Αγαπημένοι μου αναγνώστες πως είστε ; Έυχομαι απο καρδιάς να είστε όλοι καλά κι να χαμογελάτε ακόμη κι μπροστά στις δυσκολιές της ζωής όπως οι ήρωες μας !
Αφιερώνω όπως κάθε φορά το κεφάλαιο σε όλους όσους το διαβάζετε με αγάπη κι αφοσίωση τόσους μήνες δίχως να ξεχνώ να ευχαριστήσω ιδιαιτέρως τις αγαπημένες μου @Rose_17  DianaRay1 _ioannidouu fontana1981 Feggari70 Dionysia1980 ElliPam91 elenitsentzou grammenou KontrafouriDimitra nikollll_19 KikiMoutafidou dimfil user38769999
KaterinaSyriopoulou

Στην άλλη άκρη της υδρογείου ο ήλιος ανέτειλε σταδιακά στον μουντό άχρωμο ουρανό αναγγέλοντας την έναρξη μιας νέας εργάσιμης ημέρας για όλους τους Αμερικάνους.

Στο πατρικό σπίτι της Μαρίνας επικρατούσε ακόμη σιωπή κι πυκνό σκοτάδι αφού ακόμη το ζέυγος Άστον απολάμβανε στιγμές ξεκούρασης ο ένας στο πλευρό του άλλου .

Ο Νίκολας πετάχτηκε ξαφνικά με κομμένη την ανάσα απο τον ύπνο νιώθοντας μια έντομη ανεξήγητη αδιαθεσία στην οποία τελικά δεν έδωσε σημασία γυρίζοντας πλευρό αδιάφορος με σκοπό να συνεχίσει τον ύπνο του.

Μα ο ιδρώτας και ένας ενοχλητικός πόνος στο στέρνο δεν τον άφηναν να ησυχάσει λες και το σώμα του προσπαθούσε να τον προειδοποιήσει για κάτι.

Εγκατέλειψε τελικά την προσπάθεια του στην μέση ξεγλιστώντας αργά απο την συζυγική κλίνη δίχως να ξυπνήσει την αμέριμνη Μιράντα που επιτέλους απολάμβανε μερικές ώρες ύπνου.

Τελευταία απο την αγωνία κι την βαριά στεναχώρια τόσο για την Μαρίνα όσο και για την μικρή εγγονή τους κοιμόταν ακατάστατα η άλλοτε ξυπνούσε χαράματα τρομαγμένη φωνάζοντας το όνομα της αφού φρικτοί εφιάλτες αναστάτωναν τα πολύτιμα λεπτά ησυχίας της.

Φόρεσε αργά την βελούδινη ζεστή μπλέ ρόμπα του κι κατηφόρισε αργά τις σκάλες όπου οδηγούσαν στο σκοτεινό ισόγειο του σπιτιού .

Πρώτο μέλημα του αποτέλεσε να ανοίξει διάπλατα τις λευκές μπαλκονόπορτες όπου οδηγούσαν στον ανθισμένο κήπο με θέα τον επιβλητικό ωκεανό.

Βάδισε για μερικά λεπτά στο υγρό γρασίδι απολαμβάνοντας τις μυρωδιές της πρωινής πάχνης που ανακατέυονταν αρμονικά με την θαλασσινή άυρα σε συνδυασμό με τα αρώματα των λουλουδιών που παρήγαγαν μια νέα πρωτόγνωρη οσμή παραδεισένια.

《Δεν έχεις τίποτα ! Η Μιράντα και η ξενιτεμένη κόρη σου σε χρειάζονται στο πλευρό τους ακμαίο και μάχημο όχι αντιθέτως γερασμένο και ανήμπορο..!》επαναλάμβανε στον εαυτό του σε μια προσπάθεια να καλμάρει δίχως να αναστατώσει την σύζυγο του.

Αρκετά υπέφερε τον τελευταίο καιρό απο τις έγνοιες της Μαρίνας φοβόταν πως θα την έχανε σύντομα έαν δεν έβρισκε δύναμη να παλέψει τα προβλήματα .

Αφού ένιωσε καλύτερα έπειτα απο μερικές βόλτες στο καθαρό οξυγόνο ατένισε τον ουρανό σαν να ήταν τελευταία φορά που θα αντίκριζε το χρώμα του κι επέστρεψε στο εσωτερικό εμφανώς χαλαρωμένος.

Ετοίμασε τον πρωινό σκέτο εσπρέσο του κι όπως κάθε μέρα κάθισε στον μάυρο καναπέ του για να παρακολουθήσει τις διάφορες ενημερωτικές εκπομπές .

Σύντομα η κόκκινη κούπα με τον αχνιστό καφέ κατέληξε να κοσμεί το μαρμάρινο δάπεδο καθώς η εικόνα της κόρης του και του γαμπρού του εμφανίστηκε στην οθόνη του.

Άρπαξε τα γυαλιά μυωπίας απο το γυάλινο τραπεζάκι απέναντι του διαβάζοντας προσεκτικά την λεζάντα όπου συνόδευε το ρεπορτάζ .

Το διαζύγιο της χρονιάς : Ο γνωστός επιχειρηματίας Κρίστιαν Μπάλτον κι η επι χρόνια σύζυγος του αποφάσισαν να τραβήξουν χωριστούς δρόμους υπέγραψαν πριν λίγες ημέρες το διαζύγιο..!

《Τι πράγμα ..;》μουρμούρισε  ολομόναχος στο μισοσκόταδο πανικόβλητος πασχίζοντας να χωνέψει το περιεχόμενο του ρεπορτάζ καθώς κρύος ιδρώτας και απίστευτη ταραχή συγκλόνιζαν ξανά το κορμί του που έτρεμε σύγκορμο.

《Αγάπη μου τι έχεις είσαι καλά ; Άκουσα την κούπα που έσπασε και τινάχτηκα απο τον ύπνο !》αντήχησε η απαλή φωνή της Μιράντα που στεκόταν στο πλατύσκαλο απορημένη δένοντας την λευκή ρόμπα της.

《Μιράντα..έλα να δείς τα χάλια μας..! Εμείς εδώ αμέριμνοι φανταζόμαστε επανασυνδέσεις κι αυτοί υπέγραψαν το διαζύγιο κιόλας μυστικά !》ψέλλισε πικραμένος με φωνή που μετα βίας εξέρχονταν απο το λαιμό του.

《Τι λές καρδιά μου σε παρακαλώ λογικέψου η Μαρίνα μας θα μας είχε ενημερώσει..!》πάσχισε να καλμάρει τον έκδηλο αναβρασμό που τον διακατείχε σπέυδοντας παράλληλα προς το μέρος του ανήσυχη.

《Πάψε πια να με κοροϊδεύεις δεν είμαι παιδάκι για να με πείθεις με τυχάρπαστες δικαιολογίες..! Χώρισαν οριστικά ο Κρίστιαν και η Μαρίνα έδειξαν μέχρι και το έγγραφο του διαζυγίου..!》φώναζε εκτός ελέγχου βηματίζοντας προβληματισμένος πέρα δώθε πλάι στον πάγκο της κουζίνας που ενώνονταν με το σαλόνι.

《Κανείς δεν θέλησε ποτέ να σε ξεγελάσει γλυκέ μου για το θεό το πήρες κατάκαρδα..! Ζευγάρι είναι και ορίζουν μονάχοι σαν ενήλικες τις τύχες τους που ξέρεις ίσως τους τελείωσε..》δικαιολογούσα τα ανεξήγητα διακρίνοντας σοκαρισμένη το πρόσωπο του να κοκκινίζει απο άκρη σ άκρη κι τον ιδρώτα να κυλάει ακατάπαυστα απο κάθε πόρο του φοβισμένη πως η αναταραχή θα επηρέαζε την υγεία του.

《Πάψε δεν ξέρεις τι λές..έχουν τρία παιδιά να αναθρέψουν κι αντί σαν ώριμοι άνθρωποι να παραμερίσουν τους εγωισμούς και να τα βρούν εκείνοι έβαλαν τέλος.  Ξέρω καλά ομως ποιά φταίει εκείνο το γύναιο που δούλευε στην εταιρεία του Κρίστιαν η Βικτώρια μπήκε στην μέση να μου το θυμηθείς..》μονολογούσε στεναχωρημένος με το χέρι ακουμπησμένο στο πηγούνι του.

Η Μιράντα σαστισμένη προσπάθησε να τον πλησιάσει μα εισέπραξε μονάχα άρνηση σε οποιαδήποτε ένδειξη στοργής καθώς απέστρεφε το πρόσωπο του προδωμένος επιρρίπτοντας ολες τις ευθύνες στην ίδια που δεν του μίλησε.

