Έπειτα από μερικές ατελείωτες ώρες τελικά προσγειώθηκαμε με ασφάλεια στο πολυσύχναστο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης.

Κατεβηκα από το αεροπλάνο χωμένη ανάμεσα στα ζεστά χέρια του αφού δεν μου επέτρεψε να περπατήσω μήτε καν έως το μαύρο πολυτελές όχημα με τα δίνει τζάμια που μας περίμενε απέναντι από τον διάδρομο.

" Αν και ακόμη δεν μου έχεις αποκαλύψει την ταυτότητα σου είσαι τόσο γλυκός μαζί μου που δεν δύναμαι να αρνηθω ούτε το χάδι σου.." σχολίασα γελώντας ανέμελα πανηγυρίζοντας ολοφάνερα την ελευθερία που χάρη σε εκείνον απέκτησα ξανά.

" Αχ μωρό μου .. δεν το πιστεύω πως γύρισαμε ξαφνικά πίσω στον χρόνο ! Σε συνθήκες αμνησίας ανδρώθηκε ο έρωτας μας κι να που ξανασμιγουμε ακριβώς στο ίδιο μοτίβο ..! Πως ξέχασες τον δύστροπο σύζυγο σου απορώ..;" Αστειευτηκε μελισταλακτα ζωγραφίζοντας αυτόματως ένα ουράνιο τόξο και στα χείλη μου με τον δικό του μοναδικό τρόπο.

" Η όψη σου όπως ήδη ξέρεις μου είναι πολύ οικεια ! Αλλά δεν περίμενα ομολογώ να έχω έναν τόσο γοητευτικό σύζυγο. Ελπίζω και εύχομαι οι παρενέργειες από εκείνο το αναθεμάτισμενο χάπι να ξεθυμανουν και να θυμηθώ ποια ήμουν σύντομα. Πάντως γνωρίζω ξεκάθαρα τον λόγο που σε αγάπησα πάρα την απώλεια μνήμης !" Ομολόγησα τρυφερά χαϊδεύοντας φευγαλέα το μάγουλο του όπου ένα χρυσαφένιο διάφανο δάκρυ έσταζε από τα μαγευτικά του μάτια που με μαγνήτιζαν οπως τα πιο ακριβά σμαράγδια του κόσμου.

"Πίστεψε με δεν μου αξίζει να με αγαπάς..! Ίσως αν θυμηθείς να θελήσεις να κρατήσεις αποστάσεις απ' εμένα.." πρόφερε σκυθρωπός καθώς ακουμπούσε το σώμα μου ευλαβικά στο δερμάτινο κάθισμα του συνοδηγού χαιρετώντας από μακριά τον Αλεξάνδρο που είχε παραμείνει ξοπισω στο αεροπλάνο ανακουφισμένος που είχε βοηθήσει.

"Ω..όχι μην το λες αυτό αγάπη μου..είσαι ένας εξαιρετικός άνδρας μην μειώνεις έτσι τον εαυτό σου .." καθησυχάσα μονομιάς για άλλη μια φορά τις ανησυχίες του με ένα απαλό φιλι στο μάγουλο το οποίο ο ίδιος φρόντισε να μετατρέψει σε ένα κυκεώνα συναισθήματων .

Τα χείλη είχαν μια μαγική ίδιοτητα να σε ταξιδεύουν σαν ενώνονταν δύο γλώσσες και πλέκονταν απαλά εξερευνώντας νέες διαστάσεις και γαλαξίες αφαντους από το ανθρώπινο μάτι.

Έτσι αισθάνθηκα σαν με φίλησε με πρωτόγνωρο πάθος αφήνοντας να γευτω παράλληλα τα αλμυρά δάκρυα του να κυλούν ανάμεσα μας σαν να πάλευε να ξεπλύνει τα σφάλματα του με την μετάνοια του.

Ένωσε το μέτωπο του με το δικό μου καρφώνοντας το πανέμορφο βλέμμα του στο δικό μου κι ομολογώ κατορθωσε να μου κόψει την ανάσα .

" Δεν ήμουν αυτό που σου άξιζε ποτέ ! Όμως προσπάθησα τόσο σκληρά να γίνω..σε αγαπάω Μαρίνα θέλω να το ξέρεις αυτό..και τώρα και πάντοτε ..! Έλα όμως καρδία μου ας μην φλυαρουμε θα σε πάω σπίτι μας .." με διαβεβαίωσε συγκινημένος οδηγώντας αφοσιωμένος σε εμένα σε όλη την υπόλοιπη όμορφη διαδρομή.

Ένιωθα πως μου είχε λείψει να περιπλανιέμαι ανάμεσα στα θεόρατα εκείνα κτίρια χαμένη μέσα σε χιλιάδες ανθρώπους οπου όμοιοι με μια τεράστια μάζα βαδιζαν πλάι σου φουριοζοι και σκεπτικοί.

Τεράστιες επιγραφές στην κεντρική times square με διαφημιστικά και τρέιλερ ταινιών που επρόκειτο να βγούν στους κινηματογράφους σε βύθιζαν αργά σε μια γλυκιά νάρκη σαν τα ατενιζες ξεχνωντας μονομιάς προβλήματα και αγωνίες.

Σαν φθάσαμε έξωθεν ενός λευκού δυοροφου κτίσματος με έναν παραδεισενιο κήπο να το κοσμεί με σήκωσε στα χέρια του μεταφέροντας το σώμα μου στο εσωτερικό σαν να ήμουν πλασμένη από πούπουλα .

" Είσαι ένας ιππότης ..δεν καταλαβαίνω για ποιον λόγο νιώθεις ενοχος απέναντι μου.." αναρωτήθηκα φωναχτά αναζητώντας για πολλοστή φορά στην μνήμη μου καταγραφές που δυστυχώς είχαν διαγραφεί.

Το οίκημα όπου στεγαζε τον έρωτα μας ήταν κυριολεκτικά πανέμορφο τόσο εξωτερικά όσο κι στον εσωτερικό του χωρο που όπως με ενημέρωσε η ίδια είχα διακοσμήσει πριν χρόνια.

Ένιωθα τόσο τυχερή που με κρατούσε στην αγκαλιά του ένας τόσο θαραλλεος άνδρας με πυγμή και δύναμη αξιοθαύμαστη που δεν φοβόταν να αντιμετωπίσει κανέναν κίνδυνο.

Με οδήγησε έως την κρεβατοκάμαρα ακουμπώντας μαλακά το κορμί μου στο στρώμα ενώ παράλληλα φιλούσε τα χείλη μου με στοργή.

" Αγάπη μου ξεκουράσου προς το παρόν..! Μην πιέζεσαι να θυμηθείς πληροφορίες που δεν θα σε ωφέλισουν..! Πέρασες δύσκολες ώρες μακριά μας..κι όταν πεταρισεις ξανά τα βλέφαρα σου να είσαι βέβαιη πως θα είμαι εδώ.." ψιθύρισε ερωτικά πιέζοντας το σώμα του ολοένα περισσότερο στο δικό μου στενάζοντας ηδονικα.

