Χτένιζε με γοργό βηματισμό καθε σπιθαμή απο φαρδίους διαδρόμους ανεβοκατέβαινε έναν προς έναν τους ορόφους παρακινούμενος απο ενα πρωτόγνωρο συναίσθημα μια δίψα να καταφέρει να την γυρίσει σωα στο θαλαμό .

"Να εξιλεωθείς θέλεις μονάχα Κρίστιαν" υπενθύμιζε ξανά και ξανά στο νου του πασχίζοντας να ξεγελάσει το υποσεινίδητο του πράγμα που κανείς δεν κατάφερε .

Η καρδιά του χτυπούσε σπασμωδικά η αδρεναλίνη έρρεε ποταμός στις φλέβες του ήλπιζε να μην είχε καθυστερήσει υπερβολικά να αντιληφθεί την απουσία της .

Μα για μια στιγμή οχι ! Αυτος ο κρότος που τον επανέφερε βίαια στην πραγματικότητα δεν ήταν άλλος απο την θύρα που έκλεινε με φόρα.

Η ελπίδα άπεκτησε φτερά μες την καρδιά του ηταν αδύναμη το σώμα της καταπονημένο και συνάμα υποσιτισμένο δεν κατόρθωνε να περπατήσει ως την έξοδο.

Στο τέλος του πρώτου ορόφου ο διάδρομος κατέληγε σε μια στροφή που φιλοξενούσε τα χειρουργεία οπως αναγράφονταν στην πινακίδα εμπρος του .

《Δεν θα χάσω τίποτα να ρίξω μια ματιά》μουρμούρισε πλησιάζοντας ολοένα πιο κοντά σαν απο ένστικτο έστριψε βιαστικά κι σύντομα επιβραβέυτηκε για την απόφαση του.

Μερικά μέτρα μακριά του βάδιζε αδύναμη να περπατήσει τυλιγμένη με το μαύρο ακριβό παλτό του ασθμαίνοντας στηριζόμενη σε κάθε βήμα στον τοίχο ώστε να μην πεσει κάτω.

Έτρεξε προς το μέρος την άδραξε απο την μέση σφικτά οσο κι να πάλευε να ελευθερωθεί μάταια οι δυνάμεις την εγκατέλειπαν η ζάλη αυξανόταν αργά η γρήγορα θα κατέρρεε .
《 Για που το έβαλες Μαρίνα;》ψιθύρισε ερωτικά στο αυτί της γνωρίζοντας πως ηταν θέμα χρόνου να επιστρέψουν στο δωμάτιο οσο κι αν τον πολεμούσε.
《Άφησε με ήσυχη να κάνω αυτό που θέλω δεν έχεις καμία εξουσία επανω μου !!》φώναξε με την φωνή της να αντηχεί κατα μήκος του άδειου χώρου.

Άρχισε να ιδρώνει οι σφυγμοί της έπεφταν μα το άγριο πείσμα δεν έλεγε να της επιτρέψει μια οπισθοχώρηση την τελευταία στιγμή .
Αντίθετα απο το εξασθενημένο σώμα που την είχε ήδη προδώσει.

Αφέθηκε στα χέρια του νικημένη κι εκείνος σαν να ήταν πούπουλο την σήκωσε στην αγκαλιά του επιστρέφοντας στο δωμάτιο χωρίς να του φέρει καμία αντίρρηση .

Σαν την ακούμπησε στο κρεββάτι έκλεισε πεισματικά σαν μικρό παιδί τα μάτια της ώστε να μην τον αντικρίζει το βάρος της ήττας άλλωστε δεν άφηνε περιθώρια στον εγωισμό .

"Απέτυχα!" Επαναλάμβανε συνεχώς μες το μυαλο της θυμωμένη "Επρεπε να έχω φύγει μα η αναθεματισμένη πόρτα με προδώσε ".

《Νόμιζα πως εχω να κάνω με μια ώριμη κοπέλα οχι ενα κακομαθημένο κοριτσάκι !》 Σχολίασε καυστικά σταυρόνωντας τα χέρια του στο στέρνο του.
《Χα ..κοιτα να δείς κι εγω νόμιζα πως ήσουνα ο άνδρας μου μα πως μου πέρασε τέτοια σκέψη απ το νου ..!εσυ ..εσυ εισαι ένας ξένος..》

《Πάψε δεν γνωρίζεις τι ακριβώς συνέβει ! Που νομιζες πως θα πήγαινες σε τέτοια χάλια ; Τους γονείς σου δεν τους σκέφτηκες εκείνους;》

《Ολοι σας παίξατε μαζί μου ανασκευάζοντας ψεύδη κατα πως σας συμφέρει! Αν εξαφανιζομουν θα γλίτωνα απ την πλάνη σας !》αναφώνησε με οση δύναμη ξέμεινε στα πνευμόνια της με αποτέλεσμα ο ίδιος οξύς πόνος να την καθηλώσει.

Βλέποντας να τρεμοπαίζει τα βλέφαρα της ανεπαίσθητα αγγίζοντας το δεξί της κρόταφο δεν χρειάζονταν λόγια για να αντιληφθεί πως ο πόνος επέστρεψε .

Σαν απο μόνη της η γλώσσα του λύθηκε ξεστομίζοντας αλλο ενα ψέμα 《Είμασταν κάποτε μαζί αλλα.. χωρίσαμε ! Κανείς δεν σε κορόιδεψε απλώς σου ωραιοποιήσαν την αλήθεια..》ολοκληρώνοντας την φράση του δεν πίστευε στα αυτιά του .

