Αγαπημένοι μου αναγνώστες σας αφιερώνω άλλο ένα κεφάλαιο με απεριόριστη αγάπη και ευγνωμοσύνη διότι η αγάπη σας δίνει φτερά και πνοή σε κάθε κεφάλαιο!
Εξαιρετικές ευχαριστίες στις λατρεμένες αναγνώστριες @Rose_17 DianaRay1 Dionysia1980 _ioannidouu Feggari70 fontana1981 ElliPam91 elenitsentzou KontrafouriDimitra KikiMoutafidou dimfil nikollll_19

Μα που βρισκόμουν ξαφνικά προ ολίγου δεν κοιμόμουν στην αγκαλιά της με τα άστρα να φωτίζουν το πανέμορφο πρόσωπο της ;

Πως ξαφνικά βρέθηκα σε αυτό το άθλιο υγρό υπόγειο ξανά ; Γιατί είχα αλυσίδες βαριές περασμένες στα χέρια και τα πόδια ;

Το σώμα μου πονούσε και η ανάσα μου ολοένα βάραινε οσο περνούσε η ώρα ένιωθα λες και με είχαν υποβάλει στο χειρότερο μαρτύριο .

Όλα γύρω ήταν σκοτεινά και η μυρωδιά της μούχλας κυριαρχούσε στα ρουθούνια ήμουν αιχμάλωτος της οργάνωσης στην οποία εαν δεν δεχόμουν να ηγηθώ θα με σκότωναν.

Ενώπιον μου στεκόταν ολοζώντανος ο ίδιος ο πατέρας μου κραδαίνοντας ένα πιστόλι ανάμεσα στα δάκτυλα του απολάμβανοντας να διαβάζει την αγωνία στο βλέμμα μου στοχέυοντας προς το μέρος μου προτού κολλήσει την παγωμένη κάννη του με φόρα στο μέτωπο μου απειλητικά.

《Λοιπόν δειλέ σου δίνω άλλη μια ευκαιρία να κερδίσεις χρήματα και απέραντη δόξα εάν ηγηθείς στην οργάνωση..》πρόφερε γελώντας σαδιστικά αφού χαιρόταν να με βλέπει ταπεινωμένο να ικετέυω τον οίκτο του.

Ουδέποτε θα τον εκλιπαρούσα να μου χαρίσει πίσω την ζωή που ο ίδιος μου προσέφερε είκοσι δύο χρόνια πριν σαν με φύτεψε στην μήτρα της μητέρας μου η οποία επίσης με είχε εγκαταλείψει δίχως εξήγηση.

Ή ζωή μου μέχρι στιγμής όσο και τα παιδικά μαρτυρικά μου χρόνια μπορεί να φάνταζαν μοναχικά και παγερά μακριά απ την άπλετη αγάπη γονέων που άλλοι απολάμβαναν στον μέγιστο βαθμό αλλα ουδέποτε το έβαλα κάτω.

Είχα όνειρα φιλοδοξίες που δεν θα άφηνα κανέναν να ποδοπατήσει ξανά το είχα ορκιστεί αφότου εξήλθα απο το κέντρο αποτοξίνωσης που είχα εισέλθει οικειοθελώς ένα κρύο βράδυ του χειμώνα σαν μια τελευταία έκκληση για βοήθεια πριν απο τον θανάσιμο γκρεμό υποσχέθηκα στον εαυτό μου να παλεύω για ότι επιθυμώ.

Αυτό λοιπόν ήμουν διατεθειμένος να πράξω και τούτη την τεταμένη στιγμή οπου η ζωή κρεμόταν απο ένα λεπτό νήμα που την μια άκρη βαστούσα ο ίδιος και την άλλη ο πατέρας μου αν μπορούσα ακόμη να τον αποκαλώ με αυτό το τιμητικό προσωνύμιο.

Με περίσσιο θάρρος έστρεψα το πρόσωπο μου προς αντίθετη κατεύθυνση αηδιασμένος απο το θέαμα που παρουσίαζε ο άνδρας που κάποτε θάυμαζα και ήθελα να μοιάσω.

《Σου απάντησα ήδη δεν με ενδιαφέρουν τα βρώμικα ψωρολεφτά σας ! Με το μυαλό που έχω σε δύο κιόλας μήνες θα τα έχω κερδίσει νόμιμα και καθαρά δίχως δολοπλοκίες..!》αποκρίθηκα θυμωμένος όσο ανεχόμουν στα αυτιά μου τον εφιαλτικό ήχο απο το σατανικό γέλιο του να αντηχεί κατα μήκος του μικρού στενού κελιού.

《Καλό το αστείο σου ..πως φαίνεται πως δεν έχεις ιδέα απο επιχειρήσεις ! Ξύπνα παιδαρέλι τα εκατομμύρια προσελκύουν μονάχα πρόθυμες ψυχές να τα κυνηγήσουν..!》επεσήμανε για πολλοστή φορά πιέζοντας με περισσότερη δύναμη την κάννη στο κεφάλι μου παίζοντας παράλληλα με την σκανδάλη σε μια προσπάθεια να με τρομοκρατήσει.

Όμως δεν γνώριζε καλά την στόφα της ψυχής μου ουδέποτε παρέδιδα τα όπλα ακόμη και στις πιο δύσκολες δοκιμασίες που θα ξεπρόβαλαν στο ακανθώδες δρομάκι που ονομάζεται ζωή ήμουν πανέτοιμος να ανταπεξέλθω.

《Εμπρός άνανδρε κάντο επιτέλους να δούμε ποιός είναι ο δειλός ανάμεσα επιτέλους ανάμεσα μας..》φώναξα υψώνοντας πονεμένα το κεφάλι μου απελπισμένος σφίγγοντας τα δόντια ώστε να μην λυγίσω ακόμη και την ύστατη στιγμή αρνούμενος να υποταχθώ.

Το μυαλό μου πρόσταζε να υποταχθώ στις βουλές του πατέρα και να αναλάβω τελικά την προεδρία μιας οργάνωσης δολοφονικής που πρωταρχικό στόχο της είχε να σε αναδείξει στην αφρόκρεμα της χώρας σαν τρανό επιχειρηματία για να αποκτήσει μετέπειτα το δικαίωμα να σε χειραγωγεί .

Η καρδιά μου όμως αντίθετα αντιμιλούσε σθεναρά στις βουλές του νού παρατάσοντας διαφόρων ειδών εσωτερικές κραυγές για να με μεταπείσει να αδραξω την ευκαιρία να ξεφύγω απο εκεί μέσα δίχως να ξεπουληθώ για μερικά χρήματα μήτε να θυσιάσω την ζωή μου.

Κοίταξα για μερικά δευτερόλεπτα τριγύρω αναζητώντας με τα μάτια μηχανικά μια πιθανή διέξοδο πέρα απ την κεντρική έξοδο του κελιού.

Αν δεν κατόρθωνα να βρώ μια λύση σύντομα και ύστατα δευτερόλεπτα όπου θα διένυα ζωντανός αν δεν πάλευα για την ζωή που πάσχιζαν να μου στερήσουν δια της βίας .

Παρατήρησα με την άκρη των ματιών τους μαυροντυμένους άνδρες του να τον πλαισιώνουν απο δεξιά κι αριστερά σαν ασπίδες μην τυχόν τολμήσω να εναντιωθώ στον ίδιο μου τον πατέρα.

Η καρδιά μου χτυπούσε με νέο ρυθμό σαν υπολόγιζα την απόσταση που με χώριζε απο την έξοδο πλάθοντας ένα μίνι πλάνο διαφυγής στο μυαλό .

Ήθελα να ζήσω οσο τίποτε άλλο στον κόσμο μου άξιζε να πάρει άρπαξε το δεμένο με σφικτές χειροπέδες χέρι μου ανάμεσα στα δικά του προκαλώντας αφόρητο πόνο μα όσο κι αν πονούσα ούτε επιφώνημα δεν ξέφυγε απο τα χείλη μου.

