Αφότου τερμάτισε την κλήση ένιωσε ενα βάρος να φεύγει απ τις πλάτες της χαιρόταν που κατάφερε να τον βάλει στην θέση του έπειτα απο την θρασύτατη απάντηση που ξεστόμισε με τόση ευκολία.

Τελικά οι φήμες είχαν κάποιο υπόβαθρο συλλογίστικε περιμένοντας υπομονετικά να ετοιμάσουν τον εσπρέσο που ειχε παραγγείλει.

Είχε τεράστια ανάγκη την καφεΐνη να κυλήσει ανακουφιστηκά στις φλέβες της επειτα απο την καθημερινή βραδυνή ταλαιπωρία που δεν κατόρθωνε να κλείσει μάτι πριν να ξημερώσει .

Ανησυχία σκέψεις και ενοχές φάνταζαν βουνό μες το μυαλό της μα και το σωμα της υπέφερε παρόμοια ταλαιπωρία ολοι οι μύες του κορμιού της πονούσαν .

Κοίταξε το ρολόι στον τοίχο απέναντι της κρυβοντας ενα χασμουρητό με την αναστροφή του χεριού της τουλάχιστον  σε λίγη ωρα θα την άλλαζε ο Νίκολας και επιτέλους θα ξέκλεβε λιγο χρόνο για ενα μπάνιο και αρκετό ύπνο εως το βράδυ που θα επέστρεφε εκ νέου στην κλινική.

Επιστρέφοντας πίσω στο δωμάτιο της εμφανώς εξουθενωμένη με μαλλιά ανακατεμένα άβαφη και με μαύρους κύκλους κατω απο τα μάτια την περίμενε αλλη μια δυσάρεστη έκπληξη ανοίγοντας την θύρα.

Η Μαρίνα έκλαιγε έχοντας κρύψει το πρόσωπο της ανάμεσα στα δυο της χέρια με το σωμα της μαζεμένο κουβάρι  άναυδη ακούμπησε πρόχειρα τον καφέ σε ένα τραπεζάκι κι έτρεξε κοντα της να εξετάσει τι στο καλό συνέβαινε . 

«  Παιδάκι μου τι έχεις πονάς ακόμη προ ολίγου που σε άφησα έδειχνες ήρεμη πες μου έγινε κατι που να σε τάραξε οσο έλειπα ..;»ρωτουσε τρελαμενη δίχως  μα παίρνει καμια απάντηση συνέχιζε να κοιτάζει το κενό απέναντι αγνοώντας την.

Υστερα απο λίγα λεπτά ομως αφου σκούπισε τα δάκρυα της συμμεριζομενη την αγωνία τους στράφηκε με παράπονο  στα βουρκωμένα της μάτια .

«Δεν  με αγαπάει ο Κρίστιαν δεν δινει δεκάρα αν ζω η αν πεθαινω το νιωθω να πάρει ειμαι βυθισμένη στο σκοτάδι μυαλο μου επικρατεί το απόλυτο κενό   Πες μου μητέρα εχω δίκιο ετσι ; » απαίτησε για αλλη μια φορά αναγνωρίζοντας πως το ψέμα τους δεν ήταν πειστικό απο τα μισολογα τους δεν εβγαζε ακρη .

Αναζητούσε εναν κατάλληλο τροπο προσέγγισης του θέματος ωστε να στηρίξει για λίγο ακόμη την παρωδία ταυτόχρονα ενας φοβος φώλιαζε στην ψυχή της πλέον αυτος ο άνδρας μονοπωλούσε τις σκέψεις της πως θα  έβγαζαν απ την ζωές τους ;

Δεν άντεχε να την βλέπει  έτσι μπερδεμένη σπάραζε η καρδιά της οσο εκείνος ο αναισθητος κοιμόταν αναπαυμένος ανάβοντας φωτιά που άφησε αλλοι να σβήσουν.
«Τι ειναι αυτα που λες μωρο μου ; ο καλός σου φυσικά σε αγαπάει κατι έτυχε  κι έπρεπε να φύγει για λίγο μα πριν αποχωρήσει μου ζήτησε να μείνω εγώ εδώ κοντα σου μάλιστα με διαβεβαίωσε πως αμέσως μόλις τακτοποιήσει το πρόβλημα θα τρέξει κοντά σου !»

