|Έλλη δύο βδομάδες μετά|

Πούνζι - Πόσα φιλιά είπαμε ότι του χρωστάς;

Μασουλούσε τον αρακά της σχεδόν αηδιασμένη, με το πιρούνι της έσπρωχνε τα μικρά μπιζέλια στο πιάτο της. Εγώ δάγκωσα λίγο από το ψωμί μου και την κοίταξα.

Έλλη - Λοιπόν, στο διάστημα που μεσολάβησε από το στοίχημα μέχρι τώρα πρέπει να έφτασα γύρω στα...

Κάθησα να σκεφτώ και αμέσως μετά έκανα μια ξινισμένη έκφραση. Εκείνη με κοίταξε με σηκωμένο το φρύδι.

Έλλη - 87.

Πούνζι - Ωωω θεέ μου!

Αναφώνησε σοκαρισμένη καλύπτοντας με το χέρι της τα χείλη της. Εγώ στριφογύρισα τα μάτια μου και μετά έριξα το βλέμμα μου σε εκείνη.

Πούνζι - Πώς είπες τόσα άσχημα πράγματα στην διάρκεια μόνο δύο βδομάδων;

Έλλη - Επειδή πρώτον, δεν ξέρω πως να κρατάω το στόμα μου κλειστό και δεύτερον, όταν βλέπω τον αδελφό σου μου έρχεται μια περίεργη έμπνευση!

Ακούω το κουδούνι να χτυπάει και μαζεύω τα πράγματα μου από το τραπέζι της καφετέριας του πανεπιστημίου. Η Πούνζι σηκώθηκε από την καρέκλα της και ήρθε δίπλα μου.

Πούνζι - Θα τα πούμε στο διάλειμμα.

Μου είπε και με φίλησε σταυρωτά χαιρετώντας με. Την είδα που περπάτησε προς την τάξη της και εγώ ξεκίνησα προς την δική μου.

Πολ - Γεια σου ξανθούλα.

Άκουσα τη φωνή του και γύρισα να κοιτάξω το πονηρό του χαμόγελο μπερδεμένη. Πάλι εσύ μπροστά μου;

Έλλη - Γιατί δεν είσαι στην τάξη; Το κουδούνι χτύπησε.

Πολ - Α όχι.

Μου είπε καθώς έριξε το σώμα του πλάγια στο ντουλαπάκι που αφήνω τα βιβλία μου. Γύρισα να τον κοιτάξω.

Πολ - Η καλή ερώτηση είναι γιατί δεν είσαι εσύ ακόμα στην τάξη.

Ρώτησε την ώρα που κοιτούσε την διακόσμηση του ντουλαπιού μου. Στο τέλος της πρότασης του γύρισε να με κοιτάξει πονηρά.

Έλλη - Ήμουν έτοιμη να πάω.

Πολ - Τι θα έλεγες για έναν αγώνα δρόμου; Όποιος φτάσει πιο γρήγορα στην τάξη κερδίζει.

Έλλη - Και τι κερδίζει;

Εκείνος μου χαμογέλασε πονηρά και στάθηκε δίπλα μου. Γύρισα να τον κοιτάξω που με παρατηρούσε από πάνω μέχρι κάτω.

Πολ - Αν κερδίσεις, θα σε αφήσω ελεύθερη από το στοίχημα μας μια βδομάδα νωρίτερα, άμα χάσεις θα κερδίσω εγώ μια βδομάδα.

Μια βδομάδα; Εντάξει, δεν είναι και μήνας! Είτε χάσω, είτε κερδίσω δεν θα έχει καμία καταπληκτική διαφορά. Εγώ όμως είμαι μανούλα στο τρέξιμο, άρα το να κλέψω μια βδομάδα από το στοίχημα, είναι κέρδος!

Έλλη - Μέσα!

Αυτός μου χαμογέλασε και έριξε το βλέμμα του στον διάδρομο.

Πολ - Έτοιμη;

Έλλη - Ναι!

Τίναξε το μπουφάν του προς τα πίσω και έβαλε τα χέρια του χαλαρά στις τσέπες του.

Πολ - Τρία, δύο...

Είπε και έριξε μια κλεφτή ματιά σε εμένα. Έσφιξα τα βιβλία στα χέρια μου για να μην μου πέσουν και χαμογέλασα πλαγίως.

Πολ - Ένα!

Είπε και ξεκίνησε να τρέχει ενώ μετά από λίγο φώναξε και ένα "Πάμε!"

Έλλη - Χευ! Δεν παίζεις δίκαια!

