Μέχρι τη στιγμή που φτάνουμε έξω από το κλαμπ, είμαι πολύ νευρική. Όχι μόνο δεν έχω εσώρουχο, αλλά έχω και λίγο αλκοόλ στον οργανισμό μου - αν και όχι πολύ - και είμαι σε απόλυτη αβεβαιότητα για το τι με περιμένει απόψε. Παίρνω μια βαθιά ανάσα καθώς ο πρασινομάτης δίπλα μου σβήνει τη μηχανή και με κοιτάζει.

«Στο ντουλαπάκι είναι το κολάρο σου».

«Δεν μιλούσες σοβαρά όταν είπες ότι θα μου έβαζες κολάρο και λουρί, έτσι δεν είναι;»

Θα έλεγα ψέματα αν έλεγα ότι τα πόδια μου δεν τρέμουν λίγο όταν πρόκειται να ανοίξω το ντουλαπάκι και βγάζω το ίδιο λεπτό δερμάτινο κολάρο, με την μικρή κόκκινη διακόσμηση. Νομίζω ότι ο αναστεναγμός ανακούφισης που μου ξεφεύγει είναι τόσο ακουστός που ο Ντέμιαν γελάει.

«Στην πραγματικότητα, υπάρχει αλυσίδα, αλλά ελπίζω να μην είναι απαραίτητη. Όμως μιλάω σοβαρά για το περιλαίμιο».

«Γιατί να είναι απαραίτητη;»

«Για τίποτα». Ο Ντέμιαν μου χαμογελάει ελαφρά. «Απόψε είναι ελεύθερη».

«Τι σημαίνει αυτό;»

«Σημαίνει ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να ντύνεται ή να γδύνεται όπως θέλει, ψιθυρίζει, «και αυτό μπορεί να είναι λίγο τρομακτικό».

«Έχω ακόμα τη λέξη ασφαλείας μου;» αυτό μοιάζει με εκείνη τη στιγμή πριν φύγεις από το σπίτι σου, όταν ελέγχεις ότι έχεις το κινητό στην τσέπη σου, παρόλο που το έχεις κάνει πέντε δευτερόλεπτα πριν.

«Ναι, φυσικά».

«Μπορώ να την χρησιμοποιήσω σε περίπτωση που θεωρήσω κάτι υπερβολικό;»

«Ναι, Λιάνα».

Πιέζω τα χείλη μου και γνέφω.

«Τότε, το λουρί του σκύλου δεν θα είναι απαραίτητο».

Ο Ντέμιαν μου χαμογελάει, σκύβει ανάμεσα στα καθίσματα και αιχμαλωτίζει το στόμα μου με ένα από τα συγκλονιστικά του φιλιά που χαλαρώνουν τα πόδια μου. Το χέρι του σφίγγει το πίσω μέρος του κεφαλιού μου, με μια λαβή που αρχίζω να συνηθίζω. Το τσίμπημα από το τράβηγμα στο τριχωτό της κεφαλής μου προκαλεί αισθήσεις σε όλο μου το σώμα, και όταν απομακρύνεται λίγο, δεν είμαι καν σε θέση να πάρω μια ανάσα αέρα, καθώς ακουμπάει το μέτωπό του στο δικό μου, στοργικά.

Προσπαθώ να μην σκέφτομαι όλα αυτά που μου προκαλεί ο Ντέμιαν, τις συζητήσεις που έχουμε κάνει και το πώς καταφέρνει πάντα να αποδεικνύει με περισσότερα από λόγια ότι δεν θα με πληγώσει.

«Ανησυχώ λίγο για όλα αυτά που θέλω να σου κάνω, μωρό μου», μουρμουρίζει. Προσπαθώ να παραμείνω χαλαρή, αλλά είναι προφανές ότι παρατηρεί την ένταση στο σαγόνι μου και τον τρόπο που ανοίγω τα μάτια μου για να προσπαθήσω να τον κοιτάξω, «αλλά μην ανησυχείς, μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου».

