Αγαπημένοι μου αναγνώστες μου λείψατε ! Άργησα να ανεβάσω το συγκεκριμένο κεφάλαιο λόγω διαφόρων θεμάτων που προέκυψαν τελευταία . Πλέον ομως το νέο κεφαλαιο βρίσκεται στην διαθεση σας αφιερωμένο σε όλους σας με πολύ αγάπη κι ένα τεράστιο ευχαριστώ για την κατανόηση.
Ευχαριστώ ιδιαίτερως όπως κάθε φορά τα σούπερ κορίτσια μου @Rose_17 DianaRay1 _ioannidouu Dionysia1980  fontana1981
elenitsentzou Feggari70 ElliPam91 grammenou  KontrafouriDimitra KikiMoutafidou KaterinaSyriopoulou nikollll_19 dimfil user38769999

Το ασθενοφόρο αργούσε υπέρμετρα κι εγώ κάθε δευτερόλεπτο μετρούσα έναν έναν τους ξέφρενους παλμους της καρδιάς μου που χόρευε στο στέρνο τον στερνό χορό του αποχωρισμού.

Χανόμουν καθε φορα που κοίταζα τα βαριά σφαλισμένα βλέφαρα του η ψυχή μου βούλιαζε σε μια ατέρμονη ανυπαρξία που οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην ολοκληρωτική μου απώλεια.

Τα τραχειά δάκτυλα του που έσφιγγαν με πυγμή τα δικά μου πριν απο μερικά λεπτά ξάφνου είχαν μετατραπεί σε άψυχα ξερόκλαδα που απλώς κοσμούσαν τις παρυφές ενός δέντρου έτοιμα να καταρρέυσουν.

Τα χείλη του είχαν κυριολεκτικά ασπρίσει σαν πανιά παλιού πειρατικού καραβιού που αρμένιζε υπερήφανα και γοργά στα νερά καθώς προετοίμαζε την επόμενη κατάκτηση του.

《Κρίστιαν ξύπνα αγάπη μου μην με αφήνεις μόνη μου..όσο κακό κι αν σου έκανα ..》ψέλλιζα συντετριμένη στο αυτί του κάθε τόσο δίχως να λαμβάνω ουδεμία ανταπόκριση .

Ακουμπούσα στο στήθος του το αυτί με την ελπίδα να αφουγκραστώ την καρδιά του να καλπάζει δυναμικά οπως πρώτα κι ομως ο μοναδικός ήχος που έφθανε στον εγκέφαλο μου ήταν ένα αδύναμος απόηχος όμοιος με παφλασμό απο το ύστατο κύμα που προτού ξεψυχήσει δρόσιζε με φόρα την στεγνή άμμο.

Κάθε τόσο οι παλμοί λιγόστευαν σχεδόν πνίγονταν ολοένα στα βάθεια νερά του κινδύνου που απο το πουθενά μας είχε τυλίξει στην άσπλαχνη αγκαλιά του .

Κι εγώ απορούσα αν άραγε διατηρούσε ακόμη επαφή με το περιβάλλον η αν ήδη βάδιζε στο αδιάβατο λευκό πέτρινο μοναχικό μονοπάτι του θανάτου που καλείσε να εξερευνήσεις ολομόναχος.

Σηκώθηκα για πολλοστή φορά απο την θέση οπου γονατιστή ανέμενα μια κίνηση ένα μικρό φευγαλέο βλεφάρισμα των ματιών κι όμως με εγκατέλειπε σταδιακά τον αισθανόμουν να ξεγλιστρά απο τα χέρια σαν άμμος σε νερό τόσο αθόρυβα κι ανεπαίσθητα.

Αρνιόμουν να αφήσω τον άνθρωπο που στιγμάτισε την ζωή μου να σβήσει σαν φλόγα απο κερί απρόσμενα και αιφνιδιαστικά απ την ζωή μου τον χρειαζόμουν περισσότερο απο ποτέ κι ας μην ήμουν ποτέ μαζί του πια.

《Θεέ μου να ζήσει μονάχα εκείνος επιθυμώ κι ας σβήσω εγώ απο κάθε γωνιά και πρόσωπο της γής μονάχα αυτό σου ζητώ κι προσμένω μόνο να επιβιώσει..!》κράυγασα ξεχειλίζοντας αγάπη ατενίζοντας με μάτια θολά κι βουρκωμένα τον ουράνιο θόλο απ όπου μας παρατηρούσε ο δημιουργός μας κάθε στιγμή.

Εννοούσα κάθε λέξη απ όσα ξεστόμισα απο τα βάθη της ψυχής μου εκείνος έδινε πνοή και σχήμα στα όνειρα μου έδιωχνε με το ζεστό του χαμόγελο τα σύννεφα κι την καταχνιά που πλάκωνε την ψυχή μακριά ήταν η αρχή του εαυτού μου κι συνάμα το τέλος κομμάτι απ την σάρκα μου.

Τρελαμένη βημάτιζα ανήμπορη να τον βοηθήσω μπροστά απο τον καναπέ οπου κείτονταν ακίνητος και χλωμός σαν άψυχη κούκλα.

Να πάρει η τρέλα αγκάλιαζε κάθε χιλιοστό του μυαλού κι το γέμιζε αμφιβολίες και φόβους που σαν πεινασμένα τσακάλια εφορμούσαν στην αρένα της ψυχής να με κατασπαράξουν κραυγάζοντας.

Τα χέρια και το μέτωπο ίδρωναν οι παλμοί αυξάνονταν όσο το ενοχλητικό τικ τακ του ξύλινου ρολογιού που απεικόνιζε το άγαλμα της ελευθερίας ενθύμιο απο την πατρίδα που σήμερα κοσμούσε τον τοίχο της κουζίνας μου με προειδοποιούσε πως ο πολύτιμος χρόνος της ζωής του πετούσε μακριά.

Το κουδούνι της εξώπορτας φάνηκε κρυστάλλινη όαση στην έρημο μου δίνοντας αυτομάτως στα μουδιασμένα πόδια μου φτερά να τρέξουν.

Άνοιξα αλαφιασμένη μηχανικά την θύρα υποδεχόμενη τους δύο διασώστες που στα μάτια μου φάνταζαν την δεδομένη στιγμή να έχουν φτερά στις πλάτες του σαν άλλοι φύλακες άγγελοι του Κρίστιαν.

《Καλησπέρα που βρίσκεται ο ασθενής..;》με ρώτησε ο ένας μεσήλικας  παχουλός διασώστης με ύφος αδιάφορο απίστευτα εκνευριστικό λες και η δουλειά του φάνταζε αγγαρεία.

《Περάστε απο εδώ στον καναπέ βρίσκεται !》αναφώνησα θυμωμένη υποδεικνύοντας τον γκρίζο γωνιακό μου καναπέ.

Ο μελαχρινός διασώστης απο τους δύο σήκωσε τον καρπό του απευθείας μετρώντας παλμούς που δυστυχώς δεν μπορούσε να ψιλαφίσει κι ας πάσχιζε μάταια.

《Είναι πάρα πολύ σοβαρά η καρδιά του εμφανίζει αρρυθμία ..μάλλον μιλάμε για έμφραγμα..》ενημέρωσε φουριόζος τον συνάδελφο του τοποθετώντας επι τόπου μια μάσκα οξυγόνου στο πρόσωπο του καθώς με δυνατές ωθήσεις αναζοωγονούσε τον αέρα στα  πνευμόνια του.κρυσταλλική

Ο δεύτερος άνδρας βάλθηκε να σηκώσει αργά το αδύναμο σώμα του τοποθετώντας το στην σανίδα μεταφόρας οπου και τον έδεσαν σε κλάσματα δευτερολέπτου.