Δάγκωσε τα χείλη του απαλά χαϊδεύοντας τα δικά μου με τις παρυφές των δακτύλων του σαν να επιζητούσε σιωπηρά να γίνουμε ένα.

" Φίλησε με..αφού το θέλεις γιατί αντιστέκεσαι..;"

" Ποτε δεν σου αντιστάθηκα..όμως δεν επιθυμώ να σε πιέσω να κάνουμε έρωτα.. απλώς ήθελα να ξέρεις πως τώρα που άλλαξες χρώμα στα μαλλιά σου ο νους μου τριγυρίζει στα παλιά ..!" Άφησε ένα υπόνοουμενο να πλανιεται στην ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα.

" Τι εννοείς ..;" Ψέλλισα αχνά τρίβοντας εξίσου προκλητικά τα χείλη μου στα δικά του παίζοντας με την φωτιά δίχως να θυμάμαι πως να το κάνω.

Το σώμα διέθετε δικούς του άγραφους κανόνες και κώδικες που λειτουργούσαν αυτόματα τους μηχανισμούς του κι συντάρασαν τα ένστικτα του .

Τον ποθούσα απ' την πρώτη στιγμή που αντίκρισα τα φλογερά μάτια του καρφωμένα επάνω μου στο αεροπλάνο έτοιμα να κατασπραξουν την ψυχή και να κουρσεψουν την σάρκα μου.

"Μου θύμισες την γλυκιά εικοσάχρονη επανάστατρια που ερωτεύτηκα όσο καμία άλλη ! Πάντοτε λάτρευα τα καστανα μακριά μαλλιά σου.. " μου αποκάλυψε μαλακά παίρνοντας θέση στο πλευρό μου πλέκοντας τρυφερά τα δάκτυλα του με τα δικά μου.

"Κοιμήσου πριγκιπέσσα ..δεν θα αφήσω πια κανέναν δράκο να σε αγγίξει.." ψέλλισε παραμυθένια σφαλιζοντας κουρασμένος κι τα δικά του μάτια αφήνοντας το μυστηριώδες πέπλο της νύχτας να τυλίξει προστατευτικα τον έρωτα μας .

Νωρίς το επόμενο πρωί..

"Μιράντα μην ανησυχείς η αγαπημένη μου είναι μια χαρά απλώς ξεκουράζεται..! Πέρασε πολλά το κοριτσάκι μου κι απολαμβάνει έναν χαλαρωτικό ύπνο όσο εγώ της ετοιμάζω πρωινό..! Πάσχιζα ψιθυρίζοντας να πείσω την πεισματάρα πεθερά μου να σταματήσει τα αλλεπάλληλα τηλέφωνηματα που αναστάτωσαν κάθε τόσο την νύχτα τον ύπνο μας τηγανίζοντας παράλληλα από αυγά με μπέικον και τα θεσπέσια pancakes που λάτρευε.

"Σε πιστεύω γιέ μου αλλά κατάλαβε με λιγάκι μητέρα είμαι θέλω να της μιλήσω ! Ξύπνα την σε παρακαλώ μονάχα για λίγο.." συνέχισε επίμονα να ζητάει παρά τις περιγραφές που της είχα κάνει ο ίδιος για την διάσωση της να ακούσει τα γεγονότα από την δική της σκοπιά.

Φυσικά παρέλειψα να αναφέρω το γεγονός πως η μνήμη της έχει κλονιστεί λόγο ενός χαπιού που ξόδεψα ολόκληρο το βράδυ να αναζηταω στο διαδίκτυο.

"Τώρα με προσβάλεις..! Εμπιστευσου με μια φορά θέλω να την φροντίσω όσο κανείς άλλος σε παρακαλώ..! Ανέλαβε να ετοιμάσεις τα παιδιά και το αργότερο αύριο να είστε κοντά μας έχω ενημερώσει ήδη τους πιλότους μου..! Σε κλείνω τώρα ακούω βήματα φιλιά.." προφέρα βιαστικά τερματίζοντας επιτέλους την γραμμή που κατορθωσε να με αγχώσει περισσότερο από πριν.

Η επίδραση του χαπιού στο οποίο αναφέρονταν εκείνος ο άθλιος παρέμενε αλυτο μυστήριο ακόμη και για τον οικογενειακο ιατρό που είχα συμβουλευτεί ξημέρωματα .

Τον κάλεσα πανικόβλητος μιλώντας ακατανόητα σχεδόν ψευδα αφότου ανακάλυψα πως της είχε χορηγήσει ισχυρό ναρκωτικό της κατηγορίας των ψυχοτροπων ουσιών που είναι εξαιρετικά εθιστικές .

"Κρίστιαν δεν τολμώ να προβλέψω πως θα επανέλθει και πότε η μνήμη της ολοσχερώς ίσως έχει κενά για καιρό..! Θα παραμείνουμε σε επικοινωνία να την παρακολουθεις !" Ήταν η λυτή του δήλωση όσο η ψυχούλα μου καιγόταν στο καμίνι της αγωνίας πως θα έχανα για πάντα τον άνθρωπο μου.

Αφουγκραστηκα τα βήματα της στην σκάλα καθώς την κατηφόριζε φορώντας ένα υπέροχο λευκό φόρεμα που έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με τα λυτά σκούρα μαλλιά της που χύνονταν σαν χείμαρρος στους λεπτούς ώμους της.

"Καλημέρα .. μα τι ετοιμάζεις εκεί είναι μόλις έπτα το πρωί.. Ολόκληρο το σπίτι μοσχοβολαει μπέικον κι εγώ πεθαίνω από την πείνα.." σχολίασε εύθυμα τσιμπολογοντας από το πιάτο μερικά ήδη ψημένα κομμάτια τα οποία απόλαυσε με όρεξη .

Σαν την διέκρινα να γλύφει τον αντίχειρα της χαμογελώντας πονηρά στο κορμί μου ξεχύθηκε λάβα σαρωτική μονομιάς .

Τύλιξα το χέρι μου αυτομάτως γύρω από την μέση της ανεβάζοντας το σώμα της στον πάγκο ενώπιον μου δίχως να αναλογιστω συνέπειες .

" Μην με προκαλείς έτσι.." μουρμουρισα χωμένος στις παρυφές του λαιμού της όπου φιλούσα αχόρταγα κατεβαίνοντας προς το στήθος που ήδη είχε σκληρύνει κάτω από την παλάμη μου καθώς δεν φορούσε σουτιέν.

Τα χέρια της εσφιγγαν απαλά την πλάτη μου δίχως να χαλαρώνει όπως άλλοτε στα χάδια μου όμως ήταν αργά για να διακόψω θα με σκότωνε.

