Οι εφιαλτικές αναμνήσεις των ημερών που πέρασαν φάνηκαν να κλειδώθηκαν σταδιακά στο συρτάρι ενός νου που κοίταζε μόνο το παρελθόν.  Αυτό το τελευταίο φρόντιζαν να μην πράξουν η Βαλσαμία και η Νεφέλη καθώς κατάλαβαν πως δεν έπρεπε να αφήνουν τα αρνητικά πρόσφατα γεγονότα να τους καθορίζουν σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Για αυτό προχώρησαν και δεν επέτρεψαν στο συμβάν που τις τσάκισε ψυχολογικά να τις επηρεάζει επ αορίστον.

Μπορεί ορισμένα γεγονότα να μένουν ανεπηρέαστα αλλά ακόμα και τα πιο μοιραία, τραγικά ή αποκαρδιωτικά δεν ενδείκνυται να μας επηρεάζουν μονίμως. Για αυτό έπειτα από πέντε μήνες  το Νεφελάκι συμπεριφερόταν σαν να ξέχασε το συμβάν και έδινε την αληθινή εντύπωση της δυνατής, πράγμα που χαροποιούσε την θεία της. Η ίδια ήθελε το κοριτσάκι να μην στερείται τα νιάτα του και να μην επιτρέπει στο σημάδι του παρελθόντος του να την πηγαίνει πίσω. 

                            [...]

Η Νεφέλη δεν μπορούσε να κοιμηθεί επειδή γυρνούσε διαρκώς πλευρό στο μαξιλάρι της... της ήταν δύσκολο και κάποια στιγμή άνοιξε τα μάτια της για να παρατηρήσει το ταβάνι, όταν κατάλαβε πως άδικα πιεζόταν να ηρεμήσει μέχρι  να την πάρει ο ύπνος.

 Η εικόνα ενός ξανθού, όμορφου, ονειρεμένου πρίγκιπα την επισκεπτόταν στα όνειρα της. Αυτό αποτελούσε τη βασική αιτία της δυσκολίας  της στον ύπνο. Έτσι γίνεται ορισμένες φορές...οι αλήθειες που κρύβουμε και δεν μπορούμε να παραδεχτούμε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό, μας επισκέπτονται κάποιες νύχτες και μας στοιχειώνουν.  Και η Νεφέλη ήταν από τους ανθρώπους που έμαθαν να κρύβουν εξαιρετικά όχι μόνο τα μυστικά αλλά και τα συναισθήματα τους σε σημείο που φαίνονταν υπερβολικά μαζεμένοι, ανέκφραστοι, κουμπωμένοι.

Προσδοκούσαν απλώς να περνούν απαρατήρητοι. Τους βόλευε όμως από τη μία αυτό: το να δίνουν την εντύπωση του εσωστρεφούς και μυστικοπαθούς ατόμου που δεν θα ανοιχτεί, δεν θα μιλήσει για τον εαυτό του εύκολα, ούτε θα ομολογήσει τα κρυμμένα εσώψυχα, μυστικά που κρατά φυλαγμένα μέσα του.

                    [...]

Kάπως έτσι ξεκίνησε η μέρα της...η δεσποινίδα δεν  είχε προετοιμαστεί νοητικά για το εξαιρετικό αλλά απρόβλεπτο της αποψινής βραδιάς. 

Είχε περάσει το μισό πρωινό με το μυαλό της να μην υπολογίζει τίποτα εκτός από τις δύο βασικές απασχολήσεις. Μελετούσε τα μαθήματα της σχολής και πρόβαρε το φόρεμα που ήθελε να βάλει την συγκεκριμένη νύχτα για να εμφανιστεί στο εστιατόριο. Μετά, πήγε στον καθρέφτη του δωματίου της και χαμογέλασε ονειρικά και συμπαθητικά στον εαυτό της, ενώ κρατούσε πάνω της το ιβουάρ άσπρο φόρεμα της. '' Απόψε άραγε θα περάσω όμορφα και έτσι όπως ακριβώς θέλω; Θα μπορέσω να συναντήσω γνωστούς από το πανεπιστήμιο για επικοινωνία; Χρυσή και αξιοθαύμαστη είναι η φίλη μου Υακίνθη, αλλά δεν μπορεί να παρευρεθεί στο πάρτι της σχολής σήμερα, οπότε δεν μπορώ να καθίσω σε ένα τραπέζι μόνη μου για όλη τη βραδιά.

Θα πλησιάσω όσα άτομα θεωρώ πως μου ταιριάζουν εμφανισιακά και εσωτερικά προκειμένου να κοινωνικοποιηθώ ανταλλάσσοντας μερικές κουβέντες. Ίσως τα άτομα που ανήκουν ως μέλη στη χορωδία, στο μπαλέτο ή στη λέσχη βιβλίων, είναι τα μόνα ιδεατά καθώς είναι  ειλικρινείς, ευγενικοί, δημιουργικοί, εύστροφοι, πνευματώδεις, αυθεντικοί '΄έκανε μονόλογο με τον εαυτό της.

 Καθώς εισήλθε στο εστιατόριο και χωρίς να προλάβει να περάσει καλά-καλά την είσοδο, πρόσεξε σε ένα από τα τραπέζια το ζευγάρι το οποίο χόρευε και στη πίστα του νυχτερινού κέντρου στη ταράτσα... σε εκείνο το πάρτι όπου τη προσκάλεσε στο παρελθόν η παλιά φίλη της.

