Ντέμιαν.

Τρίβω το πρόσωπό μου από απελπισία και στη συνέχεια κοιτάζω το ρολόι στον καρπό μου. Είναι μόλις οκτώ και τέταρτο το πρωί και θα ήθελα να τελειώσει αυτή η μέρα.

Η Πάολα μου τηλεφώνησε στις πέντε το πρωί για να μου πει ότι ένας από τους κύριους σωλήνες στο Lust έσπασαν τις πρώτες πρωινές ώρες, οπότε έπρεπε να έρθω και να επιλύσω όλο αυτό το χάος. Αυτό σήμαινε ότι θα άφηνα τη Λιάνα μόνη της και πραγματικά, δεν το ήθελα αυτό. Κυρίως επειδή ήταν η πρώτη νύχτα που περάσαμε μαζί και το να την αφήσω μόνη της, αισθάνομαι ότι διαλύω κάποια πρόοδο που έχουμε κάνει.

Το κορίτσι έχει προβλήματα με την εγκατάλειψη και εγώ την άφησα μόνη στο κρεβάτι μου, με ένα σημείωμα.

«Ντέμιαν». Η Πάολα ανοίγει την πόρτα του γραφείου μου. «Ο Τόμας είναι εδώ, είπε ότι του ζήτησες να έρθει».

«Πες του να περάσει».

Ήδη η μέρα ξεκίνησε χάλια και χθες τελείωσε με παρόμοιο τρόπο. Σχεδίαζα να περάσω μια καλή νύχτα με τη Λιάνα, ότι τα πράγματα θα σταματούσαν να είναι γαμημένα και να πήγαιναν στο διάολο, αλλά όλα χάλασαν εξαιτίας κάποιων αρχείων. Πρέπει να βρω ένα καλύτερο δικηγόρο, γιατί ο ξάδερφός μου σίγουρα δεν κάνει τα πράγματα με τον σωστό τρόπο.

Δεν παραπονιέμαι. Ο Αντρέι είναι εξαιρετικός δικηγόρος ποινικών υποθέσεων, αλλά όταν πρόκειται για τη διοίκηση, δεν είναι ο τομέας του.

Η αλήθεια είναι ότι η νύχτα ήταν επίσης γεμάτη εκπλήξεις, γιατί περίμενα ότι η Λιάνα θα τριγυρνούσε σαν νευρικό γατάκι σε κλουβί, αλλά βρήκα ένα κορίτσι που κοιμόταν στον καναπέ, χωρίς καμία έγνοια. Η αλήθεια είναι ότι φαινόταν εντελώς ευάλωτη έτσι, και στην πραγματικότητα, έχει αυτή την κάπως τρυφερή και ευαίσθητη εμφάνιση, η οποία υποδηλώνει ότι χρειάζεται να την αγαπούν και να της φέρονται με στοργή.

«Κύριε...» Ο Τόμας με κοιτάζει από την πόρτα του γραφείου μου στο κλαμπ και του χαμογελάω.

«Έλα μέσα, Τόμας, θα ήθελες ένα ποτό;»

«Όχι, ευχαριστώ», εισέρχεται και κλείνει την πόρτα. «Πήγα την δεσποινίδα στον τόπο εργασίας της».

«Πολύ καλά, ευχαριστώ», λέω καθώς κλείνω τον φορητό υπολογιστή. «Πώς σου φάνηκε;»

«Ήταν... διαφορετική, για να είμαι ειλικρινής», λέει. «Φαινόταν να φεύγει τρέχοντας από το κτίριο, αλλά δεν έμοιαζε να έχει κλέψει τίποτα, απλά... δραπέτευε», λέει ανασηκώνοντας τους ώμους. «Νευρική και ντροπαλή».

«Σε ρώτησε τίποτα;»

«Με ρώτησε μονάχα αν σας γνώριζα καιρό. Πράγματι, φαινόταν νευρική όταν μπήκε στο αυτοκίνητο, αλλά μιλήσαμε χαλαρά κατά τη διάρκεια της διαδρομής», και οι δύο κοιτάμε ο ένας τον άλλον για μερικά δευτερόλεπτα σιωπηλοί. «Είναι διαφορετική από τις άλλες».

