Οι καρδιές τους έπειτα απο καιρό είχαν συγχρονιστεί στον ίδιο παλμό για χάρη του παιδιού τους που ψήνοταν κυριολεκτικά στον πυρετό.

Η Μαρίνα είχε παραλύσει εντελώς δίχως να μπορεί να θέσει σε τάξη σκέψεις και επόμενες κινήσεις 《Ελα ησύχασε μην μου λιποθυμήσεις κι εσύ τώρα ..παω να ετοιμάσω την μικρή να την πάμε στο νοσοκομείο..》 ανακοίνωσε ως πιο ψύχραιμος εκείνος πασχίζοντας να την ενδυναμώσει.

《Δεν ξυπνάει Κρίστιαν να πάρει είμαι κακή μητέρα έπρεπε να το εχω αντιληφθεί πως είχε πυρετό..το παιδάκι μου !》ψέλλιζε βηματίζοντας πάνω κάτω στο δάπεδο οσο ο Κρίστιαν προσπαθούσε να την ξυπνήσει.

Στράφηκε προς το μέρος της χλωμός και ανήσυχος οσο ποτέ άρπαξε το μωρό αστραπιαία οπως ηταν με μια κουβερτούλα και ξεκίνησε.
《Μαρίνα πάμε δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο !!》φώναξε παροτρύνοντας να τον ακολουθήσει.

Πράγμα το οποίο και έπραξε αρπάζοντας το παλτό της σαν κυνηγημένη απο την ντουλάπα φορώντας και ενα ζευγάρι μαύρες μπαλαρίνες τον ακολουθήσε.

Την περίμενε νευρικός στο αυτοκίνητο ευχόμενος να μην επικρατούσε κυκλοφοριακό χάος στους δρόμους μιας και ξημερώματα οι δρόμοι γέμιζαν.

Έτρεξε και χώθηκε στην θέση του συνοδηγού βαστώντας το βρέφος ανα χείρας που φάνταζε βυθισμένο λήθαργο.

《Εχω τηλεφωνήσει ήδη στο νοσοκομείο μας περιμένουν προπάντων ηρέμησε..》σχολίασε κοφτά γυρνώντας το κλειδί στην μίζα .

Αγκάλιασε το κορμάκι της φοβισμένη συγκρατώντας δια της βίας τους λυγμούς καθώς οι ενοχές την είχαν κυκλώσει βασανιστικά.

《Θεε μου αν πάθει κάτι θα πεθάνω Κρίστιαν ορκίζομαι..!》ψέλλισε ευρισκόμενη σε παραλήρημα που στην κατάσταση που βίωναν φάνταζε λογικό .

《Είσαι η καλύτερη μητέρα που έχω γνωρίσει στην μέχρι τώρα ζωή μου ..》εξομολογήθηκε με ειλικρίνεια δρώντας κατασταλτικά στην αγωνία της .

《Κι εσύ ο καλύτερος πατέρας που θα μπορούσα να χαρίσω στο πλασματάκι μου ..》

《Το πιστεύεις ..; Σκοπεύες να μην μου αποκαλύψεις την ύπαρξη της να σου θυμίσω..》

《Ναι και έσφαλα ..το παραδέχθηκα ευθύς σαν σε αντίκρισα να κοιμάσαι μαζί της ..ομως τι έχει το παιδάκι μας..;》ρώτησε με παράπονο ακουμπώντας το ζεστό μέτωπο της .

《Σε λίγο θα ξέρουμε γλυκιά μου ησύχασε..δεν μας ωφελεί ο πανικός..》σχολίασε ενω και τα δικά του χέρια έτρεμαν παρατήρησε συγκινημένη.

Σαν έφθασαν στο κατώφλι της κλινικής οπως την είχε ενημερώσει νοσηλευτές τους περίμεναν στην είσοδο οι οποίοι ευθύς μετέφεραν το βρέφος στο εσωτερικό αφήνοντας τους πίσω.

Κάθισε στην αναμονή βαστώντας το κεφάλι της κρύβοντας τα δάκρυα που έρεαν ποταμός σαν αντικρίσε το κορμάκι της να απομακρύνεται.

Σαν σκιά κοντοστάθηκε πλάι της χαϊδεύοντας παρηγορητικά την πλάτη της και τα μαλλιά της 《Μην απελπίζεσαι..》ψιθύρισε χαμογελώντας της τόσο ένθερμα που φάνταζε ουράνιο τόξο στην καταιγίδα της καρδιάς της.

Παρασυρμένη απ τον έκδηλο συναισθηματισμό που επικρατούσε δίχως να επιδρά η λογική στο σώμα χώθηκε στην αγκαλιά του με φόρα ξαφνιάζοντας τον.

