Αγαπημένοι μου αναγνώστες άλλο ένα κεφάλαιο γεμάτο μυστήριο σας περιμένει να το εξερευνήσετε ! Να ευχαριστήσω για ακόμη μια φορά όλους σας για την αγάπη που μου μεταδίδει κάθε σας ψήφος !
Ευγνωμοσύνη απέραντη στα κορίτσια μου @Rose_17  DianaRay1 Dionysia1980 _ioannidouu ElliPam91 fontana1981 nikollll_19 Feggari70 KaterinaSyriopoulou

Επέστρεψα μετά απο ώρες άσκοπης περιπλάνησης στους δρόμους στο ζεστό
φιλόξενο νεοκλασικό μου που με υποδέχτηκε με την γνώριμη παγερή σιωπή που ρήμαζε την ψυχή μου .

Πρώτο μέλημα μου παρά την άσχημη ψυχολογική κατάσταση που βρισκόμουν αποτελούσε να επικοινώνησω άμεσα με την κόρη μου που ούτως η άλλως περίμενα να εμφανιστεί στο κατώφλι μου απο ώρα σε ώρα.

Παρόλα αυτά κάλεσα ευθύς τον αριθμό της ανήσυχη ιδιαίτερα έπειτα απο όσα μου εκμυστηρεύτηκε ο Αλέξανδρος περιχαρής που τα παιδιά μας βίωναν το ρομάντζο όπου οι ίδιοι δεν κατορθώσαμε.

Έπειτα απο μερικά λεπτά αναμονής που φούντωσαν την αγωνία μου εσωτερικά τελικά αφουγκράστηκα την νυσταγμένη φωνή της απο την άλλη άκρη της γραμμής.
《Έλα μαμά θα σε καλούσα κι εγώ νωρίτερα αλλα όπως επιστρέψαμε στο σπίτι αποκοιμήθηκα με τα ρούχα σκέψου..》δικαιολογήθηκε .

《Σου χρειαζόταν η ξεκούραση γλυκιά μου κι την επιδίωξες εγώ σιυ τηλεφωνώ μονάχα για να επιβεβαιώσω πως θα έρθεις το βράδυ όπως είπαμε..》

《Χμ..δεν βλέπω την ώρα να μετακομίσω στο σπίτι σου μαμά ! Όμως να..ξέρεις η Χριστίνα μας δεν είναι πολύ καλά κι έλεγα να μείνω απόψε κοντά της..》

Οι προειδοποιητικοί συναγερμοί ξεκίνησαν να ηχούν δυνατότερα σαν διέκρινα τον δισταγμό στην χροιά της φωνής της .

《Άρτεμουλα μήπως είναι η ώρα να μου μιλήσεις ευθαρσώς για τον Ορέστη..μαζί του θέλεις να κοιμηθείς απόψε;》σχολίασα εκνευρισμένη κι ας φαινόμουν κατίνα η κουτσομπόλα στα μάτια της για έμενα προείχε να την προστατέυσω.

Σιώπησε για μερικά λεπτά κι απο τον ρυθμό της ανάσας της μπορούσα να αντιληφθώ πως η αποκάλυψη μου την είχε ταράξει αφού προφανώς θεωρούσε πως η προσωπική ζωή της παρέμενε ιδιωτική.

《Δεν..συμβαίνει τίποτα με τον Ορέστη..εσύ πως το έμαθες ..;》τράυλισε διστακτική δίχως να με πείθει πως δεν έτρεφε αισθήματα για εκείνον αφού και μόνον στο άκουσμα του ονόματος έχασε τα λόγια της.

《Κορίτσι μου πες μου μονάχα εαν δοκίμασε να προβεί σε καμία ανάρμοστη πράξη εναντίον σου ..》

《Όχι βέβαια μου θυμίζεις το ανακριτικό ύφος του μπαμπά ορισμένες φορές πραγματικά..! Έληξε όπως άρχισε με τον Ορέστη ικανοποιήθηκες..;》ξέσπασε αναίτια με έναν μικρό λυγμό στο σπάσιμο της φωνής της που με συνέτριψε.

"Αχ κοριτσάκι μου δεν σε πρόλαβα και μάλλον σε πλήγωσαν.." διαπίστωσα πικραμένη αναζητώντας λέξεις που να απαλύνουν την θλίψη που προκαλεί μια ερωτική απογοήτευση άλλωστε ήξερα απο πρώτο χέρι το θανατηφόρο κεντρί του πόση οδύνη προκαλεί.

《Μην προσπαθείς να κρυφτείς απο εμένα..είμαι εδώ για να σε ακούσω μπορώ να αισθανθώ επακριβώς την στεναχώρια σου διότι την έχω βιώσει ! Έαν ένας άνδρας σου φέρθηκε σκάρτα και φθηνά προχώρα παρακάτω δεν αξίζει ούτε δάκρυ σου..!》κατέληξα σαν να συμβούλευα τον ίδιο μου τον εαυτό που έστω κι αργά όφειλε να ορθοποδήσει.

《Έχεις δίκιο μαμά εσύ γνωρίζεις καλύτερα απο τον καθένα το συναίσθημα αυτό ! Με συγχωρείς τόσο για τον απαίσιο τρόπο μου όσο και που θα σε αφήσω απόψε μόνη απο άυριο θα βρίσκομαι κοντά σου συνεχώς..!》ψέλλισε ντροπιασμένη για το προηγούμενο ξέσπασμα της.

Χαμογέλασα τρυφερά αφού δεν θα τολμούσα να θυμώσω ποτέ μου στο πλάσμα που εξήλθε απο το σώμα μου όπως κάθε άλλη μητέρα σε αυτό τον κόσμο.
《Μην απολογείσαι κοριτσάκι μου πράξε όπως σε ευχαριστεί κι αφού η ξαδέρφη σου απόψε δεν αισθάνεται καλά μείνε κοντά της..》την συμβούλευσα με άπλετη κατανόηση άλλωστε εν μέρη επιθυμούσα κι η ίδια την αποψινή απομόνωση μου.

《Σε ευχαριστώ για την κατανόηση μανούλα θα σε δώ άυριο..》αναφώνησε χαρωπά τερματίζοντας το τηλεφώνημα βιαστική .

Σαν η μελιστάλαχτη φωνή της έσβησε απο το ακουστικό οι αόρατοι εχθροί μου με πλαισίωσαν εξαγριωμένοι ξανά επαναφέροντας στο νού τις εικόνες της προδοσίας .

