|Έλλη|

Η Πούνζι πίνει λίγη από την ζεστή σοκολάτα της και τυλίγει καλύτερα την κουβέρτα επάνω της. Εγώ πίνω τον καπουτσίνο μου κοιτώντας έξω από το παράθυρο. Δεν μιλάει καμία από τις δύο μας.

Πούνζι - Να δω μωρή τι θα κάνεις τις δύο μέρες που θα λείπω, θα βαρεθείς μέχρι αηδίας.

Λέει μέσα στο ξεκάρφωμα κάνοντας με να αναπηδήσω από την θέση μου. Σιγά μαντάμ, με τρόμαξες.

Έλλη - Μη το λες, έχω να ολοκληρώσω το στολισμό στην αίθουσα για το πάρτι και έχει αγώνα ποδοσφαίρου το πανεπιστήμιο, όλο και κάπως θα περάσει η ώρα.

Πούνζι - Α στα τέτοια σου που φεύγω ρε, ωραία φίλη.

Με κοροϊδεύει την ώρα που προσπαθεί να πιει την σοκολάτα της και να μην της πέσει η κουβέρτα από τους ώμους. Αποτυχημένη προσπάθεια.

Έλλη - Ε δεν θα λείψεις και τόσο πολύ, δύο μέρες είναι. Εξάλλου, την μέρα που γυρίζεις είναι το Halloween πάρτι, δεν θα έρθεις από εδώ για να ετοιμαστούμε;

Πούνζι - Α ΝΑΙ! Και μιας και το ανέφερες, τελικά τι θα ντυθούμε;

Έλλη - Δεν ξέρω, πρέπει να ρωτήσουμε και την Μέριντα.

Την κοιτάζω όσο μορφάζει και γελάω ελαφρώς. Θέλοντας και μη, είναι φίλη μας και θα ντυθεί όπως εμείς, πρέπει να έχει έναν λόγο στο τι θα φορέσει.

Πούνζι - Εγώ λέω να ντυθούμε πάουερ παφ γκερλς!

Έλλη - Εγώ λέω να κόψεις τις μαλακίε-

Την βλέπω να κατσουφιάζει και αμέσως μαζεύω την πρόταση μου. Ξεφυσώ και την κοιτάζω.

Έλλη - Ποια από τις 3 θέλεις να είσαι;

Πούνζι - Η πράσινηηηη!

Τον ενθουσιασμό της διακόπτει ένα χτύπημα στην πόρτα. Σηκώνομαι για να ανοίξω αλλά δεν προλαβαίνω καθώς ο Πολ μπαίνει μέσα στο δωμάτιο χωρίς δισταγμό. Φοράει ένα μαύρο τζιν παντελόνι με σχίσιμο στο γόνατο και μια μαύρη μακρυμάνικη μπλούζα που του πηγαίνει φοβερά. Δαγκώνω ασυναίσθητα το κάτω χείλος μου μόλις κλείσει την πόρτα και γυρίσει να μας κοιτάξει.

Πολ - Αμ… Πούνζι ο μπαμπάς περιμένει στην είσοδο την βαλίτσα σου και είπε να έρθω να σε φωνάξω.

Πούνζι - Α ωραία! Εντάξει, πήγαινε και έρχομαι.

Πετάγεται χαρούμενη από τη θέση της και πιάνει γρήγορα γρήγορα την βαριά βαλίτσα της που έχει αφημένη στην άκρη του δωματίου, δίπλα στην πόρτα.

Πολ - Εσύ πήγαινε και έρχομαι εγώ.

Τα μάτια του μένουν καρφωμένα σε εμένα και τα δικά μου σε εκείνον, σηκώθηκα ασυναίσθητα όρθια μόλις μπήκε στο δωμάτιο. Έχω μείνει ακίνητη μπροστά από το κρεβάτι μου και αμήχανα δένω τα χέρια μου μεταξύ τους πάνω στο στήθος μου.

Πούνζι - Μα γιατί; Θα πάρω την βαλίτσα και θα έρθω, δεν θα αργή-

Πολ - Πήγαινε που σου λέω.

Την πιάνει από τους ώμους και ανοίγοντας την πόρτα, την σπρώχνει έξω από το δωμάτιο. Συνήθεια το έκανε μάλλον αυτό. Ίσα που ακούγεται μια στριγγλιά από την κολλητή μου και μετά ένας απότομος γδούπος. Ο Πολ κλείνει την πόρτα και με κοιτάζει ξανά. Η αδελφή του ακούγεται έξω από το δωμάτιο να του δίνει κατάρες καθώς υποθέτω μαζεύει την βαλίτσα της από το πάτωμα για να φύγει.