《Σκοπέυεται να τον συνοδέψετε στο ασθενοφόρο διότι η κατάσταση του είναι κρίσιμη ίσως ξεψυχήσει όσο είμαστε καθ οδόν..》με ρώτησε ευγενικά ο νεαρός την ώρα που επιτέλους εξέρχονταν απο το σπίτι .

《Οχι ..οχι ! Δεν θα πάθει απολύτως τίποτα είναι δυνατός και θα παλέψει ο δικός μου ο Κρίστιαν είναι γεννημένος μαχητής !》φώναξα σαν σε παραλλήρημα αρπάζοντας άτσαλα το λευκό παλτό μου που κρεμόταν πλάι στην πόρτα .

Είχα προλάβει να φορέσω βιαστικά ένα ξεβαμμένο τζίν που το συνδύασα με μια κόκκινη ζιβάγκο πλεκτή μπλούζα που θα με κρατούσε ζεστή ολόκληρη την νύχτα που λογικά θα περνούσα στο πλευρό του.

Εισέβαλα στο ασθενοφόρο και κάθισα πλάι του γυρίζοντας αυτομάτως πίσω τον χρόνο πριν πολλά χρόνια προτού κάν τον παντρευτώ όπου ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα απείλησε ξανά να του στερήσει την ζωή.

Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα το μυαλό μου γέμισε με εικόνες απο εκείνη την φρικτή νύχτα που το αίμα είχε παγώσει στις φλέβες κι η ανάσα είχε κολλήσει στους αεραγωγούς αρνούμενη να εξέλθει απ τα ρουθούνια.

Ξάφνου η αμνησία που εκείνο το διάστημα μάστιζε το σώμα μου άρχισε έπειτα απο τόσα πολλά χρόνια σαν αναλαμπή να μεταδίδει εικόνες θαμμένες στα βάθυ του υποσυνείδητου στον εγκέφαλο μου.

Έβλεπα ολοκάθαρα τον εαυτό μου με δάκρυα στα μάτια πλάι του σε έναν θάλαμο ευρύχωρο και σκοτεινό να ακουμπώ το παγωμένο χέρι του με ζέση καθώς εκείνος ξεγλιστρούσε αργά μέσα απ τις σφιγμένες χούφτες μου κι σταδιακά χανόταν.

Απόγνωση κύκλωνε την ύπαρξη μου κι ευθύς αμέσως δίχως δισταγμό κράυγασα δυνατά πόσο πολύ τον αγαπούσα κι ας τον ήξερα μονάχα δύο εβδομάδες .

Παρατηρούσα για μερικά δευτερόλεπτα την πράσινη γραμμούλα στο μόνιτορ να παραμένει στάσιμη και παγερή στο ίδιο ακριβώς μοτίβο κι η ανάσα του είχε στερέψει.

Οι γιατροί κατέθεσαν νικημένοι τα όπλα κι αυτομάτως διέκοψαν κάθε προσπάθεια ανάνηψης θέλοντας να με αναγκάσουν να αποδεχθώ τον οριστικό χαμό του.

Η λέξη τέλος γράφονταν με κεφαλαία πορφυρά σαν αίμα γράμματα στην καρδιά κι συνάμα την λογική μου δίχως να αναμένω την δυναμική επιστροφή του στον κόσμο μας που εξέπληξε τους πάντες .

"Αυτό είναι το κλειδί για την ζωή η κρυφή γιατρειά και συνάμα θεραπεία για κάθε πόνο και πληγή ήταν η βαθειά ειλικρινής αγάπη..!" Ψιθύριζε συνομωτικά στο αυτί μου μια γλυκιά φωνούλα που με προειδοποιούσε για οτι θα επακολουθούσε.

Σαν σήκωσα το βλέμμα μου προς το μέρος του διασώστη οπου πάλευε σθεναρά να κρατήσει στην ζωή τον μαχητή μου τον καλό μου Κρίστιαν όπου πολεμούσε αθόρυβα απ την δική του πλευρά τα γόνατα μου κόπηκαν.

《Τι..τι συμβαίνει ..; Γιατί τραντάζεται το κορμί του ;》ψέλλισα φοβισμένη με μάτια γουρλωμένα κι φωνή που πνίγονταν στα βάθυ του λάρυγγα.

《Φέυγει πια απο κοντά μας κυρία ! Ο οργανισμός του στάθηκε αδύνατον να πολεμήσει την τοξική ουσία όπου ανιχνέυεται στο αίμα του κι προκάλεσε πολλαπλές βλάβες εσωτερικά..》με ενημέρωσε με ύφος παγερό δίχως συναίσθημα κι ας γκρέμιζε ολοσχερώς τις τελευταίες ελπίδες μου.

《Έχεις ιδέα τι μου ανακοινώνεις αυτή την στιγμή ; Δεν πρόκειται να χαθεί ακούς το απαγορέυω εγώ που για χάρη του μπορώ ακόμη και τον χρόνο να σταματήσω..!》αναφώνησα θυμωμένη αρπάζοντας με φόρα το παγωμένο χέρι του πασχίζοντας να το ζεστάνω ανάμεσα στα δικά μου κι ας έτρεμα απο τον πανικό κι συνάμα τον φόβο που με κατέκλυζε.

Γονάτισα πλάι του ανάμεσα στο στενό δάπεδο του οχήματος κι το σώμα του χάιδεψα τρυφερά το πρόσωπο του αφήνοντας ένα δάκρυ να εισχωρήσει στις παρυφές των σφαλισμένων ματιών του σαν αντίδοτο για το δηλητήριο που τον είχαν κεράσει ύπουλα.

Ήλπιζα να αισθανθεί έστω κι την τελευταία στιγμή την απέραντη φλογερή αγάπη που έτρεφα για εκείνον κι ας είχε περάσει απο σαράντα κύματα για να στερίωσει και να παραμείνει κραταιά.

《Μείνε κοντά μου αγάπη μου πάλεψε μην εγκαταλείπεις είμαι εδώ σε περιμένω στο τέρμα της στροφής με τα χέρια μου ανοιχτά να αναμένω εναγωνίως να σε σφίξω στην αγκαλιά μου ! Ποτέ δεν έπαψα να σε αγαπάω ποτέ μ ακούς κι ας πέρασαν τα χρόνια οι μήνες και οι καιροί μην με αφήνεις..》ψιθύρισα δακρυσμένη στο αυτί του με την ελπίδα να διατηρούσε ακόμη επαφή με το περιβάλλον κι τα λόγια μου να τον επανέφεραν.

《Μαρίνα αγάπη μου είσαι ολόκληρος ο κόσμος και η ύπαρξη μου κι ας άργησα ο άθλιος να το συνειδητοποιήσω αφήνοντας τα λάθη να μας κρατήσουν μακριά. Νιώθω πλέον αδύναμος να παλέψω σαν κάποια αόρατη δύναμη να με σπρώχνει προς έναν γκρεμό δύσβατο κι σκοτεινό..》κράυγαζα πλάι στο σκυμμένο σώμα της με όλη την δύναμη της ψυχής μου μα δεν με άκουγε κανείς.

Συνέχιζαν με αγωνία να πιέζουν το άψυχο κορμί μου που κείτονταν στο φορείο αναίσθητο όσο ο ίδιος παρακολουθούσα σαν θεατής το σκηνικό τραγωδίας που εκτυλίσονταν.

