|Παύλος|

Κλάους - Πρέπει να την φέρεις στα νερά σου τώρα που θα βγείτε το βράδυ. Ίσως να την κάνεις να νομίζει ότι την γουστάρεις;

Πολ - Τι μαλακίες λες ρε; Εγώ την Έλλη μόνο που την βλέπω βγάζω σπυράκια. Που να κάνω τον ερωτευμένο; Λες και είμαστε λυκειόπαιδα.

Κούνησε αόριστα το κεφάλι του γελώντας πνιχτά στην τελευταία μου πρόταση. Πίνει λίγη από την μπύρα του. Έπιασα το κεφάλι μου, ήμουν ζαλισμένος. Το στοίχημα λήγει σε περίπου πέντε μήνες και έχω πολύ δρόμο μπροστά μου. Το κέρατο μου... Το πρώην κολλητιάτικο κέρατο μου τώρα αλλά τέλος πάντων-

Κλάους - Εγώ νομίζω ότι άμα την στριμώξεις, δεν θα πει όχι.

Μουρμούρισε κάτω από την ανάσα του και του πέταξα το άδειο μου τενεκεδάκι στο στέρνο του.

Πολ - Το θέμα είναι αυτή να το ζητήσει ηλίθιε. Εκείνη πρέπει να με παρακαλέσει για να την πηδήξω, όχι εγώ αυτή. Άσε που εμμέσως της το πέταξα και μόνο που δεν λιποθύμησε.

Αμυδρά θυμάμαι πως δεν καρφώθηκα το χθεσινό βράδυ στο δωμάτιο της που της το ζήτησα ευθέως για να λήξει το στοίχημα. Πάλι καλά είχε κάνει την μαλακία στην τρίτη λυκείου και το μπάλωσα.

Κλάους - Και που θα το μάθει μωρέ μαλάκα ο Τζάστιν ότι σε παρακάλεσε εκείνη;

Ξεφυσώ δυνατά και γυρίζω να κοιτάξω τον μπουμπουνοκέφαλο φίλο μου. Εκείνος παρατηρεί αόριστα και σχεδόν μεθυσμένα το τενεκεδάκι που κρατά στο χέρι του.

Πολ - Καλά είσαι τελείως για τον πούτσο; Αφού πρέπει να βγάλω το βίντεο και να του το στείλω.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και την άφησε από τα πνευμόνια του. Με κοίταξε με ένα θολό βλέμμα.

Κλάους - Σωστά, το ξέχασα αυτό με το βίντεο... Καλά τα ξανά είπα αυτά, ότι είστε μαλάκες το ξέρετε. Τι άλλο να πω; Όπως νομίζετε, δικό σας το στοίχημα.

Ξαφνικά ακούσαμε έναν χτύπο στην πόρτα και αμέσως μετά είδαμε την κοκκινομάλα κοπέλα του φίλου μου, την αδελφή μου και την ξανθούλα.

Κλάους - Μωρό μου, πώς και από εδώ;

Η Μέριντα έτρεξε αμέσως στην αγκαλιά του και τον φίλησε σαν να ήταν η τελευταία μέρα του κόσμου. Είδα τις δύο ξανθιές που μου έχουν καταστρέψει την ζωή να στριφογυρίζουν τα μάτια τους.

Πούνζι - Εμείς φεύγουμε.

Πολ - Εσύ φεύγεις, η ξανθούλα μένει.

Βλέπω την Έλλη να κοπανά το πόδι της στο έδαφος με ένταση, δεν σ' άρεσε ε; Γελάω κάτω από την ανάσα μου. Πώς θα σε πείσω να μου κάτσεις;

Έλλη - Πολ, έχω που έχω τα νεύρα μου, μην με συγχίζεις άλλο.

Πολ - Γαυγίζεις;

Το πρόσωπο της γίνεται κατακόκκινο από τα νεύρα και οι γροθιές της τρέμουν μέσα στις τσέπες του φούτερ της. Σφίγγει τα χείλη της και κοιτάζει την αδελφή μου στα μάτια.

Πολ - Κλάους, αδειάζεις. Θέλω το δωμάτιο.

Κλάους - Γαμιέσαι.

Σχολιάζει πιάνοντας την μπύρα του, γυρίζω να κοιτάξω την Έλλη με την άκρη του ματιού μου, της χαμογελάω πονηρά.

Πολ - Το ελπίζω.