Ανακάθισα στον καναπέ ακουμπώντας στο αναπαυτικό μαξιλάρι σφαλίζοντας τα μάτια με την ελπίδα να σβηστεί κάθε μια εικόνα που μετέδωσαν στον εγκέφαλο .

Ευχόμουν σήμερα να πάθαινα ξανά αμνησία και ευθύς όλες οι αναμνήσεις που είχαμε βιώσει καλές είτε κακές να έσβηναν σαν χνάρια στην βρεγμένη άμμο .

Η υφή των χειλιών του η φλόγα του έρωτα του το άρωμα του κορμιού που λάτρευα μα κύριως όλα του τα σ αγαπώ που ξεστόμισαν τα αμαρτωλά χείλη του ανα τα χρόνια .
《Να σε πάρει Μπάλτον ίδιο κάθαρμα παρέμεινες ! Δεν θα χύσω ούτε δάκρυ πια για την ανάλγητη καρδιά σου..τελείωσε..!》μουρμούρισα οργισμένη καθώς αφαιρούσα με μανία έπειτα απο τόσα χρόνια την βέρα απο το δάκτυλο μου και έπειτα την πέταξα με φόρα στο τραπέζι εμπρός μου σαν να αποτίναζα εκείνον οριστικά απο την σάρκα μου.

Αφού έμεινα να ατενίζω σιωπηλή για μερικά λεπτά το κόκκινο σημάδι που άφησε στο δέρμα μου αποφάσισα στο δευτερόλεπτο να δώσω ευκαιρία και σε έναν άλλο άνδρα να με σαγηνέυσει.

Άρπαξα το κινητό θυμωμένη με σκοπό να πληρώσω με το ίδιο νόμισμα την άνομη πράξη του κι μια ακόρεστη δίψα για έναν νέο έρωτα γεμάτο περιπέτεια .

Αναζήτησα τα στοιχεία του ιατρείου του Άρη Πετρίδη στο διαδίκτυο καλώντας το σταθερό τηλέφωνο που μου εμφάνιζε η γνωστή μηχανή αναζήτησης αγχωμένη άλλωστε του χρωστούσα μιαν απάντηση.

《Παρακαλώ..》πλημμύρισε η βαριά αιθέρια χροιά του τον κόσμο μου προκαλώντας μια ελαφριά ανατριχίλα στην ραχοκοκκαλιά μου.

《Άρη εσύ ; Η Μαρίνα Αδαμίδου είμαι πήρα το θάρρος να σου τηλεφωνήσω για να συζητήσουμε σχετικά με την πρόταση σου τις προάλλες..》

《Μαρίνα ..! Θεέ μου πίστευα πως ήδη με είχες ξεχάσει έπειτα απο την ατυχή συνάντηση μας στο χιονοδρομικό η χαρά μου που σε ακούω δεν κρύβεται..! Λοιπόν τι αποφάσισες τελικά ..;》αναφώνησε ενθουσιασμένος δίχως πράγματι να κρύβει την χαρά του.

《Όχι Άρη δεν θα μπορούσα να σε ξεχάσω..η απόκριση μου είναι θετική επιθυμώ να συνεργαστώ μαζί σου οσο τίποτα είσαι άλλωστε λαμπρός επιστήμονας..》

《Θέλω να σε δώ είναι ανάγκη ..μην με παρεξηγήσεις όμως νιώθω τόσο ευτυχισμένος που δέχτηκες..! Μπορείς να συναντηθούμε σε μισή ώρα στο κέντρο..;》ρώτησε ξέπνοος σαν να βιαζόταν να προφέρει τις λέξεις που τον έκαιγαν.

《Σε μισή ώρα σε περιμένω στο σταθμό του ηλεκτρικού στο Θησείο..》αποκρίθηκα κοφτά κλείνοντας το τηλέφωνο χαμογελώντας ικανοποίημενη λες και το πρώτο μέρος του σχεδίου μου εκδίκηση είχε μόλις ολοκληρωθεί.

Δίχως να αλλάξω το υπέροχο αποκαλυπτικό φόρεμα μου φρέσκαρα μονάχα ελαφρά το μακιγίαζ μου τονίζοντας με πορφυρό κραγιόν τα σαρκώδη χείλη μου άρπαξα την μάυρη τσάντα μου και αποχώρησα .

Τον συνάντησα να με περιμένει νευρικός κουνώντας συνεχώς το πόδι του κάθε φορά που κοίταζε το ρολόι στον καρπό του.

Ομολογουμένως σάστισα με την γοητεία που εξέπεμπε το σοφιστικέ στύλ που πρέσβευε καθώς σήμερα φορούσε άλλο ένα μάυρο ζιβάγκο που του πρόσδιδε μια άλλη νότα αισθησιασμού.

Άφησα τα μάτια μου να πλανηθούν αχόρταγα στα μακριά λεπτά του πόδια ανηφορίζοντας σταδιακά προς τους σφικτούς κοιλιακούς που δεν κρύβονταν ακόμη κι κάτω το βαρύ ύφασμα της μπλούζας του για να καταλήξω τελικά ξανά στο πανέμορφο αρρενωπό πρόσωπο του.

Σαν τα βλέμματα διασταυρώθηκαν του χαμογέλασα αινιγματικά αφήνοντας ένα υπονοούμενο να αιωρείται στην ατμόσφαιρα ανάμεσα μας.
《Ελπίζω να μην άργησα..》πρόφερα παιχνιδιάρικα φλερτάροντας ανοιχτά μαζί του.

《Καθόλου ..θεέ μου είσαι πανέμορφη μου έχει κοπεί η ανάσα..!》σχολίασε ενθουσιασμένος φιλώντας την αναστροφή του χεριού μου ιπποτικά καθώς περνούσαμε το κατώφλι του δυόροφου καφέ με θέα την Ακρόπολη.

《Δεν μπορείς να μου το κάνεις αυτό ! Χωρίζεις μαζί μου για να τα φτίαξεις με αυτόν τον κρετίνο ; Ξέχασε το !》μονολογούσε κρυμμένος σε μια γωνιά λίγα μέτρα ξοπίσω ένας εξοργισμένος Κρίστιαν ικανός να διαπράξει ακόμη κι φόνο.

Παρακολουθούσε στενά την συνομιλία μας λίγο πιο έξω απο την τζαμαρία συντετριμμένος με μάτια που γυάλιζαν απο οργή που διαδέχονταν η απογοήτευση και συνάμα η θλίψη όμως αυτό ακριβώς ήθελα να πετύχω.