« Όμως λείπει πολλές μέρες δεν νομίζεις ; Οι δουλειες του είναι πιο σημαντικες από την υγεια μου μαλλον . Μα για ξεδιαλυνε μου σε παρακαλώ αλλο ενα μυστήριο πόσα χρονια είμαστε  παντρεμενοι ; »

Ομολογουμένως η ερώτηση την πάγωσε ποσα ψέματα θα έπρεπε ακόμη να επιστρατεύσει για να καλύψει τις πομπες αυτου του άνδρα ; αναρωτήθηκε αγκαλιάζοντας την τρυφερά  « Αυτο το θέμα κοριτσάκι μου ειναι λιγάκι περίπλοκο θελω να μην μου ταραχτείς μου το υπόσχεσαι; 》ρώτησε προετοιμάζοντας το έδαφος

《Υπόσχομαι πες μου τωρα μαλλον εχω δίκιο σε αυτα που λεω ετσι ; Είμασταν σε διάσταση προτού πάθω το ατύχημα;》

Πφφ ..κοίτα τωραπως αντιδράς λάθος μου να ανακινήσω ενα τοσο λεπτό ζήτημα μια τέτοια στιγμή ειναι αργα τωρα να κανω πίσω ! Η αλήθεια ειναι πως δεν εχετε  παντρευτει ακομη κορη μου είστε απλά αρραβωνιασμένοι μα ο γάμος σας είναι θεμα χρονου..》 αποκρίθηκε διστακτικά φανερώνοντας εν μέρη την αληθεια .

Η ανάσα της κόπηκε μαζι με τον κοσμο της που σε μια στιγμή γκρεμίστηκε
«Τι ειναι αυτα που λες ; Τοτε γιατί τον αποκαλείτε ολοι σύζυγο μου ; Με εμπαίζεται μπροστα στα μάτια μου τωρα που δεν εχω την μνημη μου ! Τι θέλετε απο εμένα τελος παντων !! »  ξέσπασε εκνευρισμενη οσο πηγαινε το κουβαρι μπερδευόταν ολοενα πιο πολύ οι υποτιθεμενοι δικοι της ανθρωποι έπαιζαν θεατρο την περιγελόυσαν κυριολεκτικα οσο για την αλήθεια αιωρούνταν καπου ανάμεσα στις πλάνες.

«Ηρεμησε παιδί μου για όλα υπαρχει μια εξηγηση είμαστε ολοι τρομερά  αναστατωμένοι δεν περασε καν από το μυαλο μας πως θα τον αποκαλέσουμε ! Άλλωστε τι διαφορα εχει να ειστε αρραβωνιασμένοι σαν να εχετε παντρευτει φανταζει »Πασχισε να μπαλωσει τα ασυμμάζευτα φοβούμενη πως  ολη αυτη η αναστατωση θα προκαλούσε ζημιά στην ηδη ευάλωτη υγεία της . 

«Άλλο ενας αρραβωνας κι άλλο γάμος μην μπερδεύουμε τις έννοιες ! Σέβομαι πως ανησυχησατε μα μην ξεχνας ότι δεν εχω την μνημη μου ..πως στο καλό να ειμαι βέβαιη ότι ολοι εσεις που με περιτρυγυριζετε είστε όντως οικογένεια μου και όχι κάποιοι άγνωστοι επιτήδειοι ; Οσο παει μπερδεύομαι και πιο πολύ δεν ξερω τι να κανω ! Ας μου πει κάποιος επιτέλους ξεκάθαρα τι πραγματικά ισχύει !» αναφώνησε απελπισμένη βυθισμένη σε εναν κυκεώνα μοναξιάς όπου ο εαυτός της αγνοόυνταν τριγυρνόυσε κάπου  χαμένη ίσως σε ένα σκοτεινό υγρό τούνελ που μέχρι στιγμής δεν έβγαζε πουθενα άραγε θα παρέμενε θαμμένη αιώνια στο σκότος κι την θέση της θα κέρδιζε ένας άλλος εαυτός ; 

《Θεε μου ..ο δρομος ειναι αδιέξοδος 》ψέλλισε καθώς ένας διαπεραστικός πονος σαν κάψιμο στα μυνυγγια την συγκλόνιζε αιφνίδια διπλώθηκε στα δυο  δίχως να έχει δύναμη να μιλήσει .