Ο Τόμας με ξέρει. Ο άνθρωπος με γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα, πραγματικά. Δουλεύει για μένα για περισσότερα από δέκα χρόνια, γιατί υπήρχαν φορές που δεν είχα χρόνο ούτε για να οδηγήσω το δικό μου αμάξι, λόγω των πολλών ωρών που απαιτούσε η δουλειά από μένα, οπότε προσέλαβα τον Τόμας για να μπορώ να δουλεύω ακόμα και όταν μετακινούμαι στην πόλη.

Ήταν μάρτυρας των τελευταίων δέκα ετών της ζωής μου και έχει γνωρίσει κάθε άνθρωπο που εγώ έχω γνωρίσει, οπότε ναι, μπορεί να συγκρίνει τη Λιάνα με τους άλλους.

«Είναι, έχεις δίκιο», συμφωνώ.

«Φαίνεται καλό κορίτσι», ψιθυρίζει. «Είναι... μια ωραία αντίθεση με τις άλλες, για να είμαι ειλικρινής».

Χαμογελάω. Ναι, ο Τόμας ήταν σίγουρα παρόν τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής μου.

«Πιθανότατα, θα πρέπει να την φέρεις ή να την πάρεις κάπου κάποιες μέρες, οπότε ελπίζω να μπορέσει να νιώσει άνετα μαζί σου», εξηγώ. «Η Λιάνα έχει ένα λίγες ανησυχίες, οπότε αν τη δεις νευρική ή ντροπαλή, μη νομίσεις ότι είναι εξαιτίας σου. Συνήθως γίνεται έτσι γύρω από αγνώστους ή ανθρώπους γενικά».

«Θα το έχω υπόψη μου».

«Εντάξει, θέλω μόνο να πας κάποια πράγματα στο ταχυδρομείο, τα οποία πρέπει να στείλω στον πατέρα μου και μετά είσαι ελεύθερος». Τον ενημερώνω.

Αφού του δίνω ένα κουτί με όλα όσα πρέπει να πάνε στο ταχυδρομείο για να σταλούν στον πατέρα μου στη Ρωσία, ο Τόμας φεύγει.

Η Λιάνα είναι σίγουρα διαφορετική. Κατ' αρχάς, δεν έχει καμία εμπειρία σε αυτόν τον κόσμο και αυτό το κάνει λίγο διασκεδαστικό και ταυτόχρονα απελπιστικό.

Μερικές φορές εύχομαι να ήξερε περί τίνος πρόκειται και να μη χρειαζόταν να σταματάω για να εξηγήσω, αλλά καταλαβαίνω τους φόβους της και θα πάρω τα πράγματα με το μαλακό καθώς και οι δύο θα μαθαίνουμε να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον.

Όταν είμαι πάλι μόνος, τρίβω το πρόσωπό μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα πριν απελευθερώσω τον αέρα που κρατούσα. Τουλάχιστον κατάφερα να βρω κάποιον να έρθει να φτιάξει τους σωλήνες, γιατί χωρίς νερό δεν μπορώ να κρατήσω το κλαμπ ανοιχτό. Ειδικά για τα ντους, την πισίνα και τα μπάνια στα δωμάτια.

«Άρχισε ξανά απ' την αρχή, ηλίθια μέρα», μουρμουρίζω, λες και οι λέξεις έχουν τη δύναμη να με φέρουν πίσω στη στιγμή που ήμουν σκεπασμένος στο κρεβάτι, με ένα όμορφο κορίτσι αγκαλιά, χωρίς να έχω καμία ανησυχία.

Η αλήθεια είναι ότι η στάση της Λιάνα με εξέπληξε πολύ. Δεν χρειάζεται να είσαι ιδιοφυΐα για να καταλάβεις ότι δεν θέλει να ερωτευτεί. Στην πραγματικότητα, το είπε: Δεν πρόκειται να σε ερωτευτώ ή κάτι τέτοιο.

Ούτε εγώ θέλω, ούτε πρόκειται να το κάνω, συνειδητά να εμπλακώ ρομαντικά μαζί της, αλλά είναι αναπόφευκτο. Μια μέρα κοιτάζεις πίσω και συνειδητοποιείς όλα όσα αισθάνεσαι για αυτό το άτομο.