Δεν με ένοιαζε που μας παρακολουθούσε είχα αντιληφθεί την παρουσία του ξοπίσω μου αμέσως μόλις βγήκα απο το σπίτι μου οπου προφανώς με περίμενε με σκοπό να εξηγήσει τα ανεξήγητα.

Απολάμβανα με κάθε πτυχή του κακού μου εαυτού τον πόνο και την απόγνωση που του προκαλούσα αποδίδοντας πρόχειρα δικαιοσύνη αφού ίσα που άκουγα τι μου έλεγε ο συνομιλητής μου με την άκρη του ματιού τον παρακολουθούσα.

Περνούσε τα χέρια κάθε τόσο μέσα απο μαλλιά του προτού σφίξει ξανά τις παλάμες του με τόση δύναμη λες φανταζόταν το λαιμό μου ανάμεσα στα ακροδάχτυλα του.

Ανέπνεε γοργά κι απο τα μάτια έτρεχαν δάκρυα ω ναι ! Ήρθε η ώρα να πληρώσει για κάθε πληγή που άνοιξε στο σώμα και την ψυχή μου με τις ασυλλόγιστες πράξεις του ήταν ακριβώς η επαληθευση των λόγων μου .
《Όλα όσα χτίσαμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια σήμερα γκρεμίζονται μα θα σε παρασύρουν Μπάλτον ναι σαι σίγουρος..》κι πράγματι ήδη είχε παραλύσει διαπίστωσα ικανοποιημένη.

《Μαρίνα ..νομίζω ξαφνικά πως μου δίνεις το πράσινο φώς να προχωρήσω ενώ μέχρι πρότινος αρνιόσουν τι άλλαξε ξαφνικά..;》έκανε την ερώτηση κλειδί που μεμιάς σαν άλλο κουτί της πανδώρας επέτρεψε σε όλα τα καταπιεσμένα συναισθήματα να ξεχυθούν.

Δίχως να το ελέγχω το σώμα άρχισε να τρέμει σπασμωδικά το μυαλό να πλημμυρίζει ξανά διάσπαρτες εικόνες προδοσίας και η καρδιά να σφαδάζει απο πόνο που πάσχιζα να θάψω.

《Παίρνουμε διαζύγιο πλέον αυτό άλλαξε !》ψέλλισα συγκινημένη κρύβοντας το προσώπο ντροπιασμένη ανάμεσα στις παλάμες μου.

Μονομιάς εγκατέλειψε την θέση του γονατίζοντας μπροστά μου αδιαφορώντας για τα αδιάκριτα βλέμματα που έστιαζαν επάνω μας .
《Καταλαβαίνω τον πόνο σου ήταν εμφανές πως ο γάμος σας θα κατέληγε σε φιάσκο..είμαι εδώ για εσένα Μαρίνα έτοιμος να γιατρέψω κάθε αμυχή που προξένησε ο υπέρμετρος εγωισμός του..》ψιθύρισε με απίστευτη συμπόνοια σφίγγοντας το χέρι μου .

Έστρεψα αργά τα μάτια προς εκείνον αδυνατώντας να μιλήσω αφού η μοναδική μου επιθυμία την δεδομένη στιγμή ήταν να απομονωθώ.

《Πάμε..》πρόσταξα ξέπνοη φορώντας βιαστικά την καπαρντίνα μου καθώς διαπίστωνα παράλληλα πως η γωνιά οπου στεκόταν μερικά λεπτά νωρίτερα είχε αδειάσει.

Προσφέρθηκε να με συνοδεύσει έως το σπίτι παρά τις αντιρρήσεις μου κρατώντας μου καλή συντροφιά συζητώντας για διάφορα άλλα θέματα ακόμη και τον καιρό με σκοπό να αποπροσανατολίσει την σκέψη.

Κοντοστάθηκε στον κατώφλι βυθίζοντας το απλανές σκούρο βλέμμα του στο δικό μου με απίστευτη κατανόηση που με άγγιξε βαθύτατα.
《Είμαι εδώ..ότι ώρα με χρειαστείς θα τρέξω σαν τον κλέφτη μες την νύχτα..》πρόφερε σφουγγίζοντας τρυφερά ένα δάκρυ που έσταξε στο μάγουλο μου.

《Σε ευχαριστώ Άρη..και συγνώμη για την ηττοπάθεια..!》

《Το παράξενο θα ήτανε να χωρίζεις και να χαμογελάς αδιάφορα σαν να μην συμβαίνει τίποτα ! Ψυχολόγος είμαι Μαρίνα κι έχω πλήρη επίγνωση της οδύνης που διέρχεσαι..》αποκρίθηκε με κατανόηση προκαλώντας αυτόματα τον θαυμασμό μου καθώς τον αποχαιρετούσα.

Αφότου πέρασα τουλάχιστον τρία τέταρτα βυθισμένη στην παγωμένη πια γεμάτη μπανιέρα μου να ρεμβάζω κοιτάζοντας το ταβάνι έπεσα επιτέλους εξαντλημένη στο ζεστό μοναχικό κρεββάτι μου.

"Αραγε γι αυτό παντρεύονται οι άνθρωποι για να ξεμένουν στην μέση της διαδρομής ξανά εργένιδες ;" αναρωτήθηκα θλιμμένη αφήνοντας τον καταπραϋντικό ύπνο να με αποπλανήσει σταδιακά.

Η θύρα του σπιτιού υποτάχθηκε στο θέλημα του ανοίγοντας του επιτέλους το δρόμο προς το σκοτεινό διαμέρισμα της.

Τα μάυρα παπούτσια του βάδιζαν αργά στα πλακάκια ενω ο φακός απο το κινητό του ίσα που του έδειχνε τον δρόμο προς την κρεββατοκάμαρα.

Αναζήτησε πρώτα σαν σωστός διαρρήκτης τον πίνακα ηλεκτροδότησης με σκοπό να κατεβάσει τις ασφάλειες ώστε να μην υπάρχει περίπτωση διαφυγής.

Δίχως ιδιαίτερο κόπο ανακάλυψε τον πίνακα στον μικρό διάδρομο που χώριζε το σαλόνι απο το υπνοδωμάτιο κατεβάζοντας επι τόπου τον γενικό διακόπτη .
"Είσαι αβοήθητη τώρα Μαρίνα.." διαπίστωσε χαιρέκακα εισβάλοντας στην σκοτεινή κρεβατοκάμαρα σβήνοντας ακόμη κι τον φακό διασφαλίζοντας έυκολα την ανωνυμία του .