Του φώναξα γελώντας από πίσω καθώς έτρεχα να τον φτάσω. Έπιασα με το χέρι μου την φούτερ του, αυτό είχε όμως ως αποτέλεσμα να πέσουμε και οι δύο κάτω με αυτόν από πάνω μου. Ω σκατά. Εκείνος μου χαμογέλασε με το πιο γοητευτικό του χαμόγελο και εγώ δάγκωσα ασυναίσθητα το χείλος μου.

Έλλη - Φ-φύγε από πάνω μου-

Πήγα να πω μόλις συνειδητοποίησα σε τι θέση βρισκόμουν και ποιος ακριβώς ήταν αυτός μπροστά μου όμως εκείνη τη στιγμή ακούσαμε τα βήματα ενός καθηγητή από το διάδρομο.

Πολ - Σκατά! Κρύψου!

Έλλη - Π-πού;

Τραύλισα αγχωμένη όσο εκείνος κοίταξε γρήγορα γύρω του. Το βλέμμα του σταμάτησε στην μικρή πορτούλα δίπλα από τα ντουλαπάκια της εισόδου.

Πολ - Στην ντουλάπα του επιστάτη! Γρήγορα!

Σηκώθηκε από πάνω μου και μου έδωσε το χέρι του. Με σήκωσε γρήγορα και σχεδόν αστραπιαία άνοιξε την πόρτα. Σαν σίφουνες κρυφτήκαμε μέσα στην ντουλάπα του επιστάτη.

Έλλη - Έχει σκοτάδι εδώ μέσα!

Είπα πλήρως παραπονιάρικα πριν τον ακούσω να ξεφυσάει. Ποιός ξέρει ΤΙ ΑΡΆΧΝΕΣ ΈΧΕΙ ΕΔΏ! Άκουσα τα χέρια του να ακουμπούν τον τοίχο.

Πολ - Δεν έχει διακόπτη φωτισμού η μαλακία;

Έλλη - ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ Ο ΤΟΊΧΟΣ ΑΥΤΌ ΠΑΝΙΒΛΑΚΑ!

Του φώναξα καθώς χαστούκισα το χέρι του από το στήθος μου. Κατακόκκινη από την ντροπή μου, κάτω από το πολύ λεπτό φως που τρύπωνε στο δωμάτιο από την χαραμάδα της πόρτας, πέρασα μια τούφα των ξανθών μαλλιών μου πίσω από το αυτί μου.

Πολ - Σόρρυ που δεν βλέπω κιόλας!

Έλλη - Χρησιμοποίησε τον φακό του κινητού σου για να δούμε.

Ίσα που ακούστηκα αφού δάγκωσα δυνατά το χείλος μου. Δεν μου αρέσει καθόλου το σκοτάδι, το φοβάμαι! Δεν μπορώ καθόλου το να μην ξέρω που πηγαίνω.

Πολ - Το άφησα στο ντουλαπάκι μου έξυπνη. Αν το είχα μαζί μου, λες να μην το είχα κάνει;

Έλλη - Οπότε θα πρέπει να μείνουμε εδώ μέσα στο σκοτάδι μέχρι να τελειώσει η πρώτη ώρα.

Πολ - Υποθέτω.

Προσπάθησα τρεκλίζοντας να περπατήσω για να βρω κάπου να καθήσω. Ήμουν έτοιμη να κλάψω. Στην απόπειρα μου να κάνω ένα ακόμα διστακτικό βήμα μπροστά, σκόνταψα και έπεσα πάνω σε κάτι μαλακό. Δεν πόνεσα πολύ και ούτε έμοιαζε με αυτά τα στρώματα γυμναστικής. Κατάλαβα ότι είχα πέσει πάνω στον Πολ όταν το χέρι του ακούμπησε την μέση μου.

Έλλη - Πολ, αν δεν πάρεις το χέρι σου από την μέση μου, ορκίζομαι ότι θα βγάλω το χέρι σου από τον ώμο σου!

Τον άκουσα να γελάει και αμέσως να τυλίγει και το άλλο του χέρι γύρω από την μέση μου φέρνοντας με ακόμα πιο κοντά του. Στραβοκατάπια ηχηρά.

Πολ - 88!

Έλλη - Βλάκα.

Μουρμούρισα μπροστά στα μούτρα του και εκείνος άφησε μια βαριά ανάσα να ξεγλιστρήσει από τα χείλη του.

Πολ - 89!

Έλλη - Χμμ!

Ξεφώνισα και τον κοίταξα δολοφονικά με το λιγοστό φως που είχε. Πήγα να σταυρώσω τα χέρια μου μπροστά στο στήθος μου αλλά δεν με άφησε. Ανέβασε το χέρι του πιο ψηλά στην πλάτη μου και με έσυρε κοντά του. Ήμασταν πια σε απόσταση αναπνοής πριν μιλήσει, πριν χάσω εγώ την μιλιά μου.