Πονούσα για την Μαρίνα που διαλυμένη στεκόταν πλάι μου με αυταπάρνηση παρά τα ακραία λάθη μου που της είχαν ραγίσει την καρδιά .
《Έλα σήκω κορίτσι μου..παψε να κλαίς..》φώναξα ξανά μα η φωνή μου αιωρόυνταν στον αιθέρα δίχως να αγγίζει τα αυτιά της για ακόμη μια φορά.

《Τον χάνουμε να πάρει πέφτουν οι παλμοί του..!》ούρλιαξε ο νεαρός άνδρας πανικόβλητος συνεχίζοντας να προσφέρουν το πολύτιμο οξυγόνο που χρειαζόταν το σώμα μου παλεύοντας με μαλάξεις να με συνεφέρουν.

《Κρίστιαν για το θεό μείνε μαζί μου τα παιδιά μας σε χρειάζονται..》αναφωνούσε κάθε τόσο πιέζοντας κι εκείνη με τα τρεμάμενα χέρια της το στέρνο μου.

Μια δύναμη τραβούσε σαν μαγνήτης το άυλο σώμα μου προς ένα ξέφωτο όπου ένα πολύχρωμο φώς που ομοίαζε με ουράνιο τόξο με καλούσε να βυθιστώ στο εσωτερικό του κι να εγκαταλείψω την επίγεια ζωή μου μια για πάντα.

Κι ομως παρά το γλυκό τραγούδισμα του θανάτου που επέμενε να ηχεί σαγηνευτικά στα αυτιά μου η ψυχή μου παρέμενε γατζωμένη επάνω στην δική της άυρα αντλώντας δύναμη απ την δική της.

《Αρνούμαι να σε αφήσω ολομόναχη να παλέυεις με την θλίψη κι συνάμα την αγωνία για την κόρη μας θέλω μια δέυτερη ευκαιρία κοντά σου..!》ψέλλισα αποφασισμένος να διεισδύσω ξανά στο σώμα μου κι ας αποτελούσε την πιο επώδυνη πράξη που είχα ποτέ επιχειρήσει.

Αισθάνθηκα τα κόκκαλα του κορμού μου να σπάζουν σε χιλιάδες κομμάτια καθώς η ψυχή μου εισχωρούσε με φόρα στην γνώριμη οικία της κι η αναπνοή μου επέστρεφε ξανά στα κανονικά της με ένα ελαφρύ τίναγμα του κορμιού μου.

《Επανέρχεται ο σφυγμός του πάνω στην ώρα ..》ανακοίνωσε ανακουφισμένος ο διασώστης καθώς έσπρωχνε το φορείο με το σώμα μου προς την είσοδο της κλινικής οπου ήδη τρείς γιατροί ανέμεναν πανέτοιμοι να με περιθάλψουν.

Εκείνη δεν άφησε στιγμή το χέρι μου ακολουθώντας σιωπηρά την διαδρομή έως την συρόμενη βαριά πόρτα που οδηγούσε στα εσωτερικά ιατρεία που οι γιατροί της απαγόρευσαν την είσοδο.

Με την ψυχή μου στεκόμουν πλάι της μα με το φθαρτό θνητό μου σώμα έπρεπε πάση θυσία να κερδίσω μια μάχη σιωπηρή μα συνάμα αδυσώπητη που ίσως τελικά με άφηνε ξοπίσω της αιμόφυρτο και νικημένο.

《Μαρίνα κρατήσου κορίτσι μου μην λυγίσεις απο εσένα αντλώ δύναμη..》ψιθύρισα αθόρυβα στο αυτί της προτού οι πόρτες κλείσουν μπροστά μου αφήνοντας μονάχα μια μικρή χαραμάδα απ όπου ατένιζα το αυλακωμένο πρόσωπο της που έκρυβε ανάμεσα στις ζεστές παλάμες της.

Στο μεταξύ κατα την διάρκεια της σθεναρής μάχης με το χρόνο που έδιναν γιατροί και νοσηλευτές να κρατήσουν στην ζωή τον Κρίστιαν στο κέντρο της πόλης κάποια πανηγύριζε ήδη τον θάνατο του.

Η Βικτώρια εισέβαλε περιχαρής στο μικρό δωμάτιο του ξενοδοχείου
όπου την φιλοξενούσε εδώ και τρείς εβδομάδες απ όταν επισκέφτηκε πρώτη φορά την Ελλάδα.

Αρχικά έκλεισε το συγκεκριμένο φθηνό δωμάτιο με την ελπίδα πως σύντομα θα μετακόμιζε στην σουίτα του Κρίστιαν σαν την επίσημη σύντροφο του κι τα όνειρα της θα λάμβαναν σταδιακά σάρκα κι οστά.

Δεν χωρούσε ο νούς της πως σε ολόκληρη πόλη όπου κατοικούσαν εκατομμύρια ανθρώπων θα συναντούσε ξανά την εξαφανισμένη γυναίκα που ουδέποτε έσβησε απο το μυαλό του.

Αντιθέτως φανταζόταν ήδη ατελείωτες βόλτες στο κέντρο όπου θα θάυμαζαν αντάμα την αρχαία πλευρά της πόλης όπου αποτελούσε πόλο έλξης για χιλιάδες τουρίστες κάθε χρόνο .

Θα δειπνούσαν ρομαντικά σε μια απο τις χιλιάδες ταράτσες των υπερπολυτελών ξενοδοχείων με θέα την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα και μετέπειτα θα γευόταν το κορμί του ακόλαστα και κτητικά ως άλλη θεά του Ολύμπου.

Κι όλα τα σχέδια της ανατράπηκαν απο την ύπαρξη αυτής της μισητής γυναίκας που τόλμησε να φράξει ξανά το δρόμο προς την καρδιά του.

Έως σήμερα όπου φρόντισε η ίδια να θέσει ένα τέλος στον παράλογο έρωτα που τους ένωνε τόσα χρόνια αναγκάζοντας την πέτρινη καρδιά του  να πάψει να κραυγάζει το εκνευριστικό όνομα της .

Κοίταξε το ολόχρυσο ρολόι οπου της είχε δωρίσει ξαφνικά μια ημέρα σαν επιβράβευση για μια επικερδή συμφωνία που μόλις είχε κλείσει με αντίπαλη εταιρεία υπολογίζοντας το χρόνο που απαιτούσε για να εξαπλωθεί η τοξική ουσία σε ολόκληρο το σώμα του.

《Σύμφωνα με τους ακριβείς υπολογισμούς μου τούτη την ώρα πρέπει να έχεις σβήσει μια για πάντα απο την μάταια ζωή Μπάλτον..για να μάθεις πως κανείς δεν απορρίπτει την Βικτώρια..》ψιθύρισε μοχθηρά με μάτια που εκτόξευαν ολόχρυσες σπίθες μίσους γεμίζοντας ταυτόχρονα ένα ποτήρι με παγωμένο κόκκινο κρασί οπου είχε αγοράσει για να γιορτάσει τον θρίαμβο της.

Φανταζόταν το πρόσωπο της Μαρίνας αυλακωμένο απο τα δάκρυα να ικετέυει τον θεό να τον φέρει πίσω στην ζωή της που πλέον θα φάνταζε πιο άδεια κι απο την δική της.

Δεν την ένοιαξε διόλου που αφαίρεσε μια ανθρώπινη ζωή εν ψυχρώ και απολύτως προμελετημένα μήτε φοβόταν πως οι αρχές θα ανακάλυπταν ποτέ την ταυτότητα του δράστη.

Φάνταζε το τέλειο στυγερό έγκλημα που γέμιζε την ψυχή της με απέραντη ευχαρίστηση κι ευδαιμονία αφού πλέον ο άνδρας που είχε απωθημένο κι ας επέμενε να κυνηγάει μια σκιά δεν υπήρχε να ξυπνά τα πάθη της.