Πλησίασε ψηλαφιστά τελείως στα τυφλά το κρεββάτι απ όπου η ρυθμική ανάσα της πρόδιδε πως κοιμόταν βαθεία ανέτοιμη για όσα την περίμεναν.

Σήκωσε απο την κάτω μεριά του κρεβατιού αργά το πάπλωμα χαιδέυοντας απαλά το τρυφερό δέρμα των ποδιών της.

Τινάχτηκα επάνω τρομαγμένη κοιτάζοντας δεξιά κι αριστερά το απέραντο πυκνό σκοτάδι που απλωνόταν κατα μήκος του χώρου .

Αφουγκράστηκα για κακή μου τύχη μια ακόμη ανάσα γρήγορη κι κοφτή να βρίσκεται κοντά καθώς ένα τραχύ ανδρικό χέρι ανηφόριζε ερωτικά προς το εσώρουχο μου.
《Ποιός είσαι ; Μην με ακουμπάς ! Θα καλέσω την αστυνομία..!》

《Κάλεσε την..》αποκρίθηκε ψιθυριστά σχεδόν λάγνα μια άγνωστη βαριά ανδρική φωνή απο την άλλη μεριά του δωματίου πυροδοτώντας τον τρόμο μέσα μου επι τόπου.

《Η οργάνωση σε έστειλε..;》αναρωτήθηκα έντρομη αφουγκραζόμενη με προσοχή ακόμη και τον παραμικρό ήχο όπου παρήγαγε το σώμα του.

《Ίσως..α.. και προτού το ξεχάσω ..χαρούμενα γενέθλια Μαρίνα..》ψέλλισε αινιγματικά αναστενάζοντας καθώς το στρώμα βούλιαζε απο το βάρος του.

《Κρίστιαν εσύ είσαι έτσι ; Ποιός άλλος θα γνώριζε πως ξημερώνουν τα γενέθλια μου..!》αναφώνησε με σιγουριά .

《Λάθος μαντεψιά..! Όποιος ψάχνει βρίσκει..γι αυτό ήρθα έως εδώ για να σου δώσω το δωράκι σου..》ψιθύρισε ειρωνικά ακουμπώντας τον λαιμό μου πρώτα με τα λεπτά ακροδάχτυλα του που κατηφόριζαν κατα μήκος του κι έπειτα έδωσαν την θέση τους στα καυτά χείλη που ξύπνησαν απευθείας το σώμα μου.

《Άφησε με ..φύγε απο πάνω μου..σε σιχαίνομαι..!》 Πρόφερα ξέπνοη απολαμβάνοντας παράλληλα ένοχα να πιπιλάει την λεπτή υφή της επιδερμίδας μου όσο το ελέυθερο χέρι του χωνόταν μέσα απο το νυχτικό αρπάζοντας στην παγωμένη χούφτα του το στήθος μου.

Η ανάσα του με ταξίδευε σε έναν κόσμο ονειρικό τελείως έξω απο την απτή πραγματικότητα όσο η δίψα στο κορμί μου για αυτόν τον αγνωστό θέριευε.
《Σ αρέσει..μην λες ψέματα..το σώμα σου λιώνει..》ψιθύρισε διαγράφοντας κύκλους γύρω απο τις ορθωμένες θηλές μου που πρόδιδαν πόσο ερεθισμένη ήμουν.

Πίεζα με δύναμη τα χείλη μου για να μην αναστενάξω ηδονικά καθώς τα χείλη του αντικαθιστούσαν τα δάκτυλα του στις παρυφές τους.
《Ποιός είσαι τι θέλεις απο εμένα..;》ρωτούσα σαν χαμένη δίχως να αρνιέμαι πως ηδονιζόμουν απο τα επιδέξια χάδια ενός τυχάρπαστου διαρρήκτη .

《Σίγουρα όχι να σε σκοτώσω..》επέμεινε να απαντά αινιγματικά σε κάθε μου έρωτημα όση ώρα η γλώσσα του εκτόξευε την αδρεναλίνη μου στο κόκκινο.

Δίχως να μπορώ συγκρατηθώ άλλο αναστέναξα βαθειά κι ηδονικά αφημένη στα χέρια ενός αγνώστου που ξυπνούσε μια αρχέγονη σαρωτική δίψα στο κορμί μου.

Ας ήταν λάθος ήθελα να τον νιώσω να κάνω σεξ επιτέλους με έναν άλλο άνδρα έστω και ξένο δοκιμάζοντας σταδιακά απαγορευμένους καρπούς της ελευθερίας που ανοιγόταν μπροστά μου.

《Αχ..άσε με..》μουρμούρισα ζαλισμένη περνώντας τα δάκτυλα μου αχόρταγη να τον εξερευνήσω μέσα απο τα μαλλιά του προτού προλάβει να τα φέρει με μια απότομη πάνω απο το κεφάλι μου ακινητοποιώντας μονομιάς το σώμα μου με το βάρος του δικού του.

《Απαγορεύεται να με ακουμπάς..μονάχα εγώ θα έχω πρόσβαση στο κορμί σου..》πρόσταξε αγριωπά μουγκρίζοντας απο ικανοποίηση καθώς κολλούσε εκ νέου τα χέιλη του σαν βεντούζες στον λαιμό μου.

《Παίζεις βρώμικα..θέλω να συμμετέχω..!》

《Σκάσε και βόγγα μου αρκεί..》

《Είσαι ένας αχρείος πάρε τα χέρια σου απο πάνω τώρα !》φώναξα ξενερωμένη δοκιμάζοντας να ελευθερώσω τα χέρια μου απο το άγγιγμα του.

Όμως τα χείλη του τα κολασμένα συνέχιζαν την καθοδική πορεία τους προς την πυρακτωμένη ήβη μου χωρίς να απομακρύνει στιγμή τα χέρια του .

Μου κατέβαζε το εσώρουχο με τα δόντια κόβοντας αστραπιαία την ανάσα  υπενθυμίζοντας μου παράλληλα αναμνήσεις που πάσχιζα να ξεχάσω.
《Έμπειρος φαίνεσαι πόσο χρονών είσαι..;》

《Θα μου πείς εσύ όταν με νιώσεις μέσα σου ..》

《Με τρομάζεις..σε παρακαλώ δεν έχω κάνει σεξ ποτέ με κάποιον άγνωστο..άνοιξε τουλάχιστον το φώς..》εκλιπαρούσα σοκαρισμένη σε μια στιχομυθία άκαρπη και ανούσια μα ταυτόχρονα απολύτως ξεσηκωτική.