Μου έχει συμβεί, στην πραγματικότητα.

Γνώρισα τη Βερόνικα πριν από περισσότερο από επτά χρόνια και δεν είχα ποτέ την πρόθεση να έχω αισθήματα γι' αυτήν. Προφανώς, ούτε αυτή σχεδίαζε ποτέ να έχει αισθήματα για μένα. Όταν χθες το βράδυ η Λιάνα με ρώτησε για την πιο μακροχρόνια σχέση μου, δεν μπορούσα να μην σκεφτώ τη Βερόνικα. Μοιραστήκαμε πέντε χρόνια μαζί, σχεδιάζαμε μάλιστα να πάμε τα πράγματα σε άλλο επίπεδο και να αρραβωνιαστούμε, αλλά... Τι στο διάολο συνέβη; Είχε άλλα ενδιαφέροντα. Την ήθελα πραγματικά, και η Βερόνικα ενδιαφερόταν περισσότερο να ταξιδεύει και να ζει από εμένα, αυτό είναι όλο. Δεν με ήθελε καν. Με χρησιμοποίησε.

Ο τερματισμός της σχέσης μου με τη Βερόνικα ήταν ένας αγώνας, χωρίς αμφιβολία. Μου πήρε πάνω από ένα χρόνο μέχρι να μπορέσω να συνεχίσω την ζωή μου σε αυτό το επίπεδο.

Η Λιάνα και αυτή δεν μοιάζουν καθόλου. Υποθέτω ότι αυτό είναι που μου αρέσει σε αυτήν, ότι είναι διαφορετική. Η Βερόνικα ήταν πάντα τολμηρή, αυθάδης, ακόμη και όταν βρισκόταν σε ένα χώρο κυριαρχίας.

Ήταν παιχνιδιάρα. Είχε την εμπειρία της και εγώ τη δική μου και ήξερε πώς να συμπεριφέρεται. Γνωριστήκαμε όταν οι ζωές μας ήταν ήδη σε καλό δρόμο.

«Ντέμιαν;» Η Πάολα με επαναφέρει στην πραγματικότητα καθώς εισέρχεται στο γραφείο μου. «Ο υδραυλικός έχει ήδη φτιάξει τα πάντα».

«Υπέροχα. Σε ευχαριστώ», λέω ως ένδειξη ευγνωμοσύνης. «Υπάρχουν κάποιοι που καταλαμβάνουν τα δωμάτια;»

«Ο Ιβάν και ο Δάντε είναι σε ένα από τα δωμάτια. Νομίζω ότι τσακώθηκαν με την Χάρμονι», συνεχίζει. «Δεν ξέρω τι συνέβη και εκείνος δεν ήρθε».

«Μην είσαι κουτσομπόλα. Κανείς άλλος;»

«Ω, το ηλικιωμένο ζευγάρι!» Η Πάολα κάνει ένα μορφασμό.

Υπάρχει ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που έρχεται πάντα και μένει για ώρες στα δωμάτια. Μια φορά, τους μίλησα, σχεδόν τυχαία, και μου είπαν ότι δεν είχαν καλύτερο τρόπο να ξοδέψουν τη συνταξιοδότησή τους και το χρόνο τους.

Μου φάνηκε υπέροχο. Τι καλύτερο από το να περάσεις τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής σου έχοντας σεξουαλικές επαφές;

«Πολύ καλά. Μπορείς να αναλάβεις εσύ για σήμερα;» Ρωτάω. «Πρέπει να πάω σπίτι, να πάρω πρωινό και να ξεκινήσω την μέρα απ' την αρχή».

«Φυσικά». Ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη της Πάολα. «Σου αξίζει λίγη ξεκούραση, αφεντικό. Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που πρέπει να κάνω;»

«Τίποτα, απλά... κράτησε τα πράγματα σε τάξη» ζητάω. «Τηλεφώνησέ μου για οτιδήποτε, εντάξει;»

«Φυσικά, αφεντικό».

Μετά από λίγα λεπτά που αργώ για να  τακτοποιήσω την γραφειοκρατία, εγκαταλείπω τον χώρο. Φεύγω ήρεμα, γνωρίζοντας ότι η Πάολα θα τα χειριστεί όλα τέλεια και ότι μπορώ να ξεκινήσω ξανά τη μέρα μου.