Την έσφιξε παρα την έκπληξη του λες και είχε ανάγκη να αισθανθεί τις καρδιές τους να εφάπτονται η μια πλάι σαν πρώτα καρδιοχτυπόντας για τον καρπό του έρωτα τους.

《Σε ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου ετούτη την ώρα που νομίζω πως τρελαίνομαι..》ψέλλισε στο αυτί του με την αγωνία να σπάει την φωνή της.

《Μαρίνα..》ψιθύρισε μονάχα συλλαβίζοντας τα γράμματα σφίγγοντας το σώμα της ολοένα πιο κοντά του .

Έπειτα τα πρόσωπα τους ήρθαν σε απόσταση αναπνοής με τα βλέμματα να ενώνονται σε ένα ενιαίο που ατένιζε το παρόν κι οχι το παρελθόν.

《Φίλα με ..》ζήτησε εκπλήσοντας τον για ακόμη μια φορά μα δεν θα δοκίμαζε να αντισταθεί σε αυτό που αποζητόυσαν κι οι δύο.

Κόλλησε τα χείλη του προστατευτικά στα δικά της σε ενα πρωτόγνωρο ανεξερεύνητο φιλί που δεν έμοιαζε με κανένα απ τα προηγούμενα.

Μπορούσε να αισθανθεί επιτέλους ποικίλα συναισθήματα στην γεύση του η αγωνία χόρευε με το πάθος σε ενα κράμα αγάπης και αλληλοκατανόησης.

Σαν χωρισαν τα στόματα παρέμειναν ενωμένα τα μάτια να δυναμώνουν σαν αγέρας που φυσσά την φλόγα που θεωρούσαν σβησμένη.

Απομακρύνθηκε πρώτη παίρνοντας εκ νέου θέση αναμένοντας την διάγνωση που παραδόξως αργούσε υπερβολικά.

《Αργούνε Κρίστιαν και η καρδιά μου πάει να σπάσει..》

Ζαλισμένος απ την απότομη μεταστροφή της μα συνάμα αγχωμένος βημάτιζε πέρα δώθε στον διάδρομο παρατηρώντας τριγύρω πρόσωπα και εκφράσεις αλλων συγγενών.

Ξάφνου ξεπρόβαλε ενας νεαρός ασκούμενος ιατρός που προχωρούσε κατευθείαν προς το μέρος του με ύφος ανέκφραστο.

《Είστε οι γονείς του βρέφους που προσήλθε στα επείγοντα προ ολίγου;》

《Μάλιστα πείτε μας οτι όλα είναι εντάξει..!》πρόφερε ικετευτικά παρατηρώντας τις αντιδράσεις που ακολούθησαν.

《Είχε υψηλό πυρετό και αν δεν την μεταφέρατε εγκαίρως ίσως έπεφτε σε κώμα και κατέληγε..ευτυχώς για εσάς ειναι μια αμυγδαλίτιδα που θα περάσει..》

Ξεφύσσιξε ανακουφισμένος ρίχνοντας ενα βλέμμα προς το μέρος της μα η ίδια δεν φαινόταν να μοιράζεται την ανακούφιση του .

Τινάχτηκε όρθια πλησιάζοντας τους δύο άνδρες 《Τι πρέπει να προσέχουμε απο εδώ και πέρα γιατρέ θα μετακινηθεί η θα μείνει στο νοσοκομείο ;》

《Θα την πάρετε σπίτι δεν συντρέχει λόγος να παραμείνει εδώ θα ελέγχεται συνεχώς τον πυρετό της κι αν ξεπεράσει το 38 τοτε θα την ξαναφέρετε . Θα δωθεί αντιβίωση σε σιρόπι λόγω του νεαρού της ηλικίας..! Σας εχω γράψει οδηγίες σε αυτο το χαρτί με συγχωρείτε κι περαστικά ..》

Ο γιατρός αποχώρησε αφήνοντας τους μόνους να κοιτάζονται με προσδοκία κι την χαρά να ανατέλει όπως ο ήλιος το πρωί 《Πάω να την δω..》ψέλλισε καθώς προχωρούσε προς τις πληροφορίες .

《Περίμενε ανυπόμονη ..έρχομαι μαζί σου ..》

Στο θάλαμο εισέβαλε σαν τρελή τρέχοντας αμέσως στο πλευρό της με την καρδιά να βροντάει σαν αστραπή στο στήθος της .