《Νίκολας αρκετά με τον μονόλογο του παραλόγου λογικέψου επιτέλους !
Ήταν θέμα χρόνου να επισημοποιηθεί ο χωρισμός όπου άγραφα τόσα χρόνια υφίστατο ! Εξάλλου ο Κρίστιαν δεν είναι απο τους άνδρες που παραμένει πιστός σε μια σχέση και έυκολα προχώρησε την ζωή του λοιπόν η Μαρίνα μας γιατί έπρεπε να το ανεχθεί όλο αυτό ;》ύψωσε με την σειρά της τους τόνους σε μια απέλπιδα προσπάθεια να συνετίσει την αχαλίνωτη πικρία του συζύγου της που διασκορπίζονταν προς όλες τις κατευθύνσεις.

《Σταμάτα πια να τον κατηγορείς δεν κουράστηκες..μια ζωή να του επιρρίπτεις ευθύνες ; Όσα λάθη κι αν έπραξε ο γαμπρός μας την αγαπάει παράφορα το ίδιο κι η εγωίστρια η κόρη μας κι υποφέρω που γνωρίζω πως  μακριά του θα μαραζώσει ..! Μπορεί να μην είναι βιολογική μου κόρη αλλα θυμάμαι πόσο πολύ υπέφερε όλα τα χρόνια μακριά του !》πρόφερε ασθμαίνοντας καθώς ο πόνος στο στήθος επέστρεφε δριμύτερος να τον στοιχείωσει.

Έχασε την ισορροπία του ευθύς παραπατώντας ζαλισμένος αφού οι οθόνες των ματιών του είχαν θολώσει ολοσχερώς κι συνάμα ο πόνος στο σημείο της καρδιάς προμήνυε πως το οριστικό του φινάλε βρισκόταν προ των πυλών.

《Αγάπη μου τι σου συμβαίνει..; Το πρόσωπο σου έχει μελανιάσει μίλησε μου Νίκολας για τον θεό !》ούρλιαξε τρομαγμένη η Μιράντα προστρέχοντας στο πλευρό του να συγκρατήσει με όλες τις δυνάμεις της το βαρύ του σώμα.

Εκείνος σιωπηρός κι τρομαγμένος για το αβέβαιο τέλος που τον περίμενε ακουμπώντας το στήθος του γονάτισε στο έδαφος νικημένος απο την καρδιά του που τον είχε προδώσει τελικά.

《Μιράντα...πεθαίνω...μην τους αφήσεις να ζήσουν χώρια..》ψέλλισε πικραμένος αργόσυρτα προτού καταρρέυσει αναίσθητος στο κρύο άψυχο μάρμαρο μπροστά στα έκπληκτα μάτια της.

《Νίκολας..άνοιξε τα μάτια σου μην με φοβίζεις τόσο ! Έχεις δίκιο οτι κι αν πείς μόνο μείνε μαζί μου ..!》φώναζε σοκαρισμένη η Μιράντα με την φωνή της να επιστρέφει στα αυτιά της χιλιάδες φορές αφού βρισκόταν αβοήθητη ξημερώματα σε ένα άδειο σπίτι.

Αφού με κόπο συμμάζεψε την διασκορπισμένη διάνοια της άρπαξε το ασύρματο τηλέφωνο ανα χείρας πληκτρολογώντας τον αριθμό του κέντρου έκτακτης ανάγκης για να καλέσει σε βοήθεια.

《Σας παρακαλώ στείλτε άμεσα ένα ασθενοφόρο γρήγορα ο ηλικιωμένος σύζυγος μου έπαθε έμφραγμα..!》αναφωνούσε κλαίγοντας γοερά στην γραμμή με αποτέλεσμα να μην γίνουν αμέσως αντιληπτά τα λεγόμενα που αργότερα χρειάστηκε να επαναλάβει.

《Κυρία μου ησύχαστε ερχόμαστε..》την συμβούλευσε ένας άνδρας απο την άλλη άκρη της γραμμής μα η ίδια σαν αντίκριζε το σώμα του συνοδοιπόρου της επι χρόνια να κείτεται στο δάπεδο έχανε οποιαδήποτε αίσθηση του χρόνου και του τόπου.

《Αχ ..Μαρίνα που είσαι κόρη μου τώρα που σε χρειαζόμαστε..!》διαμαρτυρόταν βηματίζοντας πάνω κάτω στο δάπεδο ανήμπορη να χαλιναγωγήσει τα συναισθήματα της καλώντας στο απενεργοποιημένο κινητό της επι ώρα.

Πάνω στον πανικό της θυμήθηκε τον αριθμό του τηλεφώνου της εγγονής της κι βάλθηκε να τον πληκτρολογεί με την ελπίδα να επικοινωνήσει τελικά με μαζί τους.

《Γιαγιά... εκεί πρέπει να είναι ξημερώματα ακόμη τι συμβαίνει..;》ρώτησε απορημένη η Άρτεμις που για καλή της τύχη είχε απαντήσει την κλήση της κι ας είχαν πάνω απο ένα χρόνο να μιλήσουν.

《Κορίτσι μου επιτέλους σας βρίσκω τηλεφωνώ επι ώρα στην μητέρα σου μα το κινητό της είναι κλειστό..! Πρέπει να γυρίσετε πίσω στην Αμερική ο παππούς σου έπαθε έμφραγμα κι ισως πεθάνει..》ανακοίνωσε ξέπνοη προκαλώντας ένα επιφώνημα σοκ .

《Δεν μπορεί να μας συνέβει και αυτό ..! Κρατήσου ψύχραιμη γιαγιά και θα ενημερώσω αμέσως την μαμά..κάλεσε ασθενοφόρο..!》

《Σας χρειάζομαι εδώ δεν αντέχω να το περάσω ολομόναχη αυτό το βασανιστήριο..! Είμαστε οικογένεια να πάρει οσα κι αν έχουν συμβεί.. ! Ακόμη κι τον πατέρας σου σαν γιό μου τον αισθάνομαι πλέον..ελάτε πίσω άμεσα..!》ικέυτεσε διαλυμένη τερματίζοντας το τηλεφώνημα .

Η Άρτεμις είχε παγώσει σύγκρομη δεν είχε ιδέα πως θα ανακοίνωνε στην μητέρα της τα θλιβερά μαντάτα ιδιαίτερα σε μια τόσο δύσκολη στιγμή για όλους.

《Κριστίνα γλυκιά μου ξύπνα καρδούλα μου θα πάμε να δείς την μαμά..》ψιθύρισε μελιστάλαχτα στα αυτιά της μικρούλας που ευθύς αμέσως πετάρισε τις μακριές βλεφαρίδες της.

《Που είναι η μανούλα..;》ψέλλισε νυαταγμένα τρίβοντας τα καταπράσινα ματάκια της που ατένιζαν εκείνα της αδερφής της με απορία.

《Έλα ψυχή μου πιάσε το χέρι μου κι ακολούθησε με..》πρότεινε απαλά τυλίγοντας το μικροσκοπικό χεράκι της αδερφής της με το δικό της.

《Που πάμε Άρτεμις ; Ο μπαμπάς που χάθηκε ξανά μας παράτησε πάλι ;》συνέχισε να αναρωτιέται η μικρούλα παραπονεμένα προκαλώντας την αστραπιαία τρυφερή αντίδραση της καθώς γονάτισε μπροστά της αγκαλιάζοντας το μικροσκοπικό σωματάκι της με ζέση.

《Καρδούλα μου σε παρακαλώ μην το ξαναπείς αυτό ιδιαίτερα στον μπαμπά μας διότι είναι πολύ ευάισθητος κι θα πληγωθεί η ψυχούλα του πολύ..! Θέλω να ξέρεις πως ποτέ δεν μας εγκατέλειψε πάντοτε θα είναι πλάι μας με απέραντη αγάπη ..!》αποκρίθηκε μελιστάλαχτα χαιδέυοντας τα μοσχομυριστά μαλλιά της .

Η μικρούλα σάστισε αρχικά δείχνοντας να επεξεργάζεται τα λεγόμενα της αδερφής της με το αθώο μυαλό της παρατηρώντας προσεκτικά κι φοβισμένα τους περαστικούς ολόγυρα.

《Εσύ τον γνωρίζεις καλά μεγάλωσες κοντά του όμως εγώ όχι μονάχα η μανούλα βρισκόταν συνεχώς δίπλα μου. Αλλα τον αγαπάω πολύ..!》ψιθύρισε παραπονιάρικα για ακόμη μια φορά πλημμυρίζοντας δάκρυα τα μάτια της Άρτεμις για όσα στερήθηκε και η αδερφή της μακριά τους.