Σήκωσε αργά τα μάτια της καρφώνοντας το ταραγμένο πρόσωπο του 《Δεν θέλω να σε ξαναδώ !》 Ψιθύρισε απειλητικά δείχνοντας με το δάκτυλο την έξοδο 《Εμπρός τι περιμένεις δίνε του !》

Αυτο και έπραξε θυμωμένος , μπερδεμένος και πανω απο ολα δειλός βγήκε σαν σίφουνας στον εξω κόσμο επιστρέφοντας στην εταιρεία του.

Τις επόμενες ημέρες η Μαρίνα πέρασε ξάνα απο εξετάσεις και ευτυχώς όλα έδειχναν πως είχε απορροφηθεί το αιμάτωμα την αυριανή ήμερα θα έπαιρνε εξιτήριο.

Οι γονείς της επέστρεψαν στο πλάι της πολύ ευτυχίσμενοι ιδιαίτερα η Μιράντα δεν σταματουσε να ευχαριστεί τον θεο για το θαύμα του .

Οσο για εκείνον πλέον ήταν απών πώς θα ήταν από δω και μπρος μονάχα στο μυαλό της πλανιόταν συνεχώς σαν ναρκωτικό.

Οσο κι αν την χαροποιόυσε η ταχεία ανάρρωση της δεν μπορούσε να κρύψει με τίποτα την θλίψη δεν είχε αναμνήσεις από το ειδύλλιο της μαζί του μα ήταν πεπεισμένη πως δεν αγαπήθηκαν ποτέ.

Πως απλα αν τελικά είχαν αρραβωνιαστεί αποτέλεσε μια ανώριμη απόφαση κι αργότερα το μετάνιωσαν .

Καθώς ξεφύλλιζε ένα περιοδικο που της είχε αγοράσει η μητέρα της για να πέρνα την ωρα οταν εκείνοι απουσίαζαν επεσε πάνω σε μια φωτογραφία του με κάποια μελαχρινή πανέμορφη γυναίκα να φιλιέται σε μια δεξίωση .
Τίτλος του άρθρου ήταν "Ο γνωστός επιχειρηματίας και η νεα του κατάκτηση διάσημο μοντέλο ενώνουν επιτέλους τις ζωές τους το φθινόπωρο! "

Κόπηκε η αναπνοή της να λοιπόν ο λογος που διαλύθηκαν οι δυο τους δεν μπορούσε να το πιστέψει μα συνέβαινε δυστυχώς .

Ξέσπασε σε κλάματα απρόσμενα τόσο ξεδιάντροπος ακόμη δεν είχανε χωρίσει κι ερωτοτροπόυσε δημοσία ενω ετοιμάζονταν να παντρευτεί κιόλας μαζί της.

Τι παραπάνω εχει αυτη η παγοκολωνα απο εμένα ; αναρωτήθηκε ανάβοντας την φλόγα της ζήλειας για τα καλά μες την ψυχή της.

Την ίδια ακριβώς στιγμή άνοιξε η πόρτα είχε επιλέξει να την επισκεφθεί την πιο ακατάλληλη στιγμή .
Τα βλέμματα τους διασταυρώθηκαν για λίγο παρατήρησε έκπληκτος πως έκλαιγε ενω την πλησίαζε αργα ανήσυχος.
« Πως αισθάνεσαι ;» ρώτησε με ενδιαφέρον ίσα που πρόλαβε να σκούπισει τα μάτια της και φυσικά να κρύψει τελευταία στιγμή το περιοδικο πίσω απο την πλάτη της.

« Μια χάρα ανυπόμονη να γυρίσω σπίτι..» απάντησε παγερά την κοίταξε καχύποπτα .
« Γιατί κλαις ; » ρώτησε ευθέως χωρίς περιστροφές αστραπιαία έστρεψε αλλού το βλέμμα της αμήχανη .
« Δεν κλαίω .. δεν έχω συνέλθει εντελώς αυτό είναι όλο ..» δικαιολογήθηκε πρόχειρα αλλα δεν έδειξε να την πιστεύει .

《Ω έλα τωρα καλη μου δεν περιμένεις να πιστέψω μια τοσο ανόητη δικαιολογία ετσι δεν είναι;》

Ρουθόυνισε άκομψα ενοχλημένη 《Δεν σου χρωστάω εξηγήσεις γι αυτο κόψε το υφάκι !》

《Καλώς..εγω φταίω που έδειξα ενδιαφέρον ! 》 σχολίασε έτοιμος να αποχωρήσει αποφασισμένος πως ήταν η τελευταία φόρα που την έβλεπε οπότε φάνηκε ευγενικός στον αποχαιρετισμό « Ποτέ θα φύγεις από δω ; »

Ούτε που τον κοιτούσε λες κι απαξιούσε «Δεν ξερω ..ίσως αύριο »

« Μάλιστα ..Χαίρομαι για εσένα βλέπω πως ξαναβρήκες τον παλιό καλό σου εαυτό ! » ειρωνεύτηκε συμπεραίνοντας πως είχε ξαναβρεί την μνήμη της από τον τρόπο που του φερόταν .

Παρέμενε υπερβολικά θυμωμένη αγνοώντας τον παραδειγματικά ατενίζοντας το τοπίο εξω απο το παράθυρο.
« Έχεις δίκιο νομίζω αρχίζω να τον βρίσκω νιώθω καλύτερα απο πότε » σάρκασε .

Το υφος του ήταν σκληρό καθώς την επεξεργαζόταν από πάνω μέχρι κάτω είχε επιστρέψει το χρώμα της υγείας στα μάγουλα της παρά το ελαφρύ μακιγιάζ οπου γλύκαινε περισσότερο την ολη της όψη .

Φάνταζε ανεπιτήδευτα πανέμορφη αναλογίστηκε νιώθοντας το αίμα του να κοχλάζει μα δεν επιτρεπόταν να κανει τέτοιες σκέψεις διόρθωσε βιαστικά τον εαυτό του.