Η Μιράντα έντρομη ξεχύθηκε στον διάδρομο αναζητώντας τον γιατρό μα μεχρι να επιστρέψει στο δωματιο μια φιγούρα  ειχε ξεπροβάλει στην πόρτα ατενίζοντας το δημιούργημα του .

  Πλησίασε δειλά παρατηρώντας την ειχε στραμμένο το πρόσωπο αλλόυ δάκρυα στα μάτια τοσο αναψοκοκινισμένη έμοιαζε να υποφέρει  βυθισμένη στον πονο της για αλλη μια φορά ούτε που είχε αντιληφθεί την παρουσία του .

Κάθισε πλάι της σιωπηρός αντικρίζοντας προς εκπληξη του έπειτα απο λίγα λεπτά να στέκεται στα πόδια της με δυσκολία τρεκλίζοντας να κατευθύνεται προς την πορτα οπως ήταν φυσικο λιποθύμησε την τελευταία στιγμή στα χέρια του .

Πανω στην ωρα εισέβαλε ο γιατρός με την Μιράντα  « Τι συμβαίνει για ποιο λόγο ειναι ορθία η ασθενής ;»απευθύνθηκε σε εκείνον  αυστηρά αφου πρώτα την ακούμπησε μαλακά στο κρεββάτι εξήγησε πως εκτυλίχθηκαν όλα « Πονουσε πολύ όταν την βρήκα ξαφνου σηκώθηκε προφανώς  για να ζητήσει βοήθεια μα τελικά σωριάστηκε !》

Ο γιατρός έσπευσε να εξετάσει την κατασταση για αλλη μια φορά απομακρύνοντας την Μιράντα επιτρέποντας μονάχα στον σύζυγο να παραμείνει στον θάλαμο μαζί της κι ας μην ηταν πραγματικά έτσι η κατάσταση αποδέχθηκε την εντολή του αποχωρώντας απο το δωμάτιο .

Δεν ωφελούσε να χρονοτριβόυν για ανόητους εγωισμούς εις βάρος της υγείας της γι αυτό τον λογο δεν έφερε καμία αντίρρηση μεσα στην θολούρα της αντικρίσε την μορφή του
Νίκολας να την πλησίαζει αυθόρμητα έτρεξε και χάθηκε σαν μικρό παιδί στην αγκαλιά του. 《 Την κατάλληλη στιγμή έφθασες αγάπη μου ..έπαθε κρίση διπλώθηκε στα δυο..εγω φταίω της είπα πως δεν είχαν παντρευτεί με ρωτούσε επίμονα!!》 εξιστορόυσε μπερδεμένα εντείνοντας την ανησυχία του.

《 Είχαμε πει να αποκαλύψουμε την αλήθεια μόλις έβγαινε με το καλο απο εδω μεσα ! Αχ γιατί βιάστικες ;》σχολίασε σκεπτικός βηματίζοντας ανήσυχος πέρα δωθε πασχίζοντας να βρει μια λυση κι συναμα να περιορίσει την αγωνιά του.

Η Μιράντα αμίλητη καθισε λιγο πιο πέρα παλεύοντας με την σειρα της να διατηρησει την ψυχραιμία μεσά σε όλη αυτή την τρικυμια τουλάχιστον κατ αυτον τον τρόπο χαρακτήριζε όλο αυτό που βίωναν ως μια τρικυμία η όποια θα κόπαζε σταδιακά φέρνοντας  πίσω στην ζωή τους νηνεμία.

Αρχικα θα την βοηθούσαν να βρεί τον χαμένο εαυτό της να θυμηθεί τα παντα κι φυσικά θα της ξεκαθάριζαν πως δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τον Κρίστιαν ίσως αρχικά τους κρατούσε κακία που την κορόιδεψαν αλλα έπειτα θα κατανοούσε τα κίνητρα τους.