Πολ - Έλλη.

Έρχεται με αργά βήματα σε εμένα και τον πλησιάσω με εξίσου αργά βήματα. Με κοιτάζει στα μάτια και τον κοιτάζω και εγώ. Δεν μπορώ παρά να μην θυμηθώ τα λόγια που μου είπε εχθές.

Έλλη - Παύλο.

Πολ - Θέλω να μου κάνεις μια μεγάλη χάρη όσο θα λείπω.

Πιάνει με τις παλάμες του το πρόσωπο μου στα χέρια του και οι δικές μου αυτόματα πηγαίνουν στους καρπούς του για να τον σπρώξω. Εκείνος κλειδώνει τα δάχτυλα του κοντά στα αυτιά μου.

Έλλη - Τι θέλεις;

Τον ρωτάω στεγνά και το παίζω δύσκολη μετά το χθεσινοβραδινό. Άκουσε εκεί "Σε βαρέθηκα για σήμερα". Εμένα αγοράκι μου; Εμένα;

Πολ - Μην κυκλοφορείς έξω όσο μουνάρα κυκλοφορείς συνήθως. Δεν θα είμαι εδώ να σε ελέγχω και αν σε κοιτάζει κάποιος πονηρά, θα τρελαθώ.

Μου λέει την τελευταία του πρόταση ψιθυριστά και με πιάνει τέρμα απροετοίμαστη. Σκύβει και ενώνει τα χείλη μας για δύο δευτερόλεπτα αλλά εγώ έχω μείνει τόσο παγωμένη από τα λόγια του που δεν μπορώ να τον απομακρύνω. Χαϊδεύει με τον αντίχειρα του το μάγουλο μου.

Πολ - Θα τα πούμε ξανθούλα, να προσέχεις.

Έχω παγώσει στη θέση μου και τον κοιτάζω που φεύγει. Κλείνει την πόρτα πίσω του και μένω μόνη μου στο δωμάτιο. Σαν ταινία περνάει στο μυαλό μου το κλάμα που έριξα χθες για τα μούτρα του και μου έρχεται να του φωνάξω.

Έλλη - Να τρελαθείς! Σου αξίζει! Και όχι κύριε, δεν θα προσέχω! Ό,τι θέλω θα κάνω! Είμαι μια αυτόνομη και ανεξάρτητη προσωπικότητα.

Νιώθω τα δάκρυα μου να μαζεύονται ξανά στα μάτια μου και στραβοκαταπίνω. Η πόρτα μου χτυπάει και αμέσως πετάγομαι από τη θέση μου. Μήπως ξέχασε κάτι και γύρισε πίσω; Μήπως με άκουσε που τον καταριέμαι; Πηγαίνω γρήγορα και ανοίγω την πόρτα άλλα αντί για τον Πολ βλέπω τον Τζάστιν. Ε αλίμονο, σιγά μη χτυπούσε πόρτα ο Γουέστ.

Τζάστιν - Έλλη!

Εγώ μένω στη θέση μου και τον κοιτάω ξενερωμένη. Εκείνος μου χαμογελάει και τρίβει αμήχανα τον σβέρκο του.

Έλλη - Τζάστιν; Τι θέλεις εδώ;

Τζάστιν - Είπα μήπως θέλεις να πάμε να ολοκληρώσουμε την διακόσμηση στην αίθουσα πολλαπλών, αν δεν έχεις να κάνεις κάτι άλλο βέβαια.

Τον κοιτάζω και σουφρώνω τα φρύδια μου. Σκέφτομαι τα λόγια του και συμφωνώ νοερά, όσο νωρίτερα τελειώσω με αυτή τη διακόσμηση, τόσο καλύτερα. Κουνώ καταφατικά το κεφάλι μου και χώνω γρήγορα στην κωλότσεπη μου το κινητό μου. Κλειδώνω το δωμάτιο μου και γυρίζω να τον κοιτάξω. Το βλέμμα του είναι κολλημένο επάνω μου και μου χαμογελάει ελαφρώς. Στο μυαλό μου έρχεται ο Πολ, είπε ότι δεν θέλει να με βλέπει με άλλους.

