά;»

«Δεν ξέρω λεπτομέρειες. Το μόνο που ξέρω είναι ότι η οικογένεια του θείου Οδυσσέα εμφανίστηκε ξανά. Ο πατέρας του πεθαίνει ή κάτι τέτοιο. Αυτός πήγε στο νοσοκομείο με τον θείο Αλέκο, την Δώρα και τους γονείς μου»

«Αυτό δεν μου ακούγεται καθόλου καλό»

«Ούτε και μένα. Δεν ξέρω τι ακριβώς συνέβη μ' αυτούς και τον θείο Οδυσσέα, αλλά πρέπει να ήταν κάτι πολύ σοβαρό για να μην έχει μιλήσει μαζί τους τόσα χρόνια. Εσύ ξέρεις, υποθέτω»

«Ναι, ξέρω και ναι, είναι κάτι πολύ σοβαρό. Σοβαρό και αρκετά κακό»

«Ας ελπίσουμε ότι όλα θα πάνε καλά»

«Ναι. Ας το ελπίσουμε»

Ενώ αυτοί οι δύο συζητούν, λίγο πιο κάτω στο διάδρομο, το ίδιο κάνουν και άλλα δύο κορίτσια. Η Διώνη Ζαφειρίου, κόρη γνωστού επιχειρηματία, και η Μαρκέλλα Αντωνάκου, κόρη πολιτικού παράγοντα της κυβέρνησης, είναι κολλητές και πηγαίνουν στην Δευτέρα Λυκείου. 

Η Μαρκέλλα είναι ένα κοντούτσικο, αρκετά όμορφο και συμπαθητικό κορίτσι, ενώ η Διώνη είναι πιο εντυπωσιακή, αλλά καθόλου συμπαθής. Είναι όμορφη, αλλά ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά της κάνουν όλους τους άλλους να την αποφεύγουν και να μην θέλουν να κάνουν παρέα μαζί της. Όλοι, εκτός απ' τη Μαρκέλλα. Ποιος ξέρει; Ίσως η Διώνη γνωρίζει ένα μυστικό της και την εκβιάζει για να μείνει φίλη της.

Η Διώνη, όλη αυτή την ώρα, έχει το βλέμμα της καρφωμένο στον Ιάσονα.

«Τι στο διάολο λένε τόση ώρα;»

«Ποιοι; Πού;»

«Εκεί. Ο καινούργιος καυτός καθηγητής μας μ' εκείνη την σιχαμένη σκύλα, την Εύα»

Η Μαρκέλλα γυρίζει προς την κατεύθυνση που δείχνει η Διώνη.

«Δεν ξέρεις; Πώς είναι δυνατόν;»

«Να ξέρω τι ακριβώς;»

«Γνωρίζονται μεταξύ τους. Αυτός είναι ο κολλητός φίλος του αδερφού της»

«Του Νικόλα; Πώς είναι δυνατόν; Αυτός είναι ... Πόσο; Δέκα χρονών;»

«Έλα τώρα, ρε Διώνη! Μη λες βλακείες! Συγκεντρώσου! Η Εύα έχει κι άλλον αδερφό»

«Αυτόν που μου έδειξες τις προάλλες στο περιοδικό;»

«Αχ, ναι! Ο Στέφανος. Είσαι πολύ άτυχη που δεν ήσουν εδώ όταν αυτός πήγαινε ακόμα σχολείο. Αν ήσουν, ίσως ήξερες και τον καθηγητή μας»

«Αυτό δεν με εμποδίζει να τον γνωρίσω τώρα. Ποτέ δεν είναι αργά!»

«Και πως θα το κάνεις αυτό;»

«Μέσω της Εύας. Θα την ξανακάνω φίλη μου»

«Ναι! Σίγουρα! Καλή τύχη μ' αυτό. Η Εύα δεν ήταν ποτέ φίλη σου κι ούτε πρόκειται να γίνει»

«Γιατί όχι;»

«Γιατί έχεις πολύ αδύναμη μνήμη, Διώνη»

«Τι ακριβώς δεν θυμάμαι;»

«Την ταπείνωση στα χέρια της όταν προσπάθησες να της επιβληθείς και να την κάνεις μαριονέτα σου. Σε πλάκωσε μπροστά σ' όλο το σχολείο. Αυτό έγινε πριν από σχεδόν έξι μήνες και κάποιοι το συζητούν ακόμα»