《Δέξου να σε πάρει η οργή μην με αναγκάζεις να σε σκοτώσω ...!》αναφώνησε τρέμωντας σύγκορμος για πρώτη φορά ο ατρόμητος πατέρας μου .

"Τι έπαθε ξαφνικά ; Διστάζει να με βγάλει απο την μέση όπως τόσους και τόσους άλλους ανθρώπους που καθάρισε ;" αναρωτιόμουν μπερδεμένος με τον χρόνο στην κλεψύδρα της ζωής να κυλά αντίστροφα .

《Να δεχθώ να γίνω στυγερός δολοφόνος σαν εσένα ; Καλύτερα νεκρός !》επέμεινα στην απόφαση μου χωρίς να θυσιάζω ούτε στιγμή τα ιδανικά και τις αξίες που είχα υιοθετήσει στην ζωή παρά το τοξικό περιβάλλον που μεγάλωσα.

《Είναι κρίμα να πεθάνεις τόσο νέος..αλλα δεν μου αφήνεις άλλη επιλογή..》ψιθύρισε ανέκφραστος δίχως ίχνος συναισθήματος στο ατσάλινο πρόσωπο του στοχεύοντας απευθείας στην καρδιά μου.

Δεν σκόπευα να τον αφήσω να τερματίσει την ζωή μου τόσο άδοξα δίχως να προλάβω καν να κυνηγήσω τα όνειρα και τους στόχους που έτρεφα στι νού απο παιδί .

Την ίδια ώρα που το δάκτυλο του πίεζε την σκληρή σκανδάλη μπρός και πίσω παίζοντας με τα τεντωμένα νέυρα και συνάμα εντείνοντας την θανάσιμη προσμονή το πόδι μου εκτίναξε το όπλο στην άλλη άκρη του δωματίου με μια δυνατή κλωτσιά.

《Πως τόλμας να εναντιώνεσαι στο θέλημα μου..;》 ούρλιαξε παντελώς αποσυντονισμένος χτενίζοντας ολόγυρα το δάπεδο όσο ο ίδιος τύλιγα τις αλυδίδες μου γύρω απο τον λαιμό των δύο ανδρών ταυτόχρονα.

《Θα μας..πνίξει κύριε..》ψέλλιζαν ασθμαίνοντας προς το μέρος του ικετέυοντας για λίγη βοήθεια που ουδέποτε θα ερχόταν απο την μεριά του αλυγιστού Ροδόλφου Μπάλτον.

《Ποσώς με ενδιαφέρει τι θα πάθουν τα τομάρια σας ανόητοι κι αν σας σκοτώσει χάρη θα μου κάνει όμως απ τα δικά μου χέρια δεν πρόκειται να γλιτώσει τόσο έυκολα ο εξυπνάκιας..》μουρμούριζε φοβισμένος ψάχνοντας σαν υστερικός όλοκληρο το στενό γκρίζο κελί μου για το όπλο το οποίο για καλή μου τύχη είχε σφηνωθεί κάτω απο το σιδερένιο κρεββάτι οπου κοιμόμουν.

Αφότου αφόπλισα τους δύο άνδρες με απίστευτη ευκολία έμεινε απροστάτευτος και άοπλος μπροστά στην απογυμνωμένη οργή που ξεχείλιζε απο κάθε κύτταρο του κορμιού.

Πάτησα γερά στα αδύναμα πόδια μου υψώνοντας ξανά το ανάστημα μου επαναστατικά ενώπιον του έπειτα απο χρόνια.

《Τι έγινε μπαμπάκα τρέμεις ξαφνικά το χαοτικό ξέσπασμα της οργής μου ; Για ποιό λόγο δεν πλησιάζεις πια κοντά παριστάνοντας τον νταή ;》πέρασα στην αντεπίθεση κι ας ήμουν ακόμη δεμένος σωματικά μου αρκούσε που τα δεσμά του φόβου στην ψυχής μου είχαν κοπεί ανεπιστρεπτί.

Γέλασε ειρωνικά θεωρόντας ακόμη τον εαυτό του αν και λανθασμένα παντοδύναμο αντιμετωπίζοντας την ξεκάθαρη απειλή μου ώς απλά λόγια εκφοβισμού.

《Είσαι γελοίος πραγματικά..! Τι να φοβηθώ απο εσένα ένας ανίκανος πρεζάκιας ήσουν τόσα χρόνια που έτρεφε το αρρωστημένο πάθος του με ξένα λεφτά..! Ώρα να καθαρίσω την κοινωνία απο ένα απόβρασμα σαν εσένα..!》γρύλισε μέσα απ τα δόντια του με απίστευτο μένος και πρωτόγνωρη οργή καθώς ακόμη και τα μοχθηρά μάτια του εκτόξευαν πύρινους κεραυνούς εναντίον μου.

Όρμησε καταπάνω μου με τις δύο παλάμες του ανοιγμένες τυλίγοντας τα δάκτυλα του σφικτά γύρω απο τον λαιμό μου σε μια προσπάθεια να με στραγγαλίσει.

Αντέδρασα έγκαιρα σπρώχνοντας με όση δύναμη μου είχε απομείνει το σώμα του προς τα δεξιά καταλήγοντας αναίσθητος στο δάπεδο απο την δύναμη της πρόσκρουσης.

Άδραξα την ευκαιρία να απελευθέρωσω τα χέρια μου απο τις σφικτές χειροπέδες που είχαν ανοίξει πληγές γύρω απο τους καρπούς μου που έτσουζαν αφόρητα σε κάθε βήμα.

Κι όμως το ένστικτο της επιβίωσης υπερίσχυε του σωματικού πόνου θέτοντας ως σύμμαχο μου την πυχτή αδρεναλίνη που έρεε άφθονη στις φλέβες τούτη την ώρα.

Τέντωσα το σώμα μου σαν χορδή απο τόξο πασχίζοντας να φθάσω απο το σημείο που βρισκόμουν το πεταμένο όπλο κάτω απο το κρεββάτι μα όσο κι αν πάλευα οι αλυσίδες που με βαστούσαν δεν μου επέτρεπαν ούτε καν να το αγγίξω.

Έσφιξα τα δόντια και συνέχισα την προσπάθεια μέχρι που οι πρώτες σταγόνες ιδρώτα άρχισαν να στάζουν σαν δάκρυα στο κρύο δάπεδο στο οποίο σερνόμουν.

《Έλα Κρίστιαν γεννήθηκες δυνατός δεν κατόρθωσε να νικήσει ούτε καν ο λευκός θάνατος σκοπέυεις να παραιτηθείς τώρα ;》μουρμούριζα παλέυοντας να δώσω κουράγιο μόνος μου στον ταλαιπωρημένο εαυτό μου .

Τράβηξα με μια απότομη κίνηση τις αλυδίδες μου ταυτόχρονα απο τον τοίχο όπου βρίσκονταν στερεομένες κι κατόρθωσα επιτέλους να τις χαλαρώσω πλησιαζόντας μερικά εκατοστά απο τον στόχο.

Εισέπνευσα βαριά απλώνοντας το χέρι μου για τελευταία φορά κάτω απο το βρώμικο κρεββάτι νιώθοντας επιτέλους στην ζεστή παλάμη μου την παγερή σιδερένια υφή του όπλου.

Ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς τα πίσω όπου οι τρείς άνδρες κείτονταν αναίσθητοι ακόμη βιάστηκα να σπάσω επιτέλους και τα σωματικά δεσμά που με κρατούσαν αιχμάλωτο πυροβολώντας απευθείας τους κρίκους της αλυσίδας αδιαφορώντας εάν θα πληγωθώ μου αρκούσε να αισθανθώ ξανά ελέυθερος.