Πλησίασε στο κρεβάτι αγκαλιάζοντας το μωράκι που κοιμόταν ακόμη κοιτάζοντας τον Κρίστιαν απέναντι της σκεπτική.
《Θα γίνει καλά το αγγελούδι μας ..》ψιθύρισε με βεβαιότητα χαμογελωντας του .

《Ειμαι βέβαιος γι αυτό άλλωστε δεν θα την αφήσουμε απο τα μάτια μας ακόμη κι αν οι δουλείες το ..απαιτούν..》σχολίασε προβληματισμένος φανερώνοντας πως κάτι δεν πήγαινε καλά .

《Θέλεις να μοιραστείς μαζί μου τι σε προβληματίζει..;》

《Ας το αφήσουμε δεν είναι της παρούσης.. οι δουλειές ετσί ειναι άλλωστε μια στα πάνω τους μια στα κάτω..》πρόφερε αινιγματικά .

《Δεν πάει καλά η εταιρεία του Νίκολας ;》

《Μαρίνα σου ζήτησα να μην κουβεντιάσουμε γι αυτό το θέμα τούτη την στιγμή..! Προέχει το μωρό μας ..!》διαμαρτυρήθηκε εκτονώνοντας με τον λάθος τρόπο την ένταση των τελευταίων ημερών.

Μα προτού ολοκληρώσει την φράση του είχε κιόλας μετανιώσει για τον απότομο τρόπο του πασχίζοντας να επανορθώσει. 《Δέχομαι πόλεμο..αυτό είναι όλο Μαρίνα..μα δεν επιθυμώ να το αναλύσω περισσότερο..》συμπλήρωσε προκαλώντας την περιέργεια της .

《Πόλεμο ; Απο ποιόν χρειάζεσαι την βοήθεια μου ;》

《Οχι γλυκιά μου ..εσύ θέλω να επικεντρωθείς στο μωρό τα αλλα θα τα αναλάβω εγώ ..》

《Πλησίασε ..ελα ξάπλωσε μαζί μας..》ψιθύρισε απλώνοντας το χέρι της προς το μέρος του τρυφερά.

Δειλά προχώρησε προς το μέρος τους ξαπλώνοντας πλάι τους τυλίγοντας τα χέρια του γύρω απ το κορμάκι της προστατευτικά χαμογελώντας της.

《Είμαστε οικογένεια..》ψιθύρισε ευτυχισμένος κουρνίαζοντας στην πρωτόγνωρη ζεστασιά της στιγμής νιώθοντας πως ανήκε κάπου.

Η μικρή άνοιξε τα μάτια την πιο κατάλληλη στιγμή για να αντικρίσει τους γονείς της μονιασμένους να βρίσκονται δεξιά κι αριστερά της προστατευτικά.

《Αγάπη μου άνοιξες τα όμορφα ματάκια σου ..; Κοίτα ποιος είναι εδώ μαζί μας ..ο μπαμπάς..》ψιθύρισε συγκινημένη .

《Εδω είμαι κορούλα μου ηλιαχτίδα μου γλυκιά  ..》

Η μικρή χαμογέλασε κουνώντας τα χέρια της χαρωπά πάνω κάτω σαν να διαιαισθανόταν την αγάπη που την περικύκλωνε .

《Μαρίνα μπορούμε να είμαστε ξανά
μαζί δες το ..》ψέλλισε χαϊδεύοντας μια τούφα απ μαλλάκια της κόρης του ενώνοντας τα χέρια των τριών τους σε ένα.

Έστρεψε το βλέμμα της προς την έξοδο σκεπτική μήπως είχε ρίξει αμαχητί της άμυνες της απέναντι του ; Τον είχε αναγκάσει να ελπίζει πως θα υπήρχαν σαν ζευγάρι πράγμα που ονειρεύοταν ακόμη ενδόμυχα;

Παρατήρησε την προσμονή να καθρεφτίζεται το πρόσωπο του σαν να αγωνιούσε μα απάντηση δεν είχε να του δώσει οριστικά ένιωθε πως θα την πλήγωνε.

《Ας μην προτρέχουμε ..》

《Για μια στιγμή θεώρησα πως ξεπέρασες τις αρχικές αναστολές..αλλα προφανώς έσφαλα ..σας περιμένω στο αυτοκίνητο.. 》 πρόφερε κοφτά βγαίνοντας απο το δωμάτιο σαν να ντρεπόταν.

Έπειτα αφου ετοίμασε πρόχειρα την μικρή ντύνοντας την ζεστά αποχώρησαν απο το νοσοκομείο κατεβαίνοντας στο χώρο στάθμευσης οπου τις περίμενε.

