Αφιερωμένο στην αγαπημένη μου soulmate @Rose_17 κι σε όλους οσους το αγαπατε

μιλιά της καθώς πλησίαζε κοντά στην κόρη της ενώ ο Νικόλας καλούσε ήδη ασθενοφόρο .

《Μαρίνα μου τι σου συνέβει ξαφνικά ;》φώναξε σαν πλησίασε κοντά παρατηρώντας τα χαρακτηριστικά του προσώπου της σφιγμένα καθώς ο πόνος την έκοβε στα δύο .

Σαν αντίκρισε το αίμα που έβαφε τα λευκά σαν κρίνα δάκτυλα της ένιωσε να χάνει την γή κάτω απο τα πόδια της .

Στράφηκε να την κοιτάξει φοβισμένη προμηνύωντας πως τα πράγματα δεν ήταν καλά για εκείνη 《Πονάω πολύ ..δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου..》ψιθύρισε ασθμαίνοντας έτοιμη να καταρρεύσει.

Ευθύς η Μιράντα ύψωσε το ανάστημα ζητώντας την συνεισφορά κι των υπολοίπων 《Ελάτε λοιπόν τι κοιτάτε έχετε σκοπό να βοηθήσετε η θα την αφήσουμε να ξεψυχήσει μπροστά στα μάτια μας;》φώναξε εξαγριωμένη κοιτάζοντας τους απλά να παρατηρούν το ξαφνικό περιστατικό αμήχανοι.

Με την σειρά της κι η Μάριον έντρομη έτρεξε να βοηθήσει να την μεταφέρουν στην κρεβάτοκάμαρα εως οτου έρθει βοήθεια για να πάει εσπευσμένα στο νοσοκομείο .

Άρχισε πλέον να σφαδάζει από τον πόνο καθώς οπως όλα έδειχναν θα την μετέφεραν σηκωτή εφόσον η ίδια δεν τολμούσε να κάνει βήμα .
《Αφήστε με κάτω δεν μπορώ να περπατήσω νιώθω πως πεθαίνω..!》διαμαρτυρόταν έντονα με δάκρυα να βρέχουν τα ματόκλαδα της.

《Ας μην την βασανίζουμε θα την μεταφέρω εγώ..》επενέβει δραστικά την κατάλληλη στιγμή ο Νίκολας αρπάζοντας με μια κίνηση το εξασθενημένο της σώμα ανηφορίζοντας προς τα επάνω ιδρωμένος.

《Πεθαίνω έτσι δεν είναι ..;》τον ρώτησε ζαλισμένη καθώς τα σχήματα κι τα χρώματα σταδιακά ξεθώριαζαν οι ήχοι γύρω μειώνονταν και μια γλυκιά πληρότητα την τύλιγε αργά σαν χάδι .

Οι δύο γυναίκες κοιτάχτηκαν με νόημα ανταλλάσσοντας ανήσυχα καθώς μάντευαν τι συμβαίνει εκ πείρας αν και ούτε που ήθελαν να το φαντάζονται.

Άνοιξαν την πόρτα διευκολύνοντας τον Νίκολας να την μεταφέρει την έβαλε μαλακά να ξαπλώσει .

Παράλληλα οι γυναίκες ανέλαβαν να πιέσουν με μια πετσέτα το σημείο μήπως καταφέρουν να περιορίσουν την αιμορραγία.

Μάταια βέβαια καθώς φάνταζαν ανίσχυρες να το σταματήσουν συνέχιζε να στάζει άφθονο ώστε να βάψει σύντομα το σεντόνι από μπέζ κατακόκκινο .

Η ίδια στεκόταν κουλουριασμένη στο στρώμα φοβούμενη το χειρότερο κοιτούσε τριγύρω 《Να αναθρέψετε με αγάπη το μωρό μου τώρα που θα φύγω εγώ..!》ψέλλισε γυρνώντας το κεφάλι της στο πλάι ώσπου σταδιακά άρχισε να χάνει τις αισθήσεις της λόγο της γρήγορης απώλειας αίματος.

« Μαρίνα κορίτσι μου με ακούς ; Προσπάθησε να μην βυθιστείς ! Πρέπει πάση θυσία να παραμείνεις ξύπνια..» έσκουζε η Μάριον από κάπου μακριά κι ας ήταν δίπλα της.

Εκείνη αυτή την αίσθηση είχε δημιουργήσει στο νού της καθώς βυθιζόταν ολοένα πιο πολύ σε ένα βαθύ πυκνό απτό σκοτάδι έχοντας παραδόξως εκείνον για οδηγό .

«Μάριον δεν σε ακούει πλέον λιποθύμησε !» ούρλιαζε η Μιράντα πανικόβλητη υποβασταζόμενη από τον Νίκολας.

Ο οποίος ανησυχούσε εξίσου έντονα επιλέγοντας περίτεχνα να το κρύψει ώστε να ενδυναμώσει την πρώην γυναίκα του .

Η Μάριον βρισκόταν καθισμενη στα δεξιά της με συντροφιά την Αφροδίτη στα αριστερά βάσταζαν το χέρι της που άρχιζε σταδιακά να παγώνει από την έλλειψη ζωτικού ιστού στις φλέβες .

《Μαρίνα μου με ακούς ; Βρισκόμαστε όλοι εδώ δίπλα σου ..》ψιθύριζε στο αυτί της επίμονα ώστε να κρατάει τον εγκέφαλο της ενεργό.
Όπως την είχαν συμβουλέψει οι θεράπων ιατροί της κάποτε όταν είχε βιώσει παρόμοιο γεγονός η ίδια γνωρίζοντας εξαρχής δυστυχώς την κατάληξη .

«Μα που είναι τόση ώρα ; » αναρωτήθηκε απελπισμένη η Αφροδίτη που συνήθως παρέμενε ψύχραιμη σε παρόμοιες περιστάσεις αν και η σημερινή εξαντλούσε κάθε οριο υπομονης .

«Κρίστιαν ... αγάπη μου ...έρχομαι !» παραμιλούσε χαμένη σε ένα δικό της πλασματικό κόσμο όπου χωρούσε μονάχα τον αγαπημένο της σύζυγο.

《Τι κατάρα έπεσε στο σπιτικό μας ! Πότε επιτέλους θα τελειώσει τούτο το μαρτύριο ;》αναφώνησε απεγνωσμένα η Μιράντα απευθυνόμενη στο πρώην σύζυγο της .

《Σςς ησύχασε αγάπη μου όλα θα τελειώσουν σταδιακά ..!》

《Το μωρό ! Το σκέφτηκε κανείς μας ; Θα πρέπει να έχει τρομάξει το καημένο ..》

《Έχεις δίκιο Μάριον θα πάω εγώ κοντά της μην αγχώνεσαι..! Μονάχα να φθάσει το ασθενοφόρο να την βάλουμε μέσα..》

《Για να μην κλαίει θα κοιμάται..!》σχολίασε η Αφροδίτη χαϊδεύοντας το μέτωπο της εγγονής της με ευλάβεια 《Καρδούλα μου μας ακούς..;》ρωτούσε δίχως να λαμβάνει απάντηση.

Η σειρήνα του ασθενοφόρου έσπασε μονομιάς την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα φωτίζοντας σαν ήλιος το σκοτάδι της αγωνίας τους.

《Κατεβαίνω να κατευθύνω τους διασώστες οσο το δυνατόν πιο γρήγορα..》 ανακοίνωσε αποφασιστικά για να επιστρέψει μερικά λεπτά αργότερα μαζί με τους διασώστες μετέφεραν με το φορείο την κόρη του .

《Σας παρακαλώ να την μεταφέρεται όσο το δυνατόν πιο γρήγορα..!》σχολίασε η Μιράντα συνοδευόντας την στο ασθενοφόρο.

Άφησαν την Αφροδίτη να προσέχει την Άρτεμις αν κι στην αρχή αρνιόταν θέλοντας να βρίσκεται συνεχώς δίπλα της επιβλέποντας κάθε στιγμή .

Μα με την πρόφαση πως η καρδιά της δεν βρισκόταν στην καλύτερη κατάσταση κι ίσως να μην άντεχε την δυνατή συγκίνηση την έπεισαν .
《Να μου τηλεφωνήσετε σαν μάθετε οτιδήποτε..!》τους ζήτησε καθώς τους ξεπροβόδιζε.

Ξεκίνησαν αν και αργοπορημένοι με το αυτοκίνητο μαζί με την Μάριον να ακολουθήσουν το ασθενοφόρο «Αν πάθει οτιδήποτε θα μου το χρεώσω !» ψέλλισε ταραγμένος πατώντας το γκάζι ώστε να φτάσουν οσο το δυνατόν πιο γρήγορα .