Αφήνω το Lust, μπαίνω στο αυτοκίνητο και οδηγώ προς την κατεύθυνση του κτιρίου όπου μένω. Η Αντριάνα δεν είναι στην είσοδο, κάτι που είναι λίγο περίεργο, αλλά τέλος πάντων, ανοίγω την μπροστινή πόρτα με τον κωδικό, εισέρχομαι στο ασανσέρ και περιμένω το ένα λεπτό και δεκαεπτά δευτερόλεπτα που χρειάζεται για να φτάσω στον όροφο μου. Το σπίτι είναι ακριβώς όπως το άφησα και είναι προφανές ότι η Λιάνα δεν έχει ψάξει τα πράγματά μου, πράγμα που, ειλικρινά, με εκπλήσσει. Νόμιζα ότι θα έβρισκα το σπίτι λίγο ακατάστατο, αλλά όλα είναι σε τέλεια κατάσταση.

Μόλις μπω στην κουζίνα, ετοιμάζω μια μεγάλη ποσότητα καφέ, ώστε να μπορώ να αντέξω το υπόλοιπο της ημέρας, και ετοιμάζομαι να μιλήσω με τον αδελφό μου. Έχουν περάσει λίγες μέρες από τότε που μιλήσαμε και πιθανόν να έχει ήδη τσακωθεί ξανά με τους φίλους του. Ο Βίκτορ είναι είκοσι έξι ετών, αλλά συμπεριφέρεται σαν πεντάχρονο παιδί. Στην πραγματικότητα, νομίζω ότι ένα πεντάχρονο παιδί είναι πιο ώριμο.

Είναι σχεδόν δύο η ώρα το απόγευμα στη Ρωσία όταν τον καλώ και απαντά με βραχνή φωνή, οπότε μάλλον πρέπει να κοιμόταν.

«Πώς είναι ο μπαμπάς;» Τον ρωτάω μετά από λίγο.

«Λοιπόν, ξέρεις... ιερόδουλες, αλκοόλ, ναρκωτικά». Λέει τις τελευταίες λέξεις στα ρωσικά.

«Θα έρθω να σας δω σύντομα, απλά... πρέπει να συμμαζέψω λίγο τη ζωή μου».

«Έγινες ένα ράκος μετά τη Βερόνικα», λέει, «Άκουσες ότι παντρεύεται;»

Προσποιούμαι ότι το σχόλιο δεν με ενδιαφέρει. Αλλά στην πραγματικότητα, νομίζω ότι επηρεάζομαι περισσότερο από το γεγονός ότι δεν με νοιάζει τόσο πολύ.

«Η ώρα η καλή».

«Αλήθεια; Η γυναίκα παραλίγο να σε αφήσει άφραγκο, ήταν μια γαμημένη χρυσοθήρας και εσύ απλά λες η ώρα η καλή;»

Δεν λέω τίποτα. Ο Βίκτορ δεν ήταν ποτέ μεγάλος θαυμαστής της σχέσης μου με τη Βερόνικα. Ήμουν ηλίθιος, είχα εμμονή με την προσωπικότητά της που χάθηκα μέσα σε αυτή και αγνόησα πολλές κόκκινες προειδοποιήσεις σχετικά με την αληθινή της προσωπικότητα.

«Θα έρθω να σας δω το συντομότερο δυνατό», επαναλαμβάνω, προσπαθώντας να αποπροσανατολίσω τη συζήτηση από την πρώην μου.

«Δεν πειράζει, όπως σου είπα... Ο μπαμπάς είναι ανάμεσα σε ανηθικότητες. Δεν ξέρω τι στο διάολο του συμβαίνει».

«Είναι έτσι εδώ και χρόνια και το ξέρεις», του θυμίζω. «Από τότε που πέθανε η μητέρα μας».

«Έχουν περάσει δέκα χρόνια, Ντέμιαν». Θα ορκιζόμουν ότι ξεφυσάει. «Υποθέτω ότι θα το ξεπεράσει κάποια στιγμή».