《Τελείωσαν οι άσχημες ημέρες για εμάς γλυκέ μου άγγελε όλα θα φτιάξουν έλα πάμε τώρα κοντά στους γονείς μας..》την διαβεβαίωσε παιχνιδιάρικα
καθώς διέσχιζαν αντάμα τον μακρύ διάδρομο εισβάλοντας αθόρυβα στο δωμάτιο όπου την είχαν τοποθετήσει αντικρίζοντας την πιο γλυκιά εικόνα σε αντίθεση με την θλιβερή ημέρα που ξημέρωνε.

Οι γονείς τους κοιμούνταν αγκαλιασμένοι με τα δάκτυλα τους μπλεγμένα το ένα μέσα στο άλλο μια εικόνα που σύντομα έφερε τα πρώτα δάκρυα συγκίνησης στα μάτια της Άρτεμις. 

《Κοίτα οι μαμά και ο μπαμπάς αγαπιούνται..!》τσίριξε ενθουσιασμένη η μικρή διαλύοντας αμέσως την ησυχία που βασίλευε ολόγυρα τους τυλίγοντας τα κορμιά και συνάμα τις ψυχές τους που λατρέυονταν παθιασμένα .

Πρώτος άνοιξε τα μάτια του ο Κρίστιαν παρατηρώντας σαστισμένος τα δύο κορίτσια του να στέκουν χαμογελαστές στο κατώφλι παρατηρώντας τους.

《Καλημέρα γλυκές μου υπάρξεις πως είστε σήμερα ; Αποκοιμήθηκα χωρίς να το αντιληφθώ χθές βράδυ κοντά της. Κριστίνα μου μήπως ήρθε η ώρα να ακολουθήσεις την αδερφούλα σου στο σπίτι σιγά σιγά..;》 πρόφερε νυσταγμένα τεντώνοντας προσεκτικά το σώμα του ώστε να μην ενοχλήσει το κορίτσι του.

《Θέλω να είμαστε όλοι μαζί σπίτι..!》αποκρίθηκε άμεσα η μικρή που ως ετοιμόλογη δεν άφηνε κανένα σχόλιο αναπάντητο .

《Σύντομα σου υπόσχομαι πως θα περνάμε άπλετο χρόνο όλοι μαζί όμως προς το παρόν καρδούλα μου χρειάζεσαι ένα μπανάκι..και πολλά καινούργια παιχνίδια..!》σχολίασε παιχνιδιάρικα έυθυμα στοχεύοντας απευθείας στην παιδική της αδυναμία.

Ευθύς αμέσως η μικρή χοροπήδησε απο την χαρά της χειροκροτώντας ενθουσιασμένη έπειτα απο πολλές ημέρες μοναχικές δίχως οικογένεια.

《Εντάξει μπαμπά έχεις δίκιο θα πάω σπίτι μονάχα όταν ξυπνήσει η μανούλα..》

《Είμαστε σύμφωνοι μικρό μου ζιζάνιο ! Έλα κοντά να την ξυπνήσεις εσύ γλυκά με ένα φιλί όπως παλιά..!》ψιθύρισε συνομωτικά ανοίγοντας την αγκαλιά του αναμένοντας το μικρό της σωματάκι να χωρέσει στο εσωτερικό  φέρνωντας σταδιακά άνοιξη στην ζωή τους ξανά.

Αφότου γέμισε με φιλιά τον μπαμπά της σκαρφάλωσε ανυπόμονα στο ψηλό κρεββάτι πλησιάζοντας την αναίσθητη μητέρα της προσεκτικά.

《Μανούλα ξύπνα γύρισα κοντά σας ο μπαμπάς με βρήκε κι με έφερε πίσω θα είμαστε ξανά οικογένεια..》πρόφερε ψιθυριστά φιλώντας τρυφερά κι αθώα το μέτωπο της όπως συνήθιζε παλαιότερα για να την ξυπνήσει.

Ο θάλαμος πάγωσε κανείς δεν μιλούσε αναμένοντας μια κίνηση ένα πετάρισμα των βλεφάρων της που θα επέφερε επιτέλους την πολύτιμη ανακούφιση που αναζητούσαν οι ψυχές τους .

《Πως είναι..;》ψιθύρισε η Άρτεμις σπάζοντας μονομιάς την σιωπή που απλώνονταν στον χώρο όσο η μητέρα της επέμενε να αρμενίζει στον μαγικό κόσμο των ονείρων με το ξύλινο πλοιάριο της αγάπης.

《Μην ανησυχείς ο γιατρός της με διαβεβαίωσε στην βραδυνή του επίσκεψη πως δεν διατρέχει πλέον κανένα κίνδυνο..!》

《Μονάχα εκείνη ;》ξεγλίστρησε απο τα χείλη δίχως καν να το αντιληφθεί το καυτό ερώτημα που θα έβαζε σύντομα σε υποψίες τον έξυπνο Κρίστιαν εάν δεν βιαζόταν να το δικαιολογήσει με κάποιο τρόπο.

Τα μάτια του απέναντι της ήδη στένεψαν σχηματίζοντας μικρές ρυτίδες γύρω απο την επιφάνεια τους καθώς πάσχιζε να αποκωδικοποίησει τα παράδοξα υπονοούμενα της .

《Τι υπονοείς μικρή μου γνωρίζεις κάποιο γεγονός που ο ίδιος αγνοώ ..;》ρώτησε πονηρά περιεργαζόμενος παράλληλα με το αυστηρό του ύφος που έκοβε την ανάσα κι την παραμικρή σύσπαση των μυών της.

" Αχ πατερούλη μου δεν είναι σωστό να σου κρύβω ένα τόσο σπουδαίο νέο όμως οφείλεις να το μάθεις απο τα χείλη της γυναίκας όπου θα σου χαρίσει για ακόμη μια φορά ένα κομμάτι απ το κορμί της.." κατέληξε βιαστικά στα απόκρυφα σημεία του μυαλού της όπου επιτέλους μπορούσε να εκφράζεται ελέυθερα σε σχέση με την πραγματικότητα που βίωνε.

Χαμογέλασε δήθεν ανέμελα δείχνοντας προς το μέρος της μικρούλας Κριστίνα όπου πραγματικά κρεμόταν απο τα σφραγισμένα ακόμη χείλη της μητέρας τους χαιδέυοντας απαλά τα μαλλιά της .

《Μπαμπά μου μην γίνεσαι άσκοπα τόσο καχύποπτος..υπάρχει βέβαια κάτι που πρέπει να μάθεις κι εσύ κι η μητέρα  σύντομα..αλλα ας απολάυσουμε προς το παρόν την πολύτιμη στιγμή της επανένωσης μας..》σχολίασε δεικτικά συγκινημένη φέρνωντας παράλληλα στο νού την εικόνα του χαμογελαστού παππού της που ποτέ δεν της χάλαγε χατίρι.

Τον τελευταίο καιρό είχε αποξενωθεί απο εκείνους δίχως καν να τους έυχεται σε σημαντικές γιορτές κι ας την καλούσαν οι ίδιοι άπειρες φορές στο τηλέφωνο αρνιόταν να τους μιλήσει.

Θυμήθηκε σε κλάσματα δευτερολέπτων τον πατέρα της να καλύπτει με την παλάμη του το ακουστικό του τηλεφώνου ψιθυρίζοντας παράλληλα προς το μέρος της.

《Κορίτσι μου δεν είναι σωστό να τους κρατάς κακία χρεώνοντας αυτόματα τις πράξεις της μητέρας σου στους παππούδες σου ! Σε αγαπάνε πολύ ..ισως έρθει η στιγμή που θα μετανιώσεις για την απουσία σου αλλα θα είναι πολύ αργά για να επανορθώσεις..》την νουθετούσε χρόνια πίσω λαμβάνοντας πάντοτε την ίδια αρνητική απόκριση προτού επιστρέψει κι κλειδωθεί στο δωμάτιο της με τις ώρες.

Κι όμως να που τα λόγια του όμοια με αυτά διασήμων προφητών επαληθεύονταν με μαθηματική ακρίβεια την χειρότερη στιγμή καθώς η ζωή του παππού της σαν πνοή πλέον ξεγλιστρούσε απο τα χείλη του.

《Μπαμπά..είχες δίκιο..μετάνιωσα πικρά που φέρθηκα τόσο σκληρά στους γονείς της μητέρας κι το συνειδητοποίησα μόλις πριν απο λίγα λεπτά όταν έλαβα εκείνο το ζοφερό τηλεφώνημα απο την γιαγιά μου πως ο παππούς έπαθε έμφραγμα !》ανακοίνωσε μουδιασμένη προκαλώντας την έντονη αντίδραση του .

