|Έλλη|

Μέριντα - Τελείωνε! Θα αρχίσει ο αγώνας στο τέλος έτσι όπως το πας!

Έλλη - Σταμάτα ρε Μέριντα, μάσκαρα βάζω ο άνθρωπος.

Κλείνω ελαφρώς το δεξί μου μάτι και ανοίγω το στόμα μου. Πάντα βάζεις καλύτερα μάσκαρα έτσι.

Μέριντα - Έλλη δεν θα προλάβω τον Κλάους όταν μπαίνει στο γήπεδο, θα φύγω μόνη μου!

Κλαψουρίζει από το εσωτερικό του δωματίου μου και εγώ στριφογυρίζω τα μάτια μου. Α τέλεια, λερώθηκα τώρα.

Έλλη - Βγαίνω, σκάσε.

Σκουπίζομαι όπως όπως και βγαίνω από το μικρό μπάνιο της φοιτητική εστίας μου. Την κοιτάζω από πάνω μέχρι κάτω. Είναι καθισμένη στην άκρη του κρεβατιού μου και φοράει μια μπλε μπλούζα που γράφει "Kiss me", ένα λαδί κοντό παντελόνι με σούρες στην άκρη, καουμπόικες μπότες και ένα μπουφάν με επιγραφή "23 Klaus".

Μέριντα - Άντε επιτέλους, πάμε!

Σηκώνεται γρήγορα τραβώντας με από το χέρι. Ίσα που προλαβαίνω να αρπάξω το κινητό μου και τα κλειδιά μου από το γραφείο. Κλειδώνω γρήγορα το δωμάτιο μου και χωρίς καθυστερήσεις η φίλη μου με τραβολογάει μέχρι τα πίσω γήπεδα, και συγκεκριμένα το γήπεδο του φούτμπολ. Αμερικανικό ποδόσφαιρο μου ήθελαν στο Ποπ Κορν Λόφιν, είχε και στο χωριό του ο γερο-Γουέστ...

Μέριντα - Ευτυχώς δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα, βλέπω κόσμο να έρχεται.

Έλλη - Ποιοι παίζουν τέλος πάντων;

Μέριντα - Τα αγόρια του πανεπιστημίου με τα αγόρια του Εράσμους! Δεν είναι τέλειο;

Χμ, αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι σε ποια ομάδα παίζει ο Τζάστιν. Στους δικούς μας λογικά.

Έλλη - Εξαίσιο, δεν το συζητώ.

Την ειρωνεύομαι και τραβάω γρήγορα το χέρι μου από το δικό της. Περπατάω με αέρα ντίβας μόλις μπω στο γήπεδο, οι πρωτοετείς κοιτάνε τον ξανθό κότσο μου και το αρκετά αποκαλυπτικό λευκό μπλουζάκι μου. Είναι τόσο-όσο για έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Το κολλητό μου τζιν αγκαλιάζει τις καμπύλες μου μέχρι τον αστράγαλο. Άσπρα πάνινα δένουν γύρω από τα πόδια μου όμως λείπει το πιο σημαντικό, μπουφάν. Δεν περίμενα να έχει τέτοιο αέρα σήμερα, Οκτώβρης είναι άλλωστε. Τέλος πάντων, ας ελπίσουμε να μην αρρωστήσω.

Μέριντα - Ο Κλάους μου είπε ότι μπορούμε να καθήσουμε πάνω από τις θέσεις των καθηγητών. Βλέπω την Κλίντον, άρα μάλλον κάπου εκεί πρέπει να πάμε.

Μου δείχνει με το δάχτυλο της τις κερκίδες κοντά στο μέσο του γηπέδου, κουνώ το κεφάλι μου καταφατικά και περπατάω μπροστά. Περνώντας ανάμεσα από τα καθίσματα ακούω κάποιον να με φωνάζει, με το επίθετο μου συγκεκριμένα. Γυρνώ το κεφάλι μου προσπαθώντας να καταλάβω από πού έρχεται αυτή η φωνή μέχρι να δω έναν συμφοιτητή μου να τρέχει προς το μέρος μας.