Ο γιατρός έβγαλε τα συμπεράσματα του για την λιποθυμία και την κρίση  της  γυρισε με βλέμμα ελπιδοφόρο προς το μερος του.
« Τα νέα είναι για πρώτη φορά ενθαρρυντικά φαίνεται πως το αιμάτωμα στο κεφάλι της αρχίζει σταδιακά  να  απορροφάτε . Γι αυτό το λόγο ένιωσε αυτές τις ενοχλήσεις όπως  για παράδειγμα  τον πόνο θα συνέλθει σύντομα  εαν νιώθει ακόμη άσχημα   δώσε της αυτο το παυσίπονο καλημέρα σας ..» 

Χαμογέλασε ανακουφισμένος τα νέα ηταν καλά επιτέλους  ! αν και επρεπε ακόμα να προσέχουν οπου να ναι ολά θα επαιρναν το δρόμο τους θα επέστρεφε στην ζωή της .

Είχε σκοπό να αποχωρήσει προτού ξυπνήσει θα απέφευγε καθε επαφή αλλώστε ήταν καιρός πλέον να συνηθίσει στην ιδέα οτι δεν υπήρξαν ποτέ μαζί.

Να μάθει ξανα χωρίς εκείνον θα πλήρωνε μια αποζημίωση στην οικογένεια κι θα την απέλυε απο την εταιρεία ώστε να μην έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο πότε αυτο είχε αποφασισει επειτα από ώριμη σκέψη .

Στάθηκε όρθιος πλάι στο κρεββάτι κοιτώντας για τελευταία φορά προς το μέρος της για κάποιο ανεξήγητο λόγο αισθανόταν εναν κόμπο να του φράζει τον λαιμό μα το προσπέρασε βιαστικά σαν να μην υπήρξε βαδίζοντας αργά  προς την έξοδο .

Καθώς άνοιγε την πόρτα έφθασε στα αυτιά του η αδύναμη φωνή της «Κρίστιαν ..ήρθες επιτελους ! » 
Η πρώτη του σκέψη να αδιαφορήσει κι να εξαφανιστεί μα να πάρει κάτι μέσα του δεν του επέτρεπε να φύγει λες κι τον ειχε δέσει με αόρατα δεσμα.

Αν αυτου υποτάχθηκε στο μαγικό της ξόρκι βυθίζοντας το βλεμμα του στο δικο της χαμογελώντας της ειλικρινά για πρώτη φόρα απο τότε που την είχε γνωρίσει.

« Ναι ήρθα..μόλις τώρα ..πως νιώθεις ;» ρωτησε αμήχανος το βλέμμα του ηταν υπέροχο και το χαμόγελο του πολύ γοητευτικό αναλογιζόταν μεσά στην ζάλη της .

Στεκόταν πλάι στην πόρτα σαν να έφευγε μακρια της δεν συμπεριφερόταν οπώς ενας  αρραβωνιαστικος στην κοπελα  του παραήταν απόμακρος  , ψυχρός δεν την φιλούσε ούτε καν την άγγιζε .

Εκτός κι αν ο φόβος της πως κάτι δεν πήγαινε καλά ήταν πέρα για πέρα αληθινός σίγουρα κάτι της έκρυβαν όλοι. «  Ελα  κοντά μου γιατί με αποφευγεις τι τρέχει πες μου μην με κρατάς στο σκοτάδι οπως όλοι ! » προσταξε νευρική αποζητόυσε μια οριστική απάντηση σε ολά αυτά που την βασάνιζαν και δεν τολμούσε να εκφράσει πιο πριν .

Κάθισε δίπλα της στο κρεββάτι κάλυψε με το χέρι της το δικό του φυσικά εκείνος που δεν το περίμενε φάνηκε πόσο ξαφνιάστηκε αφου τινάχτηκε απότομα αλλο ενα σημάδι πως της έλεγαν ψέματα .