Ευθύς το σώμα του τινάχτηκε όρθιο απο το στρώμα όπου βρισκόταν καθισμένο πλάι σε εκείνη και την Κριστίνα όπου αμέριμνη συνέχιζε να περιεργάζεται τρυφερά την αναίσθητη μητέρα της.

《Πλάκα μου κάνεις έτσι δεν είναι ; Δεν μπορεί να συμβαίνει κι αυτό ! Θεέ μου ζεί ; Αχ δεν πρόσεχε ποτέ την υγεία του ιδιαίτερα κάπνιζε ακόμη κι ας απαγορευόταν ρητώς απ τους γιατρούς..!》σχολίασε ταραγμένος δείχνοντας να τα έχει κυριολεκτικά χαμένα λες και επρόκειτο για συγγενή εξ αίματος δικό του.

" Ο Νίκολας εκείνος ο ισχυρός ρωμαλέος επιχειρηματίας που γνώρισα πριν χρόνια κατέληξε να φύγει νωρίς προδωμένος απο την καρδιά του .." αναλογιζόμουν αγχωμένος πραγματικά για την μοίρα του άνδρα οπου στάθηκε με αυταπάρνηση στο πλευρό μου αμέτρητες φορές σαν αναπληρώνοντας το κενό του πατέρα στην καρδιά μου.

Μαζί του μοιραζόμουν τα πάντα απο σκέψεις αγωνίες συναισθήματα έως τα πιο τρελά ανέκδοτα και επιχειρηματικά ανοίγματα που είχα κάτα νού να υλοποιήσω .

Η καρδιά κλωτσούσε θυμωμένα στο στέρνο ακούγοντας την φρικτή είδηση του εμφράγματος που ξεστόμισε η Άρτεμις το ίδιο σοκαρισμένη.

《Μπαμπά μου πρέπει να φανείς τουλάχιστον εσύ ψύχραιμος ώστε να δώσουμε κουράγιο και στην μητέρα ! Η γιαγιά περιμένει να επιστρέψουμε όλοι μαζί πίσω αγνοώντας τις υπάρχουσες συνθήκες..》 συμπλήρωσε σκεπτική πλησιάζοντας κοντά μου η μικρή μου έχοντας χάσει το χρώμα της καθώς η συννεφιά επέστρεφε δριμύτερη να καλύψει τον φωτεινό ελπιδοφόρο ήλιο της .

Έτριψε τρυφερά την πλάτη μου πασχίζοντας να με χαλαρώσει την ίδια ώρα που επέλεξε η πριγκιπέσσα μου να επανέλθει απο τον όμορφο ρομαντικό κόσμο των παραμυθιών στην ωμή πραγματικότητα .

《Κρίστιαν με χτύπησε εκείνη η γυναίκα φταίει για όλα..!》μουρμούριζε χαμένη για λίγα λεπτά ακόμη στον δικό της μικρόκοσμο όπου προφανώς αναπαρήγαγε τα γεγονότα που την σημάδεψαν.

《Συνέρχεται μπαμπά..η ώρα πλησιάζει πως θα το διαχειριστούμε..;》ψιθύρισε για ακόμη μια φορά ταραγμένη στο αυτί μου η Άρτεμις γιγαντώνοντας τις ευθύνες που κουβαλούσα για ακόμη μια φορά στις πλάτες μου εξ ολοκλήρου.

《Άκουσε καρδούλα μου θα κάνω τα πάντα για να μην πονέσει απο την σκληρή ανακοίνωση που θα αναλάβω να ξεστομίσω ..》

《Πάλι μόνος θα σηκώσεις τον σταυρό μπαμπά..;》

《Για χάρη σας δεν με νοιάζει ακόμη κι να με θανατώσουν αρκεί να ξέρω πως είστε ασφαλείς όλοι σας. Είστε όλακερος ο κόσμος μου αν σας χάσω..αυτομάτως θα πάψω να υπάρχω..》 ψέλλισα συγκινημένος δεχόμενος με ανακούφιση την σφικτή αγκαλιά της .

《Είσαι ο καλύτερος άνδρας στον κόσμο θέλω να ξέρεις πως όλοι μας είμαστε υπερήφανοι που είσαι ο πατέρας μας..!》αναφώνησε ενθουσιασμένη χαμογελώντας συνομωτικά στην Κριστίνα απέναντι μας που παρατηρούσε σαστισμένη την συζήτηση μας.

《Μανούλα ξύπνα επιτέλους να μας δείς είμαστε όλοι εδώ η οικογένεια σου..》πρόφερε ενθουσιασμένη με την σειρά της κι εκείνη φιλώντας απαλά το μάγουλο της με την ελπίδα να αντικρίσει τους οφθαλμούς της να καθρεπτίζουν το αθώο είδωλο της ξανά.

《Κρισ..Κριστίνα ..αγάπη μου μικρή κι έυθραυστη..που είσαι ..;》μουρμόυριζε ζαλισμένη αναζητώντας νευρικά με τα χέρια της το σώμα της στο πλευρό της.

《Εδώ είμαι μανούλα κοίταξε δίπλα σου ..》συνέχισε να την κατευθύνει με επιτυχία η μικρούλα αφήνοντας μας άφωνους να αναμένουμε καρτερικά την στιγμή όπου μητέρα και κόρη θα αντάμωναν ξανά.

Όπως ακριβώς της ζήτησε αφότου πάλεψε για μερικά δευτερόλεπτα με την γλυκιά νάρκη που πολεμούσε να επιτάξει το κορμί της τελικά πετάρισε τα βλέφαρα της μπερδεμένη κοιτάζοντας προς το μέρος μας.

Ευθύς αμέσως χαμόγελα ευδαιμονίας χαράχθηκαν στα χείλη μας λες και τα είχε φιλοτεχνήσει αυτόματα στον καθένα μας ξεχωριστά ο πιο ξακουστός ζωγράφος .

《Καλώς ήρθες κοντά μας πριγκιπέσσα όλη η οικογένεια σου βρίσκεται ενωμένη στο πλευρό σου..》ψέλλισα πνίγοντας με τα βίας τον λυγμό όπου σκαρφάλωνε στα τείχη του λαιμού με γοργούς ρυθμούς. 

《Μαμάκα μου επιτέλους άνοιξες τα ματάκια σου μου έλειψες πολύ..!》κράυγασε ενθυοσιασμένη η μικρούλα τυλίγοντας τα μικροσκοπικά χεράκια της γύρω απο την μέση της οσο η ίδια μας παρατηρούσε άλαλη.

Το στόμα της άνοιξε διάπλατα απ την έκπληξη σαν το βλέμμα διασταυρώθηκε με τα καταπράσινα σμαράγδια που λαμποκοπούσαν στις κόρες των ματιών της Κριστίνα.

《Μω..ρό μου..》σχημάτισε απλά με τα χείλη δίχως να ακουστεί ήχος καθώς τα πρώτα δάκρυα συγκίνησης κυλούσαν ανεξέλεγκτα στα μάτια της .

《Είμαι εδώ πια μαμά γύρισα ξανά κοντά σου ο μπαμπάς τήρησε την υπόσχεση του κι ήρθε να με σώσει..》εξιστορούσε πρόχειρα με τον παιδικό καλπάζων της ενθουσιασμό της όσο η Μαρίνα πάσχιζε να ξεχωρίσει την χαρμόσυνη πραγματικότητα απο την αέρινη ζώνη των ονείρων.

Ευθύς αμέσως ο κορμός της ανασηκώθηκε στο στρώμα ενώ τα χέρια της έκλειναν με λαχτάρα το σώμα του παιδιού της προστατευτικά κι ας μόρφαζε απο τον πόνο της εγχείρησης που πλέον φάνταζε ανύπαρκτος.

《Καρδιά μου ..μοιάζει σαν όνειρο πως βρίσκεται σώα κι αβλαβής στην αγκαλιά μου όπως πρώτα..! Συγχώρα μου που δεν κατόρθωσα να σε γλιτώσω έστω κι με την ίδια την ζωή μου ..》μονολογούσε κλαίγοντας ακουμπισμένη στα μαλλάκια της γεμίζοντας φιλιά παράλληλα το πρόσωπο της.

《Ο εφιάλτης έσβησε πια μητέρα ..! Η Κριστίνα μας σώθηκε..μην κλαίς άλλο..》έσπευσε με την σειρά της να την παρηγορήσει γλυκά η Άρτεμις αγκαλιάζοντας εξίσου φορτισμένη το έυθραυστο σώμα της αφήνοντας εμένα θεατή του πιο όμορφου θεάματος.

