Αγαπημένοι μου ένα νέο κεφάλαιο σας περιμένει να το εξερευνήσετε με δυνατές συγκινήσεις. Αφιερωμένο στον καθένα σας ξεχωριστά με τεράστια αγάπη και απεριόριστη εκτίμηση χωρίς βέβαια να παραλείψω τις αγαπημένες μου @Rose_17  DianaRay1 Dionysia1980 _ioannidouu ElliPam91 fontana1981 Feggari70 elenitsentzou KikiMoutafidou nikollll_19 KontrafouriDimitra dimfil grammenou ❤

Σαν αποχώρησε απο το δωμάτιο όμοιος με καπνό εκτοξέυοντας στο πέρασμα του διάχυτες σπίθες οργής που περικύκλωσαν το σώμα μου ευθύς κατακαίγοντας μονομιάς την ψυχή μου ξέμεινα μονάχη με την φαινομενικά ψύχραιμη κόρη μου να με παρατηρεί παντελώς ανέκφραστη.

Τι είδους σκέψεις να βάδιζαν αγέρωχες στα σκοτεινά δαιδαλώδη μονοπάτια του μυαλού της τούτη την στιγμή ; Άραγε έψαχνε τρόπο να εκφράσει τον αποτροπιασμό της για την αμετάκλητη απόφαση μας ; Τι είδους επιπτώσεις θα είχε στην ψυχούλα της ;

Τα απανωτά ερωτήματα πλημμύριζαν το νού που πλέον ομοίαζε με καράβι που έμπαζε συνεχώς νερά στο λαβωμένο σκαρί του εως ότου θαφτεί αιώνια στον πάτο της θάλασσας .

Χιλιάδες αγωνίες έγνοιες και συνάμα ενοχές ενώνονταν στο εσωτερικό του μυαλού σαν τα παγωμένα νερά που αναβλύζουν απο τα βουνά για να καταλήξουν τελικά σε ενα φουσκωμένο ορμητικό ποτάμι που απειλεί να ξεχειλίσει πλημμυριζοντας τόπους και χωριά έτσι ακριβώς αισθανόμουν.

Η αγωνία για την μικρή μου Κριστίνα με ταλάνιζε σε συνδυασμό με την πικρή γέυση της προδοσίας που έλαβα απο τα χείλη του αν και ακόμη αμφιταλαντευόμουν σχετικά με την εγκυρότητα της ηχογράφησης .

Αν και αρνιόμουν πεισματικά να μάθω περισσότερα για το άγνωστο παρελθόν του άνδρα στον οποίο σκόπευα με μια παγερή υπογραφή να χαρίσω απλόχερα την ελευθέρια στην αυριανή συνάντηση μας στο δικηγορικό γραφείο που θα γράφονταν ο επίλογος.

"Επίλογος..; Πως να τερματίσω μια αγάπη σαν κι αυτή ;
Έναν έρωτα επικό που κάλπαζε κάποτε σαν λευκό άττι πλάι στην φουρτουνιασμένη ακροθαλασσιά της ζωής υπερήφανο και ελέυθερο κουβαλώντας εμάς στις πλάτες του ενωμένους κόντρα σε κάθε κίνδυνο..πως όμως να τον συγχωρήσω..;" αναρωτιόμουν σιωπηλή κι εμφανώς αμήχανη απέναντι της.

Δεν ανεχόμουν άλλο την πνιγηρή σιωπή που τύλιγοταν σαν θηλιά γύρω απο τον λαιμό μου σε συνδυασμό με το έντονο άρωμα του που αιωρούνταν ακόμη στην ατμόσφαιρα.

Πλησίασα δειλά κοντά της ελπίζοντας να μην απωθήσει το τρυφερό χάδι μου στο μάγουλο της.
《Συγνώμη γλυκιά μου για όλα..! Όμως εχει δίκιο ο πατέρας σου θα ναι καλύτερα για όλους μας αν χωρίσουμε δεν θα υπάρχουν τόσες κόντρες ..》ψιθύρισα χαιδέυοντας το μάγουλο της με φωνή βραχνή δικαιολογώντας πρόχειρα την εγωιστική απόφαση μου που μόλις είχε γίνει αποδεχτή κι απο εκείνον καρφώνοντας ένα αόρατο μαχαίρι κατάστηθα.

Ατένισε μελαγχολική τον λαμπερό ήλιο που εισέβαλε στο δωμάτιο άπλετος πασχίζοντας να θερμάνει τις ψυχές μας που είχαν παγώσει απο το αδυσώπητο ψύχος που επέφερε η ανακοίνωση μου.
《Προχωρήστε το..κάντε πλέον οτι αισθάνεστε..αφού μονάχα εσείς γνωρίζεται τις αληθινες αιτίες που σας διέλυσαν εμπιστέυομαι την κρίση σας..》σχολίασε αδιάφορα καθώς επέστρεφε στο δωμάτιο της Κριστίνα σιωπηλή αποφεύγοντας να εκδηλώσει τα πραγματικά συναισθήματα που σίγουρα κατέκλυζαν την ψυχή της.

《Γλυκιά μου θέλω να μιλήσουμε λιγάκι περίμενε..》φώναξα τρέχοντας ξοπίσω της με πρόθεση να της εξομολογηθώ τις αιτίες που μας οδήγησαν στην οριστική ρήξη άλλωστε κάποια στιγμή θα έπρεπε να μάθει.

Εισέβαλα στο δωμάτιο αντικρίζοντας το άκαμπτο σώμα της να στέκεται με γυρισμένη την πλάτη και τα χέρια της ακουμπισμένα στα κάγκελα του μικρού μπαλκονιού με θέα στην Ακρόπολη.

《Ησύχασε μαμά δεν υπάρχει λόγος να μου εξηγήσεις απολύτως τίποτα ..εσείς οι δύο ομοιάζεται με το νερό και την φωτιά δεν μπορείτε να συνυπάρξετε ο ένας σβήνει την φωτιά του άλλου..》πρόφερε λυπημένη δίχως καν να στραφεί να με αντικρίσει.

《Άρτεμις δεν αρνούμαι πως μας ένωσε ένας απύθμενος έρωτας το ξέρεις αυτό όμως καμιά φορά εμείς οι άνθρωποι κάνουμε λάθη τα οποία δεν επιδέχονται επιδιόρθωση..》έκανα μια πρόχειρη εισαγωγή προετοιμάζοντας τα κατάλληλα λόγια στο νού μου για να περιγράψω την αξέχαστη στιγμή που τον αντίκρισα στο ξενοδοχείο με την ημίγυμνη Βικτώρια στο πλευρό του.

Η θύμηση μονάχα προξένησε αναταραχή σε ολόκληρο το σώμα οι παλμοί αυξήθηκαν επικίνδυνα δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια κι τα χείλη έτρεμαν ακανόνιστα.

Αναρωτιόμουν κάθε βράδυ αν θα μπορούσα ποτέ να σβήσω απο την μνήμη εκείνες τις ζοφερές εικόνες που με βασάνιζαν ακόμη και στα όνειρα μου.

Κάθε φορά που σφάλιζα τα μάτια μου η μορφή αυτής της ξεδιάντροπης που στεκόταν στο πλευρό του με ένα θριαμβευτικό χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη ξεπηδούσαν μπροστά μου διαλύοντας επι τόπου την ησυχία μου .

Αμέσως σηκωνόμουν όρθια ξεχνώντας έστω και την ιδέα του ύπνου αφού και στα όνειρα πάλι η ίδια γυναίκα θα με στοίχειωνε.

《Μην κάνεις τον κόπο μαμά δεν επιθυμώ εξηγήσεις ! Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα για εμένα έναν έρωτα όπως λες δυνατό τον καταντήσατε κουρέλι..μπορείς να με αφήσεις για λίγο..;》ζήτησε χαμηλόφωνα ρεμβάζοντας την φύση ολόγυρα σκεπτική.

《Είσαι ..θυμωμένη έτσι δεν είναι ..;》

《Μην ασχολείσε μαζί μου κοίταξε καλύτερα να γιατρέψεις τις δικές σου πληγές οπου απο άυριο θα γιγαντωθούν..》σχολίασε με πικρία τυλίγοντας τα χέρια της γύρω απο τους ώμους της σαν να κρύωνε.

Σεβόμενη την επιθυμία της έκλεισα την πόρτα πίσω μου νοσταλγόντας για ακόμη μια φορά το μικρό μας που συνεχώς επιζητούσε να γνωρίσει τον πατέρα της δίχως βέβαια να φαντάζεται πως ο ίδιος ευθύνονταν ίσως για την απαγωγή της.

Προχώρησα στην κουζίνα παγωμένη διακρίνοντας το μάυρο σακάκι του πεταμένο στον καναπέ ακριβώς στο σημείο που το είχε τοποθετήσει την προηγούμενη βραδιά .

Άραγε σκόπευε να επιστρέψει για να το πάρει πίσω ; Θα προσπαθούσε ξανά να με μεταπείσει πως ο γάμος μας άξιζε να σωθεί ; Αλλα τι φανταζόμουν αφού ο ίδιος παραδέχτηκε μόλις πως εαν συνεχίζαμε μαζί θα αποτελούσε μαρτύριο.

Το ακούμπησα δειλά φέρνοντας το κοντά στα ρουθούνια μου θέλοντας να εισπνέυσω για τελευταία φορά το άρωμα του μυστηριώδη άνδρα που ήμουν για χρόνια παντρεμένη.