«Θα είναι μια χαρά ..άλλωστε αν είναι αυτό που νομίζω δεν βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο η ίδια ! » προσπάθησε να τον καθησυχάσει κάτι παρόμοιο πέρασε κάποτε κι εκείνη οπότε γνώριζε τα συμπτώματα κι την αιτία.

Αν και ενδόμυχα ήλπιζε να μην είναι αυτό που φανταζόταν αφήνει ανεξίτηλα σημάδια που δεν δύνασαι να ξεπεράσεις.

Προσευχήθηκε από τα βάθυ της ψυχής της κι για τους δύο διαπιστώνοντας πόσο ανάγκη θα είχε τον γιο της αυτές τις δύσκολες στιγμές .

Ο Νίκολας την παρατηρούσε σαστισμένος καθώς είχε σταματήσει στο φανάρι « Τι μπορεί να έχει δηλαδη ;» ρώτησε ανυπόμονος να μάθει αφού δεν είχε ιδέα τι ακριβώς της συνέβαινε .

«Καλύτερα να το ακούσουμε από τα χείλη των γιατρών κι να μην προτρέχουμε..! » επέλεξε να απαντήσει δεν ήθελε να κανει διαγνώσεις χωρίς ουσία θα περίμενε υπομονετικά να ενημερωθεί από τους ειδικούς.

Μόλις έφτασαν αντίκρισαν την Μιράντα τσακισμένη να κάθεται αγχωμένη στην αναμονή κατάχλωμη με ένα γιατί χαραγμένο στο πρόσωπο που έκανε την καρδιά του να σφίκτεί .

Έτρεμε σύγκορμη εκ πρώτης όψεως ενω τα ρούχα της είχαν γεμίσει διάσπαρτες κηλίδες αίματος παρομοίως και τα δάκτυλα της .

Κάθισε δίπλα αστραπιαία τραβώντας την στην αγκαλιά του προστατευτικά επιζητώντας να της προσφέρει ζεστασιά .

Δεν αντιστάθηκε όπως φαντάστηκε είχε ανάγκη την παρηγοριά του « Την μετέφεραν μέσα προ ολίγου σε ολο το δρόμο το όνομα του ψέλλιζε .
Θεε μου ας γίνει καλά κι τίποτα άλλο δεν ζητάω ! » ψιθύρισε ενώ ένας κόμπος στο λαιμό την έπνιγε εδώ κι ώρα .

«Θα πάνε Μιράντα γυναίκα είσαι δεν ξέρω εάν σου έτυχε κάτι ανάλογο μα εκ πείρας σου λεω πως δεν κινδυνεύει ! » επανέλαβε με σιγουριά η Μάριον .

Την κοίταξε με νόημα ακριβώς όπως πριν την στιγμή που διέσχιζαν τον διάδρομο με την κόρη της αιμόφυρτη να σαλεύει σαν ψάρι εξω από το νερό από τον πόνο .

«Το έχω βιώσει δυστυχώς κι εγώ ! » απάντησε κοφτά αφήνοντας τον άνδρα ανάμεσα τους με την απορία να πλανιέται στον αιθέρα.

《Τι συνομωτικά λέτε μεταξύ σας ; Θα μου πείτε κι εμένα τι συμβαίνει επιτέλους ..;》

《Δεν είναι εύκολο να το πώ ίσως αν ήταν έγκυος να κινδυνεύει να το χάσει..!》

《Τι λές τώρα Μιράντα ; Σας είχε πεί αν ήταν έγκυος..;》

《Όχι αν και δεν νομίζω πρόσφατα απέκτησαν την μικρή μας..!》

《Ας το ελπίσουμε τότε διότι αν συμβαίνει όντως κάτι τέτοιο τα χάσαμε όλα ..》ψέλλισε ο Νίκολας θλιμμένος βγαίνοντας να πάρει λίγο αέρα καθώς πνιγόταν.

Έπειτα από σχεδόν τρείς ώρες στην αναμονή χωρίς καθόλου ενημέρωση από πλευράς του ιατρικού προσωπικού ο γολγοθάς που ανέβαιναν γινόταν ολοένα πιο ανηφορικός .

Οι προσευχές διαδέχονταν η μια την άλλη το δράμα έμοιαζε ατελείωτο κι κορυφωνόταν με την εισαγωγή της στο νοσοκομείο .

Κανείς δεν φανταζόταν πως θα έφταναν να ζήσουν τόσο άσχημες στιγμές κι όμως η ζωή έπαιζε άγρια παιχνίδια μαζί τους .

Ένας γιατρός βγήκε στον χώρο της αναμονής ανήσυχος αναζητώντας κάποιον από τους δικούς της στην αναμονή.

《Είστε συγγενείς της κυρίας Άστον..;》ρώτησε σκυθρωπός κι αγχωμένος ο νεαρός γιατρός.

Μονομιάς σηκώθηκαν όλοι μαζί στάθηκαν απέναντι του σαν δικαστές αναζητώντας απαντήσεις μέχρι που τα ζοφερά μαντάτα τρύπησαν τις καρδιές τους μονομιάς σαν βελόνες .

«Δωσαμε σκληρή μαχη να σώσουμε το παιδί..η μητέρα βρίσκεται εκτός κινδύνου οσο για το έμβρυο δυστυχώς απέβαλε !.» ανακοίνωσε με λύπη .

Δάκρυα κύλησαν ευθύς απο τα μάτια των δύο γυναικών που το είχαν αντιληφθεί εξαρχής δίχως να αντέχουν να το αποδεχθούν.

Στα αυτιά του Νίκολας τα λόγια ηχούσαν ξανά κι ξανά η λέξη αποβολή πόσο άσχημα ήχησε σαν να τον μαχαίρωσαν πισώπλατα αισθανόταν δίχως να τολμά να εκφράσει όσα ένιωθε.

«Μπορούμε να την δούμε ; Θα συνέλθει συντομα ; » ρώτησε δίχως να χάσει την ψυχραιμία που με νύχια κι με δόντια διατηρούσε τόσες ημέρες.

Τουλάχιστον η κόρη του θα επιζόυσε κι αυτό φάνταζε απο μόνο του θαύμα αν και αρχικά θα πονούσε πολύ με το καιρό το ξεπερνούσε άλλωστε ήταν νέα και υγιής θα έφερνε στον κόσμο πολλά ακόμη παιδιά .

Ο γιατρός όμως φάνηκε να μην έχει ολοκληρώσει την διάγνωση του μονο που αυτό που θα τους ανακοίνωνε εν συνεχεία παραήταν σκληρό.
Έχρηζε ιδιαίτερης μεταχείρισης ώστε να μην αποβεί μοιραίο κι για τους ίδιους λόγο ηλικίας .

«Υπάρχει..κι κάτι ακόμη που πρέπει να μάθεται προτού σας το αποκαλύψω σας ζητώ να παραμείνετε οσο το δυνατόν ψύχραιμοι..》προετοίμασε το έδαφος παρατηρώντας απέναντι του τρείς άμορφες φιγούρες να κρέμονται απ τα χείλη του.

Πήρε μια βαθειά ανάσα κι ξεκίνησε να τους εκθέτει την ζοφερή αλήθεια δίχως αναισθητικό κι περιττές φανφάρες.
《Λόγω κάποιου παλίου τραυματισμού που προϋπήρχε στην μήτρα σαν ράγισμα προκλήθηκε η αποβολή . Σαφώς το υπερβολικό άγχος και η έλλειψη υγιεινής διατροφής συνέβαλαν στην αποτυχία της κυήσεως .
Το χειρότερο απο όλα είναι πως ..μετά λύπης διαπιστώσαμε πως η κόρη σας δεν θα κατορθώσει να κυοφορήσει ποτέ ξανά ! » ψέλλισε επιφυλακτικά διακρίνοντας τον πόνο στα αυλακωμένα πρόσωπα τους.

Έχασαν την γή κάτω από τα πόδια τους για ακόμη μια φορά τις τελευταίες ημέρες .

Έυθύς ένωσαν τα χέρια μεταγγίζοντας δύναμη ο ένας στον άλλο ώστε να μην καταρρεύσουν .

«Είναι σίγουρο αυτό ; »ρώτησε με τρεμάμενη φωνή συντετριμένη η Μάριον αφού η είδηση είχε καταρρακώσει τους γονείς της που δεν έβγαλαν άχνα .

«Να συλλάβει θα ειναι εφικτό μα να καταφέρει να φτάσει δίχως αποβολή εως τον τοκετό είναι μαθηματικά αδύνατον ! Με συγχωρείτε μα δεν υπάρχει σύζυγος ; » ρωτησε απορημένος διότι κανονικά σε εκείνον όφειλε να ανακοινώσει τα θλιβερά ευρήματα .

Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους αμήχανα αναζητώντας την κατάλληλη απάντηση τον λόγο πήρε η Μιράντα .
«Λείπει σε επαγγελματικό ταξίδι ο γαμπρός μου δεν έχει ιδέα για όσα εκτυλίχθηκαν απόψε. Όπως επίσης εμείς οι ίδιοι σαν οικογένεια ουδέποτε λάβαμε γνώση για την ύπαρξη εγκυμοσύνης..» του εξήγησε οσο πιο τυπικά μπορούσε αποφεύγοντας λεπτομέρειες σε τούτη την θλιβερή περιόδο που διένυαν .

«Λυπάμαι πολύ..ειλικρινά.! Μόλις ξυπνήσει ίσως χρειαστεί να μιλήσει με κάποιον από τους ψυχολόγους της κλινικής μας ώστε να το αντιμετωπίσει όσο ανώδυνα οσο γίνεται.
Κουράγιο συστήνω κι ψυχραιμία εν τω μεταξύ ας πάει κάποιος κοντά της.. » πρότεινε καθώς αποχωρούσε για τα επείγοντα με σκυμμένο κεφάλι .

Ήρθε βλέπεις αντιμέτωπος με μια απ εκείνες τις στιγμές που η ιατρική δεν κατόρθωνε να παλέψει στα ίσια τους νόμους του θεού κι της φύσης σώζοντας μια ανθρώπινη ζωή.

Μια νοσοκόμα τους υπέδειξε το δωμάτιο της ευγενικά μα κανείς τους δεν ένιωθε έτοιμος να αντιμετωπίσει τις ατελείωτες απορίες της σαν ξυπνούσε πόσο μάλλον να της ανακοινώσει την αλήθεια..》

《Πάω εγώ θα αναλάβω να την ενημερώσω οσο πιο μαλακά μπορώ..》ανακοίνωσε ο Νίκολας σκεπτικός παίρνοντας επάνω του το εξ ολοκλήρου το βάρος της ευθύνης να της αποκαλύψει τα γεγονότα .

Οι γυναίκες μπορεί να το ειχαν βιώσει στο παρελθόν παρόλα αυτά δεν ήταν σε θέση να παραμείνουν ψύχραιμες μπροστά στις πιθανές υστερικές αντιδράσεις της .

Λυπήθηκε απ τα βάθυ της ψυχής του για την κατάληξη του αγέννητου εγγονού η της εγγονής του μα τουλάχιστον είχαν αποκτήσει την Άρτεμις και δεν θα έμεναν για πάντα άτεκνοι .

Εισέβαλε αθόρυβα στο θάλαμο που την είχαν τοποθετήσει μονάχη της παρατήρησε πως κοιμόταν ακόμη εμφανώς ταλαιπωρημένη.

Κάθισε δίπλα της σιωπηλός ακουμπώντας αναιπέσθητα το χέρι της περιμένοντας να ανοίξει τα πανέμορφα μάτια της .

Αναλογιζόταν πόσα πέρασε το κορίτσι του τον τελευταίο καιρό ολομόναχη κι όμως άντεξε θαυμάζοντας την γενναιότητα κι το θάρρος της.

Η αξημέρωτη νύχτα των αποκαλύψεων πέρασε χωρίς άλλες συμφορές να διαταράξουν τις λεπτές ισορροπίες των ψυχών τους .

Η Μαρίνα κοιμόταν ακόμη γαλήνια προσφέροντας πολύτιμες ώρες περισυλλογής στους δικούς της μιας και κανείς τους δεν γνώριζε με ποιό τρόπο αντιδρούσε μόλις μάθαινε .

Όμως δεν θα της το έκρυβαν περί αυτού ήταν όλοι σύμφωνοι λέγοντας ομόφωνα όχι αλλα ψέματα και μυστικά ανάμεσα μας καθώς δεν έβγαζαν πουθενά.

Με ένα ποτήρι δυνατό πικρό καφέ στο χέρι βημάτιζε νευρικά πάνω κάτω αναζητώντας τις κατάλληλες λέξεις πως να της ανακοίνωνε οσο το δυνατόν αναίμαχτα ένα τόσο θλιβερό μαντάτο ;

Μάλιστα τώρα μια τέτοια στιγμή οπου τα ίχνη του άνδρα που αγαπούσε είχαν χαθεί δίχως να γνωρίζουν τίποτε για την τύχη του.

Έφερε στο μυαλό τον γαμπρό του αναλογιζόμενος πως εάν σε τούτη την στιγμή βρισκόταν δίπλα της θα της έδινε απίστευτη δύναμη άραγε θα τον έβρισκαν ζωντανό ;

Τον συμπαθούσε πάντοτε πίστευοντας ακράδαντα εως κι σήμερα πως είχε αγαπήσει ειλικρινά την κόρη του αλλάζοντας κοσμοθεωρία για το χατίρι της.

Και εν μέρη δεν είχε πέσει έξω εφόσον ο γάμος τους παρήγαγε καρπούς ευτυχίας με τον ερχομό της εγγονής του που ομόρφυνε μονομιάς τις ζωές τους.

Μακάρι να είχαν σύντομα θετικά νέα και για εκείνον μιας και θα γιάτρευε σαν βάλσαμο την απώλεια έτσι θεωρούσε με το φτωχό μυαλό του τουλάχιστον.

Το σώμα της σάλευε σπασμωδικά σαν να πονούσε ενώ με το χέρι της αναζητούσε το στρώμα προφανώς για ένα ανθρώπινο σημάδι ένα χάδι.

Έπειτα απο λίγο η φάνηκε να βυθίζεται σταδιακά εκ νέου στον λήθαργο έχοντας χαλαρώσει τους σφιγμένους μύες της.

Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά νιώθοντας ολοένα πως η ώρα των αποκαλύψεων πλησίαζε αργά κι βασανιστικά κοντά του όμοια με νάρκη που απ στιγμή σε στιγμή θα τον τίναζε στον αέρα .

Πετάρισε τα βλέφαρα της αργά πασχίζοντας να συνηθίσει το εκτυφλωτικό λευκό φώς που την χτυπούσε καταπρόσωπο.

"Πέθανα κι ήδη ατενίζω το φώς που οδηγεί στον παραδείσο..;" η πρώτη της σκέψη προτού η όραση ξεδιαλύνει αντικρίζοντας τον θάλαμο της κλινικής.

Κοιτούσε απορημένη τριγύρω χωρίς να αναγνωρίζει που βρισκόταν η για πιο λόγο παρατήρησε μονομιάς πως την φλέβα της διαπερνούσε ορός ενώ το κάτω μέρος του σώματος της φάνταζε μουδιασμένο.

Έπειτα επανέφερε σταδιακά στην μνήμη τον ανυπόφορο πόνο κι την ανεξήγητη αιμορραγία χάνοντας τις αισθήσεις της.

Στράφηκε προς τον χαμογελαστό πατέρα της που της έδωσε αμέσως την εντύπωση πως κάτι έκρυβε.
«Τι μου συνέβει ; » ρώτησε φοβισμένη.

Η δύσκολη ώρα που φοβόταν είχε φτάσει επιζητώντας να επιστρατεύσει όλη την αντοχή που διέθετε εσωτερικά να μην λυγίσει.

Κάθισε πλάι της στο κρεβάτι κράτησε στοργικά το χέρι της γελώντας συγκρατημένα μα κάτω απο την μάσκα κρύβονταν θλίψη μπορούσε να την διακρίνει.

«Θέλω να παραμείνεις ψύχραιμη γλυκιά μου υποσχέσου το μου .. θυμήσου την γλυκιά σου κορούλα την Αρτεμις ..》πρόφερε διστακτικά αναμένοντας τις πρώτες αντιδράσεις .

Οι κόρες των ματιών της διογκώθηκαν σαν η αγωνία τρύπωσε στα σωθικά της 《Τι συμβαίνει..έχω μήπως κάποια ανίατη ασθένεια..;》

《Μα καλά γλυκιά μου γνώριζες πως ήσουν έγκυος κι μας το έκρυβες ; » ρώτησε έυθυμα δειλιάζοντας αρχικά να ξεστομίσει την αλήθεια .

Το πρόσωπο της φωτίστηκε μονομιάς σβήνοντας το άγχος που την είχε κατακλύσει καθώς ένα γλυκο χαμογελο χαράχτηκε στα χλωμά της χείλη .

Η γκάφα του χειροτέρεψε την κατάσταση κυριολεκτικά του χώρισε την καρδιά σε δύο κομμάτια τώρα με τι θάρρος θα το ξεστομίζε ;

«Ώστε έγινε τόσο γρήγορα δεν είχα ιδέα μπαμπά μου για την εγκυμοσύνη θεε μου ο Κρίστιαν θα χαρεί πολύ ! » σχολίασε ευτυχισμένη όμως η χαρά της δεν θα διαρκουσε πολύ ακόμη .