《Το άγνωστό είναι πιο γλύκό δεν λένε..καιρός να δοκιμάσεις..》επέμεινε γελώντας βραχνά μες το σκοτάδι με έναν απόηχο τόσο ερεθιστικό όσο και τα επιδέξια χέρια που ταξίδευαν στην σάρκα μου.

《Μα δεν θέλω..ξέρεις είμαι παντρεμένη ..δηλαδή μόλις χώρισα..δεν..》το χέρι του μου έφραξε απότομα το στόμα αδιαφορώντας για την οδυνηρή μου ιστορία προφανώς .

《Μην μπαίνεις στον κόπο δεν με νοιάζει στο ελάχιστο ποιός σε πηδούσε πριν..》πρόφερε αδιάφορα και συνάμα ωμά διεγείροντας καταλυτικά τις άμυνες που το χάδι του είχε υπνώσει εκμεταλέυτηκα στο έπακρο πως άθελα μου απελευθέρωσε το χέρι μπήγοντας τα νύχια μου με δύναμη στον καρπό του.

Ήθελα να ακούσω έστω την χροιά της φωνής του με την ελπίδα να την αναγνωρίσω ειδάλλως μάλλον είχα μπλεχτεί στα δίχτυα ενός παράνομου σεξομανή διαρρήχτη μα και πάλι παρά τον πόνο που του προκάλεσα δεν έβγαλε άχνα.

《Τώρα θα σε τιμωρήσω πιο σκληρά ..!》συνέχισε να ψιθυρίζει αγριωπά με ένα ελαφρύ γρέζι στο ηχόχρωμα του που πριν απουσίαζε που δυστυχώς δεν μου θύμιζε την γνώριμη χροιά του που λάτρευα.

Τότε ποιός μπορεί να εισέβαλε με ευκολία στο διαμέρισμα μου χωρίς καμία πρόθεση να κλέψει με μοναδικό προορισμό το κρεββάτι μου ; Γιατί ένας ξένος να αναζητά απεγνωσμένα να μοιραστεί το κορμί του με μια γυναίκα που ούτε καν γνώριζε..;

Ουδέποτε υπήρξα δειλή ακόμη και μπροστά στους μεγαλύτερους κινδύνους για να με κάμψει ένας άγνωστος που αποζητούσε μονάχα σέξ.

Ψιλάφισα βιαστικά παρά την θέληση του τα χαρακτηριστικά του ακουμπώντας μερικά άγρια στην υφή γένια να περιβάλουν τα ξερά απο πόθο χείλη του που γρατζούνισαν τα δάκτυλα μου.

"Πως γίνεται να με ποθεί ένας άγνωστος..;" αναρωτιόμουν προτού αιχμαλωτίσει ξανά τα χέρια μου με μια λαβή πίσω απο την πλάτη μου ενώ παράλληλα αισθανόμουν την γοργή ανάσα του πολύ κοντά στα χείλη μου.

《Τέρμα το παιχνίδι..δεν ξέρω ποιός είσαι και δεν με ενδιαφέρει δεν σε θέλω..!》φώναξα εκ νέου εξοργίσμενη σπρώχνοντας το σώμα του στα τυφλά μακριά απο το πυρακτωμένο δικό μου προτού επέλθει ανάφλεξη.

《Βούλωσε το.. άσε με να αφουγκραστώ το κορμί σου..!》πρόσταξε κοφτά με ανάσα κομμένη καθώς ακουμπούσε τον υγρό πυρήνα μου ζαλισμένος απο πόθο όσο κι εγώ.

《Αχ..》ξέφυγε ένας αναστεναγμός ικανοποίησης απ τα χείλη μου καθώς ασυναίσθητα είχα γατζωθεί απο τους ώμους του σφίγγοντας ένα ξένο κορμί επάνω μου.

Βογγούσε ψιθυριστά καθώς με τα επιδέξια δάκτυλα του έπαιζε μαζί μου επιδέξια πατώντας σωστά κάθε πλήκτρο οπου παρήγαγε διαφορετική σεξουαλική ταλάντωση στις χορδές μου.

Τύλιξα τα πόδια μου γύρω απο τον κορμό του δίχως να σκέφτομαι αφαιρόντας μονομιάς το κοντομάνικο ιδρωμένο μπλουζάκι του για να ψιλαφίσω σταδιακά τους σφικτούς κοιλιακούς του .

Κόλλησα με σειρά μου τα χείλη μου στο λαιμό του αφήνοντας την γλώσσα μου να εξερευνήσει την οσμή της επιδερμίδας του απολαμβάνοντας τον καρπό της ανομίας στο έπακρο αδιαφορώντας πλήρως για το παρουσιαστικό του.

Η μυρωδιά και η γέυση του τελικά μονάχα οικεία δεν φάνταζε όπως αρχικά είχα υποθέσει έντονη μυρωδιά βανίλιας πλημμύρισε τόσο τους γευστικούς μου κάλυκες όσο και τα ρουθούνια μου ακυρώνοντας ακαριαία τις υποψίες μου.
"Θεε μου δεν είναι ο Κρίστιαν..ποιός άλλος μπορεί να θωπέυει ανενόχλητος το σώμα μου..;," επεσήμανε η αφυπνισμένη έστω και αργά λογική μου δίνοντας την απαραίτητη ώθηση στα μουδιασμένα μου άκρα να τον σπρώξουν με φόρα μακριά .

Παρα το πυκνό σκοτάδι που μας κύκλωνε κατόρθωσα να ρίξω τον κορμό του προς τα πίσω με αποτέλεσμα να απομακρύνει τα χέρια του ακαριαία απο το ευαίσθητο σημείο μου.

Επιχείρησα να τρέξω μα γράπωσε τελευταία στιγμή το πέλμα μου ανάμεσα στα ζεστά χέρια του τραβώντας ξανά το σώμα μου προς τον κορμό μου.

《Ορκίζομαι αν απλώσεις ξανά τα χέρια σου στην σάρκα μου θα σε στραγγαλίσω..!》προειδοποίησα τυλίγοντας τα χέρια μου επιδέξια σαν πλοκάμια γύρω απο τον τραχύ λαιμό του.

Το βαθύ ερεθιστικό γέλιο του έσπασε τις άμυνες μου μονομιάς δίνοντας ξανά προβάδισμα στον άγνωστο να με υποτάξει στο θέλημα του αμαχητί.