Νόμιζα πως ήξερα τα πάντα για εκείνον κάθε σκοτεινή γωνιά του χαρακτήρα κι της ψυχής του πως είχε φωτισθεί απ το άπλετο εξαγνισμένο φώς της αγάπης μου μα έκανα λάθος.

Ο Κρίστιαν έκρυβε πολλά και αθέατα μυστικά πίσω απο την απέραντη θάλασσα των ματιών του διέκρινα ολοκάθαρα τον δισταγμό του να τα αποκαλύψει ενώπιον μου ακόμη και σήμερα.

Εφόσον διοικούσε την φρικτή αυτή παγκόσμια οργάνωση προφανώς και ήταν ικανός για κάθε είδους αποτρόπαια πράξη έως και φόνο .

Η ιδέα και μόνο τράνταζε σαν σεισμός αμέτρητου εστιακού βάθους την καρδιά που φτερούγιζε ανεξέλεγκτα στο στήθος καθότι ακόμη τον αγαπούσε και αρνούνταν να δεχθεί πως είχε ερωτευτεί έναν εγκληματία.

《Θεέ μου ας μην έχει αίμα αθώων στα χέρια του..》ψέλλισα φοβισμένη φέρνωντας ασυναίσθητα στο νού τα λόγια του ανακριτή τις προάλλες όπου ξαφνικά φάνταζαν προφητικά στα αυτιά μου.

《Κανένας δεν βγάζει τόσα χρήματα μονάχα απο επιχειρηματικές δραστηριότητες ο Μπάλτον προφανώς κάπου είναι μπλεγμένος..!》οι λέξεις αντηχούσαν εφιαλτικά ανάμεσα στους τοίχους βουλιάζοντας την ψυχή στα τρίσβαθα της άγνοιας.

《Όποιος κι αν είσαι επιτέλους ακόμη κι αν γκρέμισες τα όνειρα μου ολοσχερώς παραμένεις ο πατέρας των παιδιών μου και μονάχα για χάρη τους οφείλω να σε πολεμήσω..!》πρόφερα μονολογώντας με σφιγμένα δόντια εκτοξέυοντας στο δάπεδο το σακάκι του λες και ήταν το δικό του σώμα.

"Ικανοποιήθηκε άραγε τώρα ο εγωισμός σου Μαρίνα..; Ισοπέδωσες την οικογένεια σου κι σε λίγες μένει να δωθεί το τελειωτικό χτύπημα.." κατηγόρησα τον εαυτό μου άπειρες φορές κατα την διάρκεια της αναθεματισμένης ημέρας όπου οι σκέψεις με είχαν ζώσει βασανιστικά.

Είχε πια νυχτώσει κι εγώ ανίκανη να κινηθώ είχα καθίσει μπροστά απο την ανοιχτή τηλεόραση δίχως καν να παρακολουθώ τα ψυχαγωγικά προγράμματα που παίζονταν ανα ώρα επιθυμούσα απλώς να σπάει ένας ήχος διαπεραστικός την πνιγηρή ατμόσφαιρα.

Η Άρτεμις αφότου φάγαμε για μεσημεριανό αντικριστά μιλώντας ελάχιστα σχεδόν τυπικά μια πρόχειρη ομελέτα που είχα ετοιμάσει ξάπλωσε ξανά και κοιμόταν συνεχόμενα έως αυτή την ώρα που το ρολόι στον τοίχο έδειχνε περασμένες δέκα το βράδυ.

Ένιωθα στο πετσί μου πόσο πολύ την είχε πληγώσει αυτή η εξέλιξη ομως δεν μου έμενε άλλη επιλογή αυτός ο γάμος με τα τόσα θαμμένα φονικά μυστικά θα λάβαινε τέλος άμεσα ειδάλλως το μαρτύριο θα παρατείνονταν οπως πολύ σωστά έθεσε κι εκείνος.

Σε λίγες ώρες θα υπέγραφα το διαζύγιο μου επισήμως με έναν άνδρα που ούδεποτε προφανώς γνώρισα τον πραγματικό του πρόσωπο κι ας του έδωσα τα πάντα.

Τα ερωτήματα παρόλα αυτά χόρευαν έναν τρελό ασταμάτητο χορό στο μυαλό κι οσο αναλογιζόμουν τόσο πιο πολύ δυνάμωναν οι ανατριχιαστικές φωνές τους .

Πολλοί θα βιάζονταν να μου καταλογίσουν το ανάθεμα αυτού του χωρισμού αθώωνοντας τον Κρίστιαν για το μερίδιο ευθύνης που διέθετε στην ιστορία μας.

Συνήθως σε περιπτώσεις διαζυγίων κάπως έτσι σε αντιμετωπίζει η κοινωνία κι όμως δεν με ενδιέφερε στο ελάχιστο έπειτα απο τις αποκαλύψεις που είχαν λάβει χώρα άλλωστε δεν ωφελούσε πλέον ούτε να προσπαθήσουμε να είμαστε μαζί.

Η θύρα ξοπίσω μου άνοιξε με ένα τρίξιμο προαναγγέλλοντας τον ερχομό της καθώς πρόβαλε στο κατώφλι η λεπτή φιγούρα της σκυθρωπή βαδίζοντας ξυπόλυτη προς την κουζίνα αποφεύγοντας να συνομιλήσει μαζί μου .

《Αρτεμούλα μου πεινάς γλυκιά μου να σου ζεστάνω το φαγητό απο το μεσημέρι..;》ρώτησα δειλά αν και μπορούσα να μαντέψω την απάντηση .

《Όχι μαμά είμαι φουσκωμένη ακόμη απο το μεσημεριανό..λίγο νερό σηκώθηκα μονάχα να βάλω κι έπειτα θα συνεχίσω να..》

《Κρύβεσαι..! Μην μου το κάνεις αυτό αγάπη μου είναι το χειρότερο μαρτύριο να σε βλέπω τόσο λυπημένη..να μην μου μιλάς..》την διέκοψα αγχωμένη παλέυοντας να την πείσω να εκφράσει τα συναισθήματα της έστω και με τον χειρότερο τρόπο.

Στράφηκε προς το μέρος μου τρυφερά δίχως ίχνος θυμού να καθρεπτίζεται στο γαλήνιο πράο πρόσωπο της που μονάχα τα γυαλιστερά μάτια πρόδιδαν πόσο κατάκαρδα το είχε πάρει.
《Κοίταξε λιγάκι τον εαυτό σου μητέρα εσύ πονάς περισσότερο απο όλους μας κι όχι εγώ..μην μεταθέτεις την οδύνη κι τις ενοχές σου σε εμάς είναι λάθος..》πρόφερε με άπλετη κατανόηση που πραγματικά με άφηνε με το στόμα ανοιχτό.

《Άκουσες όλοκληρη την συνομιλία μας το πρωί ;》ρώτησα επίμονα απορρημένη εφόσον η ψυχραιμία που επιδείκνυε φάνταζε στα μάτια μου εξωφρενική.

Άλλη στην θέση της θα κραύγαζε θυμωμένη ζητώντας εξηγήσεις και απο τους δύο μας θα κρατούσε μούτρα ίσως εγκατέλειπε ακόμη κι το σπίτι απο αντίδραση όμως η Άρτεμις παρά το νεαρό της ηλικίας φερόταν με αξιοθάυμαστη ωριμότητα.

Τα μάτια της έκαναν τον γύρο του δωματίου για μερικά δευτερόλεπτα όπου η αγωνία μου χτυπούσε κόκκινο στα στήθια κι έπειτα αποφάσισε να καρφώσει το βλέμμα της ξανά στο χλωμό πρόσωπο μου.
《Όχι..δεν είμαι συνηθισμένη να κρυφακούω τις προσωπικές σας συζητήσεις ! Όμως πίστεψε με δεν θα είχε σημασία να μάθω τους λόγους όταν είναι οφθαλμοφανής οι αιτίες ! Εκείνος να ξέρεις σε αγαπάει ακόμη ..》σχολίασε δήθεν αδιάφορα επιστρέφοντας σκεπτική πίσω στο δωμάτιο .

《Μια στιγμή Άρτεμις θέε μου πρέπει να με καταλάβεις αφού δεν επιθυμείς να σου εξηγήσω τους λόγους που μας έφθασαν έως εδώ όμως πρέπει έστω να με ακούσεις !》ζήτησα φράζοντας παράλληλα με το σώμα μου τον στενό διάδρομο που οδηγούσε στο υπνοδωμάτιο.

Μόρφασε ενοχλημένη να επιδεικνύει την παραμικρή διάθεση για κουβέντα 《Ξέρω..μην κουράζεσαι ο μοναδικός λόγος που σας οδήγησε στον πάτο του γκρεμού διαθέτει σάρκα οστά κι αίμα μάλιστα ονομάζεται Βικτώρια !》ανακοίνωσε ξερά σαν να γνώριζε απο πρώτο χέρι κάθε λεπτομέρεια .

Τα μάτια μου στένεψαν αυτόματα κι η ανάσα κόπηκε προς στιγμήν πως είναι δυνατόν να ήξερε ;
《Γλυκιά μου πως..;》

《Έλα τώρα μαμά δεν είναι δυνατόν να θεώρησες πως θα σε άφηνα ολομόναχη να αντιμετωπίσεις την οργή του πατέρα ! Την ημέρα που τον επισκέφτηκες στο ξενοδοχείο σε ακολούθησα κρυφά ..》πρόφερε με εμφανή πικρία ζωγραφισμένη ολόγυρα στο αγγελικό πρόσωπο της.

Κάλυψα με την αναστροφή του χεριού το στόμα σαστισμένη έχοντας κυριολετικά χάσει τα λόγια μου για ακόμη μια φορά.

