Κοντοστάθηκε αποσβολωμένος έχοντας χάσει το χρώμα του κυριολεκτικά δίχως να μπορεί να δικαιολογήσει την ανώριμη συμπεριφορά που επιδεικνύε παρά το τραγικό γεγονός που του ανακοίνωσε.

《 Άσκοπες δικαιολογίες προφασίζεσαι η αλήθεια είναι άλλη πως ποτέ σου δεν με συγχώρησες για ότι σου έκανα απλούστατα με θεωρείς ακόμη τον κακό της υπόθεσης ! Είναι ηλίου φαεινότερο πως δεν με αγαπάς πιά...» κατέληξε θλιμμένα ώστε να καταφέρει να την πείσει να τον κοιτάξει κατάματα επιτέλους

Τον περιεργάτηκε με θυμό αναμεμιγμένο με έκδηλη στεναχώρια που καθρεπτιζόταν ολοκάθαρα στο πρόσωπο της.

« Λύσε μου μια απορία γιατί προσποιήσε τόσο πειστικά πως δεν είσαι πλέον οργισμένος μαζί μου ; Μην ρίχνεις το φταίξιμο μονάχα σε εμένα καθώς για εσένα πήρα αυτήν την απόφαση θέλοντας μονάχα να σε προστατέψω δεν θέλω να έχεις για γυναίκα σου μια άχρηστη ! » πρόφερε με φωνή σπασμένη καθώς τα λόγια της τον κομμάτιασαν μονομιάς .

" Τι είδους σκέψεις κάνει για τον εαυτό της ; Τόσο άσχημα νιώθει λοιπόν..πως μπόρεσα να παραβλέψω την άσχημη ψυχολογία της.."κατηγόρησε ενδόμυχα τον εαυτό του πασχίζοντας να μην βουρκώσει.

«Μην μιλάς έτσι για εσένα δεν ισχύουν όσα πιστεύεις ! Άγαπη μου τι λες μήπως έχασες τα λογικά σου ;
Δεν με νοιάζει να κάνω παιδιά έχουμε ήδη μια κόρη και μου φτάνει είσαι η γυναίκα που αγαπάω Μαρίνα ! Είμαι ερωτευμένος αθεράπευτα μαζί σου άραγε μετά απ αυτήν την αποκάλυψη θέλεις ακόμη να φύγεις απλα κι μονο από ανούσιες ενοχές να διαλύσεις ένα γάμο που πέρασε από σαράντα κύματα ;» φώναξε με όλη του την δύναμη μήπως τελικά την μεταπείσει η ίσως αφυπνίσει .

« Μ αγαπάς ; » πρόφερε ξέπνοη έχοντας γλυκάνει αυτομάτως η όψη της μια λέξη και όλα άλλαζαν ξάφνου έπαιρναν ξανά χρώμα κάτι σκίρτησε μέσα της μα προσπάθησε να το καταπνίξει .

Η καρδιά της αναζωογονήθηκε θυμίζοντας χώμα ξερό διψασμένο για νερό που το ποτίζει αξαφνα μια δυνατά μπόρα που επανέφερε την ζώη με τι δύναμη να του πει αντίο τώρα ; αναρωτήθηκε μπερδεμένη.

Μα για άλλη μια φορά η δυσπιστία εισχωρήσε ανάμεσα τους ακόμη και μπροστά σε τούτη την σπάνια εξομολόγηση ψυχής από μεριάς του . "Αποκλείεται έτσι το λέει για να με πείσει να μην τον εγκαταλείψω.."
βεβαίωσε στον εαυτό της εμμένοντας στην απόφαση της.

Διαβάζοντας στην θολή μάτια της προτού καν μιλήσει την αμφιβολία προσπάθησε για πολλοστή φορά να την σβήσει με ιώβια υπομονή.

«Σ αγαπάω ! Με ολη μου την καρδιά ούτε αυτό σου φτάνει έτσι ; Να πάρει καθρεφτίζομαι στα μάτια σου τόσο κακός ακόμα που ούτε εγώ δεν μπορώ να το πιστέψω ! Αν το θες τόσο πολύ φύγε δεν μπορώ να σε κρατήσω δέσμια όμως να θυμάσαι θα μετανιώσεις μια μέρα. .» ψέλλισε με βουρκωμένα μάτια κι φωνή που μόλις ακουγόταν πνιγμένη στα βάθυ των αναστεναγμών .

Ούτε τα αληθινά του αισθήματα δεν ήταν ικανά να την κρατήσουν κοντά του και να πάρει με τι καρδιά θα άντεχε να την δει να αποχωρεί οριστικά αυτήν την φορά ;

Κορόιδευε τόσο καιρό τον εαυτό του πως του ήταν αδιάφορη ενώ πραγματικά φλεγόταν ολόκληρος εσωτερικά κι ας το παρέβλεπε πεισματικά εξαιτίας του αδάμαστου εγωισμού του.

Και τώρα τι άλλαξε τελικά ακόμη κι αν κέρδισε την μάχη με τον χειρότερο εχθρό τον εαυτό τώρα που της άνοιξε εν τέλει την καρδιά του ; Έφευγε εγκαταλείποντας τον ξανά λες κι της ήταν παντελώς αδιάφορος.

Τον μπέρδευε ξανά και φτού κι απ την αρχή εκεί που το κουβάρι έφθανε στην άκρη να σου κι μπλέκονταν ξανά ως άλλος γόρδιος δεσμός .

" Προφανώς άργησες οικτρά Κρίστιαν
η αγάπη στέρεψε η καρδιά φιμώθηκε κι ξάφνου ασφυκτιά " Κατέληξε κι ο ίδιος με την σειρά του απογοητευμένος.

Για ένα πράγμα παρέμενε βέβαιος δεν θα αγαπούσε άλλη η καρδιά του μονάχα εκείνη την μία που κατάφερε να μαζέψει ένα ένα τα συντρίμμια του κι να τα ενώσει .

Την ίδια που τώρα στεκόταν απέναντι του πελαγωμένη απ τις τύψεις με μια βαλίτσα στο χέρι να περιφρονεί την αγάπη που η ίδια μόχθησε να χτίσει πετώντας στα αζήτητα την ζωή του .

Ανέκφραστη βάδισε αποφασιστικά με τον ήχο απο τα τακούνια της να αντηχεί σαν βουή στα αυτιά του ραγίζοντας την καρδιά του στα δύο .

《Που πάς ;》ψέλλισε νικημένος απο όσα τον έπνιγαν απο καιρό κατάστηθα σαν φλόγα απ τα καζάνια της δικής του σκοτεινής κόλασης απ όπου η ίδια σαν άγγελος έσωσε.

Κοντοστάθηκε στην εξώπορτα ρίχνοντας μια τελευταία μάτια πίσω προτού επιστρέψει να πάρει κι την μικρή αφότου τακτοποιουσε την βαλίτσα στο αυτοκίνητο .

Η φωνή της συνειδήσεως εσωτερικά της ούρλιαζε απεγνωσμένα μέσα της τι κάνεις τρελάθηκες τελείως σε αγαπάει όλες οι ευχές σου πραγματοποιήθηκαν τι άλλο ζητάς αχάριστη ;

Το βλέμμα του παρέμενε ανέκφραστο απογοήτευση σαν κύμα παλιροικό τον κατέκλυζε κι ίσως ενα ακόμη χειρότερο συναίσθημα απόγνωση καθώς απορούσε τι άλλο μπορούσε να πράξει ώστε να κερδίσει την ψυχή της ;

Θα έδινε τα πάντα για να την δεί ευτυχισμένη να καταφέρει να διαγράψει μια για πάντα την θλίψη απ την ζωή τους μα δεν του το επέτρεπε.

Δεν τολμούσε να κινηθεί πλέον το βλέμμα του την είχε καθηλώσει ενώ τα πόδια της είχαν αποκτήσει δική τους βούληση γι αυτό ρίζωναν πεισματάρικα στο μάρμαρο .

Πλέον μονάχα οι ζοφερές ενοχές την παρακινούσαν σαν αόρατος εχθρός να φύγει μακριά του ακόμη κι τώρα που της εξομολογήθηκε με ζέση τον έρωτα του .

Έκλεισε τα μάτια της σφικτά για να πάρει την τελική απόφαση χωρίς άλλους περισπασμούς μέχρι που τα τελευταία λόγια του έδιναν την χαριστική βολή .

«Αν περάσεις τούτη εδώ την πόρτα δεν θα με ξαναδείς ποτέ εως ότου πεθάνω ! Μονομιάς αναιρείς όλα σου τα λεγόμενα περί αγάπης δηλώνοντας ευθαρσώς πως αποτέλεσα ένα περαστικό παιχνίδι για εσενα !» πρόφερε σκληρά αδυσώπητα σοκάροντας την κι ας είχε δικιο σαν παιχνίδι φάνταζε το σκηνικό ανάμεσα τους .

Μα να πάρει του είχε αποδείξει κι με το παραπάνω τι αισθανόταν η μήπως όχι ; Αναρωτήθηκε αγχωμένη ακουμπώντας κάτω απαλά την βαλίτσα .

Στήλωνοντας το βλέμμα της στο δικό του και η θλίψη που αντίκρισε την λύγισε τον πλήγωνε χωρίς να το θέλει στην πραγματικότητα .

«Θα βγω για λίγο να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις κι τα αισθήματα μου δεν σημαίνει πως σε εγκαταλείπω μα κατάλαβε με το εχω πραγματικά ανάγκη πλέον εχω χάσει τον εαυτό μου .» ψέλλισε κλείνοντας την πόρτα πίσω της .

Θύμωσε μαζί της παρά τις συνεχείς εξηγήσεις κι προφάσεις πως χρειαζόταν δήθεν χρόνο ίσως τελικά να μην τον αγαπούσε όπως πριν να τον άφησε στο παρελθόν προ καιρού.

Πέρασε καιρός εως οτου ανεγερθεί από τον λήθαργο της απραξίας του πασχίζοντας να την προσεγγίσει μα οι εξελίξεις έμελε να έχουν τον τελευταίο λόγο ανάμεσα τους.

Άνοιξε τα χέρια του σε ένδειξη παράδοσης 《Πράξε όπως νιώθεις δεν θα σε εμποδίσω εγώ καρδιά μου..είμαι ανήμπορος πλέον να σε κρατήσω αν δεν επιστρέψεις εως τα μεσάνυχτα η αυλαία θα έχει πέσει..》ψιθύρισε επιστρέφοντας με αργές κινήσεις στην κρεββατοκάμαρα .

Έκλαψε κι ας μην έσταξε δάκρυ εμπρόσθεν της ο εγωισμός αυτή την φορά αποδείχθηκε φίλος πιστός διατηρώντας αλώβητη την αξιοπρέπεια.

Δεν έπιθυμουσε να μείνει κοντά του απο λύπηση όχι σε καμία περίπτωση αν μέσα της έιχε πλέον αδειάσει απο συναίσθημα για εκείνον καλά θα έκανε να χαθεί απ προσώπου γής.

Να μην ξέρει πως ζεί κάπου αλλού ευτυχισμένη κρατώντας στην αγκαλιά της έναν άλλο άνδρα ξενυχτώντας τα βράδια με την θύμηση του .

Έκλεισε τα μάτια του πλησιάζοντας το δωμάτιο της κόρης του ερχόμενος αντιμέτωπος με το ανταριασμένο βλέμμα της μητρός του που έπαιζε με την εγγονή της.
《Έφυγε οριστικά;》ρώτησε δισταχτικά φοβούμενη ένα ξέσπασμα απ μεριάς του καθώς ο πόνος χάραζε το καθάριο πρόσωπο του ανεξίτηλα.

《Θα δείξει μητέρα..να μην με ενοχλήσει κανένας παρακαλώ..》ψέλλισε κι έπειτα κλείστηκε με τις ώρες στο υπνοδωμάτιο σιωπηλός αρνουμενός να αγγίξει φαγητό.

Όσες προσπάθειες έκαναν τις επόμενες ώρες οι δύο γυναίκες να τον προσεγγίσουν έπεφταν συνεχώς στο κενό καθώς αρνούνταν να τις ακούσει.

Είχε βαρεθεί τις νουθεσίες κι τις συμβουλές η ουσία αλλού βρισκόταν στα άδυτα της καρδιάς του που σφάδαζε απ τον πόνο .

Το βλέμμα του ατένιζε εμμονικά τους δείκτες του ρολογιού που δεν έλεγαν να ξεκολλήσουν ώστε να μάθει επιτέλους την ετυμηγορία της αγάπης τους.

Περασμένα μεσάνυχτα την περίμενε ξαπλωμένος βυθισμένος στο σκοτάδι εσωτερικά κι εξωτερικά .

Ατένιζε πλέον τον ουρανό γεμάτο άστρα κι την στρόγγυλη πανσέληνο καλώντας την κοντά του με ολο του το είναι κι την χαοτική αγάπη που αισθανόταν .

Μόνο κοντά της θα έβρισκε γαλήνη αν δεν την είχε θα χανόταν θα γινόταν ο πιο άκαρδος άνθρωπος επάνω στον πλανήτη χειρότερος κι απο άγριο θεριό.

Παρόλο που κατανοούσε στο βάθος τις ενοχές που την βασάνιζαν συνάμα κι το πόσο πονούσε έπειτα απο την τραγική κατάληξη της δεύτερης εγκυμοσύνης δεν μπορούσε να δικαιολογήσει την φυγή της.