Άπλωσε το κορμί της στην δερμάτινη πολυθρόνα αναπαυτικά χαράσοντας ένα πονηρό χαμόγελο στα χείλη της που θα τα στόλιζε για πολύ καιρό ακόμη .

《Επιτέλους πήρα το αίμα μου πίσω για τις ατελέιωτες βραδιές που έκλαιγα μονάχη μου βρέχοντας τα λευκά μαξιλάρια όσο εσύ μονοπωλούσες το χάδι και το φιλί της γυναίκας σου..》μονολογούσε μέσα απο τα σφιγμένα χείλη της με πρωτόγνωρη οργή να πλημμυρίζει κάθε κύτταρο του κορμιού της.

Η ώρα να λάβει την επιβράβευση της και απ την οργάνωση στην οποία ήταν υπόλογη εδώ και καιρό είχε πλέον καταφθάσει πια γι αυτό αναζητούσε αγχωμένη το κινητό της στην μεγάλη τσάντα της.

Πληκτρολόγησε βιαστικά το νούμερο της αρχηγού αδιαφορώντας για το ακατάλληλο της ώρας αφού γνώριζε πολύ καλά πως οι ειδήσεις που θα της μετέδιδε θα προσέφεραν επιτέλους κι στην δική της ψυχή την πολυπόθητη αγαλλίαση.

《Ποιός έχει το θράσος να με καλεί στο προσωπικό μου τηλέφωνο ξημερώματα ; Εχω δώσει σαφής οδηγίες σχετικά με την επικοινωνία μας..!》ξέσπασε νυσταγμένη η αρχηγός απ την άλλη άκρη της γραμμής σαν κακομαθημένη προτού κάν ακούσει ποιός την καλούσε μα κυρίως την αιτία.

《Αρχηγέ είμαι η Βικτώρια η προσωπική βοηθός του Μπάλτον..! Γνωρίζω πως η ώρα είναι ακατάλληλη κι πως η ίδια έχετε θεσπίσει συγκεκριμένες περιστάσεις που επιτρέπεται να σας καλούμε. Όμως πιστέψτε με τα μαντάτα που θα σας μεταφέρω θα φτιάξουν το βράδυ σας..》

《Ο Μπάλτον ..μα πως δεν το σκέφτηκα νωρίτερα πως εκείνον θα αφορούσε το απρόσμενο τηλεφώνημα αφού μονίμως αυτό το κάθαρμα αρέσκεται να αναστατώνει τον ύπνο μου και την ζωή μου σαν εφιάλτης..! Τι νεότερο είχαμε αποφάσισε επιτέλους να πεθάνει ;》σχολίασε θυμωμένη δίχως να μπεί στον κόπο να κρύψει το μίσος που έτρεφε στην καρδιά της για εκείνον παρόμοιο με τον δικό μου.

《Ακριβώς αρχηγέ πολύ σωστά μαντέψατε ! Ανέλαβα προσωπικά να αφαιρέσω την ανούσια ζωή του πριν απο μια ώρα ρίχνοντας ένα πανίσχυρο δηλητήριο στο ουίσκι που κατέβασε μονορούφι..! Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου έχει φύγει απ την ζωή πια !》ανακοίνωσε παγερά απολαμβάνοντας το γάργαρο πανούργο γέλιο όπου αντηχούσε στα αυτιά της .

《Θα ήθελες να είναι νεκρός έτσι δεν είναι ;》

《Δεν...καταλαβαίνω..μα σας λέω πως αυτό το δηλητήριο είναι πανίσχυρο μόλις εισέλθει στον οργανισμό προκαλεί ακαριαία πάυση όλων των ζωτικών οργάνων ..》ψέλλισε  μπερδεμένη αναζητώντας διακαώς μια σαφή απάντηση.

《Γελάστηκες κορίτσι μου αν θεώρησες πως αυτό το τομάρι θα υποτάσονταν ποτέ ακόμη και με μια τοξική ουσία να κυλάει ελέυθερη στο αίμα του..! Μάθε λοιπόν πως ακόμη αναπνέει κι μάλιστα οι γιατροί δίνουν μάχη να το σώσουν στο νοσοκομείο ..! 》αναφώνησε ενοχλημένη κλέβοντας αυτομάτως το χαμόγελο απ τα χείλη της.

《Δεν γίνεται να επιζήσει κι απο αυτό ! Δεν ειναι δά κι εφτάψυχος..! Μην ανησυχείτε εγώ η ίδια θα αναλάβω να ολοκληρώσω ότι άρχισα αναχωρώ αμέσως για το νοσοκομείο..!》ανακοίνωσε θαραλλέα δίχως να χάσει λεπτό την αυτοσυγκέντρωση της.

《Δράσε έξυπνα μικρή ειδάλλως προβλέπω να σπαταλάς άσκοπα τα λίγα χρόνια που σου απομένουν να ζήσεις..! Έχω κουραστεί πια να το επαναλάμβανω τον θέλω νεκρό !》ούρλιαξε υστερικά τερματίζοντας το τηλεφώνημα άσκοπα.

《Να σε πάρει Μπάλτον ψόφα επιτέλους  κι πάψε να καταστρέφεις την ζωή μου..!》αναφώνησε εξαγριωμένη εκτοξέυοντας το κινητό της στο δάπεδο με ορμή αδιαφορώντας αν θα το έσπαγε καθώς στήλωνε τα πόδια της στο έδαφος αποφασισμένη να ολοκληρώσει το έργο που έμεινε όπως όλα έδειχναν μισό.

Άρπαξε δίχως δέυτερη σκέψη κι ενδοιασμούς την μικροσκοπική μάυρη τσάντα της αναζητώντας επειγόντως το νοσηλευτικό ίδρυμα που τον περιέθαλπτε αν και με ένα τηλεφώνημα στους φίλους της που τον παρακολουθούσαν φάνταζε παιχνιδάκι.

《Μια φορά μπορεί να γλύτωσες Κρίστιαν απο τα δίχτυα του δηλητηρίου μου όμως δεν χωρούν περιττά λάθη πια απόψε βράδυ θα είσαι νεκρός !》υποσχέθηκε ψιθυριστά στον εαυτό της με το μίσος να δρομολογεί πλέον τις επόμενες κινήσεις της καθώς εισέρχονταν στον φωτεινό ανελκυστήρα του ξενοδοχείου αποφασισμένη .

Βημάτιζα αγχωμένη κατα μήκος των πολυσύχναστων διαδρόμων του χώρου αναμονής όπου καρτερούσα τρέμωντας την διάγνωση των ιατρών που απ την πρώτη στιγμή τον είχαν πλαισιώσει με επιμέλεια κι ενδιαφέρον.

Παράλληλα καλούσα εδώ κι δέκα ολόκληρα λεπτά τον αριθμό της Άρτεμις μα οι κλήσεις μου παρέμεναν αναπάντητες ξυπνώντας εσωτερικά περισσότερο φόβο απο ποτέ.

《Που στο καλό έχεις εξαφανιστεί πια κορίτσι μου όσο ο πατέρας σου δίνει μάχη με τον θάνατο εδώ κι ώρες..》μονολογούσα ανήσυχη μα συνάμα θυμωμένη τόσο με τον εαυτό μου οσο κι με την απερίσκεπτη κόρη μου.

Ήμουν βέβαιη πως ο έρωτας της για τον Ορέστη την είχε πλέον τυφλώσει ολοσχερώς σε τόσο μεγάλο βαθμό όπου ξεχνούσε ακόμη κι την ύπαρξη των γονιών της.