《Δοκίμασε το με ανάβει περισσότερο..!》σχολίασε χαστουκίζοντας τους γυμνούς γλουτούς που άφηνε ακάλυπτους για κακή μου τύχη το κοντό νυχτικό μου.

《Χα..δεν παίζω αγοράκι..》

《Χμ..εγώ πάλι ναί !》πρόφερε ειρωνικά βυθίζοντας τα δάκτυλα του με φόρα στην καυτή ήβη μου αναγκάζοντας με να κραυγάσω απο έκσταση καθώς τον έσφιγγα με φόρα στο στέρνο μου.

《Δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό..! Είσαι άγνωστος..》ψέλλιζα ξέπνοη απολαμβάνοντας άπληστα παράλληλα το έρωτικό του χάδι μέσα μου καθώς πλησίαζα επικίνδυνα προς την θεαματική μου κορύφωση.

《Στο σκοτάδι κάνεις παράξενους συνειρμούς έτσι δεν είναι...ποιόν φαντασιώνεσαι..;》μουρμούρισε την ίδια ώρα που η γλώσσα του αγκάλιαζε την ορθωμένη θηλή μου ξανά σαν να εισχωρούσε στα άδυτα του μυαλού μου.

《Κρίστιαν..》αναφώνησα ασυναίσθητα το όνομα του άνδρα οπου μισούσα πλέον περισσότερο κι απο τον χειρότερο εχθρό μου .

《Αυτόν φαντάζεσαι να μπήγει τα δάκτυλα του με φόρα μέσα σου τώρα κάνοντας το κορμί σου να σπαρταράει απο ηδονή ..; Αυτό ξέρεις είναι μεγάλη προσβολή..》συνέχιζε να ψιθυρίζει θυμωμένος στο αυτί μου μα πλέον τα λόγια έχαναν την σημασία τους .

Οι ανάσες μου πλέον γίνονταν ένα με τα πνικτά βογγητά που ξέφευγαν κάθε τόσο κι απο τα δικά του χείλη την ώρα όπου οι παλμοί αρμένιζαν ξέφρενοι στους δικούς τους σκοτεινούς ωκεανούς παρασύροντας στον πάτο της σαρωτικής αβύσσου το κορμί μου που επιζητούσε απεγνωσμένα λύτρωση.

《Όχι..δεν πρέπει..είναι λάθος ..》μουρμούριζα ζαλισμένη δίχως αίσθηση του χώρου και του χρόνου οσο οι ωθήσεις του με οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στον σαρωτικό μου όλεθρο.

《Δώστο μου..παραδώσου..》αναφωνούσε ξέπνοος τρελαμένος βυθισμένος στο σκοτάδι των πιο τρελών φαντασιώσεων που επέτρεπε στα πιο ζωώδη ένστικτα να απογυμνωθούν.

Η χροιά της φωνής του σε συνδυασμό με τους ακανόνιστους αχνούς αναστεναγμούς του μου έδωσαν την τελική σπρωξιά προς την θεαματική κορύφωση μου.

Η μέση μου τεντώθηκε σαν χορδή τόξου ακουμπώντας σαν φτιαγμένη απο λάστιχο στο στρώμα ξοπίσω σφίγγοντας με δύναμη το δροσερό σεντόνι καθώς μια κραυγή ανακούφισης του καταπιεσμένου πόνου μου ξέφευγε απο τα χείλη μου.

Η λογική επέστρεψε τότε δριμύτερη στο νού και ξάφνου αναρωτιόμουν τι είδους άνθρωπος είχε μόλις ακουμπήσει ευαίσθητο σημείο του κορμιού μου που ουδέποτε τόσα χρόνια είχα παραδώσει σε κανέναν άλλο πέρα απο τον..εκείνον που μάτωσε την καρδιά μου.

Μπορούσα να αισθανθώ μονάχα την γοργή ανάσα του πολύ κοντά στα χείλη μου κι τα χέρια του να χαιδέυουν τα μαλλιά μου .

《Τι θέλεις απο εμένα..σε παρακαλώ φύγε..》ψιθύρισα ντροπιασμένη μαζέυοντας πρόχειρα το σώμα μου σχεδιάζοντας περίτεχνα στο νού μου το περίγραμμα του υπνοδωματίου με σκοπό να το βάλω στα πόδια .

Ήθελα να τρέξω μακριά απο τον επικίνδυνο αυτόν άνδρα που με το αμαρτωλό άγγιγμα του με παρέσυρε στην σαγήνη των αισθήσεων που είχα απαγορεύσει στο διψασμένο μου κορμί να βιώνει.

Τον είχα εκδικηθεί με τον πιο παράδοξο τρόπο η μήπως μονάχα τον εαυτό μου κατόρθωσα να πληγώσω ; Κάποιοι θα με ονόμαζαν με ευκολία τρελή άλλοι έυκολη ίσως πρόστυχη ακόμη και μοιχαλίδα όμως σίγουρα ένιωθα πλήρη ικανοποίηση.

《Είναι απλό..το κορμί σου..》ψέλλισε λάγνα στο αυτί μου σέρνωντας αργά το κορμί του σαν πεινασμένο αρπακτικό στο στρώμα πλαισιώνοντας εκ νέου το τρεμάμενο σώμα μου φράζοντας αυτομάτως το δρόμο προς την διαφυγή.

Γιατί καθόμουν ακόμη ενώ έπρεπε να τρέξω να σωθώ ; Άραγε για ποιό λόγο η παρουσία του δεν ξυπνούσε εσωτερικά το αίσθημα του φόβου μα περισσότερο της σαρκικής λαγνείας ; Άλλη στην θέση μου θα έτρεχε να ξεφύγει ζητώντας βοήθεια όμως εγώ ; Τι ακριβώς έπραττα αφήνοντας το κορμί βορά σε ξένα χέρια.

《Άφησε με..αρκετά σου επέτρεψα να με ακουμπάς..έξω απο το σπίτι μου αυτή την στιγμή..!》αναφώνησα εξοργίσμενη παλέυοντας να ξεφύγω απο τα ζεστά χέρια του που τυλίγονταν ξανά γύρω απο τα στήθια μου .

Επιχειρούσε να ξαναφουντώσει την φλόγα στο κορμί μου καθώς ο ερεθισμένος ανδρισμός του πίεζε το ευαίσθητο σημείο μου και η ανάσα του έκαιγε το πρόσωπο μου.

Όμως δεν υπήρχε περίπτωση να ενδώσω σε περαιτέρω σαρκική ηδονή με ένα φάντασμα γι αυτό το λόγο επι τόπου το γόνατο μου κατέληξε στο ευαίσθητο μαλακό στομάχι του με φόρα.