«Μαρκέλλα, σταμάτα! Φυσικά και δεν το ξέχασα και ούτε πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Αυτή η σκύλα πήρε τη θέση μου και τη θέλω πίσω, μαζί με τον καινούργιο καθηγητή ως μπόνους»

«Ναι, αμέ! Προχώρα! Πήγαινε να του την πέσεις. Είμαι σίγουρη ότι θα ανταποκριθεί αμέσως και θα σ' ερωτευτεί κεραυνοβόλα»

«Το αποκλείεις δηλαδή;»

«Ξύπνα, Διώνη! Αυτός είναι καθηγητής κι εσύ είσαι μαθήτρια και μάλιστα ανήλικη. Δεν θα γύριζε ποτέ ούτε καν να σε κοιτάξει, ακόμα και αν δεν ήταν δεσμευμένος»

«Τι; Έχει γκόμενα; Ποια;»

«Για όνομα του Θεού, μωρή! Σε ποιον πλανήτη ζεις; Είναι με την αδερφή της Εύας, την Αναΐς»

«Γαμώτο! Αυτή είναι όμορφη»

«Ακριβώς! Και γι' αυτό σου λέω να κάτσεις στ' αυγά σου! Δεν έχεις καμία ελπίδα μαζί του, ακόμα κι αν δεν ήταν καθηγητής»

«Αυτό θα το δούμε!»

«Διώνη, σε παρακαλώ, πρόσεχε! Μη μας βάλεις σε μπελάδες. Πέτυχες τον σκοπό σου την προηγούμενη φορά, αλλά τώρα είναι διαφορετικά. Αυτός έχει μια πολύ ισχυρή οικογένεια πίσω του. Ο μπαμπάς μου λέει ότι μπορούν να ρίξουν ακόμα και την κυβέρνηση αν το θέλουν. Δεν είναι εύκολος στόχος»

«Δεν με νοιάζει! Το αξίζει! Κοίτα τον! Είναι τόσο υπέροχος!»

«Ναι, είναι, αλλά ...»

«Δεν υπάρχει αλλά, Μαρκέλλα. Υπάρχει μόνο αυτό που θέλω, κι αυτό που θέλω είναι αυτός!»

Την στιγμή που η Διώνη λέει αυτές τις λέξεις, ο Ιάσονας νιώθει μία ανατριχίλα στην σπονδυλική του στήλη, αλλά δεν αφήνει την Εύα να το αντιληφθεί.

«Τι μάθημα έχεις πρώτη ώρα, μικρή;»

«Δυστυχώς μαθηματικά. Εσύ με ποια τάξη ξεκινάς;»

«Με το Β1»

«Ωχ! Η τάξη της Διώνης»

«Ποια είναι η Διώνη;»

Η Εύα έχει αρχίσει και νευριάζει.

«Αυτή που δεν έχει πάρει τα μάτια της από πάνω σου όλη αυτή την ώρα. Θεέ μου! Θα τη σκοτώσω!»

«Τι είναι αυτά που λες, κοριτσάκι μου;»

«Αυτή η σκύλ ... Συγγνώμη! Θυμάσαι στην αρχή της χρονιάς που τσακώθηκα με μια κοπέλα;»

«Εννοείς που έσπασες στο ξύλο μια κοπέλα και ο διευθυντής φώναξε τον μπαμπά σου»

«Ναι. Ναι. Αυτή η κοπέλα ήταν η Διώνη Ζαφειρίου, η οποία τώρα είναι πίσω μας και σε παρακολουθεί. Βάζω στοίχημα ότι μιλάει για σένα»

«Είμαι ο καινούργιος καθηγητής, Εύα μου. Όλοι μιλάνε για μένα σήμερα»

«Μιλάς σοβαρά τώρα ή απλά κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις;»

«Ηρέμησε, Καραμελίτσα μου. Κάθε κορίτσι που με κοιτάζει δεν σημαίνει ότι της αρέσω. Μην σε πιάνει υστερία»

«Δεν την ξέρεις, Νάκο. Είναι επικίνδυνη. Πέρυσι ένας καθηγητής έμπλεξε μαζί της και τώρα είναι στη φυλακή για βιασμό ανηλίκου»

«Αν ήταν τόσο ηλίθιος και έμπλεξε μαζί της ...»