«Το ελπίζω», καθαρίζω το λαιμό μου. «Θα είμαι εκεί σύντομα. Σας έστειλα κάποια πράγματα με το ταχυδρομείο, οπότε...»

«Σ' ευχαριστώ, μικρέ αδελφέ».

«Μικρέ αδελφέ; Είμαι επτά χρόνια μεγαλύτερός σου».

Ο Βίκτορ γελάει.

«Λοιπόν, μεγάλε αδερφέ, τι νέα στη ζωή σου; Δουλεύεις ακόμα στο Lust;»

«Ναι, το κλαμπ είναι ακόμα ανοιχτό».

«Και έχεις κάποια να ζεστάνει το κρεβάτι σου;»

«Μην είσαι μαλάκας, Βίκτορ», ξεφυσάω.

«Ξέρεις τι εννοώ».

«Με... ενδιαφέρει κάποια». Η Λιάνα γεμίζει τις σκέψεις μου για λίγα δευτερόλεπτα.

«Πες μου, Ντέμιαν, είναι όμορφη;»

Είναι πανέμορφη.

«Βίκτορ, έχω κάποιες επείγουσες δουλειές να τακτοποιήσω. Μπορώ να σε πάρω αργότερα;»

«Μα θέλω να...»

«Θα το εκλάβω αυτό ως ναι. Στείλε τους χαιρετισμούς μου στον μπαμπά και καλή σου μέρα, Βικ», λέω. «Και να σηκωθείς από το κρεβάτι. Είναι δύο η ώρα το απόγευμα στη Ρωσία».

«Δεν μπορείς να φταις εμένα!» Ξεφυσάω, γιατί φυσικά και μπορώ. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη ζωή του. Είναι δική του ευθύνη να φροντίζει τον εαυτό του.

«Τα λέμε αργότερα, Βίκτορ».

Αποχαιρετώ τον αδελφό μου, αφήνω το τηλέφωνο στη μαρμάρινη νησίδα και πηγαίνω για τον καφέ μου. Οι σκέψεις μου είναι λίγο σκόρπιες, μεταξύ της Λιάνα, της οικογένειάς μου και του κλαμπ. Η κατάσταση με τον πατέρα μου έχει γίνει αρκετά περίπλοκη τα τελευταία χρόνια και ο άνθρωπος είναι εντελώς χαμένος.

Από τότε που πέθανε η μητέρα μου πριν από δέκα χρόνια, δεν είναι ο ίδιος. Νομίζω ότι ο πατέρας μου πέθανε μαζί της και ο άνθρωπος που έμεινε είναι απλά ένα κέλυφος του ανθρώπου που ήταν. Έχει μπλέξει με τα πάντα σε μια προσπάθεια να ξεπεράσει τον έρωτα της ζωής του, αλλά το μόνο που έχει καταφέρει είναι να αρρωστήσει το σώμα του. Κάποια στιγμή δεν άντεξα άλλο και έτσι επέστρεψα στην πατρίδα της μητέρας μου αντί να μείνω μαζί του και με τον αδελφό μου στη Ρωσία.

Ωστόσο, γνωρίζω ότι όλη αυτή η κατάσταση μαζί του είναι μια ωρολογιακή βόμβα και ότι ίσως χρειαστεί να επισκεφθώ τη Μόσχα σύντομα.

---

Την υπόλοιπη πρωινή μέρα, τακτοποιώ λίγο, αν και σχεδόν όλα είναι στη θέση τους, και μετά πηγαίνω στο δωμάτιο. Τα πάντα είναι ακριβώς όπως τα άφησα και ακόμη και το κρεβάτι είναι στρωμένο, οπότε υποθέτω ότι η Λιάνα το έκανε.

Η αλήθεια είναι ότι η Λιάνα γεμίζει πολλές από τις σκέψεις μου τον τελευταίο καιρό. Ήταν κάποια που δεν περίμενα στη ζωή μου, πόσο μάλλον κάποια που θα έμενε, αλλά... εδώ είμαστε. Συνήθως, αφήνω τη ζωή να κυλήσει, χωρίς να με θολώνουν οι αναποδιές, αλλά πραγματικά, ήταν μια έκπληξη.