Είχε ξαναβρεί την μνήμη της γι' αυτό του φερόταν με τοση απαξίωση και ακόμη απορούσε με την ψυχραιμία της.
«Οπότε δεν έχουμε κάτι άλλο να πούμε φαντάζομαι σου εύχομαι καλή ανάρρωση και..αντίο ..» της πρότεινε το χέρι του να χαιρετηθούν μα ούτε που μπήκε στον κόπο να ολοκληρώσει την χειραψία.

«Δεν χρειάζονται οι χαιρετισμοί Κρίστιαν καλή τύχη αντίο ..» ψιθύρισε με απάθεια ο τρόπος της δεν τον ικανοποίησε καθόλου μονομιάς τον εξόργισε με αποτέλεσμα να προκαλέσει μια αντίδραση που δεν φανταζόταν ουτε ο ιδιος « Δεν είναι τρόπος αυτός για να πούμε αντίο ..αυτός είναι ..» μουρμούρισε ένωνοντας τα χείλη του με τα δικά της κτητικά .

Στην αρχή τον δάγκωνε τον χτυπούσε . μα σαν το φιλι του γλύκανε αφέθηκε στα χέρια του στο άγγιγμα του . Το φιλί τους κράτησε λίγο κι όμως ένιωθε ολόκληρο το κορμί της να φλέγεται οπως ακριβώς και το δικο του καθώς δεν τον άφηνε ασυγκίνητο όλο αυτό το πάθος που μαινόταν αναμεσά τους .

Υστερα από μερικά δευτερόλεπτα απόλαυσης τραβήχτηκε πισω λαχανιασμένη σπρώχνοντας τον με δύναμη μακρια «Φύγε..» πρόσταξε γυρίζοντας πλευρό .

Αν και σάστισε αρχικά παλεύοντας να χαλιναγωγήσει με κάποιο τρόπο την φλόγα στο κορμί του χάθηκε αναρωτώμενος για ποιο λόγο την είχε φιλήσει .

Την επομένη μέρα ο γιατρός της έδωσε επιτελούς εξιτήριο ηταν ελεύθερη να επιστρέψει σπίτι σε εναν χωρο που δεν θα της προκαλούσε καμία ανάμνηση συνειδητοποιούσε μαζεύοντας τα ρούχα της σε μια βαλίτσα.

Οι γονείς της βρισκόταν εκεί από νωρίς χαρούμενοι και χαμογελαστοί κανόνιζαν τα τελευταία διαδικαστικά μα η ίδια δεν έδειχνε να συμμερίζεται την χαρά τους όλα χόρευαν μέσα στο μυαλο .

Χρειαζόταν εξηγήσεις για έναν διαλυμένο δεσμό που για κάποιο λογο την πονούσε αφάνταστα μα κανένας δεν φάνταζε διατεθειμένος να τις δώσει.

Αυτος ο ανδρας δεν θα ξαναβρισκόταν ποτε στο δρόμο το ήξερε κι να πάρει την πείραζε οτι έπρεπε να συνεχίσει την ζωή της χωρίς την παρουσία του .

Αν κι ζαλίστηκε στιγμιαία την ωρα που βάδιζαν προς το αυτοκίνητο με βοήθεια της Μιράντα άφηνε επιτέλους πίσω το θλιβερο δωμάτιο του νοσοκομείου που έμεινε αρκετές ημέρες την περίμενε μια νεα ζωή εκει έξω .

Στο πάρκινγκ τις περίμενε ο Νικόλας χαμογελαστος και ευδιάθετος της ανοιξε την πόρτα αφήνοντας ενα φιλί στο μέτωπο της 《Τελείωσε η ταλαιπωρία σου κοριτσάκι μου απο σήμερα η ζωή σου συνεχίζεται !》

《Χωρίς εκείνον ..》ψιθύρισε μελαγχολικά δένοντας την ζώνη αναμένοντας τους γονείς της να καθίσουν με την σειρά τους αναζητώντας τριγύρω της το προσωπο του .

Η φωνή της Μιράντα την ξάφνιασε καθώς απο την ωρα που ξεκίνησαν επικρατούσε ησυχία στο πολυτελές αυτοκίνητο 《 Αγάπη μου σε προβληματίζει κάτι ; Φαίνεσαι σκεπτική εδω και μέρες ! Έπρεπε να χαίρεσαι που βρίσκεσαι ανάμεσα μας περασες μεγάλη περιπέτεια!》

《Το γνωρίζω μητέρα ομως το να μην εχω αναμνήσεις πίστεψε με αποτελεί απο μόνο του πρόβλημα!》

《Θα επανέλθουν σταδιακά αρκεί να ακολουθείς τις συμβουλές του γιατρού σου κατα γράμμα..》

《Αυτο σκοπεύω να πραξω..》

《Ο Κρίστιαν δεν εμφανίστηκε;》ρώτησε με νόημα ο Νίκολας κρίνοντας απο τις αντιδράσεις της 《 Σας παρακαλώ μπορούμε να μην μιλάμε για λίγο ..;》άλλαξε θέμα βιαστικά φορώντας τα λευκά ακουστικά της για το υπόλοιπο της διαδρομής.

Οι δυο σύζυγοι ανταλλαξαν συνωμοτικά βλέμματα αντιλαμβανόμενοι πως κατι την είχε πληγώσει μα πως θα τους άνοιγε την καρδιά της ;

Στους δρόμους του νησιού επικρατούσε κομφούζιο με αποτέλεσμα να καθυστερήσουν σαράντα ολόκληρα λεπτά να φτάσουν στο μεγαλοπρεπές οίκημα.