Έπειτα απο τρείς άκαρπες προσπάθειες την τέταρτη φορά οι κρίκοι έσπασαν με τελικά έναν φρικτό απόηχο συνοδευόμενες απο δυνατές ιαχές της ελευθερίας που είχαν σημάνει πανηγυρικά στην καρδιά μου.

Σηκώθηκα ξανά όρθιος τρεκλίζοντας ελαφρώς απο την αδυναμία άνοιξα την βαριά πόρτα της φυλακής μου και βάλθηκα να βαδίζω σκυφτός ανάμεσα στους σκοτεινούς διαδρόμους.

Γνώριζα απο πρώτο χέρι πως παραμόνευαν σε κάθε γωνία του κτιρίου οπλισμένοι άνδρες της οργάνωσης οι οποίοι ανα πάσα στιγμή μπορούσαν να αδειάσουν τις άψυχες σφαίρες τους στο κορμί μου.

Προχωρούσα στα τυφλά αναζητώντας την έξοδο απεγνωσμένα βαδίζοντας ανάμεσα σε δίαφορα σκοτεινά αδιέξοδα περάσματα που δεν οδηγούσαν πουθενά σκοντάφτοντας κάθε τόσο σε διάφορα αντικείμενα.

Κατέληξα να κάνω κύκλους ξανά γύρω απο το ίδιο σημείο με την ανάσα μου να καίει στα στήθια κι συνάμα την μανία να ξεφύγω να με καταβροχθίζει ψυχικά όμοια με κραυγή απελπισίας .

Έπειτα απο αρκετή άκαρπη περιπλάνηση σε διάφορους χώρους και κλειδωμένα κελιά αντίκρισα μπροστά μου ένα μικρό τετράγωνο φεγγίτη που οδηγούσε σε μια μικρή αυλή σαν ξέφωτο στο πίσω μέρος του τεράστιου κτιρίου .

Βάλθηκα ευθύς να αφαιρέσω το σιδερένιο πλέγμα με την ελπίδα να χωρούσα να περάσω απο το στενό πέρασμα με ευκολία χωρίς να χρειαστεί να κινήσω τις υποψίες τους .

Μερικά λεπτά αργότερα έπειτα απο μια εξαντλητική προσπάθεια κατόρθωσα να το αφαιρέσω το σιδερένιο καπάκι δίχως να μου μένει άλλη επιλογή με μια κλωτσιά κι ευθύς πέρασα το πόδι μου απο μέσα έρποντας σαν στρατιώτης σε πόλεμο στο χωμάτινο έδαφος.

Αισθάνθηκα τα κόκκαλα μου σχεδόν να θρυμματίζονται καθώς στρίμωχνα το σώμα μηχανικά ανάμεσα στο στενό πλαίσιο μα κατόρθωσα τελικά να περάσω με επιτυχία στην αντίπερα όχθη αντικρίζοντας έπειτα απο μήνες απομόνωσης και φρικτών βασανιστηριών τον λαμπερό θερμό ήλιο.

Το μικρό ξέφωτο όπου βρισκόμουν ήταν πλαισιωμένο ολόγυρα απο πυκνά φυτά και δέντρα ανθισμένα που ίσως απέκρυπταν την πολύτιμη πύλη της που βάλθηκα να αναζητώ χωρίς να σταθώ ούτε στιγμή να ξαποστάσω.

Χώθηκα ανάμεσα στις φυλλωσιές τους ανυπόμονος να αδραξω την ζωή απο τα κέρατα όπως άρμοζε σε έναν νεαρό άνδρα της ηλικίας μου που θα πολεμούσε σκληρά για να κατακτήσει όσα ονειρεύτηκε κι στην δική μου περίπτωση μου στέρησαν με την βία.

Ο ανεξέλεγκτος θυμός για τα όσα άσχημα ήρθα αντιμέτωπος τον τελευταίο καιρό με ενδυνάμωνε εσωτερικά φουντώνοντας σαν δυνατός ευνοικός αγέρας την φλόγα και το πείσμα που απο παιδί έκρυβα στην ψυχή σε κρίσιμες στιγμές σαν αυτή που βίωνα με είχε κρατήσει ζωντανό.

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να αποδράσω κι απο αυτό το άθλιο κολαστήριο που με είχαν κλειδώσει παρά την θέληση μου κι αυτό θα έπραττα με κάθε κόστος επέμεινα να υπενθυμίζω στον εαυτό μου.

《Πιάστε τον δεν πρέπει να ξεφύγει..!》άκουσα ξάφνου ξοπίσω τις αγριωπές κραυγές των ανδρών της οργάνωσης που χτένιζαν κατόπιν εντολών τους ορόφους ένα ένα για να με βρούν.

Πλέον να φυτέψουν μια κρύα σφαίρα στην καρδιά μου αποτελούσε μονόδρομο εφόσον ήδη γνώριζα πάρα πολλά σκοτεινά μυστικά τους που σαν έβγαζα στην επιφάνεια πολλές καριέρες θα γκρεμίζονταν ως πύργος απο τραπουλόχαρτα.

Τότε ήταν το λεπτό όπου τα πόδια απέκτησαν φτερά διαισθανόμενα τον κίνδυνο που ελώχευε στις σκιές πίσω απο τα δυνατά ποδοβολητά όπου έφθαναν ασταμάτητα στα αυτιά μου απο κάθε κατεύθυνση.

"Αν δεν βιαστώ να ανακαλύψω την έξοδο απο αυτό τον λαβύρινθο θα καταλήξω σύντομα νεκρός..!" Αναλογιζόμουν ξέπνοος τρέχοντας μακριά στον τεράστιο περιφραγμένο κήπο δίχως σταθερή κατεύθυνση με μοναδικό γνώμονα και πυξίδα την άσβεστη δίψα της ψυχής για ελευθερία.

Αφού είχα διανύσει αρκετά χιλιόμετρα ανάμεσα σε πυκνές φυλλωσιές και διαφόρων ειδών φυτά που δημιουργούσαν ένα τεχνητό δάσος όμοιο με μυθικό λαβύρινθο κατόρθωσα να ανακαλύψω μια σφραγισμένη σιδερένια πύλη .

Ένα πέτρινο μακρύ μονοπάτι που έπρεπε ακόμη να διανύσω για να φθάσω επιτέλους ενώπιον της τερματίζοντας αυτομάτως την παράνομη αιχμαλωσία μου .

Κοίταξα ολόγυρα αναζητώντας κάποια ανθρώπινη παρουσία τριγύρω μα δεν υπήρχε κανείς για καλή μου τύχη αλλα επειδή δεν πίστεψα ποτέ στην δύναμη της μάλλον κρύβονταν καθώς επικρατούσε μια παράξενη σιωπή σχεδόν νεκρική.

Εκμεταλλεύτηκα στο έπακρο την ευκαιρία και με ένα σάλτο βρέθηκα να βαδίζω στο τελειωτικό μονοπάτι της εξόδου με καρδιά να καλπάζει στα στήθια απο προσμονή.

Ξάφνου ένας πυροβολισμός έσπασε στα δύο την σιγή κι παράλληλα το ίδιο λεπτό ένας οξύς πόνος στα πλευρά σαν κάψιμο απο σπίρτο αναμμένο κλόνισε την προσπάθεια μου.

《Γρήγορα είναι τραυματισμένος πιάστε τον !》έσκουζαν ο ένας στον άλλο τρέχοντας προς το μέρος μου θυμωμένοι με μάτια που έσταζαν αίμα.

Δεν επρόκειτο να τους αφήσω να με εγκλωβίσουν ξανά κι ας είχα δεχθεί μόλις την πρώτη σφαίρα όπως αρχικά είχα προβλέψει δεν θα το έβαζα κάτω .

Συνέχισα πεσμένος στο έδαφος να σέρνομαι εως την έξοδο με το σώμα να αιμοραγγεί στην δεξιά πλευρά αφήνοντας ξοπίσω στο υγρό γρασίδι μικρά κόκκινα σημάδια .