Άπλωσα μονάχα το χέρι μου προς το μέρος της ακουμπώντας μια μεταξένια τούφα απο τα ξανθά ατίθασα μαλλιά της διαισθανόμενη την απογοήτευση που την διακατείχε.

《Άκουσες και είδες τα πάντα έτσι ; Πίστεψε με αν περνούσε απο το χέρι μου κανέναν δεν θα άφηνα να σε πληγώσει ούτε καν τον πατέρα σου..! Όμως και οι δύο μας το πράξαμε καθένας με τον τρόπο του ..είμαστε ανάξιοι γονείς..》 κατέληξα βουρκωμένη την ίδια στιγμή όπου τα χέρια της τυλίγονταν γύρω απο το σώμα μου προστατευτικά μεταδίδοντας απίστευτη θέρμη κι αγάπη που την δεδομένη στιγμή είχα ανάγκη να αισθανθώ.

《Μην λες μεγάλα λόγια μανούλα μου είστε άνθρωποι και οχι θεοί δν γίνεται να παραμένετε αιώνια αλάνθαστοι ! Όμως πίστεψε δεν θα σας άλλαζα με όλους τους γονείς του κόσμου ! Επιθυμώ μονάχα να είστε ευτυχισμένοι κι εσύ να ξέρεις πως έχεις δίκιο να τρέφεις θυμό εσωτερικά για τον πατέρα..》ψιθύριζε στα αυτιά μου ημερεύοντας τους φόβους και τις ενοχές που είχαν ξυπνήσει εσωτερικά.

《Πίστεψε με ήθελα να του εξηγήσω να του ζητήσω μα με καταλάβει να μάθει την αλήθεια σχετικά με την αναπάντεχη αποχώρηση μου να παλέψω να γίνουμε ξανά οικογένεια όμως τα γεγονότα βλέπεις με πρόφθασαν !》πρόφερα παραπομενεμένα ξεγυμνώνοντας την ψυχή μου ενώπιον της.

Σκούπισε τα δάκρυα μου ξεχειλίζοντας τρυφερότητα και κατανόηση που την δεδομένη στιγμή φάνταζαν βάλσαμο στις ανοιχτές πληγές μου.
《Ήμουν σίγουρη πως θα πολεμούσες για όσα στερήθηκες τόσα χρόνια μακριά μας. Όμως δεν είναι αργά μητέρα ακόμη και τώρα να προσπαθήσετε να βρείτε μια λύση ! Δεν την ποθεί αυτή την ενοχλητική κοπέλα ένα καπρίτσιο ήταν μόνο ..!》προσπάθησε όπως αρχικά περίμενα να δικαιολογήσει κι την στάση του πατέρα της που λάτρευε και πάντοτε αποτελούσε το ίνδαλμα της.

《Καπρίτσιο..; Με συγχωρείς πολύ κορίτσι μου αλλα οταν αγαπάμε δεν χαρίζουμε το σώμα μας δεξιά κι αριστερά ! Θυμάσαι με πόσο άσχημα λόγια με ταπείνωσε στο ξενοδοχείο ; Προσπαθούσα πίστεψε με ξανά κι ξανά να κερδίσω το χαμένο έδαφος κι όμως με απωθούσε κάθε φορά με περισσότερη οργή..! Δεν υπάρχει γυρισμός γλυκούλα μου πιά..》ανακοίνωσα παγερά πνίγοντας όσα αισθανόμουν στα βάθυ της καρδιάς αποφεύγοντας να καταστρέψω την ηρωική εικόνα που είχε πλάσει εκείνον.

Το κινητό της ακουμπισμένο επάνω στο ροζ κομοδίνο του δωματίου της Κριστίνα ηχούσε επίμονα διακόπτοντας την πολύτιμη συζήτηση μας αστραπιαία .

《Με συγχωρείς για λίγο θα συνεχίσουμε αργότερα την συζήτηση μας ίσως τηλεφωνεί ο πατέρας για να μάθει πως είμαι έπειτα απο αυτό το χάος που προηγήθηκε ..》σχόλιασε τρέχοντας πίσω στο δωμάτιο αλαφιασμένη .

Όσο για εμένα παρέμεινα καρφωμένη στο ίδιο ακριβώς σημείο σαν μαρμαρωμένη παρακολουθώντας την κόρη μου να συνομιλεί χαμηλόφωνα σχεδόν συνομωτικά κάνοντας παράλληλα νευρικές κινήσεις.

《Εντάξει με έπεισες θα έρθω για λίγο έχω ανάγκη άλλωστε κάπου να μιλήσω ..》την άκουσα ολοκάθαρα να λέει προτού τερματίσει την κλήση κι αρχίσει να ντύνεται.

Κοντοστάθηκα στο κατώφλι του δωματίου κι ας με ονόμαζε αδιάκριτη μαντέυοντας πως μόλις είχε συνομιλήσει με τον επίμονο γιό του Αλέξανδρου .

《Ο Ορέστης σου ζήτησε να βγείτε τέτοια ώρα ;》ψέλλισα με εμφανή την ενόχληση που με διακατείχε στον τόνο της φωνής μου.

《Ακριβώς μαμά κι εγώ μόλις δέχθηκα πιστεύω πως αξίζει να του δώσω μια ευκαιρία ακουγόταν μετανιωμένος ..》

Τα πόδια κόπηκαν στο λεπτό σαν τα λόγια της διαπερνούσαν τα αυτιά μου μεταφέροντας ταχύτατα το νόημα τους στον εγκέφαλο όπου ευθύς αντέδρασε παγώνοντας ολόκληρο το σώμα.

《Μετά..νιωσε είπες ; Για ποιό πράγμα σε τι είδους ανάρμοστες πράξεις προέβει Άρτεμις ..;》τράυλισα ακουμπώντας το σώμα μηχανικά στο κούφωμα της πόρτας προτού χάσω την ισορροπία μου.

Το πρόσωπο της φωτίστηκε απο ένα καθησυχαστικό χαμόγελο που ξεπρόβαλε σαν ήλιος μέσα στο πυκνό σκοτάδι της αμφιβολίας που με είχε περικυκλώσει.
《Μα που πήγε ο νούς σου μαμά μου ..! Δεν θα άφηνα κανέναν άνδρα να μου επιβληθεί δια της βίας ..!》

《Τότε ; Τι ζητάς μαζί του τέτοια ώρα βρέ κορίτσι μου που έχει σκοπό να σε πάει ; Γνωρίζω καλά τον πατέρα του κι δεν πιστεύω πως αυτός ο άνδρας έχει καλές προθέσεις..έχω κακό προαίσθημα πρόσεχε..》εξέφρασα ανοιχτά τις σκέψεις μου δίχως να τολμώ να αγνοήσω την φωνούλα που επαναλάμβανε συνεχώς στο αυτί μου την λέξη κίνδυνος .

《Σοβαρά κρίνεις έναν άνθρωπο απο τον χαρακτήρα που υπέδειξε ο πατέρας του ; Δηλαδή το αποκλείεις να έχει αισθήματα για εμένα ;》

Συνέχισε απτόητη να ετοιμάζεται παρά τις ενστάσεις μου επισημαίνοντας σιωπηρά την ενόχληση της σχετικά με το επικείμενο διαζύγιο όμως όφειλα να την προλάβω προτού σκοντάψει .

《Κορίτσι μου άκουσε με τίποτα δεν αποκλείω όμως πρόσεχε καλά αν προσπαθείς θέτοντας τον εαυτό σου σε κίνδυνο να τιμωρήσεις εμάς για την απόφαση μας κάνεις λάθος και οφείλω να σου το επισημάνω προτού προβείς σε ένα τεράστιο σφάλμα που θα σου κοστίσει . Ξέσπασε επιτέλους φώναξε βρίσε αν χρειαστεί όμως μην πας ..!》φώναξα εκ νέου αγχωμένη με την ελπίδα να με ακούσει έστω και την ύστατη στιγμή.

Μα αντιθέτως εκείνη έστρεψε το βλέμμα της προς το μέρος μου θυμωμένη αρπάζοντας στο λεπτό την τσάντα της απ το κρεββάτι που την είχε ακουμπισμένη.

《Αρκετά νομίζω ! Θεωρείτε τόσο εσύ οσο και ο μπαμπάς πως ο κόσμος περιστρέφεται συνεχώς γύρω απο εσάς όμως κάνετε λάθος..! Τρέφω αισθήματα για τον Ορέστη κι αποτελεί τον μοναδικό άνθρωπο που αυτή την στιγμή θέλω να δώ..θα τα πούμε αργότερα !》αναφώνησε για πρώτη φορά εκνευρισμένη προσπερνώντας αδιάφορα το σώμα μου με προορισμό την εξώπορτα.

《Άρτεμις μονάχα για το καλό σου πασχίζω να σε μεταπείσω αυτός το παλικάρι κάτι έχει κατα νού ..ίσως προσπαθεί μέσα απο εσένα να με εκδικηθεί ο Αλέξανδρος που τον απέρριψα για χάρη του πατέρα σου πριν χρόνια..》επέμεινα πεισματικά κι ας αρνιόταν να με ακούσει.

《Βλακείες σιγά μην ασχολείστε έπειτα απο τόσα χρόνια με μια ανόητη χυλόπιτα μαμά σοβαρέψου τα λέμε αργότερα..》κάγχασε κοροϊδευτικά κλείνοντας ξοπίσω την θύρα .

