Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

69. Η κούραση της ψυχής δεν περνάει με τον ύπνο.

Πριν ξεκινήσει το κεφάλαιο θέλω να σου πω μερικά πράγματα. Σε σένα! Ναι, σε σένα που καρτερικά περίμενες τόσες μέρες για τη συνέχεια.

Ξέρω ότι η σεξουαλική κακοποίηση είναι από τα χειρότερα που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο. Ξέρω ότι τα θύματα δεν το αντέχουν. Ξέρω ότι πολύ λίγοι είναι οι άνθρωποι που καταφέρνουν να μιλήσουν γι'αυτό που τους συνέβη γιατί, εσφαλμένα, νομίζουν ότι εκείνοι φταίνε και ακριβώς πάνω σε αυτό θέλω να σου μιλήσω.

Δεν φταις εσύ.
Δεν φταις εσύ που φορούσες φούστα.
Δεν φταις εσύ που κυκλοφορούσες μόνη/μόνος σου αργά το βράδυ.
Δεν φταις εσύ που απάντησες με θυμό στα προκλητικά και χυδαία σχόλια.
Δεν φταις εσύ που βγήκες μαζί του/της.
Δεν φταις εσύ που δέχτηκες και στην συνέχεια το μετάνιωσες.
Δεν φταις εσύ που δεν σκέφτηκες την πιθανότητα, ή που δεν το φαντάστηκες.
Δεν φταις εσύ που δεν μίλησες αμέσως.
Ούτε το κόκκινο εσώρουχο σου φταίει.
Μ' άκους; Δεν φταίει ούτε η καταγωγή, ούτε η θρησκεία, ούτε το φύλο, ούτε η σεξουαλικότητα σου.

Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Μη σκύβεις το κεφάλι, μ' ακούς;

Μη ντρέπεσαι! Είσαι ένας υπέροχος και πανέμορφος άνθρωπος. Σου υπόσχομαι πως δεν έκανες τίποτα λάθος και σου ζητώ συγγνώμη αν δεν βρέθηκε κάποιος μέχρι τώρα να στο πει.

Θες να σου πω τι φταίει;

Το άρρωστο μυαλό τους.
Η άρνηση τους να ακούσουν το "όχι".
Το γεγονός ότι πιστεύουν πως "είναι άνδρες παλιάς κοπής" και ότι "το αρσενικό κυνηγάει".
Ότι ποτέ κανένας δεν τους είπε πόσο λάθος είναι αυτό που κάνουν.
Η κυβέρνηση που τους καλύπτει και η πρώτη ερώτηση που θα σου κάνουν είναι "τι φορούσες;".
Η "δικαιοσύνη" που θα τους δώσει μόνο δέκα χρόνια φυλάκισης (ίσως να λέω και πολλά) και μόλις σε πέντε θα έχουν βγει.
Η ίδια η κοινωνία που με τον τρόπο της προστατεύει το θύτη.

Σκέψου όσες και όσους δεν είναι κοντά μας. Κάντο για την Ελένη Τοπαλούδη, κάντο για την Μυρτώ. Για όλα εκείνα τα άτομα που δεν πρόλαβαν να μιλήσουν, μα πάνω απ' όλα κάντο για σένα.

Μην τους κάνεις το χατίρι.
Μην κλείνεις το στόμα σου.

Μέσα σε έναν κόσμο μουγκό, τυφλό και κουφό να γίνεις η φωνή, η όραση και η ακοή. Σε έναν κόσμο γεμάτο "γιατί τώρα;" να ουρλιάξεις "γιατί όχι;". Σε έναν κόσμο που μαθαίνει (κυρίως) στα κορίτσια πώς να μη βιάζονται, να είσαι ο φονιάς της πατριαρχίας.

Σήκω πάνω. Φώναξε. Διεκδίκησε τα δικαιώματα σου! Είσαι κάτι παραπάνω από ένα σώμα! Είσαι άνθρωπος ανεξάρτητα από τις συνθήκες ζωής σου, το χρώμα και όλα όσα ανέφερα πιο πάνω.

Κοίταξε τον εαυτό σου στα μάτια και δώσε του υπόσχεση ότι δεν θα τα παρατήσεις. Ότι δεν θα το βάλεις κάτω ούτε για μια στιγμή. Δυνάμωσε τη φωνή σου.

Μ Ί Λ Α !

Υ.Γ. άκου το τραγούδι.
Πριν ή μετά το κεφάλαιο δεν με νοιάζει, απλώς άκου το.

Καλή ανάγνωση❤️

--------------------------------------------------------------

~Κι αυτό με σπρώχνει κάθε μέρα και πιο κάτω, κι αν μπορέσω να φύγω χωρίς να γυρίσω πίσω ξανά θα το κάνω, γιατί κουράστηκα πλέον να προσπαθώ κι αν έχεις κουραστεί δώσ' μου το χέρι σου, κάπου εκεί είμαι και εγώ.~

•Toquel.

Σεπτέμβριος του 2021.

Έσπασα.

Εκείνη τη μέρα, σου ορκίζομαι πως έσπασα. Ένιωθα πως τερμάτισα, πως δεν έχω άλλο απόθεμα αντοχής, πως τίποτα χειρότερο δεν μπορούσε να γίνει!

Πού να ξερα ε;

Τον ένιωθα πάνω μου. Να με αγγίζει με τα αιχμηρά του χέρια, να με φιλάει με τα ξερα και σκασμένα του χείλη. Να με σκοτώνει αργά. Να παρακαλάω το θεό να με πάρει κοντά του, μα ο εφιάλτης αυτός να μη σταματάει.