Πολ - Νομίζω πως θέλω να αφαιρέσω μερικά φιλιά τώρα.

Ψιθύρισε κοντά στα χείλη μου και άθελά μου χαμογέλασα για λίγα δευτερόλεπτα. Το χέρι του τυλίχθηκε καλύτερα γύρω από την μέση μου και εγώ παρέμεινα ακίνητη στην αγκαλιά του. Μου την δίνει που αποσυντονίζομαι τόσο όταν με αγγίζει. Βγαίνω από το πρόγραμμα μου και ξεχνώ πως τον μισώ θανάσιμα, πως θέλω να τον πνίξω με ένα μαξιλάρι στον ύπνο του.

Πλησίασε το πρόσωπο του στο δικό μου ενώ εγώ ασυναίσθητα έκανα το ίδιο. Η ζεστή του ανάσα που έφτανε στο πρόσωπο μου σε συνδιασμό με το μεθυστικό άρωμα μέντας έστελναν ηλεκτρικές δονήσεις στη ραχοκοκαλιά μου. Ο Πολ είναι όμορφος, όσο όμορφος ήταν στο γυμνάσιο, όσο όμορφος ήταν ως αγόρι μου στην πρώτη λυκείου, όσο και να θέλω να μην το παραδεχτώ στον εαυτό μου.

Τα χείλη του σχεδόν άγγιξαν τα δικά μου, οι παλμοί της καρδιάς μου βρίσκονταν σε ξέφρενο ρυθμό. Έριξε το κεφάλι του στο πλάι για να χαϊδέψει απαλά τις μύτες μας και απλά τα έχασα κοιτώντας το πόσο αρρενωπός φαινόταν, ακόμα και κάτω από αυτό το λιγοστό φως. Είχα ξεχάσει τελείως ότι μπορεί να γίνει ο μεγαλύτερος κόπανος και βλάκας του κόσμου μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Ο τρόπος που με κρατούσε στην αγκαλιά του δεν μου έδινε άλλη επιλογή παρά να θέλω να τον φιλήσω-

Τα δάχτυλα μου χάιδεψαν το ύφασμα του φούτερ του την ώρα που έγειρα προς το μέρος του και αυτός με μια κίνηση ένωσε τα χείλη μας. Ίσως-ίσως αν τον πιάσω απροετοίμαστο, να δεχτεί. Εκείνος μούγκρισε απαλά στο στόμα μου και ένιωσα το χαμόγελο του στην άκρη των χειλιών μου. Έσφιξα το ύφασμα στα χέρια μου και αυτός ξεκίνησε να διαγραφεί νοητά σχήματα στη μέση μου με τον δείκτη του χεριού του. Το μάγουλο μου χάιδευε το δικό του, η γλώσσα του έγλυφε το κάτω χείλος μου και η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή επάνω στο στήθος του.

Δεν έκανε καμία κίνηση να σταματήσει το φιλί ούτε όμως να το εμβαθύνει. Βολεύτηκα για μία στιγμή καλύτερα επάνω του, εκείνος πήρε τα χέρια του από τη μέση μου και τα στήριξε στο πάτωμα για να παραμένει σταθερός. Βρισκόμουν επάνω στα πόδια του, με τα δικά μου δεξιά και αριστερά του κορμού του καθώς τα χέρια μου χάιδευαν το πρόσωπο του, τον λαιμό του, το στέρνο του. Χώρισα τα χείλη μου από τα δικά του και ξεκίνησα ένα μονοπάτι φιλιών προς τον λαιμό του. Ήταν ιδιαίτερα ευάλωτος και μάλλον ήταν η καταλληλότερη στιγμή για να τον εκμεταλλευτώ.

Έλλη - Πολ;

Πολ - Ν-ναι;

Τραύλισε σηκώνοντας το κεφάλι του να με αντικρύσει που τον κοιτούσα στα μάτια.

Έλλη - Θες να ξεχάσουμε το στοίχημα;

Τον ρώτησα με γλυκό τόνο αλλά το βλέμμα του αμέσως σκοτείνιασε. Άνοιξε το στόμα του για να πει κάτι αλλά την φωνή του διέκοψε ο απότομος γδούπος της πόρτας που ανοίγει. Ο επιστάτης μπήκε μέσα στην αποθηκούλα και μας είδε στην κατάσταση που ήμασταν. Με χίλια ζόρια -και πολύ ντροπή- αφού του εξηγήσαμε τι έγινε, μας άφησε να μείνουμε εκεί μέσα μέχρι την δεύτερη ώρα. Ο Πολ με κατέβασε από πάνω του και παραμείναμε αμίλητοι εκεί μέσα μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Είχε γυρίσει την πλάτη του σε εμένα και έτριβε με τη παλάμη του το πρόσωπο του. Εντάξει, ίσως να ήταν και λίγο κακό αλλά άξιζε μια προσπάθεια.