Άνοιξα τα πόδια της εισβάλλοντας στο εσωτερικό τους αφαιρώντας βιαστικά το μικροσκοπικό εσώρουχο που κάλυπτε τον υγρό πυθμένα της τον οποίο αφέθηκα να γευτώ .

Ένιωσα τα δάκτυλα της να τραβάνε με δύναμη τα μαλλιά μου σαν η γλώσσα μου ακούμπησε το κέντρο της θηλυκότητας της .

" Μη.. σταματάς.." επαναλάμβανε ζαλισμενη κουνώντας ασυναίσθητα τους γοφούς της κυκλικά απολαμβάνοντας στο έπακρο τα παθιασμένα φιλιά μου.

Άρχισε να τρέμει ρίχνοντας με μια κραυγή το κεφάλι της προς τα πίσω παραδίδοντας αυτομάτως τα όπλα στον έμπειρο εραστή της.

" Τι θέλεις να σου κάνω..; "

"Θέλω..να ..με δέσεις ..να φορέσεις εκείνο το λευκό μαντήλι να πάρει με άναβε απίστευτα..και να μου κάνεις έρωτα σαν αγνωστος για πρώτη φορά .." ζήτησε λαχανιασμενη καρφώνοντας εκείνα τα πονηρά μάτια της στο κορμί μου .

"Αμέσως η επιθυμία σας διαταγή κυρία μου..! " Αποκρίθηκα σηκώνοντας αυτομάτως το σώμα της απο τον πάγκο βιαστικά προχωροντας αποφασιστικά προς το κρυσφυγετο μου.

Είχα την ανάγκη να κάνουμε ξανά έρωτα σε εκείνο το σημείο όπου οι καρδιές μας τεμνονταν κι οι ψυχές πετούσαν σε μέρη ονειρικά.

Βαδιζα στην παγωμένη ολοχρυση άμμο ξυπολυτος με εκείνη στην αγκαλιά μου ξαναμμενη κι ταυτόχρονα περίεργη να αδημονει για την παρθενική ένωση μας.

Ουσιαστικά για εκείνη θα αποτελούσε την πρώτη της φορά εκτός εάν έπειτα από την βραδυνή ξεκούραση είχε ανακτήσει τις αναμνήσεις της και απλώς έπαιζε μαζί μου έως ότου το αποκαλύψει.

"Που με πας ;"

" Μου ζήτησες να σε απαγαγω..κι να σε τιμωρήσω όπως οφείλω..άρα μην ρωτάς απλά νιώσε.." ψέλλιζα ξεπνοος περπατώντας ανάμεσα στους ψηλούς εξωτικούς φοίνικες που έκρυβαν το κτίσμα από τα αδιάκριτα βλέμματα.

Η ίδια παρατηρούσε εκστασιασμένη ολόγυρα φιλώντας παράλληλα πρόστυχα τον λαιμό μου ενώ με τα απαλά δάκτυλα της ήδη ξεκουμπωνε το σιελ πουκάμισο μου ανυπόμονα.

Φθάνοντας έξωθεν του μικροσκοπικού ξύλινου σπιτιού σε σχήμα καρδιάς οπου ο ίδιος είχα χτίσει για χάρη της πριν χρόνια την ακούμπησα απαλά στην άμμο συγκινημένος.

Πέταξα το πουκάμισο μου στην άκρη μένοντας γυμνός από την μέση και πάνω αφήνοντας την καυτή ματιά της να με διεγείρει στον μέγιστο βαθμό.

"Δεν σου θυμίζει τίποτα απολύτως αυτό το μέρος μωρό μου ;" Ρώτησα με προσδοκια παρατηρώντας εξεταστικα τον παραμικρό μορφασμό της.

Εγνεψε αρνητικά σκύβοντας απογοήτευμενη το κεφάλι αφού όσο κι αν πιεζόταν δεν επανέρχονταν η παραμικρή ενθυμήμηση που να το περιείχε ήταν εμφανές.

"Λυπάμαι..είναι τόσο όμορφο κι ρομαντικό ..όμως δεν έχω ξαναέρθει σε τούτο τον παράδεισο .." απολογήθηκε παραπονεμένα δίχως να βρίσκει το θάρρος να με αντικρίσει.

Μονομιάς στριφογύρισα το κορμί της ανάμεσα στα χέρια μου φιλώντας παντού το πρόσωπο της ευλαβικά.

"Μην στεναχωριέσαι ψυχή μου ! Δεν ευθύνεσαι εσύ που δεν μπορείς να θυμηθείς ! Έχεις εμένα πλάι σου που θα σου επαναλαμβάνω καθημερινά πόσο σε αγαπάω έως ότου καταγράφει για τα καλα στο υποσυνείδητο σου..!"

"Είσαι ο καλύτερος άνδρας του κόσμου..! Είμαι πολύ τυχερή που σε έχω δίπλα μου ..! " Ψιθύρισε ενθουσιασμένη ενώνοντας παθιασμένα τα χείλη της με τα δικά μου.

Ήταν το απαραίτητο έναυσμα που χρειάζομουν για να την μάγεψω με τα χάδια μου και να δημιουργήσω νέες ρομαντικές καταγραφές στην μνήμη της δίχως την θλίψη και τα δάκρυα του παρελθόντος.

"Καλώς ήρθες στα Άδυτα της καρδιάς μου για ακόμη μια φορά..εκεί όπου η αγάπη γεννήθηκε και ζει αιώνια χάρη σε εσένα..!" Αναφώνησα ξεκλειδώνοντας την σκονισμένη πόρτα να περάσει έπειτα από πολλά χρόνια απουσίας .

Το εσωτερικό παρέμενε το ίδιο ονειρικό με τότε όπου ο έρωτας ξεχείλιζε από κάθε κόγχη μονάχα οι φωτογραφίες που κοσμούσαν τους τοίχους είχαν ξεθωριάσει λιγάκι με τα χρόνια.

"Θεέ μου ! Είμαστε εμείς σε κάθε απεικόνιση..κι αυτό το μωράκι που κραταω .. είναι..το.."

"Δικό μας καρδιά μου ..η πρωτότοκη κόρη μας η Άρτεμις αλλά έκτοτε έχουμε αποκτήσει κι άλλα τρία αγγελούδια..!" Πρόσθεσα συγκινημένος σαν διέκρινα ολόγυρα μου τόσες ολοζώντανες αναμνήσεις να με περικυκλώνουν κι ας είχαν ξεθωριάσει πια.

Άναψα κεριά αφήνοντας την να περιπλανηθεί στον χώρο εξερευνώντας κάθε χιλιοστό του σαν ανήσυχο μικρό παιδί που φλέγεται απο επιθυμία να ανακαλύψει τον κόσμο.