《Μακάρι κόρη μου να είμαι λάθος κι να ξέχασε πραγματικά..όμως γιατί το ένστικτο μου επιμένει να με προειδοποιεί..;》ψέλλισα ανήσυχη βηματίζοντας πέρα δώθε στο καθιστικό με την σκέψη να τηλεφωνήσω στον Κρίστιαν να αναβοσβήνει σαν λαμπάκι κινδύνου στο μυαλό.

Έίμασταν γονείς και όφειλε να γνωρίζει για τις πράξεις της κόρης μας που ίσως την έθεταν σε κίνδυνο άσχετα με τις δικές μας ατελείωτες κόντρες παρέμενε ο πατέρας τους.

Έτρεξα ευθύς στο υπνοδωμάτιο όπου λίγες ώρες πριν κοιμόμασταν αντάμα ενώνοντας τα σώματα και τις καρδιές μας έστω και για λίγο προτού ξεσπάσει η καταιγίδα.

Αγνοώντας επιδεικτικά την γλυκιά θαλπωρή που με συνεπήρε στην θύμηση της ζεστής αγκαλιάς του βάλθηκα να πληκτρολογώ τον αριθμό του στην οθόνη.

Καλούσε για αρκετή ώρα όμως δεν απαντούσε παρά τις επίμονες προσπάθειες μου να επικοινωνήσω μαζί του επιβεβαιώνοντας για ακόμη μια φορά πως προφανώς βρισκόταν με την καλή του αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα .

Εκσφενδόνισα μακριά την συσκευή με την σκέψη του να δίνεται σε άλλη γυναίκα να καίει μυαλό και καρδιά εφιαλτικά κι επίμονα .

《Που να είσαι τώρα Κρίστιαν σε ποιά αγκαλιά παραδίδεις άραγε το κορμί σου αναζητώντας λύτρωση που μονάχα κοντά μου μπορούσες να βρείς ..;》ψέλλισα λυπημένη ατενίζοντας τον καθάριο αττικό ουρανό που σαν γυάλινη σφαίρα αντανακλούσε το πρόσωπο του.

《Τι θέλεις τέτοια ώρα και μου τηλεφωνείς Μαρίνα..όλα τελείωσαν για εμάς..θα γίνει όπως ακριβώς το θέλεις.. Αφού δεν με εμπιστεύεσαι πια πίστεψες αυτούς του άθλιους απαγωγείς της οργάνωσης έυκολα δίχως να με ακούσεις..!》μονολογούσα αδιαφορώντας για το κινητό μου που χτυπούσε επανειλημμένα παρατημένο στο μάυρο τζίπ μου .

Ατενίζα απο ψηλά την φωταγωγημένη Αθήνα κάτω απο τα πόδια μου απο το λόφο του Λυκαβηττού που είχα βρεί προσωρινό καταφύγιο εως ότου ξημερώσει το πρώτο φώς της ημέρας και ο γάμος μας τελειώσει.

Κατεβάζοντας μονορούφι ήδη το δέυτερο μπουκάλι ουίσκι σβήνοντας μια μια τις αναμνήσεις που σαν φαντάσματα με κύκλωναν γελώντας και χλευάζοντας την θλίψη που με καταπλάκωνε στα στήθια εμποδίζοντας ακόμη και την αναπνοή μου.

《Σε αγαπάω Κρίστιαν θα είμαστε μαζί για πάντα ! Ξέχασα όλα τα σφάλματα σου πίστεψε με..! Θέλω να κάνουμε μια νέα αρχή μαζί ..》 όλα τα ψέυτικα λόγια που είχε ξεστομίσει κατα καιρούς επάνω στον αχαλίνωτο ενθουσιασμό της επέστρεφαν σαν αντίλαλος στα αυτιά μέσα απο το θρόισμα των φύλλων κι τον κρύο αγέρα που φυσσούσε .

Ξάφνου σαν παραισθήσεις ξεπηδούσαν απο το νού εικόνες χαράς , ευτυχίας , οδύνης , σπαραγμού απύθμενου πάθους και ηδονής που έπαιζαν στην απέραντη οθόνη του ουράνιου θόλου σαν ταινία.

Την δική μας ταινία ένα έργο που το πλάσαμε οι ίδιοι ανταποκρίθηκαμε επάξια στις απαιτήσεις του πάιζοντας θέατρο με μαεστρία έως ότου κουρασμένοι πια επιλέξαμε να γράψουμε τους τίτλους του τέλους .

Εκτόξευσα το αδειανό μπουκάλι με δύναμη στα βράχια ξοπίσω μου οπου αμέσως διαλύθηκε σε χίλια κομμάτια ομοιάζοντας στον εσωτερικό μου κόσμο που μονομιάς είχε γυρίσει ανάποδα.

Έφταιξα κι εγώ πλέον ήμουν σε θέση να το διακρίνω παρά την θολούρα της μέθης στην όποια ήμουν υπόδουλος την είχα πληγώσει ανεπανόρθωτα σαν με αντίκρισε στο ξενοδοχείο με την γοητευτική Βικτώρια στο πλευρό μου.

《Κι λίγα μου έκανε για να εκδικηθεί  εγώ στην θέση της θα είχα χρησιμοποιήσει κάθε αδυναμία της που έτρεφε εσωτερικά με σκοπό να την πληγώσω..》κατέληξε επιθετικά ρεμβάζοντας και συνάμα μονοπολώντας  καθισμένος σε ένα τσιμεντένιο πεζούλι μέχρι να ξημερώσει η χειρότερη μέρα της ζωής μου.

Βάδιζα στο μισοσκόταδο σκεπτική και συνάμα αγχωμένη στο κοντινότερο πάρκο της περιοχής όπου με περίμενε εκείνος κατόπιν συνεννοήσεως με την Χριστίνα .

Η καρδιά πετάριζε στα στήθια καθώς η προσμονή συναντούσε την διάχυτη αγωνία στο εσωτερικό της ψυχής μου δημιουργώντας ένα εκρηκτικό συναίσθημα .

Τον αντίκρισα λίγα μέτρα μακριά να βηματίζει ανήσυχος πέρα δώθε κοιτάζοντας ολοένα προς την κατεύθυνση απο την οποία ξεπρόβαλα δειλά ενώνοντας ευθύς το βλέμμα του με το δικό μου.

《Άρτεμις..》σχημάτισε πρόχειρα με τα χείλη του βαδίζοντας ενθουσιασμένος προς το μέρος μου με πρωτόγνωρο θαυμασμό να καθρεπτίζεται στα δύο εκφραστικά του μάτια.

《Σε περίμενα..θεέ μου δεν φαντάζεσαι πόσο μου έλειψες..》αναφώνησε τυλίγοντας τα χέρια του γύρω απο το σώμα μου που είχε κυριολεκτικά παγώσει.

Αν και δοκίμασα να τον απομακρύνω αρχικά απο την σάρκα μου η ανάγκη μου να αισθανθώ λίγη στοιχειώδη στοργή υπερίσχυσε και αμέσως αφέθηκα στα χέρια του.

Δίχως να το αντιληφθώ οι κάνουλες των ματιών είχαν ήδη αρχίσει να αναβλύζουν δάκρυα που ενώπιον των γονιών μου δεν τόλμησαν να ξεπροβάλουν .

《Γλυκιά μου κλαίς τι σου συμβαίνει..;》πρόφερε τρυφερά χαιδέυοντας την βάση του λαιμού μου καθησυχαστικά σφίγγοντας παράλληλα πιο πολύ το σώμα μου στο δικό του μεταδίδοντας την λίγη απο την ζεστασιά του στην παγωμένη μου καρδιά.

《Μην με παρεξηγείς μόλις σήμερα οι γονείς μου ανακοίνωσαν πως παίρνουν διαζύγιο κι είχα ανάγκη να ξεσπάσω..!》σχολίασα αυτόματως ντροπιασμένη σκουπίζοντας με την αναστροφή του χεριού τα δάκρυα.

Δεν είχα ανάγκη τον οίκτο και την λύπηση του μονάχα την αγάπη του εάν έτρεφε στην καρδιά του βέβαια ένα τέτοιο συναίσθημα για εμένα που προφανώς απαιτούσε χρόνο για να ανθίσει.

《Μην προσπαθείς να κρύψεις την στεναχώρια σου απο εμένα μπορώ να νίωσω την στεναχώρια σου στο πετσί μου λες και υποφέρω μαζί σου . Ξέρεις κι οι δικοί μου γονείς επρόκειτο να χωρίσουν προτού η μητέρα μου χάσει την μάχη για την ζωή ! Τσακώνονταν καθημερινά για λόγους αστείους σχεδόν..》

《Λυπάμαι πολύ για την απώλεια σου..και οι δικοί μου κάπως έτσι έχουν καταλήξει τελευταία να καυγαδίζουν με το παραμικρό ! Ήλπιζα να ξαναγίνουμε οικογένεια εφόσον η μοίρα μας έφερε ξανά κοντά όμως εκείνοι βλέπεις έχουν άλλες προθέσεις..》κατέληξα απογοητευμένη στρέφοντας βιαστικά το βλέμμα προς τον έναστρο ανοιξιάτικο ουρανό .

《Αν δεν υπάρχει πια αγάπη και πάθος να ενώνει τις ψυχές τους δεν υπάρχει λόγος πια να παραμένουν παντρεμένοι δες το με την θετική πλευρά του ίσως συναντήσουν αλλού την ευτυχία..》

Τα λόγια του ταλάντωσαν επι τόπου μια χορδή της ψυχής μου η οποία παρήγαγε έναν ήχο πρωτόγνωρο εκκωφαντικό και συνάμα τρομακτικό αφού δεν τολμούσα ακόμη να φανταστώ τους γονείς μου με άλλους ερωτικούς συντρόφους.

