~Έβαλα για σένα πλάτη και εσύ έβαλες μαχαίρι, γκρέμισες τα πάντα δεν μου άφησες ζωή. Κι όσο λέω να το παλέψω, τόσο χάνω από χέρι. Έδωσα τα πάντα για να μείνουμε μαζί.~

•Στίχοι: Θάνος Παπανικολάου.
Μουσική: Γιώργος Θεοφάνους.

Αυγή.

«ΕΊΠΑ ΜΗ ΜΟΥ ΓΥΡΝΆΣ ΠΛΆΤΗ ΓΑΜΏ ΤΗΝ ΠΟΥΤΆΝΑ ΜΟΥ!» ουρλιάζει και με ακολουθεί με ταχύ βήμα, αλλά για κακή του τύχη είμαι πιο γρήγορη και ξέρω να κινηθώ με άνεση μέσα στο σπίτι μου. Γελάω νευρικά στα λόγια του και τα χείλη μου τρέμουν από τον εκνευρισμό.

Δεν έχει κανένα γαμημένο δικαίωμα να μου φωνάζει!

«ΕΣΎ ΓΎΡΙΣΕΣ ΠΡΏΤΟΣ ΠΛΆΤΗ ΣΕ ΜΈΝΑ!» επιτίθεμαι έξαλλη και μπαίνω στο δωμάτιο μου, κοπανώντας την λευκή πόρτα στο πρόσωπο του χωρίς τύψεις. Κλειδώνω βιαστικά και στηρίζω την πλάτη μου στο ξύλο.

Κλωτσάει την πόρτα με δύναμη και το κορμί μου τραντάζεται στις κινήσεις του. Παίρνω μια ανάσα, υψώνω το βλέμμα μου στον ουρανό και ξεσπάω σε κλάματα. Δεν σταματάει να κραυγάζει πίσω από την ξύλινη επιφάνεια που μας χωρίζει.

«ΑΥΓΉ ΆΝΟΙΞΕ!» βρυχάται και βάζει τόση δύναμη στη μπουνιά του που νιώθω να πονάω εγώ. Προσπαθώ να κρατήσω τους λυγμούς μου κρυφούς, αλλά μοιάζει ανέφικτο. Το μόνο που θέλω είναι να το βγάλω αυτό από μέσα μου, να ηρεμήσω και μετά θα του μιλήσω.

Άσε με, σε εκλιπαρώ...άσε με.
Δεν θέλω να σου μιλήσω τώρα...

«ΆΝΟΙΞΕ ΤΗ ΓΑΜΗΜΈΝΗ ΠΌΡΤΑ ΤΏΡΑ!» συνεχίζει να βαράει και το κλάμα μου μόνο δυναμώνει. Είμαι σίγουρη πως μας έχουν ακούσει όλοι εδώ γύρω, αλλά δεν δίνω μια! Το μόνο που με νοιάζει είναι αυτός και ο τρόπος που τα κατέστρεψε πάλι όλα. Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά.

Δεν αντέχω άλλο.

Πίσω.
Δέκα ώρες πριν.

«Τελικά, όντως έχει πολύ ωραία noodles σε αυτό το μαγαζί. Δεν το περίμενα!» μας λέει και τρώει ακόμα μια γεμάτη μπουκιά από το φαγητό του, όσο περπατάμε μακριά από το wok spot. Ανταλλάσσω ένα βλέμμα με την καλύτερη μου φίλη και γελάμε πνιχτά, όσο τυλίγουμε τα ζυμαρικά γύρω από τα chopsticks. Ένας θεός ξέρει πόσα χρήματα έχουμε χαλάσει σε αυτό το μαγαζί!

Προφανώς και του αρέσει. Όλοι απολαμβάνουν το φαγητό σε αυτό το μαγαζί. Μπορεί το κόκκινο μαγαζί απέναντι από το δημαρχείο να είναι μικρό και με το ζόρι να το βλέπει το μάτι σου, αλλά είναι απλά τέλειο! Τα αξίζει τα λεφτά του και με το παραπάνω.

«Εγώ στο είπα!» υπενθυμίζω και η Αλεξάνδρα γελάει στην τόσο οικεία φράση. Γελάω κι εγώ μαζί της.

Ένα μήνυμα της έρχεται και με δυσκολία βγάζει το κινητό από την τσέπη του μπουφάν. Διαβάζει προσεκτικά και το πρόσωπο της σκοτεινιάζει. Όταν ρίξει το βλέμμα της πάνω μου και ανακαλύψει πως εγώ την κοιτάω ήδη, ξεφυσάει. Ο φίλος μου μας παρατηρεί τρώγοντας σιωπηλά.

«Ο Βασίλης είναι. Πρέπει να πάω από εκεί.» με ενημερώνει στα ελληνικά.

Και μου κόβονται τα πόδια. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και περνάω το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου νευρικά. Φοβάμαι να την αφήσω να πάει μόνη της εκεί· ο άνθρωπος αυτός τη χειρίζεται στο έπακρο κι εκείνη κάθε φορά υποκύπτει. Αυτό δεν θα πάει καλά. Ο Lucas παρατηρεί την ταραχή μου και με σκουντάει παιχνιδιάρικα.

«Είναι όλα καλά;» δείχνει να ενδιαφέρεται και του χαμογελάω γλυκά. Το εκτιμώ που ρωτάει, αλλά ειλικρινά δεν ξέρω τι ακριβώς πρέπει να του πω αυτή τη στιγμή, οπότε, για αρχή, του αφήνω ένα μικρό πεταχτό φιλάκι.

«Ναι, μην ανησυχείς! Απλώς η Αλεξάνδρα πρέπει να φύγει.» χαϊδεύω το μάγουλο του κι έπειτα γυρνώ προς την καλύτερη μου φίλη.
«Θέλεις να έρθουμε μαζί σου; Εν ανάγκη θα σε περιμένουμε από κάτω και μετά να πάμε σπίτι μου!» προτείνω αγχωμένη και το χαμόγελο της φωτίζει.

«Όχι, μου φτάνει που το σκέφτηκες. Πρέπει να το κάνω μόνη μου. Θα πάω και θα του πω ότι θέλω να χωρίσουμε. Μετά θα φύγω και θα σου στείλω μήνυμα· έτσι κι αλλιώς σήμερα πρέπει να κοιμηθώ στο σπίτι του μπαμπά μου. Το ξέρεις ότι δεν το δέχεται να κοιμάμαι αλλού όταν είναι η σειρά του.» ψελλίζει και ανασηκώνει τους ώμους. Δαγκώνει τα χείλη και ξέρω πως είναι κι εκείνη αγχωμένη. Της έχει κοπεί πια εντελώς η όρεξη για φαγητό.