"Κοίτα Κρίστιαν αυτή η φωτογραφία ήταν πεσμένη στην λευκή αμμουδιά ακριβώς κάτω από τα πόδια μου..!" Αναφώνησε χαρούμενη τρέχοντας προς το μέρος μου χαμογελώντας ανέμελα .

"Για να δω ψυχή μου τι καλό μου φέρνεις..!" Σχολίασα εύθυμα καθισμένος στην άκρη της ξύλινης αιώρας αντικρίζοντας ενώπιον μου μια από τις αγαπημένες μας φωτογραφίες απ τον πρώτο γάμο.

" Ω θεε μου ..! Τι υπέροχη ημέρα αυτό το στιγμιότυπο απεικονίζει τον πρώτο χορο μας ως νιόπαντροι. Την στιγμή όπου τα σώματα ήλθαν κοντά μα δεν ενώθηκαν..! Ο γάμος που έμεινε λευκός βυθισμενος σε βραδια μοναχικα όπου ο πόθος και οι ενοχές με καταδίωκαν σαν φαντάσματα..! Σε ήθελα τόσο απεγνωσμένα..σε αποζητούσα μα δεν ήμουν αυτός που ονειρευόσουν. Ο πρίγκηπας του ευτυχισμένου φινάλε σου ένας άνδρας αντάξιος της καρδιάς σου.." μονολογούσα έχοντας επιστρέψει με το νου σε εκείνες τις πρώτες ημέρες της κοινής ζωής μας που είχα μετατρέψει την ζωή της σε πραγματικό εφιάλτη.

Ένα δάκρυ έσταξε στα χείλη μου το όποιο έσπευσε να σκουπίσει με τα χείλη της ζητώντας ενδομυχα να με ανακουφίσει με τον δικό της μοναδικό τρόπο.

"Μην βασανίζεσαι άσκοπα .. ήσουν πάντοτε ο άνθρωπος που θα πέθαινα για χάρη του δίχως να παραπονέθω.." ψιθύρισε δένοντας τα μάτια μου με το ύφασμα του φορέματος της παιχνιδιάρικα.

"Χμ.. είσαι η δική μου αιχμάλωτη να σου θυμίσω.." διαμαρτυρήθηκα απαλά νιώθοντας τα χείλη μου ξερά απ' την προσμονή και τον πόθο που με κατέκαιγε.

"Μην ανησυχείς θα το απολαύσουμε και οι δύο.." πρόφερε πονηρά καλύπτοντας και τα δικά της μάτια ζητώντας παράλληλα να της δέσω τα χέρια στο δέντρο πλάι .

Μονάχα η αφή η όσφρηση και η ακοή είχαν τον πρώτο λόγο στο παιχνίδι της αποπλάνησης μας κι η αδρεναλίνη είχε ήδη χτυπήσει κόκκινο.

Την ξάπλωσα βίαια στο κρεββάτι εισβάλλοντας αναμεσα στα πόδια της ανυπομονος να εισχωρήσω στο υγρό πυρ της όμως απ' την άλλη επιθυμούσα να την ικανοποίησω στο έπακρο.

Ένιωσα τα δάκτυλα της προτού να προλάβω να δέσω τα χέρια της να τυλίγονται γυρω απο το μέλος μου διαγράφοντας κύκλους ποτέ πιο αργά κι άλλοτε πιο σύντομα.

Οι ανάσα έβγαινε κοφτη απ' τα πνευμόνια κι η καρδιά χτυπούσε σαν τρελή καθώς η ζεστασιά της με εκτόξευε στον ουρανό σαν με πήρε στο στόμα της.

"Αχ ..δεν θα συγκρατηθω άλλο..σε θέλω..!" Βογγουσα αφημενος στο τυφλο παιχνίδι μας που με άφηνε πιο διψασμένο από πρίν να αναζητώ τρελαμενος στην έρημο του κορμιού της νερό.

Έπαιζα παράλληλα με το ερεθισμενο στήθος της τσιμπώντας απαλά της θηλές μια κίνηση που την ξετρελαινε πάντοτε.

Με μια κίνηση ανέβηκε επάνω μου σαν εμπειρη αμαζόνα στο πανέμορφο λευκό άλογο της κι έτσι απλά πλημμύρισε με την λάβα της το ηφαίστειο μου .

Κινούνταν γοργά με δικό της ξέφρενο ρυθμό που αυτομάτως διέκοπτε την ροή του αίματος στις φλέβες μου.

"Δείξε μου πόσο με ποθείς..κάνε με δική σου..! " Κραύγαζε άχνα ανάμεσα σε στεναγμούς και δυνατά βογγητα ηδονής που συνέθεταν την απόλυτη μελωδία του πάθους μας.

Απροσδόκητα άλλαξε σταση ξαπλώνοντας προκλητικά ενώπιον μου με τους γλουτούς της να ακουμπούν επάνω μου " Έλα πίσω μου τώρα !" Πρόσταξε λαχανιασμενη τινάζοντας τα μαλλιά της προς τα πίσω με δυναμη σαν με ένιωσε μέσα της τραχύ.

Πάθος έρωτας και ιδρώτας μας είχαν κυκλώσει κι ο χρόνος έπαψε να κυλά είχαμε ταξιδέψει πίσω στο παρελθόν στην πρώτη νύχτα που ποτέ δεν βιώσαμε.

Οι παλμοί αυξήθηκαν το ίδιο και οι ωθήσεις όπου πλέον μετατράπηκαν σε ανεξέλεγκτο ερωτικο ράλι όπου οι ταχύτητες είχαν σπάσει τα κοντέρ.

Η αίσθηση της μαγευτική οι κραυγές μας αναθρες και αληθινές ο έρωτας να βασιλεύει στις καρδιές και να της οδηγεί τι άλλο να ζητήσω.
Τα είχα όλα..απ' όταν την συνάντησα..κατέληξα .

Τα δάκτυλα της εσφιξαν δυνατά τα δικά μου και τα βογγητα μας ενώθηκαν καθώς η εκρηκτική στιγμή της κορύφωσης ήρθε να μας σαρώσει ταυτόχρονα σβήνοντας απ' τον χαρτη του μυαλού καθετί άσχημο.

"Είμαι ευτυχισμένη..!" Αναφώνησε χαμογελωντας καθως έκρυβε το πρόσωπο της στον λαιμό μου παλεύοντας να ξαναβρεί την ανάσα της.

"Κι εγώ ψυχή μου από την ημέρα που βρέθηκες στον δρόμο μου..! Μας αξίζει όμως επιτέλους ένα χαρούμενο φινάλε δεν νομίζεις..;"

"Δεν υπάρχει τέλος για εμάς .." με διαβεβαίωσε με σιγουρια σαν να θυμοταν ξαφνικά όσα εμπόδια είχαμε υπερβεί ενωμένοι.