Λίγο μετά έχουν όλοι φύγει και είμαι μόνο με την Έλλη στο δωμάτιο. Κάθεται όρθια και περιμένει τι θέλω να της πω, παρόλα αυτά δεν μιλάω.

Έλλη - Ναι, έχεις σκοπό;

Έχει σταυρωμένα τα χέρια της μπροστά στο στήθος της. Τα μαλλιά της είναι σηκωμένα σε έναν χαλαρό κότσο, φοράει ένα ανοιχτόχρωμο κολάν με μια μεγάλη φούτερ. Εγώ κάνω τον αδιάφορο και πηγαινοέρχομαι άσκοπα από την μια μεριά του δωματίου μου στην άλλη συμμαζεύοντας πράγματα.

Πολ - Σε τι να έχω σκοπό;

Έλλη - Με κράτησες εδώ για το τίποτα;

Ψελλίζει μέσα από τα δόντια της και εγώ χαμογελώ πονηρά στον εαυτό μου. Μου αρέσει τόσο πολύ να την βασανίζω, σχεδόν με επαινώ που κάθησα να διαβάσω εκείνο το βράδυ.

Πολ - Θυμάσαι τίποτα από fifa;

Γυρναώ να την κοιτάξω, το βλέμμα της αλλάζει, το νιώθω ότι θέλει να με πλακώσει στο ξύλο. Αν μπορούσε να με πληρώσει χιλιάρικα για να μου δώσει πέντε κλωτσιές, θα το έκανε.

Έλλη - Χάνω κάτι που δεν θυμάμαι;

Σταυρώνει τα χέρια της μπροστά από το στήθος της ακόμα πιο επιδεικτικά και γελάω. Της κάνω νόημα να πιάσει τα τηλεχειριστήρια που έχω αφημένα επάνω στην κονσόλα μου.

Πολ - Πιάσε να σου δείξω, να σου ξανά δείξω μάλλον.

Την ακούω να βαριανασαίνει από την αγανάκτηση της. Κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού και την κοιτάζω. Σκύβει για να πιάσει τα τηλεχειριστήρια και να ανοίξει την κονσόλα. Για μια στιγμή εστιάζω στον κώλο της. Θα σε χουφτώσω ξανά μια μέρα, που θα πάει.

Με αργά βήματα με πλησιάζει και κάθεται δίπλα μου στο κρεβάτι. Την τραβάω και με μια κίνηση την έχω στην αγκαλιά μου, την νιώθω να τσατίζεται.

Έλλη - Τι κάνεις;!

Πολ - Σκύλος που γαυγίζει δεν δαγκώνει.

Την ακούω να γρυλίζει αλλά την αγνοώ πλήρως ρυθμίζοντας το παιχνίδι. Δαγκώνω το χείλος μου όταν την νιώθω να βολεύεται καλύτερα στην αγκαλιά μου. Ξεφυσάει.

Πολ - Λοιπόν, με αυτό σουτάρεις, με αυτό κάνεις τρίπλα και με αυτό μετακινείς τον παίχτη. Δεν είναι δύσκολο, θα το θυμηθείς. Για παίξ' το να σε δω.

Την βλέπω να δαγκώνει το χείλος της και μετά να γελάει πολύ σιγανά. Αφήνω το υπονοούμενο μου να κινείται στον αέρα. Εκείνη δεν φαίνεται να έχει διάθεση να με πλακώσει στο ξύλο αυτή τη φορά.

Έλλη - Θέλεις πολύ να το παίξω Γουέστ;

Τα χέρια μου κατηφορίζουν σιγά σιγά από τα χέρια της προς τα πλευρά της. Την ακούω να παίρνει μια κοφτή ανάσα. Σιγοβρίζω μέσα από τα δόντια μου όταν με νιώθω να σφίγγομαι κάτω από την ζώνη μου.

Κλάους - Εγώ νομίζω ότι άμα την στριμώξεις, δεν θα πει όχι.

Πολ - Ναι, θέλω πολύ.

Ψιθυρίζω πίσω από το αυτί της και την νιώθω να τραντάζεται μέσα στην αγκαλιά μου. Λίγα δευτερόλεπτα ησυχίας περνάνε αλλά αμέσως μετά γλιστράει από τα χείλη της ένα ανεπαίσθητο--

Έλλη - Καλά!