Να ψάχνω εσένα.
Πού ήσουν; Δεν έμαθα ποτέ.
Ούτε γιατί γύρισες στην γκαρσονιέρα έμαθα, αλλά δεν με νοιάζει. Μου φτάνει που τελικά άνοιξες την πόρτα και με έβγαλες από αυτή την παράνοια. Ευχαριστώ πολύ γι'αυτό. Θα σου χρωστώ αιώνια ευγνωμοσύνη. Και ξέρεις, σου ζητώ συγγνώμη για τα ψέματα και τις δικαιολογίες που σου είπα.

Το μετάνιωσα φριχτά.

Ξέρεις, για καιρό ένιωθα θυμό για όλους σας. Λες κι εσείς φταίγατε για τις ηλίθιες επιλογές μου, λες και έπρεπε να με έχετε δεμένη με λουρί για να μην ξεφύγω. Μα -κοίτα να δεις!- ξέφυγα!

Ξέφυγα και κουράστηκα, Lucas.
Κουράστηκα, μ' ακούς; Κουράστηκε η ψυχή μου! Το βάρος που αισθάνομαι είναι ασήκωτο και ο σταύρος που κουβαλάω πέφτει σιγά-σιγά και με πλακώνει. Και το κακό είναι πως δεν μπορώ να ξεφύγω, δεν μπορώ -έστω- να συρθώ μακριά του και να ανακτήσω τις δυνάμεις μου!

Γιατί στα χέρια μου έχω καρφιά.
Γιατί τα πόδια μου αιμορραγούν από το σφυρί που σπρώχνει με βια την ατσάλινη λεπίδα στο δέρμα μου.
Γιατί το κρύο ξύλο του σταυρού έχει γίνει πια ένα με το σώμα μου.
Γιατί εμένα, δεν με καταδίκασε ο πόντιος Πιλάτος.

Εμένα με καταδίκασα εγώ.
Μόνο εγώ.

Πίσω.
Απρίλιος του 2021.

Αυγή.

Τα μάτια μου ανοίγουν αργά. Το πρώτο που αντικρίζω είναι το κάγκελο του κρεβατιού μου και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Το κεφάλι μου πονάει φριχτά, το στόμα μου έχει μια ελεεινή γεύση και αισθάνομαι το κορμί μου να πονάει. Κλείνω ξανά τα βλέφαρά μου. Το σκοτάδι με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα.

Τι ώρα είναι;

Ένα σιγανό ρούφηγμα μύτης με αγχώνει και συνειδητοποιώ πως δεν είμαι μόνη μου στο δωμάτιο. Σαστίζω. Γυρίζω τον κορμό μου και έρχομαι αντιμέτωπη με το κατακόκκινο πρόσωπο του Lucas να με χαζεύει. Όταν καταλάβει ότι ξύπνησα, μου χαμογελάει και με πλησιάζει βιαστικά.

«Lucas;» φαίνεται πόσο μπερδεμένη είμαι. Ωστόσο δεν προλαβαίνω να το σκεφτώ περισσότερο κι αυτό γιατί ένας βήχας με πνίγει τραγικά πολύ. Ο Lucas μου χαϊδεύει την πλάτη και νιώθω μια ανάγκη να αποτραβηχτώ. Δεν μου αρέσει που με αγγίζει και δεν ξέρω γιατί.
«Τι κάνεις εδώ;» τον κοιτάω αυστηρά, καθώς σηκώνομαι. Το κεφάλι μου είναι βαρύ και μια ζάλη με καλύπτει για λίγο, αλλά δεν δίνω σημασία. Τα μάτια του γεμίζουν δάκρυα παρόλο που προσπαθεί να μην και παγώνω.

«Αυγή...» κάνει μια παύση και παίρνει μια βαθιά ανάσα.
«θυμάσαι τι έγινε;» ρωτάει απαλά, ενώ δαγκώνεται με μανία.

Και τότε μου έρχονται όλα. Το σπίτι του Lucas, το χάπι, το ποτό, η αδυναμία μου να σηκωθώ, ο James πάνω μου. Το αίμα μου σταματάει για ένα λεπτό, η ανάσα μου το ίδιο. Έχω καρφωθεί στο έδαφος και απλώς τον κοιτάω. Ο James πάνω μου; Μουδιάζω απότομα. Ζαλίζομαι, το στομάχι μου γυρίζει και ένας πόνος παντού πάνω και μέσα μου με καλύπτει. Αναφωνώ βάζοντας τα χέρια μου στο στόμα μου και κάνω αυτόματα ένα βήμα πίσω.

«Αυγή μου-» κάνει να μου χαϊδέψει το μάγουλο, όμως δεν τον αφήνω.

Απομακρύνομαι σαν να με χτύπησε το ρεύμα και τρέχω μέχρι το μπάνιο σαν σφαίρα που σκίζει τον άνεμο. Ανοίγω την κρεμ πόρτα με φόρα κι αυτή χτυπάει στον τοίχο πίσω της. Πέφτω στα γόνατα και, βιαστικά, αδειάζω όλο το περιεχόμενο του στομάχου μου στη λεκάνη. Εκείνος, καθισμένος μαζί μου στο πάτωμα, κρατάει τα μαλλιά μου απαλά για να μη λερωθώ μα νιώθω ήδη βρώμικη.

Με βίασε.

Και ο εμετός δεν σταματάει. Το στομάχι μου με πονάει και θέλω μόνο να ξαπλώσω και να κοιμηθώ. Τίποτα άλλο δεν θέλω. Όταν σταματήσω, σηκώνομαι στα πόδια μου και πλένω το πρόσωπο και τα δόντια μου βουβά και σχολαστικά. Με παρατηρεί σε απόλυτη σιωπή. Ξέρω ότι έχει πολλά να πει· για τα ψέματα, για όλα αυτά που του έκρυψα, γι'αυτό που μου συνέβη, όμως δεν το κάνει και το εκτιμώ. Δεν είναι η σωστή στιγμή για οτιδήποτε τώρα.