Ίσως παραήταν πρόωρη για τον καταπονημένο οργανισμό της η ατυχής εγκυμοσύνη καθώς δεν είχε περάσει καιρός που γέννησε κι ίσως να μην είχε επανέλθει .

Έφθασε να υποφέρει εξαιτίας ενός ακόμη δικού του λάθους αφού δεν την πρόσεξε ως έπρεπε ώστε να μείνει έγκυος αργότερα ομαλά κι όμως το βάρος το φόρτωσε εξ ολοκλήρου στην δική της ψυχή αφήνοντας τον αμέτοχο.

Μέχρι πρότινος δεν θέλησε ποτέ του να αποκτήσει παιδιά αδιαφορούσε κι μόνον στην σκέψη μα απο τον ερχομό της Άρτεμις κι μετά άλλαξαν όλα μονομιάς κι η ζώη του ανετράπει με θαυματουργικό τρόπο.

Γύρισε πλευρό με τον πόνο να του καίει τα σωθικά ποια τελεσίδικη απόφαση τους κρατούσε σε απόσταση τούτη την ώρα ;
Τώρα που οι εχθροί κι τα εμπόδια που πρότινος έφραζαν την ευτυχία υποχώρησαν νικημένοι δίνοντας χώρο στην αγάπη να θριαμβεύσει πράγμα που δέν έγινε.

《Που είσαι Μαρίνα έριξες τελικά αυλαία στην αγάπη μας ..;》ψέλλισε δακρυσμένος παρακαλώντας ενδόμυχα να μην τον εγκαταλείψει.

Άνοιξε αθόρυβα την εξώπορτα του καινούργιου σπιτιού τους που την καλωσόρισε σιωπηλό κι σκοτεινό δίχως κανένα σημάδι ανθρώπινης παρουσίας.

Έπειτα από ώρες διαλόγου με τον εαυτό της κατέληξε στην τελική της ετυμηγορία έστω κι αργά αντιμετώπισε κατα πρόσωπο όλους τους εφιάλτες που την καταδίωκαν διέγραψε κι κράτησε μα αποφάσισε .

Αφαίρεσε τα ψηλά της πέδιλα αργά πατώντας στις μύτες των ποδιών έτοιμη να τρέξει κοντά του αφόυ όλες οι άλλες κινήσεις αποδεικνύονταν ανούσιες .

"Πόσο άραγε να τον απογοήτευσα που φέρθηκα τόσο παιδιάστικα για ακόμη μια φορά ..άραγε εμαθά ποτέ τι πραγματικά ζητούσα απ εκείνον ;" ρωτούσε την συνείδηση που παραδόξως σιωπούσε ένοχα .

Εισέβαλε με φόρα στην κρεβατοκάμαρα με καρδιά θρύψαλα έχοντας στα χείλη τις λέξεις που δεν έλεγαν να φτιάξουν μια ολοκληρωμένη πρόταση.

Η γυρισμένη πλάτη του σε συνδυασμό με την εκκωφαντική σιωπή δεν της έδιναν πολλές ελπίδες μα ίσως να κοιμόταν.

Με μια κίνηση το μάυρο της φόρεμα βρέθηκε να διακοσμεί το λευκό πάτωμα μένοντας μονάχα με τα εσώρουχα χωρίς να εχει στο μυαλό της να τον αποπλανήσει ώστε να τον εξευμενίσει παρα μόνον να πλαγιάσει διπλα του .

Εμφανίστηκε εμπρός του πιο σαγηνευτική από ποτε με το φως του φεγγαριού να λούζει κάθε γωνιά απ το χυμώδες κορμί της .

Άφησε τα μακριά της μαλλιά να χυθούν ελεύθερα πλαισιωνοντας το όμορφο πρόσωπο της που φεγγοβολούσε αγάπη κι στάθηκε έτοιμο θήραμα εμπρός του.

Μα το ύφος του παρέμενε βλοσσυρό ενω μπορούσε να διακρίνει ξεκάθαρα τον θυμό να σιγοκαίει ακόμη τίποτα δεν θα την έδιωχνε αυτήν την φορά ήταν όλη δική του . !

Με ναζιάρικη όψη στο πρόσωπο της ρώτησε αγχωμένη « Έχω θέση στο πλαι σου πλέον η να φύγω ; » ανέκφραστος φαινομενικά κι ας έβραζε στο ζουμί του δάγκωσε τα χείλη του σαν να βρίσκεται σε μεγάλο δίλλημα .

«Εσύ τι αποφάσισες ; » της πέταξε το μπαλάκι άλλωστε ξεδίπλωσε εμπρός της τον εαυτό του ξεγυμνωμένο απο εγωισμό .

Τράβηξε το σεντόνι που κάλυπτε το ιδρωμένο κορμί του κι ξάπλωσε πλαι του χωρίς άλλες λέξεις άρκετες υπώθηκαν ήδη μεταξύ τους .

Μα προς απογοήτευση της παρέμενε απόμακρος σαν κούτσουρο δίχως να κάνει καμία κίνηση προς εκείνη τα χαρακτηριστικά του προσώπου ήταν τραβηγμένα σε ένδειξη δυσαρέσκειας ίσως κι οργής .

Το χαμόγελο της ξεπρόβαλε σαν ήλιος μες το σκοτάδι «Μια ζωή μαζί σου μέχρι το θάνατο !» ψιθύρισε απλώνοντας το χέρι να τον ακουμπήσει μα έμεινε μετέωρο.

Άλλαξε θέση σκεπτικός χωρίς καν να την αγγίξει απλά την παρατηρούσε ψυχρά κι υπολογιστικά φοβήθηκε βλέποντας πιο παγερό κι απ τους πάγους της Ανταρκτικής .

«Νομίζεις πως κάθε φορά θα γυρνάς μετά από κάθε λάθος κι εγώ θα σε συγχωρώ ; Αυτο το παιχνίδι ξέρεις κουράζει πες μου τι σε έδιωξε μακριά μου αυτήν την φορά ; Κι εγώ όπως πάντα θεατής ;
Θα τρέχεις να ξεφύγεις με οποιαδήποτε πρόφαση χωρίς καν να σκέφτεσαι τι αφήνεις πίσω όπως έπραξες ήδη δύο φορές τι αγάπη είναι αυτή καθώς εμένα αλλιώς μου την δίδασκες.. »
Οι διαπιστώσεις του ήταν ακριβής κι απολύτως δικαιολογημένες ετούτη την φορά εφόσον φερόταν ανώριμα κατέληξε μετανιωμένη .

«Τα αισθήματα μου είναι αληθινά μην τολμήσεις να το αμφισβητήσεις ποτέ ξανά αυτό ξέρω έφταιξα δεν θα σε αφήσω όμως ποτέ ξανά ! Κατάλαβε με αγάπη μου μόλις έχασα το παιδί σκέφτηκα αμέσως πως θα με μισούσες καθώς γνώριζα πόσο πολύ θα το αγαπούσες .
Μα τώρα ξέρω πόσο έξω πέφτω πάντα μαζί σου κι πως συμπεράσματα της στιγμής μας έφτασαν εως εδώ ξεκαθάρισα απόλυτα μέσα μου. Η αγάπη μου είναι πανίσχυρη ικανή να υπερνικήσει όλα τα εμπόδια αρκέι να ακουμπάω αιώνια στην καρδιά σου !»
πάλευε να τον εξευμενίσει απεγνωσμένα με τον φόβο να κλονίζει όσα γνώριζε μέχρι σήμερα .

Μόρφασε ενοχλημένος καθώς ακουμπούσε το χέρι της στο μάγουλο του .

« Μην κουράζεσαι να με πείσεις πάντα θα έχεις την ίδια εικόνα για εμένα μέσα στο μυαλό σου δεν κατάφερα βλέπεις ποτέ να την σβήσω . Ούτε κάν με τον έρωτα που σου εξομολογήθηκα η ζωή είναι δύσκολη και δεν είσαι φτιαγμένη για μεγάλα εμπόδια λυγίζεις εύκολα .
Τι κι αν έρθουν στο μέλλον χειρότερες φουρτούνες θα σε αναζητώ συνεχώς σε όλα τα μήκη κι πλάτυ της γής αν για παράδειγμα σε ένα καυγά μας υπωθούν σκληρά λόγια ξανά ; Τα αναλογίστικες όλα αυτά ; Τι είναι η καρδιά μου παιχνίδι ; Τόσο καιρό μονο εσυ νομίζεις υπέφερες μονάχα εσύ αγαπούσες όχι κι εγώ ήμουν κομμάτι αυτού του γάμου ! Υπήρξα μια φορά εγωιστής μα εσυ δέκα μην απορείς που τα θυμάμαι .
Κατέληξα όμως στο συμπέρασμα πως εσύ διστάζεις να δωθείς γι αυτό κι ήμουν απόμακρος μαζί σου με μπέρδευες με την πολύπλοκη σκέψη σου κι έχανα την ουσία ! »
την έστησε κυριολεκτικά στον τοίχο ξεσπώντας με την σειρά του συναισθήματα θαμμένα που σκόπιμα είχε καταπνίξει.

Έσκυψε το κεφάλι της θλιμμένη έχοντας πλήρη επίγνωση πως τον έχασε οριστικά.
«Έχεις δίκιο υπήρξα ανώριμη ποταπή εγωίστρια ! Οπότε καλά θα κάνω να βγώ οριστικά από την ζωή σου αν και δεν θέλω ούτε να το φανταστώ ! Τόσες ερωτήσεις που δεν βρίσκω απάντηση εσωτερικά μα ένα ξέρω με σιγουριά πως ήμουν πάντα εδώ ψυχή μου ..συγχώρα με Κρίστιαν ακόμη μια φορά ! »
φώναξε απελπισμένη απόλυτα μετανιωμένη για τα δικά της σφάλματα απέναντι του .

Ανασηκώθηκε κι ξέσπασε σε κλάματα καλύπτοντας το πρόσωπο της με τα δύο της χέρια μέχρι που την απελευθέρωσε από την φυλακή της σαν την άδραξε τρυφερά από τα τα χέρια που του έκρυβαν την θεία όψη της καθώς τα φιλούσε στοργικά.

Έπειτα βυθίστηκε στο βλέμμα που του έκοβε την ανάσα από το πρώτο λεπτό χαμογέλασε πλατιά σκουπίζοντας με τα χείλη τα δάκρυα κρατώντας την αιώνια αιχμάλωτη στην αγκαλιά του .

« Μην διανοηθείς να κάνεις βήμα μακριά μου θα λιώσω σαν κερί θα μείνεις πάντοτε αιχμάλωτη του έρωτα μου.
Θα κατοικείς μέσα στο χρυσό σου παλάτι που θα στολίσω με τους πολύτιμους λίθους της καρδιάς μου μονάχα μην μου κλαίς πια ! » ψέλλισε τρυφερά συγκινημένος επισφραγίζοντας την ετυμηγορία με την αγάπη του .

Μα σαν να μην τον άκουσε έκλαψε λυτρωμένη ανάμεσα στα χέρια του αφήνοντας την ψυχή έρμαιο στον έρωτα που θα τους παρέσυρε μακριά .

Ευτυχία τους κατέκλυσε αληθινή διώχνοντας μακριά τις ζοφερές σκιές της θλίψης για πάντα .

Ο καπνός ήταν επιτέλους λευκός ο γάμος επιτυχημένος καθώς ο χωρισμός ταπεινωμένος και ολοσχερώς εξευτελισμένος εξαφανιζόταν παίρνοντας θέση σε άλλες άδειες ζωές .

Ενω παράλληλα η αγάπη φορούσε το διαμαντένιο της στέμμα ανέβαινοντας νικήτρια στο χρυσό της θρόνο αναλαμβάνοντας να κυβερνήσει τις ζωές τους από εδώ κι στο εξής !.

Οι μοίρες από κάπου μακριά έγνεφαν το αόρατο πέπλο που θα προστάτευε την ευτυχία τους για χρόνια ως δικαίωση γι ολο τον πόνο κι την δυστυχία που υπέστησαν .
Για κάθε δάκρυ αγάπης που χύθηκε καθώς όλα στην ζωή είναι δυνατά αρκει να εχεις πίστη, ελπίδα , όραμα κι επιμονή .

ΟΚΤΩ ΧΡΟΝΙΑ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ...

« Μαμά μου ξύπνα επιτέλους θα αργήσω στο σχολείο !» παραπονέθηκε μελιστάχτα η Άρτεμις καθώς σκουντούσε επίμονα την μητέρα της που χωρίς να εχει ακούσει το ξυπνητήρι απολάμβανε τον πρωινό της ύπνο ατάραχη .

Αντ αυτού χωρίς να λάβει ανταπόκριση απ την αποκαμώμενη της μητέρα ο πατέρας της ξεπρόβαλε από το μπάνιο που ετοιμαζόταν χαμογελαστός όπως πάντα .

Στα μάτια της ο πατέρας της ήταν ένας ιππότης πανέμορφος και συνάμα καλόκαρδος που την προστάτευε απο κάθε κακό.

Φορώντας την γκρίζα ακριβή του πανοπλία πάυλα κοστούμι έτοιμος για άλλη μια κουραστική ημέρα στην εταιρεία .