Πατάει το "Okay" και ξεκινά να παίζει. Ρίχνω τον εαυτό μου πίσω στο κρεβάτι, γαμώ τ- #€?&€%¥£$$√∆¶

|Έλλη|

Πούνζι - Μα δεν σου είπε που θα πάτε;

Έλλη - Όχι, ήταν αρκετά αποκαρδιωμένος μετά το 5-2 που του έριξα. Το μόνο που μου είπε είναι να είμαι έτοιμη στις 21:00.

Πούνζι - Άντρες παιδί μου, αναίσθητοι σε όλα εκτός από αθλητικά και αυτοκίνητα.

Κουνάω το κεφάλι μου αόριστα καθώς κοιτάζω την ντουλάπα μου. Να βάλω κάτι τελείως απλό για να φαίνεται ότι δεν θέλω να βρίσκομαι μαζί του ή να βάλω κάτι που να δείχνει ότι το προσπάθησα αλλά δεν το προσπάθησα ταυτόχρονα; Ή μήπως να βάλω κάτι πλήρως έξτρα για να δείξω τι γκλαμ και υπερουάου γκόμενα είμ-

Πούνζι - Να ξέρεις πάντως εγώ ακόμα πιστεύω πως είναι ραντεβού!

Έλλη - Δεν είναι ραντεβού! Κάποια αγγαρεία θέλει σίγουρα.

Το θέμα είναι ότι δεν έχω καταλάβει ποια αγγαρεία ακόμα.

Πούνζι - Καλά καλά, βάλε εσύ το δερμάτινο το παντελόνι που σου κάνει κωλάρα και έλα αύριο να μου πεις. Να δεις που πάλι δίκιο θα έχω!

Το δερμάτινο; Και με τι μπλουζάκι από πάνω;

Έλλη - Α μωρή, κάθομαι και σε ακούω. Σιγά μην γίνω σέξυ για τον αδελφό σου.

Πούνζι - Ναι ε; Όταν ξεροστάλλιαζες σε ολόκληρο το γυμνάσιο και έλεγες "Αχ ο Πολ τι ωραίος που είναι" και "Αχ τι κούκλος Χριστέ μου θα λιποθυμήσω" ήταν αλλιώς τα πράγματα. Άντε μη τα θυμηθώ και συγχιστώ!

Έλλη - Εσύ θα συγχιστείς ή εγώ; Μην το ξανά αναφέρεις γιατί κάθε φορά στην ίδια κουβέντα καταλήγουμε. Άντε, πες τι μπλουζάκι να βάλω τώρα.

Κατσουφιάζω καθώς σκέφτομαι τα χρόνια του γυμνασίου που πέθαινα για ένα βλέμμα του Πολ. Αν έλεγα στον 13χρονο εαυτό μου πως θα κοιμόμουν στο ίδιο κρεβάτι μαζί του θα τσίριζε από την χαρά της. Που να ήξερε…

[…]

Έλλη - Που πάμε ακριβώς;

Είμαστε στο αυτοκίνητο του εδώ και είκοσι λεπτά, το μόνο που βλέπω είναι βουνά και λαγκάδια. Όσες φορές τον ρώτησα που πάμε δεν έλαβα καμία απάντηση, όπως και τώρα. Δεν το βάζω κάτω όμως.

Έλλη - Ξέρεις ότι θα σου τα πρήξω μέχρι να μου πεις, γιατί δεν μου λες;

Πολ - Γιατί ξανθούλα μου τα πρήζεις ούτως ή άλλως.

Ξεφυσώ και στριφογυρίζω τα μάτια μου. Έχει φορέσει ένα βεραμάν φούτερ και ένα μαύρο τζιν με σκισίματα. Τα μαλλιά του τα έχει τραβηγμένα κατά πίσω, δεν είναι ατημέλητα όπως συνήθως. Κρατά το τιμόνι με το ένα χέρι και κοίτα προσηλωμένος τον δρόμο. Μετά από δύο λεπτά που τον παρατηρώ κλεφτά από την θέση μου τον βλέπω να στρίβει σε έναν χωματόδρομο ανεβαίνοντας μια μεγάλη ανηφόρα. Έχω αρχίσει να σιγουρεύομαι πως με έφερε εδώ για να με σκοτώσει.