Μου αρέσει η Λιάνα. Είναι ανήσυχο πνεύμα και όταν ξεχνάει τους φόβους της, είναι διασκεδαστική. Θα ήθελα να τη δω να προοδεύει, να τη δω να εγκαταλείπει όλους τους φόβους και να αφήνεται, αλλά είναι αδύνατο αν δεν το κάνει εθελοντικά.

Η Λιάνα είναι απρόθυμη να χάσει τη θέληση της και αυτό είναι φυσιολογικό. Όλοι έχουμε βρεθεί εκεί, ωστόσο, η Λιάνα θέλει να θεραπευτεί και εγώ θέλω να τη βοηθήσω, θέλω να είναι εντελώς ελεύθερη και να φτάσει σε ένα σημείο όπου δεν θα υπάρχουν εντολές ούτε ερωτήσεις, όπου η κατανόηση να είναι αμοιβαία και τόσο σαφής, που τίποτα από όλα αυτά να μην είναι απαραίτητο.

Είχαμε μερικές συζητήσεις για το θέμα αυτό και ήμουν πάντα ειλικρινής μαζί της.

Περιμένω επίσης ειλικρίνεια από αυτήν, αλλιώς όλα θα τελειώσουν πριν καν αρχίσουν.

Όπως και να 'χει, θα τα καταφέρουμε, είμαι σίγουρος γι' αυτό. Η διαίσθησή μου είναι χάλια, το έχω ξεκαθαρίσει αυτό στη Βερόνικα, αλλά έχω ένα καλό προαίσθημα για την μελλοντική ψυχολόγο.

Σίγουρα δεν μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους.

Κάθομαι στον μαύρο δερμάτινο καναπέ και αναστενάζω. Μετά από λίγα λεπτά βγάζω την συσκευή πό την τσέπη μου και αναζητώ τη συνομιλία με τον καρπό μου. Η τελευταία της σύνδεση έγινε πριν από λίγα λεπτά και όταν κοιτάζω την ώρα, είναι μετά τις τρεις το απόγευμα. Δεν πρόκειται να τη βομβαρδίσω με μηνύματα, γιατί δεν είναι στις προθέσεις μου να την επιβαρύνω, αλλά ίσως της γράψω πριν κοιμηθώ.

Ίσως πρέπει να της μιλήσω, ώστε αυτό που συνέβη σήμερα - το ότι έφυγα και ξύπνησε μόνη της - να μην μας επηρεάσει κατά κάποιο τρόπο. Αισθάνομαι ότι πρέπει να είμαι πιο προσεκτικός μαζί της, γιατί έχει κάποια θέματα με την εγκατάλειψη και τις σχέσεις, απ' ότι έχουμε συζητήσει.

Βγαίνω από το δωμάτιο, νιώθοντας λίγο πιο χαλαρός. Είναι σαν αυτό το μέρος να είναι ένα καταφύγιο, σαν να έχω την ενέργεια που χρειάζομαι για να επιστρέψω στη πορεία μου και να βολευτώ.

Κατεβαίνω το διάδρομο, περνάω από το μπάνιο και επιστρέφω στην κουζίνα. Θα φάω κάτι και μετά θα πάω για τρέξιμο. Το τρέξιμο και το σεξ είναι δύο από τις δραστηριότητες που αποσπούν την περισσότερη ένταση από το σώμα.

Το σεξ και η σωματική δραστηριότητα είναι καλοί τρόποι για να απαλλαγείς από όλο το χάος.

Έτσι, φτιάχνω ένα smoothie, το πίνω ενώ ψάχνω για κάποιες άνετες φόρμες, χωρίς να μπορώ να αποτρέψω τον εαυτό μου από το να κοιτάξει στον καθρέφτη.

Υπάρχει ένα πάρκο κοντά, οπότε πηγαίνω εκεί, με τα ακουστικά και με την πρόθεση να απομακρύνω το οτιδήποτε από το μυαλό μου και δεν έχω καταλάβει καν πότε άρχισε να σκοτεινιάζει. Δεν έχω πέρασε όλο καταραμένο απόγευμα τρέχοντας, φυσικά, αλλά έχω βγάλει κάθε λογική σκέψη από το μυαλό μου. 