; - Τζόνσον! Μπορείς να δώσεις αυτό εδώ στην Ραπουνζέλ; Σε παρακαλώ;

Τείνει το χέρι του και μου δίνει ένα μπουφάν με την επιγραφή "17 Peter". Ο Πίτερ είναι αυτός; Αυτός που η κολλητή μου με παράτησε στην εκδρομή και πήγε να κοιμηθεί μαζί του αφήνοντας τον αδελφό της να έρθει στην δική μου τέντα;

Αχ Πολ...

Έλλη - Μάλιστα;

Πίτερ - Ευχαριστώ!

Φεύγει γρήγορα πηδώντας τις κερκίδες σαν μαϊμού. Από την στολή του φαίνεται πως και αυτός παίζει στον αγώνα. Οι δικοί μας φοράνε λευκά και οι Εράσμους φοράνε μπλε, αν κρίνω από τα μπουφάν. Γυρίζω ελαφρώς το βλέμμα μου στην Μέριντα.

Έλλη - Εδώ είναι καλά;

Της δείχνω τις θέσεις μπροστά μου αλλά εκείνη κοιτάζει εξονυχιστικά το πλήθος κοντά στις πύλες του γηπέδου. Γυρίζω εκνευρισμένη τα μάτια μου και κάθομαι όπου βρω, λίγο μετά ακολουθεί και εκείνη.

Μέριντα - Ωραία θέση βρήκες! Από εδώ φαινόμαστε σίγουρα!

Μου λέει ενθουσιασμένη και κάθεται γρήγορα δίπλα μου. Ναι, μη μου πεις!

Η ώρα περνάει ελαφρώς και ο αγώνας είναι έτοιμος να ξεκινήσει. Οι οπαδοί έχουν πάρει όλοι τις θέσεις τους στις κερκίδες, σχεδόν έχει γεμίσει το γήπεδο. Λίγο πιο δίπλα από εμάς κάθονται κορίτσια από το πρώτο έτος ενώ από την άλλη μεριά κορίτσια του τέταρτου έτους. Είμαστε μέσα σε ένα συνονθύλευμα γυναικών που ήρθαν να απολαύσουν ξύλο και κοιλιακούς.

; - Αχ ρε εσύ, έμαθες ότι ο Φρέντρικ θα παίξει με τους Εράσμους;

;; - Τι; Για ποιο λόγο;

; - Είπαν ότι είναι πολύ φίλοι του και δεν συμπλήρωναν ομάδα αλλά κάτι ακούστηκε πως δεν ήθελε την άλλη ομάδα γιατί ήταν ο Γουέστ μέχρι πριν λίγο καιρό!

;; - ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ Ο ΠΟΛ; ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΗΡΘΑ;

Γουρλώνω τα μάτια μου και γυρνάω να κοιτάξω την κατίνα του πρώτου έτους που θα της βγάλω το μαλλί από την ρίζα άμα συνεχίσει λίγο ακόμα. Αυτές δεν με έχουν πάρει χαμπάρι και συνεχίζουν να μιλάνε.

; - Ουυυ καλέ τώρα; Αυτός έχει καιρό που έφυγε, σχεδόν όταν ξεκίνησε το πρόγραμμα του Εράσμους! Τώρα τελευταία τον βλέπω να παίζει πολύ γκολφ και αααααχ- αν τον δεις είναι κούκλος! Φήμες λένε ότι έφυγε από την ομάδα μετά που μπήκε ο Τζάστιν γιατί είναι φουλ μαλωμένοι! Η Βίκυ μου τα είπε που είναι στην ομάδα μαζορετών. Δεν ξέρω αν όλα αυτά που λέει είναι αλήθεια, αλλά αν ισχύει, έχει πάει και με τους δύο!

Έλλη - Και που ακριβώς βρίσκεις το ψέμα εσύ δηλαδή; Δεν φαίνεται από μακριά ότι είναι τσόλ-

Λέω δυνατά κοιτώντας τες αλλά η Μέριντα το καταλαβαίνει έγκαιρα και με πιάνει γρήγορα από τους ώμους γυρίζοντας με μπροστά. Σταυρώνω νευριασμένη τα χέρια μου όσο οι σιχαμερές κοτσομπόλες έχουν μείνει σίξυλες όταν κατάλαβαν πως τις ακούω εγώ. Η φίλη μου χαμογελάει αμήχανα στις μαλακισμένες και τους κάνει νόημα πως δεν πήγαινε για αυτές, αλλά για αυτές πήγαινε! Και τι μανία είναι αυτή με τους πρώην μου ρε πούστη μου; Χάθηκε να ασχοληθούν όλοι με κανέναν άλλον; Ασιχτίρι δηλαδή.

