[...]

Τα τελευταία δύο χρόνια, η ύπαρξη της Υακίνθης φάνταζε σαν υπεροχή διαδοχής παραστάσεων ονείρων και ευφορίας-από τότε που άλλαξε η ζωή της με την είσοδο της Νεφέλης -Ωστόσο ήταν απροσπέλαστη και προσβάσιμη μαζί, καθώς η ίδια δεν ένιωθε πως πραγματοποιήθηκαν όσα επιθυμούσε. Γι αυτό το λόγο, ενώ μπορούσε να αισθανθεί μια δόση ευτυχίας, πάντα κάτι απουσίαζε και οι επιθυμίες κατάκτησης των ονείρων-στόχων της της ξέφευγαν με αποτέλεσμα να μην μπορεί να τα πιάσει, όπως τα σύννεφα για τα οποία πάλευε το μικρότερο ξαδερφάκι της. 

 Η ίδια ως μεγαλύτερη του τον έπαιρνε μαζί για κάποιες εκδρομές στα λιβάδια της εξοχής έξω από τα προάστια και εκείνο ξετρελαμένο από τα εξαιρετικής ομορφιάς τοπία, ένιωθε πως ήθελε να παραμείνει στον 'πυρήνα' της φύσης για όλη την μέρα. Το βλέμμα του λίγο έκανε να μετατοπιστεί στον ουρανό και αμέσως του δημιουργούνταν η παιδική επιθυμία να αγγίξει τα συννεφάκια... που όμως ποτέ δεν έφτανε με το μικροσκοπικό χεράκι του. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες.

 Σύννεφα μαζεύτηκαν και γέμισαν τον ουρανό της καρδιάς της, τα οποία ουσιαστικά περιείχαν την αίσθηση των ανικανοποίητων ονειροπολήσεων, των θέλω και των τωρινών ή μελλοντικών σχεδίων της.

Τρίτη πρωινή ώρα, η κοπέλα γυρόφερνε στους χώρους της καινούριας ανακαινισμένης εκλεπτυσμένης βιβλιοθήκης του πανεπιστημίου, όταν αποφάσισε να αφήσει το βιβλίο της ιστορίας τέχνης στη θέση του και να δανειστεί το μυθιστόρημα που κατέφτασε στα ράφια πριν δύο μέρες.

«Υπέροχο το να βρίσκω την ιστορία στο τρίτο ράφι για την οποία με ενημέρωσε η γραμματεία ότι θα έρθει και ανέμενα από μήνα σε μήνα με τόση αδημονία. Βιβλιαράκι μου μαγικό, για χάρη σου θα παραμερίσω το μάθημα της σχολής. Φτάνει με τον υποχρεωτικό ρεαλισμό, ήρθε η σειρά της αντικατάστασης του με τη ρομαντική αφήγηση ενός φανταστικού κόσμου » ψιθύριζε η Υακίνθη που την είχε συνεπάρει σωρεία συναισθημάτων χαρούμενης διάθεσης.

« Πάλι με ένα βιβλίο στο χέρι, ονειροπαρμένη Υακίνθη; Έτσι σε βρίσκουμε το τελευταίο καιρό σε κάθε διάλειμμα σχεδόν» της δήλωναν περιπαιχτικά οι συμφοιτήτριες της, όποτε τύχαινε να συναντήσει στον διάδρομο της σχολής.

« Δεν με ξέρετε κορίτσια, πάντα καταπιάνομαι με ένα καινούριο, ακόμα πιο συναρπαστικό μυθιστόρημα τη φορά. Το συγκεκριμένο μάλιστα είναι κορυφαίο στο είδος του αφού πετυχαίνει να σε ταξιδέψει σε άλλα πιο μακρινά και ίσως απόμερα, παραμυθένια μέρη από τα δικά μας. Ο συγγραφέας με κέρδισε και με έβαλε σε ένα κλίμα μεγαλοπρεπούς, λυρικού ρομαντισμού με όλη τη σημασία της λέξης » τους περίγραφε μαγεμένη και ενθουσιώδης η Υακίνθη με την μοναδική και ξεχωριστή έκφραση του λόγου της.

Η μέρα της καθιερωμένης γιορτής ξημέρωσε...η Υακίνθη είχε λίγο άγχος καθώς θα ήταν η πρώτη φορά που θα μιλούσε μπροστά σε κοινό κιόλας. Όμως η ανάγκη και η επιθυμία της να ξεπεράσει αυτό το στάδιο φόβου ήταν μεγαλύτερη και έτσι οι θετικές σκέψεις που τόνωναν τον εαυτό της τη βοήθησαν αρκετά...

Η μικρή ονειρική Υακίνθη προσδοκούσε και ονειρευόταν να γνωρίσει τον έρωτα όπως γίνεται επακριβώς στα μυθιστορήματα...

Δεν το ήξερε ακόμα, δεν το φανταζόταν διόλου...

Όμως ο έρωτας θα την επισκεπτόταν με τη μορφή ενός σοβαρού,  φαινομενικά 'ψυχρού' αγοριού που έμαθε να υπολογίζει τα πάντα και να μην ανοίγεται εύκολα σε κανέναν. Τον χαρακτήριζε ένα επίπεδο εξυπνάδας και ωριμότητας που τον ξεχώριζε απ τους συνομιλήκους του.