Αργότερα, επιστρέφω στο διαμέρισμα. Το τηλέφωνό μου πρόκειται να είναι έτοιμο να πεθάνει, οπότε το συνδέω και στέλνω μήνυμα στη Λιάνα.

"Πώς είσαι;" - Ντέμιαν.

Χρειάζονται λίγα λεπτά για να λάβω απάντηση.

"Καλά, ήταν μια ήσυχη μέρα... Εσύ πώς είσαι;" - Λιάνα

"Καλά κι εγώ. Θα κάνεις κάτι απόψε;" - Ντέμιαν.

"Δεν μπορώ να περάσω άλλη μια νύχτα εκτός" - Λιάνα.

"Μπορείς να επιστρέψεις..." - Ντέμιαν.

"Μπορώ να έχω ρεπό; Πρέπει να συγκεντρωθώ και είμαι λίγο συγκλονισμένη με τα πράγματα μεταξύ μας". - Λιάνα.

Αφήνω έναν αρκετά ακουστό αναστεναγμό και απαντώ ναι, μπορεί να πάρει ρεπό το βράδυ. Την καταλαβαίνω, εν πάση περιπτώσει, το ξεκαθάρισε στον ανελκυστήρα χθες το βράδυ. Δεν πρόκειται να σε ερωτευτώ και δεν πρόκειται να με ερωτευτείς.

«Λες και μπορεί κανείς να ελέγξει αυτό το πράγμα».

---

Έρχεται η Τετάρτη και παρόλο που έχω μιλήσει με τη Λιάνα, δεν έχουμε δει ο ένας τον άλλον. Σκοπεύω να της ζητήσω να περάσει το Σαββατοκύριακο μαζί μου ώστε να γεφυρώσω αυτό το χάσμα μεταξύ μας και δεν υπάρχει ούτε ένα σημείο του σώματός της που να μην γνωρίζουν τα χέρια μου.

Είναι σαν ένα ταχύρρυθμο μάθημα σωματικής γνωριμίας μεταξύ δύο ανθρώπων.

Το βράδυ, συναντιόμαστε. Πηγαίνω να την πάρω από το σπίτι της και ένας τύπος γύρω στα είκοσι βγαίνει από το κτίριο μαζί της. Ο άνδρας ρίχνει μια ματιά προς το μέρος μου, αλλά δεν λέει τίποτα και βάζει τη σακούλα με τα σκουπίδια στον κοινόχρηστο κάδο.

Η Λιάνα πλησιάζει το αυτοκίνητο με ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη, και σηκώνω το σώμα μου από το αυτοκίνητο για να την συναντήσω.

«Γεια», η φωνή της είναι ντροπαλή, σχεδόν ψιθυριστή.

«Γεια σου», απαντώ.

«Ο ανόητος που μας κατασκοπεύει μέσα από το κτίριο είναι ο Μπρατ», σφυρίζει, «απλά για να μην νιώσεις πως σε παρακολουθούν».

Σηκώνω τα μάτια μου και βλέπω τον ίδιο άντρα πίσω από την πόρτα. Είναι λογικό, γιατί κοιτάζει επίμονα προς το μέρος μας, σαν κουτσομπόλα κυρία.

«Θα το έχω κατά νου», λέω, απομακρύνοντας μια τούφα μαλλιών από τον ώμο της. Ξαφνιάζεται λίγο, αλλά δεν αποτραβιέται. Αν αυτό συνεχιστεί, δεν θα εξακολουθήσει να συμβαίνει. Θα συνηθίσει να την αγγίζω, ακόμα και όταν δεν το περιμένει. «Πάμε;» Γνέφει και μπαίνουμε και οι δύο στο αυτοκίνητο. Εκπλήσσομαι που δεν γεμίζει την ατμόσφαιρα με τις ερωτήσεις της. «Δεν έχεις ερωτήσεις σήμερα;»

«Συγγνώμη, τι είπες;» Με κοιτάζει και παρατηρώ ότι δεν μου έδινε πραγματικά σημασία.

«Είναι παράξενο που δεν κάνεις ερωτήσεις», λέω. Ανασηκώνει τους ώμους, σαν να μην έχει σημασία. «Τι συμβαίνει;»

Υπάρχει κάτι ασυνήθιστο στη συμπεριφορά της. Μία ελαφρώς αναστάτωση που προσπαθεί να συγκρατήσει. Είναι κάπως κακόκεφη και, αν και συνήθως είναι ήρεμη, φαίνεται να είναι λυπημένη για κάτι.

