|Έλλη|

«Ναι και τώρα ο Παύλος δεν του μιλάει, έλα σταμάτα!» γελάω στον Τζάστιν που δεν σταματά να φιλά τον λαιμό μου και να με αγκαλιάζει όσο προσπαθώ να εξηγήσω στην Πούνζι πως το αγόρι μου πλέον δεν μιλάει με τον αδερφό της.

«Και ότι δηλαδή εσύ όντως τα είχες κρυφά με τον αδερφό μου για έξι μήνες και τώρα είσαι με τον Τζάστιν» προφέρει η Ραπουνζέλ δύσπιστη.

«Ε ναι, δεν φαίνεται;» γελάει ο Τζάστιν και φιλάει ρουφηχτά το μάγουλο μου κάνοντας με να κοκκινήσω. Σφίγγω το χέρι του στο δικό μου. Η Πούνζι κοιτάζει την Μέριντα και η κοκκινομάλλα της αποκρίνεται με την ίδια απορία στο βλέμμα. Ο Κλάους έχει χώσει τα χέρια του στις τσέπες του παντελονιού του.

«Για να καταλάβω τώρα... ο Πολ το γνωρίζει όλο αυτό;» ρωτάει ο φίλος του πρώην μου και λικνίζει το σώμα του μπροστά και πίσω.

«Ναι το ξέρει, αλλά τι σημασία έχει;» απαντά το αγόρι μου κοιτώντας τον άγρια.

«Όχι ρε παιδί μου, για να υπολογίζουμε πόσο θα ζήσεις ακόμα. Ασφάλεια ζωής έχουμε;» συνεχίζει ο Κλάους καθώς μας κοιτά με απορία και αυτό με κάνει να ανασηκώσω τα φρύδια μου. Μα δεν καταλαβαίνω, στην τελική εγώ με τον Πολ είχαμε κάτι που τελείωσε. Ο ίδιος το διάλεξε. Ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα του τότε;

«Μπορούμε να μην μιλάμε γι' αυτό; Και στην τελική, που στο διάολο είναι αυτός ο μαλάκας;» ξεφυσάει ηχηρά ο Τζάστιν και με σφίγγει στην αγκαλιά του. Χαλαρώνω επάνω στο σώμα του.

«Δεν ήρθε γιατί δεν ήταν πολύ καλά. Θα έρθει από την επόμενη ώρα» απαντά η αδερφή του κοιτώντας τον ερωτηματικά. Κάθεται καλύτερα στο παγκάκι και έπειτα κοιτάζει εμένα.

«Θα σε ρωτήσω για τελευταία φορά Τζάστιν, είσαι σίγουρος πως ο Πολ γνωρίζει για εσάς;» επιμένει ο Κλάους κάνοντας τον Τζάστιν να αγανακτήσει.

«Μην μου πρήζεις τα αρχίδια, είδε πως φύγαμε μαζί από το πάρτι του σχολείου και χθες βρεθήκαμε και του το είπα. Πάνω σε αυτό μου απάντησε πως τα είχε όντως με την Έλλη μέχρι πριν... δύο βδομάδες;» του απαντά απότομα. Κατεβάζω το βλέμμα μου στο πάτωμα και αφήνω το αγόρι μου να φιλήσει τον ώμο μου. Δεν καταλαβαίνω γιατί κανένας δεν μπορεί να χαρεί μια φορά μαζί μου. Και στο κάτω κάτω της γραφής, τον Τζάστιν δεν τον ενδιαφέρει που έχω παρελθόν με τον κολλητό του, γιατί να ενδιαφέρει τον Πολ; Η ώρα περνάει και εγώ είμαι μπροστά από το ντουλαπάκι μου και περιμένω τον Τζάστιν να έρθει να με πάρει για να πάμε μαζί στην αίθουσα της χημείας. Γυρίζω το κεφάλι μου στο πλάι όπου βλέπω την Πούνζι να μιλάει με τον Πολ στο τέλος του διαδρόμου. Εκείνος την κοιτάζει με προσοχή και κουνά καταφατικά το κεφάλι του σε αυτό που του λέει. Μοιάζει κουρασμένος και ταλαιπωρημένος.

«Μωρό μου, γε-ΙΑΑΑ!» γυρίζω απότομα στην στριγκλιά του Τζάστιν μόνο και μόνο για να τον δω με έναν χυμένο καφέ επάνω του. Το φυτό της τάξης βρίσκεται στο πάτωμα και τον κοιτάζει με ένα απολογητικό βλέμμα.