Είχε κερδίσει πίσω όλα οσα ο πατέρας του περίτεχνα του είχε κλέψει μάλιστα ο ίδιος του τα επέστρεψε έστω κι απ τον άλλο κόσμο.

Μέσω της διαθήκης που τον όριζε μοναδικό κληρονόμο ολόκληρης της περιουσίας του παραδόξως ακόμη κι αν δυσαρέστησε στο έπακρον την μητριά του .

Αποκατέστησε μετα θάνατον ακόμη κι την σύζυγο του Μάριον την οποία οπως ο ίδιος έγραψε στο υστερόγραφο αγάπησε με πάθος καθιστώντας τον αυτομάτως μια πολύπλοκη προσωπικότητα .

Μα ο ίδιος δεν αρκέστηκε στα κεκτημένα ρίχτηκε στην δουλειά καταφέρνοντας να διπλασιάσει τα κέρδη του και να φιγουράρει στην λίστα στους πλουσιότερους άνδρες του πλανήτη .

Μα ο δικός του πλούτος δεν μετρούνταν σε χρήματα σκάφη και σπίτια εκείνος είχε ανακαλύψει τον μεγαλύτερο θησαυρό στα μάτια της γυναικάς κι της κόρης του.

Οσο για την εταιρεία του Νίκολας του την παρέδωσε πίσω με κάθε επισημότητα ορίζοντας γενική διευθύντρια την Μαρίνα που αποδείχτηκε ισχυρή ανταγωνίστρια του .

Κι οι δύο πλέον είχαν γεμάτες πολυάσχολες ζωές με ελάχιστο προσωπικό χρόνο κι συνάμα μια κόρη που επιζητούσε ολη τους την προσοχή όπως αυτήν ακριβώς την στιγμή .

Παραξενέυτηκε βέβαια κι ο ίδιος με την πρωτοφανή αργοπορία της συζύγου του καθώς συνήθως ξυπνούσε πιο νωρίς από όλους για να ετοιμάσει την Άρτεμις .

Κι έπειτα σαν θα έφευγε η μικρή με το σχολικό να τρέξει να μεταμορφωθεί όπως παντα σε μια οπτασία προτού ξεκινήσουν και οι δύο για την δουλειά .

Της πήγαινε να μεγαλώνει αρμονικά στο πλευρό του παρομοιως και το ξανθό χρώμα στα μαλλιά της που του έπαιρνε τα μυαλά πιο πολύ από πρίν απ την ημέρα που τα έβαψε την ζήλευε αρρωστημένα .

Ήθελε να βρίσκεται δίπλα της κάθε στιγμή κάθε λεπτό μα λόγο φόρτου εργασίας θεωρούσε πως ίσως το τελευταίο διάστημα την παραμελούσε.

Υποψιαζόταν πως ο λόγος της ξαφνικής αλλαγής στην εμφάνιση της ελώχευε την ύπαρξη κάποιου εραστή στο παρασκήνιο ενα ενδεχόμενο που τον μαχαίρωνε κατάστηθα .

Αναλογιζόταν όπως κάθε ημέρα τις τελευταίες δύο εβδομάδες που η συμπεριφορά της είχε αλλάξει απέναντι του παράλληλα κι οι αντιδράσεις της .

Πλησίασε με ύφος ναζίαρικο θέλοντας να δώσει ένα φιλί στην ανυπόμονη κόρη του που είχε νευριάσει έπειτα απο τις άκαρπες προσπάθειες της .

Την σήκωσε στα χέρια του καμαρώνοντας για την ύπαρξη της
« Καλημέρα νεραιδάκι μου η μαμά μας είναι λιγάκι κουρασμένη σήμερα αλλα εγώ διαθέτω ένα μαγικό τρόπο για να την ξυπνήσω αμέσως ! Δές με ! » αστειέυτηκε όπως έπραττε πάντοτε μαζί της εισπράτοντας το θαυμασμό στα έκπληκτα μάτια του.

Είχε τον τρόπο του να πλάθει ένα μαγικό κόσμο που χωρούσε μονάχα την κόρη του εκπληρώνοτας έμπρακτα όσα διάβαζε στα παραμύθια της κάθε βράδυ .

Ακούμπησε τα χείλη του απαλά στα δικά της εως ότου ανταποκρίθηκε νυσταγμένα θυμίζοντας πρίγκιπες στα παραμύθια .

Αναδέυτηκε τεντώνοντας το κορμί της σε σχήμα τόξου ώστε να ξεπιαστεί νιώθοντας ακόμη ζαλισμένη απο τον βαθύ λήθαργο που βυθιζόταν πανέυκολα τελευταία.

« Στο είπα πάντα πιάνει αυτό το κόλπο !» σχολίασε συνομωτικά κλείνοντας το μάτι στην Άρτεμις που χειροκροτούσε κατενθουσιασμένη με τα μαγικά του μπαμπά της .

Η Μαρίνα αφου συνήλθε πρόχειρα σαν συνειδητοποίησε πως ο άνδρας και η κόρη της είχαν ξυπνήσει απο ώρα τινάχτηκε επάνω στο λεπτό αλαφιασμένη ρίχνοντας μια φευγαλέα μάτια στο ρολόι .

« Θεε μου παρακοιμήθηκα δεν θα προλάβω να ετοιμαστώ ώστε να την πάω στο σχολείο θα καθυστερήσω μπορείς να την πάς σήμερα που δεν έχει σχολικό εσύ καρδιά μου ; » ικέτευσε ναζιάρικα με ύφος που δεν του άφηνε περιθώρια να αρνηθεί .

Εκείνος έγνεψε θετικά δήθεν ενοχλημένος ακουμπώντας το πηγούνι της «Θα παρεις απουσία για την σημερινή σου αταξία μικρή μου ! Ξέρεις ποια είναι η τιμωρία ..η μήπως θέλεις να υπενθυμίσω..; » ψιθύρισε με βλέμμα σκοτεινό κι παθιασμένο καθώς ο τόνος της φωνής του μετατρέπονταν σε λάγνο .

«Μμμ δεν έχουμε χρόνο αγαπητέ μου να μου φρεσκάρετε την μνήμη τούτη την στιγμή το βράδυ όμως θα δεχθώ μετα χαράς την γλυκιά σας τιμωρία ..ήδη ανυπομονώ .! » Αρκέστηκε να αρθρώσει συνθηματικά ώστε να μην καταλάβει η κόρη τους τα υπονοούμενα .

Απώθεσε ένα τρυφερό φιλί στο μάγουλο της πλέκοντας παράλληλα σε μια σφικτή αλογοουρά τα μεταξένια ξανθά μαλλάκια της στα γρήγορα.

《Καρδούλα μου με συγχωρείς για σήμερα που δεν θα σε πάω εγώ στο σχολείο..θα επανορθώσω άυριο όμως στο υπόσχομαι..! Για πες μου έπλυνες δοντάκια μόλις ξύπνησες..;》ρώτησε εξεταστικά .

Η μικρή την κοίταξε δισταχτική μορφάζοντας 《Χμ..το ξέχασα μανούλα δεν πειράζει που θα με πάει ο μπαμπάς μ αρέσουν οι ιστορίες που μου λέει στο δρόμο..》ψέλλισε απολογητικά.

Στράφηκε προς την μεριά του θαυμάζοντας παράλληλα κι τον σύζυγο της που παρέμενε ακαταμάχητος στα δικά της μάτια παρά τα χρόνια της κοινής τους πορείας.

Τιθάσευε κάπως τα μαλλιά του με κερί καθώς είχαν την τάση το πρωί να πετάνε χαρίζοντας του μια παιδική όψη που δεν άλλαζε με τίποτα.

Διακόπτοντας την ονειροπόληση ύψωσε το δεξί της φρύδι χαμογελώντας παιχνιδιάρικα 《Χμ..τι είδους ιστορίες διηγήσε στο παιδί ;》

《Α.. σε παρακαλώ πολύ αυτά αφορούν μονάχα την νεράιδα μου κι εμένα τον πιστό της ακόλουθο δεν είναι για εσένα μαμα..!》σχολίασε πιάνοντας απ το λεπτεπίλεπτο χεράκι την Άρτεμις.

《Μικρή μου έχεις μυστικά απο την μανούλα..;》ρώτησε δήθεν παραπονιάρικα γονατίζοντας για να την κλείσει στην αγκαλιά της.

《Όχι μαμά απλά ο μπαμπάς κανονίζει να πάμε ταξίδι σέ ενα εξωτικό νησί με νεράιδες κι ξωτικά το πιστεύεις..;》αποκρίθηκε ενθουσιασμένη .

《Ω έλα τώρα νεράιδα της αποκάλυψες το μυστικό..!》

《Συγνώμη μπαμπά ουφ κουράστικα βρείτε τα μεταξύ σας..》σχολίασε απιυδισμένη προκαλώντας τους να ξεσπάσουν σε δυνατά γέλια .

《Αθώο μου πλάσματακι..πλάκα κάνουμε αγάπη μου..όντως κανονίζω ταξίδι στο μπαλί για το σαββατοκύριακο τι λές ;》

Σταύρωσε τα χέρια στο στήθος της συγκινημένη αντικρίζοντας εμπρός της έναν άνδρα που θα έλιωναν να αποκτήσουν πολλές κι όμως ήταν μονάχα δικός της.

《Δεν χρειαζόταν ψυχή μου παρόλα αυτά αρχίζω να ετοιμάζω βαλίτσες..!》ανακοίνωσε απωθέτοντας ένα τρυφερό φιλί στα χείλη του.

《Μπράβο τα βρήκατε..!》αναφώνησε το μικρό τους θαύμα χαμογελώντας πλατιά μέσα στην αθωότητα που την περιέλουζε γεμίζοντας καθημερινά την ζώη τους ευδαιμονία.

Παρέμεινε για μερικά λεπτά να την καμαρώνει δίχως αμφιβολία ειχε μεγάλωσει κι ήταν πια ένα αξιολάτρευτο κορίτσι.

Πανέμορφη σαν τον πατέρα της με ισχυρή προσωπικότητα πεισματάρα μα συνάμα ναζιάρα ιδιαίτερα όταν επιζητούσε να της κάνουν τα χατίρια.

Η μεγάλη αδυναμία της φυσικά ήταν ο πατέρας της που φρόντιζε να μην την κακοκαρδίζει σε αντίθεση με την ίδια που παρέμενε αυστηρή αποφεύγοντας να την κακομαθαίνει .

« Να προσέχεις σήμερα ψυχή μου ! Θα σε δω το μεσημέρι καλό μάθημα » πρόφερε συγκινημένη κι η μικρή με την σειρά της απώθεσε το φιλί στο μέτωπο της .

«Μανούλα θα μου λείψεις !» παραπονέθηκε ενοχλημένη απο την συνεχή απουσία της πλημμυρίζοντας ενοχές μονομιάς την καρδιά της.

« Κι εμένα αγάπη μου λίγες ώρες μονάχα θα χωρίστουμε έπειτα θα γυρίσεις για να πάμε στο πάρκο τι λές ;» την παρηγόρησε στοργικά .

Το πλατύ χαμόγελο που φώτισε μονομιάς το στρογγυλό της προσωπάκι ανακούφισε κάπως την μελαγχολία της.

Καθως ένωνε το χέρακι της σαν σωστή κυριά με εκείνο του πατέρα την θαύμασε για άλλη μια φορά όπως κάθε μερα ευγνωμονοντας τον θεό.

«Σ αγαπάω.. και σήμερα ! » αστειέυτηκε εκείνος φιλώντας την γυναίκα του πεταχτά στα χείλη έχοντας υιοθετήσει την όμορφη συνήθεια να την αποχαιρετά κατ αυτόν τον τρόπο .

Χαρίζοντας απλόχερα τα σ αγαπάω που της είχε στερήσει παλαιότερα τα τελευταία οκτώ χρόνια σαν μια μορφή εξιλέωσης.

« Εγω για πάντα ! » αποκρίθηκε τρυφερά καθώς αποχωρούσαν με εκείνη να τους χαιρετά στο κατώφλι μελαγχολικά.

Έπειτα χώθηκε στα γρήγορα κάτω από το καυτό νερό κι ας είχε καθυστερήσει στην εταιρεία ίσως για πρώτη φορά έπειτα απο τόσα χρόνια.

Φρόντιζε να καταφθάνει παρά το βαρύ της πρόγραμμα νωρίτερα από ολους τους εργαζόμενους δίνοντας το καλό παράδειγμα που κάποτε την συμβούλευε η δική της μητέρα.

"Δικαιούμαι σήμερα μια μικρή αργοπορία έχω άλλωστε οικογένεια έναν συζυγο πανέμορφο κι μια εξίσου απαιτική κόρη που επιζητεί όλη μου την μητρική φροντίδα .." αναλογιζόταν τρίβοντας απαλά το γυμνασμένο κορμί της .

Με τον καιρό κάθε μικρή αμφιβολία οπου ειχε ξεμείνει ξεχασμένη σε κάποια σκονισμένη γωνία της ψυχής σχετικά με εκείνον σβήστηκε .

Καθώς η αγάπη που εισέπρατε καθημερινά από τον άνδρα της φάνταζε πετράδι πολύτιμο οπου φορούσε συνεχώς επάνω της για να μην το χασει σαν φυλαχτό .