《Εντάξει μπαμπά μας είμαστε έτοιμες για αναχώρηση..!》σχολίασε χαμογελαστή παίρνοντας θέση πλάι σε εναν μελαγχολικό Κρίστιαν.

Δίχως να μιλήσει έβαλε μπρος οδηγώντας προσεκτικά μέσα στην σιωπή που τους τύλιγε σαν πέπλο εκ νέου.

《Θα πας στην εταιρεία σήμερα..;》βάλθηκε να διώξει μακριά τις σκιές που τους είχαν στοιχειώσει χωρίς να το αντιληφθούν.

《Μάλλον ..αλλα δεν θα αργήσω να επιστρέψω σε αφήνω σε καλά χέρια θα σε βοηθήσει η Αφροδίτη οτι χρειαστείς .》

《Ναι σαφώς αν και δεν θέλω να την ανήσυχω..έχεις κάτι φαίνεσαι προβληματισμένος ..》πάσχιζε να μάθει εαν ευθύνονταν η ίδια για το παγωμένο προσωπείο του .

Έσφιξε το τιμόνι υποδεικνύοντας πως ήταν φανερά εκνευρισμένος 《Κανείς και την ανήξερη τώρα Μαρίνα..; Δεν σου πάει ..》σχολίασε ξερά .

《Τι περίμενες ; Να πέσω ανευ όρων στην αγκαλιά σου ; 》

《Δεν είμαι παιχνίδι να με κατευθύνεις σύμφωνα με τα γούστα σου κάθε φορά..! Λυπάμαι 》φώναξε με κινδυνο να ταράξει τον ύπνο της ταλαιπωρημένης μικρής .

《Χα ποιος μιλάει για παιχνίδια εσύ που με έπαιζες χειρότερα κι απο κούκλα κάνοντας μου σκωτσέζικο ντούς μια κρύο μια ζεστό !》

《Ωραία λοιπόν με ξεπληρώνεις με το ίδιο ακριβώς νόμισμα πρόσεχε Μαρίνα οι αντοχές λιγοστεύουν  ..》 προειδοποίησε λήγοντας αστραπιαία την κουβέντα.

Σαν έφθασαν στην οικία τους περίμενε η Αφροδίτη στην εξώπορτα έντρομη 《Παιδιά μου τι συνέβει έμαθα πως φυγατε μεσα στην νύχτα για το νοσοκομείο τι έπαθε ο άγγελος μας ;》

《Ας περάσουμε στο εσωτερικό γιαγιά μου και θα σου πώ ..》αποκρίθηκε κοφτά διακρίνοντας την ένταση που είχε δημιουργηθεί ανάμεσα τους .

《Κρίστιαν παιδί μου ; Ολα ενταξει;》ρώτησε εξεταστικά διακρίνοντας την θλίψη με την οποία παρατηρούσε την εγγονή της .

《Φεύγω Αφροδίτη μου για την εταιρεία και ήδη εχω αργήσει πρόσεχε τες μου ..》πρόφερε κοφτά δίχως καν να κατέβει απο το όχημα αποφεύγοντας να την χαιρετήσει.

Οι δυο γυναίκες πέρασαν στο εσωτερικό ανέβαινοντας στο δωμάτιο
σιωπηλες και αμήχανες 《Γιαγιά μου είμαι κατάκωπη και πολύ ανήσυχη για το μωρό ..είχε πυρετό το βράδυ》

《Χμ ..είδες ποσο σου στάθηκε ;》σχολίασε αναφερόμενη στον Κρίστιαν σηκώνοντας το μωρό στην αγκαλιά της αφήνοντας την εγγονή της να ξεκουραστεί για λίγο.

《Σοβαρά τώρα γιαγιά θεωρείς φρόνιμο να μου μιλάς για τον Κρίστιαν οταν σου λεω πως το μωρό είναι άρρωστο..;》διαμαρτυρήθηκε έντονα αλλάζοντας ρούχα.

《Το ενα δεν απέχει πολύ απο το άλλο ! Στάθηκε πλάι σας βράχος αλλος στην θέση του ίσως να μην νοιάζοταν μήπως να το σκεφτείς σοβαρά; Οτι κι αν εχει το μικράκι μας θα συνέλθει η δική σου η καρδιά όμως θα επουλωθεί ποτέ άπαξ και χωρίσετε ;》

《Ουφ γιαγιά μου είμαι ήδη μπερδεμένη..αυτή την στιγμή προέχει η υγεία της..》πρόφερε ταλαιπωρημένη έχοντας φορέσει τις πιζάμες της βαδίζοντας προς την κουζίνα να ετοιμάσει την αντιβίωση.