Έσπρωξα την ξεκλείδωτη πόρτα με δύναμη προτού οι άνδρες που απείχαν ήδη μερικά μέτρα απο εμένα προλάβουν να με σηκώσουν μεταφέροντας ξανά το σώμα μου σε εκείνο το άθλιο βρωμερό κελί όπου τελικά θα ξεψυχούσα νικημένος.

Η θύρα έπειτα απο μερικές προσπάθειες υποτάχθηκε εκ νέου στο θέλημα μου και άνοιξε με ένα βαρύ τρίξιμο μπροστά μου κατορθώνοντας παρά τον αφόρητο να συρθώ έως έξω αδιαφορώντας για τις συνέπειες.

Αυτό κι έπραξα ξεχνώντας τον αφόρητο πόνο που τρυπούσε τα πλευρά επηρεάζοντας παράλληλα και τους πνέυμονες οι οποίοι σχεδόν υπολειτουργούσαν έπειτα απο την σφαίρα που σφηνώθηκε σε ζωτικό σημείο.

Ζαλιζόμουν κι ο πόνος τράνταζε το κορμί όμως η ψυχή αντιστεκόταν σθεναρά στην επανάσταση του φθαρτού υλικού σώματος εμμένοντας στην απόφαση μου έως τέλους.

Στάθηκα όρθιος παρά την αιμορραγία κι την θολούρα που με διακατείχε βάλθηκα να τρέχω αλαφιασμένος ανάμεσα στα διερχόμενα οχήματα που περνούσαν ξυστά απο το σώμα μου στον κεντρικό δρόμο όπου τελικά κατέληξα ανακουφισμένος .

Στα μισά της διαδρομής τα γόνατα λύγισαν σταματώντας αυτομάτως την κυκλοφορία η καρδιά έπαψε κι αυτή με την σειρά της να πάλλεται και τα μάτια μου θόλωσαν ολοσχερώς ομοιάζοντας με χαλασμένη παλιά τηλεόραση που κάνει χιόνια κι έπειτα ο κόσμος μου βυθίστηκε σε ενα ατέρμονο σκοτάδι.

Ξύπνησα ξαπλωμένος σε ένα κρύο άψυχο ψυχρό δωμάτιο νοσοκομείου με έναν ορό καρφωμένο στο χέρι κι φρικτούς πόνους σαν τσιμπήματα απο χιλιάδες πυρωμένες βελόνες σε ολόκληρο το σώμα.

Δύο άνδρες ντυμένοι στα λευκά με πλησιάζαν βλοσσυροί συζητώντας μεταξύ τους για την κατάσταση μου λες και ήμουν ακόμη απών .

《Έχει υποστεί ολοκληρωτική βλάβη θα χρειαστούμε οπωσδήποτε μόσχευμα..το όργανο πρέπει να αφαιρεθεί άμεσα..》

《Είναι μηδαμινές οι πιθανότητες να βρούμε συμβατό δότη και μάλιστα τόσο γρήγορα..》σχολίαζε διαβάζοντας προσεκτικά τις δυσοίωνες εξετάσεις μου.

《Με..συγχωρείτε..μπορώ να μάθω τι μου συμβαίνει αντί να μαντέυω απο τα συμφραζόμενα..;》ρώτησα ανοιχτά διαπιστώνοντας ήδη μετα λύπης μου πως η κατάσταση μου ήταν πολύ σοβαρή.

Ο γιατρός με παρατήρησε με οίκτο το συναίσθημα που σιχαινόμουν περισσότερο απο όλα τα αισθήματα που γεννιούνται στις ψυχές των ανθρώπων.
《Υπομονή γιέ μου το ένα νεφρό σου έχει υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη βλέπεις εκεί καρφώθηκε η σφαίρα..θα πρέπει να αφαιρεθεί άμεσα..!》ανακοίνωσε ψυχρά σημαίνοντας επίσημα την έναρξη του εφιάλτη μου.

《Δεν λέτε αλήθεια..θα γίνω καλά είμαι ελέυθερος πιά δεν γίνεται να πεθάνω τώρα..!》παραμιλούσα ιδρωμένος έως τι κόκκαλο στριφογυρίζοντας στο στρώμα μπερδεμένος ανάμεσα στα λευκά σεντόνια που φάνταζαν αόρατα δεσμά γύρω απ το κορμί μου.

Άνοιξα μονομιάς τα μάτια μου φοβισμένος ακουμπώντας ασυναίσθητα το σημείο όπου είχε σφηνωθεί πριν χρόνια η σφαίρα ξυπνώντας μνήμες οδυνηρές απ το μακρινό παρελθόν μου προτού αντικρίσω απέναντι μου την πανέμορφη γυναίκα μου .

Τα μάτια μου κόλλησαν σαν μαγνήτες στο κορμί της που διαγράφονταν ξεκάθαρα κάτω απο το προκλητικό φόρεμα που δεν είχα μπεί στον πειρασμό να αφαιρέσω το προηγούμενο βράδυ επάνω στην έξαψη που με διακατείχε.

Το κάτω μέρος του κορμού μου αντέδρασε αστραπιαία στην ζωντανή πρόκληση που μόλις μερικά μέτρα μας χώριζαν απι άλλο ένα μαγευτικό ταξίδι στις αισθήσεις.

Όσα χρόνια κι αν περνούσαν ο πόθος μου για αυτή την γυναίκα παρέμενε άσβεστος και μάλιστα κλιμακώνονταν κάθε φορά περισσότερο ιδιαίτερα όσο μου έφραζε τις εισόδους στο άβατο του.

《Καλημέρα μωρό μου..ελπίζω να μην σε αναστάτωσα με τον άτσαλο ύπνο μου..》σχολίασα ξέγνοιαστος χαράσοντας ένα πλατύ χαμόγελο ευτυχίας στο πρόσωπο , σβήνοντας αυτομάτως απ το νού για ακόμη μια φορά τα δεινά περιστατικά που συνέχιζαν να με στοιχειώνουν χρόνια τώρα.

《Εφιάλτη έβλεπες ; η μήπως αρχίζεις τώρα να τον βιώνεις ..; 》ψέλλισε αινιγματικά με ύφος επιθετικό βηματίζοντας αναστατωμένη πέρα δώθε φανερά αναστατωμένη.

《Αγάπη μου τι συμβαίνει..;》απαίτησα να μάθω ευγενικά πλάθοντας παράλληλα χίλια δύο ζοφερά σενάρια στα βάθη του ανταριασμένου νού μου με πρωταγωνιστές τα παιδιά μας.

《Αναρωτιέσαι τι συμβαίνει ε ; Προσπαθείς περίτεχνα να με πείσεις πως δεν έχεις ιδέα για το δράμα που περνάω εδώ και δύο εβδομάδες απο την ημέρα που άρπαξαν το παιδί..!》ξέσπασε εναντίον μου με απίστευτη ορμή δίχως να μου εξηγεί την αιτία.

《Ήσυχασε αρχικά κι σταμάτα να είσαι τόσο επιθετική απο το πουθενά ! Πραγματικά καταλαβαίνω πόσο πολύ πονάς όμως θα την βρούμε την μικρή γλυκιά μου..θα κινήσω γή και ουρανό αν χρειαστεί στο υπόσχομαι..!》πάσχισα να την καθησυχάσω πλησιάζοντας αργά κοντά της με μοναδική επιθυμία να αισθανθώ το σώμα της ανάμεσα στα χέρια μου προστατευμένο.

Όμως η κίνηση μου δεν έλαβε θετική ανταπόκριση καθώς στην προσπάθεια μου να την αγκαλιάσω αποτραβήχτηκε βιαστηκά λες και σκόπευα να την βλάψω.

Τα χέρια μου κατέληξαν ξαφνικά στο κενό καθώς τα δικά της άσπλαχνα με έσπρωχναν μακριά με εμφανή αποστροφή .