Η ευτυχία τους γιόρταζε κάθε μέρα απ την ώρα που επέστρεφαν από την δουλειά κι οι δύο άφηναν πίσω τους την δύσκολη ημέρα αφιερώνοντας ολόκληρο τον υπόλοιπο χρόνο στους εαυτούς και την κορούλα τους .

Συνήθως μαγείρευε αγαπημένες τους γεύσεις ενώ δειπνούσαν απαραιτήτως όλοι μαζί ανταλλάσσοντας πειράγματα η άλλοτε παρακολουθούσαν καρτούν αγκαλιά κι οι τρείς στον γωνιακό καναπέ.

Ενω σαν η μικρή κοιμόταν ο έρωτας έπιανε δουλειά εμπνευσμένος απ τα αναμμένα αρωματικά κεριά που άναβε ολόγυρα εως οτου να κοιμήσει την μικρή .

Ξεχύνονταν απο το κόκκινο κρασί που άνοιγε σερβίροντας το περιεχόμενο του στο κορμί της μεθώντας την με ήδονή και έρωτα.

Με δεμένα μάτια απολάμβανε το ερωτικό παιχνίδι στο φλεγόμενο κορμί που είχε πλαστεί για να δωθεί σε εκείνον αποκλειστικά.

Έκαναν έρωτα ανελλιπώς κάθε βραδιά κουρασμένοι και μή αποτελούσε μια όμορφη ιεροτελεστία που δεν θα άντεχε να τελειώσει κάποτε.

Ώρες ώρες δεν χωρούσε στο μυαλό της πως ανατράπηκαν όλα σε τόσο σύντομο διάστημα σαφώς ήταν υπαίτια σε ένα βαθμό αφου έκρινε λανθασμένα τον σύντροφο της χωρίς να του αφήνει περιθώρια .

Ο σκληρός του εαυτός θάφτηκε κάπου βαθειά στο υποσυνείδητο δίχως να τους ενοχλήσει ξανά απο τότε που πήρε την απόφαση κι η ίδια να άλλαξει.

Βέβαια οσο περνούσε ο καιρός οι ανασφάλειες σχετικά με τον εαυτό της ολοένα γιγαντώνονταν καθώς μεγάλωνε μετρώντας ρυτίδες στον καθρέπτη φοβισμένη.

Ξεκίνησε να εκδηλώνεται με το βάψιμο των μαλλιών της καθότι θεωρούσε πλέον πως η εμφάνιση της δεν αρκούσε πλέον ώστε να τον κρατήσει για πάντα κοντά της .

Μια επίσκεψη αρκούσε από τον όμιλο που διοικούσε για να ανάψει μέσα της η ασβέστη φλόγα της ζήλειας που την ταλάνιζε ανελλιπώς μέρα κι νύχτα .

Καλλονές ξετρύπωναν από κάθε γωνιά του κτιρίου όσο για την ιδιαίτερα του προτιμούσε να το ξεχάσει καθώς αποτελούσε μήλον της έριδος για τους περισσότερους καυγάδες.

Οκτώ ολοκληρα χρόνια παντρεμένοι κι όμως φάνταζαν μηδαμινά σε σύγκριση με την απέραντη αιωνιότητα που κανείς δεν γνώριζε τι θα του φέρει .

Φρόντιζε πολύ την εμφάνιση της γυμναζόταν όταν ευκαιρούσε πρόσεχε την διατροφή της ενώ κατάφερνε ακόμη να ξεκλέβει τα ανδρικά βλέμματα θαυμασμού.

Μα οσο μεγάλωνε ηλικιακά τόσο πιο πολύ αγωνιούσε καθότι ο Κρίστιαν δεν ήταν άνδρας μονογαμικός ήλπιζε μονάχα να μην διέλυε ολοσχερώς τον γάμο τους για καμία επιτήδεια.

Παρατηρούσε πως τον κοιτούσαν στην εταιρεία όλες τους ποθούσαν να τον έχουν στο κρεβάτι τους φθονώντας ακαταπάυστα εκείνη .

Μα εκείνος της ανήκε η τουλάχιστον αυτό της έδειχνε κι όσο η ίδια πολεμούσε να τον διατηρήσει αιώνια δεμένο μαζί της δεν είχαν πολλές ελπίδες.

Η κουραστική εβδομάδα παρήλθε αφήνοντας ανεξίτηλα σημάδια κόπωσης στα σώματα κι τις ψυχές τους μα ή σημερινή ημέρα φάνταζε αλλιώτικη.

Ξημέρωνε Σάββατο κι απο πολύ νωρίς η Μαρίνα σαν παιδί ενθουσιασμένο ετοιμαζε τα τελευταία ρούχα προτού αναχωρήσουν.

Ο Κρίστιαν μόλις είχε ξυπνήσει κι την παρατηρούσε χαμογελαστός να απολαμβάνει τις ετοιμασίες γνωρίζοντας πως της είχε προσφέρει χαρά.

《Γλυκιά μου αξημέρωτα είναι ακόμα έλα κοντά μου κι άσε τα υπόλοιπα ..》ψιθύρισε λάγνα ποθώντας να της κάνει έρωτα ξανά .

Άλλωστε η εικόνα της μονομιάς τον ερέθιζε αφού φορούσε το αγαπημένο του μάυρο κορμάκι που δεν άφηνε πολλά στην φαντασία.

《Μωρό μου έχουμε χρόνο να χαρούμε τον έρωτα στο ξενοδοχείο δεν θέλω να ξεχάσω τίποτα..》διαμαρτυρήθηκε φοριόζα .

《Με απορρίπτεις με το γάντι η μου φαίνεται..;》ψιθύρισε σκεπτικός επιζητώντας σαν παιδί ολη την προσοχή της.

Στράφηκε προς το μέρος του ξεφυσόντας ιδρωμένη καθώς η ζέστη ολοένα αυξανόταν στο δωμάτιο η μήπως η ίδια ζεσταινόταν ;

《Ποτέ μου δεν σε απορρίπτω έχουμε κι το παιδί μέχρι να την ετοιμάσω θα αργήσουμε κι ίσως χάσουμε την πτήση..》δικαιολογήθηκε διακρίνοντας απογοήτευση στην όψη του.

《Καλώς..ξύπνα με σε λιγάκι..》πρόφερε κοφτά γυρίζοντας πλευρό ενοχλημένος περισσότερο απ την στάση της καθώς δεν του έδωσε διόλου σημάσια συνεχίζοντας απτόητη το μάζεμα.

Το αεροπλάνο τους προσγειώθηκε στο Ντεπάνσαρ το κεντρικό αεροδρόμιο του Μπαλί με τους επιβάτες να αποβιβάζονται σταδιακά .

Η Άρτεμις ενθουσιασμένη τραβούσε το χέρι της μητέρας της ανυπόμονα θέλοντας να βγέι στον έξω κόσμο με σκοπό να εξερευνήσει το άγνωστο μέρος.

《Έλα μαμά πάμε πιο γρήγορα ..》διαμαρτύρονταν έντονα τραβώντας επάνω της αδιάκριτα βλέμματα επιβατών.

《Κορίτσι μου γλυκό ησύχασε θα περιμένουμε την σειρά μας να βγούμε δεν βλέπεις τι γίνεται ;》την μάλωσε μελιστάλαχτα σκυμμένη στο αριστερό αυτί της.

《Ουφ μαμά με κουράζεις ο μπαμπάς θα με βγάλει άμεσα απ εδω μέσα..!》γκρίνιαξε αφήνοντας ως αντίδραση το χέρι της πλησιάζοντας τον Κρίστιαν.

《Ανέλαβε αγάπητε μου έτσι όπως την κακίμαθες..》σχολίασε έυθυμα παρατηρώντας πως ο Κρίστιαν δεν συμμερίζονταν την ευχάριστη διάθεση τους .

Καθ όλη την διάρκεια της πτήσης καθόταν σκεπτικός στην θέση του διαβάζοντας εφημερίδα ενω απέφευγε πεισματικά να της μιλήσει όπως ακριβώς έπραξε κι τώρα.

Επέλεξε να μην το σχολιάσει αν κι ενοχλήθηκε έντονα έδωσε τόπο στην οργή ως ώριμη γυναίκα πλέον θεωρώντας πως ευθύνονταν η κόπωση.

Σαν αποβιβάστικαν τους ανέμενε στην πλατφόρμα του αεροδιαδρόμου ένα μαύρο υπερπολυτελές όχημα που θα τους οδηγούσε στο οίκημα που είχαν νοικιάσει.

《Ουάου είμαστε στα αλήθεια βασιλιάδες μπαμπά μου..!》αναφώνησε τρέχοντας ευτυχισμένη στο όχημα ανοίγοντας την πόρτα ανυπόμονα.

《Χμ..κι άλλη επίδειξη πλούτου αγάπη μου..σου έχω ζητήσει να μην την κακομαθαίνεις δεν θέλω να αναθρέψω ένα ξιπασμένο κορίτσι θέλω να πατάει γερά στην γή ..!》σχολίασε ενοχλημένη μαζεύοντας το λευκό μάξι φόρεμα της με σκοπό να καθίσει.

《Αντί να γκρινιάζεις μωρό μου δεν κοιτάς να το χαρείς ;》αντιγύρισε το σχόλιο δίχως να την κοιτάξει στρέφοντας εκ νέου την προσοχή του στην κόρη τους.

"Α δεν θα τα πάμε καλά ..; Μα τι του συμβαίνει ξαφνικά..;" αναρωτιόταν ολοένα αντικρίζοντας ολόγυρα πανέμορφα παρθένα εξωτικά τοπία που σου έκοβαν την ανάσα.

Κατα μήκος του δρόμου απλώνονταν η ακτή με τα καταπράσινα φημισμένα κρυστάλινα νερά που κυριολεκτικά καθρεπτίζονταν το είδωλο σου .

Τριγύρω ποικίλα φυτά και δένδρα τα οποία αντίκριζε για πρώτη φορά στην ζωή της δίχως να γνωρίζει τις ονομασίες τους.

Το νησί της μακρινής Ινδονησίας θύμιζε επίγειο παράδεισο όπου ο έντονος πνευματισμός που το διακατείχε συναντούσε την θεία δημιουργία πλάθοντας ένα κράμα ασύλληπτου κάλλους.

Οι ηλιοκαμμένοι ντόπιοι κυκλοφορούσαν με ποδήλατα στον δρόμο ντυμένοι πολύ απλά με δερμάτινα σανδάλια κι υφασμάτινα καφτάνια καθώς η ζέστη σε συνδυασμό με την υγρασία επιβάρυναν την ατμόσφαιρα.

Κατέφθασαν στο κτίσμα οπου θα τους φιλοξενούσε χτισμένο επάνω στην θάλασσα κυριολεκτικά πλάι σε έναν απο τους γνωστότερους καταρράχτες .

Ο παφλασμός των ορμητικών νερών που κατακρυμνίζονταν απο το βράχο ευθύς χαλάρωσε τα τεντωμένα της νέυρα πλημμυρίζοντας την ψυχή της ευεξία.

Ολόγυρα δένδρα και ψηλοί φοίνικες πλαισίωναν αρμονικά το τοπίο προσφέροντας στην ατμόσφαιρα καθαρό οξυγόνο που γέμιζε μονομιάς τα πνευμόνια σου.

Μια αίσθηση που στην πολύβουη πνιγμένη στα καυσαέρια πόλη σπάνια θα αισθανόσουν η και καθόλου.

Εισέπνευσε μια γερή τζούρα καθαρού παραδεισένιου αέρα κλείνοντας το πρόσωπο του ανάμεσα στα χέρια της .《Είναι πανέμορφα σε ευχαριστώ γι αυτό το δώρο..》ψιθύρισε φιλώντας απαλά τα χείλη του νιώθοντας η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου .

《Αγάπη μου το είχαμε ανάγκη να ξεφύγουμε απ το άγχος κι την καθημερινότητα..》σχολίασε εισβάλοντας στο ταπείνο εξωτερικά ξύλινο μπαμπού με την στέγη απ μπαμπού.

Η Άρτεμις τον ακολούθησε ενθουσιασμένη θέλοντας ευθύς να κολυμπήσει στα καθάρια νερά που κυριολεκτικά υποκλίνονταν στα πόδια τους.

《Θέλω το μαγιό μου μα φορέσω ..》πρόσταξε ψαχουλέυοντας στις βαλίτσες προτού τακτοποιηθούν καλά καλά ακόμη.

Το εσωτερικό του σπιτιού φάνταζε υπέροχο και ταπεινό οπως ακριβώς το ήθελε η ίδια που πλέον είχε βαρεθεί τις πολυτέλειες επιζητώντας την άνεση στα απλοικά μέρη.

Ο Κρίστιαν ευχαρίστησε τον ντόπιο ξεναγό που ανέλαβε να τους μυήσει στα μυστικά μονοπάτια του νησιού πληρώνοντας τον αδρά.

Σαν έκλεισε την ξύλινη πόρτα πίσω του απλώθηκε στον μπαμπού καναπέ με τα λευκά μαξιλάρια χαμογελώντας ικανοποιημένος.
《Σας άρεσει εδώ ;》

《Πάρα πολύ !》 Αποκρίθηκαν μάνα και κόρη φορώντας κιόλας τα μαγίο τους έτοιμες για το πρώτο μπάνιο στα κρυστάλλινα νερά.