«Γλυκιά μου ...πως να στο πω το παιδί χάθηκε απέβαλλες !» ψιθύρισε οσο πιο σύντομα κατόρθωσε κι έπειτα έκλεισε προς στιγμήν τα μάτια του σφικτά ώστε να μην δεί να κομματιάζεται η χαρά της εμπρός του .

Το χαμόγελο μετατράπηκε σε δάκρυ μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα «Το μωρό μου πέθανε πριν καν το γνωρίσω εγω φταίω που δεν γνώριζα την ύπαρξη του μπαμπά ! Δεν θα με συγχωρήσει ποτέ ήθελε τόσο ένα γιό ! »πρόφερε απογοητευμένη καθώς βυθιζόταν στην αγκαλιά του με δάκρυα να στάζουν προς τα έξω το δηλητήριο της καρδιάς αφήνοντας τον πόνο για άλλη μια φορά να ξεσπάσει .

«Φυσικά θα σε συγχωρήσει ! Δεν φταίς σε τίποτα εσύ εφόσον δεν ήξερες .
Η μητέρα σου ξέρεις έχασε λίγο μετα την γέννηση σου ένα μωρό μα οσο κι να πόνεσα στάθηκα βράχος δίπλα της με πρωτοφανή αυταπάρνηση μέχρι που το ξεπεράσαμε .
Έπειτα άφοσιωθηκα σε εσένα ότι πολυτιμότερο είχαμε κι ένιωσα απίστευτη πληρότητα ..έτσι κι ο Κρίστιαν μόλις τον βρούμε με το καλό ούτε που θα το σκεφτει πίστεψε με !»
την παρηγορήσε με τα λόγια του που προσέφεραν καταφύγιο μες την καταιγίδα της.

«Είχαμε κάποιο νέο οτιδήποτε ; » ρωτησε φοβισμένη για το χειρότερο αφού τα μέτωπα αντι να μειώνονται αυξάνονταν ολοένα .

Έγνεψε αρνητικά βυθίζοντας την σε βαθειά περισυλλογή σε έναν βυθό άβατο κι ανεξερέυνητο που πρώτη φορά βουτούσε.

Οι φουρτούνες βλέπεις επέμεναν να την χτυπούν αλύπητα εγκαταλείποντας την αβοήθητη στην μέση του πελάγους να κλυδωνίζεται σαν μικρή βαρκούλα ανάμεσα στις επαναλαμβανόμενες θλίψεις .

Πότε θα θα έφτανε επιτέλους σε ένα απάνεμο λιμάνι σαν αυτό της καρδιάς του που παρόμοιο δεν είχε ξαναβρεί πουθενά ; Αναρωτήθηκε ενδόμυχα εμποδίζοντας την απελπισία να την καταλάβει δίχως να την πολέμησει πρώτα σθεναρά.

Μα πως να διαχειρίστει την απώλεια ενός μωρού που δεν είχε ιδέα πως φιλοξενούσε στα σπλάχνα της ;
Την τσάκιζε και μόνο η σκέψη πως έυθυνονταν η ίδια γι αυτόν τον χαμό πως οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια το μωρό της στον θάνατο.

Θα κουβαλούσε πάντοτε τον χαμό του ενδόμυχα σαν φορτίο ασήκωτο που θα στοιχειώνε τα όνειρα της με σκοτεινές δυσοίωνες ερυνίες που θα την ταλανίζαν εως ότου πληρώσει την απροσεξία της.

Θα έλεγε κανείς πως φάνταζε πιο εύκολο να το διαχειρίστει έφοσον δεν ήλπιζε κι δεν είχε χαρεί απ την είδηση της κυήσεως μα ένα κομμάτι της καρδιάς της είχε νεκρωθεί όπως κι να είχε .

«Τον χρειάζομαι να μου κλείσει τις πληγές με την αγάπη του με ότι κι να αισθάνεται για εμένα ! Πατέρα τον αγάπησα παράφορα απ την πρώτη στιγμή.

Φέρθηκα όμως άδικα τον πλήγωσα κι εγώ όλους σας απογοήτευσα το ξέρω.
Μα μου ήρθαν τόσα πολλά μαζί σαν ντουβάρια που με καταπλάκωσαν !» εξομολογήθηκε όλα εκείνα που της βάραιναν την καρδιά στον άνθρωπο που από μικρή του αποκάλυπτε όλα της τα μυστικά .

Αποτελούσε πάντοτε το στέρεο στήριγμα της πόσο τον αδίκησε με το να χαθεί κι να απαρνηθεί την ύπαρξη του.

Άλλωστε τον Έκτορα δεν θα τον γνώριζε ποτέ ίσως τον λάτρευε αν τον ζούσε ίσως πάλι και όχι όμως τα πράγματα ήρθαν αλλιώς κι κάνεις δεν τολμούσε να αμφισβητήσει τις αποφάσεις της βασίλισσας ζωής.

Μεγάλωσε αντ αυτού όμως με έναν άλλο στοργικό πατέρα στήριγμα πλαι της που την συγχώρησε για την αχάριστη συμπεριφορά που υπέδειξε στέκοντας βράχος μπρός στις δύσκολες ώρες που βιώνε .

Διαπίστωσε συγκινημένη σφίγγοντας το σώμα του πιο πολύ στην αγκαλιά της θέλοντας να δείξει πόσο πολύ τον αγαπά .
«Δεν εχω λόγια να σε ευχαριστήσω για όσα μου προσέφερες κι ας μην ήμουν παιδί σου ..Συγχώρα με πατέρα !» ψέλλισε με φωνή σπασμένη ενώ νέο κύμα λυγμών την παρέσυρε .

Την έσφιξε ανάμεσα στα χέρια του όπως ακριβώς όταν ξυπνούσε από κάποιο εφιάλτη μικρή κλαίγοντας ενω έπειτα δεν κοιμόταν αν δεν τον είχε πλαι της .

«Δεν έχω να σου συγχωρήσω τίποτα απολύτως ..Είσαι το αγγελούδι μου όπως κι να έχει θα τον βρω τον άνδρα σου στο ορκίζομαι . Θέλω οσο τίποτα στον κόσμο να σε δω να λαμποκοπάς από ευτυχία !» ψιθύρισε εξίσου φορτισμένος συναισθήματικα.

«Πιστεύεις ότι είναι ζωντανός ; Ξέρεις πως άν τον χάσω θα πεθάνω !» ομολόγησε χωρίς υπερβολή μές την παραζάλη της.

«Μην μιλάς έτσι ! Έχεις την εγγονή μου να σε κραταέι αν και κάτι μου λέει πως το μαρτύριο σου τελειώνει ψυχή μου κάνε λίγη ακόμη υπομονή !» ψιθύρισε καθησυχαστικά και την δυνάμωσαν απίστευτα τα λεγόμενα του .

Ξάπλωσε πίσω στο στρώμα κλείνοντας τα μάτια της εκ νέου αποκαμώμενη χαρίζοντας ένα πλατύ χαμόγελο στον πατέρα της ενω ταυτόχρονα αναζητούσε λύτρωση στον ύπνο .

Ο Νίκολας ξεφύσιξε ανακουφισμένος με την αντίδραση της μέχρι στιγμής καθώς το χειρότερο μέρος της ιστορίας δεν θα ειπωνόταν από τα χείλη του .

Ενέδωσε επιτέλους στις διαμαρτυρίες του στομάχου του που αποζητούσε εδω και ώρες απεγνωσμένα τροφή και αφού βεβαιώθηκε πως κοιμόταν αποχώρησε για λίγο απ το δωμάτιο .

Συνάντησε τις δύο εξίσου ταλαιπωρημένες γυναίκες στην καφετέρια να συνομιλούν
σοκαρισμένες απο τα γεγονότα.

Παρατηρούσαν κάπου κάπου η μια την άλλη παγωμένες θαρρείς κι ξαναζούσαν η καθεμία την δική της απώλεια ξεχωριστά μα σαν τον τον αντίκρισαν σαν να επανήλθαν στην ζωή .

《Λοιπόν της το είπες;》ρώτησε η Μιράντα δίχως να έχει αγγίξει μπουκιά φαγητό ολες αυτές τις ώρες σαν τον ίδιο αν κι έτρεφε εσωτερικά καλό προαίσθημα .

Ο Νίκολας είχε πάντοτε τον τρόπο του μαζί της μετέτρεπε το πικρό σε γλυκό με απίστευτη ευκολία κι η ίδια τον εμπιστευόταν απόλυτα .

Κάθισε πλαι τους ξαλαφρωμένος αμιγώς έτριψε τον αυχένα του ώστε να φύγει κάπως η περιττή ένταση .
«Ξερω ότι σας έφαγε το άγχος τόσες ώρες μα προ ολίγου ξύπνησε όλο το βράδυ κοιμήθηκε καλά.
Σε αντίθεση με εμένα που έτρεμα για εκείνη..ψύχραιμα το αντιμετωπίσε για αρχή . Φανερώθηκαν βέβαια κάποιες μικρο ενοχλες απέναντι στον σύζυγο της αλλα με τον τρόπο μου της εξήγησα πως δεν ευθύνεται κι αποκοιμήθηκε πάλι..»