«Υποθέτω ότι αυτό είναι καλό».

Ο Ντέμιαν έχει ακόμα το χέρι του σφιχτά στα μαλλιά μου, αλλά απομακρύνει λίγο το πρόσωπό του από το δικό μου, αφήνει ένα φιλί στην άκρη της μύτης μου που κάνει όλα μου τα σωθικά να συστρέφονται και η ίδια σκέψη του περασμένου Σαββατοκύριακου με κυριεύει. Αυτός συμπεριφέρεται σχεδόν άγρια όταν φτάνουμε στο κλαμπ, είναι σαν να έχουμε φτάσει στο έδαφος του, στο πραγματικό έδαφος του.

«Πάμε», με αφήνει και απομακρύνεται και πριν προλάβει να βγει από το αυτοκίνητο, τον αρπάζω απ' το μπράτσο για να τον σταματήσω με σκοπό να του πω κάτι, αλλά οι λέξεις εγκλωβίζονται μέσα μου. «Τι συμβαίνει;»

«Τίποτα», αναγκάζω τον εαυτό μου να απαντήσει κάτι άλλο, ξέροντας ότι αλλιώς θα επιμείνει μ' αυτό. «Το κλαμπ μου προκαλεί νευρικότητα», προσθέτω παίρνοντας θάρρος, «και... εσύ. Είναι σαν να θέτεις σε λειτουργία μία άγρια συμπεριφορά» θα σε στείλουν σε ψυχίατρο, Λιάνα, καλύτερα να το βουλώσεις. «Είναι μία χαζομάρα».

«Όχι, δεν είναι». Ως συνήθως, ο Ντέμιαν επανεκτιμά όλα όσα λέω. «Το κλαμπ είναι ένα μέρος όπου μπορώ να χαλαρώσω, να αφήσω πίσω μου κάθε κανονικότητα» Συνεχίζει. «Είναι σαν να μπορώ να απενεργοποιήσω όλα τα πρωτόκολλα μέσα στον εγκέφαλό μου».

«Καταλαμβαίνω».

«Αυτό δεν σημαίνει ότι πρόκειται να αγριέψω με επικίνδυνο τρόπο».

Μια παράξενη εικόνα περνάει από το μυαλό μου.

«Μπορείς όμως να αγριέψεις χωρίς να είναι επικίνδυνο;»

«Νομίζω ότι μπορεί να το μάθεις σήμερα», ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου. «Βγες απ' το αμάξι, μωρό μου».

Ωραία, άρχισαν οι διαταγές. Παραδόξως, το να παίρνω εντολές και να πρέπει να επικεντρωθώ σε αυτές - στον Ντέμιαν - είναι ανακουφιστικό με έναν τρομακτικό τρόπο.

Καθώς κάνει το γύρο του αυτοκινήτου, βλέπω ότι κάποια στιγμή πήρε το περιλαίμιο από τα χέρια μου και δεν το είχα καν προσέξει. Σταματώντας στην πόρτα, τυλίγει το λεπτό κόκκινο δέρμα γύρω από το λαιμό μου και δεν μπορώ να σταματήσω να κοιτάζω την συγκεντρωμένη έκφραση του, σαν το μόνο πράγμα που έχει σημασία αυτή τη στιγμή είναι να επικεντρωθεί στο κολάρο.

Ίσως κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σε αυτόν και η κατάσταση το να δίνει εντολές και να τον υπακούει ένα άλλο άτομο τον κάνει να αισθάνεται ήρεμος και και σίγουρος. Λειτουργεί έτσι για τους κυρίαρχους ή είναι μόνο για τους υποτακτικούς;

Ο άνδρας της ασφάλειας μας χαιρετάει με καλή διάθεση καθώς πλησιάζουμε στην πόρτα και παραμένω σιωπηλή καθώς ανταλλάσσουν μερικές κουβέντες, για τα άτομα που έφτασαν, για τα ποτά και το αυριανό θέμα: στολές.