«Σ-σ-συ-υ-συγ-συγγ-συγγνώμη» λέει με τρεμάμενη φωνή η Εύη καθώς κοιτάζει τον Τζάστιν. Το πρόσωπο της έχει γίνει κατακόκκινο κάνοντας μια προσπάθεια να ισιώσει τα γυαλιά της.

«Δεν πειράζει, απλά με έκαψες με τον καφέ. Έλα» της τείνει το χέρι του και εκείνη τον κοιτάζει στα μάτια ρίχνοντας του ένα μεγάλο χαμόγελο. Ανασηκώνω τα φρύδια μου καθώς φτάνω δίπλα του.

«Πως σε λένε είπαμε;» την ρωτάει με χαμόγελο το αγόρι μου.

«Τ-Τ-Τε-Τε-»

«Διακόπτω κάτι;» ρωτάω απότομα και κάνω την Τέτμινσον να με κοιτάζει με το βλέμμα της να παγώνει. Κατεβάζει το κεφάλι της χαμηλά και φεύγει γρήγορα προς το τέλος του διαδρόμου όπου βλέπω τα αδέρφια Γουέστ να με κοιτάζουν. Μετά από δύο βδομάδες, είναι η πρώτη φορά που βλέπω τον Πολ να κοιτά εμένα ξανά. Κουνά αποδοκιμαστικά το κεφάλι του πριν γυρίσει την πλάτη του και φύγει προς τις αίθουσες.

«Αυτό ήταν κάπως απότομο» σχολιάζει το αγόρι μου και γελά ελαφρώς στο τέλος της πρότασης του.

«Ναι δεν είδες ότι σε κοίταζε σαν λουκουμάκι» τον ειρωνεύομαι και εκείνος με αγκαλιάζει από τους ώμους.

«Και ότι εσύ δηλαδή τώρα ζηλεύεις το φυτό;» μου λέει γελώντας μέχρι να γυρίσω να τον κοιτάξω με το πιο άγριο μου βλέμμα για να σταματήσει.

«Δεν ζηλεύω, απλά δεν μου άρεσε ο τρόπος που σε κοίταξε» εκείνος με φέρνει κοντά του για να μου δώσει ένα φιλί. Χαμογελάω επάνω στα χείλη του και τον χαζεύω μόλις απομακρυνθώ ελαχίστως από κοντά του.

«Δεν έχεις κανένα λόγο να φοβάσαι, είμαι δικός σου» μου ψιθυρίζει την ώρα που περπατάμε μαζί για την αίθουσα της χημείας ώσπου στα μισά της διαδρομής ένας καθηγητής μας σταματά για να μιλήσει λίγο στο αγόρι μου. Μου ζητά να τον περιμένω ακριβώς εκεί, έξω από την πόρτα της αίθουσας των εικαστικών μέχρι να γυρίσει πίσω για να πάμε στο μάθημα. Η πόρτα ανοίγει απότομα και ένα χέρι με τραβά μέσα στην αίθουσα των εικαστικών. Μια στριγγλιά ξεφεύγει από τα χείλη μου μέχρι τα μάτια μου να συναντήσουν τα μάτια του Πολ. Τον σπρώχνω μακριά μου για να ξεκολλήσω το σώμα μου από την πόρτα.

«Τι θέλεις;» του μιλάω απότομα. Εκείνος γελάει ειρωνικά και σηκώνει το βλέμμα του στο ταβάνι πριν το ξανά κατεβάσει για να συναντήσει τα μάτια μου.

«Δεν θα το πίστευα ποτέ μα ποτέ πως είσαι τόσο καλό πουτανάκι, πραγματικά. Με τον κολλητό μου Έλλη, αλήθεια;» με χειροκροτάει ειρωνικά και εγώ σαστίζω κοιτώντας το πικραμένο γέλιο του. Κρατώ καλύτερα τα βιβλία στα χέρια μου.

«Τι εννοείς;» στραβώνω το στόμα μου ειρωνικά και επανακτώ την κυριαρχία μου.

«Ήρθες εσύ, ΕΣΥ, να με κατηγορήσεις πως σε απατάω με την Βίκυ ενώ στην πραγματικότητα θέλεις τον κολλητό μου; Δηλαδή αλήθεια, πόσο σάπια είσαι, πες μου» φτύνει τις λέξεις του μειώνοντας με αλλά δεν μπορεί να μου γίνει περισσότερο αδιάφορος.