Ενα καινούργιο περιβάλλον για την Μαρίνα που παρέμενε βυθισμένη σε σκέψεις κοιτούσε για αλλη μια φόρα τριγύρω λιγο προτού εισβάλουν στο γκαράζ .

Σαν κατέβηκε με προσοχή από το αυτοκίνητο περίμενε την μητέρα της να την οδηγήσει στο δωμάτιο της παρατηρώντας προσεχτικά το δυόροφο όμορφα διακοσμημένο πέτρινο σπίτι.

Καμία ανάμνηση δεν χτυπούσε το καμπανάκι στο μυαλο εμοιαζε ενα ολοκαίνουργιο μέρος που επισκέπτονταν πρώτη φορά στην ζωη της.
《Είναι όμορφα εδω..》ψέλλισε προχωρώντας στο εσωτερικό διστακτικά εμπρός της ξεδιπλώθηκε το σαλόνι .
Οι λευκοί γωνιακοί καναπέδες σε αντίθεση με τους μπλέ σκουρο τοίχους έφεραν στο νου της τα χρώματα του ουρανού.

Τα σκαλοπάτια λιγα βήματα πιο πέρα κυμαίνονταν στους ιδίους χρωματικους τόνους ενω με την βοήθεια της Μιράντα ανέβηκε εως το πρώτο δωμάτιο του διαδρόμου.

Αφου την βοήθησε να ξαπλώσει φτιάχνοντας τα μαξιλάρια κάθισε για λίγο δίπλα της απολαμβάνοντας την εικόνα .《Ευχαριστώ τον θεο που επέστρεψες μαζι μας ! Για μια στιγμή φοβήθηκα πως θα σε έχανα..》ψιθυρισε συγκινημένη με ενα δάκρυ να στάζει στο μάγουλο της.
Παρατηρούσε αχόρταγα το δωμάτιο για καποιο λογο της φαινόταν οικείο κάτι της θύμιζε σε αντίθεση με το υπόλοιπο σπίτι μα δεν γνώριζε ακριβως που να εστιάσει .

«Πες μου εδώ κοιμούμουν οσο ήμουν σε σχέση με τον Κρίς ;» ρωτησε αιφνιδίως.

« Ναι κοριτσάκι μου όμορφο εδώ κοιμόσουν οπως και τώρα ! » θλιμμένη ατένισε εξω από το παράθυρο την αφρισμένη θάλασσα που απλωνόταν πανέμορφη μπροστά της .

«Ε βέβαια αφού από δω και πέρα είμαστε χωρισμένοι ! Ξέρεις..έχει άλλη ..!» αυτό της ξέφυγε χωρίς να το θέλει ενώ είχε υποσχεθεί στον εαυτο της να μην μιλήσει σε κανέναν για την φωτογραφία στο περιοδικο .

Η μητέρα της σοκαρισμένη προσπάθησε να βγάλει ακρη από τα λεγόμενα της μάλλον ο ιδιος της είχε πει πως δήθεν χώρισαν δεν εξηγούνταν αλλιώς την αγκάλιασε και της χάιδεψε τρυφερά τα μαλλιά.
« Μαρινακι μου ξέχασε τον πια δεν ήθελα να σε στεναχωρήσω μιλώντας σου για αυτό ! Πάψε να ασχολείσαι μαζί του αυτό έληξε ας κανει ότι θέλει είστε δυο ξένοι! » επιτελούς της έλεγε την αλήθεια είχε κολλήσει επικινδυνά μάζι του κι αυτό δεν της άρεσε καθόλου .
Δεν της ταίριαζε εξαιτίας του αλλωστε είχε παθει το ατύχημα που παραλίγο να την χάσουν δεν θα την άφηνε να μπλέξει μαζί του για τίποτα στο κοσμο ..!

« Μπορείς να με αφήσεις μονή μου μαμά ..;Θέλω να κοιμηθώ δεν αισθάνομαι πόλυ καλά ακόμη » δικαιολογήθηκε ψευδως περισσότερο ήθελε να σκεφτεί κι να ηρεμήσει μήπως κατάφερνε να θέσει οσα ήξερε σε μία τάξη αλλιώς θα τρελαινόταν με τα μισόλογα που δεχόταν από ολους .
Χωρίς να φέρει αντίρρηση την φίλησε στοργικά στο μέτωπο και έφυγε αφήνοντας την να χαλαρώσει.

Ξέσπασε σε κλάματα αν και δεν θυμόταν τίποτα από τον υποτιθέμενο δεσμο που είχε συνάψει κάποτε με τον Κριστιάν αν δεν ήταν ολα ψέματα.

Αισθανόταν τόσο μονή υπέφερε σχεδόν δεν είχε προλάβει να τον γνώρισει καλύτερα ενω ξαφνικά της ανακοίνωνε πως είχαν χωρισει τοσο απλοικά .
Μάλιστα σαν να μην έφτανε αυτό διατηρούσε παράλληλες σχέσεις μα πως μπορούσε ; να διεκδικεί τα χειλη της οπότε του έκανε κέφι όπως ακριβως έπραξε την προηγούμενη μερα στο νοσοκομείο δεν είχε ίχνος ντροπής μεσά του για ποιο λογο λοιπόν του έδινε αξία και στενοχωριόταν ;

Δεν υπήρχε λογος αφού έτσι θέλησε ας πλήρωνε τις συνέπειες των σφαλμάτων του αναλογίστηκε θυμωμένη προτού παραδοθεί στον ύπνο .

Στο καθιστικό οι γονείς της έπιναν σκεπτικοί το τσαι τους ανακουφισμένοι που έπειτα απο μια εβδομάδα ταλαιπωρίας κατάφεραν και ξεπεράσαν τις δυσκολίες .

