Με στριμώχνει πιο πολύ ανάμεσα στην πόρτα και το σώμα του, με φιλά σαν να μην υπάρχει αύριο. Χαμογελάω επάνω στα χείλη του και ανταποδίδω λαίμαργα στο άγγιγμα του. Έχουμε κλειδωθεί σε μία τουαλέτα των κοριτσιών του λυκείου που βρισκόμαστε την ώρα του μαθήματος. Κάθε μέρα, στις 11:45.

«Μου έλειψες»

Ψιθυρίζει ανάμεσα στα φιλιά που μου αφήνει και αυτό με κάνει να χαμογελάσω ακόμα πιο πολύ και να τον σφίξω επάνω μου. Φιλάω αχόρταγη τα χείλη του και περνάω το κάτω μέρος τους ανάμεσα από τα δόντια μου. Εκείνος τραβιέται ελαφρώς ενώνοντας τα μέτωπα μας μέχρι να πάρει μια ανάσα.

«Και εμένα μου έλειψες»

Του λέω με ειλικρίνεια κοιτώντας τον στα μάτια, εκείνος σηκώνει το βλέμμα του και με κοιτά. Κομπλάρει για λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να σκεφτεί τι θα μου απαντήσει.

«Μη με κοιτάς έτσι, ματιάζομαι»

Γελάω παρασύροντας και αυτόν με το χαμόγελο μου. Σηκώνει τη παλάμη του και αγκαλιάζει το πρόσωπο μου.

«Δεν μπορείς να φανταστείς πόσα σκέφτομαι όταν σε κοιτάζω έτσι»

Ο Πολ δαγκώνει το χείλος του και νιώθω την καρδιά μου να χάνει ένα χτύπο. Κοιτάζω ντροπιασμένη χαμηλά και κολλάω την πλάτη μου στον τοίχο Τραυλίζω την επόμενη πρόταση μου.

« Πρέπει να πάμε για μάθημα»

Ψιθυρίζω και εκείνος χαϊδεύει με την ανάποδη του χεριού του το μάγουλο μου.

«Δύο λεπτάκια ακόμα»

Έρχεται προς το μέρος μου και με στριμώχνει ξανά στον τοίχο. Πριν προλάβει να με φιλήσει, τον σπρώχνω απαλά από τους ώμους.

«Όχι, πρέπει να φύγουμε. Έχουμε ήδη αργήσει δεκατρία λεπτά!»

«Έλα ένα τελευταίο, ένα τελευταίο»

Γελάω και τον αφήνω να με φιλήσει στα χείλη για μια τελευταία φορά. Οι πεταλούδες στο στομάχι στριφογυρίζουν κάθε φορά που βρίσκεται μαζί μου. Δεν περνάει ένα λεπτό μέχρι να απομακρυνθεί από κοντά μου. Τον κοιτάζω στα μάτια, όπως και αυτός εμένα.

«Παύλο... πότε θα το πούμε στα παιδιά;»

Βλέπω ξαφνικά το χαμόγελο του να χάνεται. Η γυαλάδα των ματιών του εξαφανίζεται μέσα σε δευτερόλεπτα και αυτό με κάνει να παγώσω στη θέση μου.

«Ελισσάβετ, τα συμφωνήσαμε αυτά»

«Για πόσο καιρό θα κρυβόμαστε στις τουαλέτες και στα σοκάκια για να μην μας δούνε; Και δεν καταλαβαίνω στην τελική, ντρέπεσαι για εμένα;»

«Μη λες μαλακίες, ποτέ δεν είπα κάτι τέτοιο. Εσύ δεν είπες ότι φοβάσαι να το μάθει όλο το σχολείο γιατί θα φτάσει στα αυτιά των γονιών σου;»

«Ε κάποια στιγμή θα το μάθουν όμως. Έξι μήνες είμαστε έτσι ρε Παύλο, δεν αντέχω άλλο να είσαι δικός μου μόνο στα σκοτάδια. Θέλω να μπορώ να είμαι μαζί σου όλη μέρα»

Τον αγκαλιάζω ναζιάρικα από τους ώμους του και εκείνος ξεφυσάει ηχηρά. Σηκώνει το βλέμμα του στο μουχλιασμένο ταβάνι του μπάνιου.

«Όλοι θα σε σχολιάζουν Έλλη. Εσύ είσαι το πρότυπο μαθήτριας και εγώ το πρότυπο αποβολής»

«Δεν με νοιάζει. Με ενδιαφέρει να είσαι μαζί μου και θέλω να ξέρουν και οι άλλες πως είσαι μαζί μου»

Κουνά καταφατικά το κεφάλι του στα λόγια μου και φιλά το κούτελο μου. Μου χαϊδεύει καθησυχαστικά την πλάτη.

«Έλα, πάμε για μάθημα»

Τον ακολουθώ μηχανικά όσο εκείνος περπατά πιο μπροστά από εμένα και ψάχνει το χέρι μου με το δικό του. Γυρίζει να με κοιτάξει και μου δίνει έναν περίεργο μορφασμό πριν τυλίξει την παλάμη του γύρω από την δική μου. Φτάνουμε έξω από την αίθουσα μου και μου δίνει ένα γρήγορο φιλί στο κούτελο.