Τζάστιν - Πάμε;

Έλλη - Ν-Ναι!

Τον ακολουθώ σιωπηλά όσο αυτός προχωρά μπροστά μου. Φτάνουμε στην αίθουσα πολλαπλών και εκείνος μου ανοίγει την πόρτα. Περνάμε και οι δύο μέσα, η πρώτη εικόνα είναι οι μισοτελειωμένες γιρλάντες στα κουρτινόξυλα πάνω από τα μεγάλα παράθυρα, μια μισοκρεμασμένη ντισκομπάλα και δεκάδες κουτιά στο κέντρο της αίθουσας.

Έλλη - Ωραία, εσύ θα αναλάβεις τις γιρλάντες και εγώ την διακόσμηση στα θρανία. Ο,τι περισσέψει, θα το δούμε στην πορεία.

Τζάστιν - Εντάξει. Αν θελήσεις βοήθεια, να μου πεις.

Μου λέει γλυκά και εγώ στριφογυρίζω τα μάτια μου. Βγάζω το κινητό μου από την τσέπη μου και κοιτώ τις ειδοποιήσεις μου, τίποτα ακόμα. Μου είπε ότι θα τα πούμε αλλά δεν έχει ούτε δέκα λεπτά που έφυγε…

Κουνώ γρήγορα το κεφάλι μου για να βγω από τις σκέψεις μου και πιάνω το κουτί μπροστά μου, πλαστικές κολοκύθες και νεκροκεφαλές; Υπερβολικά κλισέ. Παίρνω τα διακοσμητικά και σχεδόν άηχα τα τοποθετώ σε κάθε γωνιά της αίθουσας. Με την άκρη του ματιού μου κοιτώ την Τζάστιν που σχεδόν με μαεστρία ισορροπεί στην σκάλα του επιστάτη και περνάει γρήγορα τις γιρλάντες από τα κουρτινόξυλα, με σωστό τρόπο. Γυρίζω στη δουλειά μου και περνάω τον ψεύτικο ιστό αράχνης επάνω από τις πλαστικές κολοκύθες. Νιώθω μια ελαφριά δόνηση στη τσέπη μου, βγάζω γρήγορα το κινητό μου και βλέπω την ειδοποίηση.

Πούνζζ 💝

Τι κάνεις;
Εγώ βαριέμαι από τώρα.
17:42

Είμαι με τον Τζάστιν.
Στολίζουμε για το πάρτι.

17:42

Χώνω απογοητευμένη το κινητό πίσω στη τσέπη μου και ξεφυσάω. Ακούω τον Τζάστιν να κατεβαίνει από την σκάλα.

Τζάστιν - Δύσκολο;

Έλλη - Χμ;

Γυρίζω να τον κοιτάξω αλλά η ματιά μου πέφτει στον τρόπο που έχει περάσει τις γιρλάντες στα κουρτινόξυλα. Είναι μαγικό. Δεν περίμενα ότι μπορεί κάποιος να κάνει τέτοια δουλειά σε λίγο χρόνο με τόσο ετοιμόρροπη σκάλα.

Τζάστιν - Σε ακούω να ξεφυσάς, είναι δύσκολο; Θέλεις να σε βοηθήσω;

Έλλη - Ό-όχι είμαι εντάξει.

Η ματιά μου μένει στα κουρτινόξυλα που έχουν τυλιχθεί από τις γιρλάντες και τις κορδέλες που μέσα στο κουτί φαίνονταν απαίσιες, αλλά σωστά τοποθετημένες δείχνουν υπέροχες.

Τζάστιν - Τι έγινε; Δεν τις έβαλα καλά;

Γυρίζει παραξενεμένος να κοιτάξει τις γιρλάντες και εγώ αμέσως προσπαθώ να συντονιστώ.

Έλλη - Όχι, καμία σχέση! Ίσα ίσα, τα έβαλες τόσο ωραία που απλά- δεν ξέρω!

Τζάστιν - Σου φάνηκε περίεργο;

Γελάει ελαφρώς και με κοιτάζει με ένα από τα πιο σαγηνευτικά του βλέμματα. Στριφογυρίζω τα μάτια μου.

Έλλη - Όχι- δηλαδή ναι- ίσως τέλος πάντων.

Τζάστιν - Η οικογένεια που με φιλοξενούσε με το Εράσμους διηύθυνε ανθοπωλείο. Τους βοήθησα πολλές φορές σε events, και έτσι έμαθα.