Ξεροκατάπιε καθαρίζοντας το λαιμό του « Θα δείς σύντομα ολα θα ξεκαθαρίσουν σιγά σιγά στο μυαλο σου πρόκειται να θυμηθείς πολλά ύστερα απ αυτην την εξέλιξη δεν θα θέλεις να με αντικρίσεις στην ζωή σου ποτέ ξανά πίστεψε με» ψέλλισε αινιγματικά  παρακολουθώντας το προσωπο να αλλάζει οψη τα λόγια του την μπέρδεψαν χειρότερα μα γιατί μιλούσε με γρίφους λοιπόν ;

« Τι εννοεις ; Εμείς οι δυο έχουμε χωρίσει έτσι ; » ρωτησε αυτό που φοβόταν για κάποιο  παράξενο λογο πιο πολύ.

Αποφασισε να της αποκαλυψει την αληθεια άμεσα για να γλιτώσει απο ολη αυτή την παρωδία πρωτίστως μα σαφως δεν της άξιζε να βασανίζεται ζώντας σε μια πλάνη «Δυστυχως Μαρίνα δεν υπήρξαμε ποτέ ζευγαρι ! »  της ανακοίνωσε παγερά με πρόσωπο που δεν υποδείκνυε ίχνος συναισθηματικής φόρτισης.

Πάγωσε ολόκληρη αν κι αρχικα επέλεξε να μην εκφράσει τα συναισθήματα που ξεχύνονταν μες στην καρδιά και το μυαλό της πισω απο το ανέκφραστο προσωπείο .

  Εστρεψε το πρόσωπο της προς αντίθετη κατεύθυνση για να μην προλάβει να δει το δάκρυ που έτρεξε στο μάγουλο της το ειχε καταλάβει ότι κατι τετοιο ειχε συμβει αλλα η σκληρή  επιβεβαιώση έπεσε κεραυνός εν αιθρία κι πλήγωσε πολύ δεν είχε πλέον νόημα να βρίσκεται δίπλα της « Φύγε !»  ψιθύρισε χωρίς να του ριξει ουτε βλέφαρο .

Κι εκείνος σαν να μην συνέβαινε τίποτα σηκώθηκε βιαστικός απο κοντά της  περιεργαζόταν με σκληρότητα δεν υπήρχε ίχνος αγάπης μέσα του διαπίστωσε  .

Τα μάτια της δάκρυζαν χωρίς να καταφερνει να τα συγκρατήσει απροσδιόριστα αλλα δεν τον ένοιαζε
«  Μην με κοιτάζεις φύγε σου είπα εξω !» φώναξε φαινόταν πολύ εκνευρισμένη οι γυναικείες υστερίες
αποτελούσαν απαγορευτικό για τα ευαίσθητα νευρα του στεκόταν εκει μπροστά της τραγικά αδιάφορος για τον πονο που της προκαλούσε .

Άνοιξε την πόρτα μα προτου χαθεί  χωρίς κουβέντα εχοντας ριξει πίσω του την βόμβα άκουσε πίσω του να κραυγάζει απο πόνο χωρις να το σκεφθεί δεύτερη φορά αποφάσισε να γυρίσει ώστε να αντικρίσει με τα μάτια αλλο ενα κακό που είχε προκαλέσει.

Μπούκαρε στο δωμάτιο γεμάτος ενοχες μα πως του περασε η ηλίθια ιδέα να της μιλήσει τοσο σκληρά του έριξε ένα βλέμμα γεμάτο θυμό .

Κρατούσε το κεφάλι της κλαίγοντας προκαλώντας την έντονη παρόρμηση να την αγκαλιάσει «  Μαρίνα ηρέμησε κοιμήσου ξεχνά οτι σου είπα ..» την παρότρυνε μετανιωμένος ακόμα και ο ίδιος έμενε έκπληκτος με αυτό του το φέρσιμο.

Κλείνοντας σφικτα τα μάτια ωστε να μην τον αντικρίζει πλέον ψιθυρισε «Τελειώσαμε μην με λυπάσαι γύρνα στις δουλειές σου !»

Ξημέρωσε και δεν έλεγε να ξυπνήσει ο Κρίστιαν τελικά ειχε  επιλεξει να παραμείνει πλάι της με σκοπό να ξεκουράσει λίγο του γονείς της μα περισσότερο απο ενοχές είχε παραξενευτεί .