«Τα λέμε στο διάλειμμα ξανθούλα»

Τον βλέπω να φεύγει και άθελά μου χαμογελάω. Είναι απερίγραπτα έξυπνος. Είναι ανεπίτρεπτα όμορφος. Μπαίνω στην αίθουσα μου και κάθομαι ξανά στην θέση μου δίπλα από την Μέριντα. Έχουμε μάθημα κατεύθυνσης. Ακούω το γέλιο της Ραπουνζέλ που κάθεται λίγα θρανία πιο πίσω μαζί με την Βίκυ. Η ώρα περνά γρήγορα και το κουδούνι χτυπάει για διάλειμμα. Αφήνουμε τα πράγματα μας στην αίθουσα και βγαίνουμε με την Μέριντα στον προαύλιο χώρο για να συναντηθούμε στα παγκάκια δίπλα από το κυλικείο με τα υπόλοιπα παιδιά. Ξαφνικά βλέπουμε την Ραπουνζέλ να τρέχει κατά πάνω μας.

«ΓΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!»

Μας χαιρετάει με χαρά από μακριά και τρέχει γρήγορα προς εμένα και την Μέριντα. Πέφτει επάνω μας και μας αγκαλιάζει από τον σβέρκο.

«Καλά ντε, από το προηγούμενο διάλειμμα έχεις να μας δεις» της λέω περνώντας το χέρι μου γύρω από τον σβέρκο της.

«Δεν πειράζει, είναι αρκετό!»

Μου απαντάει και αμέσως μετά με αφήνει για να γαντζωθεί καλύτερα στην Μέριντα. Προχωράμε και οι τρεις προς τα παγκάκια όπου κάθονται τα αγόρια. Πλησιάζω ελαφρώς τον Πολ αλλά εκείνος μου κάνει νόημα να μην έρθω κοντύτερα του. Ο Κλάους μας κοιτάζει που πλησιάζουμε και χαμογελά.

«Γεια σας κορίτσια»

«Γε-ΙΑΑΑ!»

Του λέει η Μέριντα περίεργα και αυτό μας κάνει να την κοιτάξουμε όλοι με απορία. Εκείνη ξεροβήχει και κοιτάζει χαμηλά. Ο Τζάστιν στραβώνει το πρόσωπο του καθώς με κοιτάζει.

«Ω ρε Έλλη, ωραίο τζιν! Δεν το είδα το πρωί»

Κοιτάζω το φαρδύ χαμηλοκάβαλο τζιν μου και χαμογελάω. Γυρίζω να κοιτάξω τον Πολ ο οποίος χαμογελάει κάτω από τα μουστάκια του.

«Βέβαια, ένας κολλητός μου το διάλεξε! Μου το έκανε δώρο για τα γενέθλια μου»

«Είναι πραγματικά ωραίο... αναδεικνύει το σώμα σου»

Μου χαμογελάει κάπως πλάγια και αυτό με κάνει να σαστίσω. Γελάω αμήχανα και κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου το αγόρι μου που αγριοκοιτάζει τον κολλητό του. Η Ραπουνζέλ σπάει την αμήχανη σιωπή με τη φωνή της.

«ΠΩ ΠΩ, παραλίγο να το ξεχάσω. Το Σάββατο έχουμε γενέθλια και θα κάνουμε πάρτι στο εξοχικό μας πίσω από το Λόφιν. Θα έρθετε όλοι, έτσι;»

Δείχνει τον αδερφό της και εκείνος κουνά καταφατικά το κεφάλι. Εμείς κοιταζόμαστε και συμφωνούμε. Θα είναι μεγάλο πάρτι από ότι φαίνεται γιατί θα καλέσουν ολόκληρη την τάξη και κάποια άτομα από το φροντιστήριο τους.

«Αααα, θα γίνω 18! Δεν ξέρεις πόσο πολύ περιμένω για αυτή τη στιγμή! Θα πάω και για δίπλωμα αυτοκινήτου φέτος!»

«Γιατί Πούνζι; Για να κυκλοφορούμε όλοι με μπατμομπιλ;» της απαντά ο Κλάους κάνοντας εμάς να γελάσουμε και εκείνη να ξινίσει την φάτσα της. Συζητάμε για λίγη ώρα ακόμα για άσχετα θέματα. Το κουδούνι χτυπά και τα κορίτσια κινούν γρήγορα για να πάνε ξανά στις τάξεις τους, τα αγόρια ακολουθούν από πίσω και τελευταίοι είμαστε εμείς με τον Πολ. Σκύβει και, αφού σιγουρευτεί πως δεν μας βλέπει κανείς, αφήνει στο μάγουλο μου ένα φιλί. Του χαμογελάω και ακουμπάω ελαφρά τον ώμο του. Φτάνουμε ξανά έξω από την αίθουσα μου και πιάνω το χερούλι της πόρτας.

«Λοιπόν, ραντεβού στις 12:35;»

Με ρωτά και εγώ του χαμογελάω κάνοντας μύτες για να τον φτάσω και να του αφήσω ένα γρήγορο φιλί.

«Μην αργήσεις Γουέστ, θα είμαι νωρίτερα εκεί»