Αποκοιμήθηκαμε ξανά ευτυχισμένοι κρυμμένοι στις παρυφές της καρδιάς μου που χτυπούσε μονάχα για χάρη της ακόμη και πριν την γνωρίσω.

Ήξερα πως η γυναίκα που επισκέπτονταν επίμονα τα όνειρα μου όσο βρισκόμουν στο νοσοκομείο υπήρχε κάπου εκεί έξω κι σύντομα θα σημάδευε την ζωή μου.

Εκείνο το μελαγχολικο χαμόγελο συντρόφευε τις παγωμένες δίχως ελπίδα νύχτες μου πλημμυρίζοντας έστω και για λίγο με θαλπωρή την ψυχή μου .

Ήταν το άλλο μου μισό..ο λόγος να υπάρχω..

Ξάφνου δυνατοί κεραυνοί και βροντές διαταράσσαν την ησυχία που επικρατούσε στην παραλία ολόγυρα τα κύματα παφλαζαν θυμωμενα προς την ακτή εκτελώντας πιστα τις εντολές του παγερου ανέμου.

Αισθάνθηκα ένα ρίγος να διαπερνά την ραχοκοκαλιά μου καθότι είχαμε αποκοιμηθεί γυμνοί μα η πρώτη μου σκέψη ήταν να καλύψω με το σώμα μου το δικό της για να μην κρυώσει.

Γύρισα πλευρό ανήσυχος αναζητώντας ψιλαφιστα το κορμί της πλάι μου όμως απουσίαζε μια εξέλιξη που δεν είχα υπολογίσει κι ευθύς με κινητοποιήσε.

Πετάχτηκα από το στρώμα χτενίζοντας με το βλέμμα τον άδειανο χώρο ενώπιον μου όπου τα πάντα βρίσκονταν στο έλεος του ανέμου.

"Μαρίνα.."φώναξα δυνατά φοβισμένος πως ίσως με είχε εγκαταλείψει οριστικα η ακόμη χειρότερα πως η καταιγίδα την είχε παρασύρει σε κάποιο απόμερο μέρος της παραλίας και δεν ήξερε πώς να επιστρέψει .

Φόρεσα μονάχα το τζιν παντελόνι μου και βγήκα έντρομος από το σπιτάκι νιώθοντας τον αέρα να με μαστιγώνει σε κάθε βήμα κι έπειτα την εντόπισα καθισμένη στην ακροθαλασσιά φορώντας μονάχα το πουκάμισο μου να απολαμβάνει την βροχή με τα χέρια ανοιγμένα.

Έτρεξα δίχως καθυστέρηση προς το μέρος της κλείνοντας με θέρμη το σώμα της στην αγκαλιά μου ανακουφισμένος.

"Γιατί με άφησες μοναχό ; Η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει.." ψέλλισα συγκινημένος γονατίζοντας πλάι της στην βρεγμένη άμμο.

"Είχα ανάγκη να βάλω σε τάξη τις σκέψεις..τόσες αναμνήσεις που εισήλθαν στο κρανίο μου δύσκολο να τις χωνέψω ! Από την άλλη λατρεύω την αίσθηση της βροχής στην επιδερμίδα μου το ξέρεις.." μου εκμυστηρεύτηκε παγώνοντας ξανά το αίμα στις φλέβες καθώς διαπίστωσα πως συνηλθε τελικά όπως ακριβώς είχε προβλέψει εκείνο το κάθαρμα την δεύτερη ημέρα.

"Πες μου πως με συγχωρείς το εχω ανάγκη.." προφέρα ξεπνοος με την ανάσα μου κομμένη και την γλώσσα μπερδεμένη σε χίλιους κόμπους που δεν τολμουσα να λύσω .

"Σε αγαπάω τόσο πολύ που δεν τολμώ να τα επαναφέρω καν στην μνήμη . Ζήλεψες για άκομη μια φορά αλλά σε ικετεύω ας γίνουμε ευτυχισμένοι..! Έστω τώρα.." αποκρίθηκε τρυφερά πνίγοντας τα δάκρυα της στους καταρράκτες της βροχής που κυλούσαν στο πρόσωπο της .

"Στο ορκίζομαι καρδιά θα αφιερώσω την ζωή μου σε εσένα ολοκληρωτικά κι δεν θα αφήσω το χαμόγελο σου να σβήσει ποτέ ξανά..! Αρκετά δράματα και καυγάδες βιώσες πλέον μονάχα ευτυχία..! Έως την τελευταία μου πνοή.." υποσχέθηκα ενώνοντας τα χείλη μου με τα δικά της κάτω από την ορμητικη βροχή που αποτελούσε αδιαψευστο μάρτυρα του όρκου που της είχα δώσει.

"Έτσι σου είχα υποσχεθεί αγάπη της ζωής μου εκείνο το βροχερό πρωινό κι θα τηρήσω στο ακέραιο τον όρκο μου έως ότου μας χωρίσει ο θάνατος..!" Αναλογιζομουν ευτυχισμένος δύο εβδομάδες αργότερα αναμένοντας την οικογένεια μας να επανενωθεί σε ένα υπέροχο κυριακάτικο τραπέζι .

Η Μιράντα σεβόμενη τα δύσκολα που είχαμε περάσει μου είχε ανακοινώσει πως θα κρατήσει τα παιδιά για μερικές ημέρες στην Ελλάδα ώστε να έχουμε τον χρόνο που επιθυμούμε να απολαύσουμε τον έρωτα μας.

Έτσι κι έγινε πέρασαν κιόλας δύο εβδομάδες πλημμυρισμένες απο ατελείωτο κρασί, πάθος, ρομαντικά γεύματα και περιπάτους σε διάφορα μέρη της πολιτείας που δεν είχαμε ακόμη εξερευνήσει που κατόρθωσαν να μας φέρουν ξανά κοντά.

Το χάσμα μεταξυ μας πλέον είχε γεφυρωθεί έπειτα απο τις πολύωρες συζητήσεις στις οποίες λύναμε τις διαφορές μας με ήρεμο κι τρυφερό τρόπο.

Της είχα εκμηστηρευθει μάλιστα κάθε σκοτεινή πτυχή της παλιάς ζωής μου ακόμη και για τα ναρκωτικά που κάποτε αποτελούσαν μέρος της καθημερινότητας μου κι φοβόμουν τόσο να της αποκαλύψω.

Η αντίδραση της με άφησε άναυδο μονάχα τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα σαν άκουσε την ανακοίνωση μου κι έπειτα ανέλαβαν τα δάκτυλα της να σφουγγισουν τα πονεμένα δάκρυα μου .

"Δεν έφταιγες εσύ αγάπη μου ήσουν μόνος παλεύοντας καθημερινά με τους δαίμονες σου χωρίς κάποιον να σε φροντίζει..ήταν λογικό.."είχε αποφανθεί δίχως ίχνος κατάκρισης μήτε θυμού είτε αποστροφής για τον άνδρα που κάποτε θαύμαζε.