《Μην με ακουμπάς ! Μην τολμήσεις να απλώσεις τα αιματοβαμμένα χέρια σου στην σάρκα μου ξανά ! Ψέυτη υποκριτή ! Θέλω το παιδί μου πίσω μ ακούς !》ούρλιαζε βυθισμένη σε κανονικό παραλλήρημα που άρχισε να με ανησυχεί όσο περνούσε η ώρα .

Μα τι μπορεί να συνέβει που την έχει αναστατώσει σε τέτοιο βαθμό που να φέρεται παντελώς παράλογα αγγίζοντας τα όρια της παράνοιας σταδιακά ;
Αναρωτιόμουν τρομαγμένος καταλήγοντας στο προφανές συμπέρασμα πως οι απαγωγείς είχαν μόλις επικοινωνήσει μαζί της .

Αιχμαλώτισα τα χέρια της ανάμεσα στα δικά μου με μια κίνηση αγνοώντας τις γοερές διαμαρτυρίες της και ευθύς κόλλησα το σώμα της στον γκρί τοίχο πίσω μας με σκοπό να την συγκρατήσω πάση θυσία προτού προβεί σε καμία τρέλα που αργότερα θα μετάνιωνε αγνοώντας προς στιγμήν πόσο πολύ την ποθούσα.

《Μαρίνα σύνελθε κορίτσι μου τι σε έπιασε πρωί πρωί.. ; Πρόσεχε τι κατηγορίες ξεστομίζεις επιτέλους..!》επεσήμανα αυστηρά καθώς πάλευε να ξεφύγει απο το άγγιγμα μου σθεναρά λες και την μόλυνε .

《Πάρε τα χέρια σου απο πάνω μου και θα μάθεις ευθύς αμέσως ήρθε η ώρα για αλήθειες Μπάλτον..!》 Πρόσταξε πεισματικά αποστρέφοντας ακόμη και το πρόσωπο της απ το δικό μου λες και μέσα σε ένα βράδυ είχαμε ξάφνου γίνει εχθροί.

Απομάκρυνα σαστισμένος τα χέρια μου αναμένοντας μια πειστική εξήγηση για την αλλόκοτη συμπεριφορά που ανεχόμουν δίχως να έχω ιδέα περι τίνος πρόκειται .

Άρπαξε απο το ξέστρωτο κρεββάτι απότομα το κινητό της ξεκλειδώνοντας με μανία την οθόνη του λες και κρεμόταν ολάκερη η ύπαρξη της απο αυτό.

《Εξακολουθώ να μην κατανοώ ..》μουρμούρισα σταυρώνοντας τα χέρια στο γυμνό στέρνο μου με τα μάτια συνεχώς στηλωμένα επάνω της εξεταστικά προσπαθώντας να μαντέψω τι σκεφτόταν.

《Μην ανησυχείς γλυκέ μου αμέσως θα καταλάβεις έυχομαι μόνο η αλήθεια να μην σε κομματιάσει όπως εμένα.. !》αναφώνησε εξαγριωμένη με ένα μοχθηρό μειδίαμα να κοσμεί τα ωχρά χείλη της καθώς πατούσε με φόρα ένα κουμπί για να αρχίσει μια αλλόκοτη ηχογράφηση να πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα.

《Πάρτε της το παιδί θέλω να πονέσει όσο εγώ !》ηχούσε μια βροντερή φωνή παρόμοια με την δική μου στην διαπασών απο το ηχείο της συσκευής παγώνοντας το αίμα στις φλέβες επι τόπου.

Κόυνησα πέρα δώθε το κεφάλι μου σοκαρισμένος περνώντας τα χέρια μου μέσα απο τα μαλλιά αναζητώντας μια πειστική λύση στον γρίφο καθώς προφανώς βρισκόμασταν μπλεγμένοι σε ένα χαοτικό γαιτανάκι αλλεπάληλων μυστικών που κατέστρεφαν τον γάμο μας.

《Δεν μπορεί να πίστεψες πως θα ξεστόμιζα ποτέ μια τέτοια εντολή..πες μου πως απλώς σε σόκαρε στην αρχή όμως στο βάθος ξέρεις καλά πως δεν ευθύνομαι ..πες το μου Μαρίνα μην με αφήνεις να φλέγομαι στην κόλαση μου..!》τράυλισα σαστισμένος αρνούμενος να πιστέψω την αμφιβολία και συνάμα τον φόβο που ατένιζα να ελωχέυει στα λατρεμένα μάτια της.

Κουνούσε αρνητικά το κεφάλι της βηματίζοντας προς τα πίσω πασχίζοντας να βάλει όσο μεγαλύτερη απόσταση γινόταν μεταξύ μας λες και ήμουν ξαφνικά κανένας στυγνός εγκληματίας.

《Πως μπόρεσες ; Πές μου πώς ; Τι είδους κτήνος έκλεινα τόσο καιρό στην αγκαλιά μου ; Με τι είδους άνδρα κοιμόμουν πλάι πλάι τόσα χρόνια ; Ποιός είσαι Κρίστιαν κάποιος αιμοδιψής δολοφόνος η μήπως ο μυστηριώδης αρχηγός της οργάνωσης..;》μουρμούρισε με δάκρυα να ρέουν άφθονα απο τους οφθαλμούς της .

《Δεν είναι δυνατόν να μην αναγνωρίζεις έπειτα απο τώρα τόσα χρόνια έγγαμου βίου τι είδους άνδρας είμαι. Δεν γίνεται να τους πιστεύεις..! Προσπαθούν να θολώσουν την κρίση σου δεν το καταλαβαίνεις ; Θέλουν μονάχα να μας διαλύσουν παντελώς..!》φώναζα σε μια απέλπιδα προσπάθεια να με ακούσει να αφουγκραστεί την φωνή της καρδιάς μου που αντηχούσε την αλήθεια μου μα η δική της καρδιά και ώτα είχαν παραδοθεί στο ψέυδος.

《Απόδειξε μου πως δεν έχεις ουδεμία σχέση με την συγκεκριμένη οργάνωση τότε ! Διότι το αλάνθαστο ένστικτο μου με προειδοποιεί για το αντίθετο..! Η φωνή σου δεν ακουγόταν ολοκάθαρα στην ηχογράφηση η μήπως σκοπέυεις να με βγάλεις τρελή ..;》

《Μαρίνα σε παρακαλώ..απο που γνωρίζεις εσύ για την οργάνωση δεν καταλαβαίνω..εκείνοι έχουν αρπάξει το παιδί ;》ρωτούσα σαστισμένος παλέυοντας να ενώσω τα κομμάτια της μυστηριώδους απαγωγής αν και ήδη είχα κατανοήσει.

《Μάταια προσποιήσε τον ανήξερο οι ίδιοι οι συνεργάτες σου σε πρόδοσαν γι αυτό μίλα επιτέλους αποτελούσες μέλος της εγκληματικής οργάνωσης D.R Κρίστιαν ; Μίλα προτού αλιέυσω την απάντηση σου με διόλου πολιτισμένους τρόπους..》γρύλισε απειλητικά με μια σατανική χαιρέκακη έκφραση ζωγραφισμένη ολόγυρα στο άλλοτε στοργικό πρόσωπο της καθώς ο θυμός κινούσε πλέον τα νήματα της ψυχής της.

"Θεε μου πως να της εξηγήσω την θλιβερή μου ιστορία δίχως να με μισήσει ολοσχερώς ; Άραγε θα κατανοήσει τα φρικτά βάνασα που αντιμετώπισα κι ακόμη πολεμώ να ξεπεράσω ..;" αναρωτιόμουν βηματίζοντας σαν θηρίο στο κλουβί αμίλητος και σκυθρωπός ένιωπιον της.

Το βλέμμα της κατέγραφε σαν ζωντανή κάμερα κάθε κίνηση των μυών μου εξονυχιστικά ξεχειλίζοντας απόγνωση μα κυρίως μίσος ένα συναίσθημα που έκαιγε τα στήθια κι συνάμα πλήγωνε θανάσιμα την καρδιά.

