{Το ζεύγος χόρευε τόσο μοναδικά και μαγικά και έδινε μια παραμυθένια, ρομαντική αίσθηση στο υπερβολικά μοντέρνο σκηνικό της νυχτερινής ζωής. Η Νεφελη επηρεάστηκε από αυτούς τους δύο αγνώστους, πράγμα απρόσμενο μιας και δεν τους ήξερε καθόλου. Ο καβαλιέρος και η ντάμα του βέβαια θύμιζαν ξεκάθαρα πρίγκιπα και πριγκίπισσα κάποιου μύθου ή ταινίας, αντίστοιχα. Ήταν τόσο όμοιοι με γαλαζοαίματους αριστοκράτες με  τα χρυσά τους μαλλιά να αστράφτουν στο ημιφώς. Ονειρεμένοι και επιδέξιοι στα χορευτικά βήματα που εκτελούσαν.

Θα μπορούσε να πει ότι μαγεύτηκε από τον συγκεκριμένο νεαρό καβαλιέρο όμως ντράπηκε να το ομολογήσει ακόμα και στον εαυτό της, από τη στιγμή που εκείνος συνόδευε και χόρευε με μια κοπέλα που κατά πάσα πιθανότητα ήταν η αγαπητικιά του. Η κοπέλα επηρεάστηκε ραγδαία στο θέμα της οπτικής αντίληψης των πραγμάτων...σαν κάτι να μετέβαλλε τα κουτάκια του μυαλού της τα οποία συνήθιζαν να αντιμετωπίζουν με φοβία, μελαγχολία τη ζωή και δίχως κάποιο συγκεκριμένο ενδιαφέρον. Από τότε  άρχιζε να πιστεύει εντονότερα στην ομορφιά της ζωής, στις δυνάμεις του εαυτού της και στην ύπαρξη του αληθινού έρωτα...}

                                 [...]

Η Νεφέλη προετοιμάστηκε για τον ύπνο της με τη τελετουργία που άρμοζε σε πριγκίπισσα περισσότερο από ότι σε μια φτωχή ταπεινή κοπέλα. Δοκίμασε μια μακριά ροζ δαντελένια νυχτικιά που ανακάλυψε τυχαία στη σοφίτα λίγες βδομάδες πριν, βούρτσισε τα μαλλιά της με μια ασημένια χτένα, έβαλε τσάι στη κούπα της, δοκίμασε να τοποθετήσει στα μαλλιά της πολύχρωμα τσιμπιδάκια και στέκες φτιαγμένες από πέρλες-κειμήλια της μαμάς της, το μοναδικό ίσως καλαίσθητο, ακριβό δώρο της από ένα γενναιόδωρο ζεύγος στο οποίο πρόσφερε τις υπηρεσίες της ως καμαριέρα.

Ποιος είπε λοιπόν ότι ακόμα και μια φτωχούλα που κατοικούσε στην λιτή μονοκατοικία των δυτικών προαστίων δεν μπορούσε να ονειροπολήσει ή και να δοκιμάσει να ζήσει μια στιγμή για να αισθανθεί βασιλοπούλα στη ψυχή της, εφόσον είχε την ανάγκη και την ικανότητα να το νιώσει.

Την ίδια στιγμή, στην άλλη άκρη της πόλης, ένα άλλο κορίτσι μεγαλωμένο σαν πριγκιποπούλα λόγω 'υψηλότερης' κοινωνικής τάξης, έκανε παρόμοια προετοιμασία και έστελνε ευχές στον νυχτερινό ουρανό με το ολόγιομο φεγγάρι. Ζητούσε από το σύμπαν και το θεό να την ευνοήσει με λίγο καλύτερη ζωή, από αυτήν που είχε τώρα.