«Καλά.» υποχωρώ. Έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να τα βάλω με τον κύριο Νικήτα.
«Αν γίνει κάτι χτύπα τηλέφωνο και θα έρθουμε όπου είσαι, να ξέρεις.» την αγκαλιάζω σφιχτά και χαϊδεύω τα μαλλιά της. Ανταποδίδει.

Αφού αποχαιρετήσει και τον Lucas, μας αφήνει μόνους μας. Κρατώντας ακόμα τα κύπελλα με το φαγητό στο χέρι, περνάει το ελεύθερο χέρι του γύρω από τη μέση μου και με φέρνει κοντά του. Χαμογελάω πάνω από τα χείλη του και τον κοιτάω βαθιά στα μάτια. Με φιλάει απαλά και ανταποκρίνομαι θετικά στο κράτημα του. Νιώθω τόσο όμορφα.

«Σου έχω πει ότι είσαι όμορφη;» αναρωτιέται παρατηρώντας τα χαρακτηριστικά του προσώπου μου. Τα μάγουλα μου κοκκινίζουν, αλλά δεν μπορώ να τραβήξω το βλέμμα μου από το δικό του.

«Μμ, ναι!» απαντώ και τα χείλη μου έρχονται σε επαφή με το μάγουλο του.
«Ωστόσο, λατρεύω να το ακούω!» παραδέχομαι ψιθυριστά στο αυτί του και μπορώ να διακρίνω τις τρίχες στον αυχένα του να ηλεκτρίζονται. Αυτό μου δίνει μια μικρή ικανοποίηση.

«Τότε να στο λέω συνέχεια.» μου περνάει μια τούφα πίσω από το αυτί και η καρδιά μου πάλλεται πιο γρήγορα. Θα με τρελάνει.
«Είσαι πανέμορφη κι εγώ είμαι πολύ, πολύ, πολύ ερωτευμένος μαζί σου!» σκύβει ελαφρά και με φιλάει ξανά. Το κάνει συνέχεια, μα δε με πειράζει καθόλου. Μπορεί να το κάνει όποτε θέλει!

«Για ξανά πες το αυτό, δεν άκουσα καλά!» κάνω παιχνιδιάρικα, κοιτώντας τον, δήθεν, απορημένη. Το απολαμβάνω όσο τίποτα άλλο!

«Είμαι ερωτευμένος μαζί σου!» ανεβάζει αισθητά τη φωνή του και ένα-δυο άτομα που είναι πολύ κοντά μας, γυρνούν ασυναίσθητα να μας κοιτάξουν αλλά δεν δίνω σημασία. Πνίγω ένα γελάκι.

«Μίλα πιο δυνατά σε παρακαλώ, έχουν βουλώσει τ' αυτιά μου από το αεροπλάνο και δεν σε ακούω!» μιλάω και εγώ πιο δυνατά, αλλά δεν κρατιέμαι καλά και ξεσπάω σε γέλια. Φαίνεται να διασκεδάζει πολύ με τη συμπεριφορά μου. Έχουμε τραβήξει κι άλλα βλέμματα, αλλά δεν ασχολούμαι· η προσοχή μου είναι στραμμένη πάνω του και μόνο!

Γελάει κι αυτός. Το πρόσωπο του φωτίζεται και κάνει τους χτύπους της καρδιάς μου να εκτοξευθούν στα ύψη. Για λίγα δευτερόλεπτα, πραγματικά, αναρωτιέμαι πώς γίνεται να είναι τόσο όμορφος! Και η σκέψη ότι τόσο καιρό είναι καθαρός τον κάνει ακόμα πιο γλυκό και ωραίο στα μάτια μου. Είναι απλά υπέροχος.

«ΕΊΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΈΝΟΣ ΜΑΖΊ ΣΟΥ!» φωνάζει δυνατά και κάνει ένα βήμα πίσω, ωστόσο από την ξαφνική του αυτή κίνηση, συγκρούεται με κάποιον που έτυχε να περνάει εκείνη τη στιγμή. Πνίγομαι στο αθώο του βλέμμα. Δαγκώνομαι.
«Ωπ, συγγνώμη!» δεν του ρίχνει δεύτερη ματιά και είναι ο λόγος που γελάω δυνατά και νιώθω τύψεις για τον καημένο τον άνθρωπο.

«Χίλια συγγνώμη! Εμείς δεν-» η φράση μου κόβεται στη μέση, όταν ο άνθρωπος με τον οποίο συγκρούστηκε ο Lucas, γυρίζει το κεφάλι του και με κοιτάει. Το πλατύ μου χαμόγελο μικραίνει.
«Δεν σας είδαμε.» συνεχίζω. Το ζευγάρι απέναντι μου ανταλλάσσει ένα βλέμμα.

Η Ξένια με κοιτάει στα μάτια μ' ένα μικρό χαμόγελο που κρύβει ελπίδα κι ενοχή μέσα του. Ο Νίκος από την άλλη, δεν έχει σταματήσει να τσεκάρει από πάνω μέχρι κάτω τον φίλο μου. Το στομάχι μου δένεται κόμπος.

Γίναμε.

«Αυγή...γεια!» με χαιρετά αγχωμένη και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Το παρατηρεί.
«Είσαι καλά;» ρωτάει διστακτικά και πειράζει τα πλέον κόκκινα μαλλιά της. Περνάω τη γλώσσα μου πάνω από τα χείλη μου σε μια προσπάθεια να τα ενυδατώσω.

«Είμαι καλά, ευχαριστώ.» αρκούμαι να απαντήσω και κουνάει το κεφάλι θετικά.
«Μεγειά το χρώμα!» πριν καταφέρω να με συγκρατήσω, υψώνω το φρύδι και την κοιτάω ελαφρώς ειρωνικά. Σκύβει το κεφάλι και νιώθω ένα ψήγμα ενοχής. Ο Νίκος δεν έχει σταματήσει να κοιτάει με μισό μάτι τον φίλο μου κάτι που ο ίδιος φαίνεται να καταλαβαίνει.

«Γειά! Είμαι ο Lucas, το αγόρι της Αυγής!» αυτό-συστήνεται και για ένα δευτερόλεπτο νιώθω μια μεγάλη ανάγκη να τον τραβήξω μακριά από αυτούς τους δύο. Το βλέμμα της πρώην κολλητής μου λάμπει μόλις τον αντικρίσει και, παρόλο που ξέρω ότι είναι βλέμμα χαράς επειδή είμαι αλλού, θέλω να της βγάλω τα μάτια που τον κοιτάει έτσι.

Μισοκλείνω τα μάτια.
Δικός μου.

«Γειά! Είμαι η Ξένια! Είμ...είμαι φίλη της Αυγής.» τείνει το χέρι της και κάνουν μια τυπική χειραψία.