Έφταιγα εγώ έπρεπε να την είχα πιέσει περισσότερο να διακόψει κάθε επαφή και σχέση μαζί του μα αντιθέτως ουδέποτε ο έπραξα αφού σαν ανόητη ασχολίομουν συνεχώς με την διάλυση του γάμου μου παρά με τα προβλήματα των παιδιών μου.

Ένα τηλέφωνο δονούσε στο εσωτερικό της τσάντας που είχα ακουμπήσει στην σιδερένια καρέκλα της αναμονής μα ευθύς παραξενέυτηκα καθότι βαστούσα ήδη το κινητό μου ανα χείρας άρα απο που μπορεί να προερχόταν αυτός ο ήχος..;

"Μα για μια στιγμή η ίδια δεν τοποθέτησες το κινητό του Κρίστιαν στην τσάντα σου ασυναίσθητα την ώρα όπου οι διασώστες τον μετέφεραν στο ασθενοφόρο ;,"  συνειδητοποίησα βιαστικά απορώντας ταυτόχρονα για την ταυτότητα του καλούντος.

Αναζήτησα την συσκευή στο εσωτερικό της τσάντας μου μη γνωρίζοντας τον αριθμό όπου επέμενε να τηλεφωνεί μανιωδώς.

Έφερα το ακουστικό στο αυτί μου θαραλλέα με μια δόση ζήλειας να κατανέμεται σταδιακά απο την καρδιά σε ολόκληρο το υπόλοιπο σώμα.
《Παρακαλώ ποιός καλεί ;》ρώτησα δειλά καθώς αφουγκραζόμουν την διάχυτη σιωπή που απλωνόταν στην γραμμή .

《Μαμά..;》ψέλλισε ο μικρός μου Έκτορας έκπληκτος αναγνωρίζοντας μονομιάς την χροιά της φωνής μου κι ας ήταν ένα τόσο δα ανυπεράσπιστο βρέφος την ημέρα που με απήγαγε η αιμοσταγής οργάνωση.

Η γλώσσα μου οσο κι αν πολεμούσα δεν έλεγε να λυθεί για να μπορέσω επιτέλους να αρθρώσω έστω μια τόσο δά συλλαβή κι ας πρόσταζε επιταχτικά ο εγκέφαλος.

Όλα στο μυαλό είχαν παγώσει και μια διάχυτη πανίσχυρη συγκίνηση πλαισίωσε απο παντού την άυρα μου δίχως να αφήνει περιθώρια για επιδέξιους χειρισμούς.
《Μαμά μίλησε μου δεν έχω αμφιβολία πως εσύ βρίσκεσαι στην άλλη άκρη της γραμμής ..》επέμεινε πεισματικά όπως ήμουν σίγουρη πως θα έπραττε ως γνήσιος απόγονος του Κρίστιαν.

"Έλα Μαρίνα σκέψου γρήγορα μην παίζεις άδικα με την υπομονή του μικρού σου είναι ήδη αργά να αρνηθείς την ταυτότητα σου κάτι τέτοιο θα τον καταρρακώσει..!" Κατέληξα σε ένα μίνι εσωτερικό διάλογο με τον εαυτό μου ο οποίος αποτελούσε κι το μοναδικό μου καταφύγιο την δεδομένη στιγμή που προστάτευε όλα μου τα μυστικά .

《Έκτορακο ..πως γίνεται να θυμάσαι ακόμη την φωνή μου έπειτα απο τόσα χρόνια..;》πρόφερα τελικά συγκινημένη καθώς η καρδιά μου χοροπηδούσε ξέφρενα στο στήθος ενώ παράλληλα ένα σαρωτικό συναίσθημα σαν παλιρροϊκό κύμα νοσταλγίας απλωνόνταν στην ψυχή μου.

《Πως να ξεχάσω την χροιά σου αυτή την μελωδική γλυκιά φωνή που με νανούριζε τα βράδια ; Πως βρέθηκες ξανά με τον μπαμπά θέλω να μου τα πείς όλα..》σχολίασε με έναν πρωτόγνωρο ενθουσιασμό σαν να μην έφυγα ποτέ απο κοντά του αυτά τα δέκα ολόκληρα χρόνια.

Τα μάτια μου έσταζαν ξανά τα πρώτα δάκρυα πικρά αποχωρισμού κι συνάμα επανένωσης που μόλις βίωνα σε μια τόσο δύσκολη στιγμή .

《Γλυκέ μου..γιέ μου όμορφε..συγχώρα με για το τρέμουλο στην φωνή μου όμως μου έλειψες τόσο πολύ..》

《Γιατί μας άφησες που ήσουν αυτά τα αμέτρητα χρόνια μείναμε μόνοι χωρίς εσένα κι τώρα τι συμβαίνει πως βρέθηκες ξανά απο το πουθενά στην ζωή μας..;》ρωτούσε απανωτά με μια δόση θυμού στην χροιά της φωνής του που δικαιολογημένα άρχισε σταδιακά να αναδύεται απο το εσωτερικό.

《Γλυκέ μου άκουσε με έχουν μεσολαβήσει τρομερά γεγονότα τα οποία δεν είμαι σε θέση να σου εξιστόρησω αυτή την στιγμή..θα τα πούμε κάποια στιγμή απο κοντά ..》ψέλλισα με φωνή που καταποντιζόταν στα βάθυ του λαιμού καθώς την ίδια τεταμένη ακριβώς στιγμή ξεπρόβαλε ο επικεφαλής γιατρός που τον περιέθαλπτε απο τα δεξιά μου.

Το ύφος του προμήνυε καταιγίδες και θύελλες που ανέμεναν σιωπηρά ανάμεσα στα σφιγμένα χείλη του το έναυσμα να ξεχυθούν για να με καταπνίξουν ολοσχερώς.

《Έκτορα πρέπει να κλείσω θα μιλήσουμε αργότερα..》πρόλαβα να αρθρώσω βιαστικά διεγείροντας την έντονη αντίδραση του.

《Οχι μητέρα οφείλεις να μου εξηγήσεις τα ανεξήγητα δεν πρόκειται να τρέξεις να γλιτώσεις ξανά απο τις ευθύνες σου..! Με ακούς ;》φώναζε στο αυτί μου εξαγριωμένος ενώ η ίδια είχα παγώσει αναμένοντας την διάγνωση.

Ο άνδρας κοντοστάθηκε εμπρός μου τοποθετώντας τα χέρια του στις δύο τσέπες του υφασμάτινου παντελονιού του σκεπτικός .
《Κυρία μου τα νέα για τον σύζυγο σας δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά κι μάλιστα διεγείρουν ποικίλα ερωτήματα ..! Αρχικά θα σας ανακοινώσω πως η ουσία που ανιχνέυσαμε στο αίμα του είναι θανατηφόρα κι έχει προκαλέσει ζημιές σε ζωτικά του όργανα..》

《Τι πράγμα που βρίσκεσαι μητέρα τι λέει αυτός ο άνθρωπος..; Ο μπαμπάς τι στο καλό έπαθε..;》ρωτούσε παράλληλα σαστισμένος ο γιός μου απ την άλλη άκρη της υδρογείου παραλύοντας κάθε αίσθηση.

Ένιωσα βυθισμένη σε ένα πέλαγος προβλημάτων τα οποία σαν βαρίδια σφηνωμένα στα πόδια μου με τραβούσαν προς τον πάτο με κάθε κίνηση δίχως περιθώρια επιβίωσης.

《Τι είδους ζημιές έχει υποστεί δηλαδή ; Θα ζήσει θα γίνει καλά..έτσι δεν είναι ; Να ξέρετε πως δεν δέχομαι σε καμιά περίπτωση το όχι σαν απόκριση..!》πρόλαβα να του ξεκαθαρίσω προτού αναλάβω να εξηγήσω στον ταραγμένο γιό μου επιγραμματικά την τεταμένη κατάσταση.