Να μπορούσε  να πραγματώσει τα όνειρα της και να μην τα κρατούσε απλώς ανεκπλήρωτα μέσα στο κουκούλι του μυαλού της. Επιβάλλονταν να αναγεννηθούν και να αναπτυχθούν σαν τις ηλιαχτίδες, αυτές τις γραμμές φωτός που τόσο θαύμαζε και παρατηρούσε στο πρωινό της ξύπνημα.

                           [...]

Σε ένα διάλειμμα, η Υακίνθη το πανέμορφο, καλόβολο, γλυκύτατο κορίτσι...με τις κοντές ξανθές-ανοιχτό- καστανές μπούκλες και τη κομψή, θηλυπρεπής, στυλάτη ενδυμασία της αφού συζήτησε με τους καθηγητές για ένα θέμα που αφορούσε τη λειτουργία της τάξης, σκέφτηκε να κατευθυνθεί προς τον πρώτο όροφο και συγκεκριμένα στα κάγκελα του μπαλκονιού του.

Εκεί στεκόταν το μοναχικό κορίτσι το οποίο παρατηρούσε από ψηλά τα παρτέρια του κήπου της σχολής. Τόσο μεγάλα, καλλωπιστικά και πανέμορφα στόλιζαν τις πλευρές του και ταυτόχρονα προσκαλούσαν την Νεφέλη να έρθει προς το μέρος τους, ώστε να τους εξομολογηθεί τις χαρούμενες ή δύσκολες ώρες της. Αυτά με τη σειρά τους θα της μετέδιδαν την ομορφιά της εικόνας τους και θα της τόνωναν τη διάθεση.

Όμως η Νεφέλη φαινόταν ανήμπορη να αλλάξει τρόπο σκέψης και να ξεφύγει από τα αρνητικά της. Η επιθυμία της  Υακίνθης να την βοηθήσει,  ήταν το πρώτο πράγμα που είχε στο μυαλό της από το πρωί και το θεωρούσε σαν βασική εκκρεμότητα αναγκαία για επίλυση.

'Ετσι προσέγγισε τη Νεφέλη λέγοντας της: « Γεια, έχω να σου κάνω μια πρόταση » της χαμογέλασε καλοκάγαθα και εγκάρδια με ένα βλέμμα σίγουρο πως θα ικανοποιούσε πολύ την μελαγχολική και μουτρωμένη κοπέλα «Θέλεις να με επισκεφτείς στο εξοχικό μου το επικείμενο Σάββατο;»

« Φυσικά και το επιθυμώ » της απάντησε η Νεφέλη της οποίας φώτισε το πρόσωπο από ενθουσιασμό και ευθυμία μιας και δεν είχε δεχτεί ποτέ πρόταση από κάποιο κορίτσι της σχολής για γνωριμία, πιθανή καλλιέργεια και δημιουργία πιο βαθύτερης φιλικής σχέσης.

« Για μισό λεπτό, εσύ είσαι η φημισμένη φοιτήτρια της σχολής μας με το καταπληκτικό και εξεζητημένο τρόπο ντυσίματος;» τη ρώτησε η συνεπαρμένη  Νεφέλη,  μόλις άρχισε να την παρατηρεί πιο αναλυτικά.

« Ναι,  μπορείς να με πεις και πριγκίπισσα.. εντός κάποιου πλαισίου πιο σωστά θα έλεγα. Θα σου δείξω ένα μέρος και θα καταλάβεις ότι δικαίως θα επαληθευτούν τα λόγια και οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιούν ορισμένοι για εμένα » 

« Τι ωραία! Αν πρόκειται να μου δείξεις καταπληκτικές τουαλέτες, πουεντ μπαλαρίνες, τιάρες και πολλά σχετικά να ξέρεις πως θα ενθουσιαστώ πάρα πολύ καθώς πρόκειται για τα λατρεμένα μου αντικείμενα. Εννοώ πως αγαπώ πολύ να έχω δικά μου ή να τα βρίσκω ραμμένα από απλά χειροποίητα  υλικά, επειδή με θεωρώ προσωπικά μια πριγκιπέσσα, χωρίς να είμαι... ή ίσως προσπαθώ να αποτελώ μια εκδοχή της πριγκίπισσας » της εξήγησε σε μετριόφρων τόνο η Νεφέλη.