Τα τρία ομορφότερα αστέρια του ουρανού μου στέκονταν ενώπιον μου έχοντας εγκαταλείψει πια το άπειρο του σύμπαντος για να βρίσκονται ενωμένα κοντά στον δικό μου μοναχικό αστερισμό που δίχως την παρουσία τους σταδιακά έσβηνε κι μετατρέπονταν σε σκόνη σε έναν μακρινό γαλαξία .

Έκλεισα τα μάτια σφικτά ανακουφισμένος παραμερίζοντας για μερικά δευτερόλεπτα τα άσχημα συμβάντα που μάστιζαν τις ζωές μας επιτρέποντας στην γλυκιά πληρότητα να πλημμυρίσει την ψυχή μου.

《Κρίστιαν ..δεν έχω λόγια..》πρόφερε με φωνή σβησμένη απο έκδηλη συγκίνηση ατενίζοντας τα μάτια μου με ένα φωτεινό ουράνιο τόξο να καθρεπτίζεται στο εσωτερικό τους .

《Μην πείς τίποτα καρδιά μου δεν χρειάζεται μονάχα ένα σου ζητώ για να ολοκληρωθεί η χαρά μου χάρισε μου ένα σου ζεστό χαμόγελο ..όπως τότε..》ζήτησα σχεδόν παρακλητικά έχοντας ανάγκη οσο τίποτα στον κόσμο να αντικρίσω το μειδίαμα ευτυχίας να κοσμεί ξανά τα χείλη της έστω κι σαν ψευδαίσθηση που έμελε να σβήσει.

《Κάνε μας την χάρη μαμά δεν φαντάζεσαι πόσο ανάγκη το έχουμε όλοι μας ένα χαμόγελο αισιοδοξίας..》

《Αχ ζωές μου πως να μην χαμογελάσω τώρα που βρίσκεστε κοντά μου που μπορώ να σας χαιδέψω να τυλίξω τα χέρια μου γύρω σαν δύο προστατευτικές φτερούγες..!》σχολίασε χαράζοντας αργά στα δύο ροδαλά χείλη που δεν χόρταινα να γέυομαι το πολυπόθητο μειδίαμα που μονομίας έστρεψε αντίστροφα την γυάλινη κλεψύδρα της αγάπης στην πρώτη μας γνωριμία.

《Δεν θέλω να ατενίσω ξανά αυτό τον φωτεινό ήλιο που διαθέτεις για πρόσωπο σκοτεινό κι γκρίζο καλυμμένο απο χιλιάδες σύννεφα θλίψης ποτέ ξανά..》πρόφερα προφητικά γνωρίζοντας πως σύντομα ο ήλιος της θα μετατρέπονταν σε ολική έκλειψη που θα σκίαζε ξανά την εκτυφλωτική ομορφιά της.

Η Άρτεμις που έγνεψε με νόημα πως είχε φθάσει δυστυχώς η στιγμή να μας αφήσουν μονάχους ώστε να της ανακοινώσω τα ζοφερά μαντάτα μαλακά για να μην την πληγώσω.

《Τι νοήματα κάνετε πατέρας και κόρη μεταξύ σας ; Ενα κακό προαίσθημα πλανάται στην ατμόσφαιρα μπορώ να το αισθανθώ..πείτε μου τι συμβαίνει..》ψέλλισε μαντέυοντας απο τα βλοσσυρά μας βλέμματα πως παλέυαμε να της αποκρύψουμε κάποιο συμβάν.

《Κριστίνα γλυκιά μου έλα μαζί μου έξω  να αφήσουμε για λίγο την μαμά να ξεκουραστεί κι θα επιστρέψουμε σύντομα..》παρότρυνε μελιστάλαχτα η Άρτεμις αποφέυγοντας να δώσει απάντηση στα ερωτήματα της μητέρας της.

《Δεν την χόρτασα ακόμη την μανούλα αδερφούλα αλλα αφού θα γυρίσουμε αργότερα θα σε ακολουθήσω..》αποκρίθηκε χαρωπά φιλώντας τρυφερά τα μάγουλα της μαμάς της προτού αποχωρήσει αφήνοντας την βαριά σιωπή να πέσει ως βαριά πανοπλία στις πλάτες μου.

Τα ανταριασμένα μάτια της καρφώθηκαν στα δικά μου καλώντας σιωπηρά να πλημμυρίσω σύννεφα γκρίζα και μουντά τον ουρανό της με τις λέξεις που θα ξεστόμιζα.

《Δεν μπορείς να μου κρυφτείς Κρίστιαν έχω μάθει με τα χρόνια να αποκρυπτογραφώ κάθε πτυχή του προσώπου σου..έως κι τις συσπάσεις των μυών σου..! Ποιό κακό επισκιάζει πάλι την χαρά μας ..;》ψιθύρισε ξεροκαταπίνοντας απο την αγωνία που διαπερνούσε σαν βέλος την καρδιά της.

《Μωρό μου ..εύχομαι να μην υπήρχε η παραμικρή αιτία που θα σου προκαλούσε πόνο κι αναστάτωση ξανά όμως δυστυχώς η ζωή μας επιφυλάσσει παράξενες εκπλήξεις..》

《Άσε τις περιστροφές μίλα..》

Πλησίασα αργά κοντά της παίρνοντας θέση απέναντι της στο κρεββάτι πανέτοιμος να σκεπάσω προστατευτικά με τα δύο μου χέρια την οδύνη της.

《Μας τηλεφώνησε η Μιράντα προ ολίγου ..ο Νίκολας όπως όλα δείχνουν υπέστη έμφραγμα ..》πρόφερα δειλά σχεδόν συλλαβιστά παρατηρώντας σε κάθε φράση την λαμπερή της όψη να παρέρχεται όπως το φώς της μέρας.

《Όχι..όχι αποκλείεται ο πατερούλης μου να χαθεί ! Πως το έπαθε αυτο ; Δεν έπαιρνε τα χάπια που του είχε συστήσει ο γιατρός του ; Αχ θεέ μου πρέπει να φύγω απο εδώ μέσα να τρέξω κοντά του κι μας χωρίζει ένας ολόκληρος ωκεανός δεν θα προφθάσω να τον χαιρετήσω..!》ξέσπασε σαν χείμμαρος όπως ακριβώς περίμενα ορμώντας σαν φοβισμένο παιδί στην αγκαλιά μου να βρεί καταφύγιο απο την μαινόμενη καταιγίδα.

《Σςς..ησύχασε ψυχή μου είναι δυνατός θα το ξεπεράσει είμαι βέβαιος ! Σου υπόσχομαι πως θα φύγουμε αμέσως με το ιδιωτικό μου τζέτ για την Νέα Υόρκη σύντομα θα βρεθείς ξανά στο πλάι του..!》ψιθύριζα καθησυχαστικά στο αυτί της χαιδέυοντας παράλληλα με απέραντη στοργή τα ξανθά γυαλιστερά μαλλιά της που μεθούσαν τις αισθήσεις με το άρωμα τους.

Τα δάκρυα της έβρεχαν το πουκάμισο μου ομοιάζοντας με τις σταλαγματιές της ορμητικής καταιγίδας που μόλις είχε ξεσπάσει στην ζωή της κι έμελε να εξελιχθεί σε τυφώνα σε περίπτωση που ο Νίκολας έχανε τελικά την μάχη.

《Δεν είμαι έτοιμη να επιστρέψω πίσω..στις τόσες αναμνήσεις στα απανωτά γιατί που κατέστρεψαν τον γάμο μας ! Εμάς..τους δύο..! Όμως η μητέρα με χρειάζεται μα κυρίως εκείνος..! 》

《Όλοι σε χρειαζόμαστε καρδιά μου δυνατή κι γενναία όπως αντιμετώπιζες πάντοτε τις αναποδιές σου ! Περίμενε με εδώ θα επιστρέψω σε λίγα λεπτά πάω να ζητήσω το εξιτήριο απο τον γιατρό σου..!》ζήτησα αργόσυρτα κρύβοντας προς στιγμήν την λύπη που καταπλάκωσε σαν βράχος την καρδιά .

Ήθελε να σβήσει τις αναμνήσεις μας το ανέφερε ξεκάθαρα σαν να μην υπήρξαν ποτέ να τις θυσιάσει μια μια στην φωτιά του εγωισμού κι της παράνοιας που σιγόκαιγε εσωτερικά της μα δεν θα της επέτρεπα.

Έγνεψε καταφατικά ξαπλώνοντας σε εμβρυακή στάση πίσω στο μαλακό στρώμα ατενίζοντας τον λευκό τοίχο απέναντι της σκεπτική όσο ο ίδιος έτρεχα στο γραφείο των ιατρών στον πρώτο όροφο.