《Για να καταλάβετε πιο σφαιρικά την κατάσταση η ουσία που απελευθερώθηκε στο αίμα του είναι τόσο τοξική που εάν τελικά φθάσει στην καρδιά με την ροή θα φράξει μονομιάς της αρτηρίες προκαλώντας ακαριαίο θάνατο. Τελικά κατορθώσαμε με διάφορους τρόπους να διασπάσουμε κάπως την χημική του σύσταση ομως δυστυχώς ο κίνδυνος παραμένει υψηλός..!》

《Θεέ μου κάντε τα πάντα θα ζήσει ! Μην τον αφήσετε να πάθει κακό ! Θέλω να τον δώ..》φώναζα έξαλλη καταμεσής του διαδρόμου .

《Μαμά τι στο καλό συμβαίνει μίλα μου με ακούς ;》

《Περίμενε γλυκέ μου..μισό λεπτό ..!》αποκρίθηκα βιαστικά στρέφοντας ξανά την ολοκληρωτική προσοχή μου προς τον νεαρό γιατρό.《Λοιπόν σας ακούω τι είδους ζημιές έχουν υποστεί τα όργανα του..; Ποιές θα είναι οι επόμενες κινήσεις σας..;》ρώτησα αγωνιώντας να μάθω τι συνέβαινε τούτη την στιγμή  στο σώμα του.

《Θα σας ενημερώσω εκτενώς στο δωμάτιο του συζύγου σας καθότι περιμένω ακόμη κάποιες αιματολογικές εξετάσεις για να μπορώ να έχω πλέον σφαιρική εικόνα. Προς το παρόν τόσο εγω οσο και οι συνάδελφοι δίνουμε μάχη με το χρόνο κι μια ουσία αδιάσπαστη που σπέρνει το θάνατο ..》κατέληξε φουριόζος γυρίζοντας ευθύς στον ειδικό χώρο που απαγορευόταν να εισέλθω αλλα δεν με γνώριζε καλά.

《Έκτορα μου οπως καταλαβαίνεις ο μπαμπάς είναι λίγο άρρωστος κι οφείλω να του συμπαρασταθώ όσο περισσότερο γίνεται γλυκέ μου. Υπόσχομαι να σου τηλεφωνήσω όμως αργότερα..》ψέλλισα μαγκωμένη πασχίζοντας να αποκρύψω την σοβαρότητα της κατάστασης κι ας είχε ακούσει σχεδον τα πάντα.

《Απλά άρρωστος μου λες όταν η ζωή του κρέμεται απο ένα λεπτό μεταξένιο νήμα μαμά ; Τι με πέρασες για κανένα μωρό που δεν μπορεί να διαχειριστεί τα γεγονότα ! Απαιτώ να μάθω ποιος δηλητηρίασε τον πατέρα μου..!》συνέχιζε να φωνάζει αγχωμένος μπήγοντας πυρωμένο σίδερο στην μητρική καρδιά μου όπου συναισθανόταν την ταραχή κι συνάμα τον εσωτερικό θρήνο του.

《Δεν ξέρω αγάπη μου δεν έχω ιδέα ποιός έριξε το δηλητήριο στο ποτό του πατέρα σου γλυκέ μου..! Πίστεψε με εάν μάθω τον υπεύθυνο θα πληρώσει πολύ ακριβά για το κακό που του προκάλεσε..σε αφήνω προς το παρόν πάω κοντά του ! Ηρέμησε κι εσύ..》

《Εντάξει..θα το παλέψω όμως έλα στην θέση μου μητέρα απο την μια χαίρομαι που μιλάω μαζί σου έπειτα απο χρόνια σιωπής κι παράλληλα μαθαίνω ένα τόσο συνταρακτικό γεγονός ! Περιμένω εναγωνίως τηλέφωνο σου τρέξε κοντά του μην τον εγκαταλείπεις σε έχει ανάγκη..》ψέλλισε συγκαταβατικά τερματίζοντας το τηλεφώνημα παγωμένα όπως ακριβώς ξεκίνησε.

Δίχως να χάσω χρόνο τηλεφώνησα και απο το κινητό του Κρίστιαν για πολλοστή φορά στην Άρτεμις ελπίζοντας να το σηκώσει επιτέλους.
《Μπαμπά μου πριν μου βάλεις τις φωνές που άργησα να σηκώσω το τηλέφωνο άκουσε με ήμουν..》

《Δεσποινίς μου για καλή σου τύχη δεν σε καλεί αυτοπροσώπως ο πατέρας σου αλλα και πάλι θα τα ακούσεις ! Που είσαι εξαφανισμένη μια ολόκληρη ημέρα ; Έχεις ιδέα τι συμβαίνει ολόγυρα η μονάχα ο Ορέστης υπάρχει για εσένα..! Σε καλώ επίμονα εδώ κι ώρα για να σε ενημερώσω πως είμαι στο νοσοκομείο διότι τον πατέρα σου..》έκανα μια βιαστική πάυση καθώς η ανάσα και μόνον στην αναφορά της οδυνηρής απόπειρας κοβόταν μονομιάς λες κι μου στερούσαν απότομα το οξυγόνο.

《Σε ακούω μαμά τι συνέβει στον μπαμπά..; Άστο κατάλαβα θέε μου τον βρήκαν τελικά οι άνδρες της οργάνωσης αυτοί οι στιγνοί δολοφόνοι..! Τι του έκαναν ;》φώναζε έντρομη παρομοίως με τον αδερφό της λίγα λεπτά νωρίτερα πασχίζοντας να χωνέψει τα θλιβερά μαντάτα .

《Του έριξαν..δηλητήριο στο ποτό κι πλέον η κατάσταση είναι πολύ κρίσιμη..》ψέλλισα τελικά ασθμαίνοντας μετα δυσκολίας.

《Περίμενε με εκεί έρχομαι..! Θεέ μου Ορέστη είχες δίκιο μόλις πραγματοποίησαν την απειλή τους ..!》κράυγασε απελπισμένη προτού κλείσει το τηλέφωνο.

"Τι κάνεις εδώ Μαρίνα η θέση σου είναι κοντά του εκεί στο πλευρό του όπως ήσουν πάντοτε στην θέση της καρδιάς ακουμπισμένη δροσίζοντας με τα δάκρυα σου το φλογισμένο πρόσωπο του .." με δίκαζε για ακόμη μια φορά η παγερή φωνή της συνείδησης που πρόσταζε να βρεθώ κοντά του πάση θυσία λες και με καλούσε ο ίδιος .

"Έλα Μαρίνα δεν ξέρω ακόμη για πόσο θα αντέξω πρέπει να σου μιλήσω να εξομολογηθώ όσα κρύβω στην ψυχή μου κι ποτέ δεν έμαθες ..! Ούτε ένα απλό σ αγαπώ δεν αρκεί να τα καλύψει..!" Κράυγαζε σιωπηρά η άυλη άυρα του που με είχε περικυκλώσει όσο τα άκρα μου μηχανικά με οδηγούσαν στον απαγορευμένο χώρο.

Εισέβαλα τρελαμένη αναζητώντας απεγνωσμένα να αντικρίσω το σώμα του προτού τρέξω να το ακουμπήσω να αισθανθώ τους παλμούς της καρδιάς του .