«Ανέπτυξα συναισθήματα για τον κολλητό σου μετά από εσένα, είτε θέλεις να το πιστέψεις, είτε όχι» του μιλάω αργά κοιτώντας τον στα μάτια, κάτι που βλέπω καθαρά ότι τον πονάει. Τώρα δεν σου άρεσε.

«Α αν είναι να λέμε μαλακίες, ναι. Και εγώ σου τα φόρεσα» σταυρώνει τα χέρια του κάτω από το στήθος του και κάνει ένα βήμα πίσω από εμένα. Εγώ κρατώ τα βιβλία μου στην αγκαλιά μου.

«Πολ μην ανοίγεις αυτή την κουβέντα γιατί δεν σε συμφέρει» του λέω ρουθουνίζοντας ειρωνικά στο τέλος της πρότασης μου.

«Δεν με ΣΥΜΦΕΡΕΙ; Δεν με συμφέρει; Εσένα δηλαδή σε συμφέρει ότι πηδηχτήκατε από το πρώτο βράδυ που μείνατε μαζί; Και για πες μου Έλλη, εσύ που τόσο πολύ με ήθελες και έκοβες φλέβες για πάρτη μου, πως γίνεται να είσαι με έναν άλλον δύο βδομάδες μετά από τον χωρισμό μας;» με ρωτάει με ένταση στη φωνή του και ξαφνικά οι σκηνές τρέχουν στο κεφάλι μου σαν ταινία. Θυμάμαι το κλαδάκι που ακούστηκε να ραγίζει λίγο πιο έξω από το μπαρ, θυμάμαι το αυτοκίνητο του παρκαρισμένο λίγο πιο πέρα από το σπίτι του Τζάστιν.

«Με απαρνήθηκες δύο φορές, θα μπορούσες να το έχεις σταματήσει αν με ήθελες πραγματικά» του απαντώ απόλυτη. Δεν μετανιώνω για τίποτα, δεν κάνω πίσω τώρα.

«Συνεχίζεις να μην απαντάς στην ερώτηση μου γιατί δεν σε συμφέρει. Δεν σκέφτηκες στιγμή ότι ίσως προσπαθούσα να προστατέψω εσένα και τον εαυτό μου από το μπάχαλο που θα δημιουργούνταν αν μάθαιναν ότι τα έχω μαζί σου αλλά σε εσένα από ότι φαίνεται αρέσει η δημοσιότητα. Όλο το σχολείο μιλάει για την Έλλη και τον Τζάστιν. Αλλά δεν φτάνει αυτό. Ξαφνικά όλοι μάθανε πως πριν από αυτόν τα είχες και με εμένα και ξέρεις πως με φωνάζουν τώρα; ΚΕΡΑΤΆ» φωνάζει στο πρόσωπο μου κάνοντας με να γελάσω ειρωνικά και να τον κοιτάξω πλάγια. Γυρίζω το βλέμμα μου ξανά σε αυτόν και τον καρφώνω με τα μάτια μου.

«Πολύ ιπποτικό το παραμύθι σου Γουέστ αλλά δεν θα το πάρω. Τον Τζάστιν δεν τον ενδιαφέρει αν θα δημιουργηθεί σαματάς, γιατί είναι εκεί για εμένα. Όσο για το υποκοριστικό σου... τι να πω-»

«Είναι εκεί για εσένα; Η σχέση μιας βδομάδας είναι εκεί για εσένα;» μου λέει σχεδόν έξαλλος τραβώντας τα μαλλιά του μέσα στην χούφτα του χεριού του. Με την παλάμη μου αγγίζω απαλά τον ώμο του και τον κοιτάζω παρηγορητικά.

«Παύλο, γιατί συνεχίζεις να ασχολείσαι μαζί μου; Σε παρακαλώ, βρες κάποια άλλη να απασχοληθείς. Χωρίς να θέλω να στο χαλάσω, σε ξεπέρασα στο πάρτι των Χριστουγέννων. Δεν υπάρχεις πια» χτύπησα απαλά τον ώμο του στο ίδιο σημείο και τον άφησα σίξυλο πίσω μου πριν κλείσω την πόρτα της αίθουσα των εικαστικών. Πάνω στην ώρα ήρθε το αγόρι μου που με χαρά φίλησε το κούτελο μου και φύγαμε μαζί για το μάθημα μας. Όλα ήταν τέλεια.