« Επίσης να προσθέσω ότι είσαι πανέμορφη, το στυλ που διάλεξες σήμερα σου πηγαίνει απίστευτα » της έκανε κομπλιμέντο. Οι δύο κοπέλες μέσα από αυτήν την...διαφορετική απο τα συνηθισμένα, 'πρωτότυπη' και ενδιαφέρουσα συζήτηση χάρηκαν ειλικρινά και συνέχισαν να κάνουν παρέα πιο συχνά στα διαλείμματα των σπουδών τους. Διαπίστωσαν ότι είχαν δίκιο για την' αύρα' που τις τύλιγε και επεδίωκε να τις φέρει κοντά με σκοπό την ανάπτυξη φιλίας.

Τα δύο κορίτσια ξεκίνησαν με τα ποδήλατα τους εκείνο το μεσημεριανό ανοιξιάτικο Σάββατο και είχαν κανονίσει να γυρίσουν με το αυτοκίνητο της μαμάς της Υακίνθης, όταν θα κατέφτανε μερικές ώρες αργότερα στο εξοχικό για να τις πάρει και να τις γυρίσει στην πόλη.

Η δεύτερη κατοικία της οικογένειας της Υακίνθης βρισκόταν αρκετά μακριά από την πόλη, τουλάχιστον ένα μισάωρο απόσταση και το μόνο καλό σημείο στην υπόθεση ήταν ότι υπήρχαν πινακίδες σημάνσεων στον ασφαλτόδρομο που καθοδηγούσαν και εντός της καρδιάς του δάσους. Το εξοχικό δεν άργησε να διακριθεί και να ξεχωρίσει από τα μάτια τους, έτσι 'γιγάντιο', μνημειακό' μεγαλοπρεπές,  υπέροχο και 'λυρικό'  που ήταν.

« Μα αυτό το σπίτι είναι εντυπωσιακό, όμορφο και εξαιρετικά επιβλητικό. Μου προξενεί αίσθηση και μόνο από το εξωτερικό του » το επαίνεσε η μαγεμένη και εκστασιασμένη Νεφέλη και αισθάνθηκε σαν να εισήλθε στα τοιχώματα του παλατιού μιας μεγαλοπρεπούς βασίλισσας ή πριγκίπισσας.

« Ναι τι παράξενο ώρες ώρες να το σκέφτομαι...  το εξοχικό μου είναι πιο όμορφο απ το πατρικό μου όχι μονο στη όψη αλλα και επειδή » έκανε μια μικρή παύση και η σιωπή της σήμαινε πολλά μηνύματα για την Νεφέλη.

Όταν βρήκε την αυτοκυριαρχία και το κουράγιο να μιλήσει η Υακίνθη συνέχισε και καθώς της αφηγούνταν, ξετυλιγόταν το κουβάρι του μίτου της περιέργειας της Νεφέλης για τη ζωή της φίλης της: « όταν οι γονείς μου χώρισαν συναινετικά, εγώ στεναχωρήθηκα πολύ σε σημείο που αρνιόμουν να βγω από το δωμάτιο μου και να πάω στο σχολείο. Το είχα πάρει πολύ πεισματικά και μέσω αυτής της αντίδρασης εξέφραζα την πικρία μου.

Ο παππούς μου διάσημος εφευρέτης στη περιοχή μας εκείνη την εποχή, επειδή με πρόσεξε πολύ καλά πήρε μια απόφαση για να μην με βλέπει μόνιμα πικραμένη. Έβαλε σκοπό ζωής και για εμένα, με τη δύναμη της πειθαρχίας, της εργατικότητας του εαυτού του να χτίσει το πιο λαμπερό, ξεχωριστό, 'πομπώδες'  εξοχικό . Θα αποδεικνύονταν σημαντικό για όλους μας, επειδή θα επρόκειτο για ένα χώρο όπου θα συναντούσα την πιο καλαίσθητη αρχιτεκτονική όπως την ονειρεύτηκα μέσα από τα βιβλία.