《Μείνε για λίγο μαζί της παω να της φτιάξω το γαλά με την αντιβίωση..》ζήτησε βλοσσυρά κατεβαίνοντας στην κουζίνα.

《Αχ μικρό μου ένωσε τους εσύ μόνον το μπορείς ..》ψιθύρισε κουνώντας πέρα δώθε το βρέφος χαιδεύοντας τα μαλλάκια της οσο έβγαζε μικρές άναθρες κραυγούλες ευτυχίας .

Επέστρεψε βυθισμένη σε σκέψεις μεταφέροντας το μπουκάλι της με γάλα που είχε βγάλει η ίδια με το θήλαστρο καθώς ο γιατρός της έδωσε ρητή εντολή να μην θηλάσει.

Πλησίασε με ύφος βλοσσυρό την γιαγιά της ανοίγοντας την αγκαλιά της να υποδεχτεί το αγγελούδι της με θέρμη κλείνοντας γύρω απ το κορμάκι της.

《Καρδούλα μου όμορφη ελα εδω να σε φροντίσει η μαμάκα ..》ψέλλιζε τραγουδιστά πλημμυρίζοντας το δωμάτιο με την μελιστάλαχτη φωνή της .

《Είσαι πολύ καλή μάνα κορίτσι μου είμαι περήφανη για εσένα ..ομως δεν φαίνεσαι καλά τι έχεις..; 》

《Είμαι ταλαιπωρημένη και τραγικά μπερδεμένη γιαγιά μου ..Σήμερα που τον είδα να αντιδρά ετσι σε σχέση με το μωρό ένιωσα πολλά ..》εξομολογήθηκε ειλικρινά κανακέυοντας παράλληλα την μικρούλα που απολάμβανε το γεύμα ατάραχη.

《Τι σχεδιάζεις να πράξεις ; Αν θες την γνώμη μου σαν πατέρας αξίζει μια ευκαιρία ..》

《Σαν σύζυγος όμως..;》 Αναρωτήθηκε φωναχτά μετρώντας την θερμοκρασία του βρέφους προτού το κοιμήσει αν και φοβόταν να ξαπλώσει κι η ίδια έπειτα απο το πρωινό σόκ .

《Νομίζω τρέφει αισθήματα..έπρεπε να έβλεπες προ ολίγου με τι ύφος σας κοίταζε καθώς έφευγε ..》

《Δεν θέλω να ξαναζήσω το ίδιο έργο προχώρησα μπροστά συνέχισα την ζωή μου ..γνώρισα τον Άλεξανδρο..》 ψέλλισε με νοσταλγία προβληματίζοντας σοβαρά για πρώτη φορά την γιαγιά της.

《Δηλαδή θα τα διαλύσεις όλα για έναν άλλο άνδρα;》η ερώτηση την ξάφνιασε αλλα πάσχισε να μην το δείξει άλλωστε
την απάντηση δεν την ήξερε ούτε η ίδια.

《Θα σε πείραζε να την βάλω για ύπνο..και να μιλήσουμε αργότερα..;》

《Αποφεύγεις Μαρίνα κι αυτό είναι το ανησυχητικό..》πρόφερε κλείνοντας την πόρτα θέλοντας να μάθει περισσότερα για τον νεαρό θα τηλεφωνούσε σε μια απ τις γειτόνισσες .

《Μμμ..μάλιστα είσαι βέβαιη για οσα μου μεταφέρεις Μαρίκα ;》 ρωτούσε σκεπτική αναλύοντας στο νου τις πληροφορίες που μόλις μάθαινε και δεβ την ευαρέστησαν στο ελάχιστο.

《Καλα θα κάνει η εγγονή σου να απομακρυνθεί Αφροδίτη απο καιρό την περιτρυγυρίζει..》προειδοποίησε η φίλη σαν έκλεισαν βιαστικά .

"Χμ..το καλό που σου θέλω Μαρίνα μου να μην το έχεις ερωτευτεί.."αναλογίστικε ανήσυχη επιστρέφοντας στην κάμαρη της να ξαποστάσει .

Στην εταιρεία επικρατούσε το απόλυτο χάος τηλέφωνα , έγγραφα προς υπογραφή παράπονα απο πελάτες κι μέσα σε όλα ο Κρίστιαν να παλεύει να ορθοποδήσει .

Καθισμένος στο γραφείο του στο τελευταίο όροφο του επιβλητικού κτιρίου της ναυτιλιακής αναμένοντας την κρίσιμη σύσκεψη των μετοχών.

Η θύρα άνοιξε διάπλατα εμπρός του αδιάκριτα και η γνώριμη φιγούρα της Ρεββέκας έκανε την εμφάνιση της δίχως να μπεί στον κόπο να χτυπήσει .