Η Μιράντα χαμογέλασε ευθύς ικανοποιημένη που τουλάχιστον δεν θα αντιμετώπιζαν περαιτέρω δράματα . «Δόξα το θεο ..! Μονο να βρεθεί ο Κρίστιαν απομένει κι όλα σταδιακς θα φτιάξουν !» ευχήθηκε από τα βάθυ της καρδιάς της .

《Αχ ναι ο γιος μου..που να βρίσκεται μια ολόκληρη εβδομάδα ; Άραγε θα του δίνουν τίποτα να φάει..μήπως υποφέρει μήπως κρυώνει;》ψέλλισε σκυθρωπή η Μάριον λαμβάνοντας το θερμό χάδι της Μιράντα.

《Ησύχασε γλυκιά μου είναι γενναίος άνδρας το παιδί σου..!》

Το κουδούνισμα του κινητού του Νίκολας τους διέκοψε στρέφοντας όλα τα βλέμματα επάνω του .
《Είναι ο σερίφης ..》πρόφερε χαρωπά
καθώς απαντούσε την κλήση αστραπιαία .

«Ελπίζω να έχεις καλά νέα να μεταφέρεις αυτήν την φορά !» σχολίασε γελώντας αισιόδοξα φοβούμενος ενδόμυχα για ακόμη μια τρικυμία .

« Θαρρώ πως ναι φίλε ! Εντοπίσαμε το σήμα του κινητού των δραστών λιγο πιο εξω από την πόλη βρίσκονται μέσα σε ένα δασείλιο όπως υποδεικνύει και ο χάρτης που εχω μπροστά μου .! Ξεκινάω άμεσα καταδίωξη οσο χάνω χρόνο κερδίζουν έδαφος !» ανακοίνωσε αποφασιστικά .

«Θα ερθώ μαζι σου μόνο να τσεκάρω πως πάει η κόρη μου μια στιγμή ! Έχασε το μωρό της χθές βράδυ ήταν έγκυος για δεύτερη φορά μα δεν άντεξε βλέπεις !» σχολίασε πικραμένος .

«Φίλε τι να πώ λυπάμαι πολύ ! Νεα είναι ακόμη θα αποκτήσει κι αλλα στο μέλλον απο μεριάς μου σέβομαι απόλυτα την απόφαση σου.
Τουλάχιστον θα στείλω καποιους άνδρες μου να ερευνήσουν την περιοχή ! Είμαστε κοντά πλέον είμαι αισιόδοξος !» σχολίασε με κάποια επιφύλαξη .

«Ελπίζω να μην έχουμε άλλες τραγωδίες περνάω τις πιο δύσκολες ώρες της ζωής μου ! Εχω χάσει χρόνια ζωης .!» εξομολογήθηκε πονεμένα στον επι χρόνια φίλο του .

«Όλα καλά θα πάνε περαστικά στο κορίτσι μας θα σε κρατήσω ενήμερο . Απλά να ξέρεις εάν παραστεί ανάγκη θα πράξω τα δέοντα !» τον διαβεβαίωσε καθώς έκλεινε η γραμμή .

Ξεφυσιξε ανακουφισμένος επιτέλους ένα καλό νέο εν μέσω της πυκνής ομίχλης που τους κατάπιε στην δίνη της χωρίς να τους επιτρέψει έστω να κρατηθούν απ μια σανίδα σωτηρίας.

Η Μάριον αμέσως μόλις επέστρεψε στο τραπέζι τους αντιλήφθηκε πως είχε να της μεταφέρει καλά μαντάτα κι αναθάρρισε κοιτώντας τον με προσδοκία.

«Τον βρήκαν έτσι δεν είναι ; » ρώτησε με πολύ αγωνία καθώς δεν άντεχε να σηκώσει άλλη μια στεναχώρια μέσα στην θλίψη τους .

Της χαμογέλασε διστακτικά δίχως να θέλει να της γεννήσει φρούδες ελπίδες χωρίς χειροπιαστά στοιχεία.
« Η αστυνομία βρίσκεται πράγματι στα ίχνη τους ..ο σερίφης θα στείλει άνδρες για να ερευνήσουν το στίγμα του κινητού που έχει βρεθεί.
Με την σειρά μου δεν θα παραμείνω θεατής θα περάσω πρώτα να δω ξανά την κόρη μουκι έπειτα θεού θέλοντος θα ξεκινήσουμε την καταδίωξη !» ανακοίνωσε περήφανα λες κι πρωταγωνιστούσε σε ταινία δράσης .

Φυσικά το μόνο που επιθυμούσε ήταν να βρεθεί σώος ο γαμπρός του κι θα έπραττε τα πάντα γι αυτό τον σκοπό με οδηγό του το όνειρο να τους καμαρώσει ευτυχισμένους επιτέλους καθώς όλοι τους αυτό έυχονταν έπειτα απο τόσες φουρτούνες .

Η Αφροδίτη στο σπίτι πέρασε εφιαλτικές ώρες αναμονής ολόκληρη την νύχτα αφού κανείς δεν την ενημέρωσε για την κατάσταση της εγγονής της προφανώς ξεχάστηκαν με τις εξελίξεις.

Μόλις είχε κοιμήσει την Άρτεμις έβρασε ένα αφέψημα για να ηρεμήσει κάπως τα τεντωμένα της νεύρα κι κάθισε στο σαλόνι να ξεκουράσει το κουρασμένο της κορμί.

Η ηλικία της πλέον δεν επέτρεπε άλλωστε πολλές κακουχίες μα επιθυμούσε ακόμη να συνδράμει στην δυσκολία της έστω κι με την παρουσία της στο χώρο.

Το βλέμμα της περιπλανώμενο στον όμορφα διακοσμημένο άνετο χώρο εστίασε απέναντι στην λευκή τραπέζαρια σε μια φωτογραφία του .

Χαμογελούσε ανέμελος αγκαλιά με την Άρτεμις που την βαστούσε σαν φυλακτό του ανάμεσα στα χέρια του ενώ ξάφνου της φάνηκε τόσο άδικο αυτό που τους συνέβει.

Εξαιτίας ενός άνδρα που γεννήθηκε ακατάλληλος για πατέρας που μισούσε εξαρχής το ίδιο του το παιδί κατέληξαν να υποφέρουν τόσοι άνθρωποι αθώοι.

Πρώτη φορά είχε ακούσει κάτι τόσο ακραίο στα εβδομήντα της χρόνια επάνω σε τούτο τον πλανήτη να απαγάγει ένας πατέρας το ίδιο του το σπλάχνο με σκοπό να το θανατώσει.

Αηδίαζε στην σκέψη κι μόνο η ψυχή της γέμιζε οργή που ποτέ δεν είχε νιώσει ούτε καν για τους υπεύθυνους του ναυαγίου του Έκτορα.

Μα στον συγκεκριμένο άξιζε η χειρότερη τιμωρία τώρα που επιτέλους οι μοίρες χαμογελούσαν ευνοικά στο ζευγάρι .
Αποφάσισε δίχως αιτία να τιμωρήσει το γιο του φαντάζοντας τραγική ειρωνεία ενας ξένος αγάπησε την Μαρίνα σαν βιολογικό παιδί του ενώ ο πατέρας του τον απεχθανόταν κουβαλώντας το ίδιο αίμα στις φλέβες .

Κι ας ήξερε πως κουβαλούσε το ίδιο αίμα με εκείνον αν κι δεν γνώριζε την τραγική ιστορία της μητέρας του την συμπόνεσε .

Λάτρευε τον γιο της ας την είχε στον πάγο για χρόνια εκείνη δεν του κράτησε στιγμή κακία κι ας είχε συκοφαντηθεί οικτρά απ εκείνους τους ανθρώπους.

Μα κι εγγονή της λύγισε δεν πήγαινε πίσω άλλωστε πόσα να αντέξει η αγάπη που του είχε έμοιαζε απέραντη και δεν χωρούσε αμφισβήτηση.

Χτύπησε επιτέλους το τηλέφωνο που είχε δίπλα της αναμένοντας το σήκωσε ακούγοντας από την άλλη πλευρά την φωνή της Μιράντας .

« Γεία σου Αφροδίτη συγνώμη που δεν τηλεφώνησα νωρίτερα αλλα οι εξελίξεις τρέχουν .
Λοιπόν υπέστη μια αποβολή ήταν έγκυος δεύτερη φορά οσο η ίδια δεν είχε ιδέα για αυτό βρίσκεται εκτός κινδύνου της προ ολίγου της μιλήσαμε ευτυχώς το πήρε ψύχραιμα προς το παρόν .
Ευτυχώς έχουμε νέα για τον Κρίστιαν βρίσκονται στα ίχνη τους η αστυνομία !»ανακοίνωσε εμφανώς ανακουφισμένη .