«Η Μαριάνα και ο Αντρέι είναι ήδη μέσα», αναφέρει ο άντρας.

«Εντάξει, Όουεν. Ευχαριστώ», ο Ντέμιαν σφίγγει ελαφρά τον ώμο του, ενώ το άλλο του χέρι δεν αφήνει το δικό μου, και μετά μπαίνουμε στο κλαμπ. «Είσαι πιο ήρεμη από ό,τι ήσουν το περασμένο Σάββατο», σχολιάζει καθώς εισερχόμαστε

Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ήμουν υστερική και νευρική, αλλά σήμερα... νομίζω ότι το κλάμα μου έβγαλε όλη τη νευρικότητα. Εξάλλου, είναι σαν να ξέρω ότι εδώ μέσα, ό,τι κι αν συμβεί, είναι ένα ασφαλές μέρος, όπως το σπίτι του Ντέμιαν. Παρόλο που υπάρχουν πολλά άτομα.

«Νομίζω ότι οι συναγερμοί στον εγκέφαλό μου σταμάτησαν να λειτουργούν πριν από μερικές ημέρες», του λέω αστειευόμενη.

Ο Ντέμιαν χαμογελάει και με το χέρι του στην πλάτη μου, με σπρώχνει στο διάδρομο που οδηγεί στο σαλόνι που μοιάζει με ένα μπαρ. Για ένα λεπτό, ξέχασα ότι δεν φοράω εσώρουχα. Εξάλλου, με ή χωρίς αυτά, είμαι από τους πιο ντυμένους ανθρώπους εδώ.

Η αλήθεια είναι ότι όταν ο Ντέμιαν είπε "ελεύθερη", δεν είχα οπτική εικόνα του τι περίμενα να βρω, και τώρα που το βλέπω, με κατακλύζει νευρικότητα. Υπάρχει αρκετή γυμνότητα και αισθάνομαι επίσης περίεργα που είμαι τόσο ντυμένη. Οι περισσότερες από τις υποτακτικές έχουν γυμνά στήθη και κολάρα. Οι κυρίαρχοι, από την άλλη πλευρά, ποικίλλουν.

Κάποιοι φορούν σκούρα πουκάμισα, επίσημα παντελόνια και άλλοι, όπως ο Ντέμιαν, τζιν παντελόνι και μπλουζάκι. Προτιμώ το τζιν, χωρίς αμφιβολία. Τα κοστούμια μου θυμίζουν πολύ τον πατέρα μου, και μου έχει καταστρέψει αρκετά το μυαλό, για να τον προσελκύω και στις σεξουαλικές μου στιγμές.

Η διαδρομή ξεκινά όπως και την προηγούμενη εβδομάδα.

Πρώτα πλησιάζουμε το μπαρ, όπου ο ίδιος άντρας καθαρίζει μερικά ποτήρια και μερικές υποτακτικές τρέχουν τριγύρω για να καθαρίσουν.

«Κοίτα ποιος αποφάσισε να εμφανιστεί», χαμογελάει ο μπάρμαν στον Ντέμιαν. «Γεια σου, κατοικίδιο», κάνει ένα ελαφρύ νεύμα προς το μέρος μου, και αποφεύγω να αφήσω τη λέξη κατοικίδιο να εισχωρήσει μέσα μου σαν κάτι κακό. Εδώ οι κανόνες είναι διαφορετικοί.

«Πώς εξελίσσεται η βραδιά;» Ο Ντέμιαν με σπρώχνει σε ένα από τα σκαμπό που περιβάλλουν το μπαρ και με σηκώνει. Ακόμα και καθισμένη πάνω του, δεν τον ξεπερνώ στο ύψος. «Υπάρχει κάτι να αναφέρεις;»

«Ήρεμη βραδιά, αφεντικό» του χαμογελάει ο άντρας. «Να σας φέρω κάτι να πιείτε;»

«Πίναμε πριν από λίγο, οπότε όχι». Ο Ντέμιαν έχει ακόμη το χέρι του στην πλάτη μου, ανεβοκατεβάζοντάς το. «Ίσως αργότερα».