Μόρφασα πονεμένα περπατόντας μερικά μέτρα μακριά του με σκοπό να κρύψω για ακόμη μια φορά την απέραντη δυσφορία που με τύλιξε .

Όμως όπως ακριβώς περίμενα με προσέγγισε αμέσως ανήσυχος τυλίγοντας εκ νέου τα χέρια του γύρω απο την μέση μου καθώς η καυτή ανάσα του ακουμπούσε την ευαίσθητη περιοχή του λαιμού μου προκαλώντας ανατριχίλα.

《Μην φέυγεις σε παρακαλώ να σε στηρίξω προσπαθώ μονάχα με κάθε πιθανό τρόπο..να ελαφρύνω κάπως το κλίμα..》απολογήθηκε ψιθυριστά πλέκοντας τα δάκτυλα του με τα άκαμπτα δικά μου.

《Ας αφήσουμε το θέμα των γονιών μου στην άκρη για λίγο άλλωστε δεν σε αφορούν τα προσωπικά τους ! Πες μου για ποιό λόγο έψαξες να με βρείς εκτός του Πανεπιστημίου ..; Στην τελευταία συνάντηση μας να σου θυμίσω φρόντισες να με ταπεινώσεις αρκετά..》αναρωτήθηκα θέτοντας αποστάσεις ανάμεσα μας ξανά αποφεύγοντας τους περιττούς περισπασμούς.

《Ότι κι αν πείς θα έχεις δίκιο ..! Παραφέρθηκα αφήνοντας το πάθος μου για εσένα να υπερισχύσει της λογικής μου..》

《Θεωρείς με ανούσια λόγια θα πέσω στο κρεββάτι σου έτσι ; Γελιέσαι αν θεωρείς πως επειδή σήμερα δείχνω πιο ευάλωτη θα κατορθώσεις να με εξευμενίσεις. Ο λόγος που δέχθηκα να σε συναντήσω ξανά ήταν απλός..》

《 Είσαι ερωτευμένη μαζί μου..! Αυτή η αιτία σε έφερε κοντά ξανά ..》βιάστηκε να συμπεράνει ηλεκτρίζοντας την ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα ανάμεσα μας.

Τα μάτια του γύαλιζαν απο το αίσθημα του θριάμβου που τον διακατείχε μιας και φρόντισε να μαντέψει σωστά το μυστικό μου.

《Λάθος κάνεις ο άνεμος που με έφερε ξανά κοντά σου ήταν εκείνος της ακόρεστης περιέργειας που με κατέτρωγε εσωτερικά για μέρες ολόκληρες. Επιθυμούσα να ακούσω απο τα χείλη σου την αιτία που μου φέρθηκες σαν σκουπίδι..!》

《Λες ψέματα η καρδιά σου καλπάζει κάτω απο το δέρμα κάθε φορά που σε  αγκαλιάζω όταν σε φιλάω χάνεσαι όπως εγώ..!》

《Είσαι ένας φαντασμένος..》πρόφερα κοροϊδευτικά κάνοντας ταυτόχρονα μεταβολή προτού με ρίξουν τα όμορφα ψέυτικα λόγια του.

《Έλα εδώ σε χρειάζομαι..》μουρμούρισε ερεθισμένος καθώς άρπαζε τα χείλη μου στα δικά του αγριωπά βάζοντας στην νύχτα μου φωτιά.

Το φιλί του αν και άγριο ξύπνησε ξανά το σώμα που αν και άμαθο επιζητούσε ακόλαστα να αισθανθεί τις ηδονές που εκθειάζουν ολοι και μοχθούν να βιώσουν επανειλημένα.

Επιθυμούσα να αφεθώ στην μαγεία του έρωτα και εκεί να παραμείνω χαμένη σε ένα λαβύρινθο απο συναισθήματα και αισθήσεις όπου το πεπρωμένο γνέφει  αρμονικά στον αόρατο αργαλειό του το διαμαντένιο πέπλο του.

Τα χέρια του ακουμπούσαν τρυφερά σαν έυθραυστο αντικείμενο το κορμί μου κι όμως ακόμη δεν με έπειθε πως πράγματι ήταν ερωτευμένος μαζί μου ιδιαίτερα έπειτα απο την πικρή πείρα που είχα αποκομίσει απο τους γονείς μου δεν θα πίστευα ξανά στην δίνη του .

Τον έσπρωξα μακριά παρατηρώντας να με κοιτάζει σαστισμένος κι ξέπνοος 《Γιατί επιμένεις να αντιστέκεσαι..σε αυτό που νιώθεις..;》τράυλισε ενοχλημένος.

《Διότι δεν επιθυμώ να γίνω άλλο ένα τρόπαιο που θα κοσμεί τα ράφια των κατακτήσεων σου..! Ποιός μου λέει πως δεν με χρησιμοποιείς για να ξεπεράσεις απλά την υστερική πρώην σου ; Άστο Ορέστη μοιάζει πολύ παραμυθένιο κι εγώ έπαψα να πιστεύω στην μαγεία τους..》

《Τι μου λες δηλαδή Άρτεμις μίλα ανοιχτά..》

《Μαζί μου ατύχησες διότι ενώ τρέφω αισθήματα για εσένα η λογική με εμποδίζει να αφεθώ οπότε ας μείνουμε δύο καλοί φίλοι..》πρότεινα τελικά απρόθυμα διακρίνοντας την όψη του να μεταστρέφεται απότομα.

Το χρώμα έσβησε απο τα μάγουλα του τα μάτια σκοτείνιασαν και στην έκφραση του ζωγραφίστηκε ο πόνος λες και μόλις είχε δεχθεί γροθιά στο στομάχι.

《Φίλοι..; Ακούς τι λές ; Δεν μπορώ να είμαι φίλος μαζί σου ..δεν θα το κατορθώσω ποτέ αυτό..σε ποθώ..》

《Βλέπεις το παραδέχεσαι και μόνος σου πως μονάχα ερωτική λαγνεία αισθάνεσαι για εμένα ! Δεν λέω είναι φυσιολογικό στην ηλικία μας όμως πίστεψε με δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να πληγώσει τα αισθήματα μου..καλό βράδυ..》πρόφερα αποφασιστικά έτοιμη να αποχωρήσω την ώρα που ο ήχος απο το τηλέφωνο του έσπαγε την σιωπή στα δύο.

Ευθύς το έβγαλε απο την τσέπη του δερμάτινου μάυρου μπουφάν του διαβάζοντας το όνομα που αναγράφονταν στην οθόνη διστακτικός.

《Δεν θα το σηκώσεις..;》αναρωτήθηκα αρνούμενη να αποχωρήσω προτού μάθω ποιός μπορεί να τον καλούσε τόσο αργά καθώς ένα σκίρτημα ζήλειας διαπερνούσε σαν σουβλιά το στέρνο μου αναγκάζοντας την καρδιά να χτυπήσει δυνατά.

Ξεροκατάπιε διστάζοντας για ακόμη μια φορά να απαντήσει στην επίμονη κλήση που χτυπούσε ήδη για τρίτη συνεχόμενη φορά.

Τελικά χαμογέλασε υποκριτικά παριστάνοντας τον αδιάφορο κι ας διέκρινα ολοκάθαρα τις σταγόνες του ιδρώτα που κυλούσαν αργά στο μέτωπο του.

《Η αδερφή μου θα χρειάζεται βοήθεια ξανά με τα μαθήματα της..》σχολίασε με έκδηλη αμηχανία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του θεωρώντας προφανώς πως έκρυβε περίτεχνα την ταραχή του όχι όμως απο εμένα.

《Για ανόητη με περνάς ; Θα δίσταζες ποτέ να απαντήσεις σε μια κλήση της αδερφής σου ; Κι αν ήταν επείγον το τηλεφώνημα ; Έλα σε παρακαλώ αρκετά κράτησε το ψέμα σου άνοιξε τα χαρτιά σου τι μυστικό κρύβεις..;》ρώτησα επιθετικά παλέυοντας με νύχια και με δόντια να χαλιναγωγήσω τον αδάμαστο θυμό που προκαλούσε η ζήλεια .

《Γλυκιά μου άσε τα ανούσια σενάρια σχετικά με το τηλεφώνημα και εξήγησε μου γιατί μου ζήτησες να παραμείνουμε φίλοι..; Με βαρέθηκες η παίζει κάτι άλλο μήπως στην ζωή σου..;》άλλαξε βιαστικά θέμα την ώρα που το κινητό στα χέρια του κουδούνιζε ήδη για τέταρτη φορά.

Δίχως να αναλογιστώ τι έπραττα άρπαξα αδιάκριτα την σύσκευη απο τα χέρια του διαβάζοντας το μήνυμα που μόλις είχε έρθει στην συσκευή με αποστολέα τον πατέρα του.

《Πείσε την μικρή να σου δώσει αμέσως λεπτομέρειες σχετικά με τον Μπάλτον πρέπει πάση θυσία να εντοπίσουμε την τοποθεσία του..οι άνδρες μας έχασαν το στίγμα του !》διέταζε αυστηρά με ύφος που δεν χωρούσε αμφισβήτηση μεταστρέφοντας άμεσα την ζήλεια σε πανικό .