Παρατηρούσε το χυμώδες σφικτό κορμί της απο πάνω μέχρι κάτω απολαμβάνοντας το θέαμα που παρουσίαζε.
《Δεν ξέρω αν στο έχω ξαναπεί ποτέ αλλα σε ποθώ ..》ψιθύρισε κλείνοντας συνωμοτικά το μάτι.

Του έσκασε ένα χαμόγελο πλατύ 《Είναι αμοιβαίο καρδιά μου..εγώ να δείς πόσο σε θέλω..θα έχεις την ευκαιρία να το διαπιστώσεις το βράδυ..》αποκρίθηκε φορώντας τα μάυρα γυαλιά της.

Απόλαυσαν το μπάνιο τους όλοι μαζί για σχεδόν ολόκληρη την μέρα με τον δυνατό ήλιο σύμμαχο που χάριζε ήδη ηλιοκαμένο χρώμα στα κορμιά τους.

Αποκαμώμενη επέστρεψαν στο εσωτερικό νυσταγμένοι ιδιαιτέρα η Άρτεμις η οποία είχε χωθεί στην αγκαλιά του κι αποκοιμήθηκε.

《Κουράστικε η μικρή μας εξερευνήτρια ..》σχολίασε έυθυμα ακουμπώντας το σωματάκι της στο μαλακό κρεβάτι .

《Χμ..το μόνο που θέλω ετούτη την στιγμή είναι η αγκαλιά σου μια αιώρα και το φεγγαρόφωτο να λούζει τα κορμιά μας..》

《Πες το κι έγινε ! Κάνε το μπάνιο σου κι έπειτα σε περιμένω έξω..》πρόφερε αινιγματικά βγαίνοντας φουριόζος .

Απόλαυβανε το αρωματικό ντούς με αιθέρια έλαια και ροδοπέταλα που τους είχαν ετοιμάσει μονάχη με μια αίσθηση ανικανοποιητού καθώς τον ήθελε μαζί της.

Με μάτια κλειστά αφουγράζονταν τον παραμικρό ήχο που ερχόταν απο το έσωτερικό απορημένη αφού είχε ώρα να εμφανιστεί.

Αισθάνθηκε τα νερά του λουτρού να αναπαράσονται ξαφνικά ενω βρισκόταν βυθισμένη σε ένα δικό της κόσμο πετάχτηκε αλαφιασμένη αντικρίζοντας τον απέναντι της γυμνό ηλιοκαμμένο και απόλυτα αρρενωπό.

Χαμογελούσε λοξά αναμένοντας να του κάνει χώρο να πλησιάσει 《Τι νόμιζες πως έχεις μονάχα εσύ το προνόμιο να απολαύσεις το λουτρό κυρία μου..;》ψιθύρισε μπαίνοντας στο χλιαρό νερό.

《Χμ..θα ήμουν πολύ εγωίστρια μωρό μου έλα κλεισε με στην αγκαλιά σου ..》ψέλλισε ναζιάρικα φωλιάζοντας στην ασφάλεια των χεριών του.

《Μην με αφήσεις ποτέ..》ψιθύρισε στο αυτί της τρυφερά κατακλύζοντας την καρδιά με ποικίλα συναισθήματα που γεννιούνταν καθημερινά για εκείνον .

《Φοβάσαι..;》

《Σε χρειάζομαι..》

《Όχι περισσότερο απο εμένα..》

《Αν είχες φύγει εκείνο το βράδυ ίσως να μην υπήρχα σήμερα Μαρίνα..》στράφηκε προς το μέρος του ατενίζοντας τα βουρκωμένα μάτια του .

《Τι εννοείς ; Θα έβαζες τέλος..;》

《Όχι αυτό..δεν θα το έπραττα το θεωρώ ανώριμο ..μα σίγουρα θα είχα λιώσει απ την πίκρα..! Ξέρεις έκανα όνειρα ακόμη κι όταν ήμουν αιχμάλωτος για εμάς ..》

《Αγάπη μου μην μου θυμίζεις εκείνες τις ζοφερές ημέρες..αφού επέζησαμε θάυμα είναι..》ψιθύρισε κουρνίαζοντας ανάμεσα στα μπράτσα του ευτυχισμένη αυτός ήταν ο κόσμος της και δεν τον άλλαζε με κανένα.

Αποκοιμήθηκαν στο λουτρό σφικτά αγκαλιασμένοι με τις μοίρες σαν μικρές νεράιδες να τους ράινουν φεγγαρόσκονη.

Εως την αυγή που την μετέφερε γυμνή στο κρεβάτι επιθυμώντας να κάνουν έρωτα όσο ποτέ δίχως παράλληλα να αντέχει να χαλάσει τον αρμονικό της ύπνο.

Σαν την ακούμπησε στο στρώμα τα χέρια της τυλίχθηκαν σαν πλοκάμια γύρω του γουργουρίζοντας ερωτικά σαν γατάκι που αποζητά τα χάδια του αφεντικού του.

《Σε θέλω..》

《Κοιμήσου λίγο ακόμη μωρό μου..》

《Ακολούθησε με..》του ψιθύρισε απλώνοντας το χέρι καθώς σηκωνόταν βγαίνοντας προς τα έξω καθοδηγώντας τον ολόγυμνη στο δάσακι πίσω απο το σπίτι.

Ξάπλωσε προκλητικά στο νωπό χώμα τραβώντας τον επάνω της παθιασμένα ενώνοντας τα χείλη τους μονομιάς 《Θέλω να κάνουμε έρωτα εδώ σαν τους πρωτόπλαστους μονάχα εγώ εσύ κι το φεγγάρι..》ψιθύρισε κατηφορίζοντας στον λαιμό του .

Δεν κρατήθηκε για πολύ καθώς το αρχέγονο ανθρώπινο ένστικτο σε συνδυασμό με το εξωτικό σκηνικό τον ερέθιζε απίστευτα προκαλώντας τον να εισβάλει στην ζεστασιά που κρατούσε ζωντανό.

Έκαναν έρωτα σαν την πρώτη φορά με πρωτόγνωρη θέρμη μεχρι τις πρώτες πρωινές ώρες οπου κι αποσύρθηκαν ευτυχισμένοι στο σπιτάκι προτού το παιδί ξυπνήσει.

Ξάπλωσαν στο κρεβάτι αφού μοιράστηκαν άλλο ενα ντούς μαζί χαμογελαστοί 《Χμ..νομίζω δεν έχω φωνάξει πιο πολύ σε οργασμό..》σχολίασε ακουμπισμένη στο στέρνο του.

《Έχεις δίκιο γλυκιά μου η αλήθεια είναι πως μου δίνεις πάντοτε τον καλύτερο σου εαυτό μα το σημερινό με απογείωσε..κοιμήσου λιγάκι ..》

Έπειτα απο μερικές ώρες ξεκούρασης αποφάσισαν να ξεναγηθούν στο νησί συντροφιά με τον ντόπιο νεαρό ο οποίος τους μέτεφερε σέ εναν αρχαίο ναό χτισμένο στην άκρη ενος βράχου.

Απ εκεί έλεγε ο θρύλος οποιαδήποτε ευχή σου ταξίδευε ταχέως προς τον πραγματοποιούνταν με μαθηματική ακρίβεια .

Το μέρος μαγευτικό παραδεισένιο και γαλήνιο με μια δόση κατάνυξης να πλανιέται στην υγρή ατμόσφαιρα αφού ολόγυρα τον βράχο πλαισίωνε μια λίμνη.

Έπειτα ξεναγήθηκαν στην πόλη δοκιμάζοντας ντόπιες λιχουδίες χόρεψαν με ντόπιους πλανόδιους μουσικούς του δρόμου αγοράσαν στολισμένα καφτάνια και συνάμα παιχνίδια για την Άρτεμις .

Το απόγευμα βούτηξαν ιδρωμένοι στα παγωμένα νερά του καταρράκτη παίζοντας και γελώντας κάτω απ τον καυτό ήλιο που σύντομα διαδέχθηκαν μαύρα σύννεφα .

Οι τροπικές καταιγίδες βλέπεις αποτελούσαν σημείο αναφοράς για το μέρος ξεσπώντας αιφνίδια τις περισσότερες φορές με απίστευτη ένταση δέ.

Ξάφνου αισθανόταν αδύναμη λές και θα κατέρρεε απο λεπτό σε λεπτό ανεξήγητα ακούμπησε το μέτωπο της πασχίζοντας να επανέλθει .

Ο Κρίστιαν ευθύς παράτησε το παιχνίδι με την κόρη του πλησιάζοντας κοντά της ανήσυχος. 《Αγάπη μου τι συμβαίνει ;》

《Τίποτα..μια ανεξήγητη κόπωση..》ψέλλισε βγαίνοντας σταδιακά απο το νερό στηριζόμενη στον σιδερένιο βατήρα.

《Άρτεμις πάμε κι εμείς σιγά σιγά η μαμά μας είναι αδιάθετη ..》πρόσταξε μελιστάλαχτα .

《Θέλω να μείνω λιγάκι ακόμη μπαμπά άυριο γυρίζουμε κι ακόμη δεν είδαμε κανένα ξωτικό η νεράιδα..》διαμαρτυρήθηκε με την παιδική της αφέλεια προκαλώντας του γέλια.

《Κρύβονται βλέπεις για να μην τα βρείς εσύ κι τα φυλακίσεις..εγώ πάντως είδα μια νεράιδα είναι εδώ μπροστά μου Άρτεμις ονομάζεται..!》

《Αλήθεια το λές ; Εγώ είμαι νεράιδα..;》

《Ναι αγάπη μου..της καρδιάς μου..》πρόφερε αφαιρώντας τα μπρατσάκια απ τα χέρια της ανήσυχος για την γυναίκα του που είχε χωθεί στο σπίτι.

Την βρήκε ξαπλωμένη φορώντας ενα καφτάνι απ τα καινούργια με τα μάτια της κλειστά και δίχως δεύτερη σκέψη αποφάσισε να της κλείσει ραντεβού με έναν γιατρό σαν θα επέστρεφαν.

《Μωρό μου είσαι καλά ;》

《Μμ..ζαλίζομαι πολύ..πρόσεχε για λίγο το παιδί οσο θα κοιμάμαι..》πρόφερε νυσταγμένα παρατείνοντας την ανησυχία του.

Κοιμήθηκε συνεχόμενα για τις επόμενες ώρες εως οτου ξημέρωσε η ημέρα της επιστροφής στην Αμερική αν και θα γυρνούσαν με βαριά καρδιά .

Τις επόμενες ήμερες αγνοώντας τις συμβουλές του να επισκεφτεί έναν γιατρό επέστρεψε στην δουλειά οπου τα θέματα έτρεχαν κι η πολυάσχολη μέρα της μόλις είχε αρχίσει.

Ολόκληρη την εβδομάδα αισθανόταν άσχημα κι ας μην το είχε μοιραστεί με μαζί του ένιωθε σαν να βρισκόταν έξω από το σώμα της .

Είχε αποκτήσει προβλήματα συγκέντρωσης απώλεια όρεξης υπνηλία ξαφνικές εφιδρωσεις και αλλα πολλά .

Φλέρταρε πλέον έντονα με την ιδέα να επισκεφτεί τελικά τον οικογενειακό γιατρό μα φοβόταν ήλπιζε μονάχα να μην έπασχε απ την αρρώστια της εποχής .

Παρόλα αυτά στεκόταν καθημερινά βράχος στο πόστο της διοικούσε με επιείκεια κι πειθαρχία η τουλάχιστον αυτό εισέπραττε ως σχόλιο από την παλιά καραβάνα τον Νίκολας όπου καμάρωνε για εκείνη .

Καθισμένη στο γραφείο της πιο ιδρωμένη απο ποτέ με το κλιματιστικό στο φούλ και εναν κόμπο στο στομάχι
πήρε επιτέλους την απόφαση να τηλεφωνήσει ώστε να κλείσει ραντεβού για γενικές εξετάσεις .

Δεν θα το αποκάλυπτε σε κανέναν προς το παρόν παρά μόνον στην μητέρα της καθώς δεν άντεχε να το περάσει ολομόναχη αφού κάτι σαν προαίσθημα την παρακινούσε να το ψάξει .

Πέρασε μια ολόκληρη νύχτα άγρυπνη στριφογυρνώντας στο κρεβάτι αγωνιώντας για τα αποτελέσματα καθώς κι οι γιατροί κρίνοντας απ τα συμπτώματα δεν της έλεγαν τίποτα καθησυχαστικό .

Κοίταζε τον άνδρα πλάι της που κοιμόταν κουρασμένος με τον φόβο να την παραλύει καθότι δεν ήθελε να εγκαταλείψει την ζωή τόσο σύντομα.

Το επόμενο πρωί έφυγε σαν τρελή από το σπίτι αφου πρώτα τακτοποίησε την κόρη της που είχε ξεσηκώσει το σπίτι με επιφωνήματα χαράς για την εκδρομή που θα πήγαινε με το σχολείο.

Προετοιμένη για το χειρότερο στάθηκε ενώπιον του γιατρού που την παρατηρούσε κάπως παράξενα κρίνοντας προφανώς απ την αγωνία που την κατέτρωγε πήρε μια βαθειά αναπνοή αναμένοντας .

《Λοιπόν γιατρέ άσχημα μαντάτα θα μου ανακοινώσετε ;》ψέλλισε δισταχτικά.