«Η Μαριάνα κυνηγάει ένα μία υποτακτική όλη νύχτα», λέει ο άντρας, «ο Νικολάι και ο Αντρέι κυνηγούν κάποια με πράσινο κολάρο, νομίζω ότι ο Ντόριαν θα κάνει σκηνή με την Αμέλια... Α, και ο Μπράιαν ζήτησε να περιφραχθεί ένας από τους χώρους για σκηνές με μαστίγια».

Προσπαθώ να καταπιώ, αλλά ο λαιμός μου φράσσεται.

«Υποθέτω ότι θα πρέπει να επιβλέπουμε αυτό το κομμάτι πολύ στενά», ξύνει το πηγούνι του ο Ντέμιαν. «Με ποιον θα παίξει;»

«Με την Βιόλα» λέει ο μπάρμαν καθώς αναμειγνύει μερικά ποτά σε ένα ποτήρι και το δίνει σε έναν τύπο λίγα μέτρα μακριά μας.

«Ο Μπράιαν είναι σαδιστής», συνοφρυώνεται ο Ντέμιαν. «Δεν νομίζω ότι η Βιόλα είναι τόσο μαζοχίστρια».

«Συμφώνησε και έδειχνε αρκετά χαρούμενη. Ίσως πάρει τα πράγματα με το μαλακό», λέει ο άλλος άνδρας και ανασηκώνει τους ώμους του. «Τέλος πάντων, νομίζω ότι είναι καλή ιδέα να μείνουμε κοντά, για κάθε ενδεχόμενο". Ο Μπράιαν είναι σχετικά καινούργιος».

«Καινούργιος και σαδιστής», διευκρινίζει ο Ντέμιαν. «Θα είμαι στην περιοχή».

«Εντάξει, αφεντικό».

«Αν δεις τον ξάδελφό μου, πες του να με βρει».

«Μάλιστα, αφεντικό», μας χαμογελάει ο μπάρμαν, και ο Ντέμιαν δεν αργεί να με σηκώσει από το σκαμπό μου και να περπατήσω.

Το χέρι του Ρώσου κρατάει το δικό μου καθώς περπατάμε και είναι μια τόσο απλή χειρονομία, αλλά την αισθάνομαι τόσο οικεία και παρηγορητική που δεν με έχω ικανή να μπορέσω να αφήσω αυτή την λαβή.

«Έχω μια ερώτηση», αρχίζω, αφού αυτός και μια γυναίκα τουλάχιστον σαράντα ετών, έχουν μια σύντομη συνομιλία. Ο Ντέμιαν με αγνοεί, αλλά ξέρω ότι με άκουσε, γιατί με κοίταξε καθώς μιλούσε. Τότε γιατί με αγνοεί; «Αφέντη;»

«Πες μου».

Συγκρατώ ένα χαμόγελο. Τρόποι υποτακτικής, σωστά.

«Τι είναι το "bondage cross";»

«Είναι ξύλινοι ράβδοι σε μορφή "Χ"  δύο μέτρων που χρησιμεύουν για αυτοσυγκράτηση», λέει ως σχόλιο. «Είναι συνήθως για σκηνές με μαστίγια και μαστίγια. Είναι κρίμα που δεν θα το χρησιμοποιήσουμε»

Πραγματικά κρίμα...