《Ρεββέκα δεν σου έμαθαν να χτυπάς προτού εισβάλεις στον προσωπικό χώρο κάποιου ;》διαμαρτυρήθηκε έντονα εγκαταλείποντας την θέση του εξαγριωμένος.

Η γυναίκα στήλωσε θυμωμένη τα μάτια της επάνω του αδιαφορόντας πλήρως για τις ανούσιες διαμαρτυρίες του άλλωστε η ίδια ήταν η βασική μέτοχος δεν όφειλε να την προσκυνάει ;

Πλησίασε στο γραφείο του με βήμα αργό και λάγνο τοποθετώντας και τα δύο του χέρια δεξιά και αριστερά του εξαγριωμένη μα συνάμα θηλυκή.

《Τολμάς να μου ζητάς να σου χτυπήσω και την πόρτα Κρίστιαν ; Είμαι το κεφάλαιο μετά απο εσένα! Μα για πες μου σε παρακαλώ τι έχει συμβεί στην εταιρεία τι είδους ανθρώπους άφησες στο πόστο σου ;》

《Ρεββέκα αρχικά θα σε συμβούλευα να έχεις λιγότερη αλαζονεία διότι βλάπτει απο εκει και πέρα είχα επιστρατεύσει οικονομικό διευθυντή και ενημερωνόμουν ανελλιπώς..》

《Α ..ναι ; Τι κρίμα λοιπόν που έφθασες να συγκαλέις επειγόντως συμβούλιο μετοχών αναζητώντας έξτρα επενδύσεις οταν εμεις έχουμε δώσει τα πάντα εδω μέσα  !!》

《Καταρχάς μην φωνάζεις δεν ειναι ανάγκη να δίνουμε λαβές στους εργαζόμενους προκαλώντας πανικό..》

《Αυτά να τα σκεφτόσουν προτού αφήσεις αλλους να διοικούν οσο εσύ χαριεντιζόσουν με την άσωτη σύζυγο σου ! Τι νόμιζες πως δεν θα το μαθαίναμε πως επέστρεψε μετανιωμένη ! Καταστρέφεσαι απ αυτό το γύναιο δεν το βλέπεις ;》

《Πάψε μην ξαναμιλήσεις κατ αυτο τον τρόπο για εκείνη! Σου είχα ξεκαθαρίσει Ρεββέκα που θα φτάσει αυτό το αρρωστημένο κόλλημα μαζί μου..; Να σου θυμίσω πως μου κατέστρεψες τον γάμο μια φορά..》

Μόρφασε κυνικά υψώνοντας το δεξί της φρύδι ειρωνικά 《Μπά θα με δικάσεις έπειτα απο τόσο καιρό για ενα φιλί που ούτε δοκίμασες να αμυνθείς οξύμορο θα έλεγα..》

《Εγω ενα σου λέω μην δοκιμάζεις τα όρια της υπομονής μου και ήδη εχω κάνει αρκετή ! Εαν επιθυμείς να συνεργαζόμαστε εχει καλώς στην ζωή μου δεν έχεις θέση..》

《Α ..ετσι λες εσύ ..και το βράδυ που περάσαμε μαζί το λησμόνησες τόσο εύκολα ; Η τα βράδια που πίναμε μαζί απο όταν σε παράτησε ; Εισαι αχάριστος τίποτα δεν εκτιμάς σου άξιζε να σε αφήσει..! 》

《Χάσου επιτέλους απο μπροστά μου αρκετά εως εδώ ηταν η συνεργασία μας !》στρίγγλισε χτυπώντας με φόρα το χέρι του στην επιφάνεια του γραφείου.

《Δηλαδή διαλύεις τα συμβόλαια ; Επειδή σου θίξαμε την ανοήτη ! Εδω γέννησε και σου φόρτωσε ξένο παιδί αλλα είσαι άξιος της μοίρας προφανώς..!
Στο πλευρό μου σε περίμεναν τεράστιες επιχειρηματικές δόξες και αμύθητα πλούτη!》ξέσπασε εν εξάλλω καταστάση  καθώς οι φωνές της έφθασαν μέχρι το ισόγειο.

《Ναι Ρεββέκα διαλύεται η συμφωνία μας που πολλές φορές είχες παραβεί ! Θα κανονίσω τα διαδικαστικά με τον δικηγόρο μου ..οσο για την ζωή πλάι σου οπως λες μπορεί να απολάμβανα πλούτη μα το κρεβάτι μου θα παρέμενε κρύο ..》

Η προσβολή του βρήκε στόχο αφου κατάφερε να δαμάσει κάπως τα άγρια ένστικτα της κυρίας που πλέον τον παρατηρούσε σαστισμένη.