« Αντιθέτως κυρία Μπάλτον τα μαντάτα δεν θα μπορούσαν να είναι καλύτερα συγχαρητήρια είστε έγκυος !»ανακοίνωσε ενθουσιασμένος .

Τα γόνατα της λύγισαν από την ξαφνική ευτυχία που της χτυπούσε την πόρτα καθότι με τον καιρό είχε συμβιβαστεί με την ιδέα πως δεν θα κρατούσε άλλο μωρό στην αγκαλιά της .

Μα τι παιχνίδια έπαιζε η ζωή ; Δάκρυα χαράς κύλησαν στα μάτια της αδυνατώντας να αρθρώσει λέξη καθώς το σοκ παραήταν μεγάλο .

Επιτέλους πληροφορούνταν κάτι όμορφο έπειτα απο τα ποικίλα ζοφερά σενάρια που έπλαθε ο νούς της μα δεν ήταν άρρωστη θα έφερνε στον κόσμο έναν καινούργιο άνθρωπο !

«Δεν υπάρχουν λόγια γιατρέ ειλικρινά ξέρετε μου είχαν αποκλείσει το ενδεχόμενο πριν χρόνια μα θεε μου ! Ήμουν σίγουρη πως πάσχω απο το γνωστό μα..θα γίνω μητέρα ! Ευχαριστώ τοσο πολύ μηπως ξέρουμε σε πιο μήνα βρίσκομαι ; »ρώτησε ανήσυχη .

Ο άνδρας χαμογέλασε με κατανόηση «Απορώ που δεν το είχατε αντιληφθεί κοντέυεται τον τρίτο μήνα κυήσεως αισίως μα καλά δεν είχατε συμπτώματα ; Η μάλλον είχατε προφανώς όμως φοβόσασταν να το εξερευνήσετε ! »κατέληξε βγάζοντας την από την αγωνία .

« Σωστά φοβόμουν κι μάλιστα πολύ μα δεν περίμενα κατι τέτοιο λοιπόν σας ευχαριστώ ολόψυχα κι πάλι έχω πολλά πράγματα να κάνω ! Κυρίως να δω άμεσα τον γυναικολόγο μου !» πρόφερε βιαστικά ενώ ήδη είχε εξέλθει από το εξεταστήριο πλησίασε την μητέρα της με τρεμάμενο σώμα .

Έκεινη σαν την αντίκρισε σηκωθηκε όρθια παρατηρώντας την τρομαγμένη . «Μίλα παιδάκι μου τι έδειξαν οι εξετάσεις μην με κρατάς σε αγωνία !»

Δεν αποκρίθηκε για μερικά δευτερόλεπτα πασχίζοντας κι η ίδια να το χωνέψει «Είμαι.. έγκυος δεν το πιστεύω μαμά !» ούρλιαξε πέφτοντας στην αγκαλιά της τρισευτυχισμένη .

Κάποιοι παρευρισκόμενοι εκει κοντά χαμογελούσαν εξίσου χαρίζοντας απλόχερα τις ευχές τους για την έκβαση της κυήσεως .

Η Μιράντα ξέσπασε σε κλάματα συγκινημένη αφότου απρόσμενη χαρά και ανακούφιση κατέκλυζε την ψυχή της .

«Το ήξερα πως δεν είχες τίποτα σου το έλεγα άλλα το θαύμα αυτό ομολογουμένως δεν το περίμενα ! Πάρε τον Κρίστιαν αμέσως να του το ανακοινώσεις θα πετάξει από την χαρά του !.»

Η όψη της σκοτείνιασε ξάφνου στην αναφορά του ονόματος του καθώς οι φόβοι την έζωναν ξανά.
«Όχι ακόμη μαμά θέλω πρωτίστως να σιγουρευτώ πως αυτή την φορά θα το γεννήσω διότι αν παρέλπιδα ...δεν θα το αντέξω ! » εξομολογήθηκε με την αγωνία να επισκιάζει σαν σκοτεινό σύννεφο ξανά την ευτυχία της .

Δεν είχε άδικο που φοβόταν βέβαια καθότι οι γιατροί δεν είχαν αποκλείσει το ενδεχόμενο κάποια στιγμή να συλλάβει παρέμεναν όμως κάθετοι πως δεν θα κατάφερνε να το φέρει επιτυχώς στον κόσμο το έβλεπαν μακρινό ενδεχόμενο .

Αναλογιζόταν η Μιράντα καθώς βαδιζάν προς το λευκό τζίπ αποφεύγοντας να αναφέρει πόσο πολύ φοβόταν και η ίδια κι ούτε θα το έπραττε .

Στην φάση που βρισκόταν μέχρις ότου γεννήσει χρειάζονταν να λαμβάνει απο όλους θετική ενέργεια και αισιοδοξία όχι περιττές σκοτούρες και προβληματισμούς κατέληξε.

Θα στεκόταν άλλωστε πλάι της καθ όλη την περίοδο της εγκυμοσύνης παρέχοντας κάθε δυνατή βοήθεια ώστε με λίγη προσοχή να αποκτούσε το δεύτερο εγγονάκι της .

Την χάιδεψε στοργικά στην πλάτη με κατανόηση έχοντας θέσει τους δικούς της στόχους «Ορθά θα πράξεις να μην του αποκαλύψεις τίποτα εως οτου σιγουρευτείς θα ναι το μυστικό μας ! Μην αγχώνεσαι χρειάζεται μονάχα να προσέχεις κι όλα θα πάνε κατ ευχήν ! Όσο για το παιδί θα το κρατάω εγώ κάποιες ημέρες ώστε να μην τρέχεις πίσω της συνεχώς.. » της έδωσε κουράγιο καθώς αποχωρούσαν.

Ο γυναικολόγος της απ την άλλη δεν συμμερίζοταν την χαρά και τους πανηγυρισμούς καθώς της παρουσίασε την κατάσταση ωμά δίχως κορδέλες κι στολισμούς.

《Κυρία Μπάλτον λυπάμαι που σας το χαλάω μα δεν πρόκειται να φθάσουμε ομαλά σε τοκετό . Η ρωγμή στην μήτρα με την ύπαρξη του μωρού θα μεγαλώσει επομένως θα προκληθεί αποβολή του εμβρύου..》τα λόγια του αντηχούσαν στο μυαλό της ολοένα προετοιμάζοντας για μια ακόμη αποτυχία .

Έπειτα της εξήγησε με παραδείγματα πως στην περίπτωση της άλλες γυναίκες σπάνια έφερναν εις πέρας την κύηση επιτυχώς.

Τόνισε εξίσου πως κάποιες άτυχες απ εκείνες έχασαν την ζωή τους στην γέννα έπειτα απο ακατάσχετη αιμορραγία με τις πιθανότητες να έιναι όλες εναντίον της .

Όμως το χειρότερο απ όλα δεν είχε ακόμη υπωθεί απο τα χείλη του καθώς με απίστευτη ευκολία της πρότεινε την να προβεί εγκαίρως σε άμβλωση .

Αρνήθηκε σαφώς πεισματικά ζητώντας του οδηγίες σαν να μην υφίσταντο το πρόβλημα επιθυμώντας να διανύσει την κύηση σαν την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής της.

Φυσικά η κατάσταση απαιτούσε ακινησία ως πρώτο σκέλος παρόλα αυτά δεν την τρόμαξε ο τρόπος που της περιέγραφε την διαδικασία που θα ακολουθούσε.

Δεν την έσκιαζαν μήτε οι επίπονες εξετάσεις που θα υποβάλλονταν κάθε τόσο μήτε η ακινησία κι ο εγκλεισμός στο σπίτι .

Συνέχιζε να το επιθυμεί οσο τίποτα στον κόσμο θεωρώντας την επιτυχία της εγκυμοσύνης σαν προσωπικό στοίχημα με τον εαυτό της ενάντια στους φυσικούς νόμους κι τις διαγνώσεις.

Αποφάσισε να σταματήσει να πηγαίνει στην εταιρεία επιλέγοντας την εργασία απο το σπίτι εως ότου γεννήσει .
"Θα τα καταφέρω ακόμη κι ας χάσω ακόμη την ζωή μου.."
ορκίστηκε στον εαυτό της ενω παράλληλα ήλπιζε στο θέλημα του θεού .

Γυρίζοντας αγχωμένη απο την επίσκεψη στον γυναικολόγο πέρασε από την εταιρεία ώστε να ανακοινώσει στους συνεργάτες και μετόχους την απόφαση της κι συνάμα να ορίσει τον αντικαταστάτη της.

Θα προφασιζόταν πως για ένα διαστημα θα έπρεπε κάποιος να την αντικαταστήσει για λόγους υγείας δίχως να διευκρινίσει τον ακριβή λόγο.

Αν και στην πραγματικότητα η ευτυχία της χτυπούσε την πόρτα φάνταζε δύσκολο να χειρίζεται τόσες απανωτές υποχρεώσεις .

Άλλωστε ο γιατρός της ξεκαθάρισε ρητά πως έπρεπε να απομακρυνθεί πάση θυσία από οποιοδήποτε στρεσογόνο παράγοντα έαν πραγματικά επιθυμούσε να κρατήσει το παιδί .

Πήρε σκεπτική την θέση της πίσω από γυάλινο γραφείο της συμμαζέυοντας πρόχειρα τις οικογενειακές φωτογραφίες απο την επιφάνεια του.

Άκουσε ένα χτύπημα στην πόρτα όπως ακριβώς περίμενε «Περάστε ..»
αποκρίθηκε κουρασμένη γνωρίζοντας εκ των προτέρων ποιός ήταν .

Η ίδια είχε ζητήσει από την ιδιαίτερα της προτού κάν φθάσει στο κτίριο να καλέσει αμεσα τον Φελίππε τον οικονομικό της διευθυντή ο οποίος μέχρι σήμερα είχε επιδείξει επαγγελματισμό κι συνάμα άρτια διαγωγή .

Μάλιστα χειριζόταν εδω και μήνες με απίστευτη δεξιοτεχνία τα οικονομικά ζητήματα που προέκυπταν έχοντας υποτάξει κυριολεκτικά τις τράπεζες στα πόδια του .

Στάθηκε στην πόρτα διστακτικός να περάσει στο εσωτερικό αν και ήταν πλέον συνηθισμένη στην συγκεκριμένη συμπεριφορά του καθότι παραήταν διακριτικός .

Αν και ένας άνδρας με το δικό του παρουσιαστικό δύσκολα περνούσε απαρατήρητος καθώς το ύψος του ήταν το πρωτο πράγμα που παρατηρούσες επάνω του .

Έπειτα φυσικά δεν τολμούσες να αγνοήσεις τα καταπράσινα σχιστά του μάτια , τα έντονα ζυγωματικά , το θεληματικο πιγούνι κι τα καλοσχηματισμένα χείλη.

«Με ζητήσατε ; ..» ψέλλισε δειλά με την βαριά μπάσα φωνή του να αντηχεί ολόγυρα στον άδειο χώρο.

« Πράγματι σε κάλεσα Φελίππε θα μπώ αμέσως στο θέμα ώστε να μην σου τρώω χρόνο.
Λόγω προσωπικών μου λόγων θα αποσυρθώ απο την δουλειά για λίγο καιρό θα ήθελα λοιπόν να με κρατάς ενήμερη σχετικά με τις τελευταίες οικονομικές κινήσεις τόσο για τις διαπραγματεύσεις με τις τράπεζες όσο και για τις αγορές .
Καθημερινά θα αναλάβεις να μου στέλνεις με μέιλ οτιδήποτε θεωρείς πως πρέπει να γνωρίζω ακόμη κι το πιο γελοίο !» ανακοίνωσε αυστηρά παρατηρώντα τον συνεργάτη της σαστισμένο .

Του χαμογέλασε αμυδρά ώστε να σπάσει κατα κάποιο τρόπο τον πάγο διώχνοντας το άγχος του . Μετακινήθηκε ελαφρά κι κάθισε σε μια από τις δερμάτινες πολυθρόνες απέναντι της.
«Ελπίζω να φανώ χρήσιμος μπορείτε να βασίζεστε επάνω μου θα σας κρατάω ενήμερη για όλα ..» συμφώνησε πασάροντας παράλληλα κάποια σημαντικά έγγραφα που κρατούσε στα χέρια του .

Έριξε μια ματιά στις ανοδικές καμπύλες του τελευταίου μήνα μένοντας για άλλη μια φορά ικανοποιημένη απ την εξαίρετη δουλειά του .

«Μάλιστα .. αρχικά σε συγχαίρω καθότι αναδείχθηκες άξιος των προσδοκιών μου ειλικρινά δεν εχω λόγια Φελίππε .
Γι αυτό το λόγο.. εμπιστεύομαι εσένα να με αντικαταστήσεις για όσους μήνες θα λείψω !» τον επαίνεσε με ενθουσιασμό δίνοντας πίσω τα έγγραφα υπογεγραμμένα .

Με ένα εγκάρδιο χαμόγελο ανταπέδωσε την εμπιστοσύνη της καθώς ετοιμαζόταν να επιστρέψει στο γραφείο του που τον περίμενε ακόμη πολύ δουλειά.

«Με τιμά η άποψη και η εμπιστοσύνη που μου δείχνετε κυριά Άστον σας υπόσχομαι να πράξω ότι περνά από το χέρι μου ώστε να προοδεύσει η εταιρεία μας .!» υποσχέθηκε με την σειρά του ενω της προσέφερε ευγενικά το χέρι για να χαιρετηθούν .