Μέριντα - Έλα ηρέμησε, ξεκινάει ο αγώνας.

Οι παίκτες βγαίνουν λίγοι λίγοι από τις πύλες του γηπέδου και το κοινό αφηνιάζει. Κόρνες και συνθήματα ακούγονται από κάθε μεριά της κερκίδας, εγώ δεν κάνω καν τον κόπο να σηκωθώ. Χειροκροτώ ελαφρώς βλέποντας τους παίκτες να φοράνε τα βαριά κράνη και τις υπερογκόδεις στολές τους. Ένα ελαφρύ αεράκι διαπερνά το κορμί μου μόλις οι οπαδοί καθήσουν ξανά στις θέσεις τους. Ανατριχιάζω ελαφρώς αλλά το αγνοώ. Η Μέριντα κατενθουσιασμένη φωνάζει το αγόρι της, εκείνος την ακούει και σηκώνει το χέρι του χαιρετώντας την. Βλέπω έναν παίκτη από την αντίπαλη ομάδα να μας κοιτά επίμονα αλλά δεν δίνω σημασία, δεν μπορώ άλλωστε να καταλάβω ποιος είναι με το κράνος. Οι παίκτες παίρνουν θέση ο ένας απέναντι από τον άλλον μέχρι να δωθεί το σήμα να ξεκινήσουν. Ο αγώνας αρχίζει με τους δικούς μας να έχουν την μπάλα. Ένας αντίπαλος πέφτει πάνω στον δικό μας που έχει την μπάλα, ο δικός μας δίνει πάσα σε έναν δικό μας, ο δικός μας δίνει πάσα σε έναν άλλο αλλά ο αντίπαλος εισβάλει και κλέβει την μπάλα, τρέχει πιο γρήγορα, σκοντάφτει σε έναν δικό μας και συνεχίζει έτσι. Η ώρα περνάει και ο αγώνας συνεχίζει με τους δικούς μας να έχουν τους περισσότερους πόντους. Όσο νυχτώνει το κρύο γίνεται ακόμα πιο αισθητό και είμαι έτοιμη να αφήσω την Μέριντα μόνη της για να γυρίσω στο δωμάτιο μου. Το ημίχρονο είναι σε ένα λεπτό και εκείνη μου λέει επίμονα να περιμένω τουλάχιστον το ημίχρονο. Ξεφυσάω και κοιτώ το μπουφάν του Πίτερ στα χέρια μου. Δαγκώνω δυνατά το χείλος μου και το περνάω γρήγορα πάνω από τους ώμους μου χωρίς να το φορέσω. Ο εισηγητής που περιγράφει τον αγώνα σηματοδοτεί την λήξη του ημιχρόνου και το μικρό διάλειμμα που ξεκινά μέχρι την έναρξη του επόμενου. Ετοιμάζομαι για να σηκωθώ από την θέση μου μέχρι που βλέπω έναν παίκτη από την αντίπαλη ομάδα να χτυπά νευριασμένος το τζάμι της κερκίδας λίγες θέσεις μπροστά μας. Παραξενεμένη κοιτώ τον παίκτη μέχρι που αντικρίζω τα μάτια του. Χωρίς αμφιβολία ξέρω πως είναι ο Τζάστιν και με κοιτά εκνευρισμένος, εγώ παγώνω στη θέση μου. Βγάζει το κράνος του γρήγορα και φωνάζει αρκετά δυνατά για να τον ακούσω.

Τζάστιν - Βγάλε το τζάκετ τώρα!

Εγώ στενεύω τα μάτια μου και τον κοιτώ περίεργη. Αυτός βλέποντας με παγωμένη εκνευρίζεται ακόμα πιο πολύ και πετάει το κράνος του στο πάτωμα ψάχνοντας χαμένος την είσοδο για τις κερκίδες. Μόλις την δει, αρπάζει κάτι γρήγορα από τον πάγκο μπροστά του και με μεγάλα βήματα ανεβαίνει τα σκαλιά δύο δύο μέχρι να έρθει κοντά μας. Οι κοπέλες γύρω μας μένουν ακίνητες με την ελπίδα πως έρχεται σε αυτές όμως ο πρώην μου φθάνει απευθείας μπροστά μου.