«Είχα μια πολύ άσχημη μέρα, για την ακρίβεια», μουρμουρίζει, «αλλά... δεν έχει σημασία». Η Λιάνα τρίβει το πρόσωπό της, διαλύοντας τη χειρονομία. «Δεν έχω ερωτήσεις για σήμερα».

«Υπήρξε κάτι συγκεκριμένο που σε αναστάτωσε;»

«Όχι, απλά... θα προτιμούσα να μη μιλήσω γι' αυτό», λέει, αφήνοντας έναν αναστεναγμό. «Πώς ήταν η μέρα σου;»

Αποφυγή.

Κρατάμε τη συζήτηση σε αρκετά ουδέτερο έδαφος μέχρι να φτάσουμε στο κτίριο, αν και δεν μπορώ να μην κάνω υποθέσεις για το τι μπορεί να την έχει  έτσι, και όταν είμαστε μέσα στο κτίριο, δεν μπορώ να μην σκεφτώ τι μπορεί να την έχει κάνει έτσι και όταν είμαστε μέσα στο διαμέρισμά μου, της μιλάω:

«Τελείωσαν οι ανησυχίες», ψιθυρίζω καθώς καρφώνει τα καστανά μάτια της στα δικά μου. «Όλα αυτά μένουν εκτός», η Λιάνα μου κάνει ένα ελαφρύ νεύμα και δαγκώνει τα χείλη της. «Θέλω να συγκεντρωθείς σε αυτό, σε εμάς, και χρειάζομαι όλες τις μαλακίες που σε έχουν κάνει έτσι..., θέλω να τα αφήσεις όλα εκτός, εντάξει;»

Το έχω περάσει αυτό. Είχα μέρες που οι καθημερινές μαλακίες μου κατέστρεφαν το μυαλό, σε σημείο που θα το έχανα και δεν το θέλω αυτό για εκείνη, γι' αυτό σκοπεύω  να εμπλακώ και να κάνω κάτι γι' αυτό.

Μερικές φορές πρέπει απλά να πηδήξεις. Ακριβώς έτσι, ωμά. Να κάνεις σεξ σκληρά μέχρι να ξεχάσεις τα πάντα, τουλάχιστον για λίγο. Είναι σαν να δίνεις στον εαυτό σου ένα διάλειμμα από το κομμάτι που πρέπει να παίρνεις αποφάσεις και να σκέφτεσαι. Αφήνεις όλα όσα δουλεύουν με την λογική να σε εγκαταλείψουν. Η Λιάνα το χρειάζεται, πρέπει να αφήσει τη λογική, να αφεθεί και να παραχωρήσει τον έλεγχο του σώματός της, ώστε να μπορέσει να ξεφύγει από όλα αυτά. Ίσως και να κλάψει, ίσως να μην της συμβεί τίποτα, αλλά το χρειάζεται.

Το σεξ είναι σαν μια θεραπεία των σωμάτων και των ορμονών. Ρυθμίζεις τους παλμούς σου, απελευθερώνεις τις τοξίνες και όλο το οξυγόνο στο σώμα σου απελευθερώνεται. Μετά το σεξ, είσαι κάποιος καινούργιος.

«Ναι, εντάξει».

«Έλα μαζί μου». Τα δάχτυλά της μπλέκονται με τα δικά μου και αρχίζω να περπατάω προς την κατεύθυνση του διαδρόμου, με τη Λιάνα ακριβώς δίπλα μου.

Ξέρω τι μπορεί να κάνει, ξέρω ότι μπορεί να αφήσει τα πάντα και να παραδοθεί, αλλά πρέπει να το θέλει. Πρέπει να με αφήσει να αναλάβω τον έλεγχο τώρα και να αφήσει το μυαλό της να επικεντρωθεί στο να με ακούει. Αυτό και μόνο πρέπει να γεμίζει το κεφάλι της.

Μην ανησυχείς, Λιάνα, θα φροντίσω να βγάλω και την τελευταία λογική σκέψη από το μυαλό σου.