Δαγκώνω το εσωτερικό από το μάγουλο μου και ρουθουνίζω όσο πιο αθόρυβα μπορώ. Στο άκουσμα του ονόματος της, γυρνάει και με κοιτάει. Το βλέμμα του είναι ερωτηματικό και δεν το αρνούμαι, γνέφω θετικά. Σπάει την επαφή τους και περνάει το χέρι του γύρω από τη μέση μου. Ξέρω ότι κατάλαβε ποιο είναι το ζευγάρι απέναντι μας. Το βλέμμα του πέφτει στον πρώην μου.

«Κι εσύ είσαι;» τον κοιτά προσεκτικά από πάνω μέχρι κάτω κι έπειτα μειδιάζει διασκεδασμένος. Αυτό το σκανταλιάρικο βλέμμα του, για κάποιο λόγο, μου προκαλεί πανικό! Ελπίζω απλώς να μην αρχίσουν τις βλακείες γιατί ο Νίκος δεν φημίζεται για άνθρωπος που κάνει παρέα με την ηρεμία και ο Lucas, έχει τσακωθεί με την αυτοσυγκράτηση χρόνια τώρα.

Αλλά, εντάξει· ας μη γίνομαι άδικη μαζί του. Μια χαρά τα έχει πάει αυτή τη φορά.

«Νίκος. Ήμουν...φίλος της Αυγής, φαντάζομαι σου έχει μιλήσει για μένα.» υψώνει το φρύδι του και στα λόγια του υπάρχει αλαζονεία. Η κοπέλα του δείχνει να απογοητεύεται από τον τρόπο που μιλάει και υποψιάζομαι πως μόλις σπάσουμε ο Νικολάκης θα φάει παντόφλα, νούμερο τριάντα-οκτώ. Ωστόσο, αυτό δε με σταματάει από το να τον αγριοκοιτάξω.

Γαμημένε μπάσταρδε-

«Μπα, όχι. Δε μου θυμίζεις κάτι. Ξέρεις, με την Αυγή μου δεν συνηθίζουμε να μιλάμε για το παρελθόν της, μόνο για τα σημαντικά. Εξάλλου, έχουμε καλύτερα πράγματα να κάνουμε· έτσι δεν είναι μωρό μου;» αφήνει ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο μου. Η απάντηση του με ικανοποιεί τόσο, που θέλω να σφυρίξω ενθουσιασμένη. Του έκανε την αλαζονεία κομματάκια. Του χαμογελάω ακόμα πιο ερωτευμένη από πριν.

«Ναι, έτσι είναι.» ψελλίζω κάπως ντροπαλά και δέχομαι με χαρά το άγγιγμα του.

Ο πρώην μου σφίγγει τα δόντια και κάνει γροθιά το ένα χέρι του, ενώ την ίδια στιγμή, το άλλο κρατάει απαλά αυτό της Ξένιας και είναι η στιγμή που συνειδητοποιώ πως δεν το χαίρομαι αυτό που γίνεται. Δε νιώθω την ικανοποίηση που πίστευα ότι θα αισθανθώ. Αντίθετα, τη λυπάμαι και, σχεδόν, τη συμπονώ. Σε κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει να φέρονται έτσι. Ξεφυσάω.

«Εμείς πρέπει να φύγουμε.» τραβάω την προσοχή και φτιάχνω καλύτερα την τσάντα μου. Το φαγητό μου έχει αρχίσει να κρυώνει, αλλά δεν υπάρχει καμία περίπτωση να το πετάξω. Σιγά μη χάσω την όρεξη μου γι'αυτούς τους δύο.
«Καλή συνέχεια.» πιάνω το Lucas από το χέρι κι αρχίζω να απομακρύνομαι βιαστικά. Μπορώ να ακούσω με ευκολία την απάντηση τους, αλλά δεν γυρίζω ποτέ.

(...)

«Είσαι καλά;» η φωνή του φτάνει ήρεμη στ' αυτιά μου τη στιγμή που κλείνω την πόρτα πίσω μας.

Βγάζω τα παπούτσια μου και του χαμογελάω γλυκά. Μιμείται τις κινήσεις μου χωρίς να σπάσει την οπτική επαφή και τοποθετεί και τα δικά του παπούτσια στην παπουτσοθήκη, ακριβώς δίπλα στα δικά μου.

«Μια χαρά! Εσύ;» τεντώνω το κορμί μου και βγάζω το μαύρο μπουφάν μου. Μου φαίνεται περίεργο που είμαι στην Ελλάδα και είναι δίπλα μου. Σαν ψέμα μοιάζει. Βγάζει κι εκείνος το δικό του μπουφάν και το αφήνει στην κρεμάστρα.

Κάνω ένα βήμα μπροστά προκειμένου να μπω στο σαλόνι, αλλά τυλίγει τα δάχτυλα του γύρω από τον καρπό μου και με κρατάει κοντά του. Με κοιτάει βαθιά στα μάτια και ξεροκαταπίνει. Μοιάζει σαν να ντρέπεται για κάτι που σκέφτεται. Σμίγω τα φρύδια μπερδεμένη.

«Ζήλεψες που είδες τον πρώην σου με τη φίλη σου;» δεν προλαβαίνει να τελειώσει τη φράση του κι αρχίζω να γελάω δυνατά από τη χαζή του σκέψη. Η αντίδραση μου φαίνεται να τον καθησυχάζει απευθείας.

Αλήθεια το πίστεψε αυτό;

«Δεν ζήλεψα, βασικά λυπήθηκα για την Ξένια. Είδες πόσο στενοχωρημένη ήταν; Ούτε εκείνη περνάει καλά μαζί του τελικά.» ανασηκώνω τους ώμους εξηγώντας τι ήταν αυτό που με έριξε και κουνάει το κεφάλι αποδοκιμαστικά.

Κάνει ένα βήμα που μηδενίζει εντελώς την απόσταση μεταξύ μας και μου περνάει μια τούφα πίσω από το αυτί. Κουρνιάζω στην αγκαλιά του και απολαμβάνω στο έπακρο τη ζέστη που εκπέμπει. Νιώθω όμορφα όταν με κρατάει· η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά που νιώθω πιο ζωντανή από ποτέ.

«Σου έχω πει ότι νοιάζεσαι πολύ για τους ανθρώπους;» στον τόνο του ακούγεται να με μαλώνει. Ξέρουμε και οι δύο ότι οι ερώτηση αυτή είναι καθαρά ρητορική, παρόλα αυτά κουνάω το κεφάλι θετικά. Χαμογελάει παιχνιδιάρικα και μου πειράζει τη μύτη γιατί, αν μη τι άλλο, είμαι πια το "γουρουνάκι του". Και για να μη χαλάμε την παράδοση, εγώ του χτυπάω το χέρι, δήθεν, ενοχλημένη.

Γελάει ελαφρά. Χαμογελάω.