Η συσκευή γλίστρησε ανεπαίσθητα απο τα χέρια μου καταλήγοντας στο πέτρινο έδαφος κάτω απο τα πόδια μου όση ώρα η ίδια αγωνιζόμουν σθεναρά να αναπνέυσω .
《Τι θέλετε απο τον πατέρα μου ; Ποιοί είστε τέλος πάντων..;  Ώστε όλα ήταν ένα όμορφο ψέμα κατασκευασμένο απο έναν αρρωστημένο νού ; Γι αυτό με προσέγγισες ξανά με απώτερο σκοπό να βλάψεις τον πατέρα μου..;》αναφώνησα αηδιασμένη ποδοπατώντας επι τόπου το τηλέφωνο του κατάχαμα οργισμένη.

《Λάθος κατάλαβες δεν είμαι με το μέρος τους ο πατέρας μου είναι μπλεγμένος σε μια οργάνωση η οποία έχει εδώ και χρόνια στο στόχαστρο τον Κρίστιαν Μπάλτον ! Να σε βοηθήσω μονάχα προσπαθώ για να τον προστατέυσω..》προσπαθούσε μάταια ταραγμένος να μου εξηγήσει έχοντας χάσει λόγια του απο την έκπληξη πλησιάζοντας απειλητικά προς το μέρος μου.

《Μην έρχεσαι κοντά διότι είμαι ικανή για όλα ! Γιατί μισούν τόσο τον πατέρα μου τι θέλουν να επιτύχουν..;》ρωτούσα ξέπνοη βαδίζοντας ένα βήμα πιο πίσω την φορά .

《Αν δεν τον εξοντώσουν δεν έχουν σκοπό να ησυχάσουν είμαι βέβαιος όμως άκου με έχω πραγματικά αισθήματα για εσένα Άρτεμις και δεν σκοπέυω να αφήσω κανέναν να σου κάνει κακό !》

《Μίλα πες μου την αναθεματισμένη αιτία που τον θέλουν νεκρό απόδειξε πως είσαι με το μέρος μας..!》μπλόφαρα  σκόπιμα πασχίζοντας να σώσω έστω και την τελευταία στιγμή τον πατέρα μου απο τα γρανάζια τους.

Έσκυψε το κεφάλι θλιμμένος κοιτάζοντας αμήχανα δεξιά κι αριστερά σιωπώντας λες κι φοβόταν πως αν μου αποκάλυπτε το φοβερό μυστικό τους μια σφαίρα θα καρφώνονταν εν ψυχρώ στο κρανίο του.
《Μας παρακολουθούν Άρτεμις για το θεό δεν τολμώ να μιλήσω παραπάνω πρόσεχε μονάχα σε παρακαλώ είσαι η αμέσως επόμενη στην λίστα τους..》αποκάλυψε παρά τον κίνδυνο απροκάλυπτα παγώνοντας το αίμα.

《Ποιά.. λίστα ..τι λες ; Ποιός κρύβεται πίσω απο όλα αυτά δεν θα τους αφήσω ατιμώρητους θα σπέυσω αμέσως στην αστυνομία..!》

《Πίστεψε με οτι κι αν κάνεις υπάρχουν πιόνια τους παντού διαδεδομένα σε όλες τις καίριες θέσεις . Μιλάμε για παγκόσμια πανίσχυρη οργάνωση γλυκιά μου είναι ασφαλισμένοι απο όλες τις θέσεις. Ο πατέρας σου γνωρίζει μυστικά θανάσιμα που παλέυουν πάση θυσία να θάψουν μαζί του. Υπάρχει δυστυχώς συμβόλαιο θανάτου στο όνομα του που αν δεν εκτελεστεί κατα γράμμα τα πειθήνια όργανα τους σαν αντίποινα θα σκοτώσουν τον καθένα σας ξεχωριστά με τελευταία την μικρή σου αδερφή..》συνέχισε να παγώνει το καυτό αίμα που έρεε στις φλέβες με κάθε λέξη που πρόφεραν τα χείλη του κι όμως έσφιγγα τα δόντια κι υπέμενα κάθε ζοφερή αποκάλυψη του.

《Τι πράγμα..; Θέε μου ..!  Θα τρελαθώ ..τι μπορώ να κάνω πως να τους βοηθήσω ;》εξέφραζα τις ακατάπαυστες σκέψεις που εισέρχονταν στο νού μου φωναχτά έχοντας χάσει κυριολεκτικά τα λογικά μου.

Ξάφνου δίχως να απαντήσει αισθάνθηκα τα χέρια του να καλύπτουν σαν ασπίδα το σώμα μου απο τον καταιγισμό των πυροβολισμών που έπειτα απο μερικά δευτερόλεπτα ξέσπασαν απο το πουθενά όπως ακριβώς στο ξενοδοχείο .

《Πέσε κάτω Άρτεμις αμέσως σε προειδοποίησα πως μας παρακολουθούν ..!》πρόσταξε πανικόβλητος σπρώχνοντας το σώμα αυτομάτως πίσω απο τα δέντρα που με τα φυλλώματα τους αποτελούσαν πρόχειρο καταφύγιο προς στιγμήν εκθέτοντας αντίθετα το δικό του κορμί σε κοινή θέα αψηφόντας παλικαρίσια τον κίνδυνο.

《Ορέστη για τον θεό θα σε σκοτώσουν..γύρνα πίσω..!》ούρλιαζα έως ότου βραχνιάσω καθώς σφαίρες ξεχύνονταν ορμητικά σαν χαλάζι απο κάθε κατέυθυνση όσο εγώ προς το παρόν βρισκόμουν καλύμμενη πίσω απο τον πλατύ κορμό ένος δέντρου.

《Μείνε κρυμμένη  Άρτεμις..》άκουσα έπειτα απο λεπτά σιωπηλής αγωνίας την φωνή του σπασμένη απο το βάθος την ίδια ώρα που το σώμα του σωριάζονταν λαβωμένο στο πέτρινο έδαφος και συνάμα οι πυροβολισμοί ξάφνου σαν δυνατή καλοκαιρινή μπόρα που σταδιακά εκτονώνεται έπαψαν ξαφνικά να σφυροκοπούν την πλάση.

Τρόμος κατέκλυζε κάθε πόρο του κορμιού φθάνοντας έως τα μύχια της ψυχής στην θέα του κορμιού του χτυπημένου σώματος του έχοντας πλήρη άγνοια για την σοβαρότητα της κατάστασης του.

《Ορέστη..σύνελθε σε παρακαλώ πές μου πως είσαι καλά πως δεν κατόρθωσαν να σε πετύχουν..》φώναξα με την φωνή μου να αντηχεί πίσω στα αυτιά δίχως να λάβω ουδεμία απόκριση.

Αποφάσισα γενναία να παραβλέψω τον κίνδυνο προστρέχοντας στο πλευρό του εφόσον πλέον βεβαίώθηκα πως ήθελε πράγματι να με βοηθήσει.

Κοιτάζοντας συνομωτικά ολόγυρα στο σκοτεινό πάρκο όπου νεκρική σιωπή απλώνονταν έτρεξε προς το μέρος του φοβισμένη για το χειρότερο.

Ανασήκωσα το κεφάλι του ανάμεσα στα παγωμένα τρεμάμενα χέρια μου τρυφερά αναζητώντας το σημείο όπου δέχθηκε την σφαίρα διαπιστώνοντας προς στιγμήν πως δεν υφίστατο αιμορραγία.
《Μίλησε μου Ορέστη σε παρακαλώ μην με αφήνεις να βράζω μες την αγωνία πες μου πως είσαι καλά..》ψιθύρισα φοβισμένη διακρίνοντας στο μισοσκόταδο ένα τρυφερό μειδίαμα να χαράζεται στα χείλη του.

《Είσαι σώα σε προστάτεψα αυτό μετράει μονάχα για εμένα..μην φοβάσαι γλυκιά μου δεν κατόρθωσαν να με λαβώσουν οι σφαίρες τους επίτηδες έπεσα κάτω για να τους ξεγελάσω..》ψιθύρισε ασθμαίνοντας ξέπνοος.

《Θέε μου σε ευχαριστώ..αν πάθαινες κάτι θα έχανα την γή κάτω απο τα πόδια μου..》εξομολογήθηκα δίχως δισταγμούς την αλήθεια μου έπειτα απο όσα προηγήθηκαν.

《Τουλάχιστον τώρα με πιστεύεις..; Ήρθα έως εδώ με σκοπό να σε προειδοποίησω για τον κίνδυνο που σας κατατρέχει συνεχώς..! Η οργάνωση είναι εξοργισμένη κι θα υλοποιήσει με κάθε μέσο τα σκοτεινά σχέδια της..》μου επιβεβαίωσε ψιθυριστά με τα μάτια ακόμη σφαλισμένα .

《Πως μπορώ να σώσω τον πατέρα μου απο τα νύχια τους..;》

《Δεν έχω ιδέα καλή μου σας έχουν περικυκλώσει πλέον για τα καλά παρακολουθούν κάθε σας κίνηση.
Νομίζω πως σύντομα θα δώσουν ένα οριστικό φινάλε στην παρωδία .
Όμως ο κίνδυνος ελωχέυει ακόμη ολόγυρα έλα ακολούθησε με θα σε γυρίσω σπίτι απόψε κι ας είναι και η τελευταία πράξη της σύντομης ζωής μου..》ψέλλισε αποφασισμένος κλείνοντας το χέρι μου ανάμεσα στα δικά του σφικτά .

Υπο τον φόβο μιας ακόμη θανατηφόρας επίθεσης βαδίζαμε σε ολόκληρη την κοντινή διαδρομή έως το σπίτι της μητέρας .