Κουνώ το κεφάλι μου καταφατικά και γυρίζω ξανά την πλάτη μου σε αυτόν. Τα κουτιά σχεδόν άδειασαν, έχει μείνει η ντισκομπάλα και να κολλήσουμε τις αφίσες που απέμειναν στην πανεπιστημιούπολη.

Έλλη - Θα με βοηθήσεις με την ντισκομπάλα;

Τζάστιν - Χμμ… τι κερδίζω;

Μου χαμογελάει πονηρά όταν γυρίζω να τον κοιτάξω και εγώ παίρνω μία βαθιά ανάσα.

Έλλη - Δεν κατάλαβα;

Τζάστιν - Θα σε βοηθήσω ξανθούλα, αλλά τι κερδίζω;

Κάνει ένα βήμα προς το μέρος μου και εγώ κοιτάζω τα μάτια του. Στιγμιαία σκέφτομαι τον Πολ, αλλά η σκέψη χάνεται από το μυαλό μου μόλις δω το πονηρό χαμόγελο του Τζάστιν.

Έλλη - Τι θέλεις δηλαδή;

Τζάστιν - Να…σκεφτόμουν μήπως ήθελες να με συνοδέψεις στο πάρτι.

Γυρίζω να τον κοιτάξω και μένω άναυδη από τα λόγια του. Πως και δεν ζήτησε από την τσουλίτσα την Βίκυ; Δεν ξεπερνιέμαι εύκολα η ρουφιάνα τελικά.

Έλλη - Λυπάμαι αλλά έχω ήδη κανονίσ-

Τζάστιν - Έναν χορό τότε! Θα μου χρωστάς έναν χορό την ημέρα του πάρτι. Μόνο έναν χορό.

Κουνώ γρήγορα τα κεφάλι μου και ξανά σκέφτομαι τον Πολ, κοιτώ τον Τζάστιν αλλά σκέφτομαι τον Πολ.

Έλλη - Θα δείξει.

Βρίσκεται πλέον πολύ κοντά μου, σχεδόν δέκα εκατοστά μακριά από εμένα. Δεν με αγγίζει, δεν κάνει καμία κίνηση να με φιλήσει, όμως μυρίζει όμορφα, με κοιτά έντονα, με κοιτά τόσο έντονα όπως με κοιτούσε την πρώτη μας φορά.

Τζάστιν - Μου αρκεί, έλα να φτιάξουμε την ντισκομπάλα τώρα.

Ψιθυρίζει τις τελευταίες του λέξεις και απομακρύνεται από εμένα κάνοντας με να πάρω μια βαθιά ανάσα καθαρού αέρα. Τον βλέπω να ανεβαίνει στην σκάλα και να πιάνει γερά το σχοινί της ντισκομπάλας. Τα γυμνασμένα χέρια του πιάνουν την μπάλα, το σώμα του τεντώνεται ελαφρά για να την κρεμάσει σωστά από τον γάντζο. Δεν μπορώ να σταματήσω να κοιτάω το Απολλώνιο σώμα του. Με κάνει να θυμάμαι την εποχή που τον θεωρούσα δικό μου, που κάθε βράδυ κοιμόμασταν αγκαλιά στο κρεβάτι της φοιτητικής εστίας μου.

Τζάστιν - Μου δίνεις την αλυσίδα που βρίσκεται στο μπλε κουτί; Εκείνη σταθεροποιεί την μπάλα λογικά.

Χωρίς να του μιλήσω πιάνω γρήγορα την μικρή αλυσίδα από το μπλε κουτί και ανεβαίνω ελαφρά στη σκάλα μέχρι να φτάσω στο τρίτο σκαλοπάτι και να του τη δώσω.

Τζάστιν - Ευχαριστώ!

Τον κοιτώ από αυτή την οπτική γωνία, όπου σηκώνει τα χέρια του και η μπλούζα του ανεβαίνει ελαφρώς, διακρίνω το γυμνασμένο σώμα του κάτω από την μπλούζα του. Κοιτάζω γρήγορα χαμηλά και κατσαδιάζω τον εαυτό μου νοερά, πρέπει να σταματήσω να μπλέκω με τους πρώην μου.

Τζάστιν - Έτοιμη. Μπράβο μας ξανθούλα, τα καταφέραμε καλά σήμερα.

Έλλη - Ναι, εγώ να δεις πως τα έχω καταφέρει…