Με έχεις τρελάνει, Lucas. Δεν έχω ξανά νιώσει ποτέ αυτό που αισθάνομαι όταν είμαι κοντά σου κι αυτό με τρομάζει.

«Είσαι το πιο σπάνιο πλάσμα που έχω γνωρίσει.» ψελλίζει χαϊδεύοντας τις άκρες των χειλιών μου, λίγο πριν σκύψει και αγγίξει τα χείλη μου απαλά. Κλειδώνουν αμέσως με τον καλύτερο τρόπο. Απομακρύνεται για λίγο.
«Και είσαι δική μου.» και με αυτό, βουτάει και πάλι πάνω μου.

Ανταποκρίνομαι αμέσως στο φιλί του και ούτε που καταλαβαίνω πότε με σηκώνει στην αγκαλιά του κι αρχίζει να περπατάει στα τυφλά προς το δωμάτιο μου, με εμένα να τον καθοδηγώ όσο καλύτερα μπορώ. Παραδόξως, φτάνουμε με ευκολία στο δωμάτιο και με ξαπλώνει στο κρεβάτι μου. Σπάει την επαφή μας για μερικά δευτερόλεπτα, κι αυτό απλά για να βγάλει την μπλούζα του.

Ορμάει ξανά στα χείλη μου, απομακρύνοντας πολύ βιαστικά κάθε ενοχλητικό ύφασμα που μας χωρίζει, πετώντας το στο άσπρο χαλί κάτω από τα πόδια του. Τα χείλη και τα δόντια του φιλούν και δαγκώνουν απαλά κάθε σημείο πάνω μου, όσο τα δάχτυλα του με κάνουν να παραλύω. Είμαι σίγουρη πως μετά από αυτό θα έχω παντού σημάδια, μα διόλου με νοιάζει!

Λιώνω και χάνομαι κάτω από το άγγιγμα του. Καίγομαι και έρχομαι ξανά στη ζωή· αισθάνομαι πηλός στα χέρια του κι αυτό το συναίσθημα μεγαλώνει, όταν ο ανδρισμός του αγγίξει την είσοδο μου απαλά. Η περιοχή κάτω από τα μάτια μου κοκκινίζει απευθείας και σχεδόν δεν το πιστεύω ότι όντως κάνουμε σεξ.

«Είσαι τόσο όμορφη!» το λέει σιγά, πολύ σιγά και χαϊδεύει το μάγουλο μου απαλά, πολύ απαλά. Χαμογελάω ζαλισμένη από το συναίσθημα που μου προσφέρει και φέρνω το κορμί του όσο πιο κοντά γίνεται στο δικό μου. Τον θέλω τώρα, δεν μπορώ να του αντισταθώ.

Με κοιτάει τρυφερά και σπρώχνεται μέσα μου αργά, μη μπορώντας να περιμένει άλλο. Η πλάτη μου ανασηκώνεται από το στρώμα και γαντζώνομαι από τους ώμους του. Η αίσθηση κόβει την ανάσα μου στη μέση και τα χείλη μου μισανοίγουν. Είμαι σίγουρη πως μπορεί να αισθανθεί την καρδιά μου να βαράει ενάντια στο στερνό του. Όταν βεβαιωθεί ότι δεν πονάω αρχίζει να κινείται γρήγορα μέσα μου.

Κλέβει με τον πιο όμορφο τρόπο τους αναστεναγμούς μου και με ολοκληρώνει μ' έναν τρόπο που δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα με κάνει να νιώσω έτσι και όλα είναι τέλεια, μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιώ ότι έχουμε κάνει ένα τεράστιο λάθος. Οπότε, γουρλώνω τα μάτια και κοιτώ το λευκό ταβάνι σαστισμένη.

Γαμώτο, δεν έχουμε βάλει προφυλακτικό!

«Lucas...» προσπαθώ να μιλήσω, μα οι κινήσεις του γίνονται όλο και πιο γρήγορες. Τα βλέφαρά μου σφραγίζονται ξανά. Τυλίγω τα πόδια μου γύρω από την μέση του σφιχτά και κρύβω το κεφάλι μου στο βαθούλωμα του λαιμού του.
«Ω, θεέ μου!» μου ξεφεύγει και κοκκινίζω κι άλλο. Γίνεται όντως να νιώθω τόσο ωραία;

«Τι είναι μωρό μου;» με ανασηκώνει και τώρα πια βρισκόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο, όσο εισχωρεί όλο και πιο βαθιά μέσα μου. Η βαριά φωνή του με αποσυντονίζει και θέλω να δαγκώσω τα χείλη μου για να μην ακουστεί το ποσό με ανάβει. Ωστόσο, οι ρυθμοί του πέφτουν και μου δίνει λίγο χρόνο μέχρι να βρω τις ανάσες μου. Σμίγω τα φρύδια μπερδεμένη.

Ήθελα να του πω κάτι;
Δεν θυμάμαι!

«Μη σταματάς!» διατάζω με παράπονο και σπεύδει να ικανοποιήσει την επιθυμία μου. Γίνεται πιο γρήγορος και το ωμό συναίσθημα που μου προσφέρει, παραδόξως, μ' αρέσει! Τυλίγει τα χέρια του γύρω από τη μέση μου και ξαπλώνουμε κανονικά στο κρεβάτι.

(...)

Βγαίνω πρώτη από τη μπανιέρα και τυλίγω γύρω από το κορμί μου μια κόκκινη πετσέτα. Με μια δεύτερη τραβάω όλη την υγρασία από τα κόκκινα μαλλιά μου και αφήνω μια ανάσα χαλάρωσης. Όταν ακούσω το νερό να κλείνει και την κουρτίνα να ανοίγει ξανά, γυρίζω και του χαρίζω ένα από τα πιο όμορφα χαμόγελα μου.

«Χαίρομαι που είσαι εδώ.» παραδέχομαι τη στιγμή που περνάει κι εκείνος μια πετσέτα γύρω από τη μέση του και κάνω υπεράνρθωπες προσπάθειες να μην κοιτάξω το γυμνό κορμί του σαν πεινασμένη.

Και μπορώ να πω με σιγουριά πως, είμαι κάθε άλλο παρά πεινασμένη.

Περνάει το χέρι του γύρω από τον αυχένα μου και με φέρνει κοντά του. Δεν αντιστέκομαι, αντίθετα, αγκαλιάζω τη μέση του σφιχτά. Ενώνει το μέτωπο του με το δικό μου και μου επιστρέφει το χαμόγελο. Με φιλάει απαλά, ενώ ζουλάει παιχνιδιάρικα τα οπίσθια μου. Αναφωνώ και τινάζομαι.

«Κι εγώ χαίρομαι που είμαι εδώ.» ακόμα ένα φιλί πέφτει από τα χείλη του στα δικά μου.