«Φύγε.» ψελλίζω αδύναμη όταν η οδοντόβουρτσα γυρίσει στο ποτήρι. Με κοιτάει σαστισμένος. Ανοίγει το στόμα του να μιλήσει, αλλά τον κόβω.
«Φύγε!» επαναλαμβάνω. Η φωνή μου ανεβαίνει αισθητά. Θέλω να μείνω μόνη μου. Κάνει κίνηση να με πλησιάσει και νιώθω ότι θέλω να τσιρίξω. Τα χάνω.
«ΦΎΓΕ LUCAS! ΘΈΛΩ ΝΑ ΜΕΊΝΩ ΜΌΝΗ ΜΟΥ!» χτυπάω το χέρι μου στο νιπτήρα και δεν με πιέζει περισσότερο. Γνέφει θετικά, λίγο πριν ρουφήξει ξανά τη μύτη του.

«Σ' αγαπάω.» υπενθυμίζει ψιθυριστά, προτού φύγει αθόρυβα από το σπίτι μου.

Κοιτάω το σημείο που στεκόταν σαστισμένη. Έπειτα κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Τα μάτια μου είναι κόκκινα και φαίνομαι χλωμή, θαμπή και άρρωστη. Πνίγω έναν λυγμό. Πρώτη μου κίνηση είναι να βγάλω το φούτερ και το σουτιέν. Μια μικρή μελανιά στο στήθος μου μου κόβει την ανάσα. Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά και τον βλέπω από πάνω μου. Τα ανοίγω.

Με βίασε.

Βγάζω τη φόρμα και το εσώρουχο μου. Βγάζω τις κάλτσες. Κοιτάω ξανά τον εαυτό μου. Είμαι τόσο βρώμικη. Πιάνω μια σακούλα από το ντουλάπι και βάζω μέσα τα ρούχα μου· θα τα πετάξω μόλις βγω. Είναι βρώμικα κι αυτά. Πάντα θα είναι. Όπως κι εγώ.

Με βίασε.

Ανοίγω το καυτό νερό στο τέρμα. Οι υδρατμοί δεν αργούν να φανούν στον καθρέφτη κάνοντας με ακόμα πιο θαμπή. Δεν με αναγνωρίζω. Έτσι κι αλλιώς δεν με αναγνωρίζω. Η μπανιέρα γεμίζει και βάζω μέσα το ένα πόδι. Η θερμοκρασία του μου προκαλεί έναν πόνο που με ανακουφίζει. Βάζω και το δεύτερο πόδι και σύντομα βυθίζομαι ολόκληρη, ακόμη και το κεφάλι. Κρατώ την ανάσα μου κάτω από το νερό, κρατώ και τα μάτια μου κλειστά. Εκείνος είναι πάλι πάνω μου. Μπαίνει μέσα μου. Αφήνω έναν λυγμό.

Με βίασε.

Βγάζω το κεφάλι μου από το νερό απότομα. Βήχω και πάλι δυνατά και νιώθω δύο καυτά δάκρυα να κυλούν στα μάγουλα μου. Πιάνω το κίτρινο σφουγγάρι μου και βάζω μια μεγάλη ποσότητα από το αφρόλουτρο μου. Το άρωμα που συνήθιζε να με κάνει να αισθάνομαι όμορφα, τώρα νιώθω πως είναι άσχημο. Πολύ άσχημο. Σχεδόν εμετικό.

Παρόλα αυτά, δεν το σκέφτομαι περισσότερο. Αρχίζω να τρίβω το κορμί μου με λύσσα απ' άκρη σ' άκρη μέχρι το δέρμα μου να κοκκινίσει -ιδανικά μέχρι να φύγει. Δεν αντέχω. Δεν με αντέχω. Νιώθω το άγγιγμα του πάνω μου τραχύ και ξένο κι αυτό με σκοτώνει. Κάνει όλο μου το είναι να πονάει. Φριχτά. Κουλουριάζομαι στην άκρη της μπανιέρας, καθώς μπίγω τα νύχια μου στα μπράτσα μου.

Και τότε, γελάω. Πολύ και δυνατά. Υστερικά. Τόσο που σχεδόν δεν έχω ανάσα. Όμως αυτή η χαμένη αναπνοή βγαίνει σαν κραυγή από τα χείλη μου που μέσα σε δευτερόλεπτα μεταλλάσσεται απότομα σε κλάμα. Βαρύ, δυνατό και ηχηρό. Το μελανιασμένο στήθος μου τραντάζεται πολύ παρά το ασήκωτο βάρος που αισθάνομαι. Θέλω να γδάρω το σώμα μου με τα ίδια μου τα χέρια και να το πετάξω.

Με βίασε.
Και φταίω μόνο εγώ.

(...)

Τριτοπρόσωπη αφήγηση.

«Λοιπόν;» η Sonia, ένα λεπτό αφότου ανοίξει την πόρτα της στον James, περιμένει με αγωνία να μάθει τι έγινε και, κυρίως, γιατί ο φίλος της είναι σε αυτά τα χάλια. Το θεωρεί κακό σημάδι.
«Λέγε! Θα με σκάσεις!» επιμένει. Περνάει τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του και ξεφυσάει. Πετάει το μπουφάν του στον καναπέ.

«Πηδηχτήκαμε.» ανακοινώνει με άνεση, ανάβοντας ένα τσιγάρο. Τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα και πνίγεται στα νέα με τον καπνό του δικού της τσιγάρου. Ήξερε ότι ο James θα καταφέρει να τους διχάσει και να δημιουργήσει ρωγμές ανάμεσα τους, αλλά δεν φαντάστηκε ότι θα το κατάφερνε μέχρι αυτό το σημείο. Αν μη τι άλλο, την Αυγή δεν την έχει και για άνθρωπο που θα απατούσε εύκολα.