Για μια ακόμη φορά αντίκρισε τον ξεχωριστό, πανέμορφο, χαρισματικό καβαλιέρο πρίγκιπα και τη ντάμα του μια λαμπερή, εξίσου γοητευτική νεαρή γυναίκα.

 Η εικόνα του ζευγαριού ισοδυναμούσε με τη πιο άσχημο θέαμα σύνθλιψης, απογοήτευσης και ίσως... 'προδοσίας' για την άτυχη Νεφέλη.

Την Δευτέρα το πρωί, η Υακίνθη έδειξε το ενδιαφέρον στη φίλη της ζητώντας της συμβουλές για το πως να γράψει ικανοποιητικά στην εξεταστική, που θα έστηναν το πικνικ τους στην εξοχή...Δεν την ρώτησε  για το πάρτι στο οποίο δεν πρόλαβε να πάει προς λύπη της επειδή δεν ήθελε να φέρει σε δύσκολη θέση την Νεφέλη. Άλλωστε η τελευταία της πέρασε το μήνυμα με τον τρόπο του χαρακτήρα της για το ότι προτιμά να της μιλά για διάφορα προσωπικά της θέματα μόνο όταν το νιώθει και της το επιτρέπει ο βαθμός άνεσης της. Το εκτιμούσε, το σεβόταν και της έμοιαζε λίγο κατά βάθος σε αυτό το κομμάτι.

«Πιστεύεις ότι θα τα καταφέρω στον διαγωνισμό λογοτεχνίας της σχολής;»

« Μα φυσικά, γιατί αμφισβητείς τις δυνατότητες σου και κυρίως τον εαυτό σου;»

« Από φοβία, ανασφάλεια κατά κύριο λόγο. Τώρα τελευταία άρχισα να αμφιβάλλω για τα πάντα. Για τίποτε δεν είμαι σίγουρη και δεν αποτολμώ να κάνω πολλές πράξεις ή βήματα. Σαν να είμαι έτοιμη να πάρω πίσω τα επιτεύγματα ακόμα και αν χρειαστεί » της εξήγησε με κάπως μπερδεμένο και μελαγχολικό ύφος η Νεφέλη...

Αναδρομή από ελάχιστους μήνες πριν...

Κάποιο απόγευμα, η Υακίνθη συναντήθηκε με την Νεφέλη εκτός σχολής μιας και είχε περάσει καιρός μέχρι να μπορέσουν να συμβαδίσουν τα προγράμματα τους. Οι πιεστικές εξετάσεις και η ψυχολογική στεναχώρια της Νεφέλης δεν τους επέτρεπαν να βρίσκονται αλλού πέρα από τον χώρο των σπουδών. Γι αυτό η Νεφέλη δέχτηκε μια αγκαλιά από την Υακίνθη πρώτη φορά και της εξήγησε τον λόγο για τον οποίο ήθελε να βρεθούν. Αποφάσισε να της αποκαλύψει το σημαντικό για εκείνη πρόσφατο γεγονός που συνδεόταν με ένα πρόσωπο...

 « Ξέρεις κάτι φίλη μου; Τους πρίγκιπες-πρότυπο του μυαλού μας δεν  θα τους γνωρίσουμε από τους ιστούς των ονείρων μας, τις τηλεοπτικές εκπομπές, ταινίες, τα καρτ-ποστάλ, τα εξώφυλλα περιοδικών, τις εφαρμογές φέισμπουκ...όχι απαραίτητα τουλάχιστον για να μην αποκλείσω την πιθανότητα. Θα τους συναντήσουμε στη πραγματική ζωή όπως συνέβη και σε εμένα » της μιλούσε ονειροπαρμένα και με όμορφη έκφραση προσώπου.

« Πως επέλεξες για σένα αυτή τη κοσμοθεωρία; Πριν λίγο καιρό, δήλωνες ερωτευμένη με ένα αποκύημα της φαντασίας σου. »

« Όντως...απλά αποφάσισα για εμένα πως δεν είναι πάντοτε καλό να είμαστε ερωτευμένοι μόνο με σενάρια, ανθρώπους και καταστάσεις της φαντασίας διαφορετικά γίνεται αρρωστημένο όταν δεν μπορείς να το ελέγξεις »

Τέτοια έλεγε η Νεφέλη... όταν και τότε δεν ήξερε την λυπητερή εικόνα που θα συναντούσε σε εκείνο το εστιατόριο.

Υ.Γ Θα σας εξηγήσω κάτι που ενδεχομένως δεν καταλάβατε. Η Νεφέλη είχε πλάσει παλιά στη φαντασία της τον αγαπημένο της πρίγκιπα μέχρι που θυμήθηκε ότι είδε εκείνον τον γοητευτικό καβαλιέρο της ντάμας στο χορό στον οποίο πήγε με την Άβα. Έκανε τη σύνδεση με εκείνον που είχε στο μυαλό της και κατάλαβε πως ο χορευτής δεν διαφέρει ιδιαίτερα από τον πρίγκιπα του νου της. Σταδιακά άρχισε να' ερωτεύεται' όλο και περισσότερο τον πραγματικό και να τον βάζει στα όνειρα της, αλλά η πραγματικότητα την προσγειώνει μόλις τον συναντά ξανά με τη ντάμα του...τότε καταλαβαίνει πως εκείνος ακόμα και ως υπαρκτό πρόσωπο είναι κάποιος που δεν θα γυρίσει να την προσέξει αφού είναι αφοσιωμένος στην  αγάπη' του. Ασχέτως το τι 'εκμυστηρευόταν' και το πόσο τρυφερά μιλούσε στην ίδια την ώρα που τον ονειροπολούσε.