«Τι γίνεται με τον σαδιστή;»

«Τι γίνεται με αυτόν;»

«Είναι σαδιστής σαδιστής ή είναι σαδιστής...;»

«Δεν είναι ψυχικά άρρωστος», ξεκαθαρίζει, «και ο Μπράιαν είναι ένας πολύ αξιοπρεπής τύπος, πραγματικά, απλά του αρέσει να προκαλεί πόνο», μου χαμογελάει. «Γι' αυτό είναι σημαντικό να είναι με κάποια που της αρέσει να λαμβάνει αυτό τον πόνο». Ο Ντέμιαν πιέζει τον δείκτη του στο μάγουλό μου και χαμογελάει. «Πιθανότατα εσύ δεν θα το απολάμβανες, ούτε με αυτόν ούτε με τον Ντόριαν. Δεν είσαι τόσο μαζοχίστρια».

«Δεν είμαι καθόλου μαζοχίστρια».

Τα μάτια του Ντέμιαν λάμπουν και το χαμόγελό του διευρύνεται.

«Τα ξεδιάντροπα ψέματα επέστρεψαν», εκείνος βάζει το χέρι του πάλι στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου, και τραβώντας ελαφρά τα μαλλιά μου με αναγκάζει να τον κοιτάξω στα μάτια. «Μην είσαι ψεύτρα, μωρό μου. Λίγος πόνος σου αρέσει».

«Θα πρέπει να καταγράψεις τη λαβή, αφέντη. Έχεις πρόβλημα με τα μαλλιά μου;»

Ο Ντέμιαν δεν χαλαρώνει καν τη λαβή του.

«Εσύ είπες στον Μπρατ ότι δεν σου αρέσει να αγγίζουν τα μαλλιά σου», μουρμουρίζει, «αλλά εγώ το κάνω συνέχεια και δεν φαίνεσαι αναστατωμένη».

«Είναι διαφορετικό».

«Διαφορετικό πώς;»

Το ξέρει ήδη, διάολε. Γιατί με κάνει πάντα να μιλάω;

«Αυτός και εσύ δεν με αγγίζετε με τον ίδιο τρόπο», ψελλίζω.

Ο Ντέμιαν με ελευθερώνει και μετά, τραβάει την άκρη του τοπ μου και πριν το πει, αρνούμαι. «Όχι, απολύτως όχι».

«Βγάλε το».

«Με έκανες ήδη να βγάλω το εσώρουχο μου».

«Δεν έχω κάνει τίποτα για το οποίο δεν συμφωνήσαμε». Αρχίζει να εξηγεί. «Το περασμένο Σαββατοκύριακο σε άφησα να έρθεις με το εσώρουχό επειδή ήταν η πρώτη σου φορά, αλλά όχι σήμερα».

«Δεν αρκεί τα εσώρουχο;» Αρνείται: «Δεν θέλω να μείνω μόνο με το σουτιέν».

«Έχεις τη φούστα», προσθέτει όταν με βλέπει να διστάζω ξανά, «και θα έχεις μια τιμωρία αν το πάνω μέρος δεν είναι στα χέρια σου μέχρι να γυρίσω».

«Από πού;» Πριν προλάβω να ρωτήσω περισσότερα, κατευθύνεται προς το μπαρ και προσπαθώ να μην πανικοβληθώ.

Δεν θα αθετούσε τις υποσχέσεις του.

Του παίρνει λιγότερο από ένα λεπτό για να επιστρέψει ενώ ο εγκέφαλός μου ακόμα επεξεργάζεται το γεγονός ότι έχει φύγει τόσο μακριά και μέχρι να το συνειδητοποιήσω, στέκεται μπροστά μου με το ένα φρύδι ανασηκωμένο και τα χέρια του σταυρωμένα.

«Νόμιζα ότι σου έδωσα μια εντολή».

«Με άφησες μόνη μου», μουρμουρίζω.

Μαλακώνει το βλέμμα του και αναστενάζει.

«Δεν πρόκειται ποτέ να απομακρυνθώ περισσότερο από μερικά μέτρα, μωρό μου», λέει, αλλά παρ' όλα αυτά...