«Πλάκα κάνεις!» σχολιάζει. Κουνάει το κεφάλι αρνητικά. Η σιωπή του την μπερδεύει. Υπό άλλες συνθήκες αυτή τη στιγμή θα χόρευε από ικανοποίηση.
«Αυτό...αυτό είναι υπέροχο! Στ' αλήθεια είναι! Τώρα μένει να το μάθει ο Lucas και-»

«Το ξέρει.» τη διακόπτει βιαστικά γεγονός που τη σοκάρει ακόμα περισσότερο. Το τσιγάρο σχεδόν της πέφτει από τα χέρια.
«Μας έπιασε στα πράσα να πηδιόμαστε στο κρεβάτι του. Ορκίζομαι, δεν θα ξεχάσω ποτέ την έκφραση του!» χαμογελάει αλαζονικά σε αυτή την εικόνα. Η φίλη του σφυρίζει, επιδοκιμάζοντας την τροπή που έχει πάρει η κατάσταση, παρόλο που δυσκολεύεται ακόμα να το πιστέψει. Σκέφτεται ότι αυτό δεν θα μπορούσε να έχει πάει καλύτερα, μα δεν έχει ιδέα.

«Γι'αυτό είσαι έτσι;» πνίγει ένα γελάκι, πειράζοντας τα silver μαλλιά της.

«Πώς έτσι;» τεντώνει την πλάτη του αμυντικά, ενώ φαίνεται προσβεβλημένος. Οι δύο γαλάζιοι καθρέφτες απέναντι της την κοιτούν εχθρικά. Η κοπέλα στριφογυρίζει τα μάτια απηυδισμένη.

«Σαν να συγκρούστηκες με τρένο!» υψώνει το φρύδι, χαμογελώντας του ειρωνικά. Ρουθουνίζει εκνευρισμένος, ωστόσο η απάντηση που παίρνει είναι ένα θετικό γνέψιμο. Χαμογελάει πλατιά και για λίγο απολαμβάνει τη νίκη της.
«Τώρα μπαίνω εγώ στην ενεργό δράση. Ήρθε η ώρα ο Lucas να θυμηθεί ποια είμαι και να αφήσει αυτή τη μικρή ανόητη που τον κεράτωσε με τον φίλο του, μέσα στο ίδιο του το σπίτι!» κοιτάει το κενό όσο το λέει και σχεδόν ανυπομονεί για τη στιγμή που θα τον έχει πάλι ανάμεσα στα πόδια της.

Κι είναι ακριβώς αυτό το δευτερόλεπτο, που η πόρτα της αρχίζει να χτυπάει πιο βίαια και δυνατά από ποτέ. Τινάζεται ελαφρώς τρομαγμένη και λίγη στάχτη από το τσιγάρο της πέφτει στο πάτωμα. Ανταλλάσσουν ένα βλέμμα περιέργειας και ανησυχίας, ωστόσο η Sonia σηκώνεται και ανοίγει αργά την ξύλινη πόρτα. Ο Lucas εμφανίζεται και την σπρώχνει έξαλλος στην άκρη, καθώς εισβάλλει στο σπίτι της. Μοιάζει να βγάζει καπνούς από τ' αυτιά.

«ΠΟΎ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΌΣ;» ουρλιάζει κατακόκκινος με το κορμί του να τρέμει κι όταν τον εντοπίσει, προσπαθεί να ορμήσει πάνω του σαν αγρίμι για να τελειώσει αυτό που άρχισε πριν από σχεδόν δύο ώρες. Κι αφού το καταφέρει, θέλει να τον σύρει στην αστυνομία και να του δείξει πόσο ωραία περνάνε στη φυλακή οι βιαστές, παρόλα αυτά δεν λέει κάτι κι αυτό γιατί δεν έχει μιλήσει ακόμα με την Αυγή που, αυτή τη στιγμή, παρακαλάει το Θεό να την πάρει κοντά του.

Η Sonia, αποπροσανατολισμένη από την εισβολή του, τον πιάνει από την μαύρη του μπλούζα τραβώντας τον πίσω θέλοντας να τον συγκρατήσει και καταλάθος σκίζεται λίγο σε ένα σημείο, όμως δεν τον ενδιαφέρει ούτε λίγο. Αντίθετα, χτυπιέται σαν ψάρι έξω από το νερό σε μια προσπάθεια να πλησιάσει τον μέχρι πριν λίγες ώρες φίλο του και να του σπάει και τα διακόσια-έξι κόκαλα του σώματος του.

«LUCAS, ΠΕΡΊΜΕΝΕ!» φωνάζει με νεύρο, μα είναι γελασμένη αν πιστεύει ότι θα σταματήσει όντως.

Οπότε, καταφέρνει και φεύγει από τα κράτημα της, χτυπώντας με μανία τον James που αυτή τη φορά ανταποδίδει, όσο τον ρωτάει σαν τρελός τι ακριβώς έδωσε στη διαλυμένη κοπέλα του. Ο Lucas αυτή τη στιγμή είναι ένα ηφαίστειο που εξερράγη. Μπορεί να άργησε λίγο, όμως όλα είναι ξεκάθαρα στο μυαλό του πια. Και δεν τον νοιάζει ούτε λίγο η πισώπλατη μαχαίρια τους, αλλά δεν θα ξεπεράσει ποτέ το γεγονός ότι τα έβαλαν με την Αυγή του. Νιώθει ενοχές.

«ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΏΣΕΙΣ!» τα ουρλιαχτά της δεν τον σταματούν καθόλου, μέχρι τουλάχιστον να ξεστομίσει την επόμενη φράση της:
«ΔΕΝ ΦΤΑΊΕΙ ΜΌΝΟ ΕΚΕΊΝΟΣ ΠΟΥ Η ΚΟΠΈΛΑ ΣΟΥ ΤΟΥ ΈΚΑΤΣΕ! ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΊΔΙΟ ΈΝΟΧΗ!» σταυρώνει τα χέρια της κάτω από το στήθος, θέλοντας να του υπενθυμίσει πως η οσία Αυγή του, δεν είναι τόσο Αγία όσο την έχει στο μυαλό του. Η μπουνιά του μένει μετέωρη πάνω από το πρόσωπο του βιαστή και προσπαθεί να καταλάβει τι ακριβώς του είπε.

Οπότε, αφήνοντας ένα ψυχρό γελάκι, αποδεσμεύει τον θύτη από κάτω του σχεδόν πετώντας τον ξανά στον καναπέ και γυρίζει να την κοιτάξει. Η κοπέλα μπερδεύεται από τη συμπεριφορά του και για λίγο αναρωτιέται αν είπε κάτι λάθος, αλλά δεν του το δείχνει. Συνεχίζει να έχει το φρύδι υψωμένο λες και είναι σίγουρη για τα λεγόμενα της.

«Αυτό σου είπε ο μπάσταρδος; Ότι του έκατσε;» κάνει ένα βήμα προς το μέρος της. Η κάτω γνάθος του αρχίζει να τρέμει και θέλει να σφίξει το λαιμό της στα χέρια του τόσο βίαια που να την πνίξει κι ύστερα να πιάσει πάλι εκείνον. Η Sonia ξεροκαταπίνει. Ούτε καν γνέφει, απλώς τον κοιτάει.
«Μάθε, λοιπόν, πως όταν μπήκα στο γαμώσπιτο η Αυγή ήταν ημιλιπόθυμη! Ακούς; Δεν μπορούσε να κουνήσει, Sonia! ΈΚΛΑΙΓΕ ΑΠΌ ΚΆΤΩ ΤΟΥ ΚΙ ΑΥΤΌΣ ΣΥΝΈΧΙΖΕ ΝΑ ΛΕΗΛΑΤΕΊ ΤΟ ΣΏΜΑ ΤΗΣ!» της λέει την αλήθεια, κουνώντας σαν υστερικός τα χέρια του. Παγώνει ολόκληρη, το πρόσωπο της σοβαρεύει απότομα και το φρύδι πέφτει.
«Λυπάμαι που θα σου χαλάσω την ψευδαίσθηση, αλλά ο άνανδρος μπροστά σου είναι βιαστής. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.» φτύνει τις λέξεις, μ' ένα χαμόγελο που μόνο ένας τρελός θα είχε. Πονάει η καρδιά του όσο μιλάει κι ούτε που μπορεί να διανοηθεί πώς αισθάνεται η Αυγή με όλο αυτό.

Η κοπέλα δεν μιλάει. Τ' αυτιά της βουίζουν ξαφνικά και θέλει να ουρλιάξει. Στη γκαρσονιέρα της πέφτει σιωπή για λίγο και το μόνο που ακούγεται είναι η βαριά ανάσα του Lucas που τρέμει λες κι έχει εκτεθεί στο κρύο γυμνός. Ο James στριφογυρίζει τα μάτια· στο μυαλό του δεν έχει κάνει τίποτα κακό κι αυτό είναι το χειρότερο.

«Απλά» ψελλίζει και σχεδόν τραβάει τα μαλλιά του από την ένταση. Τώρα κοιτάει ξανά το αγόρι απέναντι του κατάματα.
«αν εμφανιστείς ξανά μπροστά μου, ή μάθω ότι την πλησίασες στα είκοσι γαμημένα μέτρα, σου ορκίζομαι, James, στη ζωή μου...θα σε θάψω με τα ίδια μου τα χέρια!» δεν σπάει τη βλεμματική επαφή και φροντίζει να του δείξει ότι το εννοεί. Γιατί το κάνει. Κλωτσάει έξαλλος το μαύρο τραπεζάκι και, φτύνοντας τον, φεύγει από το σπίτι.

Η Sonia στέκεται πελαγωμένη λίγα μέτρα μακριά του να τον κοιτάει ανέκφραστη. Ο φίλος της γελάει απαλά κάτω από το αυστηρό και παράλληλα τρομαγμένο ύφος της, πιάνοντας το πακέτο με τα τσιγάρα του. Ανάβει ένα αργά και με άνεση λες και τίποτα από όλα αυτά που ειπώθηκαν δεν είναι αρκετά σοβαρά. Εισπνέει λίγη από τη νικοτίνη.

«Δεν πιστεύω να δίνεις στ' αλήθεια βάση σε αυτά που λέει!» γελάει, παρατηρώντας την κάπως αποδοκιμαστικά. Δε μιλάει.
«Sonia, έλα τώρα!» φυσάει τον καπνό, γελώντας ξανά. Το γαλανό συγκρούεται με το γαλανό· σχεδόν προσπαθεί να την αναγκάσει να αψηφίσει τα λόγια του ηλίθιου που ήταν εδώ πριν λίγα λεπτά. Παίρνει μια κοφτή ανάσα.

Με δύο μεγάλες δρασκελιές, πιάνει το μπουφάν του και ψάχνει στις τσέπες μέχρι να βρει το γνωστό μαύρο βαλιτσάκι που συνηθίζει να βάζει τα χάπια και τις σκόνες. Εκείνος δυσανασχετεί και στριφογυρίζει τα μάτια, παρόλα αυτά δεν κάνει καμία κίνηση να τη σταματήσει. Τραβάει με φόρα το φερμουάρ, ψάχνει με μανία. Βρίσκει έκσταση, βρίσκει κοκαΐνη, βρίσκει ηρωίνη και μπούμπλε και στο τέλος, βρίσκει και το GHB στις δυο μορφές του. Υψώνει το φρύδι και του τα δείχνει.