《Τι να σου πω..πουλάς συνεργάτες χρόνων για μια..τιποτένια !! Αυτο είναι αν θέλεις να ξέρεις και οι ιδέες της μας έφτασαν εως εδώ ! Σαφώς θα αποσύρω το κεφάλαιο μου Κρίστιαν και βγάλτα πέρα μόνος σου ! Μα να θυμάσαι θα το πληρώσεις..!》 Φώναξε βγαίνοντας σαν κυνηγημένη απο το γραφείο του προσθέτοντας ενα ακόμη πρόβλημα στην λίστα του .

Μεσάνυχτα άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του κατάπωκος και διψασμένος οσο ποτέ άλλοτε εκτος αυτού ανησυχούσε πολύ για το μωρό .

Κατευθύνθηκε απευθείας προς την κουζίνα εχοντας ανάγκη ενα κρύο ποτήρι νερό και κάτι να φάει αφου δεν είχε αγγίξει τίποτα ολη μέρα απ το στρές.

Βρέθηκε εμπρός της χωρίς να το χει προγραμματίσει την δεδομένη μάλιστα ώρα να πάρει το στόμα του στην όψη της στέγνωσε περισσότερο το ίδιο και ο φάρυγγας του .

Φορούσε μονάχα ενα αέρινο νυχτικό που έφερνε στο νου του τις καύτες νύχτες που είχαν μοιραστεί οι δύο τους πέταξε στην άκρη τα κλειδιά που τελικά κατέληξαν στο πάτωμα .

Κοιτάζονταν σαστισμένοι και ξέπνοοι ενω οι καρδιές τους συνέθεταν μελωδία στην σιωπή .

Πέρασε την γλώσσα του επάνω απ τα χείλη του ζαλισμένος απ την σαγήνη που του προκαλούσε η ύπαρξη της λες και βάδιζε πάνω στην θάλασσα αισθανόταν.

《Είσαι καλά ..;》ρώτησε διστακτικά κρίνοντας απο την ταραγμένη όψη του κι το αγριεμένο πρόσωπο του .

《Οχι..δεν είμαι ..》ψέλλισε ορμώντας καταπάνω της αιφνιδιαστικά τυλίγοντας τα χέρια του γύρω απ την μέση της κυριαρχικά .

《Καλύτερα να πάω επάνω δεν θέλω μα αφήνω το μωρό μόνο του..》τράυλισε ξέπνοη κι ας διψούσε για οσα της υπόσχονταν το βλέμμα του .

《Οχι μην πάς πουθενά..σε θέλω εδώ μαζί μου να μου γιατρέψεις τις πληγές..μονάχα εσύ μπορείς..》αποκάλυψε κολλώντας το σώμα της στο αναμμένο δικό του .

Η φωτιά δεν αργησε να τυλίξει και τους δύο σαν εύφλεκτα υλικά κατέβασε την τιράντα της φιλώντας το στήθος της μεθυσμένος απ το πάθος .

Έβγαλε μια άναθρη κραυγή σαν την σήκωσε και την ακούμπησε στον πάγκο ανοίγοντας τα πόδια της ερωτικά ανυπόμονος να εισβάλλει στην καυτή της φωτιά.

Η ανάσα του στο αυτί της εξίταρε περισσότερο τις οξυμένες αισθήσεις που του κυκλώναν σαν το στόμα του κατηφόριζε αχόρταγα στην σφικτή κοιλιά της ..《Εδω μέσα την φιλοξενήσες ..》ψέλλισε χαϊδεύοντας προστατευτικά το σημείο με ενα δέος να τον κατακλύζει.

《Σε θέλω όπως τότε !» συμπλήρωσε  καθώς την φιλούσε αισθησιακά αφου δεν τολμούσε να αρνηθεί την έξαψη που αισθανόταν .

«Άφησε με σε παρακαλώ ..»ικέτευσε αδύναμα καθώς την γυρνούσε προς το μέρος του έτοιμος να λεηλατήσει για άλλη μια φορά τα σαρκώδη χείλη της.

Δέχθηκε το φιλί του με λαχταρα αυτην την φορά πέτυχε το στόχο του να την προκαλέσει να ανταποκριθεί δίχως φραγμούς .

«Πες μου πως θέλεις να σου κάνω έρωτα εδώ κι τώρα..» ψιθύρισε χαιδέυοντας τα ερεθισμένα της στήθη κάνοντας την βγάλει μια πνικτή κραυγή ηδονής .