Η μόνη ανήσυχια που θα τους ταλανίζε απο εδω και στο εξής ηταν πως η πίστευε σε μια άλλη πραγματικότητα από εκείνη που πραγματικά βίωνε προ του ατυχήματος.

Η Μιράντα βημάτιζε ανήσυχη απέναντι από τον ταλαιπωρημένο σύζυγο της Που διάβαζε αμεριμνος την εφημερίδα του .
« Νίκολας το παιδί μας βασανίζεται το βλέπω με το ψέμα που ζει πρέπει να το λύσουμε σύντομα αλλιώς θα καταλήξει να τον ερωτευτεί στο τέλος »

Άφησε κατω την εφημερίδα του στο άκουσμα της διαπίστωσης ανησυχος
« Δίκιο εχεις μα δεν είναι ακόμη ωρα ας την αφήσουμε μόλις σήμερα βγήκε απο το νοσοκομείο θέλει το χρόνο της.
Ελπίζω να καταφέρει να μας κατανοήσει άλλωστε δεν επινοήσαμε εμείς αυτό το ψέμα εκείνος το έπλασε..»

Καθισε αποκαμωμένη διπλα του επιτελους μορφάζοντας λυπημένη
« Απορώ με το σκεπτικο του αν κι από οσο κατάλαβα κατι πρεπει να της ανέφερε πως εχουν χωρίσει πλεον για να την αποφύγει .Ομως προς λύπην μου παρατηρώ πως την πληγώνει όλο αυτό μάλιστα ενώ ήδη κοροϊδεύει μια κοπέλα δεν διστάζει να φιγουράρει εξώφυλλο στις κιτρινες φυλλαδες αγκαλιά με διάφορες της κάνει κάκο ..!» ξέσπασε.

Η ολη κατασταση οσο πηγαινε κι μπερδευοταν πιο πολύ το ένα ψεμα διαδέχονταν το επόμενο φυσικά δεν μπορούσε να μην απορρησει αφου καιγόταν τόσο πολύ να της αποκαλύψει την αλήθεια . Για ποιο λόγο τελικώς την διαστρεβλωσε ;
Αραγε τι είδους σχέδια σκάρωνε με το σατανικό μυαλό του ; αναρωτήθηκε με την σειρά του ο Νικόλας.

« Το ξερω για την φωτογραφια! Δυστυχως παρατήρησα το εν λογω περιοδικό στο νοσοκομείο πεταμένο πλαι στο κρεββάτι προφανώς γλίστρησε απ τα χέρια της καθως κοιμόταν .. Τέλος θα τον γονατισω τον αχρείο μα τι προσπαθεί να πετύχει ; Μήπως την έχει ερωτευτεί ;» αναρωτηθηκε σοβαρα .

Αυτό αναγκασε την Μιράντα να σηκωθεί ξανά απο την θέση της αναστατωμένη « Α ...όχι αυτό με τίποτα προς θεού ! Είν ακαρδος και το ξέρεις θα μιλήσω στην Μαρίνα αργα η γρηγορα. Αυτό το κάθαρμα θα πληρώσει» ανακοίνωσε χαιρέκακα με μάτια που γυάλιζαν από οργη .

Αφού συμφώνησαν τελικώς για το πως θα κινηθουν οι δυο σύζυγοι αφέθηκαν στην ηρεμια του ύπνου .Χρειαζόνταν άμεσα ξεκούραση μετα απο τόσες ημέρες ταλαιπωρίας.

Το διαπεραστικό επίμονο κουδούνισμα του κινητού στο κομοδίνο της αναστάτωσε τον ύπνο . Νυσταγμένη έψαξε στα τυφλά ανάμεσα στα σκεπάσματα να το εντοπίσει.

Δεν αναγνώρισε το νούμερο στην οθόνη αλλά αφου επέμενε τοσο πολύ αποφάσισε να απαντήσει «Παρακαλω ..»

« Κοιμόσουν ; Με συγχωρείς δεν είχα πρόθεση να σε αναστατώσω !» Η βραχνη φωνη του της προκαλεσε ρίγος που διαπέρασε την ραχοκοκαλιά της.

«Οι άρρωστοι από οσο ξέρω με ύπνο αναρρώνουν πέρασα αρκετά μεγάλη ταλαιπωρία αυτές τις ημέρες . Λοιπον ποιός ο λογος το τηλεφωνήματος ;»

« Πως είσαι ; » ρώτησε κοφτά αποφευγωντας να σχολιάσει τα σχετικα με το ατύχημα .

Πασχισε να μην του γινει αντιληπτη η ταράχη της « Καλύτερα ευχαριστώ για το ενδιαφερον.. » παρατήρησε στιγμιαία πως ακουγόταν κουρασμένος .

« Ενοχλω από ότι καταλαβα καλύτερα να σε αφήσω τα λέμε απο κοντά κάποια μέρα.! » σχολίασε με νόημα μα για μισο λεπτο τελευταία φορά δεν είχαν πει το οριστικό αντίο ;

Δεν επιθυμούσε να τον ξαναδεί ποτε στην ζώη της πως καταφερνε να είναι τόσο κυνικός ; Επαιζε με άλλες κι απο πάνω αναζητουσε κι μαζί της συναντήσεις .

Θα του εδινε την καταλληλη απαντηση
« Ευχαριστώ για την ευγένεια να με καλέσεις να μαθεις πως ειμαι ..αλλά μην το.. ξανα επιχειρήσεις ! Δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ μπροστά μου αντίο ! » του ανακοίνωσε σκληρά ενω του έκλεινε το τηλέφωνο στα μούτρα .

Είχε μείνει αναυδος οχι δεν θα το άφηνε να περάσει έτσι αυτό θα πήγαινε απο το σπίτι της την επόμενη κιόλας.