«Αυτό της έδωσες;» η φωνή της είναι σταθερή. Δε μιλάει και αναγκάζεται να περιμένει αρκετά δευτερόλεπτα μέχρι να κουνήσει το κεφάλι θετικά. Παίρνει μια βαθιά ανάσα.
«Πας καλά; Απάντησε μου λίγο, το έχεις χάσει;» παλεύει να κρατήσει τη φωνή της χαμηλή, μα της είναι τραγικά δύσκολο. Θέλει να τσιρίξει.

«Μου είπες να κάνω ό,τι μπορώ για να τους χωρίσω-» κάνει να δικαιολογηθεί, όμως δεν τον αφήνει.

«ΣΟΥ ΕΊΠΑ ΝΑ ΤΗΣ ΠΟΥΛΉΣΕΙΣ ΈΡΩΤΑ, JAMES! ΌΧΙ ΝΑ ΤΗ ΒΙΆΣΕΙΣ! ΔΕΝ ΞΈΡΩ ΚΑΝ ΤΙ ΣΚΕΦΤΌΣΟΥΝ ΌΤΑΝ ΤΟ ΈΚΑΝΕΣ ΑΥΤΌ! ΕΊΝΑΙ ΑΚΡΑΊΟ! Μ' ΑΚΟΎΣ; ΑΚΡΑΊΟ! ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΌ!» περπατάει πάνω-κάτω τρελαμένη, κρατώντας ακόμα στα χέρια της το ναρκωτικό.
«ΔΕΝ ΘΑ ΕΥΧΌΜΟΥΝ ΣΕ ΚΑΝΈΝΑΝ ΆΝΘΡΩΠΟ ΝΑ ΒΙΑΣΤΕΊ! ΟΎΤΕ ΚΑΝ ΣΤΟ ΧΕΙΡΌΤΕΡΟ ΕΧΘΡΌ ΜΟΥ! ΕΊΝΑΙ ΑΠΆΝΘΡΩΠΟ!» ωρύεται. Έχει κοκκινίσει ολόκληρη. Αυτή η κατάσταση ξεπερνάει τα όρια της και είναι η στιγμή που καταλαβαίνει πως, τυφλώθηκαν τόσο από τη δίψα τους για νίκη που έχασαν τον έλεγχο.

«ΔΕΝ ΘΑ ΒΓΆΛΕΙΣ ΤΗΝ ΟΥΡΆ ΣΟΥ ΑΠ' ΈΞΩ ΤΏΡΑ! ΕΝΤΆΞΕΙ; ΕΊΜΑΣΤΕ ΜΑΖΊ ΣΕ ΑΥΤΌ!» θιγμένος, θυμωμένος και επίσης τρελαμένος από την κατάσταση, σηκώνεται στα πόδια του και την πλησιάζει απειλητικά. Ξεροκαταπίνει και πισωπατεί. Δεν αισθάνεται ασφαλής κοντά του. Την αρπάζει από τους ώμους και την κολλάει πάνω του. Αφήνει μια τρεμάμενη ανάσα.
«Μαζί θα πάμε στην κόλαση. Το πιασες;» τα μάτια του γυαλίζουν. Είναι τρελός. Τον σπρώχνει με βία από κοντά της, ρίχνοντας του το πιο άγριο βλέμμα της. Το θέμα έχει ξεφύγει.

«Έχω κάνει πολλά άσχημα πράγματα στη ζωή μου, αλλά σε βιασμό δεν συμμετείχα ποτέ. Μόνος σου μπλέχτηκες σε αυτή τη μαλακία και μόνος σου θα παραμείνεις. Ήθελα να τους χωρίσω, ναι! Αλλά αυτό ξεπερνάει ακόμα και μένα!» περνάει τα δάχτυλα της μέσα από τα silver μαλλιά της. Ο λαιμός της έχει αρχίσει να πονάει. Του πετάει με βία το ναρκωτικό και σταυρώνει τα χέρια κάτω από το στήθος.
«Φύγε από το σπίτι μου. Τώρα.» ζητάει και ευτυχώς εκείνος δεν προσπαθεί περισσότερο.

Μαζεύει τα πράγματα του και, ρίχνοντας της μια τελευταία παγωμένη μάτια, φεύγει. Τα πόδια της λυγίζουν και πέφτει στο μωσαϊκό πλακάκι της. Τρέμει.

Κατάφεραν να τους διαλύσουν, μα δεν το χαίρεται όσο πίστευε.

(...)

Είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, κουκουλωμένη ως πάνω, με τα ακουστικά να έχουν γίνει ένα με τ' αυτιά της. Η φωνή του Iratus δεν αρκεί για να γαληνέψει το μέσα της και οι στίχοι μόνο εντείνουν τον πόνο της. Ο λαιμός της πονάει πολύ και δεν ξέρει αν φταίνε οι κραυγές που προηγουμένως ή κάποια πιθανή ίωση. Ρουφάει τη μύτη της με ένα παράπονο που της τρώει τα σωθικά.

Το μαύρο που νιώθω στο άσπρο που θέλω
το γκρι που με βόλεψε να καταστρέφομαι
Το μαύρο που νιώθω στο άσπρο που θέλω
το γκρι που με βόλεψε να καταστρέφομαι...