Κατόρθωσα να τον αποσυντονίσω με αποτέλεσμα να πάρει τα χέρια του απο το σώμα μου πέφτωντας με ένα πνικτό επιφώνημα πόνο πίσω στο στρώμα όσο η ίδια απελευθερωμένη έτρεχα στα τυφλά προς τον διάδρομο.
《Δεν πρόκειται να πάς πουθενά..δεν ξεφεύγεις απο εμένα..》γρύλισε πονεμένα τρέχοντας εξαγριωμένος ξοπίσω μου με δυνατά ποδοβολητά στο ξύλινο δάπεδο .

Σκόνταφτα δεξιά κι αριστερά σαν καράβι κλυδωνιζόμενο σε τρικυμία όπου τα αφρισμένα άγρια κύματα το χτυπούν ανελέητα απο κάθε πλευρά πολεμώντας να το βυθίσουν αλλα δεν το έβαζα κάτω.

Βαδίζοντας αργά προς τα εμπρός ψηλαφιστά τρομαγμένη για πρώτη φορά με την καρδιά μου να φτερουγίζει σαν πουλί φυλακισμένο στα βάθη του στέρνου αισθάνθηκα τα άσπλαχνα χέρια του να με τυλίγουν ξανά κολλώντας το κορμί μου με φόρα στον τοίχο εμπρός μου.
《Είσαι δική μου..τώρα έχασες..》ψιθύρισε βραχνά ξεκουμπώνοντας με φόρα το παντελόνι του με το ένα του χέρι αφού με το άλλο βαστούσε τα δικά μου στο πίσω μέρος της πλάτης μου.

《Μην τολμήσεις..να..》

《Να..δοκιμάσω την γλυκιά γέυση της ήβης σου..; Να σε κάνω να βογγήξεις οσο κανένας ποτέ δεν θα κατορθώσει..αυτό μου αρνήσε ;》

《Φύγε το σώμα μου δεν το χαρίζω σε όποιον τυχάρπαστο βρεθεί στο δρόμο μου..》πρόφερα βογγώντας παράλληλα καθώς η γλώσσα του ακουμπούσε στην ήβη μου απρόσμενα και απόλυτα ερεθιστικά. 《Όχι..τι κάνεις..;》ψέλλιζα ζαλισμένη μετέωρη μεταξύ ονείρου και ψευδαίσθησης.

Όλες οι αισθήσεις μου είχαν χτυπήσει πλέον κόκκινο ακόμη και μπροστά στα μάτια μου αναβόσβηναν ξαφνικά κόκκινα λαμπάκια που προμήνυαν τον κίνδυνο μα συνάμα το πάθος .

Η γλώσσα του εισχωρούσε σε κάθε πτυχή του πυρήνα μου ανάβοντας μικρές εστίες φωτιάς που σύντομα θα γιγαντώνονταν καταλήγοντας σε μια σαρωτική έκρηξη ξανά..ω ναι δεν υπήρχε αμφιβολία πόσο καλός εραστής ήταν.

Πάνω που οι κραυγές μου είχαν δυναμώσει κόλλησε με μια απότομη κίνηση τους γλουτούς μου στον ερεθισμένο ανδρισμό του διαγράφοντας κύκλους γύρω απο την φλόγα μου.

《Το θέλεις..;》ψιθύρισε ξαφνικά σαν να ζητούσε την συγκατάθεση μου για να ενώσει το σώμα του με το δικό μου μια κίνηση που ένας κοινός κακοποιός δεν επρόκειτο ποτέ να αναλογιστεί.

《Άρη ..εσύ είσαι ; Αυτόν τον άνανδρο τρόπο σκαρφίστηκες για να με αποπλανήσεις..;》ρώτησα σχεδόν με σιγουριά αφού εξαρχής είχε εκδηλώσει ένα παράλογο ενδιαφέρον .

Το χέρι του έφραξε το στόμα μου δίχως να λάβω απόκριση στο ερώτημα που έθεσα που πλανιόταν μετέωρο ανάμεσα μας μαζί με τον αόρατο πόθο που ξεσήκωνε τις αισθήσεις .

《Πες..το θέλεις..;》πρόφερε αγριωπά σφίγγοντας τα δάκτυλα του γύρω απο την μέση μου σαν να συγκρατούσε πλέον με δυσκολία τον ερεθισμο του χαιδεύοντας με τα ακροδάκτυλα μου την κορυφή μου κλέβοντας και το λιγοστό μυαλό που μου απέμεινε.

《Σε θέλω..πάρε με τώρα !》πρόσταξα απελευθερώνοντας άθελα μου το θηρίο μέσα του καθώς επι τόπου τα χέρια του τύλιχτηκαν στα μαλλιά μου που τραβούσε με φόρα προς τα πίσω καθώς εισχωρούσε σκληρός και ρωμαλέος εσωτερικά μου.

Μια ζωώδης κραυγή ξέφυγε απο τα χείλη του που ήχησε γνώριμη στα αυτιά μου μα πάνω στην σαρωτική έκσταση που αισθανόμουν δεν χωρούσαν υποψίες.

Έσπρωχνε την λεκάνη του με απίστευτη ορμή σχεδόν θυμό στο σώμα μου εισπνέοντας κοφτά ενώ παράλληλα με τα ελέυθερα δάκτυλα του έτριβε τις θηλές μου.

Η αλήθεια με χτύπησε σαν χαστούκι καταπρόσωπο σαν αφουγκράστηκα τους πνικτούς ψίθυρους του φλεγόμενου κορμιού μου που χόρευε στους ρυθμούς του αγνώστου εραστή που ξεπερνούσε σε επιδόσεις όλες τις προηγούμενες εμπειρίες που είχα.

《Σε έσβησα..》ψέλλισα ασυναίσθητα λίγο πριν την μαγευτική κορύφωση χαμογελώντας χαιρέκακα λες και εκείνος μπορούσε να αισθανθεί τις δονήσεις του μίσους που εξέπεμπε η ψυχή μου .

《Ποιόν..;》ρώτησε ξέπνοος αιφνίδια καθότι εως εκείνη την στιγμή θεωρούσα πως είχε περάσει απαρατήρητη η λέξη που πρόφερα μα προφανώς έσφαλα αλλα δεν υπήρχε και λόγος να του απόκρυψω σε ποιόν άνδρα αναφερόμουν.