Δεν θα κρυβόμουν σαν δειλός στράφηκα προς το μέρος της παλικαρίσια όπως άρμοζε σε έναν άνδρα έτοιμος να εκτόξευσω την αλήθεια που σαν δηλητήριο θα διέλυε στο λεπτό κάθε δεσμό που μας ένωνε αμετάκλητα.

《Δεν έχει νόημα να αρνηθώ κάποτε ανήκα στην συγκεκριμένη οργάνωση και μάλιστα την διοικούσα όμως υπήρχε σοβαρός λόγος. Ο πατέρας μου με εκβίαζε να ηγηθώ με διάφορους τρόπους ήμουν πολύ νέος άβγαλτος δεν είχα ιδέα σε τι είδους ιστό αράχνης είχα εισέλθει..》αποκάλυψα ευθαρσώς την μισή απο την φρικτή μου αλήθεια που ουδέποτε είχα τολμήσει να ανασύρω στην επιφάνεια διαλύοντας μονομιάς την οικογενειακή μας ευημερία.

Παραπάτησε ξεροκαταπίνοντας έχοντας χάσει το χρώμα της.《Μην συνεχίζεις δεν έχω να ακούσω λέξη απο τα χείλη σου πια ! Ποιός ξέρει τι είδους εγκλήματα έχεις διαπράξει είτε ως ηθικός αυτουργός είτε με τα ίδια σου τα χέρια ..! Ποιός είσαι τέλος πάντων ένας ξένος που τόσα χρόνια με κορόιδευες κάθε λέξη που ξεστόμιζες ψέμα ήταν κι αυτή έτσι ; ..Ω θέε μου..τι έκανες Κρίστιαν δεν το πιστεύω..! 》 αναφώνησε σοκαρισμένη καθώς γονάτιζε πλάι στο κρεββάτι κρύβοντας το πρόσωπο της ανάμεσα στις παλάμες της κρύβοντας τα δάκρυα.

Δεν άντεχα να την αντικρίζω να συντρίβεται γι αυτό τόσα χρόνια σιωπούσα φοβόμουν μήπως μαθευτεί το μυστικό για το παρελθόν μου και με σιχαθεί μα δυστυχώς την συγκεκριμένη παράμετρο δεν την είχα προβλέψει .

Την προσέγγισα με στοργή κι ας ήξερα πως θα με απωθήσει με τον χείριστο πλέον τρόπο θα μπορούσα να το υποστώ ίσως για λίγο ακόμη για χάρη της .

Γονάτισα κοντά της απομακρύνοντας τα υγρά χέρια της απο το πρόσωπο εξίσου βουρκωμένος με τον πόνο που αντίκριζα στα βάθυ των ματιών της να μου σκίζει την καρδιά.

《Μην βιάζεσαι να με κρίνεις τόσο άδικα χωρίς να ξέρεις δεν έχεις ιδέα τι έχω βιώσει στο παρελθόν με τι είδους εφιάλτες ήρθα αντιμέτωπος και τελικά κατόρθωσα να επιζήσω μισός δίχως καρδιά ψυχή αίσθηση..!》προσπάθησα για ακόμη μια φορά να της εξιστόρησω τα δεινά των νεανικών μου χρόνων μα δεν ήταν σε θέση να ακούσει.

《Ψέματα λες ! Παραμένεις αρχηγός αυτής της δολοφονικής οργάνωσης που έχει ρημάξει την ζωή μου εδώ κι χρόνια ! Γι αυτό εξαφανιζόσουν βράδια ολόκληρα με πρόφαση πως εργάζεσαι. Γνώριζες πολύ καλά πως να με βγάλεις απο την μέση όταν με βαρέθηκες δίχως να χάσεις την επιμέλεια των παιδιών.
Θέε μου είχες ήδη βρεί την επόμενη ερωμένη όσο εγώ έγκυος πάλευα σε ένα σκοτεινό κελί να ξεφύγω..! Εσύ μου τα προκάλεσες όλα αυτά !》όυρλιαζε ακουμπώντας το στήθος της στο σημείο της καρδιάς που ράγιζε .

Τα έχασα οι κατηγορίες φάνταζαν τόσο πολλές για να προσπαθήσω να τις αντικρούσω και η ίδια τόσο σίγουρη για όσα πίστευε που δεν μου άφηνε περιθώρια.
《Όχι τι είναι αυτά που ξεστομίζεις ..κάνεις λάθος Μαρίνα δεν είμαι δα κανένας κακοποιός πως μπορείς να σκέφτεσαι τόσο άσχημα για εμένα ; Τόλμησες να φανταστείς πως θα τολμούσα ποτέ να σε βλάψω θεέ μου !》

《Έχεις το θράσος ακόμη να με διαψέυδεις παρά τα αδιάσειστα στοιχεία που έχω στα χέρια μου..; Έχεις ιδέα τι κακό προξένησες αν όχι σε εμένα την ίδια σε αυτό το αθώο πλασματάκι ; Έδωσες εντολή άθλιε να απαγάγουν το ίδιο σου το αίμα την κόρη σου ! Είσαι ίδιο τέρας με τον Ροδόλφο ούτε λίγο δεν διαφέρεις απ εκείνον..!》ούρλιαξε σε μια κρίση κατάμουτρα την αλήθεια που τόσο καιρό μου απέκρυπτε σκόπιμα .

"Κόρη μου ; Μα εκείνη δεν αρνιόταν πως είναι παιδί μου ; Πως τολμάει να με συγκρίνει με τον κρετίνο τον πατέρα μου ;" αναλογιζόμουν με παγωμένη λογική και αισθήματα αφού οι εξελίξεις με είχαν κλειδώσει σε ένα σκοτεινό παγωμένο κελί.

Το μυαλό μου για μερικά λεπτά έριξε μαύρο οι αισθήσεις χάθηκαν τα άκρα μούδιασαν και σχεδόν παρέλυσαν η ανάσα κόπηκε φάνταζα ήδη ενώπιον της ένας ζωντανός νεκρός .

《Τι είπες είναι κόρη μου πώς δεν καταλαβαίνω ; Γιατί δεν μου αποκάλυψες εξαρχής πως η Κριστίνα ήταν παιδί μου ; Τι περίμενες λοιπόν να φθάσουμε στην έσχατη εξαθλίωση για να το ξεστομίσεις ; Αλλα όχι ξέρω καλά την απόκριση μου την έδωσες πριν χρόνια στο νησί όταν γεννήθηκε !》

《Γι αυτό αποφάσισες να την απαγάγεις ; Σε πόνεσε σαδιστή που ξέφυγα απο τα νύχια σου συνεχίζοντας την μοναχική ζωή μου μαζί της..; Ήθελες να με εκδικηθείς να ξεσπάσεις όλο το μένος σου επάνω μου αλήθεια δεν λέω..;》

《Πάψε δεν ξέρεις τι λές δεν έδωσα ποτέ τέτοια εντολή ξέρεις πόσο αγαπάω τα παιδιά μας δεν θα τολμούσα να κάνω ποτέ κακό στην Κριστίνα..!》ψέλλισα βουρκωμένος βαδίζοντας βιαστικά έως την κοντινότερη μπαλκονόπορτα πασχίζοντας να αναπνέυσω φυσιολογικά.

《Δεν σε πιστεύω πια..! Όλα τελείωσαν ανάμεσα μας απο σήμερα είσαι εχθρός μου..! Θέλω αμέσως να μου φέρεις πίσω το παιδί τ ακούς..εσύ ξέρεις που την έχουν φέρτην !》συνέχιζε ασταμάτητα να ξεφωνίζει τρελαμένη δίχως να μου αφήνει περιθώρια μήτε σκέψης συνάμα και αντίδρασης.