Βγαίνουμε από το μικρό χώρο του μπάνιου και περπατάμε ως το δωμάτιο. Ντύνομαι βιαστικά με τις, κόκκινες με άσπρο, πιτζάμες μου και τις μακριές μου άσπρες κάλτσες, όσο εκείνος φοράει μια γκρι φόρμα κι ένα άσπρο κοντομάνικο· και μόνο που τον βλέπω κρυώνω.

«Τι είναι όλα αυτά;» ρωτάει κοιτώντας να δεκάδες χαρτάκια μου πάνω στο ταμπλό από φελιζόλ και αφήνω ένα γελάκι όταν προσπαθήσει να τα διαβάσει, χωρίς καμία επιτυχία. Βγάζει απλά ήχους.

«Είναι κυρίως αρχαία· όσα σημεία στην ύλη με μπερδεύουν, κάθομαι και τα αντιγράφω ή τα γράφω με δικά μου λόγια ώστε να τα καταλάβω και, σε ένα επόμενο στάδιο, να τα μάθω. Από κανόνες μέχρι και ανώμαλα ρήματα.» εξηγώ όσο χτενίζω τα μαλλιά μου και γνέφει θετικά.
«Έχω ρίξει τόσο κλάμα μπροστά από αυτά τα χαρτάκια.» σχεδόν μονολογώ, αλλά τελικά με ακούει. Σμίγει τα φρύδια μπερδεμένος.

«Γιατί;» κάθεται πάνω στο παλιό μου γραφείο και περιμένει να του απαντήσω. Αναστενάζω.

«Γιατί είμαι πολύ αγχώδης άνθρωπος και ήθελα από τις μικρές τάξεις να θέσω σωστές βάσεις ώστε όταν αργότερα έδινα πανελλαδικές, να το περνούσα όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Δεν είχα υπολογίσει, όμως, την αδυναμία μου στο συντακτικό, οπότε έχω ξοδέψει πολύ χρόνο να κλαίω σκεπτόμενη ότι δεν θα καταφέρω να περάσω στη σχολή που θέλω και ότι γενικά δεν θα κάνω τίποτα.» όταν το λέω δυνατά μου ακούγεται τέρμα χαζό και, παρόλο που ξέρω ότι αυτές οι αναθεματισμένες εξετάσεις δεν είναι το τέλος της ζωής, αγχώνομαι όσο τίποτα άλλο!

«Αυτά είναι βλακείες! Τα πάντα μπορείς να κάνεις αν το θες, με ή χωρίς εξετάσεις.» με κοιτάει αυστηρά για ένα δευτερόλεπτο και περνάνε από το μυαλό μου και τα εκατό πρόσωπα που μου έχουν πει αυτή τη φράση, ενώ εκείνος χαζεύει τον κήπο μας από το παράθυρο μου. Χαμογελάω πνιχτά.

Αν αυτός ο κήπος μπορούσε να μιλήσει, εγώ και η Αλεξάνδρα θα ήμασταν νεκρές αυτή τη στιγμή.

«Ναι, το ξέρω! Αλλά όταν σκέφτομαι τις πανελλήνιες απλώς μου κόβονται τα γόνατα.» ψελλίζω καθώς σηκώνομαι και τον πλησιάζω. Περνάω τα χέρια μου γύρω από τη μέση του και ξεκουράζω το κεφάλι μου στην πλάτη του.

«Να έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, γουρουνάκι. Αν δεν τον προδώσεις εσύ, δεν θα σε προδώσει ούτε αυτός.» χαϊδεύει αφηρημένα τα χέρια μου, χαζεύοντας το μεσημεριανό ήλιο. Δεν απαντώ, μόνο σκέφτομαι τα λόγια του.
«Έχετε πολύ όμορφο κήπο.» σχολιάζει και χαμογελάω περήφανη.

«Η μαμά μου τον φρόντιζε συνεχώς. Εγώ συνήθιζα να κάθομαι σε εκείνη εκεί τη γαλάζια καρέκλα και να διαβάζω βιβλία. Μερικές φορές ανέβαζα την καρέκλα πάνω, στην ταράτσα και καθόμουν εκεί. Κυρίως τα καλοκαίρια, μου άρεσε να κάθομαι να διαβάζω το βράδυ και να ανεβαίνω πάνω λίγο πριν ανατείλει ο ήλιος.» σχεδόν ψιθυρίζω νοσταλγικά.
«Ξέρεις, κάποιες στιγμές ντρεπόμουν να ξέρουν ότι διαβάζω...σε κάποιους φαινόταν αστείο, ή και παιδικό και ένιωθα περίεργα.» εξομολογούμαι στο άκυρο και νιώθω πολύ ηλίθια.

Με φέρνει κοντά του και με κοιτάει ακόμα πιο αυστηρά από πριν. Τα μάγουλα μου κοκκινίζουν ξανά και κρατάω την αναπνοή μου όταν χαϊδέψει τόσο τρυφερά το μάγουλο μου, που αισθάνομαι μοναδική. Ο συνδυασμός του μαύρου και του κόκκινου στα μάτια του με μαγνητίζει.

«Κακώς. Σε έναν κόσμο από ανθρώπους που το μόνο που κάνουν είναι να μιλάνε χωρίς να ξέρουν, εσύ πρέπει να νιώθεις περήφανη γι'αυτή την παιδικότητα. Βλέπεις μωρό μου...δεν είναι απλό το να γράφεις, ή το να διαβάζεις βιβλία. Ταξιδεύεις σε χώρες μακρινές και πίσω, σε περασμένους αιώνες. Κανείς πράγματα που για τους χ,ψ λόγους δεν μπορείς. Ξεπερνάς τους φόβους σου.» κάνει μια παύση.

Πλησιάζει το κομοδίνο μου και πιάνει τον καπνό του. Στηρίζεται με άνεση στο παράθυρο, στερεώνοντας το φιλτράκι στα όμορφα του χείλη όσο γεμίζει ένα από τα χαρτάκια με καπνό. Δε μιλάω, επεξεργάζομαι τα όσα έχει πει και περιμένω υπομονετικά να συνεχίσει. Στέκομαι, κυριολεκτικά, στη μέση του δωματίου.

«Ξέρεις γελάω· πραγματικά γελάω, με αυτούς που όταν με βλέπουν σκέφτονται πως είμαι ένας τελειωμένος κοκάκιας που θα σκότωνε για την δόση του, χωρίς να με βλέπουν πραγματικά όταν, την ίδια στιγμή, οι ίδιοι σκοτώνουν την χώρα, τον πολιτισμό, το περιβάλλον και, κυρίως...» κάνει κι άλλη παύση. Ο αναπτήρας ανάβει μπροστά στο πρόσωπο του και δίνει ζωή στο νόμιμο τσιγάρο του. Παίρνει μια τζούρα. Μου χαμογελάει.
«τους εαυτούς τους.» εκπνέει.