Κάποιος ώφειλε να της μάθει πως να συμπεριφέρεται η ίσως να επιχειρούσε εκ νέου να γευτεί τα απαλά χείλη της με το ίδιο πάθος θα έπαιζε το παιχνίδι του.

Οσο κι να πόνεσε γι αυτό που του είχε μόλις ξεστομίσει δεν θα γυρνούσε πίσω δεν θα το επέτρεπε πάσχιζε να χαλαρώσει γι αυτο ζήτησε από την μητέρα της να της φέρει το αγαπημένο της βιβλίο .

Επιτέλους ξεχάστηκε με τις περιπέτειες και τους έρωτες των ηρώων πέρασε ευχάριστα η ώρα της.

Ταξιδεύοντας σε μια άλλη ζωη μεσα από τις σελιδες του καθισμένη στο μπαλκόνι υπο τον ηχο τον κυμάτων .

Αργότερα το βραδάκι έφαγε με ορεξη το δείπνο της στο κρεββάτι καθότι απέφευγε προσωρινά τις μετακινήσεις εφόσον ζαλιζόταν ακόμη μερικες φορές .

Περασμένα μεσάνυχτα στριφογυρνόυσε ματαια στο στρώμα μα δεν κατόρθωνε να κλείσει μάτι να πάρει τον σκεφτόταν .

Δεν μπορούσε να μην τον φερει εστω μια στιγμη στο μυαλο της τον ποθόυσε αυτό ήταν ξεκάθαρο της αρεσε πολύ .

Άραγε εκείνη του είχε ζητήσει να χωρισουν ; Λόγω της κακής του συμπεριφοράς ; Αναρωτήθηκε με μια σειρά από παρόμοια ερωτήματα να ταλανίζουν το ήδη μπερδεμένο μυαλό της .

Δεν ωφελούσε να τα σκαλίζει πλέον αποφάσισε αποκαμωμενη έφτιαξε το μαξιλάρι της και ξεκινησε για την όμορφη γειτονιά των ονείρων !

Το επόμενο πρωί άπλετο το φώς του ήλιου την καλουσε να γευθεί την όμορφη καλοκαιρινή ημέρα αφήνοντας πίσω τις άσχημες στιγμές που πέρασε .

Ετριψε τα μάτια της απαλά για να συνηθίσει το φώς καλημερίζοντας σιωπηρά την ζωή .
Δοκίμασε διστακτικά να σηκώθει είχε ανακτήσει την χαμένη διάθεση της.
Αρχικά ζαλίστηκε λιγάκι αλλα το ξεπέρασε γρήγορα αφού κατάφερε να κάνει κι ενα γρήγορο απολαυστικό μπάνιο .

Άνοιξε την ντουλάπα της κι επέλεξε να φόρεσει ενα υπέροχο κίτρινο μάξι ανάλαφρο φόρεμα .

Χτένισε τα μαλλιά της βάφτηκε λιγάκι τονίζοντας τα εκφραστικά μάτια της και ξεκίνησε να κατηφορίζει χαρούμενη .

Κατέβηκε στον κήπο του σπιτιού της οπου καθόταν η Μιράντα διάβαζε ξέγνοιαστη το βιβλίο της.

Φορούσε το αγαπημένο της μαύρο μεγάλο καπέλο και ασορτί γυαλία ηλίου απολαμβάνοντας τον φρεσκοστυμένο χυμό της .

Σαν την είδε να κατεβαίνει σηκώθηκε αυτομάτως όρθια να την συγκρατήσει φοβούμενη μην καταρρεύσει .
Ακόμα ήταν πόλυ αδύναμη και χρειαζόταν προσοχή αφού την βοήθησε να καθίσει της πρόσεφερε γάλα κι χυμό .

Ζήτησε ευγενικά απο το προσωπικό να τους σερβίρουν το πρωινό φαινόταν πόλυ πιο ήρεμη η μητέρα της χαρούμενη που επιτελούς βρισκόταν ξανά κοντά τους .

Ξεκίνησε να τρώει με όρεξη το πλούσιο πρωινό της με αυγά , μπέικον , κρουασανάκια βουτύρου και σοκολάτας
«Πως νιώθει το κοριτσάκι μου σήμερα ;»ρώτησε έυθυμα.

Ηταν φανερό πως της ειχε κανει καλο η ξεκουραση μα εξακολουθούσε να αισθανεται μπερδεμένη «Καλυτερα είμαι αν εξαιρεσουμε πως ειμαι αρκετά αδύναμη και δεν θυμάμαι τίποτα κατα τα αλλα όλα θα πανε κατ ευχήν !» απαντησε ελπιδοφόρα χαμογελωντας με σιγουριά .

Το κινητό της Μιράντα άρχισε να κουδουνίζει εκείνη απομακρύνθηκε βιαστικά απο το τραπέζι γνέφοντας οτι θα επέστρεφε σύντομα .

Έμεινε μόνη για λίγο να απολαύσει την ηλιόλουστη μερά και το υπόλοιπο πρωινό της καθώς έτρωγε μια σκιά εμφανίστηκε απο το πουθενά πλάι της .

Κάποιος είναι εδώ αναλογίστηκε τρομαγμένη αναζητώντας ποιος μπορει να ήταν η καρδιά αναπήδησε στο στήθος της.

Στεκόταν όρθιος εμπρός της αγέρωχος απίστευτα ομορφος σου έκοβε την ανάσα ντυμένος με ενα γαλάζιο πουκάμισο και σκούρο παντελόνι .

Καλοχτενισμένος οπως παντα ενώ τα πράσινα μάτια του κρύβονταν πίσω απο τα πανάκριβα γυαλιά ηλίου που φορούσε .