《Κυρία μου σας παρακαλώ περάστε έξω απαγορεύεται να βρίσκεστε εδώ !》μου φώναζε μια ξανθιά νοσοκόμα μα εγώ δεν διέθετα πια αυτιά είχαν βουλώσει μήτε μάτια διέθετα για να την δώ αφού όλες οι αισθήσεις είχαν επικεντρωθεί σε εκείνον.

Βρισκόταν εκεί λίγα μέτρα ξοπίσω φορώντας μια διάφανη μάσκα οξυγόνου στα χείλη αναίσθητος όπως πριν μα η στάση του γυμνασμένου σώματος του μαρτυρούσε κάτι άλλο μετέδιδε στην ατμόσφαιρα έναν πονεμένο λυγμό.

Τα δάκτυλα του ήταν σφιγμένα αντί για χαλαρά στο πρόσωπο του έσταζε ιδρώτας ενώ ο κορμός του αν και ξαπλωμένος φάνταζε ανασηκωμένος αμυντικά .

Πολεμούσε με έναν πανίσχυρο εχθρό που κάποιος ασυνείδητος φύτεψε στο αίμα του δίχως να αναλογιστεί πως κατέστρεφε μια ανθρώπινη ζωή αναίτια.
《Κάνε στην άκρη τώρα ! Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να με κρατήσει μακριά του αυτή την ώρα !》γρύλισα απειλητικά μέσα απ τα σφιγμένα δόντια μου προσπερνώντας αδιάφορα την παρουσία της.

《Περάστε έξω σας είπα είναι επικίνδυνο να πλησιάζετε τον ασθενή μεταδίδεται μικρόβια δεν το καταλαβαίνετε..;》

《Το μοναδικό μικρόβιο που μπορώ να του μεταδώσω είναι εκείνο της εγκατάλειψης που δυστυχώς η ψυχή του που μάχεται σθεναρά τούτη την ώρα δεν θα αντέξει να σηκώσει γι αυτό κάνε την δουλειά σου κι σώπασε !》αναφώνησα αυστηρά ακουμπώντας τρυφερά το χέρι του που τώρα διαπερνούσε μια βελόνα που σταγόνα σταγόνα μετάγγιζε εσωτερικά την χαμένη του ζωή με ένα αντίδοτο που είχαν πρόχειρα ετοιμάσει οι γιατροί.

《Ήρθα δεν σε άφησα για πολύ μονάχο σου αγάπη μου ! Δίνεις μάχη το ξέρω γλυκέ μου συνέχισε να πολεμάς σαν μαχητής που είσαι κι θα νικήσεις πρέπει να βγείς αλώβητος κι απ αυτην την δοκιμασία. Με ακούς ; Δείξε μου ένα σημάδι..》πρόφερα ικετευτικά στο αυτί του ακουμπώντας απαλά στο γυμνό στέρνο του κι ας φώναζαν οι γιατροί τριγύρω μου.

" Πονάω Μαρίνα που ποτέ όσο ζούσα δεν κατόρθωσα να κερδίσω την ιερότερη μάχη κάθε ανθρώπου αυτή με τον αδάμαστο εγωισμό που μας καταπίνει μέρα την ημέρα . Σαν ναυαγισμένα πλοία ένας ένας οι άνθρωποι που αγαπάμε προσκρούουν επάνω του κι έπειτα βυθίζονται ..χάνονται μακριά στην δίνη της λησμονιάς ! Σε έχασα κι εσένα ζωή μου την ομορφότερη τρέλα όλης μου της ύπαρξης.." προσπαθούσα αρθρώσω  σιωπηρά μουκρίζοντας ακατανόητες εκφράσεις που περισσότερο με παραμιλητά έμοιαζαν παρά με λέξεις.

《Κρίστιαν ησύχασε ζωή μου είμαι κοντά σου..!》πρόφερα καθησυχαστικά διακρίνοντας το σώμα του να τρέμει κάτω απο το άγγιγμα μου ανεξέλεγκτα.

《Κάντε στην άκρη παρακαλώ προκλήθηκαν σπασμοί απ την επήρεια του αντίδοτου στον οργανισμό του..》προσπαθούσε να με συνετίσει με την σειρά του ο γιατρός χορηγόντας στον ήδη υπάρχων ορό του ένα ηρεμιστικό.

《Γλυκέ μου κρατήσου ζωντανός πολέμα !》επέμενα να κραυγάζω βαστώντας γερά το χέρι του  περικυκλωμένη απο γιατρούς κι νοσοκόμες που έγνεφαν αρνητικά ο ένας στον άλλο συνωμοτικά θεωρόντας την πορεία του πλέον καταγεγραμμένη.

《Σταματήστε αμέσως αυτό που κάνετε ! Μα καλά τι άνθρωποι είστε πια εσείς που βιάζεστε να προδικάσετε την μοίρα του ! Θα ζήσει ακούτε ποτέ του δεν παρέδωσε τα όπλα..!》φρόντισα να τους υπενθυμίσω αγριωπά βάζοντας στην θέση τους όσους πίστευαν πως είχαν να κάνουν με κάποιον ξοφλημένο.

Τελικά έπειτα απο μερικά εφιαλτικά λεπτά επώδυνης μάχης με τον χρόνο κι τον θάνατο το σώμα του σταθεροποιήθηκε το ίδιο κι οι παλμοί του που πλέον είχαν επιστρέψει στον κανονικό τους ρυθμό.

《Είχες δίκιο..παρέμεινε κοντά μας παρά τον πόνο που τον ταλανίζει είναι πραγματικά ένας αξιέπαινος άνδρας ! Μείνε μαζί του μάλλον εμείς περισσέυουμε..》σχολίασε χαμογελώντας ευγενικά ο γιατρός του σκουπίζοντας παράλληλα σε μια λευκή πετσέτα τον ιδρώτα του.

《Γιατρέ τα αποτελέσματα των αιματολογικών εξετάσεων μόλις βγήκαν ρίξτε μια ματιά..》επενέβει ξαφνικά μια νοσοκόμα προβληματισμένη την ώρα που παρέδιδε στα χέρια του τα πολυπόθητα έγγραφα.

《Χμ..μάλιστα δυστυχώς συνέβει αυτό για το οποίο φοβόμουν..》μουρμούρισε σκεπτικός.

《Δηλαδή γιατρέ ;》

《Ακούστε.. τα όργανα του υπολειτουργούν μα περισσότερο τα νεφρά τα οποία απορρόφησαν ακέραια την τοξική ουσία..!》

《Τι σημαίνει αυτό μιλήστε καθαρά επιτέλους..!》ξέσπασα φοβισμένη συγκρατώντας με τα βίας τα άκρα μου προτού τον αρπάξουν απο τον γιακά της λευκής του ρόμπας.

"Θα σου εξηγήσω εγώ αγαπημένη μου θάνατος σημαίνει αυτό που μόλις σου ανακοίνωσε ο γιατρός. Το έχω ξαναζήσει το έργο με το χειρότερο δυνατό σενάριο εκείνο το ζοφερό πρωινό όπου πλήρωσα το τίμημα της ελευθερίας ακριβά με δύο σφαίρες σφηνωμένες στο ίδιο ακριβώς σημείο. Έπειτα ανέβαινα καθημερινά έναν γολγοθά αβεβαιότητας όπου η ζωή έκανε τραμπάλα ταυτόχρονα με το θάνατο. Έως ότου έλαβα εκείνο το αξέχαστο μαντάτο πως είχε βρεθεί επιτέλους δότης κι η ζωή απέκτησε νόημα ξανά..!" Αναλογιζόμουν βυθισμένος σε μια νάρκη απ όπου δεν μπορούσα όσο κι αν πάλευα να εξέλθω κι είχα τόσα πολλά να πώ κι να πράξω ακόμη ούτε τα μισά δεν έζησα μαζί της.