Τζάστιν - Βγάλε το τζάκετ.

Έλλη - Δ-δεν καταλαβαί-

Τζάστιν - Έλλη βγάλε το τζάκετ.

Πηδάει το κάθισμα από μπροστά μου και στριμώχνεται μπροστά από την θέση μου μαζί μου. Στεκόμαστε όρθιοι μπροστά από την καρέκλα μου, πολύ κοντά ο ένας στον άλλον όσο εγώ έχω μείνει ακίνητη κοιτώντας τα μάτια του. Πετάει το τζάκετ του Πίτερ από πάνω μου και μου δίνει το δικό του.

Τζάστιν - Δεν θέλω να σε ξανά δω με το μπουφάν άλλου στους ώμους σου, μόνο με το δικό μου. Μου το είχες υποσχεθεί.

Έλλη - Τ-το έβαλα επειδή κρύωνα. Κ-και τι είναι αυτά που κάνεις τώρα, μας κοιτάνε όλοι.

Κοκκινίζω ελαφρώς από την ντροπή μου, πιάνω την Μέριντα να κοιτάει τον Τζάστιν με ένα περίεργο βλέμμα. Ο Τζάστιν κλείνει με τις παλάμες του το πρόσωπο μου και με κοιτάζει στα μάτια, εγώ φέρνω τα δικά μου στους αγκώνες του.

Τζάστιν - Δεν με νοιάζει, ας κοιτάει όποιος θέλει. Κράτησε το δικό μου τζάκετ μωρό μου, είναι για εσένα.

Έλλη - Δ-δεν είμαι--- δεν θέλω--

Τζάστιν - Κράτησε το για να μου δίνεις θετική ενέργεια στο επόμενο ημίχρονο. Και μόλις βάλω πόντο θα είναι αφιερωμένος. Σύμφωνοι;

Μένω παγωμένη μόλις νιώσω τα χείλη του στο μάγουλο μου, γρήγορα φεύγει και με αφήνει σίξυλη στις κερκίδες. Η Μέριντα με κοιτάζει με την άκρη του ματιού της πριν πιάσει το χέρι μου για να με καθήσει κάτω. Οι κλώσσες από το πρώτο έτος έχουν μείνει άναυδες και δεν έχουν άλλη μιλιά. Δεν μπορώ παρά να παραμείνω αμήχανη μόλις η μυρωδιά από το τζάκετ του τρυπώνει στα ρούχα μου.

Αχ Τζάστιν...

Δεν περνάει πολύ ώρα μέχρι το ημίχρονο να ξεκινήσει ξανά με την μπάλα πάλι στους δικούς μας. Αγκαλιάζω το τζάκετ του πρώην μου επάνω μου μόλις τον βλέπω να κλέβει την μπάλα σε έναν από τους δικούς μας, σκύβω το βλέμμα μου κοιτάζω το μπλε ύφασμα στο μανίκι μου αλλά ξανά σηκώνω την ματιά μου στο γήπεδο όταν ακούσω ζητοκραυγές από την κερκίδα. Ο Τζάστιν έχει βάλει πόντο και με την γροθιά του χτυπά το στήθος του και μετά δείχνει εμένα. Ο εισηγητής σχολιάζει ελαφρώς πως ο Φρέντρικ αφιερώνει τον πόντο του σε κάποια κοπέλα στην κερκίδα, όσοι είδαν όμως το προηγούμενο συμβάν ξέρουν πως αυτή η κοπέλα είμαι εγώ. Χαλαρώνω στη θέση μου και χαμογελάω με ύφος, δεν μπορώ απλά να μην χαμογελάσω.

[...]

Ο αγώνας τελείωσε πριν μια ώρα και τελικά οι Εράσμους κέρδισαν με τον Τζάστιν να σαρώνει σε πόντους. Οι μισές και παραπάνω κοπέλες από την κερκίδα με κοιτούσαν με μισό μάτι όταν ο πρώην μου αφιέρωνε το σκορ σε εμένα. Έχω κρεμάσει το μπλε μπουφάν του πίσω από την πόρτα. Το κοιτάζω επίμονα.

Τζάστιν - Κράτησε το τζάκετ μου μωρό μου, να μου δίνεις θετική ενέργεια.

Έλλη - Πάντα σου δίνω θετική ενέργεια, είτε φοράω το τζάκετ σου είτε όχι.