Έκτοτε η αγάπη μου για εκείνη ολοένα και πληθαινε καθότι ήξερα πως είχα πλάι μου την σωστή γυναίκα που κάθε άνδρας θα επιθυμούσε κι για αυτό το λόγο είχα μετατραπεί στον πιο αυστηρό κριτή του εαυτού μου .

Το τζετ πετούσε ήδη από νωρίς τα ξημερώματα μεταφέροντας τα παιδιά και την Μιράντα που αδημονουσε να ξαναδεί την Μαρίνα και να την σφίξει στην αγκαλιά της.

Ο ίδιος είχα βαλθεί να βοηθάω στην προετοιμασία του γεύματος σε μια προσπάθεια να εντυπωσιάσω την γυναίκα που λάτρευα με τις μαγειρικές μου ικανότητες που ήμουν βέβαιος πως θα επικροτουσε.

Ετοίμαζα μια γαριδομακαρονάδα σβησμένη με κόκκινο κρασί ενώ παράλληλα επέβλεπα και τα τορτελινια γεμιστά με παρμεζάνα οπου είχα γαρνίρει με ψητό σολωμό και κρέμα γάλακτος προτού τα βάλω στον φούρνο.

"Αγάπη μου αργείς ..; Ήδη μου έλειψε η παρουσία σου τριγύρω μου..! " Αναφώνησα ενθουσιασμένος πλέοντας σε πελάγη ατελείωτης ευτυχίας στο πλευρό της.

Οι δύο ημέρες που περάσαμε αντάμα δίχως την πίεση και την αγωνία των παιδιών αναζωογόνησε τις μεταξύ μας σχέσεις στον μέγιστο βαθμό.

Την ημέρα δουλεύαμε και οι δύο σκληρά επάνω σε μια λαμπρή ιδέα που είχε εκείνη για μια εξαγορά ενός από τα σπουδαίοτερα τάνκερ των τελευταίων ετών από τον όμιλο οπότε οι διαβουλεύσεις διαδέχονταν η μία την άλλη .

Είμασταν πολύ κοντά στο κλείσιμο της συμφωνίας χάρη στην επιχείρηματικη της άποψη και το φλογερό ελληνικό ταμπεραμέντο της που έπειθε ακόμη και τους πλέον δύσπιστους πελάτες να επενδύσουν.

Αποτελούσε έμπνευση για την ζωή μου ήταν η αρχή και το τέλος της κυριολεκτικά αφού καθημερινά μου έδινε ένα λόγο ακόμη να την ερωτεύομαι.

Η λέξη ρουτίνα δεν θα κυριαρχούσε ποτέ ανάμεσα μας για αυτό ήμουν πλέον βέβαιος αφου τις νύχτες μεταμορφώνονταν σε κάποια άλλη ακόλαστη γυναίκα που ποθούσε τον έρωτα μου έως τα ξημερώματα.

Ήμουν άυπνος αλλά καθόλου ταλαιπωρημένος αντίθετα ήδη το κορμί μου επιζητούσε να ενωθεί ξανά με την αστείευτη πηγή της γαλήνης μου.

" Ήρθα μωρό μου τα βρήκες σκούρα με την μαγειρική μήπως;" Η απαλή μπάσα φωνή της κατορθωσε να μου κλέψει για ακόμη μια φορά το μυαλό δίχως να περιμένω πως σαν την αντίκριζα η καρδιά θα έχανε έναν κτύπο της .

"Θεέ μου Μαρίνα...! Είσαι μια οπτασία !" Αναφώνησα σαστισμένος δίχως να χορτάινω να την κοιτάζω να περιφέρεται ολόγυρα μου με εκείνο το προκλητικό κυπαρισσι επίσημο φόρεμα που είχε επιλέξει .

"Το ξέχασες αυτό το φόρεμα αγάπη μου ; Έχω χρόνια να το φορέσω όμως ήλπιζα πως είχε χαραχθεί στην μνήμη σου .." πρόφερε απογοητευμένη κάνοντας μια στροφή με την ελπίδα να μου υπενθυμίσει όσα δεν ξέχασα ποτέ.

Τύλιξα τα χέρια μου γύρω από την μέση της διαγράφοντας ένα υγρό μονοπάτι στο λαιμό της σε μια προσπάθεια να της δείξω πόσο με είχε αναστατώσει.

" Από την πρώτη στιγμή που σε είδα να το φοράς εκείνο το βράδυ ήθελα να σου το σκίσω...! Κι έπειτα όταν χορέψες μαζί μου στην ακτή με βασανιζε τόσο πολύ αυτό το αναθεμάτισμενο ύφασμα που μας χώριζε ! Οπότε πες μου πως να ξεχάσω την πρώτη βραδιά που κάναμε έρωτα μέσα στο παραλληρημα του εφιάλτη σου ;" Ψιθύρισα συγκινημένος καθώς οι αναμνήσεις επέστρεφαν να μας συνεπάρουν από δύο απεγνωσμένα ερωτευμένους νέους .

Το κουδούνι κατόρθωσε να διακόψει την όμορφη αναποληση μας καθώς οι πρώτοι καλεσμένοι μας μόλις είχαν καταφθάσει.

"Άσε μωρό μου πάω εγώ.." προσφέρθηκε κλείνοντας το μάτι πονηρά προς το μέρος μου αφήνοντας την υπόσχεση για το καυτό βράδυ που μας περίμενε να αιωρείται στην ατμόσφαιρα κι να με τρελαίνει.

"Καλημέρα Μαρίνα μου ! Ω μα εσύ είσαι πανέμορφη άλλαξες και τα μαλλιά σου ξανα ! Σου πάει τόσο το φυσικό σου ελα να σε αγκαλιάσω..!" Αναφώνουσε σαν χείμαρρος ενθουσιασμένη στο κατώφλι η μητέρα μου συνοδευόμενη όπως πάντα από εξαίρετο τον σύζυγο της τον Μάθιου ο οποίος περίμενε υπομονετικά στην πόρτα να μας χαιρετίσει.

"Ο έρωτας του ευθύνεται..!" Ψιθύρισε συνομωτικα αναζητώντας με το βλέμμα της το δικό μου όπως έπραττε πολύ συχνά τελευταία σαν να αισθανόταν ανασφαλής .

"Η ευτυχία σας δεν κρύβεται παιδιά μου επιτέλους !! Σας αξίζει να ζήσετε μαζί χρόνια πολλά και ευτυχισμένα..! Μα πού είναι ο τέταρτος εγγονός μου ; Ο μικρός μας Νίκολας ;"

"Μην ανησυχείς Μάριον έρχεται ήδη ! Θα γνωρίσεις σε πολύ λίγα λεπτά τον νεογέννητο εγγονό σου και οφείλω να ομολογήσω πως μοιάζει κι αυτός στον Κρίστιαν..!"σχολίασε εύθυμα συνοδεύοντας τους στο καθιστικό όπου και ο ίδιος κατευθύνθηκα.