Καθώς όλο της το κορμί γινόταν φλόγα στο άγγιγμα του δεν υπήρχε αμφιβολία πως της είχε λείψει .

Το ονειρευόταν να της κάνει έρωτα να την κλείνει μέσα στην ζεστή του αγκαλιά χωρίς να υπάρχει άυριο .
«Πες μου πως με αγαπάς κι είμαι δική σου !» του ψιθύρισε πονηρά και λάγνα τον προκάλεσε αφου ήξερε πως θα απομακρυνόταν όπως πάντα φοβισμένος.

Παραδόξως δεν το έπραξε συνέχισε να την φιλά παντού σπρώχνοντας την προς τα πίσω ξετυλίγοντας τις καυτές καμπύλες της εμπρός του .

«Ασε τα κορμιά μας να μιλήσουν..»απάντησε αινιγματικά  καθώς αφαιρούσε το πουκάμισο του με μηχανικές κινήσεις κοιτώντας την τρελαμένος από πόθο .

Παρασύρθηκε από τα χάδια μα δεν μπορούσε να το τολμήσει ακόμη κι αν την αγαπούσε .

«Φύγε ! » του φώναξε καθώς έτρεχε με δάκρυα στα μάτια να ξεφύγει γνώριζε βλέπεις καλά πως να την σαγηνεύει προς όφελος του.

«Έδωσες μια υπόσχεση !» της υπενθύμισε με ένα πονηρό χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπο του .

« Δεν πήρα την απάντηση που θέλω !Αρα αυτομάτως δεν ισχύει !» απάντησε έξυπνα καθώς τον έβλεπε να ιδρώνει ταραγμένος .

«Κολλάς σε μια λέξη τι θα αλλάξει αν σου πω αυτό που θές ; » ρώτησε μπερδεμένος κι ερεθισμένος στο μέγιστο βαθμό .

«Τίποτα απλά θέλω να το ακούσω αυτο που μου στερείς τόσο καιρό αν το αισθάνεσαι για ποιό λόγο δεν το ξεστομίζεις ευθαρσώς .. !»σχολίασε θέλοντας να τον μπερδεψει προς όφελος της με μια δόση απογοήτευσης στην φωνή της  .

«Δεν μπορώ !»Ψιθύρισε καθώς αποχωρούσε όπως πάντα σαν κυνηγημένος  .

Ήταν η οριστική επιβεβαίωση στα ερωτηματικά κι τους ενδοιασμούς που την κατέτρωγαν βασανιστικά τις τελευταίες ημέρες για το εαν άξιζε μια δεύτερη ευκαιρία .

Φυσικά  τα λεγόμενα του μονάχα  ψεύτικα θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει κρίνοντας απ τις πράξες .

Ένεδωσε στα χάδια του ίσως από αδυναμία εναλλασσόμενη με περιέργεια  για να δει εάν όντως είχαν αλλάξει τα αισθήματα ανάμεσα τους οσο υπήρχε η απόσταση .

Μα κατέληξε πως παρέμεναν ολα ίδια όπως τα ήξερε από την πρώτη ημέρα που τον γνώρισε .

Ένας άνδρας με καλά κρυμμένα αισθήματα κάπου στο βάθος της ψυχής του βαρέθηκε να περιμένει αυτό το κάτι αυτό το απατηλό θαύμα .

Τον προκάλεσε ανοιχτά να της εκφράσει όλα οσα ένιωθε μα προσέκρουσε ξανά σε τοίχο αρκετά έδωσε χρόνο και ψυχή σ αυτό το ψέμα .

Καιρός ήταν να προχωρήσει μπροστά σαν να μην επέστρεψε ποτέ σκεφτόταν ξαπλωμένη ανάμεσα στα κρύα σκεπάσματα που είχαν κρατήσει την μυρωδιά του .

Ωραίο το όνειρο οσο κράτησε μα δεν θα ζούσε την υπόλοιπη  ζωή της παραδωμένη σε ένα σώμα κι μια κενή καρδιά.

Έριξε μια ματιά στην θερμοκρασία του μωρού που κοιμόταν δίπλα της με σκοπό να ελέγχει την θερμοκρασία της καθ όλη την διάρκεια της νυχτός.

Άφησε ενα φιλί αέρινο στο μαγουλάκι της σαν φυλακτό αγκαλιάζοντας σφικτά το σωματάκι της 《Μόνον εσένα εχω στον κόσμο..》ψέλλισε σφαλίζοντας τα βλέφαρα και επιτέλους αναπάυθηκε καθώς η επόμενη μέρα θα ξημέρωνε διαφορετικά για τον καθένα τους ...