Παρόλο που έχασαν ένα δικό τους άνθρωπο την προηγούμενη οδυνηρή βραδιά ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο της ηλικιωμένης η καρδιά της σφίκτηκε καθώς δεν ήξερε τι να αισθανθεί χαρά η λύπη .

Ανακούφιση που τουλάχιστον είχαν κάποιο νέο έπειτα από τόσες λαχτάρες . «Δόξα το θεό μετέφερε της την αγάπη μου κι την στήριξη μου και πές της πως θα αποκτήσει στο μέλλον πολλά παιδιά ακόμη .Θα έρθεις μήπως καθόλου από το σπίτι για να περάσω να την επισκεφτώ κι εγώ ; »

Η Μιράντα πόνεσε ενδόμυχα διότι δυστυχώς γνώριζε κι μια ακόμη πιο πικρή αλήθεια που απέφυγε να αποκάλυψει σκόπιμα στην Αφροδίτη .

Πως δεν θα έβλεπε άλλα δισέγγονα εκτός της Άρτεμις λυπηρό κι όμως από το να χάσει την μονάκριβη κόρη της προτιμούσε ένα εγγονάκι κι τυχερό .

Μα δεν θα ανακοίνωνε από το τηλέφωνο αυτή την θλιβερή πτυχή παραήταν ωμή η αλήθεια για την ηλικία της χρειαζόταν λεπτή προσέγγιση .

«Ισως περάσω αργότερα πάω να καθίσω πλάι της αν κι κοιμάται τώρα θα τα πούμε μετά !» πρόφερε κοφτά ενώ περπατούσε αργά εως το δωμάτιο της .

Ο Νίκολας στεκόταν εκεί πάντοτε δίπλα της κρατούσε το χέρι δίχως να την αφήσει μόνη λεπτό η αλήθεια είναι πως ολη αυτή η τραγωδία κατάφερε να γεφυρώσει αποστάσεις .

Όλοι τους μετατράπηκαν σε μια γερή γροθιά για να συμπαρασταθούν τελικά ουδέν κακό αμυγές καλού κατέληξε πλησιάζοντας κοντά τους .

Είχε πολύ καιρό να συναντήσει τον πρώην σύζυγο της παραδόξως της έλειψε θανάσιμα ακόμη κι αν είχε χτίσει νεα ζωή μακριά της ενώ από μεριάς της ποτέ δεν τον άφησε πίσω.

Mε τα χρόνια έμαθε να τον αγαπά όσο δύσκολο κι αν φάνηκε να ξεχάσει ολοσχερώς τον πρώτο έρωτα της τον Έκτορα .

Δέχθηκε κάποια στιγμή την απώλεια του μετα δακρύων και αμέτρητων ξάγρυπνών βραδίων κι προχώρησε.

Με τα χρόνια μετάνιωσε που αδίκησε τον Νίκολας με το να μην γεννήσει ένα δικό του παιδί μάλλον θα την βάραινε μέχρι το τέλος της ζωής της αυτής η απερίσκεπτη απόφαση.

Άνοιξε την πόρτα προσεχτικά ώστε να μην την ξυπνήσει εκείνος στήλωσε το βλέμμα του στο δικό της με προσμονή λες κι προσπαθούσε να την προσεγγίσει ερωτικά .

Όλες αυτές τις ημέρες το είχε διακρίνει μα μέσα στην τρικυμία οπου τους έδερνε νύχτα μέρα δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στην αλλόκοτη συμπεριφορά του .

Χαμογέλασε μουδιασμένα κι αμήχανα προς το μέρος του ενώ ένας διάχυτος ηλεκτρισμός χάρισε στην λυπημένη ατμόσφαιρα μια άλλη νότα .

Αμέσως σηκώθηκε κι της προσέφερε την θέση του «Ελα μείνε μαζί της μου έλειψες ξέρεις φέρθηκα σαν ηλίθιος . Ίσως όταν περάσει αυτή η μπόρα να δεκτείς την απολογία μου ; »ψιθύρισε χαϊδεύοντας τρυφερά με τον αντίχειρα του το πρόσωπο της .

Φυσικά κι την εξέπληξαν οσα άκουγε είχε αποδεχθεί με τον καιρό πως ο Νίκολας την ξέχασε πια κι έτρεξε να βρεί παρηγοριά σε άλλες αγκαλιές .

Θυμόταν ολοκάθαρα την ημέρα οπου υπέγραψε κι επίσημα πλέον την ελευθερία του δεν θα την ξεχνούσε ποτέ .

Ένιωσε με μια λέξη ρημαγμένη απο την μια η εξαφάνιση της κόρης της από την άλλη το διαζύγιο πίστεψε πως θα πέθαινε από την θλίψη κι το ατελείωτο πλάκωμα στο στέρνο οπου της έκαιγε τα σωθικά .

Κι όμως με πείσμα επέζησε χαρις τον θεό οπου στάθηκε συμπαραστάτης κοντά της τα κρύα ύπουλα βράδια της μοναξιάς που πάγωνε αισθήσεις κι ψυχή.

Ο μόνος που μπορούσε να εκφράσει την πίκρα της και συνάμα να εξομολογηθεί τις βαριές αμαρτίες που τώρα προφανώς πλήρωνε.

«Νομίζω πως προχώρησες πλέον γλυκέ μου την ζωή σου δεν υπάρχει λόγος να λυπάσαι για εμένα θα επιβιώσω ξέρεις ..» σχολίασε απογοητευμένη παρερμηνέυοντας τα λόγια του .

«Δεν σε λυπάμαι προς θεού ! Σ αγαπάω ακόμη ! »σιγοψιθύρισε ενώ πλησίαζε τα χείλη του στα δικά της ζητώντας απεγνωσμένα μια ακόμη ευκαιρία ίσως να την παντρευόταν για δεύτερη φορά.

Είχε περάσει σαν σκέψη από το μυαλό του αποφάσισε πως θα πέθαινε πλάι της με τίποτα χώρια της .

Αν κι την πρώτη φορά δεν κράτησε τους όρκους αιώνιας πίστης κι αγάπης εαν τελικά του έδινε μια δεύτερη ευκαιρία θα τους χώριζε οριστικά κι αμετάκλητα από δω κι στο εξης μονάχα ο θάνατος .

Δεν δέχτηκε το φιλί του αποτραβήχθηκε την τελευταία στιγμή μουδιασμένη . «Δεν είναι η κατάλληλη ώρα γι αυτά ! Το παιδί μας υποφέρει ίσως εάν φτιάξουν τα πράγματα να βρούμε λίγο χρόνο για εμάς !» ψέλλισε με νόημα αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο επανασύνδεσης ανάμεσα τους .

«Σε ευχαριστώ αγάπη μου ειλικρινά λυπάμαι που σε πόνεσα τοσο ούτε που το δεν φαντάζεσαι Μιράντα.. Τέλος πάντων έχουμε καιρό γι αυτά έγω πρέπει να φύγω πηγαίνω να τον φέρω πίσω !» ανακοίνωσε αποφασιστικά .

«Τον βρήκαν ; »ρώτησε μισοκοιμισμένη σαν άκουσε μες τον ύπνο της τα λόγια του πατέρα της η καρδιά της κόντεψε να σπάσει .

Αυτομάτως στράφηκαν κι οι δύο προς το μέρος της ξαφνιασμένοι «Είναι στα ίχνη τους κόρη μου θα ξεκινήσουμε καταδίωξη με τον σεριφη !»σχολιασε ενθουσιασμένος που επιτέλους της ανακοίνωνε ένα καλό νέο .

Χαμογέλασε δειλά ανοίγοντας τα μεγάλα μάτια της αγνοώντας τον ανεπαίσθητο πόνο χαμηλά ήθελε να είναι η πρώτη που θα τον αγκάλιαζε μόλις τον ελευθερώνε ο δυνάστης του .

Άσχετα με την αποβολή φάνταζε επιτακτική ανάγκη να ακολουθήσει τον πατέρα της όχι με τίποτα δεν θα περίμενε παθητικά σε ένα κρεβάτι να τον ξαναδεί.

Την χρειαζόταν το ένιωσε η καρδιά του απο κάπου μακριά την καλούσε να τρέξει χωρίς να χάσει χρόνο σηκώθηκε με αργές κινήσεις .

《Θέλω τα ρούχα μου ! Δεν ακούω κουβέντα .! Θέλω να βρεθώ κοντά του !》 πρόσταξε αυστηρά .