Κι όσο μου αρέσουν τα λόγια του και νιώθω θαυμασμό για τον επανάσταση μου, άλλο τόσο εκνευρίζομαι που μιλάει έτσι για τον εαυτό του. Εγώ δεν τον βλέπω έτσι, ούτε η Melisa, ή ο Paul τον βλέπουν έτσι· κι αυτό, γιατί εμείς τον ξέρουμε.

Δεν είσαι ένας τελειωμένος κοκάκιας, Lucas· είσαι πολλά περισσότερα από αυτό κι όλα αυτά τα "περισσότερα", εγώ τα λατρεύω.

«Αλλά τι σημασία έχει έτσι κι αλλιώς;» παίρνει ακόμα μια τζούρα και κλείνει τα μάτια του για ένα δευτερόλεπτο.
«Λες και θα τους αλλάξω γνώμη ποτέ. Όχι ότι με νοιάζει, αλλά έτσι, κουβέντα να γίνεται.» ανασηκώνει τους ώμους. Η καρδιά μου σφίγγεται.

Τον αγκαλιάζω και αφήνω ένα απαλό φιλάκι στο πηγούνι του. Εκείνος, λες και έχει καταλάβει ότι με ενοχλεί ο καπνός, απομακρύνει το τσιγάρο και μου επιστρέφει το φιλί, στο κούτελο αυτή τη φορά. Μου χαμογελάει ήρεμος.

«Μπορείς να τους αλλάξεις γνώμη. Τα πάντα μπορείς να κάνεις αν το θες.» υπενθυμίζω τα λόγια του πονηρά και αφήνει ένα μικρό, ειλικρινές γέλιο. Μου περνάει μια τούφα πίσω από το αυτί. Τα μάτια του καρφώνονται στα δικά μου.

«Δεν ισχύει για όλους αυτό, γουρουνάκι.» μου πειράζει τη μύτη και αλλάζει θέμα, κλείνοντας τη συζήτηση εκεί.
«Τι λες; Θέλεις να πάμε τώρα να κάνουμε εκείνα τα ψώνια που έλεγες;» προτείνει και βγάζει το κινητό του από την τσέπη για να δει την ώρα. Σπάω την επαφή μας και γνέφοντας θετικά, πλησιάζω την ντουλάπα διαγώνια μας όσο παράλληλα απαντώ ένα «ναι». Ύστερα από ένα λεπτό, τον ακούω να ξεφυσάει.
«Ρε μωρό μου, κάνε μου μια χάρη· μέσα στο σάκο έχω το φορτιστή μου, μπορείς να μου τον δώσεις;»

Με μια πρόχειρη ματιά παρατηρώ πως ο σάκος με τα πράγματα του είναι ακριβώς δίπλα μου, οπότε ψελλίζοντας ένα νυσταγμένο "φυσικά", ανοίγω το φερμουάρ και ψαχουλεύω ώσπου να βρω το λευκό φορτιστή. Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή.

Εκτός από το φορτιστή βρίσκω και ένα μικρό σακουλάκι με τη λευκή σκόνη που τον έχει καταστρέψει. Τα χείλη μου μισανοίγουν από το σοκ και τα μάτια μου θολώνουν. Απλώς κοιτώ το εσωτερικό του σάκου σαστισμένη.

«Δεν τον βρίσκεις;» τον νιώθω να κινείται προς το μέρος μου και, βιαστικά, πιάνω το σακουλάκι στα χέρια μου κρύβοντας το στη τσέπη της πιτζάμας μου, ενώ τεντώνω το άλλο μου χέρι με το φορτιστή πίσω από το σώμα μου, στην πλευρά του.

«Ορίστε.» ψελλίζω. Η φωνή μου ακούγεται σπασμένη, οπότε ξεροβήχω και γελάω ψεύτικα.
«Λογικά πνίγομαι.» χαριτολογώ για τον τόνο της φωνής μου και γελάει ελαφρά, αφήνοντας μου ένα μικρό φιλί στα μαλλιά.

Μα πνίγομαι.
Στ' αλήθεια πνίγομαι.

(...)

«Πώς και μπυρίτσα απόψε;» ρωτάει με ενδιαφέρον κάπως νευρικός, σκουντώντας παιχνιδιάρικα το πόδι μου. Φέρνω το στόμιο του μπουκαλιού στα χείλη μου και τον κοιτάω ανέκφραστη. Από τη μια θέλω να τον χαστουκίσω με όλη μου τη δύναμη, κι από την άλλη να τον κλωτσήσω ανάμεσα απ' τα πόδια.

Δεν έχουμε πάρει ακόμα τη δόση μας και είμαστε νευρικοί, Lucas;

«Είπα να κάνω μια αλλαγή. Κακό είναι;» ανασηκώνω τους ώμους και εύχομαι να μην ακούστηκα τόσο επιθετική όσο αισθάνομαι και από το μικρό του χαμόγελο, καταλαβαίνω πως ούτε που κατάλαβε την ένταση μου. Πίνω μια γουλιά από το ποτό μου.

Από τα ηχεία ακούγεται η εισαγωγή από το «train wreck» του James Arthur, ενώ τα πόδια του Lucas ανεβοκατεβαίνουν νευρικά, όσο εγώ εξαντλώ κάθε απόθεμα υπομονής με τη σιωπή μου. Αυτό δεν θα πάει καλά.

Laying in the silence.
Waiting for the sirens.
Signs, any signs.
I'm alive still...

«Έχεις κάτι;» ρωτάω, δήθεν, αθώα.
«Σε βλέπω λίγο νευρικό, γι'αυτό ρωτάω.» σπεύδω να δικαιολογηθώ και του χαρίζω το πιο γλυκό ύφος που διαθέτω. Το μπουκάλι δεν φεύγει από τα χείλη μου.

Μιλά μου.
Απλά, μίλα μου.

Κουνάει το κεφάλι αρνητικά και πίνει μια μεγάλη ποσότητα από το πράσινο μπουκάλι. Αποφεύγει σαν μανιακός το βλέμμα μου και, παρόλο που ξέρω ότι οφείλεται στις ενοχές, εκνευρίζομαι όλο και περισσότερο. Παίρνει λίγο χρόνο. Το τραγούδι δεν έχει σταματήσει να μας κρατάει συντροφιά.

I don't wanna lose it.
I'm not getting through this.
Hey, should I pray? should I pray, yeah!
To myself? To a God?
To a saviour who can...

«Όχι, όχι. Μια χαρά είμαι. Λίγο κουρασμένος μόνο.» με καθησυχάζει μ' ένα πλατύ χαμόγελο και υψώνω το φρύδι θυμωμένη μεν, εξίσου χαμογελαστή δε.