Σε τούτο το σπίτι συνάντησα αγαπημένα μου χρώματα και σχέδια  σε μορφή μαρμάρων, επίπλων, τα περισσότερα νοτισμένα με αριστοκρατικό ύφος, πίνακες με βαρόνους και άλλους ευγενείς της παλιάς εποχής,   και γενικότερα μια μοναδική αίσθηση. Εκεί θα ζούσα όλες τις ομορφότερες, καίριες και γαλήνιες αναμνήσεις μου »

« Κατάλαβα, γιατί γαλήνιες όμως;»

« Επειδή πίστευα από πάντα πως μόνο στη συγκεκριμένη κατοικία μπορούσα να βρω τη γαλήνη και ευφορία ηρεμίας, μακριά από το πατρικό όπου πρωταγωνιστούσαν οι τσακωμοί και γενικότερα το άσχημο περιβάλλον επικοινωνίας μεταξύ των γονιών μου.

Μονάχα στο εξοχικό είχα βρει ένα μέρος όπου μπορούσα να περάσω λατρευτές στιγμές συντροφιά με τον παππού και τις λιγοστές φίλες που προσκαλούσα κατά καιρούς » παραδέχτηκε με γλυκιά ειλικρίνεια η Υακίνθη.

Στη συνέχεια της αποκάλυψε με φωνή ραγισμένη από την αναστάτωση και τη συνειδητοποίηση πως η Άβα είχε υπάρξει και δική της φίλη στο μακρινό παρελθόν. Η Νεφέλη κατά τη διάρκεια της διήγησης της, την παρατηρούσε με γλυκύτητα, ευσπλαχνία και έντονο το αίσθημα να της προσφέρει κάτι έτσι ώστε να διώξει τη στεναχώρια και το ψυχικό βάρος ολόκληρου του παρελθοντικού πόνου που ήταν αναγκασμένη να υποστεί από κάποια άδικη μοίρα(;) η κακόμοιρη κοπέλα.

«Απ αυτήν έλαβα πίκρες και όλα τα ψυχρά. Στην αρχή όπως κάθε άτομο μου έδειχνε μόνο τα αγαθά της προσωπικότητας και της συντροφιάς της, ωστόσο αυτα τα πολλά αγαθά γίνονταν στη συνέχεια πικρά, παγωμένα και συμφεροντολογικά » της αφηγούνταν με δυνατό το αίσθημα της αποκαρδιωτικής συνειδητοποίησης της πραγματικότητας.

Όταν η Νεφέλη της εξομολογήθηκε με περισσότερες λεπτομέρειες τα παθήματα της και όλες τα αρνητικές καταστάσεις που βίωσε όσο έκανε παρέα με την Άβα, η Υακίνθη έφτασε στο τελικό απολογισμό και συμπέρασμα και δήλωσε στην Νεφέλη: « Δεν ήταν πραγματική σου φίλη...δεν υπήρξε και δεν κατάφερε να γίνει ποτέ » τα λόγια της καίτοι αληθινά,  τόνωσαν το ηθικό της Νεφέλης που έπαψε να κατηγορεί και να μειώνει τον εαυτό της.

Μέχρι να κάνει αυτή την ειλικρινής κουβέντα με την Υακίνθη, πίστευε πως η ίδια ευθυνόταν και ότι κουβαλούσε κάτι μέσα της που στεκόταν εμπόδιο στις φιλίες της με τους γύρω ανθρώπους. Μια πεποίθηση αποδεδειγμένα λανθασμένη.