Λίγα μέτρα μετά παρκάρει το αυτοκίνητο και κατεβαίνει από το αμάξι. Πηγαίνει στο χείλος της αναφοράς και παραμένει ακίνητος εκεί. Βγαίνω από το αμάξι παραξενεμένη και κλείνω την πόρτα πίσω μου, φτάνω κοντά του και τότε μόνο συνειδητοποιώ πως η ανηφόρα έχει φτάσει πράγματι στο τέλος της και ακριβώς από κάτω υπάρχει γκρεμός. Παίρνω μία βαθιά ανάσα και δεν τον πλησιάζω.

Έλλη - Θα φουντάρεις;

Αυτός γυρίζει να με κοιτάξει σχεδόν αγανακτισμένος.

Πολ - Σοβαρά; Είσαι σοβαρή;

Εγώ τον κοιτάω σαν να μην καταλαβαίνω τι εννοεί, αυτός ξεφυσάει και σηκώνει το κεφάλι του στον ουρανό.

Πολ - Σε έφερα βόλτα στον πιο ψηλό λόφο του Ποπ Κορν Λοφιν, αν κοιτάξεις χαμηλά βλέπεις ολόκληρη την Πανεπιστημιούπολη, αν κοιτάξεις ψηλά έχεις θέα τα αστέρια, αν κοιτάξεις ευθεία έχεις θέα εμένα, και το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι αν θα με ξεφορτωθείς;

Έλλη - Δ-δεν είπα αυτό! Αμέσως να…παρεξηγηθείς;

Εκείνος αφήνει μια ανάσα αγανάκτησης και περπατά όσπου φτάνει και κάθεται στο παγκάκι που βρίσκεται λίγο πιο πίσω από εμένα, σε μια ασφαλή απόσταση από τον γκρεμό. Τον ακολουθώ με διστακτικά βήματα και κάθομαι δίπλα του.

Έλλη - Εεεεεεελα βρε Παυλάκο που μου θυμώνεις τώρα.

Του κάνω νάζια και αυτός σταυρώνει τα χέρια του, πεταρίζω ελαφρώς τις βλεφαρίδες μου για να υποκύψει. Ανένδοτος.

Έλλη - Ξέρεις πως δεν το εννοούσα έτσι! Άντε! Χαμόγελα μου λίγο!

Του χαμογελάω σαν παιδί μπας και του φτιάξω την διάθεση, τον βλέπω ότι σιγά σιγά ρίχνει τις άμυνες του. Γελάει ελαφρώς κάτω από τα κοντά γένια του. Η παλάμη του έρχεται στο πρόσωπο μου και αγκαλιάζει το μάγουλο μου, ενώ γρήγορα σκύβει και μου αφήνει ένα απαλό φιλί αντικριστά. Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα από έκπληξη, δεν περίμενα να κάνει κάτι τέτοιο. Απομακρύνεται ξανά από εμένα και μου χαμογελάει ελαφρώς.

Έλλη - Γ-γιατί το έκανες αυτό;

Πολ - Γιατί ήθελα, έτσι δεν πάει;

Κάτω από το χαμηλό φως της νύχτας, με μοναδική ελπίδα τα αστέρια και τα φώτα της πανεπιστημιούπολης ελπίζω να μην φάνηκε το πόσο κοκκίνισα. Αποτραβιέμαι ελαφρώς από κοντά του και προσπαθώ να σταματήσω τον εαυτό μου από το να σκέφτεται τον Πολ της πρώτης λυκείου.

Έλλη - Γιατί με έφερες εδώ;

Πολ - Πολλές ερωτήσεις δεν κάνεις;

Έλλη - Κάνω γιατί περιμένω να απαντήσεις έστω και σε μια.

Τον βλέπω να ξεφυσάει, κοιτάει αόριστα το τοπίο γύρω του. Οτιδήποτε άλλο εκτός από εμένα.

Πολ - Δεν ξέρω γιατί σε έφερα εδώ, ο δρόμος με έβγαλε.

Έλλη - Ο δρόμος σε έβγαλε;

Πολ - Ναι.

Γυρίζει ξανά το βλέμμα του σε εμένα, για μια στιγμή κοιτάζει φευγαλέα το κορμί μου και μετά ξανά τα μάτια μου.

Έλλη - Ε ναι αλλά εσύ οδηγούσες.

Πολ - Ε ναι αλλά δεν ήταν εύκολο να οδηγώ και να σε έχω παράλληλα στην θέση του συνοδηγού.