Σηκώθηκε από την θεση της σε ένδειξη σεβασμού μα γρήγορα το μετάνιωσε αφού η έντονη ζαλάδα την ανάγκασε αστραπιαία να παραπατήσει έτοιμη να σωριαστεί κατάχαμα .

Ο Φελίππε έτρεξε αμέσως στο πλευρό της πρόθυμος να βοηθήσει αφού το πρόσωπο της ήταν κατωχρό προκαλώντας του ανησυχία .

«Τι πάθατε ; Αισθάνεστε καλα ; »ρώτησε αγχωμένος όσο η ίδια πάσχιζε να συνέλθει βιαστικά ψέλλισε « Μην ανησυχείς δεν ξεκουράζομαι αρκετά τον τελευταίο καιρό μια ξαφνική ζαλάδα ήταν μόνο !» πρόφερε με δυσκολία μέχρι που η όραση της θόλωσε ξανά.

Τα πάντα σκοτείνιασαν γύρω της με την λιποθυμία να αποτελεί πλέον θέμα δευτερολέπτων ο συνεργάτης της πρόφθασε να την αδράξει προτού το σώμα της πέσει στο έδαφος .

Τα πρόσωπα τους ήρθαν σε απόσταση αναπνοής καθώς η μυρωδιά του έντονου αρώματος του πλημμύριζε τα ρουθούνια της μια πικάντικη ανεξήγητη μυρωδιά που την ταξίδεψε .

Άνοιξε διάπλατα τα μάτια της καθότι προς στιγμήν νόμιζε πως αντικρίζε εμπρόσθεν τον σύζυγο της αντι για τον συνεργάτη της μόνο που για κακή τους τύχη δεν διέκρινε απλά σκιές μες την θολούρα της .

Ο Κρίστιαν στεκόταν πράγματι στο κατώφλι του γραφείου της βράζοντας απο θυμό παρακολουθώντας την θεωρητικά τρυφερή στιγμή τους με σφιγμένες γροθιές .

Αποτραβήχθηκε ευθύς δίχως αίσθηση του χώρου κι του χρόνου μονάχα τον παρατηρούσε σαν χαμένη αναμένοντας το σαρωτικό ξέσπασμα του .

Ο Φελιππε απ την άλλη μεριά στάθηκε σε μια άκρη αμίλητος άλλωστε κι να προσπαθούσε να εξηγήσει πως επρόκειτο για μια παρεξήγηση δεν θα τον πίστευε οπότε φάνταζε προτιμότερο να τους αφήσει να λύσουν μόνοι τους τα ζητήματα τους .

Το ύφος του ατένιζε το πρόσωπο του όμοιο με εξαγριωμένου θεριού καθώς απο τα βουρκωμένα μάτια του εκτοξέυονταν σπίθες οργής .

«Λοιπόν αποφάσισες να με ξεπληρώσεις με το ίδιο νόμισμα τελικά ; »ρώτησε επιθετικά την άλαλη σύζυγο του.

Τουλάχιστον σε αντίθεση με την αντίδραση της ίδιας δεν έτρεξε να ξεφύγει προδωμένος βουλιάζοντας στην θλίψη του αντ αυτού παρέμεινε εκεί ζητώντας στα ίσα εξηγήσεις .

Στήλωσε τα μάτια της με θάρρος στα δύο του φλεγόμενα μάτια άλλωστε όπως έλεγε και μια ελληνική παροιμία "Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται " δεν είχε αποδείξεις για να την καταδικάσει .

«Φελίππε έχεις την καλοσύνη να μας αφήσεις για λίγο μόνους ; » ρώτησε ευγενικά αποφεύγοντας να απολογηθεί ενώπιον του .

《Μάλιστα κυρία Άστον..!》πρόφερε αμήχανα περνώντας δισταχτικά απ δίπλα του παρότι του έφραζε την έξοδο.

Ο Κρίστιαν μέριασε απρόθυμα ώστε να περάσει ο υποτιθέμενος ανταγωνιστής του όσο η ζήλεια του άγγιζε ταβάνι .

Κάρφωσε το σκοτεινό μοχθηρό του βλέμμα επάνω του απειλητικά λες κι θα τον στραγγαλίζε το αμέσως επόμενο λεπτό .

Όταν επιτέλους απέμειναν οι δύο τους την κοίταξε με φανερή αποστροφή κι απογοήτευση .
«Φαντάζομαι καταλαβαίνεις πως υπερβάλλεις έτσι δεν είναι ; Δεν θα τολμούσα ποτέ μου να σε απατήσω !» του απάντησε μεταξύ αστείου κι σοβαρού αφού δεν θα κρυβόταν σαν δειλή για μια αμαρτία που ουδέποτε διέπραξε .

Το σαρδόνιο γέλιο του αντήχησε μονομιάς στον χώρο απόκοσμο και σατανικό «Πόσο θεατρίνα είσαι τελικά πως τολμάς να με κοροϊδεύεις κατάμουτρα ; Ώστε λοιπόν βαρέθηκε η κυρία τον συζυγικό βίο και αναζητά νέες περιπέτειες ! Με συγχωρείς κιόλας που διέκοψα το χολιγουντιάνο φιλί που θα επακολουθούσε ! » Ξέσπασε με την γνωστή του ειρωνεία .

Έκλεισε τα μάτια της θλιμμένη άγγιξε το μέτωπο με την άκρη του χεριού της απελπισμένη «Με προσβάλλεις ξανά χωρίς καν χειροπιαστές αποδείξεις ! Δεν θα φιλούσα κανέναν ποτέ αφού ζώ κι αναπνέω μονάχα για εσένα !
Ολο αυτό το σκηνικό που είδες ήταν μια παρεξήγηση ζαλίστηκα σχεδόν κατέρρευσα κι αν δεν βρισκόταν εδώ ο Φελίππε ίσως να χτυπούσα σοβαρά .!» του εξήγησε με την ελπίδα να τερματίσει τις ηλίθιες υποψίες του κι παράλληλα να καταφέρει να σβήσει το γεμάτο καχυποψία βλέμμα του .

Χτύπησε το χέρι του με φόρα επάνω στο γραφείο νιώθοντας μια έκρηξη αισθημάτων ενδόμυχα έξοργισμενος κι συνάμα προδομένος ενώ μόλις είχε αισθανθεί στο πετσί του ότι είχε νιώσει εκείνη σαν τον έπιασε να φιλάει την Ρεβέκκα .

Παρατήρησε το πρόσωπο της καλύτερα παρα την οργή του σύντομα συνειδητοποίησε πως όντως είχε ασπρίσει και δεν έδειχνε καλά .

Μα από την άλλη η καρδιά του κόντεψε να σταματήσει η εικόνα σαν τατουάζ χαράχθηκε ανεξίτηλα στην καρδιά του κι τον πόνεσε πολύ !

Απ εκει κι πέρα τι επιλογές είχε ;
Να διαλύσει τον γάμο τους για μια απλή υποψία η να θάψει όσα είδε και να την πιστέψει με χαμένη εμπιστοσύνη ;

Το δίλλημα χαοτικό σε συνδυασμό με εκείνο το θλιμμένο βλέμμα που του τσακίζε την ψυχή δεν του άφηνε περιθώρια να αποφασίσει ανεπηρέαστος.

Με την σειρά του την πρόδωσε αρκετές φορές μα καθεμία ξεχωριστά εκείνη με απίστευτη φιλευσπαχνία τον συγχωρούσε δίχως αναστολές αυτή μονάχα η σκέψη αρκούσε για να κατευνάσει τα τεντωμένα του νέυρα.

Πλησίασε ένα βήμα πιο κοντά της τον παρατηρούσε επιφυλακτικά παραμένοντας αμίλητη κι ας καρτερούσε μιαν απάντηση .

Φανταζόταν πως το μυαλό της είχε ήδη έτοιμο το σενάριο του χωρισμού αν κι δεν την είχε ικανή να τον προδώσει παράλληλα η υποψία κι μόνο του έκαιγε τα σωθικά .

«Λοιπόν εξετάζεις τις επιλογές σου ; τι θα κάνεις θα καταθέσεις αίτηση διαζυγίου ; Η μήπως θα εξαφανιστείς κι εσύ για κανένα τροπικό νησί ; » ρώτησε ανυπόμονη με φωνή που έσπασε .

Βυθίσε τα μάτια του μέσα της εισχωρόντας στα ανεξερεύνητα μονοπάτια της ψυχής της κι έγινε ένα μαζί της σχεδόν αισθάνθηκε τα δάκρυα της να βρέχουν κι τα δικά του μάτια τόση αγάπη έτρεφε για εκείνη .

«Δεν ξέρω ...πάντως τίποτα από ότι ανέφερες δεν πέρασε στιγμή από το μυαλό μου .!» ψέλλισε ενώ με τρεμάμενο σώμα κάλυπτε τρείς δρασκελίες την απόσταση που τους χώριζε .

Την τράβηξε προστατευτικά στην αγκαλιά του ευθύς ύψωσε το κεφάλι της και τον περιεργαζόταν σκεπτική πασχίζοντας να διαβάσει τις σκέψεις του.

Χωρίς να χάσει χρόνο τερμάτισε με τα χείλη μια για πάντα την ανησυχία της . «Ήρθα εως εδώ με χαρά είχα κατά νου να σε πάω να γευματίσουμε καπου ρομαντικά πλάι στο κύμα που σου αρέσει .
Μα σαν σε ειδα στην αγκαλιά του ένιωσα ..να πεθαίνω !»σχολιασε ενώ απομακρυνόταν σκυθρωπός.

« Παρεξήγησες όμως..ποτέ μου δεν θα σε πρόδιδα τα ακούς ; Ποτέ !
Πήγαινε τώρα ..έχω αρκετά πράγματα ακόμη να κάνω θα μιλήσουμε αργότερα γι αυτό ! » αποκρίθηκε πληγωμένη μέχρι το κόκκαλο .

Δίχως να μιλήσει περαιτέρω
Έκανε μεταβολή κι χάθηκε απο μπροστά της σαν σκιά απο το παράθυρο οσο για την ίδια ξέσπασε σε κλάματα σαν η πόρτα σφάλισε !

Τόσο οι ορμόνες της εγκυμοσύνης οσο και η έλλειψη εμπιστοσύνης απο πλευράς του έπειτα απο τα τόσα χρόνια αφοσίωσης φάνταζαν απροσπέραστα στο δικό της μυαλό .

Η γυναίκα του συμπεριφερόταν περίεργα ολο το υπόλοιπο βράδυ απο την ώρα που είχε επιστρέψει ούτε βλέμμα δεν του έριχνε .

Χανόταν συνεχώς σε σκέψεις κι έδειχνε αγχωμένη αναλογιζόταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι τους εξουθενωμένος .

Απο ώρα την παρατηρούσε καθισμένη στην βεράντα σιωπηλή ατένιζε την απέραντη θάλασσα με ένα πέλαγο σκέψεις να την περικυκλώνουν ήταν εμφανές.

Είχε στραμμένη την πλατη της σαν να μην ήθελε να τον βλέπει εμπρός της κι ας πίστεψε εσφαλμένα το πρωί πως το γλυκό φιλί του φάνταζε το καλυτερο γιατρικό ώστε να ξεχάσουν το ατυχές συμβάν .

Τελικά άφησε στην άκρη τον ύπνο του που τόσο χρειαζόταν με σκοπό να εξακριβώσει τι ακριβώς της σκοτείνιαζε την ψυχή .

«Συμβαίνει τίποτε που πρέπει να γνωρίζω καρδιά μου ; » ρώτησε ξαφνίαζοντας την αφου για άλλη μια φορά η ψυχή ταξίδευε μακριά κι το βρισκόταν το σώμα της εμπρός του .

Έστρεψε την προσοχή της προς το μέρος του παρατηρώντας τον με ύφος βλοσσυρό ίσως θυμωμένο « Ναι υπάρχει κάτι ..θα σου το έλεγα νωρίτερα μα λόγο του πρωινού περιστατικού το έβαλα στην άκρη ..αποφάσισα να απέχω για ένα διάστημα από την εταιρεία έχω παραμελήσει αρκετά το παιδί ! » ανακοίνωσε αποφασισμένη παίρνοντας μια βαθειά ανάσα .

Την παρατηρούσε δύσπιστος υπολογίζοντας τις κινήσεις του να πάρει αυτό το ύφος το σιχαινόταν καθώς της θύμιζε έντονα τα παλιά .

«Μια χαρά είναι η Άρτεμις τι σε έπιασε και επιθυμείς να μένεις σπίτι εσύ λατρεύεις να εργάζεσαι τι συνέβει ;» ρώτησε με έντονο ύφος ανεβάζοντας τους τόνους .

Ευθυς συνειδητοποιήσε πως είχαν τόσο καιρό να τσακωθούν που σταδιακά είχε αφήσει πίσω την σκληρή του όψη που μάλλον είχε επιστρέψει για να εδραιωθεί .

Πάσχισε να τον ηρεμήσει αποφεύγοντας την διένεξη αν και φάνταζε ακατόρθωτο « Νομίζω είδες απο μόνος σου πως μου παραπονιέται ότι της λείπω πιο σημαντική από όλα είναι εκείνη καμία δουλειά δεν θα με αναγκάσει να την στερηθώ ! Άλλωστε όλα πάνε τόσο καλά στην εταιρεία μπορείς άλλωστε αν το θέλεις να αναλάβεις για λίγο τα ηνία εσυ μέχρι να επιστρέψω ! » του πρότεινε ελπίζοντας να λήξει σύντομα η διαφωνία.