 Η Άβα τη  χρησιμοποίησε για το συμφέρον της  και όχι όπως ήλπιζε και προσδοκούσε η Υακίνθη. Δεν περίμενε ότι θα λάμβανε την είσπραξη μοχθηρότητας και απογοήτευσης απ τη φιλία της. Ωστόσο δεν φάνηκε να την έλαβε υπόψην του το σύμπαν, αφού της έφερε στο δρόμο τη συγκεκριμένη ακατάλληλη κοπέλα.

Εν τέλει τα δυο κορίτσια κινήθηκαν και πορεύτηκαν στα μονοπάτια της ζωής μαζί. Η απογοήτευση τους για την Άβα, αποτέλεσε το κομβικό κοινό που τις έσμιξε με έναν δυνατό φιλικό δεσμό συμπαράστασης, σεβασμού, αποδοχής και κατανόησης. Μια αύρα ηλιαχτίδας όμοια με εκείνη που διακρίνονταν από το παράθυρο, τις έκανε να νιώσουν κοντά σε σημείο που αγκαλιάστηκαν και έδωσαν όρκο τιμής πως θα φρόντιζαν να τονώσουν και να προστατεύσουν την φιλία τους. 

                          [...]

Μια βδομάδα αργότερα, η Νεφέλη τηλεφώνησε στην Άβα και της πρότεινε να συναντηθούν από κοντά καθώς ήθελε να της πει κάτι σημαντικό. Η Άβα συμφώνησε καθώς δεν ήθελε με τίποτα να παραμείνει σπίτι μια τέτοια ηλιόλουστα έντονη μέρα. Κυριολεκτικά έφριττε επειδή καμία απ τις υπόλοιπες φίλες της δεν μπορούσε να της κάνει παρέα. Η Νεφέλη κατάφτασε στη παραλία με τα πεύκα καθώς εκεί όρισαν το τόπο συνάντησης. Με μια τσάντα κρατημένη στα χέρια της αμήχανα, έψαχνε το κουράγιο να της πει αυτό για το οποίο ετοιμαζόταν μέρες και μέρες.

«Ξέρεις Άβα, με συγχωρείς αλλα δεν νιώθω άνετα δίπλα σου, όποτε βγαίνουμε έξω για βόλτα » σκέφτηκε προσεκτικά τα επόμενα λόγια της και παρά τον δισταγμό της τα εξέφρασε: « Αυτό που θέλω να πω για να γίνω πιο συγκεκριμένη και σαφής: Δεν μπορώ να κάνω παρέα μαζί σου πλέον »

«Σιγά δεν πειραζει δεν θα στεναχωρηθώ κιολας, πολλοι με επιθυμούν  και με αποζητάνε στη παρέα τους, στο καλό και να μου γράφεις λοιπόν » ήρθε η απάντηση της με κακία και ψυχρή αδιαφορία. Η Νεφέλη περίμενε πως η Άβα θα αντιδρούσε διαφορετικά: πιο συναισθηματικά, πιο στενάχωρα στο ενδεχόμενο να χάσει τη γλυκιά της φίλη. Μια φίλη θα λυπόταν αν η άλλη της ζητούσε να διακόψουν το δέσιμο τους και συνεπώς θα την έχανε. Αν ηταν πραγματική όμως... και η Άβα απέδειξε περίτρανα μόλις τώρα πως δεν ήταν καθόλου άξια και πραγματική φίλη.

Η Υακίνθη καταλάβαινε πολύ καλά τη Νεφέλη-όπως αντίστροφα και εκείνη καταλάβαινε τη πρώτη-και τη ιδιοσυγκρασία της. Ήξερε τι σήμαινε να είσαι μοναχική, ονειροπόλα, ξεχωριστή λόγω εξυπνάδας και αποκομμένη από το σχολικό περιβάλλον...επειδή είχε περάσει τα ίδια ζόρια και δοκιμασίες...