Ο τόνος της φωνής του είναι αργός και σταθερός, σαν να έχει μελετήσει τα λόγια του από πριν. Κομπιάζω καθώς τον πιάνω  να κοιτάζει το δερμάτινο παντελόνι μου και μετά ξανά τα μάτια μου.

Έλλη - Εννοείς ότι μιλούσα πολ-

Πολ - Εννοώ ότι αυτό που φοράς αξίζει τριάντα λεπτά ταξίδι για να δεις τα φώτα της πανεπιστημιούπολης.

Και το είπε η Πούνζι, δεν το είπε;!

Δεν το πιστεύω, είχε δίκιο!

Έλλη - Πολ μου την πέφτεις;

Ρωτάω ευθέως και αυτό τον κάνει να γελάσει, να γελάσει όσο δεν έχει γελάσει ποτέ ξανά στη ζωή του, σε επίπεδο που ίσως αυτό να κάνει την ερώτηση μου να ακούγεται προσβλητική.

Πολ - Νομίζω πως έχεις αρκετά μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου ξανθούλα. Δεν λέω, έχεις κωλάρα, αλλά μην το γαμήσουμε κιόλας.

Γελάει ελαφρώς και αυτό με κάνει να γυρίσω μπροστά στη θέση μου και να δαγκώσω το χείλος μου ντροπιασμένη. Χριστέ μου, θα νομίζει ότι τον θέλω κιόλας.

Και το φιλί στο μάγουλο; Τα λόγια που είπε;

Πολ - Σε έφερα εδώ για να συζητήσουμε βασικά, ξέρεις… για το στοίχημα.

Έλλη - Πες μου.

Πολ - Στο συγκεκριμένο στοίχημα ουσιαστικά θα πρέπει να κάνεις οτιδήποτε σου πω, οποιαδήποτε ώρα το ζητήσω και με όποιον τρόπο το απαιτήσω. Θα το κάνεις είτε θέλεις, είτε όχι, εκτός αν αυτό υπερβαίνει τα όρια σου. Ας τονίσω από τώρα ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να σε αναγκάσω να κάνεις κάτι που μπορεί να σε βλάψει, να σε τραυματίσει ή να… σε εκθέσει.

Έλλη - Να με εκθέσει;

Πολ - Ναι ξανθούλα, δεν μπορώ να σου απαιτήσω να μου ανοίξεις τα πόδια σου. Εκτός αν το θέλεις βέβαι-

Έλλη - ΚΑΤΆΛΑΒΑ! Κατάλαβα!

Εκείνος κουνάει καταφατικά το κεφάλι του στην απάντηση μου.

Πολ - Αυτό μπορεί να συνεπάγεται διάφορα πράγματα, όπως το να μου φέρεις ένα ποτήρι νερό ή να προσποιηθείς ότι είσαι γκόμενα μου ή-

Έλλη - Τι να κάνω; Εσύ πριν λίγο δεν είπες πως δεν θα με αναγκάσεις να κάνω κάτι που με εκθέτει;

Πολ - Α ναι; Ε το παίρνω πίσω λοιπόν. Τα μόνα πράγματα που δεν μπορώ να κάνω χωρίς την θέληση σου είναι να σε πλακώσω στο ξύλο και να σε πηδήξω.

Σηκώνομαι από το παγκάκι με νεύρο και αντανακλαστικά σηκώνεται και αυτός. Εκτείνω τον αυχένα μου για να τον κοιτάξω να μου χαμογελάει πονηρά.

Έλλη - Μπα; Και δηλαδή όποτε εσένα σου την καυλώσει θα είμαι και γκόμενα, και μάνα και αδελφή σου; Μήπως να σου πάρω και καμιά πίπα; Είσαι τελείως ανώριμος αγοράκι μου-

Κάνω να φύγω όταν τον ακούω να γελάει πίσω μου αλλά το χέρι του αμέσως γραπώνει τον αγκώνα μου και με γυρίζει ώστε να κολλήσω επάνω του.

Πολ - Είπα ξανθούλα, να σε χτυπήσω και να σε γαμήσω. Και με την συμπεριφορά που έχεις πίστεψε με, το ένα από τα δύο το θέλω πολύ.

Μου ψιθυρίζει μια ανάσα μακριά από τα χείλη μου κάνοντας τα πόδια μου να τρεμουλιάσουν. Το πρόβλημα είναι πως έτσι όπως με κοιτάει, φοβάμαι πως θα θελήσω και εγώ ένα από τα δύο…