Φιλώ απαλά τα χείλη του και εκείνος με κοιτάζει στα μάτια χαμογελώντας. Αγκαλιάζει την μέση μου με τα χέρια του και ενώνει το κούτελο μου με το δικό του.

Τζάστιν - Ναι αλλά δεν ξέρεις πόσο σου πάει. Όλα σου πάνε, αλλά τα ρούχα μου επάνω σου είναι το κάτι άλλο.

Μου ψιθυρίζει και εγώ τον αγκαλιάζω σφιχτότερα στριγγλίζοντας από την ντροπή μου στην αγκαλιά του.

Έλλη - Ε να το φορέσω τότε!

Τζάστιν - Υποσχέσου μου πως μόνο το δικό μου τζάκετ θα φορέσεις και ποτέ κανενός άλλου!

Στενεύει τα μάτια του απειλητικά και αυτό με κάνει να γελασώ. Φιλώ ξανά τα χείλη του και τον κοιτάζω ερωτοχτυπημένα.

Έλλη - Υπόσχομαι μωρό μου. Τώρα πήγαινε να σκοράρεις για εμένα.

Στη θύμηση των αναμνήσεων με τον πρώην μου κατσουφιάζω ελαφρώς. Νοερά θυμίζω στον εαυτό μου πως πρέπει να του επιστρέψω το τζάκετ αύριο. Γνωρίζοντας αρκετά καλά τον Τζάστιν, ξέρω πως κάθε φορά μετά από την νίκη με την ομάδα του βγαίνουν έξω να το γλεντήσουν επομένως δεν ήθελα να τον ενοχλήσω τώρα.

Έχω κάνει ντουζ και κοιτάζω επίμονα το κινητό μου, καμία ειδοποίηση από τον Πολ... Δεν θέλω να του στείλω. Περιμένω να μου στείλει αυτός, εκείνος είπε στην τελική ότι θα τα πούμε. Ναι αλλά αν σκέφτεται γιατί δεν τον παίρνω εγώ τηλέφωνο; Δεν συμφώνησα πουθενά στο ότι θα μιλήσουμε, μόνος του το αποφάσισε! Στέκομαι πάνω από την επαφή του, να τον καλέσω ή όχι; Θέλω να πω, δεν είναι κακό να θέλω να μάθω τι κάνει. Μήπως έπαθαν κάτι; Μήπως έχουν δουλειές; Δεν θέλω να τον ενοχλώ αν έχει δουλειές. Και άμα με παρεξηγήσει και νομίζει ότι θέλω να του κάνω ανάκριση; Όχι, όχι... Δεν θα του στείλω. Ναι αλλά αν νομίζει ότι είμαι ξενερωμένη και ότι δεν ενδιαφέρομαι; Μάλλον θα έπρεπε να του στείλω. Πριν προλάβω να το υπεραναλύσω περισσότερο ακούω την πόρτα μου να χτυπά. Λογικά είναι η Μέριντα, είπε πως θα έρθει σε εμένα αφού ο Κλάους θα βγει με την ομάδα του για ελαφρύ φαγητό μετά την ήττα. Κλειδώνω και αφήνω το κινητό μου κάτω. Σηκώνομαι να ανοίξω αλλά στη πόρτα βλέπω τον Τζάστιν με τα μαλλιά του ελαφρώς ανακατεμένα, μια γκρι φόρμα και το λευκό του φανελάκι.

Έλλη - Τζάστιν;

Τζάστιν - Μπορώ να περάσω;

Μου χαμογελάει γοητευτικά και εγώ δαγκώνω το χείλος μου πριν ανοίξω την πόρτα και τον αφήσω να περάσει μέσα. Κλείνω την πόρτα πίσω μου και γυρίζω να τον κοιτάξω.

Έλλη - Λοιπόν; Σε τι οφείλω την επίσκεψη;

Εκείνος με κοιτάζει αλλά η ματιά του πέφτει γρήγορα κάπου πίσω μου.

Τζάστιν - Το κράτησες.

Έλλη - Ποιο;

Γυρίζω να κοιτάξω πίσω μου και βλέπω το μπουφάν του κρεμασμένο στην πόρτα. Επιστρέφω το βλέμμα μου σε αυτόν και γελάω αμήχανα.

Έλλη - Ναι, ήθελα να σου το δώσω βασικά.

Τζάστιν - Θέλω να το κρατήσεις.