Με το βλέμμα στραμμένο συνεχώς προς πάσα πιθανή κατεύθυνση περπατούσαμε ανάμεσα σε κεντρικούς δρόμους του κέντρου όπου τέτοια ώρα έσφυζαν απο νέους που διασκέδαζαν.

Στα μισά ενός στενού σταμάτησε να κινείτε ακουμπώντας τα γόνατα του ενώ παράλληλα έδινε μάχη να ανασάνει κανονικά .

《Δεν νιώθεις καλά γιατί σταματήσαμε να περπατάμε..;》αναρωτήθηκα με τα μάτια στηλωμένα στο πανιασμένο πρόσωπο του όπου μόρφαζε πονεμένα άξαφνα .

Βαστούσε για ώρα καλυμένο με την δεξιά παλάμη το μπάτσο του πιέζοντας το σημείο που προφανώς είχε δεχθεί την σφαίρα νωρίτερα αποκρύπτοντας σκόπιμα απο εμένα το συμβάν.

《Δεν ..έχω τίποτα δύο ανάσες πασχίζω να πάρω και θα συνεχίσουμε εως ότου σε αφήσω ασφαλή πίσω στο σπίτι σου ..》ψέλλισε με δυσκολία αφαιρώντας αργά την παλάμη απο το σημείο η οποία όπως ακριβώς περίμενα ήταν πλημμυρισμένη με αίμα.

《Κι εσύ τι θα απογίνεις Ορέστη..; Θαρρείς θα σε αφήσω να πεθάνεις καταμεσής του αδειανού δρόμου ; Περίμενε σε παρακαλώ να καλέσω ένα ασθενοφόρο..》ψιθύριζα τρομαγμένη αναζητώντας βίαια στην γεμάτη τσάντα μου το κινητό μου.

Το χέρι του τυλίχθηκε αργά τον καρπό μου ζητώντας επιτακτικά να πάψω να ψάχνω 《Στο νοσοκομείο ..θα βρούν τρόπο να με ξεκάνουν ολοσχερώς υπάρχει άλλος τρόπος εδώ κοντά μένει ένας συμφοιτητής μας όπου ο πατέρας του τυχαίνει να είναι γιατρός καλύτερα να κατεθυνθούμε προς τα εκεί..》πρόφερε εικπνέοντας πλέον με φανερή δυσκολία νιώθοντας στα πνευμόνια του να εισέρχεται καυτός ο αέρας.

《Ωραία στηρίξου επάνω μου κι προσπάθησε να περπατήσεις έως εκεί..》

《Οι γονείς σου Άρτεμις προέχουν..ίσως σε λίγες ώρες να είναι αργά..άφησε με στην είσοδο της πολυκατοικίας κι ευθύς τρέξε κοντά τους..》με ικέτευσε καρφώνοντας τα φουρτουνιασμένα μάτια του στο πρόσωπο μου .

《Μην ανησυχείς κανείς δεν θα τους βλάψει..》πρόφερα βιαστικά ακολουθώντας τις υποδείξεις του με σκοπό να φθάσουμε άμεσα στον προορισμό μας.

Στο κατώφλι της πολυκατοικίας σχεδόν κατέρρευσε στα χέρια μου μα δεν το έβαλα κάτω βάλθηκα να χτυπώ εμμονικά σχεδόν το κουδούνι εως ότου η πόρτα της εισόδου άνοιξε διάπλατα.

Μια αυστηρή ανδρική φιγούρα ξεπρόβαλε νυσταγμένος φορώντας μονάχα μια καρό μάλλινη ρόμπα κουμπωμένη άτσαλα στην μέση.
《Τι συμβαίνει δεσποινίς γιατί βροντάτε τα κουδούνια σαν υστερική..;》ρώτησε αυστηρά αναγνωρίζοντας με μια πρόχειρη ματιά τον αναίσθητο Ορέστη.

《Σας παρακαλώ είναι τραυματισμένος χρειαζόμαστε άμεσα την βοήθεια σας..》

《Βεβαίως περάστε μέσα..》αποκρίθηκε αμέσως σπέυδοντας να με βοηθήσει να τον μεταφέρουμε στο εσωτερικό του νεοκλασσικού οικήματος στους πρόποδες της Ακρόπολης όπου έμελλε να ξημερώσουμε.

Το λευκό φώς της νέας μέρας ξέβαψε μονομιάς το σκούρο χρώμα του ουράνιου θόλου σβήνοντας τα ολόφωτα εκατοντάδες άστρα που πλέον είχαν καλυφθεί απο πυκνά μάυρα σύννεφα.

Ο αγέρας παγερός και κοφτερός σαν ξυράφι έπνεε ακατάπαυστα χτυπώντας το πρόσωπο μου καθώς ατένιζα τον ουρανό κουρνιασμένη στο μπαλκόνι μου όπου πέρασα και όλη την υπόλοιπη νύχτα άγρυπνη .

Αναζητούσα απεγνωσμένα λύσεις στο αδιέξοδο του γάμου μας κι όμως ούτε παράδρομος δεν διαφαίνονταν στα σχέδια του μυαλού οπου θα μπορούσαμε να βαδίσουμε αντάμα.

Κοίταξα το ρολόι στον καρπό μου διαπιστώνοντας πως η ώρα του χωρισμού είχε φθάσει σε πέντε λεπτά θα ξεκινούσε για το δικηγορικό γραφείο αποφασισμένη.

Το πικρό τσιγάρο έκαιγε τα χείλη μου σε αντίθεση με τον παγερό άνεμο που μου προκαλούσε ρίγος ο καπνός εισέρχονταν στα πνευμόνια ανακουφιστικός όμοιος με δυνατό παυσίπονο.

Τράβηξα την τελευταία τζούρα απότομα κι ας μου έφραζε τον λαιμό αυτόματως τίποτα δεν συγκρίνονταν με το άλγος που ταλάνιζε την ψυχή μου όμως έτσι έπρεπε να γίνει έπεισα πρόχειρα για ακόμη μια φορά τον εαυτό μου.

Ο ήχος του εισερχόμενου μηνύματος στο κινητό μου με θορύβησε αισθητά λόγο και της ώρας και ευθύς εισέβαλα στο καθιστικό αρπάζοντας την συσκευή άτσαλα με χέρια παγωμένα.

Το μήνυμα οπως αρχικά είχα υποθέσει δεν είχε αποστολέα και προέρχονταν φυσικά απο τους απαγωγείς μα το περιεχόμενο του φάνταζε το κατάλληλο έναυσμα που χρειαζόμουν για να υπογράψω τελικά το διαζύγιο δίχως ενοχές.

"Μην διανοηθείς να χωρίσεις σήμερα τον Μπάλτον ! Περιμένουμε να μας μεταβιβάσεις όλα τα περιουσιακά του στοιχειά μετά τον θάνατο του γι αυτό μην θέτεις την κόρη σου σε περαιτέρω κίνδυνο είναι ικανός για όλα .." πρόσταζαν κι απο πάνω οι αχρείοι επιβεβαιώνοντας αυτομάτως τις υποψίες σχετικά με ανάμειξη του Κρίστιαν στην οργάνωση τους .

Μονάχα εκείνος είχε κίνητρο να μην χωρίσουμε και θα μεταχειριζόταν κάθε μέσο για να το επιτύχει όμως δεν καταλαβαίνω που πάσχιζε να με οδηγήσει εφόσον οι απαγωγείς επιζητούσαν επίμονα τον θάνατο του.

"Θεέ μου τι συμβαίνει ; Είναι δυνατόν ο Κρίστιαν να κινεί τα νήματα της οργάνωσης επιζητώντας να τον θανατώσω ; Τι προσπαθεί να πετύχει..; μήπως θέλει να με δοκιμάσει..;" αναρωτιόμουν μπερδεμένη δίχως να βρίσκω άκρη στο σκοτεινό κουβάρι όπου είχα τυλιχτεί για τα καλά.

《Είστε γελασμένοι εάν θεωρείτε πως με τους ηλίθιους εκβιασμούς σας θα ανακόψετε την φορά μου ..!》 Μουρμούρισα αποφασισμένη εγκαταλείποντας το σπίτι.

Ανεβαίνοντας αργά τα σκαλοπάτια του επιβλητικού κτιρίου που στεγάζονταν το γραφείο του δικηγόρου μου στον δεύτερο όροφο τα πόδια μου είχαν κυριολεκτικά μουδιάσει.

Έκλεισα τα μάτια μου για μια στιγμή στηρίζοντας το σώμα μου στον τοίχο πλάι μου ζαλισμένη νιώθοντας το σώμα σταδιακά να με εγκαταλείπει.

Τα μάγουλα μου έκαιγαν τα άκρα μου μουδιάζαν και ρίγος τράνταζε ολόκληρο το κορμί σαν σεισμός αφού ακόμη και το σώμα μου πάσχιζε να μου αλλάξει τελευταία στιγμή γνώμη με τον δικό του τρόπο.

《Μαρίνα ..》αντήχησε η βραχνή φωνή του ξοπίσω προκαλώντας αναταραχή για ακόμη μια φορά .

Στράφηκα προς το μέρος του φορώντας ξανά το ψυχρό μου προσωπείο κρύβοντας στα βάθυ της ψυχής τον αβάσταχτο πόνο που με ταλάνιζε εξίσου.

Τα καταπράσινα μάτια του βυθίζονταν στα δικά μου ικετέυοντας απεγνωσμένα να του πέσω στην αγκαλιά του να ξεχάσουμε τα πάντα και να κάνουμε έρωτα διψασμένοι όπως παλιά.