"Γιέ μου ! Που χάθηκες βρε αγάπη μου..από τον γάμο σας έχω να σε δώ.." ψέλλισε όπως πάντα η μητέρα μου συγκινημένη ανοιγοντας διάπλατα την αγκαλιά της να με υποδεχθεί.

"Έχεις δίκιο μητέρα ! Πίστεψε με από τότε που γεννήθηκε και το μωρό έχω τόσες πολλές σκοτουρες στο νου.."

"Κινδύνευσε η ζωή μου όταν γέννησα Μάριον..και γενικά περάσαμε πολύ δύσκολα όμως ποτέ δεν σε ξεχνάμε.." βιάστηκε να με δικαιολογήσει για ακόμη μια φορά με τον υπέροχο μελισταλαχτο λογο της που είχε την δύναμη να με αγγίζει έως τα μύχια της ψυχής.

Η όψη της σκοτείνιασε σαν άκουσε τα μαντάτα που η ίδια εδώ και μέρες αγνοούσε καθότι δεν επικοινωνούσαμε καθημερινά όπως παλαιότερα.

" Μαρίνα αγάπη μου δεν είχα ιδέα! Είσαι εντάξει όμως έτσι δεν είναι ;"ρώτησε σαστισμένη χαϊδεύοντας με μητρική στοργή τα μαλλιά της .

"Μην ανησυχείς γλυκιά μου Μάριον πίστεψε με ειλικρινά είμαι πολύ καλά.." σχολίασε χαμογελώντας πλατιά προς το μέρος μου σαν να προσπαθούσε με τον δικό της τρόπο να με καθησύχασει οπότε με διέκρινε την παραμικρή ένταση στο βλέμμα μου.

Το κουδούνι της εξώπορτας δεν άργησε να ηχήσει για δεύτερη και τελευταία φορά καθώς οι επίτιμοι καλεσμένοι μας και τα μικρά μας που φώναζαν ήδη από το κατώφλι είχαν μόλις καταφθάσει.

"Άντε μπαμπά άνοιξε επιτέλους την πόρτα θέλω να δω την μανούλα..!" Αναφώνουσε ναζιαρικα το αγγελούδι μου η Κριστίνα που ομολογώ μου είχε λείψει περισσότερο από όλους ίσως επειδή στερήθηκα τα βρεφικά της χρόνια.

Ευθύς με το που άνοιξα την πόρτα ξεχύθηκε στην αγκαλιά μου τυλίγοντας τρυφερά τα χεράκια της γύρω από το λαιμό μου τρεμοντας από ενθουσιασμό.

"Μπαμπακα μου έλειψες.." ψέλλισε στο αυτί μου με την απαλή φωνουλα της πλημμυριζοντας αυτομάτως τα μάτια μου με δάκρυα χαράς.

"Ψυχή μου εμένα να δεις πόσο μου έχεις λείψει τόσο εσύ όσο και τα αδέρφια σου..! Για ελάτε εδώ κι εσείς κατεργάρηδες..!" Κάλεσα κοντά μου και τα μεγάλα μας παιδιά παρομοίως και τον καλοντυμένο Ορέστη που συνόδευε την Άρτεμις διστακτικός.

" Γεια σας κύριε Μπάλτον..! Χαίρομαι που είστε επιτέλους ενωμένοι και πιο ευτυχισμένοι από ποτέ..!" Δήλωσε δειλά καθώς μου προσέφερε το χέρι του για χειραψία .

"Αχ Ορέστη μου..μην του μιλάς στον πληθυντικό σε παρακαλώ είσαι μέλος της οικογένειας άλλωστε πλέον ..! " Προσήλθε με την σειρά της να καλοσωρισει τον μέλλοντα γαμπρό μας όπως τα γεγονότα μαρτυρούσαν.

"Μα καλά βρε κορίτσι μου ! Πως μπόρεσες να μας κρύψεις πως δέχθηκες την πρόταση γάμου του Ορέστη ; Από την γιαγιά σου το μάθαμε..!" Την μάλωσα μελισταλακτα κρύβοντας όσο μπορούσα την συγκίνηση που με διακατείχε από την πρώτη στιγμή που άκουσα την είδηση για τον μυστικό τους αρραβώνα.

"Μπαμπά μου..! Έγιναν όλα τόσο ξαφνικά που δεν προλάβαμε να το ανακοινώσουμε επίσημα ! Πάντως σε διαβεβαιωνω πως πρώτα θα τελειώσω τις σπουδές μου κι έπειτα θα παντρευτώ..!" Έκανε μια προσπάθεια να κατευνάσει τις αγωνίες μου με τον δικό της ναζιαρικο τρόπο που πάντοτε κατόρθωνε να με εξευμενίζει.

" Καλά..θα το σκεφτώ αν θα δώσω την έγκριση μου για αυτό τον γάμο..προς το παρόν περάστε μέσα το φαγητό θα κρυώσει..!" Παρίστανα για λίγο ακόμη τον δύσκολο γελώντας φυσικά από μέσα μου αφού μονάχα η ευτυχία της με ενδιέφερε κι αφού εκείνον είχε επιλέξει η καρδιά της τα υπολοιπα φάνταζαν περιττά.

"Τι επεισόδια έχω χάσει επιτέλους γιέ μου ! Η Αρτεμις παντρεύεται γεννιέται ο εγγονός που ακόμη δεν μου έχει συστήσει κανείς σας όσο εγώ παραθέριζα αμέριμνη στα νησιά..;" Παραπονέθηκε με το δίκιο της η Μάριον βαδίζοντας εκστασιασμένη προς το μικροσκοπικό μας βρέφος που κοιμόταν στην αγκαλιά της Μιράντας.

Κοντοστάθηκε από πάνω του συγκινημένη απλώνοντας τρυφερά τα χέρια της να χαϊδεψει τα λιγοστά μαλλάκια του δακρυζοντας.

"Θεέ μου είναι σαν να αντικρίζω εσένα μωρό.." αποκρίθηκε αγκαλιάζοντας στοργικά το μικρό μας με μια όψη νοσταλγίας να κοσμεί το πορσελάνινο πρόσωπο της.
"Καλώς ήρθες κι εσύ στην όμορφη οικογένεια μας ! Είθε ο καλός μας θεός να σου δίνει υγεία και όλα τα καλά του .. μικρέ μου Νικολας.." ψιθύρισε συγκινημένη γνεφοντας με κατανόηση προς το μέρος της Μιράντας η οποία στο άκουσμα του ονόματος του απόντος συζύγου της μελαγχολισε.