Η υπομονή μου άγγιξε τα όρια της πλέον αφού έως και τα μηνύγγια μου σφυροκοπούσαν επιζητώντας άμεσα την θριαμβευτική δικαίωση που οι απανωτές αποκαλύψεις είχαν καλύψει.

Στράφηκα θυμωμένος με δύο δρασκελιές προς το μέρος της ξανά γραπώνοντας τα δύο της μπράτσα σφικτά ανάμεσα στα δικά μου ακινητοποιώντας το τρεμάμενο σώμα της ύπο την δύναμη μου δίνοντας ώθηση προς το κρεββάτι εμπρός μου.

《Τι περνάει απο το μυαλό σου να μου κάνεις Μπάλτον πλέον σε έχω ικανό για όλα..!》ψιθύρισε φοβισμένη λες και με συναντούσε για πρώτη φορά και ίσως μου άρεσε στο βάθος ίσως αποτελούσε την ευκαιρία να την σαγηνέυσω ξανά απ την αρχή αναγεννώντας απ την αρχή την αγάπη μας.

《Ότι σκοπέυω να πράξω θα σου αρέσει μωρό μου πίστεψε με ..》πρόφερα βραχνά επιζητώντας να φιμώσω άμεσα το στόμα με τα φιλιά μου ώστε να πάψει να μπήγει πυρωμένα σίδερα στην καρδιά ανεξέλεγκτα.

Την ξάπλωσα στο στρώμα φυλακίζοντας το σώμα της κάτω απο το βαρύ δικό μου με δύο κινήσεις νιώθοντας τόσο ερεθισμένος όσο ποτέ άλλοτε παρά τον θυμό που σαν την πλησίαζα εξατμιζόταν σαν το νερό στην ζέστη.

《Τι είδους σαγήνη εξασκείς επάνω μου Μαρίνα γιατί δεν μπορώ ακόμη και έπειτα απο τόσα αδυσώπητα λόγια και προσβολές να σου θυμώσω..; 》μουρμούριζα τρίβοντας τα χείλη μου στα δικά της κτητικά κι ας μάχονταν να με αποτινάξει απο επάνω της.

《Ναι πείσε με ξαφνικά πως με αγαπάς ! Αν όντως έτρεφες αισθήματα για εμένα δεν θα ξεστόμιζες σε καμία περίπτωση την αναθεματισμένη εντολή στους άνδρες σου..!》

《Σου εξήγησα πως δεν το έπραξα ποτέ ..! Μπορείς να με κατηγορήσεις για χιλιάδες πράγματα αλλα δεν σου επιτρέπω να πιστεύεις πως θα έκανα ποτέ κακό στο παιδί μου..!》πρόφερα ενώ παράλληλα χανόμουν απο επιθυμία να την κάνω δική μου τούτη την στιγμή σβήνοντας με τα χάδια μου την βλεδυρή εικόνα που είχε πλάσει στο νού της για εμένα να αρχίσουν όλα απο την αρχή.

《Να σου θυμίσω πως μέχρι χθές θεωρούσες πως σε απάτησα και σου φέρθηκα φθηνά ..δεν ήσουν σίγουρος για την πατρότητα του παιδιού..! Φύγε απο πάνω μου Κρίστιαν αρκετά..》επέμενε να με απωθεί πληγώνοντας ανεπανόρθωτα την ψυχή με άλλο ένα βέλος που εκτόξευε .

《Μην με διώχνεις μωρό μου άσε με να σου εξηγήσω σε χρειάζομαι στην ζωή μου χωρίς εσένα ..》

《Χωρίς εμένα ..ζούσες δέκα ολόκληρα χρόνια ανενόχλητος με διάφορες τσούλες να παρελάυνουν στο κρεββάτι σου..! Μείνε μακριά απο εμένα και τα παιδιά μου ειδάλλως θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια..!》με διέκοψε προφέροντας μερικές κούφιες απειλές θεωρόντας πως με τρομοκρατούσε.

Τα χείλη μου σφράγισαν τα δικά της ξανά έχοντας χάσει κάθε φραγμό στις πράξεις μου αφήνοντας τα ζωώδη ένστικτα μου να κυριαρχήσουν πασχίζοντας να την εξευμενίσω.

Τα νύχια της μπήγονταν στις παλάμες μου τα πόδια της μάχονταν εγκλωβισμένα ανάμεσα στα δικά μου που κρατούσαν αντίσταση για να μην μου ξεφύγει .

Η γλώσσα της πολεμούσε την δική μου δίχως να αφήνεται όπως άλλοτε στο γλυκό παραδεισένιο ταξίδι του έρωτα που πάλευα να της υπενθυμίσω πόσο όμορφο ήταν κάποτε .

《Με θέλεις κι εσύ μάταια μάχεσαι να ξεφύγεις..》πρόφερα βραχνά πιέζοντας το σώμα μου στο δικό της πιο ερωτικά απο ποτέ ξεχνώντας στο λεπτό τις ατελείωτες προσβολές.

《Μόνο που ποθώ πλέον έναν παντελώς άγνωστο άνδρα ..!》αποκρίθηκε με ειλικρινεία ξέπνοη πνίγοντας έναν αναστεναγμό την τελευταία στιγμή την ώρα που η γλώσσα μου γευόταν την ευαίσθητη επιδερμίδα του λαιμού της.

Χαμογέλασα πονηρά γνωρίζοντας απο πρώτο χέρι πως να την αποπλανώ ακόμη κι ως άγνωστος πλέον με απόλυτη ευτυχία κι ας μην το γνώριζε η ίδια ακόμη.

《Που ξέρεις μπορεί και σαν άγνωστος να σε σαγηνέυσω με την ίδια ένταση μην το αποκλείεις μωρό μου..》
Δάγκωσα τα χείλη μου ξαναμμένος ατενίζοντας τα αναμμένα κάρβουνα που είχαν αντικαταστήσει τις κόρες των ματιών της κι παράλληλα τα μισάνοιχτα χείλη της που εκλιπαρούσαν να τα λεηλατήσω .

《Ποτέ πια ! Μην έχεις αυταπάτες ..!》

《Χα ..μάλλον εσύ κοροϊδεύεις τον εαυτό σου πριγκίπισσα ..η ζωή μου απέκτησε ξανά νόημα απο την στιγμή που μου ανακοίνωσες πως η μικρή είναι δικό μου παιδί μου δεν σκοπέυω να καταθέσω τα όπλα τόσο εύκολα ..》ψιθύρισα βουρκωμένος κρύβοντας το πρόσωπο μου στις παρυφές του λαιμού της αναζητώντας την χαμένη μου ασφάλεια .

Το σώμα της τραντάχτηκε κάτω απο το δικό μου καθώς ξέσπασε σε δυνατά γέλια απο το πουθενά σαν να διακωμωδούσε πλέον κάθετι που έλεγα.

《Έλα τώρα κόψε το θέατρο επιτέλους Μπάλτον αρκετά έπαιξες πλέον η αληθινή ταυτότητα σου αποκαλύφθηκε δεν χρειάζεται να κρύβεσαι άλλο. Η απόκριση στο ερώτημα αν θα τολμούσες να βλάψεις το ίδιο το παιδί σου για να με τιμωρήσεις είναι απλή όπως άρπαξες κάποτε στο νησί δίχως οίκτο την νεογέννητη Άρτεμις όσο εγώ σπάραζα μπροστά σου με την ίδια ευκολία το ίδιο έπραξες μην παριστάνεις τον αθώο ! Αλλα τώρα δεν υφίσταται πλέον ουδεμία συγχώρεση..》

《Θυμάσαι ακόμη τα παλιά ; Πόσο πρέπει να με μισείς τελικά Μαρίνα θεωρούσα πως είχες διαγράψει πια τα λάθη μου πως με την απέραντη αγάπη μου τα έσβησα ένα ένα..》ψέλλισα τραβώντας σταδιακά το κορμί απ το δικό της νιώθοντας παγωνιά να κυκλώνει την ψυχή .