Οι γονείς της τα έχασαν στην κατάσταση της δεν επιτρεπόταν να φύγει από το νοσοκομείο.
«Κορίτσι μου θα φροντίσω εγω ο ίδιος μόλις τον σώσουμε να τον δείς μην ταλαιπωρείς άσκοπα τον εαυτό σου !» την συμβούλευσε ο πατέρας της πασχίζοντας να την μεταπείσει .

«Θα έρθω είπα τελείωσε !» επέμεινε νευρικά όμως δεν είχε μαζί της ρούχα πως θα έφευγε από το νοσοκομειο ;

Δεν μπορεί ολο και κάτι θα σκάρωνε αρκεί να βρεθεί κοντά του ξανά για πάντα στράφηκε προς την μητερα της με ελπίδα να είχε μαζέψει μερικά πριν αποχωρήσουν από το σπίτι .

«Μητέρα τα ρούχα μου ζήτησα !»

«Εδώ τα εχω περίμενε λίγο κορίτσι μου αν και δεν είναι καλη ιδέα έχασες πολύ αίμα !» την μάλωσε μαλακά .

«Θέλω να είμαι εκεί καθ όλη την διαδικασία τέλος !» επέμεινε ενώ προχωρούσε προς στο μπάνιο υποβασταζόμενη να αλλάξει .

«Άφησε την θα είναι μια χαρά μόλις τον βρει και τον κλείσει επιτελους στην αγκαλιά της σώο και ασφαλή.. !» την διαβεβαιωσε ο Νικολας κλεινωντας το μάτι ενθαρρυντικά στην κόρη του προσθέτοντας 《Σε περιμένω στην έξοδο πολεμίστρια μου..》

Στο μεταξύ απο το γραφείο του σερίφη  δόθηκε σήμα για έναρξη της έρευνας εως ότου φτάσουν να εισβάλουν με σιγουριά οι άνδρες της ασφάλειας.

Οι οποίοι είχαν περικυκλώσει το παλαιό  οίκημα περιμετρικά παρακολουθώντας κάθε κίνηση ακόμη και ήχο που προερχόταν από αυτό .

Αναμένοντας την τελική εντολή για να κινηθούν κάνοντας ντού συλλαμβάνοντας τους σεσυμασμένους  κακοποιούς χωμένοι  ανάμεσα στις φυλλωσίες των πυκνόφυτων δέντρων στην κορυφή ενός απόκρυμνου βράχου .

Φάνταζε η τέλεια κρυψώνα για έναν απαγωγέα η συγκεκριμένη ερημική τοποθεσία φρόντισαν να έχουν καλυφθεί για τα καλά άλλωστε η βλάστηση τους ευνοούσε .

Μέχρι στιγμής άνδρες μπαινοβγαίναν βαριά οπλισμένοι ενώ  κάποιος άλλος μυώδης άνδρας παραφυλούσε εξωτερικά για να μην πλησιάσει κανείς .

Την προσοχή τους μονοπώλησε ευθύς την προσοχή τους ένας ψηλός καλοντυμένος άνδρας μέσης ηλικίας που μόλις εισέβαλε στην παράγκα δίνοντας εντολές αυστηρά .

Όλοι στάθηκαν προσοχή λες κι ήταν αυτοκράτορας προσφέροντας στους αστυνομικούς απλόχερα την πληροφορία πως ηταν ο εγκέφαλος.

Δίχως βέβαια να γνωρίζουν πως στο εσωτερικό ο Κρίστιαν βίωνε τις πιο εφιαλτικές ημέρες της ζωής του χωρίς υπερβολή  .

Τα βασανιστήρια καθημερινά κι απίστευτα βάναυσα χτυπήματα κλωτσιές που τον γέμιζαν μώλωπες ενώ ο πατέρας του απολάμβανε το θέαμα περιχαρής.

Άλλοτε τον άφηναν νηστικό μονάχα με βρώμικο νερό για μια ολόκληρη μέρα μα εκείνο που πονούσε περισσότερο απο τα χτυπήματα στο σώμα ήταν η μολυσμένη πληγή στην ψυχή του.

Ακόμη δεν είχε χωνέψει πως ο ίδιος του ο πατέρας επιθυμούσε να τον κομματιάσει σαν λευκό κομμάτι χαρτί διαγράφοντας διαπαντός απ τον χάρτη την ύπαρξη του.

Έλιωνε από την ασιτεία κι την δίψα αδύναμος να πολεμήσει πλέον είχε αφεθεί στο γλυκόπικρο τραγούδισμα του θανάτου .

Ο πόνος τον τσακίζε τον έφθανε ενα βήμα πριν την τρέλα έχοντας ξεχάσει τον εαυτό του η προτερη ζωή του ολοκληρωτικά .

Τον είχαν δεμενο σε μια καρέκλα μέρα νύχτα οι μυες του τον έκαιγαν και δεν μπορούσε να μετακινηθεί εκατοστό πόδια του είχαν μετατραπεί ξανά σε λάστιχα απ το μούδιασμα .

Ράκος αυτό ακριβώς αισθανόταν μα μέσα του μια φλόγα τον κρατούσε ζωντανό παρα τις κακουχίες η θύμηση της .

Ένα φρικτό προαίσθημα τον αναστάτωνε από την προηγούμενη νύχτα πως κάτι πολύ κακό είχε συμβεί όσο εκείνος απουσίαζε σχεδόν ένιωθε τα δάκρυα της να κυλούν στα δικά του μάγουλα .

Ξάφνου τον είδε να ξεπροβάλει απ τις σκιές που τον κρατούσαν δέσμιο  κρατώντας στα χέρια του ένα περίστροφο .

Ευθύς κατάλαβε πως έπαιρνε τις τελευταίες του ανάσες σε αυτόν τον κόσμο προτού ταξιδέψει στο άπειρο σύμπαν .

  «Πως είσαι σήμερα ;  Έτοιμος να περάσεις στην άλλη πλευρά ;
Τελικά σε λυπήθηκα και να με ευχαριστείς που δεν σε κρατάω άλλο εδώ μέσα να υποφέρεις !» πρόφερε ειρωνικά γελώντας με ύφος παρανοϊκού .

Έκλεισε τα μάτια του για να μην τον μισήσει στην απέραντη αιωνιότητα που θα περιπλανιόταν δίχως την Μαρίνα το άλλο του μισό.

«Τι έκανα για να καταλήξω έτσι απο τα χέρια του ίδιου μου του πατέρα ; Δεν νιώθεις τίποτα μέσα σου ;
Γιατί με μεγάλωσες κι δεν με σκότωσες τότε ; » ρώτησε καταρακωμένος  αφού πλέον διόλου τον ενδιεφερε εάν θα έριχνε τον εγωισμό του .

Τουλάχιστον ήθελε να μάθει την αλήθεια πριν αφήσει την ύστατη πνοή του να πετάξει όμοια με λευκό πουλί προς τον ατελέυτητο ουρανό για να χωθεί στην αγκαλιά των αγγέλων .

Πήρε βιαστικά μια καρέκλα κι κάθισε απέναντι του .
«Λοιπόν θα σου δώσω τις απαντήσεις που ζητάς μόνο που πρώτα θα πρέπει να σου διηγηθώ μια μικρή ιστορία !
Απο την πρώτη ημέρα που παντρεύτηκα την Μάριον ήξερα πως δεν την αγαπάω η τουλάχιστον αυτό πίστευα .
Μου άρεσε πολύ βέβαια σαν γυναίκα κι αφού έκανα το κέφι μου για κανα δυο μήνες μαζί της άρχισα σταδιακά να πλήττω .
Αναζητούσα νέες καυτές περιπέτειες κι το ίδιο φαντάζομαι κι εκείνη έπειτα ξεκίνησαν οι σκηνές ζηλοτυπίας και οι ατελείωτοι ομηρικοί καυγάδες .
Άρχισα να την χτυπάω επανειλημμένως  αφού δεν το βούλωνε αλλιώς η ηλίθια μ αγαπούσε κι ολο έκλαιγε σαν μωρό είχε καταντήσει αξιολύπητη μα εμένα δεν μου καιγόταν καρφάκι.
Πηδούσα κάθε βράδυ κι άλλη γκόμενά πανηγυρίζοντας καθημερινά την έγγαμη ελευθερία που μου είχε παραχωρήσει .
Εως ότου μια μέρα μου ξεφούρνησε πως ήταν έγκυος δεν είχα θυμώσει ποτέ πιο πολύ στην ζωή μου !
Την άρπαξα κι την ξυλοκόπησα εως οτου απέβαλε ύστερα η κυρία μου ζήτησε διαζύγιο πέρασε άσχημα στα χέρια μου εκείνο το βράδυ .
Της έκανα έρωτα με το ζόρι κι ύστερα είμασταν ξανά δυο ξένοι τότε ήρθες εσύ μετά απ ένα μήνα τρυπώσες σαν κλέφτης στην κοιλιά της .
Αν με ρωτήσεις σε μίσησα από την κοιλιά ακόμη εκείνη κλειδώθηκε για εννέα ολόκληρους μήνες στο δωμάτιο  ώστε να βεβαιωθεί πως θα σε έφερνε στον κόσμο .Σιχάθηκα τις κραυγές της την ημέρα που σε γέννησε ήλπιζα να πεθάνεις μα εσυ πάλεψες κι άντεξες  ζήλευα που είχες αποκτήσει ολη την προσοχή της για εσένα ζούσε πλέον εγώ ούτε που υπήρχα .
Απλώς έμενε μαζί μου αποφάσισα να την τιμωρήσω γι αυτό την χώρισα από εσένα και σε κρατήσα στην ζωή μόνο κι μόνο για να την πληγώνω όχι από αγάπη σου έλυσα λοιπόν την απορία ; »

Παρατηρούσε αηδιασμένος κι απόλυτα συγκλονισμένος τους μοχθηρούς μορφασμούς του προσώπου του σαν μιλούσε σκεπτόμενος πόσο κακό είχε προξενήσει στην ζωή του αυτος ο ανδρας .