Κουλουριάζεται κι άλλο κάτω από την κουβέρτα της. Τρέμει. Τρέμει και δεν ξέρει αν φταίνε τα βρεγμένα της μαλλιά, ή η ένταση που αισθάνεται μέσα στο απόλυτο τίποτα της ψυχής της. Κουράστηκε. Πολύ. Κι είμαστε ακόμα στα μισά.

Το ζειν εστί πόνος στην ψυχή την όμορφη,
πόσο θα 'θελα να είμασταν περισσότεροι
Μη θυματοποιείσαι φταίμε αμφότεροι
Άγιος ουδείς και οι αναμάρτητοι λιγότεροι...

'Φταίμε αμφότεροι...' σκέφτεται. Στο μυαλό της, ωστόσο, υπάρχει μόνο ένας φταίχτης: εκείνη. Κι αυτό είναι κάτι που δεν θα αλλάξει.

Απόψε μην κοιμηθείς και αν μπορείς μη με μισείς
Απόψε μην κοιμηθείς και αν μπορείς μη με μισείς,
δεν νιώθω καλύτερα είπα ψέματα πριν έχω γεύση πικρή
μυρίζω αλκοόλ και χασίς πώς δεν με κατάλαβε κανείς;

Και δακρύζει πάλι. Βαρέθηκε να κλαίει, μα δεν το ελέγχει. Λες και κάποιος έχει τοποθετήσει δύο ποτάμια στα μάτια της που δεν σταματούν να τρέχουν. Πονάει. Πολύ. Είναι αβάσταχτο αυτό που αισθάνεται, δεν μπορεί να το σηκώσει. Την τρώει λίγο-λίγο από μέσα προς τα έξω. Σαν σαπίλα που εξαπλώνεται.

'Γιατί δεν με κατάλαβε κανείς;' η σκέψη αυτή τη βασανίζει. Δεν υπάρχει απάντηση.

Ένα δευτερόλεπτο αφότου τελειώσει το τραγούδι και προτού προλάβει να μπει άλλο, ο ήχος από το κουδούνι που χτυπάει την αναγκάζει να ανοίξει τα μάτια της. Σμίγει τα φρύδια μπερδεμένη ανασηκώνοντας το κεφάλι της και όταν το κουδούνι ξανά χτυπήσει ρίχνει για ένα δευτερόλεπτο το πρόσωπο της ξανά στο μαξιλάρι. Ο επισκέπτης επιμένει. Στη σκέψη ότι μπορεί να είναι ο μπαμπάς της θέλει ήδη να ουρλιάξει, παρόλα αυτά σηκώνεται με δυσκολία από το κρεβάτι. Έχει ακόμα πονοκέφαλο.

Κατεβαίνει νωχελικά στο σαλόνι και όταν φτάσει στην πόρτα κοιτάει από το ματάκι. Η μορφή που στέκεται έξω, κάνει το αίμα της να παγώσει, την καρδιά της να σταματήσει και το στομάχι της να γυρίσει με απίστευτη ταχύτητα. Κάνει ένα βήμα πίσω. Κοιτάει γύρω της παίρνοντας βαθιές ανάσες και χωρίς να είναι σίγουρη, ανοίγει την πόρτα μόλις βρει την ψυχραιμία της. Δεν θέλει να τη δει έτοιμη να καταρρεύσει.

Οι ματιές τους συνδέονται αμέσως και για λίγο δεν μιλάνε. Τι να πουν άλλωστε; Έχουν γίνει τόσα πολλά!

«Τι θες εσύ εδώ;» η φωνή της βγαίνει τρομακτικά ξένη και άγρια. Δεν πτοείται καθόλου.

Η Sonia κάνει ένα βήμα μπροστά και το κοίταγμα τους γίνεται ακόμα πιο έντονο. Τα silver μαλλιά της είναι όπως πάντα ίσια, στα βλέφαρά της κάθεται μια λεπτή γραμμή από eyeliner που τονίζει τα γαλάζια της μάτια, ενώ το κορμί της αγκαλιάζει μια μαύρη μπλούζα, ένα ίδιου χρώματος κολάν κι ένα τζιν μπουφανάκι. Φαίνεται πως δεν έχει καμία διάθεση για ειρωνείες· καμιά τους δεν έχει.

«Θέλω να μιλήσουμε.» ζητάει.

Ανταλλάσσουν ένα επίμονο βλέμμα κι ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα η Αυγή κάνει το σώμα της στην άκρη. Η κοπέλα μπαίνει στο σπίτι, ωστόσο δεν κάνει καμία κίνηση να της προτείνει να κάτσει, ή οτιδήποτε. Και που την άφησε να μπει είναι πολύ. Περνάει μια τούφα πίσω από το αυτί και κοιτάει νευρικά τα παπούτσια της. Φαίνεται να αισθάνεται άβολα. Η Αυγή χάνει την ψυχραιμία της. Ξεφυσάει εκνευρισμένη.

«Sonia, δεν έχω καμία όρεξη για-» προσπαθεί να την κάνει να μιλήσει, μα την κόβει.

«Έμαθα τι έγινε.» ανακοινώνει χωρίς περιστροφές και της κόβει τα γόνατα. Και η ανάσα της μπλέκεται στο λαιμό της, ένα τρέμουλο αγκαλιάζει και πάλι το σώμα της, οι λυγμοί ανεβαίνουν με ταχύτητα φωτός στο λαιμό της και το στομάχι της γυρίζει σαν τρελό. Δεν αντέχει, όμως προσπαθεί να μην το δείξει.

«Και τι θέλεις τώρα; Παράσημο;» θυμωμένη, την ειρωνεύεται μη μπορώντας να κρατηθεί. Η Sonia μπορεί να καταλάβει την ταραχή της και είναι ο λόγος που συγκρατεί τον εαυτό της από το να την ειρωνευτεί πίσω. Παίρνει μια βαθιά ανάσα.