Με κοιτάει βαθιά στα μάτια και εγώ κομπλάρω, κάνω ένα βήμα πίσω σαν να προσπαθώ να πάρω αέρα και κολλάω στην πόρτα. Εκείνος δεν κάνει ποτέ κανένα βήμα μπροστά μου, δεν κάνει όπως ο Πολ.

Έλλη - Αλήθεια δεν είναι ανάγκη.

Τζάστιν - Το ξέρω, δεν είπα πως είναι ανάγκη. Θέλω να το κρατήσεις.

Μου χαμογελάει και αυτό με κάνει να τον κοιτάξω με περιέργεια στα μάτια. Σηκώνει το χέρι του και τρίβει ελαφρώς τον σβέρκο του αμήχανα.

Τζάστιν - Ήθελα να σε ευχαριστήσω για σήμερα, η θετική σου ενέργεια με βοήθησε να σκοράρω.

Τον κοιτώ και ανοίγω ελαφρώς το στόμα μου πριν κουνήσω γρήγορα το κεφάλι μου για να βγω από τις σκέψεις μου.

Έλλη - Ν-ναι! Δ-δεν κάνει τίποτα;

Απαντώ αμήχανα ενώ αυτός μου χαρίζει ένα γοητευτικό χαμόγελο και πισοπατά κοιτώντας τριγύρω του το δωμάτιο μου.

Έλλη - Εσύ ήρθες εδώ για αυτό;

Τζάστιν - Ξέρεις μωρό μου γιατί ήρθα εδώ.

Ρίχνει το κεφάλι του στον ώμο του και με καρφώνει στα μάτια. Εγώ κομπλάρω και παραμένω ακίνητη σαν άγαλμα.

Έλλη - Τζάστιν τα ξανά είπαμε αυτά. Δεν μας βγήκε, δεν είναι κακό, δεν πειράζ-

Τζάστιν - Πειράζει ξανθούλα μου γιατί σου έχω εξηγήσει πολλές φορές πόσο μετάνιωσα και λιώνω να σε βλέπω με άλλον.

Με κοιτάζει στα μάτια και το στομάχι μου δένεται κόμπος. Δεν κάνει καμία κίνηση να με φέρει κοντά του, να με πιέσει σε κάτι. Μου μιλά με τη δική του γλώσσα, σαν να ξέρει καλά τι κάνει.

Έλλη - Δεν γίνεται Τζάστιν, έχω προχωρήσει. Γιατί δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο;

Τζάστιν - Δεν έχεις προχωρήσει και το βλέπω, γιατί αν ήθελες τον Γουέστ δεν θα με άφηνες στο δωμάτιο σου αυτή τη στιγμή.

Έλλη - Πώς ξέρεις ότι μιλάω για τον Πολ;

Τζάστιν - Δεν έχει σημασία αυτό, σημασία έχει ότι αν ήθελες εκείνον, θα με είχες πλακώσει στο ξύλο που επιμένω. Και θα επιμείνω μωρό μου, δεν θα τα παρατήσω ποτέ ξανά σε εσένα. Μόνο να με θέλεις εσύ και τα άλλα θα τα κάνω εγώ.

Τον κοιτάζω και θυμάμαι την αίσθηση των χειλιών του στο μάγουλο μου το απόγευμα. Φέρνει το σώμα του πιο κοντά μου κάνοντας ένα βήμα προς το μέρος μου. Με καρφώνει στα μάτια και μου ψιθυρίζει ήρεμα και σαγηνευτικά.

Τζάστιν - Πες μου μωρό μου ότι με θέλεις ακόμα.

Γέρνει πιο κοντά στο μέρος μου, τα χείλη μας απέχουν εκατοστά. Δεν κάνει καμία κίνηση να με φιλήσει, περιμένει να ζυγίσω και να πάρω την αμαρτία επάνω μου.

Έλλη - Τζάστιν...

Τζάστιν - Πες μου ότι με θέλεις τώρα και ας μην το εννοείς. Το έχω ανάγκη Έλλη, πες το μου.

Ψιθυρίζει όσο με φέρνει ακόμα πιο κοντά του, αγκαλιάζει πιο σφιχτά την μέση μου. Η ανάσα μου κόβεται όταν τα χείλη μας αγγίξουν στιγμιαία.

Έλλη - Ε-εγώ...