《Τον πρώην σύζυγο μου ..τον έσβησα μαζί σου απόψε..συνέχισε..》αποκάλυψα παγερά βογγώντας παράλληλα ακόμη πιο δυνατά απολαμβάνοντας να κοροϊδεύω τον εαυτό μου όσο οι αναμνήσεις του δικού μας πάθους ξεπετάγονταν μπροστά στα μάτια μου .

Πασχίζοντας να παρατείνει την απόλυτη ηδονοθηρική απόλαυση που μοιραζόμασταν έμπαινε και έβγαινε συνεχόμενα απο το καμίνι μου με μικρές πάυσεις ανάμεσα σε κάθε ώθηση εντείνοντας την προσμονή .

《Μην παίζεις άλλο μαζί μου..θέλω να τελειώσουμε μαζί..!》πρόσταξα ξέπνοη  σπρώχνοντας επίτηδες την λεκάνη μου προς το μέρος του εως ότου τα δύο κομμάτια μας ενώθηκαν ξανά.

Οι ωθήσεις του δυνάμωσαν προκαλώντας σχεδόν πόνο τα δάκτυλα του τραβούσαν τα μαλλιά μου δυνατά σαν σχοινιά απο μαριονέτα ενώ ο ζεστός ιδρώτας περιέλουζε πλέον σαν την βροχή στα κορμιά.

Με γύρισε με φόρα προς το μέρος του κολλώντας την λεκάνη μου στον τοίχο εισχωροντας ξανά σαν πρωτόγονος στην ζεστή σπηλιά του με περισσότερη δίψα και πάθος .

Τα χείλη μου αναζήτησαν τα δικά του αυτάρεσκα με περίσσια περιέργεια να γευτώ το άρωμα των φιλιών του να γνωρίσω τον άνδρα που με έκανε δική του με τόσο πάθος.

Μάταια προσπαθούσα αφού σαν αντιλήφθηκε την ύπουλη προσπάθεια μου έκρυψε το πρόσωπο του έξυπνα στον λαιμό μου κραυγάζοντας ολοένα πιο δυνατά καθώς η έκρηξη πλησίαζε.

Σήκωσε ψηλά τα πόδια μου με φόρα εκτοξεύοντας την αδρεναλίνη μας στο ζενίθ καθώς κινούσε την λεκάνη του κυκλικά μια κίνηση που με ερέθιζε οσο καμία προκαλώντας μια πρωτόγνωρη έκρηξη δυνατή σαρωτική ακραία και στους δύο μας που με μια κραυγή πέφταμε αντάμα στην φωτιά.

Μονομιάς τα χέρια του κατέβηκαν απο το σώμα μου κι συνάμα το κορμί του αποξενώθηκε ακαριαία λες και σαν η φλόγα έσβησε χάθηκαν μονομιάς τα ανθρώπινα αισθήματα που αναπτύσει μια σωματική επαφή.

《Αυτό ήταν ; Μονάχα για το σέξ ήρθες έως εδώ..;》ψέλλισα απογοητευμένη λες και αναζητούσα ξαφνικά έναν άλλο πρίγκηπα να πλαισιώσει το παραμύθι μου που μια κατάρρα μάστιζε εδώ και χρόνια.

《Ήσουν υπέροχη..》αποκρίθηκε απαλά  και πάντοτε ψιθυριστά αποφέυγοντας τις περιττές εξηγήσεις που εμείς οι γυναίκες συνήθως επιδιώκουμε.

Απλώσε άξαφνα τα χέρια του γύρω απο τα τρεμάμενα πόδια μου καθώς με σήκωνε σαν πούπουλο στην αγκαλιά του μεταφέροντας σαν ιππότης το σώμα που λεηλάτησε πίσω στο παγερό μοναχικό μου στρώμα.

Με απώθεσε με ήπιες κινήσεις στην επιφάνεια του κι έπειτα σαν ήμουν πλασμένη απο φωτιά που τον κατέκαιγα απομακρύνθηκε .
《Άσε με να δώ το πρόσωπο σου..να κρατήσω στην μνήμη την μορφή σου..》ζήτησα ικετευτικά λιώνοντας απο επιθυμία να τον γνωρίσω καλύτερα μα παράλληλα να βεβαιωθώ πως δεν είχα δοθεί στον χειρότερο πλέον εχθρό μου.

《Ξέχνα το ! Σε ευχαριστώ για την βραδιά κούκλα κοιμήσου πάλι ήσυχα..》

《Μισό λεπτό προτού φύγεις πες μου μονάχα το όνομα σου..》επέμεινα πεισματικά αρνούμενη να δεχθώ πως είχα μόλις πλαγιάσει τόσο σαρωτικά με μια σκιά.

Περπάτησε βαριά έως το κατώφλι του υπνοδωμάτιου όπου τελικά σταμάτησε  προφανώς για να με αποχαιρετήσει μές το πυκνό σκοτάδι που αγκάλιαζε τις μορφές κι κρατούσε σφικτά στις χούφτες την ανωνυμία.

《Να θυμάσαι μονάχα πως είμαι κάποιος που έχει αρρωστημένη ψύχωση μαζί σου..η αλλίως ο σκιώδης εραστής σου..》πρόφερε αργόσυρτα με μια διάχυτη αίσθηση απογοήτευσης να θάβεται στα βάθυ του λαιμού του βαδίζοντας προς την εξώπορτα όπου έκλεισε ξοπίσω του μέ έναν τρομερό κρότο.

Έκλεισα τα μάτια μου ακουμπώντας πίσω στο στρώμα δίχως να πιστεύω τι είχα μόλις ζήσει ενώ χιλιάδες ερωτήματα ξεπρόβαλαν απο κάθε γωνιά του μυαλού κι συνάμα η μορφή του γνωστού άγνωστου της καρδιάς μου.

Στεκόταν εκεί στο σκοτάδι απέναντι μου αγέρωχος και ακαταμάχητος όμοιος με φωτεινό άγγελο που έτρεφε στην ψυχή του αντί για απέραντη αγάπη άσβεστο μίσος και απαξίωση .

《Θεωρείς πως με εκδικήθηκες ; Ποτέ δεν θα με ξεριζώσεις απο μέσα σου όσο σθεναρά κι αν πολεμήσεις..》ψιθύριζε μοχθηρά γελώντας κοροϊδευτικά εις βάρος μου καθώς βιαστικά επέστρεφε ξανά σαν καπνός στην σιωπηλή πλευρά των παραισθήσεων απ όπου είχε μόλις ξεπηδήσει..