Αντ αυτού θύμωσε ακόμη περισσότερο αντιλαμβανόμενος πως κάτι του έκρυβε περίτεχνα προβάλλοντας γελοίες προφάσεις ως πρόσχημα.

Η ζήλεια εσωτερικά του είχε φουντώσει για άλλη μια φορά διαπιστώνοντας πως ίσως κάποιος άλλος άνδρας τρύπωσε στην καρδιά της έτσι εξηγούνταν λογικά κι οι αλλαγές στην εμφάνιση της .

" Κι όταν χάνεται στον δικό της κόσμο ποιόν άραγε αποζητά ; Μήπως εκείνο τον συνεργάτη που κρατούσε το σώμα της στα βρωμερά του χέρια ;"αναλογιζόταν ακούγοντας τους λογισμούς της ζήλειας στο αυτί του.

Καιρό τώρα τον δηλητηρίαζε αυτή η σκέψη μα αρνιόταν πεισματικά να παραδωθεί ώστε να μην χαλάσει την ευτυχία τους .

Άλλωστε δεν του έδινε δικαιώματα για να αμφιβάλει παρέμενε αφοσιωμένη σε εκείνον παραδομένη στο πάθος που μοιράζονταν μα έπειτα από τα πρωινά μαλλον είχε αποκτήσει σοβαρούς λόγους να αμφιβάλλει .

Αυτή η ανεξήγητη αλλαγή στο πρόγραμμα κι την συμπεριφορά της οφείλονταν στο ενδεχόμενο πως επιθυμούσε να αφιερώνει τον ελεύθερο χρόνο της σε κάποιο ξένο σώμα.

Να πάρει θα έχανε τα λογικά του απ τις τόσες απανωτές αμφιβολιές που τον έπνιγαν κάποιες φορές ενω την κρατούσε στην αγκαλιά του ένιωθε πως του έλειπε

Όταν έκαναν έρωτα το ίδιο σαν να μην του δινόταν ολοκληρωτικά σαν κάτι να την αποτραβούσε από κοντά του μια σκέψη ένας άνδρας ίσως και η ρουτίνα.

«Ωραία ..υπάρχει κι άλλη λύση μπορείς να περιορίσεις τις ώρες εργασίας σου η μικρή άλλωστε τα πρωινά λείπει βρίσκεται στο σχολείο τι θα κάνεις κλεισμένη τόσες ώρες εδώ μέσα ; » ρωτούσε ειρωνικά αφήνοντας το υπονοούμενο του να αιωρείται ανάμεσα τους .

Έπεμενε πεισματαραρικά στην ίδια άποψη ένας θεός ξέρει τι πραγματικά σκεφτόταν για εκείνη προφανώς πως τον απατούσε μα αν ήξερε τον πραγματικό λόγο σίγουρα θα συμφωνούσε με την απόφαση της .

« Εχω κουραστεί πολύ ..χρειάζομαι επειγόντως ένα διάλειμμα μην δημιουργείς πρόβλημα από εκει που δεν υπάρχει τόσο κακό είναι που θέλω να μείνω στο σπίτι μου όπως τόσες άλλες γυναίκες ; Τι σε ανησυχεί δεν σε καταλαβαίνω !» του εξήγησε οσο πιο απλά μπορούσε για την ώρα .

Σαν να μην της έφτανε η αγωνία που την ταλανίζε για την δύσκολη εγκυμοσύνη είχε να διαχειριστεί κι τις παράλογες υποψίες του .

Σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του σφίγγοντας τα χείλη του μέχρι που άσπρισαν φανερά εκνευρισμένος .

«Καλώς κάνε όπως νομίζεις έχω ήδη τρεχάματα με τον όμιλο να ξέρεις δεν θα εχω χρόνο να ασχολούμαι με δικές σου εκκρεμότητες ! Προφανώς εγω δεν βγάζω άκρη μαζί σου ! » φώναξε επιστρέφοντας στην κρεβατοκάμαρα έχοντας πλέον χάσει την όρεξη να κοιμηθεί .

Τον ακολούθησε στο εσωτερικό απογοητευμένη για άλλη μια φορά απο την παράλογη αντίδραση του.

Κοντοστάθηκε σε μια γωνία ζυγίζοντας τις πιθανότητες να του αποκαλύψει την αλήθεια μια κι καλή μα δεν υπήρχαν πολλές ελπίδες κι αν απέβαλε δεν θα άντεχε να τον αντικρίσει κατάματα ξανά θα τίναζε τον γάμο στον αέρα.

Απέρριψε βιαστικά το ενδεχόμενο πείθοντας τον εαυτό της να συγκρατηθεί εως οτου δώσει το πράσινο φώς ο γιατρός.
«Γιατι θυμώνεις ; Νόμιζα πως δεν υπήρχαν δικά μου κι δικά σου ανάμεσα μας αλλα προφανώς έκανα λάθος ! Θα βρω κάποιον άλλον να με αντικαταστήσει για οσο θα λείψω δεν θα σε ενοχλήσω άλλο ! Μονάχα ένα θα δου πω αφήνεις ελεύθερο ξανά τον εγωισμό σου να έχει τον πρώτο λόγο τι κακό σου είπα ; »

Κάρφωσε τα μάτια του στα δι κά της με έκδηλο το θυμό του «Εγωίστρια είσαι εσύ που με βάζεις ξανά στο περιθώριο . Μην νομίζεις πως δεν παρατηρώ τις αλλαγές στην συμπεριφορά σου τόσο καιρό πειθώ τον εαυτό μου πως όλα είναι καλά μα ξαφνικά κάτι μας συμβαίνει..Αν με βαρέθηκες καλύτερα να μου το πείς ευθέως ακόμη πασχίζω να βγάλω από το μυαλό μου την εικόνα σου με τον άλλον !»

Γούρλωσε τα μάτια της για να βεβαιωθεί πως άκουγε καλά δεν μπορεί να συνέβαινε ξανά αυτό " Γιατί σε κάθε εγκυμοσύνη μου πάλευω με τόσα εμποδια ;" Αναρωτήθηκε στεναχωρημένη σαν η καρδιά της μάτωσε σαν να την τρύπησε βέλος .
«Είμαι αφοσιωμένη απόλυτα σε εσένα κι ακόμη αμφιβάλεις ετσι ; Πριν χρόνια με ταπεινώσες να σου θυμίσω με τις ίδιες κατηγορίες σου για απιστία !Σύνελθε δεν είμαι εχθρός σου ήμουν πάντοτε συνοδοιπόρος αλλα προφανώς δεν το βλέπεις ..» πρόφερε αργόσυρτα απογοητευμένη ενω έκλεινε πίσω της την πόρτα βιαστικά για να μην προφθάσει να αντικρίσει τα δάκρυα που ξεπρόβαλαν έπειτα από καιρό .

Κατέβηκε στον κήπο για να ηρεμήσει καθώς στην κατάσταση της οι ταραχές έφερναν την τραγωδία ένα βήμα πιο κοντά .
Μα εκείνη είχε ορκιστεί πως αυτό το μωρό θα γεννιόταν ακόμη κι αν πέθαινε !

Ξημέρωσε δίχως να μιλήσουν ο καιρός μουντός συννεφιασμένος όπως και οι καρδιές τους τι παραπάνω είχαν να πουν ; Πως πίστευε τα χειρότερα για εκείνη ακόμη κι αφότου του εξήγησε την αλήθεια ;

Πόσο πολύ την πόνεσε δεν είχε ιδέα θεωρούσε πως τόσα χρόνια με την αγάπη της είχε καλύψει κάθε αμφιβολία μα έκανε δυστυχώς ολέθριο λάθος .

Αποκοιμήθηκε στον καναπέ χωρίς να το καταλάβει σαν ξύπνησε κοίταξε του τοίχου απέναντι της έντρομη ήταν περασμένες επτά .

Σηκώθηκε αργά και χωρίς άγχος ανέβηκε στο δωμάτιο της κόρης της να την ετοιμάσει καθώς σε λίγότερο απο μισή ώρα θα ερχόταν το σχολικό .

Εισβάλοντας στο δωμάτιο ενα κύμα πρωινής ναυτίας την συγκλόνισε πάσχισε αρχικά να το προσπεράσει πλησιάζοντας το κρεββατάκι της μικρής.

《Καλημέρα αγγελέ μου..Έλα σήκω σιγά σιγά για το σχολείο..》ψέλλισε τρυφερά ανακατεύοντας τα πυκνά κατσαρά μαλλιά της.

《Ουφ..άσε με μαμά θέλω να κοιμηθώ..》διαμαρτυρήθηκε αντικρίζοντας την μητέρα της χλωμή να τρέχει προς το μπάνιο όπου κι άδειασε το περιεχόμενο του στομάχου της.

Η Άρτεμις την παρακολουθούσε ανήσυχη κι φοβισμένη 《Μαμά τι έχεις ; Μπαμπά τρέξε γρήγορα η μαμά είναι αρρωστη !» φώναζε τρομαγμένη πέφτοντας στην αγκαλιά της .

《Μανούλα μου τι έπαθες ; Μήπως σε στεναχώρησα εγώ ;》ψέλλισε χαϊδεύοντας τα μαλλιά της τρυφερά.
《Όχι καρδούλα μου ..απλώς δεν ένιωθα καλά..》πάσχιζε να την καθησυχάσει ελπίζοντας να κοιμόταν ο σύζυγος της ειδάλλως θα ακολουθούσε δεύτερο επεισόδιο .

Όπως ακριβώς περιμενέ έπειτα από μερικά λεπτά μπούκαρε στο παιδικό δωμάτιο τρελαμένος στράφηκε προς το μέρος της ανήσυχος. « Τι έπαθες ; » την ρώτησε ευθέως ένω πλησίασε παράλληλα για να την βοηθήσει .

«Μια αδιαθεσία ήταν μονάχα .! Ειμαι μια χαρά .!»

«Τι είδους αδιαθεσία σαν αυτές στο Μπαλί ; σου είπα να πάμε να δούμε έναν γιατρό για το θεό Μαρίνα ! » επέμεινε όπως πάντα με το γνωστό πείσμα του.

«Από εχθές σου εξήγησα πως χρειάζομαι ξεκούραση ..τουλάχιστον τώρα με πιστεύεις..» κατέληξε θλιμμένη αναγκάζοντας τον να σκύψει μετανιωμένος το κεφάλι .

Έπιασε το χέρι της τρυφερά κι το φίλησε προφέροντας με φωνή σβησμένη «Θέλω να σου μιλήσω αφότου ετοιμάσεις το παιδί !» σχολίασε ενω αγκάλιασε για να καλημερισει την ταραγμένη κόρη του .

" Για εσένα το κάνω κουφιοκέφαλε.." αναλογιστικε λυπημένη θέλοντας να του κραυγάσει την αλήθεια με όλο της το είναι.

Λίγη ώρα αργότερα καθώς ετοίμαζε το πρωινό τον αντικρίσε να κατεβαίνει καλοντυμένος οπως πάντα με το μάυρο κοστούμι του .

Κρατώντας τον δερμάτινο χαρτοφύλακα του έτοιμος για την δουλειά μα η όψη του τα μαρτυρούσε όλα .
«Συγνώμη για εχθές δεν ήξερα τι έλεγα σε πιστεύω απόλυτα δεν θα μπορούσα να εχω πιο πιστή γυναίκα από εσένα .
Ξεκουράσου εφόσον το έχεις τόση ανάγκη για οσο θέλεις θα ασχοληθώ εγω με την εταιρεία ξέρεις εκεί πάω τώρα μονάχα μην κοιμηθείς ξανά χώρια μου κρύωνα χωρίς την αγκαλιά σου..»

Ψέλλισε καθώς την πλησίασε διστακτικά μα σύντομα το θερμό χαμόγελο της τον έβγαλε από την δύσκολη θέση .

«Να πάψεις να ζηλεύεις δεν εχω μάτια για άλλον εξαρχής για χάρη σου γίνομαι πιο όμορφη κι ποθητή ! Εγώ θα επρεπε να ανησυχώ περισσότερο με τόσες καλλονές που δουλεύουν για εσένα !» εξομολογήθηκε επιτέλους τον πραγματικό της φοβο .

Το βλοσσυρό του βλέμμα δεν της άφησε περιθώρια για αμφιβολίες χάιδεψε τα χείλη της με την άκρη του δακτύλου του καθησυχαστικά.
«Καμία δεν θα σε φτάσει ποτέ ούτε στο ελάχιστο ! Είσαι εδώ μέσα φυλακισμένη αιώνια !» πρόφερε μελιστάλαχτα περνώντας το χέρι της μέσα από το πουκάμισο του σε ένδειξη απόλυτης παράδοσης .

«Σ αγαπάω τόσο ζηλιαρόγατε !» αστειέυτηκε καθώς την έκλεινε στην αγκαλιά του χαμογελαστός πλημμυρίζοντας πληρότητα.

Κι αν όλα πήγαιναν καλά η έκπληξη που του ετοίμαζε θα απογείωνε την αγάπη τους στα αστέρια ! ..