Οι γιατροί με δυσκολία μου έδωσαν την άδεια να την μετακινήσω απο το νοσοκομείο ιδιαιτέρα στην κατάσταση της που αρνούνταν να μου αποκαλύψουν ποιά ακριβώς ήταν όσο κι αν επέμεινα.

Επέστρεψα στο δωμάτιο έπειτα απο δέκα ολόκληρα λεπτά έντονων διαλόγων με το πολύτιμο χαρτί της ελευθερίας στα χέρια που χρειάστηκε να  υπογράψω για να το προσκομίσουν.

Το θλιμμένο βλέμμα της συνάντησε ξανά το καθάριο δικό μου στην προσπάθεια της να φορέσει το μάυρο μακρύ παλτό της πάνω απο την ρόμπα του νοσοκομείου.

《Πεισματάρα μου τι θα κάνω με εσένα ..! Σου ζήτησα να με περιμένεις ..》την μάλωσα μαλακά λύνοντας αργά τα κορδόνια που συγκρατούσαν την λευκή της ρόμπα.

Ηλεκτρισμός διαπέρασε τις σάρκες μας στιγμιαία παρά την τεταμένη ατμόσφαιρα που επικρατούσε ενώ η αντίδραση του κορμιού μου ήταν αστραπιαία .

《Μπορώ κι μόνη..》

《Απο πότε μου απαγορέυεις να σε αγγίζω..;》

《Η απάντηση είναι απλή απο την στιγμή όπου τα χέρια σου θώπευσαν ξένη σάρκα χαρίζοντας όχι μόνον ηδονή όπου σβήνει σε μια νύχτα κι ξεχνιέται σε μια άλλη γυναίκα μα συνάμα έσπειρες ένα μικρό μωρό στην μήτρα της αλήτισσας..!》φώναξε θυμωμένη τινάζοντας τα χέρια μου απο το σώμα της βιαστικά λες και την μόλυνε το χάδι μου μορφάζοντας παράλληλα πονεμένα.

《Πρόσεχε σε παρακαλώ τα ράμματα ! Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να ξεκαθαρίσουμε το τοπίο όμως σε διαβεβαιώ πως το παιδί που ισχυρίζεται πως περιμένει δεν είναι δικό μου..》πάσχιζα με ψυχραιμία κι αγάπη να ανέτρεψω την άποψη που σαν ζιζάνιο είχε σπείρει στην ψυχή της η πανούργα Βικτώρια.

《Φθηνές δικαιολογίες ! Πάψε να προσποιείσαι τον αθώο δεν σου ταιριάζει πια τώρα που τα ψέματα μετατρέπονται σε φρικτές οδυνηρές αλήθειες..! Σε ευχαριστώ απο καρδιάς που έφερες πίσω την κόρη μας όμως σε παρακαλώ μείνε μακριά μου !》ξέσκισε μονομιάς την καρδιά στα δύο με το κοφτερό ξίφος των λέξεων.

《Με τι καρδιά με διώχνεις απο κοντά σου..; Έχεις δίκιο να τρέφεις θυμό στην ψυχή σου για εμένα όμως προτού με δικάσεις άσε με πρώτα να απολογηθώ..! Δεν πρόκειται να σε αφήσω μόνη σε μια τόσο δύσκολη στιγμή όσο κι αν κραυγάζεις να χαθώ..! 》 αναφώνησα πεισματικά ακουμπώντας αφαιρόντας τρυφερά το ύφασμα απ το κορμί της.

Έμεινε ολόγυμνη εμπρός μου με την πλάτη γυρισμένη απαξιώντας να κοιτάξει προς το μέρος μου κι ας έλιωνα σιωπηρά για χάρη της.

《Πάρε τα μάτια σου απο πάνω μου πια έχεις άλλο κορμί να θαυμάζεις τώρα..》ψέλλισε πικραμένα καλύπτοντας πρόχειρα την γύμνια της με το παλτό της.

《Οτι κι αν λές το κορμί μου γεννήθηκε για να ενώνεται με το φλογερό δικό σου αιώνια ! Δεν κάνω πίσω πλέον Μαρίνα σε θέλω ξανά δική μου !》ανακοίνωσα θαραλλέα καθώς την σήκωνα στην αγκαλιά μου με φόρα την ώρα που ένα επιφώνημα έκπληξης ξέφευγε απ τα χείλη της.

《Άσε με κάτω τώρα..!》

《Πάψε πεισματάρα μου κι δεν με πτοείς πια ! Θα σε γυρίσω στις αναμνήσεις μας.. εκεί όπου η αρχή συνάντησε το τέλος κι ο χρόνος πάγωσε αιώνια στην κλεψύδρα της καρδιάς..》αντέτεινα σχεδόν ποιητικά οδηγώντας την πριγκιπέσσα μου ως άλλος πρίγκιπας στο λευκό άλογο μου.

Τα βλέμματα όλων των παρευρισκομένων καρφώνονταν επάνω μας καθώς διασχίζαμε τους διαδρόμους βιαστικοί αναζητώντας τις κόρες μας όπου προφανώς είχαν ήδη αναχωρήσει με ταξί για το σπίτι.

《Μας κοιτάζουν όλοι Κρίστιαν που ακούστηκε δύο πρώην σύζυγοι να περιφέρονται στους διαδρόμους των νοσοκομείων αγκαλιασμένοι..!》σχολίασε γελώνταςς έυθυμα με τις εκφράσεις των περαστικών που άλλες φορές μας έκλειναν το μάτι πονηρά κι άλλες σφύριζαν χαρωπά ξεχνώντας για μερικά λεπτά το μέρος όπου βρίσκονταν.

《Γιατί απορείς αφού εξαρχής σου το είχα ξεκαθαρίσει είσαι δική μου για πάντα..! Δεν υφίσταται τέλος για εμάς Μαρίνα..οι άνθρωποι που αγαπιούνται παθιασμένα ποτέ τους δεν χωρίζουν !》αποκρίθηκα γελώντας ανακουφισμένος που βαστούσα το ιερό για εμένα σώμα της ανάμεσα στα χέρια μου έπειτα απο τις άπειρες ώρες αγωνίας που πέρασα μακριά της.

Έδειχνε να απολαμβάνει εξίσου την αγκαλιά μου καθώς όσο οδέυαμε προς την έξοδο αδιαφορούσε για τα βλέμματα του κόσμου κι τα σχόλια ακουμπώντας απαλά το κεφάλι της στον ώμο μου.

《Είσαι πάντοτε δίπλα μου όταν σε χρειάζομαι..》ψέλλισε ξαφνικά αφήνοντας στην άκρη προς το παρόν τις επώδυνες αντιπαραθέσεις καθώς την τοποθετούσα προσεκτικά στο ταξί παίρνοντας θέση πλάι της αδιαφορώντας πλήρως για την δική μου υγεία.

Τα πρόσωπα μας ήρθαν σε απόσταση αναπνοής τα μάτια ατένιζαν με νοσταλγία κι ασίγαστο πόθο τα δικά της ενώ παράλληλα κι τα χείλη μας φλέγονταν απο επιθυμία να ενωθούν.

Πήρα το ρίσκο κι κάλυψα απαλά τα χείλη της που τόσο πολύ ποθούσα με τα δικά μου κι ας γνώριζα απο πρώτο χέρι πως δεν θα ανταποκρίνονταν στο ερωτικό κάλεσμα μου με την ίδια θέρμη που το έπραττε κάποτε.

Όπως το περίμενα αν και παραδόθηκε για μερικά απολαυστικά δευτερόλεπτα στο καυτό φιλί μου όταν δοκίμασα να περάσω την γλώσσα μου μέσα απ τα χείλη της αποτραβήχθηκε αμήχανα δίχως καν να μιλήσει.

《Κάνεις λάθος γλυκιά μου έλειψα σε πολλές άσχημες στιγμές σου ! Τότε που ένιωθες τον πόνο να περωνίαζει σαν πολικό ψύχος την ψυχή σου τις κρύες νύχτες που έκλαιγες σιωπηρά στο αδειανό προσκεφάλι σου..δεν ήμουν εκεί..》αποκρίθηκα με έκδηλη πικρία ζωγραφισμένη απο άκρη σε άκρη στο πρόσωπο μου παρατηρώντας απο την δική μου σκοπιά κι τα δικά της μάτια να ανταποκρίνονται στα συναισθήματα που της εξέφραζα.

Σαν διέκρινε την εξεταστική ματιά μου πρόλαβε να στρέψει την προσοχή της προς το παράθυρο στα δεξιά της ατενίζοντας με ύφος βλοσσυρό τους περαστικούς διαβάτες της πόλης.