«Δεν πρόκειται να το βγάλω μπροστά σε όλους».

«Κανείς δεν σε κοιτάζει». Επιβεβαιώνει. «Νιώθεις ότι σε παρακολουθούν, αλλά στην πραγματικότητα κανείς δεν έχει το βλέμμα επάνω σου».

Κρατώντας την αναπνοή μου, φέρνω τα χέρια μου στην άκρη του τοπ μου και το τραβάω πάνω από το κεφάλι μου και, προσπαθώντας να μην αισθάνομαι τόσο εκτεθειμένη, σταυρώνω τα χέρια μου στο στήθος μου.

«Ευτυχισμένος;»

Ο Ντέμιαν μου χαμογελάει και περνάει το χέρι του κατά μήκος της κλείδας μου, κινούμενος προς τα κάτω στη γραμμή ανάμεσα στα στήθη μου.

«Σου έχω πει ότι μου αρέσουν τα στήθη σου, μωρό μου;»

Ο Ντέμιαν είναι ευθύς. Υπερβολικά ευθύς. Παρόλο που ένα τέτοιο σχόλιο, που ξεστομίζεται στη μέση ενός κλαμπ από έναν τύπο με τον οποίο είμαι μόλις ένα μήνα μαζί, θα μου φαινόταν άσεμνο, ο Ντέμιαν το κάνει να μοιάζει σχεδόν φυσιολογικό.

«Λοιπόν... τα στήθη μου νιώθουν κολακευμένα, αφέντη», γελάει. «Αν και είναι ντροπαλά, θα ήθελαν να είναι περισσότερο καλυμμένα».

«Κρίμα που η απόφαση δεν είναι στα χέρια σου», ξεκαθαρίζει ο Ντέμιαν ποιος είναι αυτός που παίρνεις τις αποφάσεις στη σχέση. «Τώρα, νομίζω ότι σου είπα ότι αν φορούσες ακόμα το τοπ σου όταν επέστρεφα, θα έπαιρνες μια τιμωρία», σταυρώνει τα χέρια του πάνω στο στήθος του, και εγώ κάνω το ίδιο, συνοφρυωμένη ελαφρώς.

«Νομίζω ότι έχεις μικρή άτακτη υποτακτική εδώ», ένας άντρας στέκεται ακριβώς δίπλα μου και σχεδόν ενστικτωδώς, υποχωρώ. Το να με αγγίζει ο Ντέμιαν είναι μια χαρά, ακόμα και μέσα στο κλαμπ, αλλά αυτός ο άντρας είναι ένας άγνωστος

«Έτσι νομίζεις;» Το βλέμμα του Ντέμιαν φεύγει από μένα και κατευθύνεται προς τον άλλο τύπο. «Πώς είσαι, Νικολάι;»

«Εξαιρετικά καλά, εσύ πώς είσαι;»

«Καλά κι εγώ». Ο Ντέμιαν απλώνει το χέρι του προς το μέρος μου, τραβώντας το σώμα μου πιο κοντά στο δικό του. «Θα συνεχίσουμε μετά μ' όλο αυτό, μη νομίζεις ότι θα το αφήσω να περάσει έτσι». Γρυλίζει κοντά στο πρόσωπό μου.

«Υποθέτω ότι θα παίξεις μαζί της απόψε. Ο Αντρέι μου είπε ότι βρήκες ένα κορίτσι».

Γεια, εδώ είμαι.

«Ναι, κάτι τέτοιο». Ο Ντέμιαν του χαρίζει ένα χαμόγελο ηρεμίας. «Ήρθε ο ξάδερφος μου;»

«Δεν τον έχω δει, έφυγα από το τμήμα και ήρθα κατευθείαν εδώ», λέει ο άνδρας. Στη συνέχεια με κοιτάζει ξανά. «Δεν σε έχω ξαναδεί, κατοικίδιο».