Παρατήρησα αμέσως πως το σώμα του τρέκλιζε ελαφρά το μάυρο πουκάμισο του ήταν ξεκούμπωτο και τσαλακωμένο και οι μάυροι κύκλοι κάτω απο τα μάτια πρόδιδαν πως πέρασε την νύχτα άγρυπνος όπως εγώ.

《Ήρθες..》πρόφερα σαστισμένη καταπνίγοντας την απογοήτευση που τον αντίκρισα απέναντι μου αφού ήλπιζα κι ας το αρνιόμουν πεισματικά πως τελικά δεν θα παρουσιαζόταν.

《Δεν είμαι δειλός ποτέ μου δεν υπήρξα ..είσαι σίγουρη πως θες να με ξεφορτωθείς..;》ψέλλισε λαχανιασμένος.

Τα μάτια μου συνάντησαν το δάπεδο μαρμάρινο δάπεδο κι η ανάσα μου ακουγόταν ανάμεσα μας ακανόνιστη μαρτυρώντας την ταραχή μου.
《Ποτέ μου δεν θέλησα να σε ξεφορτωθώ..! Αντιθέτως εσύ με ανάγκασες να φθάσω στα άκρα..》

《Έχεις δίκιο ..πάμε λοιπόν ας υπογράψουμε την καταδίκη του γάμου μας ..》πρόφερε αργόσυρτα παραπατώντας.

《Είσαι μεθυσμένος πότε θα βρείς τον εαυτό σου για το θεό !》

《Θέλεις ειλικρινή απάντηση ; Ποτέ δεν πρόκειται να γίνω όπως ήμουν πριν γνωρίσω εσένα η παρουσία σου στην ζωή μου μετέτρεψε ως δια μαγείας ένα αλύγιστο κάθαρμα στον άνδρα που αυτή την στιγμή πονάει ενώπιον σου..》αποκρίθηκε θυμωμένος σφίγγοντας τα δόντια .

Ακούμπησα δειλά το μπράτσο του μα γρήγορα το κατέβασα αφού το δολοφονικό βλέμμα του απέκλεισε στο λεπτό οποιαδήποτε ένδειξη τρυφερότητας.

《Τι έγινε Μαρίνα απέκτησες ξαφνικά αισθήματα..;》κάγχασε γελώντας βεβιασμένα καθώς με προσπερνούσε αδιάφορα ανεβαίνοντας δύο δύο τα σκαλιά.

"Μην λυγίσεις τώρα Μαρίνα..!" Υπενθύμισα στον εαυτό μου ανηφορίζοντας απρόθυμα προς το γραφείο όπου η ίδια είχα επιλέξει να γραφτεί το φινάλε.

Εισέβαλα στο γραφείο αντικρίζοντας την μορφή του να κάθεται απέναντι απο τον αυστηρό δικηγόρο μου φαινομενικά ατάραχος κι ας έβραζε εσωτερικά.

《Καλημέρα σας κυρία Μπάλτον..με συγχωρείτε εκ παραδρομής μπερδεύτηκα Αδαμίδου ήθελα να πω έλατε καθίστε πλάι στον εξαγριωμένο σύζυγο σας παρακαλώ..》με προέτρεψε παγερά ο ηλικιωμένος άνδρας υποδεικνύοντας μου την αδειανή δερμάτινη πολυθρόνα στο πλευρό του.

《Καλά σου λέει Μαρίνα βιάσου ο αποτυχημένος δικηγόρος σου έχει φαίνεται άλλες σοβαρότερες δουλειές για να ασχοληθεί με το δικό μας ποταπό διαζύγιο..》σχολίασε γελώντας κυνικά ενώ παράλληλα κατακεράυνωνε με το βλέμμα του τον άνδρα.

《Την δουλειά μου κάνω αγαπητέ θα σας παρακαλέσω να λείπουν οι χαρακτηρισμοί κι συνάμα οι εντάσεις κατα την διάρκεια..》

《Τι λες ρε άχρηστε που θα μου υποδείξεις και πως θα συμπεριφέρομαι την ημέρα που χωρίζω με την γυναίκα μου . Έχεις ιδέα λιμοκοντόρε πόσο πόνο κουβαλάω τούτη την ώρα μέσα μου ; Αλλα τι αναρωτιέμαι εσένα δεν σε ενδιαφέρει τίποτε άλλο πέρα απο τα ζεστά μετρητά που εισέπραξες..》ξέσπασε για ακόμη μια φορά χτυπώντας το χέρι του με δύναμη επάνω στην γυάλινη επιφάνεια του ξύλινου γραφείου σπάζοντας συνάμα πολύχρωμο βάζο με τα φρέσκα λουλούδια που ξεχύθηκαν στο έδαφος.

《Κύριε Μπάλτον αρκετά θα καλέσω τους άνδρες της ασφάλειας !》

《Μην με απειλείς ρε νομίζεις σε φοβάμαι εαν εγώ το θελήσω μπορώ να ε εξαφανίσω απο τον πλανήτη γή !》φώναζε εκτός εαυτού προσγειώνοντας την γροθιά του στο πρόσωπο του .

《Κρίστιαν λογικέψου !!! Τι σου φταίει ο άνθρωπος δεν γίνεται να ξεσπάς ανεξέλεγκτα την οργή σου στον καθένα..!》

《Όπου γουστάρω θα ξεσπάω ! Αν με άκουγες δεν θα φθάναμε έως εδώ αλλα βλέπεις βιάζεσαι να ξαπλώσεις στο κρεββάτι του νέου σου συνεργάτη ..!》ούρλιαζε επιθετικά προς το μέρος μου όσο σταδιακά ο ηλικιωμένος άνδρας ενώπιον μας άρχισε να συνέρχεται.

《Θα σας κάνω μήνυση άμεσα είστε ένας αγροίκος ! Θα φρόντισω η πελάτισσα μου να σου τα πάρει όλα δεν θα σου αφήσουμε δεκάρα τσακιστή !》ψέλλισε αδύναμα ενω παράλληλα έβγαζε τα έγγραφα του διαζυγίου απο τον χαρτοφύλακα του με αξιοθαύμαστο επαγγελματισμό.

《Δεν επιθυμώ κανένα περιουσιακό στοιχείο ούτε καν το σπίτι που αποκτήθηκε κατά την διάρκεια του γάμου ! Ετοιμάστε μου παρακαλώ ένα έγγραφο αποποίησης της περιουσίας !》ανακοίνωσα σκληρά αφήνοντας άφωνους και τους δύο άνδρες που παρέμειναν ζωντανές στήλες άλατος να με παρατηρούν σαστισμένοι.

《Τι προσπαθείς να κάνεις ; Εφόσον υπάρχουν τα παιδιά ανάμεσα μας οφείλω να σου πληρώνω διατροφή ..εαν βέβαια κερδίσεις εσύ την επιμέλεια στο δικαστήριο..》εκτίναξε την βόμβα του με δύο μάτια φλογισμένα δίχως ίχνος στοργής.

《Με απειλείς ε ; Βέβαια δεν είχα αμφιβολία πως θα προσπαθούσες να με εκβιάσεις μέσω των παιδιών . Δεν υπάρχει περίπτωση να σου δοθεί ποτέ η επιμέλεια απο κανένα δικαστήριο..》

《Σοβαρά; Ασε και θα δούμε ποιός θα γελάσει τελευταίος κούκλα μου..! Που είναι το καταραμένο χαρτί να τελειώνουμε επιτέλους..!》αναφώνησε έχοντας υπερβεί κατα πολύ τα όρια της υπομονής του.

《Ορίστε υπογράψτε στο κάτω μέρος της σελίδας..》πρόφερε αυστηρά ο δικηγόρος παραδίδοντας μια χρυσή πένα στα χέρια του .

Την άρπαξε βίαια στρέφοντας το βλέμμα του προς το κατώφλι του γραφείου οπου στεκόμουν μαρμαρωμένη κι συνάμα άπραγη .

Με ικέτευε σιωπηρά να κάνω κάτι έστω κι την τελευταία στιγμή για να περισώσω τον γάμο μας προτού η αυλαία πέσει οριστικά και μας καταπλακώσει.

Κι όμως τα χείλη παρέμειναν σφραγισμένα κι ας κράυγαζε η καρδιά πως ακόμη τον αγαπούσε κι ας θόλωναν  τα μάτια απο τους ποταμούς δακρύων που τα πλημμύριζαν.

《Εσύ το επέλεξες θυμήσου..αλλα δεν τελειώνει ένα πάθος ασίγαστο με μια απλή υπογραφή ..!》πρόφερε σκυθρωπός υπογράφοντας ένα ένα τα έγγραφα.

《Πολύ καλά μπορείτε να αποχωρήσετε κύριε Μπάλτον τελειώσαμε μένει να υπογράψει μονάχα η σύζυγος σας ..! Είναι η σειρά σας κυρία Αδαμίδου..》σχολίασε ο δικηγόρος συντονίζοντας την μεριά του την τεταμένη ατμόσφαιρα.

Βάδισα προς το μέρος τους διακρίνοντας τις μορφές τους αχνά να θολώνουν καθώς όλα γύρω περιστρέφονταν σαν μου σαν τους κρυστάλλους απο καλειδοσκόπιο .

Ακούμπησα στο γραφείο ζαλισμένη ακούγοντας απο το βάθος την φωνή του σβησμένη σαν να προερχόταν απο κάπου μακριά .
《Τι έπαθες Μαρίνα εσύ χλώμιασες μείνε μαζί μας..μην καταρρέυσεις..》....