«Πάω λίγο στο δωμάτιο.» σηκώνεται βιαστικά από τον καναπέ και φεύγει σφαίρα μέχρι το δωμάτιο μου. Τον κοιτάω απογοητευμένη. Χαμογελάω πικρά υψώνοντας το βλέμμα μου στο ταβάνι.

Θέλει να κάνει χρήση.
Μπήκε στο δωμάτιο μου για να κάνει χρήση.

Unbreak the broken.
Unsay these spoken words.
Find hope in the hopeless.
Pull me out of the train wreck!

Φουριόζος και τρελαμένος, μπαίνει ξανά στο σαλόνι και πλησιάζει το μπουφάν του που κάθεται ξεχασμένο στον καναπέ, λίγο πιο δίπλα από εκεί που καθόταν κι ο ίδιος. Ψάχνει τις τσέπες σαν μανιακός και σχεδόν έχει χλωμιάσει. Εκνευρίζομαι ακόμα περισσότερο.

Unburn the ashes.
Unchain the reactions,
I'm not ready to die, not yet!
Pull me out of the train wreck.
Pull me out, pull me out, pull me out,
Pull me out, pull me out...

Αφήνω με ηρεμία τη μπύρα στο τραπεζάκι. Σηκώνομαι από τη θέση μου και πλησιάζω την πόρτα που διαχωρίζει το σαλόνι από το χωλ. Στηρίζομαι πάνω της και βγάζω από την τσέπη μου το σακουλάκι· για λίγο απλώς το περιεργάζομαι.

«Αυτό ψάχνεις;» σηκώνω το δεξί μου χέρι και η ματιά του καρφώνεται στο περιεχόμενο ανάμεσα στο δείκτη και το μέσο μου. Ξεροκαταπίνει. Ισιώνει τον κορμό του και με κοιτάει σαστισμένος.

Underneath our bad blood
We still got a sanctum, home
Still a home, still a home here.

Περνάει τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά του. Μπορώ να διακρίνω με ευκολία την απόγνωση στο βλέμμα του, όπως σίγουρα μπορεί να δει κι αυτός την απογοήτευση στο δικό μου.

It's not too late to build it back,
'Cause a one-in-a-million chance,
Is still a chance, still a chance.
And I would take those odds...

«Αυγή...» κάνει μια παύση. Ξεφυσάει.
«Εγώ...» προσπαθεί λίγο ακόμα, μα δεν τα καταφέρνει. Γελάω πικρά.

«Πότε τα ξανά άρχισες;» ο τόνος μου είναι κοφτός και τον τρομάζει· σχεδόν τρομάζω και μένα. Σκύβει το κεφάλι και χύνεται στον καναπέ. Πειράζει πάλι τα μαλλιά του.

«Πριν έρθω. Δεν ήθελα να φερθώ σαν μαλάκας μπροστά στους φίλους σου-» ξεκινάει να μου εξηγήσει, αλλά δεν τον αφήνω. Δεν με κοιτάει στα μάτια, το αποφεύγει συνεχώς.

«Και προτίμησες να φέρεις σαν μαλάκας απέναντι σε μένα.» υψώνω το φρύδι έξαλλη και τα δόντια μου τρίζουν. Ακούω το αίμα να ρέει πιο γρήγορα πίσω από το αυτί μου κι αυτό μονάχα εντείνει τον εκνευρισμό μου.

Unbreak the broken.
Unsay these spoken words.
Find hope in the hopeless.
Pull me out of the train wreck!

«Δεν είναι έτσι...έχεις δίκιο, αλλά δεν είναι έτσι!» κουνάει το κεφάλι αρνητικά πολύ γρήγορα και σηκώνεται ξανά στα πόδια του. Παίρνει μια ανάσα όταν γελάσω, εμφανώς έτοιμη να φτάσω στα όρια μου. Μα δεν σταματάει να με προκαλεί.
«Σε παρακαλώ...δώ...δώσε μου το σακουλάκι.» ζητάει με χέρια που τρέμουν, συνοδευόμενα από ένα κουταβίσιο βλέμμα.

Τα χείλη μου ανοίγουν αργά και τον κοιτώ μη πιστεύοντας αυτό που μόλις ξεστόμισε. Περνάω τα δάχτυλα μου μέσα από τα μαλλιά μου, τραβώντας τα ελαφρά.

«Τι;»

Unburn the ashes.
Unchain the reactions,
I'm not ready to die, not yet!
Pull me out of the train wreck.
Pull me out, pull me out, pull me out,
Pull me out, pull me out...

«Δώσε μου το σακουλάκι και σε πέντε λεπτά θα σου τα έχω εξηγήσει όλα!» προσπαθεί να με πείσει και κάνει ακόμα ένα βήμα κοντά μου. Από το θράσος του, συγχύζομαι λίγο περισσότερο.

Οπότε, είναι έκπληξη και για μένα, όταν με μένος σκίσω το σακουλάκι και σκορπίσω όλη τη γαμημένη σκόνη στο μωσαϊκό έδαφος του σαλονιού μου. Τα μάτια του ανοίγουν διάπλατα και τρέχει κοντά μου, σπρώχνοντας με φρικαρισμένος. Χτυπάω τα πλευρά μου στη γωνία του μίνι μπαρ. Μορφάζω, μα δε μου δίνει την παραμικρή σημασία.

«ΠΑΣ ΚΑΛΆ; ΤΙ ΈΚΑΝΕΣ;» φωνάζει και, για ακόμα μια φορά, προσπαθεί να τη μαζέψει από το ηλίθιο πλακάκι. Όταν δεν τα καταφέρει, παίρνει όση ποσότητα έχει στα χέρια του και είτε τη γλείφει, είτε τη σνιφάρει.

Απελπίζομαι.
Ξανά και ξανά.

You can say what you like 'cause see, I would die for you!
I, I'm down on my knees and I need you to be my God,
Be my help, be a savior who can...

Τον βουτάω από τη μπλούζα και βάζω όλη μου τη δύναμη ώστε να τον σηκώσω όρθιο. Τα καταφέρνω, παρά την εξωφρενική αντίσταση που προβάλει. Τον κοιτάω κατάματα και νιώθω να λυγίζω. Μοιάζει μεθυσμένος.

«ΕΓΏ ΤΙ ΚΆΝΩ; ΕΓΏ; Ή ΕΣΎ ΠΟΥ ΈΦΕΡΕΣ ΓΑΜΗΜΈΝΗ ΚΟΚΑΐΝΗ ΜΈΣΑ ΣΤΟ ΣΠΊΤΙ ΜΟΥ; Ε;» ανεβαίνει και η δική μου η φωνή και οι ανάσες μου γίνονται κοφτές και γρήγορες. Δεν μπορώ να κρατηθώ, θέλω να κλάψω.