Έφερε παράλληλα στο νού του τον τρόπο που φερόταν κι εκείνος στην σύζυγο του στις αρχές μετανιώνοντας εως τα τρίσβαθα της υπόστασης του για πολλοστή φορά .

Φαίνεται τον είχαν επηρεάσει αισθητά οι βίαιες παραστάσεις που είχαν αποτυπωθεί απο μικρό παιδί στην ψυχούλα του ανεξίτηλα .

Τόσο αμείλικτος όμως ευτυχώς δεν υπήρξε στην ζωή του ούτε σαφώς είχε χτυπήσει ποτέ του γυναίκα.
«Είσαι ένα τέρας ! Εγω παρόλο που μου κατέστρεψες την ζωή δεν σε μίσησα ποτέ ! Κι ας με μεταμόρφωσες σε ένα κενό άνθρωπο μέχρι που σαν απο θαύμα γνώρισα εκείνη κι μου άλλαξε την ζωή !  Κάνε πλεόν ότι θέλεις δεν αντέχω άλλο τον πόνο !» πρόφερε κουρασμένος πλέον από το αδυσώπητο μαρτύριο να έρχεται αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον πατέρα που τον τσάκιζε .

Αποχαιρέτησε νοερά την γυναίκα του κι την μικρή  καθώς τον αντίκρισε να σηκώνεται φουριόζος από την καρέκλα κι να τον πλησιάζει τoν έριξε καταγής  με μια κλωτσιά κι ένιωσε λες κι του έσπαγαν μονομιάς όλα τα κόκαλα μαζί .

Τον σημάδεψε με το όπλο κατευθείαν στο κεφάλι αυτό ήταν έπεφτε η αυλαία της ζωής που δεν πρόλαβε να ζήσει .

Προσευχήθηκε στον έυσπλαχνο θεο για συγχώρεση κι έπειτα έκλεισε σφικτά για πάντα τα μάτια του περιμένοντας την παγωμένη σφαίρα να του πάρει την ψυχή σαν κλέφτης .
«Δεν έχεις τίποτα άλλο να πείς
; Παραδίνεσαι τοσο εύκολα;» ειρωνέυτηκε γελώντας χαιρέκακα για άλλη μια φορά την ύστατη.

«Κάνε ότι είναι γρήγορα κι ασε τα υπόλοιπα .. !»ψέλλισε αναμένοντας να ακούστει το τελειωτικό μπάμ που θα τον περνούσε στην αντίπερα όχθη του άδη .

Έλπίζοντας τουλάχιστον να κουβαλούσε τον απαραίτητο οβολό ώστε να τον περάσει ο βαρκάρης στην όχθη των αναπαυμένων .

Καθισμένη επι ώρα στο περιπολικό δεν τημ χωρούσε ο τόπος καθώς η αγωνία την κυκλώνε ολοένα πιο πολύ οσο παρατηρούσε τους αστυνομικούς έτοιμους για έφοδο δίχως να έχει δωθεί το έναυσμα.

Έκλαιγε σκεπτόμενη πως σ αυτό το ερείπιο ο άνθρωπος της βασανίζόταν τόσες ημέρες αβοήθητος .

Ήθελε σαν τρελή  να τρέξει να τον αγκαλιάσει μα δεν ήθελε να ρισκάρει να χαλάσει η επιχείρηση που τόσο περίτεχνα είχε στηθεί από τον σερίφη.

Ίδρωνε κι παράλληλα ζαλιζόταν όλα για κείνον δεν την ένοιαζε διόλου ο εαυτός της λεπτό την ώρα που είδε τους αστυνομικούς να σπάνε την πόρτα κι να μπουκάρουν εφτασε καθαρα στα αυτια της ο πνικτός απόηχος ενός πυροβολισμού .

Έβγαλε μια πένθιμη κραυγή νιώθοντας να παραλύει άνοιξε γρήγορα την πόρτα του περιπολικού τρέχοντας στον πατέρα της που την συγκρατήσε πίσω ώστε να μην πληγωθεί .

《Περίμενε κόρη μου εισαι ευάλωτη..!》

«Τι συμβαίνει θεε μου ! Κρίστιαν.. !» φώναξε λες κι θα την άκουγε κι αν ήδη είχε πέσει νεκρός ;  Αν δεν πρόλαβε να κάνει τίποτα ;

«Τρέξτε γρήγορα να δείτε τι συμβαίνει . !» διέταξε ο σερίφης έντρομος κοφτά μέχρι που τρείς ακόμη  απανωτοί πυροβολισμοί έκοψαν τον αιθέρα στα δύο.

Κράτησε την ανάσα της όλα είχαν χαθεί ; Ξέφυγε από τα χέρια του πατέρα της κι άρχισε να ανεβαίνει μισολιπόθυμη το λόφο καθώς δεν άντεχε στιγμή να περιμενει κατι του συνέβαινε το ένιωθε .

Την έπιασε ο Νικόλας από το μπράτσο κι την σταμάτησε ξανά  «Μαρίνα μην κάνεις απερίσκεπτες κινήσεις ! Για όνομα του θεού !» είπε ταραγμένος .

Μα εκείνη τράβηξε το χέρι της αποφασισμένη «Τον σκοτώνουν δεν ακούς ; » εσκουζε απελπισμένη με δάκρυα στα μάτια .

«Έχουμε ένα τραυματία κι ένα.. νεκρό !» φώναξε απο το εσωτερικό ένας αστυνομικός .

Η ψυχή της νόμιζε πως θα άφηνε οριστικά πίσω το σώμα της «Θεε μου !» ψέλλισε καθώς έτρεξε ασθμαίνοντας προς τα εκει πανικόβλητη.

Έπικρατησε μέσα σε λίγα λεπτά το απόλυτο χάος γύρω της φωνές ασθενοφόρα μέχρι που έφτασε στο κατώφλι της παράγκας κι είδε με τα μάτια της το σώμα του πεσμένο στο έδαφος με αίματα να στάζουν .

Γύρω του αστυνομικοί πάσχιζαν να βρούμ σφιγμό ενώ παραδίπλα ο πατέρας του κοίτωνταν με τα μάτια ορθάνοιχτα και σώμα γεμάτο πληγές.

Ένας λυγμός ξέφυγε από τα χείλη της καθώς πλησίαζε περνώντας τις κόκκινες κορδέλες αποφασιστικά  «Σας παρακαλώ γυρίστε στο περιπολικό να περιμενετε δεν πρέπει να βρίσκεστε εδώ !» την συμβούλευσε ένας νεαρός αστυνομικός .

«Ειν ο σύζυγος μου κι εχω κάθε δικαίωμα να βρίσκομαι κοντά του !» είπε καθώς προσέγγιζε δειλά με τρεμάμενο σώμα τον άνδρα που αγαπούσε περισσότερο κι από την ζωή της .

Τον έβλεπε να μην κινείται αλλα τουλάχιστον ανέπνεε ποσο αλλιώτικος έμοιαζε αφού το πρόσωπο κι το σώμα του ήταν γεμάτο μώλωπες και τα ρούχα  του βρωμικά και σκισμένα με ξεραμένα αίματα να τα κοσμούν .

Γονάτισε δίπλα του κι του σήκωσε απαλά το κεφάλι τότε μόνον στράφηκε   προς το μέρος σαν να την ένιωσε δίχως να ανοίξει τα μάτια του άλλωστε έβλεπε θολά έπρεπε πάση θυσία  να της εκφράσει αυτό που του βάραινε την ψυχή πριν ξεψυχήσει ειδάλλως δεν θα ησύχασε ποτε !»

«Ήρθες …σ αγαπάω..》ψέλλισε χάνοντας την επαφή με την πραγματικότητα ανάμεσα στα χέρια της που είχαν βαφτεί με το αίμα του...