Ένας παγερός άνεμος πλημμύρισε αστραπιαία το δωμάτιο ομοιάζοντας στις ψυχές όπου πυκνό χιόνι άρχισε να πέφτει σε λεπτές νιφάδες μίσους που σταδιακά έδιωχναν την θέρμη της αγάπης μακριά.

Ανακάθισα σιωπηλός στην άκρη του κρεβατιού τυλίγοντας το κεφάλι μου ανάμεσα στα δύο μου χέρια καλύπτοντας συνάμα και τα αυτιά μου για να μην ακούσω τον απόηχο μιας αγάπης που έσπασε σε θρύψαλα πια.

Ένιωσα το σώμα της πλάι μου σαν ένα παγωμένο άψυχο αντικείμενο καθώς η γνώριμη φλόγα της αγάπης που έτρεφε για εμένα είχε πλέον μετατραπεί σε στάχτη που άχνιζε λίγο προτού σβήσει.

《Θέλω πίσω το παιδί ειδάλλως θα στρέψω και τα άλλα δύο παιδιά εναντίον σου..!》με απέιλησε εκ νέου παγερά δίχως ίχνος οδύνης να διαπερνά έστω σαν ρυτίδα το πρόσωπο της μα καλά ήταν δυνατό να μην αισθάνεται τίποτα απολύτως πια για εμένα ;

Να πάρει τα τελευταία λόγια της ήταν η σταγόνα απο το γεμάτο ποτήρι που ξεχέιλιζε εδώ και ώρα κι ας το αγνοούσα πεισματικά παλέυοντας να πείσω για την αθωότητα μου την γυναίκα που κάποτε με εμπιστευόταν τυφλά.

Σηκώθηκα επιτέλους όρθιος αντιμετωπίζοντας επιτέλους οργισμένος την αλήθεια κατάματα η γυναίκα αυτή δεν με αγαπούσε πια .
《Τα παιδιά μας θα τα αφήσεις έξω απο όλα αυτά άκουσες ; Δεν θέλεις να με κάνεις εχθρό ! Αρκετά !》ούρλιαξα εξοργισμένος αποχωρόντας απο το δωμάτιο προτού πεθάνω απο ασφυξία.

Ανοίγοντας όμως την θύρα με τρεμάμενα χέρια αντίκρισα εμπρός μου όπως ακριβώς περίμενα την Άρτεμις αγουροξυπνημένη να με παρατηρεί με ένα γιατί χαραγμένο στο πρόσωπο της που την δεδομένη στιγμή σκόρπισε τα κομμάτια μου ολόγυρα.

《Άκουσα τις φωνές σας πάλι καυγαδίζετε εως πότε θα αλληλοκατηγορείτε ο ένας τον άλλο σαν εχθροί ; Λύστε τις διαφορές σας και ενωθείτε εαν ακόμη αγαπάτε ο ένας τον άλλο..!》ξέσπασε για πρώτη φορά την πλέον δύσκολη στιγμή κι εκείνη.

《Κορίτσι μου γλυκό υπάρχουν διαφορές αγεφύρωτες μεταξύ μας δυστυχώς δεν γίνεται να πιέζουμε τις καταστάσεις..!》

《Τι μου λές μπαμπά παραιτείσαι απο την γυναίκα που λατρεύεις κι εσύ μητέρα γιατί μένεις σιωπηλή μας θέλεις η όχι στην ζωή σου ;》έστρεψε επιτέλους την συσσωρευμένη οργή της προς το μέρος της ζητώντας απαντήσεις που έπρεπε ήδη να έχουν υπωθεί.

Σηκώθηκε όρθια προσεγγίζοντας την κόρη μας με παντελώς διαφορετικό ύφος λες και είχε ανταλλάξει την μάσκα του θυμού με εκείνη της απέραντης στοργής μέσα σε ένα δευτερόλεπτο σαν ηθοποιός.
《Καρδιά μου εννοείτε πως σας θέλω στην ζωή μου για εμένα εσείς τα παιδιά μου είστε το πάν ! 》ψιθύρισε χαιδέυοντας τρυφερά το απορημένο πρόσωπο της .

《Ωραία τότε ξεκαθαρίσαμε το ένα σκέλος της ιστορίας το επόμενο ερώτημα μου αφορά τον μυστηριώδή συνεργάτη σου στο κλάμπ είσαι μαζί του ; Μήπως γι αυτό απωθείς τον πατέρα..; Τι σημαίνει τέλος πάντων ο Κρίστιαν Μπάλτον για εσένα...;》ρώτησε εξαγριωμένη πλέον δίχως να προκαλεί την έκπληξη μου.

Ευθύς έριξε το βλέμμα της στο χλωμό πρόσωπο μου σαν να αναζητούσε απο εμένα την απόκριση που θα έδινε στην ενήλικη πλέον κόρη μας που δεν δύναται να κοροιδέψει σαν μικρό άμαθο παιδάκι .

《Ο Άρης είναι απλώς συνεργάτης μου γλυκιά μου και τίποτα παραπάνω ..! Όσο για τον πατέρα σου θα παραμείνει πάντοτε στην καρδιά μου σαν τον μοναδικό άνδρα που αγάπησα με πάθος σου αρκεί..;》εξομολογήθηκε ευθαρσώς κοιτάζοντας αυτόματα αμήχανα τριγύρω .

《Χρησιμοποίησες παρελθοντικό χρόνο στην σύνταξη της πρότασης σου τώρα λοιπόν δεν τον αγαπάς τι έχετε σκοπό επιτέλους να πράξετε με τις ζωές σας ;》

《Να χωρίσουμε οριστικά ..είναι η καλύτερη λύση γλυκιά μου το παλέψαμε αλλα βλέπεις πέρασαν χρόνια ..》έφτυσε κυριολεκτικά τις λέξεις με πρωτοφανή απάθεια ενώπιον της προκαλώντας την ασυγκράτητη πλέον οργή μου.

《Τι βάλθηκες να κάνεις μου λες ; Προσπαθείς να με εκδικηθείς μέσω των παιδιών ; Το παρατράβηξες Μαρίνα αρκετά ! Δεν λυπάσαι να πληγώνεις το ίδιο σου το παιδί κι έπειτα μιλάς σε εμένα για αγάπη ;》αναφώνησα πλησιάζοντας επικίνδυνα κοντά της έτοιμος να αρπάξω τους ώμους της και να την ταρακουνήσω για ύστατη φορά μήπως επανέλθει έστω κι τώρα στα λογικά της.

《Μην ανησυχείς μπαμπά δεν είμαι μωρό πια για να μην μπορώ να κατανοήσω την απόφαση σας ! Η ανακοίνωση σου μητέρα δεν με εκπλήσει διόλου καθότι περίμενα πως αργά η γρήγορα θα φθάνατε σε αυτό το σημείο. Σας ενημερώνω λοιπόν πως οι μοναδικοί που θα υποφέρετε μακροχρόνια απ την απόφαση αυτή είστε μονάχα εσείς οι δύο..!》ανέλαβε η Άρτεμις τα ηνία της συζήτησης με άψογη ψυχραιμία δίχως ίχνος συναισθηματικής φόρτισης .

Έγνεψα παραδόξως καταφατικά κι ας κλωτσούσε μέσα στο στήθος η καρδιά μου σαν να επιθυμούσε να εξέλθει απο το σώμα και να κραυγάσει πως όλα όσα ζούσαμε

《Δεν το πιστεύω πως τελικά το ξεστομίζω όμως ίσως αν συνεχιστεί αυτός ο γάμος να αποτελέσει χειρότερο μαρτύριο..》πρόφερα με την σειρά μου βυθίζοντας το βουρκωμένο βλέμμα μου στα μάτια της για κοφτά αρπάζοντας βίαια το λευκό πουκάμισο μου απο την ξύλινη κρεμάστρα της ντουλάπας αποχωρόντας συντετριμμένος..