«Όχι, κύριε», η φωνή μου είναι ευτυχώς αρκετά σταθερή ώστε να μην προδίδει τη νευρικότητά μου.

«Ενδιαφέρον», ο άνδρας ξύνει το πηγούνι του και χαμογελάει. «Ο Αντρέι είπε ότι θα προσπαθούσες να μας βρεις κάποια».

Ο Ντέμιαν έχει το χέρι του γύρω από την πλάτη μου καθώς μιλάει.

«Υπάρχει κάποια, αλλά μόλις βρήκε από μια περίπλοκη σχέση». Ο Ντέμιαν αναστενάζει: «Η Χάρμονι, την γνωρίζεις;»

«Η Μπάρμπι», λέει ο άλλος άνδρας. Νομίζω ότι είναι ακόμα και λίγο ψηλότερος από τον Ντέμιαν και αυτό παρά είναι υπερβολικό. «Ο Αντρέι και εγώ την πλησιάσαμε και εκείνη άρχισε να παραληρεί αρκετά», χαμογελάει. «Μου αρέσει. Έχει ένα έντονο χαρακτήρα».

«Προσπάθησε να της μιλήσεις με ήρεμο τρόπο», γρυλίζει ο Ντέμιαν. «Είναι ξεχωριστή».

«Είναι όλοι ξεχωριστοί για σένα, δένεσαι με όλους», ξεφυσάει. Μετά με κοιτάζει. «Χωρίς παρεξήγηση, κατοικίδιο».

Αν κάποιος άλλος με αποκαλέσει κατοικίδιο, θα αρχίσω να γαβγίζω.

Του χαμογελάω, χωρίς να πω τίποτα. Το περασμένο Σαββατοκύριακο μπόρεσα να δω ότι ο Ντέμιαν νοιάζεται πραγματικά, ειδικά για εκείνους που επιλέγουν να υποταχθούν. Θυμάμαι να στέκομαι λίγα μέτρα μακριά του καθώς έβγαζε ένα κορίτσι από μια τεταμένη κατάσταση. Ναι, είναι σίγουρα καλύτερα να ενδιαφέρεται και να συμμετέχει παρά να είναι εντελώς αδιάφορος.

«Πρέπει να πάω να δω τη σκηνή του Μπράιαν και της Βιόλα», λέει ο Ντέμιαν μετά από λίγα δευτερόλεπτα. «Θα το προσπαθήσετε με την Χάρμονι;»

«Μου φαίνεται απαιτητική υποτακτική, αλλά υποθέτω ότι ο Αντρέι και εγώ μπορούμε να την χειριστούμε», χαμογελάει. «Έτσι κι αλλιώς, δεν ψάχνουμε για περισσότερες από μερικές νύχτες».

«Καλώς». Ο Ντέμιαν καθαρίζει το λαιμό του.

«Θα κάνεις σκηνή σήμερα; - Ο Νικολάι γέρνει ελαφρώς το κεφάλι του. «Έχουμε καιρό να σε δούμε σε δράση».

«Ίσως».

Τι είπε μόλις τώρα;

«Εξαιρετικά», ο άνδρας διευρύνει ακόμη περισσότερο το χαμόγελό του. «Τότε ανυπομονώ να σε δω αργότερα, Ντέμιαν. Πάω να δω αν μπορώ να βρω τον μαλάκα ξάδερφό σου».

«Καλή τύχη με αυτό». Καθώς ο άνδρας απομακρύνεται, ο Ντέμιαν δεν μου δίνει καν χρόνο πριν με αναγκάσει να περπατήσω προς το πίσω μέρος του κλαμπ. «Πάμε, μωρό μου».

«Δεν εννοούσες σοβαρά να κάνεις σκηνή, αλήθεια;» Με αγνοεί. «Αλήθεια;»

Τότε ο Ντέμιαν με κοιτάζει και χαμογελάει.

Λοιπόν, μόλις μου έδωσε την απάντηση.