Κοιμόταν συνεχόμενα για πάνω απο δέκα ώρες ουτε που κινούσε το σώμα της έμοιαζε πεθαμένη μονάχα η σταθερή αναπνοή  της μαρτυρούσε πως βρισκόταν εν ζωή .

Η  μητέρα της άνοιξε αθόρυβα την πόρτα επιστρέψε απο πολυ νωρίς προφανώς φοβόταν να τον αφήσει μονο μαζί της άλλωστε στον σύντομο χθεσινό διαπληκτισμό τους το εξέφρασε καθαρά.

《Με ποιο δικαίωμα να μείνεις μαζί της ξεχασε το δεν την αφήνω μόνη μαζί σου ! Εξαιτίας σου έχασε την μνήμη της ποιος ξερει τι αλλο εισαι ικανός να της προκαλέσεις ..》

《Μα κοιτάξτε σε τι κατάσταση είσαστε και οι δυο χρειαζεσται άμεσα  ξεκούραση και εσεις αλλα κι ο Νίκολας...άλλωστε θα νιώθει ασφαλής μαζί μου εφόσον με θεωρεί σύζυγο της !》

《Σε αυτό θα συμφωνήσω για πρώτη φορά μαζί του Μιράντα καλύτερα να ξεκουραστούμε για ενα βράδυ ειναι πολυ καλύτερα οπως ειπε και ο γιατρός !Θα σε δούμε αυριο Κρίστιαν!》

《Τι είδους παιχνίδι παίζεται εσείς οι δύο μπορείτε να μου εξηγήσετε ;》 σχολιασε ακολουθώντας τον σύζυγο της ως την έξοδο.

Πλησίασε κοντά της απομακρύνοντας μια τούφα απο το μέτωπο της δίχως να έχει ιδέα πως ουτε το βραδυνό της δεν είχε αγγίξει « Δεν ξύπνησε ακόμη ; 
εγνεψε αρνητικά με ύφος βλοσσυρό πίνοντας μια γουλιά κρύο νερό που τον αναζωογονήσε .

« Ποσες ωρες είναι ετσι ; Κατι συμβαινει θεε μου !» μονολογούσε καθως ο Κρίστιαν δοκίμασε να την ξυπνήσει 《Μαρίνα ξημέρωσε ανοιξε λιγο τα μάτια σου κοιμήθηκες παρα πολλες ώρες..!》 μάταια δεν αντιδρούσε στα ερεθισματα συνέχιζε ανενόχλητη τον λήθαργο της .

Ισως βέβαια να το εκανε από πεισμα λογω της συζήτησης που προηγήθηκε ανάμεσα τους να πάρει επρεπε να ξεκινήσει για την εταιρεία μά οι εξελίξεις δεν έπαυαν να ειναι ραγδαίες .

Οι  γιατροί την εξέτασαν ξανά κι πασχισαν να βρουν καποια εξηγηση κατέληξαν πως καποια παρενέργεια από ηρεμιστικά ισως προκάλεσε τον προσωρινο της ληθαργο η πως κάποια είδηση την ειχε συνταράξει με απότελεσμα να αρνήτε να επανελθει  .

Πέρασαν δυο  βασανιστικές  ημερές χωρίς ανταπόκριση ο Κρίστιαν την επισκεπτόταν κάθε απόγευμα την έβλεπε γία λίγο αναμένοντας κάποια εξέλιξη μάταια ουτε που τρέφονταν πλέον ο ορος στην φλέβα την κρατουσε ζωντανή.

Οι  γονεις της  ταλαιπωρημενοι κι σκύθρωποι στέκονταν αμίλητοι στην αναμονή άλλωστε δεν ηταν και μικρος ο γολγοθάς  που ανέβαιναν μερά τη μέρα .

Ο Νικόλας τον παρακαλέσει να την επισκέπτεται πρωι απόγευμα μήπως και τον ζητόυσε σαν συνερχόταν.

Για αλλο ενα βράδυ ο Κρίς ζήτησε απ τους γονεις της να πανε να ξεκουραστούν θα έμενε αυτός μάζι της με την υπόσχεση πως για όποιαδηποτε εξέλιξη θα τους ειδοποιόυσε αρχικά  αρνηθηκαν πεισματικά άλλα τελικά τους έπεισε η κόπωση που τους κατέβαλε  .