Σηκώθηκε όρθια αστραπιαία για να μάθει τον σκοπο της πρωινής επίσκεψης του «Τι ζητας εδώ εσυ ; » ρωτησε απορημένη ενώ της χαμογελούσε αινιγματικά .

« Καταρχάς καλημέρα λέει ο κόσμος ! Φαίνεσαι υγιής σήμερα!» διαπίστωσε με ενδιαφέρον ενώ παράλληλα την έτρωγε με τα μάτια απο πάνω μέχρι κάτω.

Φάνταζε σαν να την αποδοκίμαζε άλλα συνεβαινε ακριβώς το αντίθετο την θαύμαζε αν και εμφανώς ταλαιπωρημένη την έβρισκε εκθαμβωτική !

« Μάλιστα ...Λοιπόν καλημέρα πολυ καλύτερα είμαι άλλωστε σε ενημέρωσα στο άσκοπο χθεσινό μας τηλεφώνημα.
Αν αυτο είναι που σε έφερε εως εδώ μπορείς να αποχωρήσεις ανακουφισμένος !»
Να πάρει τον εκνεύριζε η αδιαφορία της . Προχώρησε ένα βήμα πιο κοντά καλύπτοντας την απόσταση που τους χώριζε.

Ανεπαίσθητα τραβήχτηκε προς τα πίσω απότομα σαν να φοβόταν « Μαρίνα δεν εχεις καθόλου τρόπους τελικά ..»ειρωνευτηκε και μόνον το ύφος του τα έλεγε όλα .

Φυσικά είχε το δίκιο με το μερος της οπότε δεν θα καθόταν να ακούει τις βαρετές φλυαρίες του .

Δοκίμασε να απομακρυνθεί προτού την ακινητοποιήσει καθώς την άρπαξε από το μπράτσο.
« Άφησε με τώρα μην με ακουμπάς !!» φωναξε εξαγριωμένη έσκασε στα γελια πράττοντας το ακριβώς αντίθετο κόλλησε το κορμί της πανω του με μια κίνηση .

Βρισκόνταν σε απόσταση αναπνοής ο ένας απο τον άλλον την κρατουσε πόλυ σφικτά δεν θα τολμούσε να ξεφυγει .

Τα βλεμματα τους γίνονταν ένα ένιωσε τον ερεθισμό του άλλα δεν ηθελε καν να το σκέφτεται.
Είχε στηλωσει τα μάτια του επίμονα στα γεμάτα χείλη της ήξερε πως απο στιγμη σε στιγμη θα την φιλούσε .

Προσπαθησε για ακομη μια φορα να ξεφυγει απο την αγκαλιά του μάταια την έσφιγγε πιο πολύ σχεδόν δεν μπορούσε να αναπνεύσει .

«Είσαι φυλακισμένη .. τώρα πριγκήπισσα ..» της ψιθύρισε βράχνα λαχανιασμένος στο αυτί κι έπειτα την φίλησε παθιασμένα.

Αρνιόταν να αφεθεί όσο κι αν την ταξίδευαν τα φιλιά του τελικά το κορμι της δρούσε αυτόβουλα.
Οι άμυνες την άφηναν έρμαιο στα έμπειρα χέρια του που εξερευνόυσαν αχόρταγα καθώς την φιλούσε .

Την χάιδευε ηδονικά στους γυμνούς ώμους με την κάθε κίνηση της προκαλουσε ριγη και το κορμί ζητούσε πιο πολλά.
Ηταν λαθος μα της άρεσε δεν επιθυμούσε να πάψει αυτο το ταξίδι των αισθήσεων η ανάσα του μοσχοβολόυσε.
Η γλωσσα του ρουφούσε την δική της σε μια δίνη ερωτισμού που αιχμαλώτιζε φυγε φώναζε το μυαλό μεινε το κορμί.

Ξάφνου στο μυαλό επέστρεψε σαν αναλαμπή η φωτογραφία στο περιοδικό. αυτο ηταν η πρόφαση που αναζητούσε .

Με όσες δυνάμεις είχε τον έσπρωξε μακριά κι τον..χαστούκισε !
« Να μην με ξαναγγίξεις ποτε τ ακούς ποτέ ! Είσαι ξεδιαντροπος έχουμε τελειώσει εμείς οι δυο κατάλαβε το !Επισης μάθε πως τα ξέρω ολά ! Για την μοντέλα οπότε μείνε επιτέλους μακριά μου !!»
Την περιεργαζόταν έξαλλος μα και απορημένος ταυτοχρονα καθώς άγγιζε το μάγουλο που μόλις τον είχε χτυπήσει .
« Μα τι λες ; Κατάλαβες τι εκανες μόλις τώρα πες μου .! Δεν σου έχω δώσει το δικαίωμα να με αποκαλεις ξεδιάντροπο ! Απο που κι ως που !»φωναξε με την σειρά του ενώ τα μάτια του πετούσαν σπίθες οργής.

Ένιωθε ταπεινωμένος απο μια γυναικα κάτι που δεν είχε βιώσει ποτε του τον παρατηρούσε εξίσου θυμωμένη τα μάγουλα της είχαν κοκκινίσει και ανεπνεε εξαιρετικά γρήγορα .

« Α ναι ..νομίζεις πως δεν μου έδωσες δικαίωμα έτσι ; Λοιπον εάν θεωρεις πως με το να φιλιεσαι δημοσια ενω αστράφτουν τα φλας δεν δινεις δικαιωματα τοτε τι να πω ! Σε είδα με την καλή σου στο περιοδικό. Έπειτα έρχεσαι φίλας εμένα σαν να μην τρέχει κάτι δεν θα ανεχτώ να με κοροϊδεύεις άλλο !»
Μολις συνειδητοποίησε πως δεν είχε βρεί ακόμη την μνήμη της όπως ο ίδιος νόμιζε.