《Είναι κρίσιμη η κατάσταση θα συγκαλέσω αμέσως ιατρικό συμβούλιο κι θα σας ενημερώσω..》σχολίασε εκ νέου ο γιατρός δίχως να μου δίνει σαφή εξήγηση στο ερώτημα που του είχα θέσει .

Η αίθουσα με ένα απλό νέυμα του άδειασε κι απέμεινα μονάχα εγώ κι εκείνος δύο καρδιές αντάμα που απειλούσε να χωρίσει οριστικά ένας θάνατος μα που να χωρέσει το τέλος ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που αγαπιούνται..;

Μόρφασε πονεμένα σμίγοντας ξανά κι ξανά τα φρύδια του δίχως να πεταρίσει ούτε καν τα βλέφαρα του 《Μωρό μου έλα ξύπνα επιτέλους..》ψέλλισα μελιστάλαχτα χαιδέυοντας τα μαλλιά του σαν παιδί .

《Μαρίνα..》

《Εδώ είμαι γλυκέ μου μην κουράζεσαι..!》

《Τι έχω..; Πρέπει να σου μιλήσω..να με ακούσεις..νιώθω για εσένα...》παραμιλούσε αργόσυρτα με δυσκολία σφίγγοντας αδύναμα τα δάκτυλα μου ανάμεσα στα δικά του.

《Σε δηλητηρίασαν γλυκέ μου..δεν γνωρίζω ποιός εσύ μήπως θυμάσαι..;》η ερώτηση έμεινε μετέωρη καθώς η επίδραση του ηρεμιστικού τον βύθισε σε άλλο έναν βαθύ ατάραχο ύπνο έως το πρωί.

Η θύρα του σκοτεινού θαλάμου άνοιξε αργά δίχως ήχο καθώς η μοχθηρή Βικτώρια διψασμένη για αίμα και όλεθρο εισέβαλε σαν τον κλέφτη.

Είχε τρυπώσει κρυφά στην κλινική απο την πίσω πόρτα αφού κατόρθωσε να ξεγελάσει τον φύλακα αποφασισμένη να τελειώσει ότι άρχισε .

Αντίκρισε απευθείας στο πλευρό του όπως περίμενε την ενοχλητική σύζυγο του αλλα πλέον δεν την ενδιέφερε στο ελάχιστο η παρουσία της μήτε της μικρής του κόρης που κοιμόταν στην αίθουσα αναμονής αφού με δύο σφαίρες μπορούσε να τις εκτελέσει απο κοινού δίχως δισταγμό.

《Νόμιζες πως ξέφυγες γλυκέ μου έτσι ; Λάθος κατάλαβες λοιπόν..!》ψιθύριζε γελώντας πονηρά δίχως να υπολογίζει πως θα σκόνταφτε σαν αδέξια στο κρεββάτι.

Το όπλο που κρατούσε στα χέρια της παραλίγο να καταλήξει στο έδαφος σαν αντίκρισε την Μαρίνα σταδιακά να ξυπνάει ζαλισμένη στηλώνοντας τα μάτια κατευθείαν στο πρόσωπο της.

《Εσύ .. τι θες εδώ τέτοια ώρα..;》ψέλλισε μπερδεμένη δίχως να προλάβει να παρατηρήσει με την παραζάλη της κόπωσης πως οπλοφορούσε αφού τελευταία στιγμή πρόλαβε να κρύψει κάτω απο την λευκή ζακέτα της το περίστροφο με τον σιγαστήρα.

Φόρεσε το πιο περίτεχνο χαμόγελο στα δύο της χείλη ακουμπώντας αδιάντροπα το σώμα του λες και της ανήκε.
《Αυτο ακριβώς αναρωτιέμαι κι εγώ αγαπητή μου τι γυρέυεις εσύ πλάι στον πρώην σύζυγο σου κι νύν δικό μου..;》

《Άσε τις ασυναρτησίες κι δίνε του απο εδώ μέσα αμέσως δεν βλέπεις πως η παρουσία σου τον ταράζει..! Δες πως αναδέυεται ανήσυχα !》

《Απο την χαρά του αναδέυεται γλυκιά μου ! Διότι αισθάνεται την παρουσία του μωρού μας κοντά του κι αντλεί αυτομάτως ενέργεια απο αυτήν..!》ανακοίνωσε παγερά απολαμβάνοντας την πονεμένη έκφραση που ζωγραφίστηκε απ άκρη σε άκρη στο πρόσωπο της.

《Μωρό ; Δεν καταλαβαίνω..τι στο καλό συμβαίνει εδώ τα έχω χαμένα..》τράυλιζε παραπατώντας μπερδεμένη προς τα πίσω έχοντας μόλις στέψει με επιτυχία το ραδιούργο τέχνασμα της Βικτώρια.

《Χα ..έλα τώρα Μαρίνα δύο παιδία του χάρισες μην παριστάνεις την ανήξερη ξέρεις πως έυκολα μπορεί να αφήσει έγκυο μια γυναίκα..》

《Όχι ! Αποκλείεται αυτό ! Δεν γίνεται να επέτρεψε ο Κρίστιαν που γνωρίζω εγώ εδώ και χρόνια να συμβεί ένα τέτοιο λάθος...! 》αναφώνησε σοκαρισμένη έχοντας πια ακουμπήσει το σώμα της στον κρύο λευκό τοίχο ξοπίσω .

《Μα για μια στιγμή ποιός μίλησε για λάθος ; Το θέλαμε κι οι δύο αυτό το μωράκι ολοκλήρωσε την ευτυχία μας ..》συνέχισε να ρίχνει λάδι στην μαινόμενη φωτιά που πυρπολούσε το κορμί της αντλώντας σαδιστική ικανοποίηση.

《Πάψε λες ψέματα ποτέ του δεν θα επέλεγε μια γυναίκα σαν εσένα να γεννήσεις το παιδί του το ξέρεις καλά έτσι δεν είναι..;》

《Έτσι νομίζεις κακομαθημένη στρίγγλα που έμαθες στην ζωή να τα βρίσκεις όλα έτοιμα..λυπάμαι αλλα η μοναδική παρείσαχτη ανάμεσα μας είσαι εσύ..》πρόφερε αποκαλύπτοντας με μια θεαματική κίνηση το όπλο που έκρυβε κάτω απο την ζακέτα  σημαδέυοντας την απειλητικά .

《Είσαι γελοία αν νομίζεις πως θα με σβήσεις απο την καρδιά του ακόμη κι αν με σκοτώσεις..! Πάντοτε εμένα θα αγαπάει ότι κι αν συμβεί..!》πρόφερε γενναία κι ας έσταζαν απ τα μάτια της δάκρυα καθώς ατένιζε το σώμα του να κείτεται αβοήθητο ανάμεσα τους.

《Ξύπνα Κρίστιαν..πρέπει να μου εξηγήσεις δεν γίνεται να είναι αλήθεια όλα όσα ακούστηκαν..》ικέτευσε για τελευταία φορά προτού η μοχθηρή αντίπαλος της πατήσει την σκανδάλη εκτοξέυοντας με φόρα μια σφαίρα η οποία δυστυχώς την πέτυχε.

Μονομιάς η Μαρίνα σωριάστηκε στο έδαφος σχεδόν νεκρή με αίμα να αναβλύζει απο την κοιλιακή της χώρα χαράζοντας ένα πλατύ χαμόγελο ευτυχίας στα χείλη της πανούργας Βικτώρια.
《Τι γλυκιά γέυση έχει άραγε η εκδίκηση Μαρίνα..έχετε τελειώσει και οι δύο σας τώρα ! 》...