"Μονάχα εκείνος λείπει σήμερα από κοντά μας ..μια θέση είναι κενή στο τραπέζι μας.." πρόφερε χαμηλόφωνα αφήνοντας έναν απαλό αναστεναγμό να ξεχυθεί απ' την ψυχή της.

"Θα είναι πάντοτε κοντά μας Μιράντα..ήταν καλός άνθρωπος κι σίγουρα λάτρευε τόσο εσένα όσο και την κόρη του..!"

"Έτσι είναι μητέρα έλα σε παρακαλώ έχουμε χαρά σήμερα δεν υπάρχει χώρος για δάκρυα..!" Επενεβει την κατάλληλη στιγμή η ηλιακτιδα μου κρύβοντας περίτεχνα βαθειά στην ψυχή την οδύνη της απώλειας που βίωνε με τον δικό της αθόρυβο τρόπο.

Στο γεύμα η ατμόσφαιρα κύλησε εκπληκτικά η άλλοτε ερημική και ήσυχη τραπεζαρία μας πλημμύρισε φωνές μικρών παιδιών γέλια και συζητήσεις υπό τους απαλούς ήχους ελληνικής μουσικής που λάτρευε εκείνη.

Είχαμε αγκαλιάσει πλέον σαν γιο μας τον Ορέστη που πραγματικά είχε κερδίσει έμπρακτα την εκτίμηση μου έπειτα απο την αυτοθυσία που μου έσωσε την ζωή ενώ ακόμη και οι σχέσεις μας με τον πατέρα του είχαν εξομαλυνθεί.

Έξω είχε ήδη βραδιάσει και το ολόγιομο φεγγάρι είχε απλωθεί στα μήκη του ουρανού φωτίζοντας το σκοτεινό ουρανό έως ότου ξημερώσει όταν αποχώρησε τελευταία η μητέρα μου με τον Μάθιου που δεν άφηνε στιγμή το χέρι της.

"Μητέρα μείνετε απόψε εδώ..το σπίτι είναι τεράστιο υπάρχει χώρος πάντοτε για εσένα.." την ικέτευσε για τελευταία φορά κλείνοντας αργά την πόρτα του μαύρου πανάκριβου τζιπ τους.

"Κρίστιαν μου γλυκέ πλέον δεν με χρειάζεσαι έχεις πλάι σου την γυναίκα που από νεκρό κατόρθωσε να σε αναστήσει δίνοντας σου ξανά πίσω την ψυχή σου..! Να την προσέχεις την Μαρίνα τέτοια αγάπη δεν θα την ξαναβρείς..! Θα τα ξαναπούμε γλυκέ μου .." με αποχαιρέτησε όπως πάντα με ένα δάκρυ νοσταλγίας να στάζει στο μάγουλο της κι ας βιαζόταν να το σφουγγισει κι έπειτα χάθηκε σε ένα σύννεφο καπνού .

Όμως πλέον δεν ένιωθα μόνος είχα εκείνη πλάι μου και αισθανόμουν έτοιμος να πολεμήσω με τους χειρότερους εχθρούς για να την έχω πλάι μου.

"Ονειροπολείς μωρό μου..;" Με ανατριχιασε συγκορμο η χροιά της που ήδη μου είχε λείψει .

"Εσένα σκεφτόμουν και το λαμπρό υπέροχο μελλον που μας περιμένει αντάμα ψυχή μου..! Έλα πλάι μου κοίταξε απέναντι την απέραντη θάλασσα και κλείσε τα μάτια.." προφέρα χαμηλόφωνα τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από την μέση της τρυφερά.
" Τι ακούς τούτη την ώρα..;" Ρώτησα ελπίζοντας να αφουγκραζοταν τα χιλιάδες σ αγαπώ που κραύγαζαν τα κύματα κάνοντας ντουέτο με τα αστέρια σε ένα κονσέρτο αιώνιας αγάπης.

"Χμ..αφουγκραζομαι την καρδιά σου που καλπάζει κάτω από τα στήθια σου..δυνατή όπως άλλοτε.."μουρμουρισε με τα μάτια της κλειστά ενώνοντας την ζέστη παλαμη της με παγωμένη δική μου.

"Για εσένα θα χτυπάει πάντοτε τούτη η καρδιά ! Μονάχα αν πάψει να πάλλεται και η ψυχή πετάξει στους ουρανούς θα πάψω να βρίσκομαι πλάι σου..έως τότε μας ανήκει η αιωνιότητα..!"

" Σε αγαπάω Κρίστιαν Μπάλτον παράφορα και τρελά όπως ακριβώς πριν από είκοσι χρόνια όταν εισήλθες στην ζωή μου σαν αστραπή..! Μην φύγεις ποτέ από κοντά μου !" Ομολόγησε με έναν λυγμο να φραζει τον λαιμό της για ακόμη μια φορά την αγάπη της για εμένα κι ας επέμενα εσωτερικά πως ποτέ δεν την άξιζα.

Φίλησα τρυφερά τα χείλη της αναγκαζοντας ακόμη και τα υπερλαμπρα αστέρια κι το υπέροχο φεγγάρι να ζηλέψουν .

"Για πάντα ψυχή μου..σ αγαπώ.." ορκίστηκα κλείνοντας απαλά τα μάτια δίχως να επιθυμώ να τελειώσει ποτέ τούτη η στιγμή .

Ήξερα πάντοτε βαθειά μέσα μου πως οι μεγάλες αγάπες δεν έχουν ημερομηνία λήξης κι παραμένουν ζωντανές ακόμη κι στην μακρινή αιωνιότητα !
Γι αυτό σας συμβουλεύω ανοίξτε την καρδιά σας και ερωτευτειτε η μαγεία του θα σας απογειώσει !

Τέλος ...

Χρωστάω ένα τεράστιο ευχαριστώ στις πολυαγαπημένες φίλες μου DianaRay1 @rose_17 GeorgiaBali διότι χωρίς εκείνες ίσως τούτο το βιβλίο να μην είχε υλοποιηθεί ποτέ..! Γνωριστήκαμε μέσα απο το πρώτο βιβλίο όπου ξεκίνησαν σαν αναγνώστριες κι εκτότε έμειναν στην ζωή μου ! Τις αγαπώ κι τους εύχομαι τα καλύτερα..!

Στις υπέροχες αναγνώστριες μου απλώς υποκλίνομαι και εύχομαι να συναντηθούμε κι σε επόμενα ταξίδια..! Ήδη έχω ξεκινήσει την νέα ιστορία με την οποία εύχομαι να ερωτευθειτε εξίσου την μυστηριώδη "Belladona "

Σας ευχαριστω ολόψυχα που με τιμήσατε με τις ψήφους και την αγάπη σας οι ήρωες αυτοί θα αποτελούν πάντοτε μέρος της ψυχής μου ! ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️💕💕