Επιτέλους του φάνηκε κάπως δικαιολογημένη η αντίδραση της θεώρησε προφανώς πως αυτή η κοπέλα υπήρξε η αιτία για τον χωρισμό τους .

Καλμάρησε κάπως γνωρίζοντας πως ήταν ασθενής ακόμη « Άκουσε με δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος ! Οπώς σου ανακοίνωσα τις προαλες εμείς χωρίσαμε αρα ο καθένας τραβα ελεύθερα το δρόμο του. Γιατί αντιδρας έτσι; » αναρωτηθηκε περιπαικτικά καθώς ένα πονηρο χαμογελο ζωγραφιστηκε στα χειλη του .

Απο την ταραχή της αισθανόταν ολα να γυρίζουν η ανάσα της στένευε ενω οι ήχοι άρχισαν να χάνονται σε ενα πυκνό σκοτάδι!

Το βλεμμα της θολωσε πάσχιζε να απομακρυνθεί αλλα σχεδον αμέσως μετά έχασε τις αισθήσεις της .

Ευτυχώς που βρισκόταν κοντά της κι πρόλαβε να την συγκρατησει πρωτού βρεθεί στο φρεσκοκομμενο γρασίδι.

Την άδραξε στην αγκαλια του εισβαλοντας στο σπίτι αναζητώντας το δωμάτιο της .

Η Μιράντα που ακόμη μιλούσε τα έχασε σαν την αντίκρυσε λιπόθυμη στην αγκαλιά του.
Το τηλέφωνο γλίστρησε απο τα χεριά της ενω έτρεξε κοντά του έντρομη

« Τι έπαθε τι της έκανες πάλι ;» Ρωτουσε με αγωνιά αποφεύγοντας να δωσει εξηγήσεις βρήκε το θάρρος να προχωρήσει προς την σκάλα .

« Που ειναι το δωμάτιο της ; » ρωτουσε ξέπνοος ανήσυχος για την ξαφνική λιποθυμία .
Μήπως κατι διεφυγε από τους γιατρους ;

« Ακολούθησε με» διέταξε αυστηρά ενω αντικρίζε για αλλη μια φορά με θλίψη το χλωμό προσωπο της κορης της επειτα από μερικά μέτρα τον καθοδήγησε στο δωμάτιο .

Αφου την σκέπασε προσεχτικά έστρεψε την προσοχη του στην ταραγμένη μητέρα της « Καλέστε το γιατρό της να μας εξηγήσει πως να το διαχειριστούμε !»πρόσταξε αυστηρα με την σειρά του .

Η Μιραντα δεν είχε χρονο να ασχοληθεί με την αλαζονεια του μπορεί να διέτρεχε κίνδυνο.

Βγήκε βιαστικά απο το δωμάτιο για να τηλεφωνησει στον γιατρό τον άφησε μονο μαζί της .

Καθισε στο πλευρο της ενώ πασχισε να ελέγξει τους σφυγμούς ένιωθε πολύ μπερδεμένος με την όλη τροπή που έπαιρνε ζώη του απο τοτε που την γνωρισε.
Δεν είχε φερθεί ποτε του έτσι σε οποιαδήποτε σχέση κι αν διατηρουσε βέβαια όλες του οι σχέσεις περιστρέφονταν γύρω από το κρεββάτι.

Ποτε του δεν αναζήτησε τον έρωτα σαν συναίσθημα παρα μονο σε πράξη και ξάφνου τώρα έτρεχε πισω απο μια κοπελα .
Κι οσο για εκεινη τον έδιωχνε , τον χαστόυκιζε η πρωτη που τον ταπεινωνε έτσι που τσαλαπατόυσε με ευκολία τον εγωισμό του .

Ολες οι άλλες τον φόρτωναν ψευδο κομπλιμέντα για το ποσο ο ομορφος κι καλος επιχειρηματίας ειναι καμια δεν ειχε το κουράγιο να εκφράσει την αλήθεια της .

Στην πραγματικότητα δεν εδιναν δεκάρα για εκείνον φυσικά εποφθαλμιούσαν την περιουσία του κι ενα πλούσιο γαμο ! Η πονηρια τους δεν ειχε ορια μα ποτέ του μεχρι στιγμης δεν έπεσε στην παγίδα του λεγόμενου ερωτα .

Καμια τους δεν αξιζε δευτερο βλέμμα ολες σβήνονταν με την μια βραδιά .

Η Μαρίνα ήταν κατι πρωτόγνωρο αν και πλούσια δεν είχε υφάκι κακομαθημένης που το μονο που την απασχολεί ειναι οι καλλωπισμοι νύχια μαλλιά κι ρούχα.

Αντ αυτου δούλευε σκληρά νοιαζόταν για τους δικούς της για την εταιρεια δεν τον κυνήγησε ποτε μαλιστα είχε το θάρρος να παραδεχτει εμπρός του ευθέως πως τον μισούσε .

Αποτελούσε πρόκληση γι αυτό και του είχε τραβήξει την προσοχή δεν έμοιαζε γυναικα που την ρίχνεις με ερωτολογα και που παιζεις μαζί της εκεινη οχι .

Την παρατηρούσε οση ωρα κείτονταν ακομη αναίσθητη ακόμη και τωρά ενέπνεε εναν δυναμισμό αυτό και μονο τον είχε βάλει σε τρελο πειρασμό να την κάνει δική του να την διεκδικήσει .

Μόλις τελείωνε μαζί της κι βαριόταν θα προχωρούσε μπροστά όπως έκανε συνήθως μα εως τοτε θα κυνηγούσε ανελέητα το θήραμα του ...