«Αυτό είναι το θέμα, Νάκο. Ο καθηγητής ήταν αθώος. Δεν έκανε ποτέ τίποτα μαζί της. Το μόνο του λάθος ήταν ότι την απέρριψε και το πλήρωσε ακριβά»

«Εννοείς ...;»

«Ναι, αυτό ακριβώς εννοώ. Μπορείς να ρωτήσεις τις Σταγόνες για λεπτομέρειες, αλλά ολόκληρο το σχολείο ξέρει ότι οι κατηγορίες ήταν ψευδείς. Αυτή τα έστησε όλα κι αυτός ο καημένος δεν μπορούσε ν' αποδείξει την αθωότητά του»

«Ω, γαμώτο!»

«Πρόσεχε, Νακούλη μου! Μην την πλησιάσεις καν! Σε παρακαλώ! Έτσι όπως σε κοιτάζει ... Νιώθω ότι έχεις έναν στόχο στην πλάτη σου. Μην την αφήσεις να σε πληγώσει. Και προς Θεού! Θα σου προτείνει να της κάνεις ιδιαίτερα. Ούτε να το διανοηθείς να δεχτείς! Μείνε μακριά της! Κι αν δεν μπορείς εσύ να την βάλεις στην θέση της, λόγω της θέσης σου, πες μου και θα το κάνω εγώ!»

«Ηρέμησε, Καραμελίτσα μου!»

«Θα ηρεμήσω μόνο αν μου το υποσχεθείς!»

«Εντάξει! Καλά! Στο υπόσχομαι, αλλά κι εσύ μην πεις τίποτα στην Αναΐς, εντάξει; Αυτή τσινάει ήδη γι' αυτή τη δουλειά. Αν μάθει κάτι τέτοιο, δεν ξέρω τι είναι ικανή να κάνει»

«Μην ανησυχείς. Δεν πρόκειται να της πω τίποτα. Τουλάχιστον όχι μέχρι να θεωρήσω ότι είναι απαραίτητο»

«Άκουσέ με, Εύακι. Σε λατρεύω που μ' αγαπάς τόσο, αλλά δεν είμαι πρωτάρης. Ξέρω πώς να προστατεύσω τον εαυτό μου. Δεν χρειάζεται ν' ανησυχείς για μένα»

Εκείνη τη στιγμή, το ηλιακό ρολόι στην αυλή χτυπάει τρεις φορές και οι μαθητές αρχίζουν να κατευθύνονται στις τάξεις τους. Η Εύα, μετά από ακόμα μία διαβεβαίωση του Ιάσονα ότι θα προσέχει, φεύγει κι αυτός ετοιμάζεται να πάει στο πρώτο του μάθημα, όταν η Διώνη τον πλησιάζει και στέκεται μπροστά του.

«Καλημέρα, κύριε καθηγητά. Μιας και είναι η πρώτη σας μέρα εδώ και το κτήριο είναι τεράστιο, είμαι σίγουρη ότι χρειάζεστε κάποιον να σας ξεναγήσει. Εγώ προσφέρομαι εθελοντικά ...»

Αυτός, αποφασίζοντας να λάβει υπόψιν τη συμβουλή της Εύας, βγάζει τα γυαλιά του και την διακόπτει, κοιτάζοντας την αυστηρά.

«Ευχαριστώ για την εθελοντική προσφορά σου, δεσποινίς, αλλά προτιμώ να βρίσκω μόνος μου τον δρόμο. Πήγαινε στην τάξη σου»

«Δεν είναι ευγενικό να αρνείστε την προσφορά μιας γυναίκας, κύριε καθηγητά»

«Δεν βλέπω καμία γυναίκα εδώ»

«Και τι βλέπετε;»

Αυτή σηκώνει το χέρι της και προσπαθεί να ισιώσει τον κόμπο της γραβάτας του, αλλά εκείνος πιάνει τον καρπό της και σπρώχνει το χέρι της προς τα κάτω.

«Μια μαθήτρια που αρχίζει να ξεπερνάει τα όρια. Μάζεψε τα χέρια σου και πήγαινε στην τάξη σου αμέσως τώρα!»

«Μάλιστα, κύριε»

Η Διώνη γυρίζει και φεύγει μονολογώντας ψιθυριστά. Ο Ιάσονας περνάει το χέρι του μέσα απ' τα μαλλιά του ξεφυσώντας.

«Απ' ό,τι βλέπω, η Εύα έχει δίκιο. Αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει καλά»