[...]

Πολ - Έλλη, έρχεσαι μαζί μου.

Με έπιασε γρήγορα από το χέρι, χωρίς να προλάβω να χαιρετήσω την Πούνζι που καθόταν μαζί μου στην καφετέρια μετά το σημερινό σχόλασμα. Με τράβηξε προς την πτέρυγα των αγοριών και έστριψε γρήγορα στον διάδρομο του δωματίου του.

Έλλη - Τι με θέλεις;

Πολ - Να παίξουμε στην κονσόλα, βαριέμαι.

Έλλη - Μα γιατί να θέλεις κάτι τέτοιο; Αφού θα κλάψεις όταν θα χάσεις.

Πολ - Νομίζω ότι είναι το ανάποδο ξανθούλα.

Χαμογέλασε πονηρά σε εμένα και σταμάτησε έξω από την πόρτα του δωματίου του. Έβγαλε το κλειδί και ξεκλείδωσε.

Έλλη - Μπα.

Του είπα και τον έσπρωξα για να περάσει στο δωμάτιο του. Συνέδεσε την κονσόλα και εγώ βόλεψα το σώμα μου στο πάτωμα. Μου έδωσε το ένα τηλεχειριστήριο και κάθησε δίπλα μου ενώ πέρασε το χέρι του γύρω από τον ώμο μου. Ξεκινήσαμε να παίζουμε ένα παιχνίδι πάλης.

Έλλη - Χα! Κερδίζω!

Εκείνος έσκυψε πολύ γρήγορα και μου έδωσε ένα απαλό φιλί στο μάγουλο. Εγώ για μισό δευτερόλεπτο έμεινα ακίνητη στην θέση μου. Γ-γιατί το έκανε αυτ-

Πολ - Χαχαχα! Από ο,τι φαίνεται νίκησα!

Πρόφερε γρήγορα και μόνο τότε κατάλαβα ότι είχε κάνει τον παίκτη μου νοκ άουτ. Α τον παλιό-

Έλλη - Μ-με- δεν παίζεις δίκαια!

Σχεδόν τραύλισα κατακόκκινη από την ντροπή μου. Καλά πως το άφησα αυτό να μου συμβεί; Εκείνος γελάει σχεδόν άηχα.

Έλλη - Όχι ρε, πάμε και άλλο!

Κουνά το κεφάλι του συμφωνώντας. Ξεκινά το παιχνίδι και, όπως και πριν, έχω το προβάδισμα. Τον βλέπω να γελάει πονηρά και να αφήνει πάλι ένα γρήγορο φιλί στο μάγουλο μου αλλά εγώ το αγνοώ πλήρως. Του χαμογελώ σατανικά.

Έλλη - Δεν πιάνει πια!

Πολ - Τότε ξέρω κάτι που θα πιάσει.

Μέσα σε μια στιγμή στάθηκε μπροστά μου και με κοίταξε κατάματα. Το χέρι του τυλίχθηκε γρήγορα γύρω από τον σβέρκο μου και με έφερε κοντά του σε ένα γλυκό φιλί. Στην αρχή ξαφνιάστηκα, όμως συνέχισα να παίζω το βιντεοπαιχνίδι. Εκείνος πέταξε το τηλεχειριστήριο του μακριά και αγκάλιασε το πρόσωπο μου και με τα δύο του χέρια. Διστακτικά, άφησα κάτω το χειριστήριο και ανταποκρίθηκα φιλώντας εμμονικά τα χείλη του που είχαν γεύση μέντα. Ήταν τυπικά η δεύτερη φορά που φιλιόμασταν σήμερα, παρόλο που ο σκοπός μου το πρωί ήταν να τον πείσω να με αφήσει ελεύθερη από το στοίχημα. Απομακρυνθήκαμε ο ένας από τον άλλο και εκείνος χαμογέλασε, δεν ήταν όμως το συνηθισμένο του πονηρό χαμόγελο.

Πολ - Όχι Έλλη.

Είπε κοιτώντας με κατάματα και με τον αντίχειρα του να χαϊδεύει απαλά το μάγουλο μου. Ακούμπησε τα κούτελα μας αναμεταξύ τους, εγώ απόρησα από τα προηγούμενα λεγόμενα του.

Έλλη - Τι εννοείς "όχι";

Πολ - Όχι δεν θα ξεχάσουμε το στοίχημα.