《Μην κρατάς τις σκέψεις σου για εσένα ..μοιράσου την αγωνία σου μαζί μου..》ψιθύρισα στο αυτί της δοκιμάζοντας δειλά να ακουμπήσω το χέρι της προτού ανακόψει βιαστικά την φόρα μου απομακρύνοντας το .

《Σε παρακαλώ ..πρέπει να συνηθίσεις στην ιδέα πως έχουμε πλέον τελείωσει..》

《Πολύ καλά η πρόταση σου με βρίσκει απολύτως σύμφωνο όμως ύπο έναν όρο ! Όταν έρθεις κοιτώντας με βαθειά μέσα στα μάτια κι μου ανακοινώσεις πως πλέον με ξερίζωσες οριστικά απ την καρδιά σου τότε αυτομάτως θα το αποδεχθώ..!》πρόσθεσα έξυπνα προκαλώντας την έκπληξη και συνάμα την αμηχανία απο μέρους της.

Στράφηκε βιαστικά προς το μέρος μου κατακεραυνώνοντας κυριολεκτικά με την φλογερή ματιά της κάθε χιλιοστό του προσώπου μου.

《Σύντομα..θα το κατορθώσω κι αυτό που θα πάει ! Όταν θα σε δώ αγκαλιά με το νεογέννητο παιδί της Βικτώρια να σαί βέβαιος πως θα οι λέξεις θα κυλήσουν αβίαστα σαν γάργαρο νερό απο τα χείλη μου..》σχολίασε εκνευρισμένη σέρνωντας ελαφρά το σώμα της που πονούσε στο κάθισμα πασχίζοντας να βολευτεί.

Τα λόγια της μάτωσαν για ακόμη μια φορά τις πτυχές της καρδιάς μου κι ας ήξερα πως προέρχονταν απο απύθμενο θυμό και ζήλεια που είχε σπείρει εκείνη η γυναίκα μοχθηρά στην διάνοια της.

Οι χειρότεροι φόβοι άρχιζαν να ξυπνούν σταδιακά και να ζώνουν το κορμί σαν φίδια δηλητηριώδη που έρπονταν ταυτόχρονα στην επιφάνεια της ψυχής αργά κι ύπουλα μα επέλεξα προς στιγμήν να τους πολεμήσω με κάθε δυνατό μέσο που κατείχα.

"Σε αγαπάει πολύ κι το ξέρεις ! Απλώς είναι θυμωμένη ..δώσε της χρόνο.." δικαιολογούσα βιαστικά ακόμη κι την παραμικρή φράση της στο νού μου παλεύοντας παράλληλα να την διαγράψω.

Καθώς το ταξί σταμάτησε στο πετρόχτιστο στενό του Θησείου πλάι στο σπίτι της τα βλέμματα μας συναντήθηκαν ξανά κι αυτή την φορά μου επέτρεψε να κοιτάξω ευθέως στην πληγωμένη ψυχή της.

《Εσύ εάν εγώ κυοφορούσα το παιδί ένος άλλου άνδρα θα με δεχόσουν στην αγκαλιά σου ξανά ;》πρόφερε αιφνιδιαστικά παγώνοντας το νού μου.

Τα έχασα αρχικά ακόμη κι το χέρι μου έμεινε μετέωρο ανάμεσα στον οδηγό του ταξί που ανέμενε να λάβει την αμοιβή του κι το σώμα της.

Ήξερα καλά την απάντηση όμως εάν δοκίμαζα να την ξεστομίσω αφιλτράριστη θα σήμαινε αυτομάτως κι το οριστικό φινάλε μας γι αυτό πάλεψα να φανώ διαλλακτικός.

《Σαφώς..η αγάπη όλα τα εμπόδια υπερνικά..》αποκρίθηκα υποκριτικά κι κοφτά ανοίγοντας ταυτόχρονα την πόρτα πλάι μου .

《Ψέυτη ! Ποτέ σου δεν θα με δεχόσουν κι το γνωρίζεις πολύ καλά αυτό η μήπως νομίζεις πως ξέχασα την αντίδραση σου μόλις έμαθες για την ύπαρξη της Κριστίνα που αναζητούσες διακαώς έναν πιθανό πατέρα ! Έπεσες απο μόνος σου στην παγίδα σου Κρίστιαν..》σχολίασε χαμογελώντας πικρόχολα παρόλο τον αφόρητο πόνο που διαπερνούσε την σάρκα.

Επικράτησε μια αμήχανη σιωπή καθώς εισήλθαμε αργά στο νεοκλασικό της όπου για καλή μας τύχη οι χαρωπές τσιρίδες της μικρής μας που έπαιζε στο δωμάτιο με την Άρτεμις φρόντισαν να διασπάσουν.

《Αγάπες μου γυρίσαμε..ελάτε λίγο στο σαλόνι πρέπει να συζητήσουμε σαν οικογένεια..!》βιάστικα να καλέσω τις μικρές προτού ορθώσει αμυντικά τείχη ξανά.

《Τι έχεις σκοπό να τους πείς ;》ρώτησε κοφτά και θυμωμένα καθώς την ακουμπούσα απαλά στον μαλακό καναπέ .

《Θα τους ανακοινώσω πως αναχωρούμε αμέσα για Αμερική γλυκιά μου ! Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο ο Νίκολας μας χρειάζεται..》

《Πράγματι πατέρα ο παππούς βρίσκεται σε πολύ κρίσιμη κατάσταση μόλις συνομίλησα με την Μιράντα είναι διαλυμένη..πρέπει άμεσα να σπέυσετε κοντά της..》πρόσθεσε ανήσυχη η Άρτεμις ξεπροβάλοντας στον μικρό διάδρομο του σπιτιού βαστώντας την Κριστίνα απο το χέρι.

《Τι εννοείς να σπέυσουμε ; Όλοι μαζί θα γυρίσουμε στην πατρίδα κορίτσι μου οχι οι μισοί !》σχολίασα αυστηρά παρατηρώντας αυτομάτως μητέρα κι κόρη να ανταλλάσουν βλέμματα συνομωτικά.

Η Άρτεμις έγνεφε αρνητικά προς το μέρος της μορφάζοντας ανήσυχη ενώ ταυτόχρονα κι η Μαρίνα απο μεριάς της ύψωνε αυστηρά τα φρύδια της δείχνοντας με το κεφάλι της εμένα .

《Τι συμβαίνει Άρτι ; Έχεις μυστικά απο εμένα ξαφνικά ; Δεν είμαι ανόητος γλυκιά μου έχω αντιληφθεί πως είσαι ερωτευμένη με κάποιον συμφοιτητή σου..! Το θέμα είναι για ποιό λόγο επιλέγεις να το αποκρύπτεις ..!》ξέσπασα ενοχλημένος εστιάζοντας προς στιγμήν στα αθώα ματάκια της Κριστίνα που με παρατηρούσαν απορημένα.

《Εγώ θέλω να πάμε στο σπίτι σου μπαμπά ! Η μαμά πάντοτε μου μιλούσε για εκείνο λέγοντας πως κάποια μέρα θα το επισκεπτόμασταν..! Γιούπι φεύγουμε ταξίδι..!》αναφώνησε τρέχοντας στην αγκαλιά μου χοροπηδώντας δίχως να έχει αντιληφθεί την ένταση που επικρατούσε υπογείως ανάμεσα μας.

《Μπαμπά θα μείνω εδώ πάει και τελείωσε ..δεν είμαι παιδάκι πιά για να απολογούμαι ! Δεν έχω καμία θέση στην Αμερική..!》ανακοίνωσε αγέρωχα κι επιθετικά η κόρη μου .

《Οφείλεις να σταθείς στο πλευρό της οικογένειας σου Άρτεμις δεν γίνεται να μας παραγκωνίζεις όλους για έναν τυχάρπαστο..!》 Γρύλισα θυμωμένος συγκρατώντας με τα βίας το ηφαίστειο της οργής μου προτού ξεχειλίσει.

《Δεν μπορεί να προσπαθείς τόσο ύπουλα να με χειραγωγήσεις εσύ που για τον έρωτα έφθασες στα όρια της τρέλας ! ..》συνέχισε να ρίχνει λάδι στην μαινόμενη φωτιά οργισμένη ακουμπώντας το μέτωπο της .

《Σταματήστε αμέσως και οι δύο..! Η κόρη μας μεγάλωσε πια Κρίστιαν οφείλεις να συμφιλιωθείς με τις επιλογές της..》επενέβει χαμηλόφωνα η Μαρίνα μετακινώντας το σώμα της συνεχώς πέρα δώθε αναζητώντας μια  μικρή ανάπαυλα ανακούφισης.