«ΚΑΤΑΛΑΒΑΊΝΕΙΣ ΤΙ ΈΚΑΝΕΣ ΓΑΜΏ ΤΟ ΧΡΙΣΤΌ ΜΟΥ; ΈΧΕΙΣ ΙΔΈΑ ΠΌΣΟ ΜΕ ΠΟΝΆΕΙ ΑΥΤΌ;» με ταρακουνάει σαν τρελός και οι ώμοι μου πονούν αφόρητα από δυνατό του κράτημα. Τα μάτια μου βουρκώνουν και, ορκίζομαι, η καρδιά μου πονάει στα λόγια του.

Unbreak the broken
Unsay these reckless words...
(find hope in the hopeless)
Pull me out of the train wreck.

Πιέζω τα χείλη σε μια ευθεία γραμμή και κάνω τα χέρια μπουνιές. Θέλω τόσα να του πω, μα οι λέξεις δεν μου φτάνουν. Θέλω να φωνάξω, αλλά η φωνή μου μοιάζει να με εγκαταλείπει, προσπαθώ να σκεφτώ, όμως το μυαλό μου έχει κολλήσει.

«Πάρε τη σκόνη σου, κάνε ό,τι στο διάολο θες, αλλά εμείς τελειώσαμε. Δεν μπορώ να είμαι με κάποιον που μέχρι αύριο μπορεί να έχει πεθάνει.» χτυπάω το χέρι μου στο στερνό του και του αφήνω το σακουλάκι, μαζί και ό,τι περίσσεψε.
«Κι άντε γαμήσου!» του γυρνάω πλάτη έξαλλη.

Unburn the ashes.
Unchain the reactions, I'm not ready to die, not yet!
Pull me out of the train wreck.
Pull me out, pull me out, pull me out,
Pull me out, pull me out, pull me out...

«Μη μου γυρνάς πλάτη.» γρυλίζει και με πιάνει από το χέρι, κολλώντας με πάλι πάνω του.

«Παράτα με!» τον σπρώχνω και, λόγω της νευρικής του κατάστασης, παραπατάει με αποτέλεσμα να αποσυντονιστεί για λίγο και να πέσει. Όταν σηκωθεί χτυπάει τη μπουνιά του στην πόρτα. Ο κρότος ακούγεται παντού μέσα στο σπίτι.

«ΕΊΠΑ ΜΗ ΜΟΥ ΓΥΡΝΆΣ ΠΛΆΤΗ ΓΑΜΏ ΤΗΝ ΠΟΥΤΆΝΑ ΜΟΥ!» ουρλιάζει και με ακολουθεί με ταχύ βήμα, αλλά για κακή του τύχη είμαι πιο γρήγορη και ξέρω να κινηθώ με άνεση μέσα στο σπίτι μου. Γελάω νευρικά στα λόγια του και τα χείλη μου τρέμουν από τον εκνευρισμό.

Δεν έχει κανένα γαμημένο δικαίωμα να μου φωνάζει!

«ΕΣΎ ΓΎΡΙΣΕΣ ΠΡΏΤΟΣ ΠΛΆΤΗ ΣΕ ΜΈΝΑ!» επιτίθεμαι έξαλλη και μπαίνω στο δωμάτιο μου, κοπανώντας την λευκή πόρτα στο πρόσωπο του χωρίς τύψεις. Κλειδώνω βιαστικά και στηρίζω την πλάτη μου στο ξύλο.

Κλωτσάει την πόρτα με δύναμη και το κορμί μου τραντάζεται στις κινήσεις του. Παίρνω μια ανάσα, υψώνω το βλέμμα μου στον ουρανό και ξεσπάω σε κλάματα. Δεν σταματάει να κραυγάζει πίσω από την ξύλινη επιφάνεια που μας χωρίζει.

«ΑΥΓΉ ΆΝΟΙΞΕ!» βρυχάται και βάζει τόση δύναμη στη μπουνιά του που νιώθω να πονάω εγώ. Προσπαθώ να κρατήσω τους λυγμούς μου κρυφούς, αλλά μοιάζει ανέφικτο. Το μόνο που θέλω είναι να το βγάλω αυτό από μέσα μου, να ηρεμήσω και μετά θα του μιλήσω.

Άσε με, σε εκλιπαρώ...άσε με.
Δεν θέλω να σου μιλήσω τώρα...

«ΆΝΟΙΞΕ ΤΗ ΓΑΜΗΜΈΝΗ ΠΌΡΤΑ ΤΏΡΑ!» συνεχίζει να βαράει και το κλάμα μου μόνο δυναμώνει. Είμαι σίγουρη πως μας έχουν ακούσει όλοι εδώ γύρω, αλλά δεν δίνω μια! Το μόνο που με νοιάζει είναι αυτός και ο τρόπος που τα κατέστρεψε πάλι όλα. Κλείνω τα μάτια μου σφιχτά.

Δεν αντέχω άλλο.

I'm not ready to die, not yet!
Pull me out of the train wreck.

Γειά σας κοτοπουλάκια μου!🐥

Τι κάνετε; Πώς είστε;
Ελπίζω καλά!

Πείτε μου τα νέα σας! Παιδιά, σχολείο, σχολές; Όλα καλά; Πάντα καλά, πάντα καλά!

Πάμε στο κεφάλαιο;

Πουτάνα όλα!

Ξεκινήσαμε με έναν τσακωμό που δεν έβγαζε νόημα, αλλά είμαι σίγουρη πως στο τέλος καταλάβατε τι συνέβη και γιατί.

Είδαμε και συνάντηση των τεσσάρων· ναι, αυτό δεν πήγε τόσο καλά όσο φάνηκε😂.

Είδαμε επίσης και σεξάκι. Τα παιδιά μας δεν κρατούνται!

Αυτή η μεγάλη συζήτηση που είχε η Αυγή με τον Lucas εμένα μου άφησε μια πίκρα στο τέλος. Φαίνεται σαν να έχει παραιτηθεί κι αυτό καλό δεν είναι.

Και τέλος είχαμε τον καυγά. Αν με ρωτάτε, και πολύ κρατήθηκε η Αυγή και δεν του το είπε εξ αρχής. Πάντως γενικά αυτό το θέμα χρειάζεται λεπτό χειρισμό που η Αυγή δεν τον έχει. Εν ολίγοις, περπατούν σε ένα τεντωμένο σκοινί.

Τι πιστεύετε ότι θα γίνει στο επόμενο;

Το κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην katerina251306 που τα σχόλια της με πεθαίνουν❤️.

Αυταααα.

Αν σας άρεσε το κεφάλαιο ψηφίστε και σχολιάστε.

Αντιιιιοοοοςςςςς🥰🍟.

-Δέσπ.