Πηρε θέση στην  αβολη πολυθρόνα αν και πτώμα λόγω της δουλειας πάσχισε με δυνατό καφέ να αντέξει όμως ο ύπνος τελικώς νίκησε .

Επανήλθε  σταδιακά  απο το παροδικο ληθαργο οπου ειχε περιελθει εξαιτίας του σοκ που υπεστη απο την ξαφνική αποκάλυψη το είχε μάθει πολύ απότομα για να το αντέξει μα το χειροτερο απο ολα ήταν πως ακομη κι οι γονεις της  την κορόιδευαν .

Δεν τολμούσε να  ανοίξει ακόμη τα ματια της ένιωθε πολύ αδυναμη για λίγο είχε πιστέψει πως θα πέθαινε οσο και να πάλευε να βγεί στην επιφάνεια ολοένα βυθιζόταν σε μια κινούμενη άμμο που της ρουφούσε την ψυχή .

Σαν ένιωσε  καλυτερα  τρεμόπαιξε αργά   τα βλέφαρα έτοιμη να αντικρίσει ξανά την ζωή με περισσότερη δύναμη .

Άρχισε να συνηθίζει το λαμπερό φως του ηλίου που εισέβαλε απλετο μεσα απο τις μισοκλειστες γρίλιες στα δεξιά της μια νεα ημέρα ξημέρωνε γεννωντας την ελπίδα .

Σαν εστρεψε στα αριστερα το βλέμμα της ενα βέλος καρφώθηκε στην καρδιά  τον αντικρίσε να κοιματε  στην πολυθρόνα έμοιαζε πολύ κουρασμένος και ευάλωτος το  πουκάμισο του ήταν μισάνοιχτο η γραβάτα του χαλαρωμένη ώστε να μην τον ενοχλεί.

Η εικόνα του δεν μπορούσε να ειναι πιο ελκυστική να παρει της άρεσε τοσο πολύ κι ας μην είχε καμία όρεξη να τον ξαναδεί δεν άντεχε να τον κοιτάζει καν .

Μια τρελή ιδέα περασε απο το μυαλό της εαν έφευγε και εξαφανιζόταν για πάντα απο την ζώη τους δεν θα τον συναντούσε ποτε ξανα θα τον ξεχνουσε μια για πάντα .

Οσο δε για τους γονείς που την κορόιδεψαν οικτρά τους αξιζε να την χάσουν ναι θα έφευγε αμέσως ασχετα που δεν είχε που να πάει το πεισμα της κυριαρχούσε .

Σηκώθηκε  απο το κρεββάτι πασχίζοντας να μην κανει φασαρία και τον ξυπνήσει βεβαιώθηκε πως ακομη κοιμόταν φόρεσε βιαστικά ενα παλτό πάνω απο τα ρούχα της πλησίασε γοργά την πόρτα δεν έπρεπε να πεσει όχι τώρα θα συνέχιζε .

Εκείνος άλλαξε θέση χωρίς να βολεύεται έμοιαζε να ξυπνάει δεν είχε άλλο χρονο άνοιξε άμεσα την πόρτα και  βγήκε απερίσκεπτα .

Ευτυχώς η πόρτα έκλεισε δυνατά απο ενα κύμα δυνατού αέρα με αποτέλεσμα να ξυπνήσει τρομαγμένος εχοντας τα χαμένα .

Αντίκρυσε απέναντι του το κρεββάτι άδειο πρώτη του σκέψη ήταν πως πέθανε ! Μα κάτι τετοιο δεν φανταζε εφικτό δίχως να τον ειδοποιήσουν.
《Το έσκασε!!》ψέλλισε με σιγουριά δεν έχασε χρόνο άνοιξε την πόρτα και έψαξε ακρη προς ακρη τον διάδρομο που οδηγούσε στην έξοδο δεν την έβλεπε πουθενά .

Μα καλά που μπορεί να είχε καταφύγει όντας τοσο αδύναμη και δίχως μνήμη φάνταζε αυτοκτονία ! ...