Στράφηκα προς το μέρος της εκτοξέυοντας κεραυνούς και αστραπές απο κάθε πόρο του σώματος μου την δεδομένη στιγμή.

《Δεν έχεις ιδέα τι είδους καθάρματα κυκλοφορούν εκεί έξω προφανώς Μαρίνα η δεν σε νοιάζει ειδάλλως δεν θα της επέτρεπες με ελαφριά καρδιά να περιφέρεται στην Αθήνα οσο εμείς θα βρισκόμαστε έναν ωκεανό μακριά..!》

《Πιστεύεις σοβαρά πως μια μητέρα σαν εμένα δεν νοιάζεται κάνεις λάθος Κρίστιαν ! Απλώς έχω μάθει να σέβομαι τις επιλογές των ανθρώπων που αγαπάω σε αντίθεση με εσένα που μας επιβάλλεις να τις αποδεχθούμε..》πέταξε ξανά την σπόντα της σχετικά με την εγκυμοσύνη της Βικτώρια.

《Παρατράβηξε το αστείο Μαρίνα δεν περιμένει το παιδί μου η Βικτώρια λέει ψέματα !》ξέσπασα εκτός εαυτού παρατηρώντας την Άρτεμις να αποσύρεται σιωπηλή προς το δωμάτιο.

《Ορίστε πατέρα έχεις ήδη πολλά νέα παιδιά για να φροντίζεις άσε με εμένα ήσυχη !》σχολίασε ειρωνικά κοιτάζοντας προς το μέρος της μητέρας της όπου σταδιακά έχανε το χρώμα της.

《Τι ..τι..εννοείς πολλά..;》ψέλλισε αγχωμένη επιζητώντας σιωπηρά την αλήθεια που είχε ονειρευτεί στο νοσοκομείο κι θεωρούσε ακατόρθωτο να της συμβαίνει ξανά ειδικά σε αυτή την ηλικία.

《Έλα μπαμπά πάμε να σου δείξω τα νέα μου παιχνίδια που αγόρασα με την αδερφούλα κι άσε τις σοβαρές κουβέντες βαρέθηκα ήδη..!》παραπονέθηκε με την σειρά της η Κριστίνα τραβώντας ανυπόμονα το χέρι μου.

Η ένταση χάθηκε προς στιγμήν απο τα πρόσωπα μας καθώς χαμόγελα γλυκά χαράχθηκαν να τα φωτίσουν έπειτα απο τις διαμαρτυρίες της μικρής που πραγματικά γέμιζε την ψυχή σου στοργή κι άπλετη αγάπη.

Εκείνα τα αθώα μάτια της καθρέπτιζαν έναν κόσμο πλασμένο απο αγάπη που χωρούσε μονάχα εμάς τρείς ενωμένους σαν οικογένεια γι αυτό δεν θα τολμούσα να δώσω αρνητική απάντηση στο αίτημα της προκαλώντας αυτομάτως απογοήτευση.

《Έλα μικρό μου πάμε να μου δείξεις τα παιχνίδια σου όσο η μαμά με την αδερφή σου θα συζητούν σοβαρά..》σχολίασα με στόμφο φανερά ενοχλημένος που με κρατούσαν σκοπίμως στην απέξω ενώ ήταν ολοφάνερο πως στο παρασκήνιο λάβαιναν χώρα γεγονότα που ο ίδιος αγνοούσα για πολοστή φορά .

《Δεν σου κρύβουμε τίποτα Κρίστιαν άδικα παραπονιέσαι..》αποκρίθηκε την κατάλληλη στιγμή χαμογελώντας εκείνη διασταυρώνοντας στιγμιαία το βλέμμα της με το δικό μου προκαλώντας αυτομάτως σπινθήρα ηλεκτρισμού.

Η καρδιά μου χτύπησε ευθύς πιο γοργά χάνοντας σαν βήματα απο χορό μερικούς παλμούς αφού ακόμη κι η ακρόαση της φωνή της φάνταζε ενεργοποιουσε αυτομάτως όλες τις αισθήσεις.

《Πόσο θα ήθελα να σε πιστέψω γλυκιά μου όμως δυστυχως για εσάς γνωρίζω καλά πως μου κρατάτε μυστικά..! Τέλος πάντων πάω να ετοιμάσω επι τι ευκαιρίας τα ρούχα της μικρής για να φύγουμε..》αστειέυτηκα ανάλαφρα αποχωρόντας με το μικρό μου αγγελούδι να με οδηγεί.

《Έχει δίκιο ο μπαμπάς Άρτεμις κάτι πράγματι αποκρύπτεις περίτεχνα κι απο τους δύο μας μην μου πείς πως έχει συμβεί το ανεπανόρθωτο με τον Ορέστη..;》πρόφερε ψιθυριστά η Μαρίνα μόλις βεβαιώθηκε πως η θύρα του υπνοδωματίου έκλεισε ξοπίσω τους .

《Μην ανησυχείς τόσο πολύ για εμένα πια μαμά ! Για όνομα του θεού μπορώ να προφυλάξω τον εαυτό μου απο τους κινδύνους . Όσο για το περιβόητο μυστικό μου πράγματι αφορά τόσο εσένα όσο κι τον πατέρα..》

《Τι εννοείς..; Μην μιλάς με γρίφους παιδί μου γιατί επέλεξες να μιλήσεις ιδιαιτέρως σε εμένα πρώτα κι όχι απευθείας και στους δύο μας ;》ρώτησε αγχωμένη δαγκώνοντας τα χείλη της νευρικά.

《Είναι απλό μητέρα το έπραξα για να σου δώσω την ευκαιρία να το ανακοινώσεις εσύ σε εκείνον μόλις αισθανθείς σίγουρη κι ασφαλής..! Μια εγκυμοσύνη στα σαράντα έτη μιας γυναίκας απο την λιγοστή πείρα που διαθέτω δεν αποτελεί κι πολύ εύκολη υπόθεση..》αποκάλυψε δειλά αναμένοντας την αντίδραση της υπομονετικά.

《Αποκλείεται..! Έλα κόψε την πλάκα παιδί μου δεν είναι ώρα !》ξέσπασα σε υστερικά γέλια θεωρόντας αρχικά πως ένα τέτοιο γεγονός αποτελούσε καλογραμμένο σενάριο τηλεοπτικής σειράς παρά αληθινό γεγονός που μάλιστα έρχονταν αντιμέτωποι.

Το γέλιο μου όμως σύντομα διεκόπει σαν αντίκρισα το βλοσσυρό ύφος της μικρής απέναντι μου όπου δεν επιδέχονταν ουδεμία αμφισβήτηση κι έφθασε ακόμη μια στιγμή όπου η καρδιά μου έπαψε να χτυπά.

《Δεν περίμενα πως θα αντιδράσεις με τόσο οξύμωρο τρόπο μητέρα στην ανακοίνωση μου ..》σχολίασε παραπονεμένα σταυρώνοντας τα χέρια της στο ύψος τους στήθους της.

《Μα..για μισό λεπτάκι ισχύει πως όντως περιμένω μωρό..; Δεν το ονειρεύτηκα απλώς σε ένα παραλλήρημα στο νοσοκομείο..; Ω όχι αυτό το πλάσμα έρχεται στις ζωές μας την πιο ακατάλληλη στιγμή..!》πρόφερα πανικόβλητη ανακατέυοντας νευρικά τα μαλλιά μου πελαγωμένη .

《Ησύχασε μητέρα τι λόγια είναι αυτά ! Πάντοτε ο θεός σας επεφύλασε μικρές εκπλήξεις σαν αυτές δες το σαν σημάδι επουράνιο που θα σας ενώσει..》

《Τι λές τώρα Άρτεμις..αποκλείεται να ξανασμίξουμε ποτέ σαν ζευγάρι αφού η Βικτώρια περιμένει ήδη το παιδί του το δικό μου περισσέυει..》ψέλλισα χαμηλόφωνα φανερώνοντας την έκδηλη απογοήτευση που με είχε πλημμυρίσει εκείνη την στιγμή .

《Δηλαδή..τι σκοπέυεις να κάνεις μαμά..;》συλλάβισε φοβισμένη τις παρακάτω φράσεις διαβάζοντας στα μάτια τις ύποπτες προθέσεις μας.

《Λοιπόν τι λέτε κορίτσια μου αναχωρούμε..;》πεταχτηκε πάνω στην ώρα απο το πουθενά εκείνος σαν απο μηχανής θεός προκαλώντας την έυλογη απορία που αίφνης γεννήθηκε κι στις δύο μας .

"Άραγε κρυφάκουγε την συζήτηση μας κι την κατάλληλη στιγμή επενέβει να προφθάσει τα χειρότερα ;.."