«Θέλω απλώς να σου πω ότι λυπάμαι. Δεν ήθελα να φτάσουν εκεί τα πράγματα, σε καμία περίπτωση! Δεν είχα ιδέα ότι ο...ο James θα το τραβούσε τόσο. Ήθελα πολύ να σε δω να υποφέρεις, αλλά αυτό όχι. Είναι ακραίο.» μιλάει σταθερά και με μια ήρεμη φωνή. Ωστόσο, αυτά που λέει την προκαλούν να γελάσει. Βλέπει καθαρά ότι η κοπέλα μπροστά της αισθάνεται τύψεις, μα αυτό δεν ησυχάζει ούτε στο ελάχιστο την καταιγίδα μέσα της. Χαμογελάει πικρά.

«Γιατί μου απολογείσαι, Sonia; Εσύ δεν είπες ότι θα με λιώσεις;» κάνει μια παύση. Η εικοσιτετράχρονη πιέζει τα χείλη σε μια ευθεία γραμμή. Η Αυγή σκύβει λίγο προς το μέρος της.
«Ορίστε, το κατάφερες! Οπότε, χάρισμα σου όλα. Ο Lucas, η θέση μου δίπλα του... Βαρέθηκα με αυτές τις μαλακίες, παραιτούμαι!» ανασηκώνει τους ώμους. Μπορεί ο οποιοσδήποτε να ακούσει την αγανάκτηση στη χροιά της. Τώρα και η Sonia χαμογελάει πικρά.

«Όσο γι'αυτό...δεν χρειάζεται να ανησυχείς πια. Δεν πρόκειται να τον ξανά ενοχλήσω.» σταυρώνει τα χέρια κάτω από το στήθος. Με υπόσχεση μοιάζουν τα λόγια της, αλλά ξέρουν πως είναι απλή ενημέρωση η οποία την ξαφνιάζει πολύ. Ούτε αυτό το αφήνει να φανεί.

'Θα σε ενοχλήσει αυτός.' η σκέψη της προδίδει την λίγη εμπιστοσύνη που του έχει.

«Μάλιστα.» παίρνει μια βαθιά ανάσα.
«Θέλεις κάτι άλλο;» φροντίζει να φανεί όλη η δυσαρέσκεια στα μάτια της, αλλά λίγο νοιάζει την επισκέπτρια της. Την προσοχή της τραβάει το μαύρο που αγκαλιάζει το καφέ. Δεν ξέρει γιατί, αλλά τη θλίβει πολύ αυτό.

«Όχι.» ψελλίζει.

Η Αυγή κάνει ένα βήμα προς την πόρτα και χωρίς ίχνος υπομονής ή αντοχής, την ανοίγει με νόημα. Δεν την θέλει στο σπίτι της και είναι κάτι παραπάνω από λογικό. Η Sonia σκύβει το κεφάλι και χωρίς να ειπωθεί κάτι περισσότερο, φεύγει από το σπίτι. Πριν, ωστόσο, περάσει το κατώφλι, φροντίζει να της ρίξει ένα έντονο βλέμμα γεμάτο ανησυχία. Η Ελληνίδα κλείνει την πόρτα με κρότο και αφήνει μια τρεμάμενη ανάσα.

Η κόντρα τους τελείωσε.

Ανεβαίνει ξανά στο δωμάτιο της, σκουπίζοντας παράλληλα τα μάτια της. Το ζεστό της κρεβάτι τη γοητεύει περισσότερο από ποτέ και το μόνο που θέλει είναι να ξαπλώσει και να κοιμηθεί. Αισθάνεται κουρασμένη -τόσο κουρασμένη.

Μα, είναι πολύ νωρίς για να καταλάβει πως η κούραση της ψυχής δεν περνάει με τον ύπνο.



























Γειά σας κοτοπουλάκια μου!🐥

Τι κάνετε; Πώς είστε;
Ελπίζω καλά!

Πείτε μου τα νέα σας! Επέλεξα θέμα για την πτυχιακή μου και πρέπει μέχρι να κλείσουμε να έχω γράψει έστω τα περιεχόμενα. Και παράλληλα διαβάζω. Και δουλεύω. Και γράφω. Και έχω και την προσωπική ζωή. Και το στριπτίζ τελικά δεν είναι κακή ιδέα.

Πάμε στο κεφάλαιο;

Απόσπασμα του 21! Από τα καλύτερα μου! Πώς σας φάνηκε; Τι έχετε να πείτε;

Ερείπιο η Αυγή και με το δίκιο της. Φαίνεται πως αυτό που έγινε τη βύθισε κι άλλο στον πόνο και νιώθει πως φταίει εκείνη ΧΩΡΊΣ να φταίει. Καλά θα πάει κι αυτό.

Ο Lucas Έ Ξ Α Λ Λ Ο Σ παιδιά! Ταυτίστηκα άπειρα μαζί του! Μέχρι και η Sonia θύμωσε, αγανάκτησε, σοκαρίστηκε.

Το πιο τραγικό απ' όλα είναι ότι ο James δεν έχει ιδέα τι έχει κάνει. Το θεωρεί απόλυτα φυσιολογικό.

#ΗλεκτρικήΚαρέκλα.

Και τέλος, η συνάντηση κορυφής. Sonia και Αυγή σε μια τέρμα ειλικρινή συζήτηση.

Τι πιστεύετε ότι θα γίνει στο επόμενο;

Το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην eirinii97. Καλώς ήρθες κι εσύ στην παρέα μας🐥❤️

Αυταααα.

Αν σας άρεσε το κεφάλαιο ψηφίστε και σχολιάστε.

Αντιιιιοοοοοοςςςς🥰🍟.

-Δέσπ.

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro