Με σφιγμένη την καρδιά αποχαιρέτησε προς το παρών τουλάχιστον τον τσακισμένο σύζυγο της μπαίνοντας στο ταξί με την σκέψη πως ίσως δεν έπρεπε να τον αφήσει .

Ανυπομονούσε σήμερα περισσότερο απο ποτέ να σφίξει στην αγκαλιά την Άρτεμις κι να πάρει δύναμη από τα αθώα ματάκια της .

Αν και θα επιθυμούσε να μεγαλώσει κι με τους δύο γονείς της στο πλευρό της στηρίγματα και συνοδοιπόροι της εως ότου ανοίξει τα δικά της φτερά .

Να την καμαρώσουν μαζί σε όλες εκείνες τις στιγμές της ζωής από την πιο μικρή εως την πιο ανεκτίμητη κι ευτυχισμένη .

Πόσο θα ήθελε να ζούσε ο πραγματικός της πατέρας είχε τόσα να μοιραστεί μαζί του θα ήθελε να ζητήσει την πατρική του συμβουλή σε μια δυσκολία όπως για παράδειγμα σε αυτή την κατάσταση .

Η γιαγιά της συνήθιζε να διηγείται μς τις ώρες τα επιτεύγματα του για το πόσο έξυπνος κι ώριμος ήταν παρά το νεαρό της ηλικίας του ανέλαβε μετα χαράς την πατρική ευθύνη .

《Σ αγαπούσε πολύ και αδημονούσε να γεννηθείς..θυμάμαι σαν καθόμασταν στην αυλή μας τα δειλινά μου εκμυστηρευόταν πως ονειρευόταν να σας προσφέρει τα πάντα..》της είχε πεί σε μια απο τις πολλές συζητήσεις τους η Αφροδίτη με δάκρυα να τρέχουν κι ενα μοιρολόι σαν ψαλμός στην άκρη των χειλιών.

Της άρεσε να ακούει για τον βιολογικό πατέρα της και να μαθαίνει οσο το δυνατόν περισσότερα ώστε να καταφέρει να τον αγαπήσει παρόμοια με τον Νίκολας.

Της είχε λείψει αφάνταστα καθώς η ίδια φρόντισε να κόψει κι σε εκείνον τις επαφές σαν η αλήθεια φανερώθηκε κι ας μην έφταιγε το ίδιο με την Μιράντα.

Άραγε είμαι έτοιμη να συγχωρήσω; Αναρωτήθηκε κατά την διάρκεια της διαδρομής αγναντεύοντας τους λευκούς υπερήφανους γλάρους να κάνουν κύκλους ολόγυρα της θάλασσας ελεύθεροι .

Έφερε στο νού την μοναδική φωτογραφία τους που είχε κρατήσει σαν ενθύμιο απ όταν είχε φύγει για το νησί οριστικά όπως εκείνη θεωρούσε.

Παρατηρούσε κάθε τόσο πόσο απίστευτα έμοιαζαν σαν φυσιογνωμίες με την Άρτεμις .
Μοιράζονταν τα ίδια μάτια κι χείλη κατά τα αλλα ευτυχώς είχε κληρονομήσει αρκετά χαρακτηριστικά κι απ την ίδια.

Δεν θύμωσε με τα σκληρά λόγια που ξεστομίζε χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης διότι όλα πλέον τα είχε ξεκάθαρα μπροστά στα μάτια της δίχως σκιές.
Καταβάθος η πράξη του την συγκινούσε βαθιά καθώς γνώριζε πως τις προστάτευε γι αυτό φερόταν με αυτό τον αλλόκοτο τρόπο .

Λάτρευε την μικρούλα τους ήταν βέβαιη μα βλέπεις κάτι τον εμπόδιζε να ζήσει όπως επιθυμούσε .

Προφανως ο πανίσχυρος εχθρός που δεν έλεγε να βγεί από το μυαλό της πως θα συνεχιζε με το σχεδιο εξόντωσης του .

Αν δεν έπραττε κάτι γρήγορα ίσως τελικά να έχανε τον μόνο άνδρα που κατάφερε να την μάθει να αγαπάει τουλάχιστον τώρα το αναγνωρίζε.

Αφότου η ψυχή της είχε απελευθερωθεί από το μίσος που την λέρωνε διότι ποτέ πραγματικά δεν αισθάνθηκε πως τον σιχαινόταν για όλα έφταιγε ο αδάμαστος εγωισμός κι συνάμα θυμός που την τύφλωναν .

Μα απέναντι στον πραγματικό κινδύνο θα φανέρωνε τα αληθινά της συναισθήματα απέναντι του κι θα τον στήριζε με αυταπάρνηση.

Η συγχώρεση η υπέρτατη πράξη αγάπης είχε ανακουφίσει την πληγωμένη της ψυχή .

Κι συνάμα της δίδαξε πως οι άνθρωποι που αγαπάμε ότι κι να μας κάνουν παραμένουν πολύτιμοι κι πρεπει καθημερινά να τους το δείχνουμε διότι έρχονται στιγμές όπως αυτή που αντιμετώπιζαν που απειλούν να σου τους πάρουν για πάντα μακριά .

Οικογένεια αποτελούσε πλέον για εκείνη πως μπορούσε να τον μειώνει κι να του συμπεριφέρεται σαν σε άγνωστο αφότου μαζί του μοιράστηκε το θάυμα της δημιουργίας.

Δεν θα τολμούσε να τον χαρακτηρίσει ως κακό άραγε θα την άφηνε να γιατρέψει κι τις δικές του πληγές ; αναρωτιόταν ξεκλειδώνοντας την πόρτα.

Ανοίγοντας την πόρτα του διαμερίσματος της βρέθηκε μπροστά σε μια έκπληξη .

Αντικρίσε την Μιράντα καθισμένη στον καναπέ μαζί με την γιαγιά της να παίζουν ξέγνοιαστες με την εγγονή τους .

Συγκινήθηκε που αντικρίσε την μητέρα της πόσο της είχε λείψει η αγάπη της αντίθετα με τις δύο γυναίκες που πάγωσαν αναμένοντας την αντίδραση της .

《Μαρ..μαρίνα μου η μαμά σου ήρθε να γνωρίσει την εγγονή της ήταν ώρα πλέον..!》τράυλισε σκεπτική η Αφροδίτη με σκοπό να προλάβει τα χειρότερα .

Η θυμωμένη αρχικά αντίδραση της σαφώς δεν άργησε να φανερωθεί μα σαν παρατήρησε τα βουρκωμένα μάτια της Μιράντας η καρδιά της λύγισε κι χωρίς δεύτερη σκέψη έτρεξε να κουρνιάσει στην αγκαλιά της .

Είχε τόσο ανάγκη την στήριξη της αυτές τις δύσκολες στιγμές «Καλά έκανες κι ήρθες μαμά μου έλειψες !» ψιθύρισε ορμώντας στην ορθάνοιχτη αγκαλιά της που ξέσπασε σε λυγμούς .

«Κορίτσι μου ..νόμιζα πως δεν θα με συγχωρούσες ποτε !»σχολιασε με πικρία .

«Θύμωσα πολύ ..μα αργότερα κατάλαβα πως ήθελες μονάχα να με προστατεύσεις κι να μην βιώσω ποτέ την δική σου απώλεια .Τώρα που εχω κι γω μια κόρη μπορώ να σε νιώσω ξέρεις τρέμω για εκείνη !»

«Παιδί μου γιατί μου το έκρυψες ;
Ξέρεις μόλις μου τηλεφώνησε η γιαγιά σου κι μου αποκάλυψε πως έγινες μητέρα κι πως εχω μια εγγονή κόντεψα να πεθάνω επι τόπου !
Πόσο δύσκολα πρέπει να πέρασες εκεί μακριά στο νησί ψυχή μου !» έλεγε καθώς έσφιγγε τρυφερά ανάμεσα στα τρεμάμενα χέρια την κορούλα της σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που αποχωρίστηκαν κι μάλιστα όχι με τον καλύτερο τρόπο .

«Όλα συνέβησαν ξαφνικά πέρασα πράγματι πολύ επίπονες στιγμές μα σαν βλέπω τα όμορφα ματάκια της κι την κρατάω στα χέρια μου καταλαβαίνω πως άξιζε κάθε δυσκολία !» σχολίασε συγκινημένη η Άρτεμις σαν διαισθητικό πλάσμα που ήταν ένιωσε την χαρά που τους περιέβαλε κι ξάφνου γελούσε χαρωπά παίζοντας παράλληλα με τα κουκλάκια της .

Ποσο έξυπνη αν κι τόσο δα μικρή σκέφτηκε πλημμυρίζοντας αυτόματα υπερηφάνεια.
«Πως είναι ο Κρίστιαν κόρη μου όλοι με ρωτούν κι δεν ξέρω τι να απαντήσω !Πήγες να τον δείς σήμερα ετσι δεν είναι ;» ρώτησε με πρωτοφανές ενδιαφέρον η μητέρα της .

Η όψη της απέκτησε την γνώριμη θλίψη σαν έφερε στο μυαλό την σημερινή του εικόνα που την στοιχειώσε κυριολεκτικά .
«Χάλια δεν τον εχω ξαναδεί τόσο καταβεβλημένο ποτέ πριν έτσι εχει κλειστεί στον εαυτό του .
Πίνει ασταμάτητα δεν ξέρω τι να κάνω του μίλησα προσπάθησα να τον επαναφέρω στην πραγματικότητα κοντεύω να τρελαθώ αλήθεια !» αποκρίθηκε απελπισμένη .

Η Μιράντα στεναχωρήθηκε πολύ παρόλο που στην αρχή αντιπαθούσε τον γαμπρό της αρκετά με το πέρασμα του χρόνου κι ιδιαίτερα την έλευση του μωρού είχε αλλάξει γνώμη .

Την ακούμπησε στον ώμο δίνοντας της κουράγιο «Ηρέμησε καρδιά μου όλα θα πάνε καλά ειν πολύ δυνατός κι έξυπνος άνδρας θα βρεί ξανά το δρόμο του ..»απάντησε με σιγουριά προσφέροντας ελπίδα μιας και οι δικές της εξανεμίστηκαν αντικρίζοντας τα χάλια του .

«Θέλω να τον βοηθήσω μα δεν με αφήνει μαμά !Κινδυνεύει κάποιος τον έχει βάλει στο μάτι κι επιθυμεί να τον καταστρέψει η πτώχευση του ομιλου φοβάμαι ήταν μόνο η αρχή !»

Την παρατηρούσε σοκαρισμένη «Αν έχουν έτσι τα πράγματα κόρη μου πρέπει να κρατήσεις οσο γίνεται αποστάσεις. Ξέρει τι κάνει γιατί προφανώς δεν θέλει να σας θέσει σε κίνδυνο για πρώτη φορά ξέρεις τον θαυμάζω για το θάρρος του !»Σχολίασε με έμφαση και μάτια που πιστοποιούσαν του λόγου το αληθές.

«Εχεις δίκιο εν μέρη αλλα είναι παράλληλα απερισκεψία να θέσει όμως τον εαυτό του κυριολεκτικά στα χέρια του εχθρού έφόσον δεν παλεύει να ξεσκεπάσει την πλεκτάνη που στήθηκε γύρω του !»

Η Αφροδίτη της που μέχρι στιγμής διατηρούσε ουδέτερη στάση σεβόμενη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της έριξε ένα βλέμμα φωτιά σαν να την επέπληξε που αποκάλυψε το μυστικό του άνδρα της.

Η κατάσταση ήταν ήδη τεταμένη κι χρειαζόταν να γνωρίζουν οσο το δυνατόν λιγότεροι αυτό άλλωστε της το είχε τονίσει αυστηρά την μοιραία βραδιά ο ίδιος ο Κρίστιαν κι ήταν απόλυτος !

Η ζωή του διέτρεχε σοβαρότατο κινδύνο ήδη η περιουσία του είχε σχεδόν χαθεί άρα το επόμενο βήμα ποιο θα ήταν ; Μια απόπειρα ανθρωποκτονίας προφανώς που και μόνον στην σκέψη πάγωνε ολόκληρη.

《Μαρίνα είναι σοβαρά τα πράγματα..!》

«Πρέπει να ξέρει !»απάντησε κοφτά στην επίπληξη της .

«Είναι άκρως επικίνδυνο να ξέρουν πολλοί ! Ειν η μητέρα σου μα την ανησυχείς χωρίς λόγο ! Άφησε τον να πράξει όπως ξέρει τα εχει!» τόνισε αυστηρά κι η γιαγιά της που παρακολουθούσε την επανένωση μανας κόρης δίχως να παίρνει καμία θέση.

Μα όταν αναφέρθηκαν στο θέμα του φάνταζε πλέον επιτακτική ανάγκη να επέμβει διότι είχε αναλάβει να διαφυλάξει ένα μυστικό υψίστης ασφαλείας.

Δεν είχε βέβαια αποκαλύψει κάθε σκοτεινή πτυχή της υπόθεσής στην εγγονή της μόνο ένα μέρος της το πιο αισιοδοξο .

Φρόντισε να κρατήσει για τον εαυτό της το πιο φρικτό σκέλος αναθέτοντας το στα χέρια του ίδιου του Κρίστιαν ας το ξεσκέπαζε αν το επέλεγε ο ίδιος .

Για την ίδια παραήταν βαρύ να κουβαλά στις πλάτες της κι αυτό το μοιραίο μυστικό.

Αφου απ όταν της το αποκάλυψε έχασε τον ύπνο της για αρκετά βράδια κλαίγοντας με αναφιλητά για την τύχη του δίχως να ζητήσει απ την Μαρίνα να επιστρέψει .

Η Μιράντα έμεινε κοντά στην Άρτεμις κι την Μαρίνα αρκετές ώρες εως οτού το σκοτάδι της νυχτός κάλυψε εκ νέου την πλάση αναγγέλλοντας την έναρξη της ανάπαυσης.

《Μαμά θέλεις να κοιμηθείς απόψε εδώ ; Θα χαρώ πολύ να σε εχω λίγες ωρίτσες ακόμη κοντά μου η θα σε κλέψω απ τον Νίκολας;》σχολίασε έυθυμα πλένοντας παράλληλα τα πιάτα αφότου είχαν δειπνήσει όλοι μαζί.

Καθυστέρησε να απαντήσει στρέφοντας την αμέριστη προσοχή της στο μικρό κοριτσάκι που είχε στην αγκαλιά της απ την ώρα που μπήκε.

Μελαγχόλησε σαν αναλογίστικε πως η Μαρίνα δεν γνώριζε την αλήθεια για το διαζύγιο τους κι δεν επιθυμούσε να την σκοτίσει περισσότερο.

《Αγάπη μου το ρωτάς !! Μετα χαράς θα κοιμηθώ εδώ ! Μάλιστα θα βάλω και για ύπνο την εγγονούλα μου..!》

《Πολύ καλά δεν θα σου το στέρησω ! Αφου το θες τόσο πολύ ..θα σου στρώσω μέσα στο κρεβάτι μου θα κοιμηθώ εγώ στον καναπέ..!》σχολίασε βαδίζοντας τρέχοντας να το ετοιμάσει.

《Οχι Μαρίνα μου..δεν εχω σκοπό να σε ξεβολέψω άλλωστε βρίσκεται κι η κούνια της μέσα θα πρέπει να ξυπνάει κάθε τρείς ώρες για τροφή ..θα ξαπλώσω στον καναπέ εγώ..》

《Καλά μαμά μου ..να την βάλουμε για ύπνο και επιστρέφω να πιούμε ενα κρασί στην βεράντα και να τα πούμε..》πρότεινε ανοίγοντας διάπλατα την αγκαλιά της να υποδεχτεί το θαύμα τους.

《Τι λες να με βοηθήσεις να την κάνω μπανάκι μαμά ;》πρότεινε χαμογελαστή διαβάζοντας την επιθυμία στα μάτια της να συμμετάσχει .

Ενα λαμπρό χαμόγελο φώτισε το πρόσωπο της έπειτα απο οκτώ βασανιστικόυς μήνες σιωπής και περισυλλογής που κόστισαν πολύ ψυχολογικά.

Αφότου εκδόθηκε το διαζύγιο της από τον Νίκολας μετακόμισε στο πατρικό της που το διατηρούσε οσο ήταν παντρεμένη ως εξοχικό .

Απορούσε αν ηταν η κατάλληλη στιγμή να το αποκαλύψει κι αυτό στην προβληματισμένη κόρη της που ήδη ήταν α
διαλυμένη απ το κακό που έπληξε την οικογένεια της για να της προσθέσει κι άλλες σκοτούρες .

Αποφάσισε να μην μιλήσει εως οτου κρίνει πρόσφορο το έδαφος για τέτοιου είδους συζητήσεις άλλωστε δεν ρώτησε τίποτα για τον μέχρι πρότινος πατέρα της .

《Ει τι σου συμβαίνει γιατί μελαγχόλησες ;》ρώτησε ανυπόμονα βαστώντας την νυσταγμένη Άρτεμις ανα χείρας .

«Λοιπον αγάπη μου ξέρεις άλλαξα γνώμη καλύτερα να πηγαίνω έχω κάποια πράγματα να ρυθμίσω.. θα έρθω όμως άυριο να κοιμηθώ εδω ! Δεν υπάρχει περίπτωση να χάσω στιγμή από το μεγάλωμα της Άρτεμις !»
Πρόφερε το όνομα με παρόμοια σπαστή  προφορά που της φάνηκε αστεία προερχόμενη απο τα χείλη του .

Η ανάμνηση του μονομιάς επέστρεψε στο μυαλο της μα χαμογέλασε στοργικά στην μητέρα της για να μην βαρύνει περαιτέρω η ατμόσφαιρα .

«Όπως θέλεις μαμά μου...να θυμάσαι πως είσαι πάντοτε ευπρόσδεκτη στο σπίτι μου ..»της καθησύχασε φιλώντας την γλυκά στο μάγουλο καθώς την ξεπροβόδιζε .

《Να μου προσέχεις το γλυκάκι μας ..είναι πολύτιμο για όλους μας κι αν μιλήσεις με τον Κρίστιαν μετέφερε του την αμέριστη συμπαράσταση μου..》σχολίασε αποχωρώντας ανακουφισμένη.

Παρομοίως και η Μαρίνα σαν έκλεισε η πόρτα αισθάνθηκε ένα βάρος να φεύγει από την ψυχή της καθώς η επανένωση με την πολυαγαπημένη της μητέρα ήταν
ένα θέμα που την απασχολούσε εδώ κι εβδομάδες .

Μα δειλιάζε την τελευταία στιγμή να σηκώσει το ακουστικό κι έπειτα κατηγορούσε τον Κρίστιαν ως δειλό .

Ίσως τελικά να είχε δίκιο όταν της έλεγε πως κρυβόταν από τον ίδιο της τον εαυτό .

Αφου περιποιήθηκε το μωρό και το κοίμησε πλάι της αναζήτησε την γιαγια της που είχε αποσυρθεί εδω κι ώρα στο δωμάτιο της .

Ανοίγοντας αθόρυβα την συρόμενη θύρα της κρεβατοκάμαρας την αντίκρισε να κοιμάται βαθειά συντροφιά με το μικρό ραδιοφωνάκι που άφηνε ανοιχτό.

Δεν θέλησε να την ενοχλήσει κι αποχώρησε επιστρέφοντας στο δικό της υπνοδωμάτιο ανυπόμονη να χωθεί κάτω απο τα σκεπάσματα.

Ξάπλωσε αποκαμωμένη έτοιμη να αφεθεί στον κόσμο των ονείρων κι να μπορέσει να καθαρίσει κάπως το μυαλό της .

Γύρισε πλευρό χαϊδεύοντας τα μαλλάκια του μωρού μα η παραδεισένια ηρεμία δεν κράτησε για πολύ.

Ό διαπεραστικός ήχος του κινητού της την ανάγκασε να πεταχτεί επάνω τρομαγμένη τι συνέβει ; Αναρωτήθηκε βάζοντας με το νού τα χειρότερα ψάχνοντας τριγυρω της για την συσκευή .

«Παρακαλώ ποιός είναι ; » ρώτησε αφού ο αριθμός στην οθόνη ήταν απόρρητος βάζοντας φωτιά στις υποψίες της.

Μια τρομαχτική ανάσα έφθασε στα αυτιά της μακρινή κι απόκοσμη «Κρατήσου μακριά από τον ανδρούλη σου αν θέλεις να παραμείνει ζωντανός!» την προειδοποίησε ξάφνου μια ψιθυριστή ανδρική φωνή που την έκανε να ανατριχιάσει σύγκορμη !

«Τι ζητάς από εκείνον ; Ποιός εισαι τέλος πάντων ; »ρωτούσε αγχωμένη η σιωπή στην άλλη άκρη της γραμμής νόμιζε πως θα την τρελαίνε !

«Τελευταία υπενθύμιση μην ρωτάς πολλά στόμα κλειστό και μην ξεχάσεις να μείνεις μακριά του ! Οτι έχει δρομολογηθεί δεν το αλλάζει κανένας .!Αν παρακούσεις τις εντολές μου θα ντυθείς σύντομα στα μάυρα !» γρύλλισε μέσα απ τα δόντια του η μυστηριώδης φωνή κι έπειτα η γραμμή νεκρώθηκε !

《Άφησε τον ήσυχο ακούς ; Μην τολμήσεις να τον ακουμπήσεις θα γίνει χαμός..!》φώναξε εξοργισμένη μα δεν την άκουγε κάνεις.

Πέταξε το κινητό στο πάτωμα τρέμοντας ολόκληρη αφου η προαίσθηση της βγήκε αληθινή.

Το αίμα άρχισε να κοχλάζει στις φλέβες της αναζητώντας λύση πως θα τον βοηθούσε τώρα που την είχαν εντοπίσει κι σίγουρα την παρακολουθούσαν ;

Έφερε στο μυαλό την αίτηση διαζυγίου που είχε λάβει το πρωί με την σκέψη πως εαν τελικά αποδεχόταν να χωρίσουν ίσως να του έσωζε την ζωή .

"Μα οχι οχι Μαρίνα δεν μπορείς να ζήσεις μακριά του ..Σκέψου κάτι άλλο θα βρείς !" Ενα ήταν το σίγουρο δεν θα
άφηνε να τον πειράξουν ειδάλλως θα πέθαινε κι εκείνη αν τον έχανε !

Ξέσπασε σε λυγμούς έντρομη αποφασισμένη πως αν ήταν για το καλό του θα αρνιόταν να έρθει σε οποιαδήποτε επαφή μαζί του μονάχα για να ζήσει !

Καθισμένη αγκαλιά με την Άρτεμις πάλευε να βρεί μια λύση να βοηθήσει τον σύζυγο της αφού ο ύπνος δεν την επισκέφθηκε ολο το υπόλοιπο βράδυ.

Επρόκειτο για ένα καλά οργανωμένο σχέδιο είχε καταλήξει κι απο κάποιον μοχθηρό κι ακάθαρτο νού για να έφθασαν να παρακολουθούν ακόμη κι την εν διαστάσει συζύγου του .

Έπρεπε όμως να βεβαιωθεί πως ήταν καλά κι συνάμα να τον προειδοποιήσει αν του τηλεφωνήσω άραγε θα δημιουργήσω πρόβλημα ;

Ένταξει δεν θα πάω δα να τον βρώ μα δεν αντεχώ να μην ξέρω πως βρίσκεται προφυλαγμένος μακριά απ απειλές. Κατέληξε βιαστικά αν κι υπήρχαν εμπόδια θα προσπαθούσε να επικοινωνήσει.

Σίγουρα θα είχαν τοποθετήσει κοριούς για να υποκλέπτουν τις συνομιλίες του σε ολες τις συσκευές του αναλογίστικε μα θα το ρίσκαρε για να τον προειδοποιήσει .

Σχημάτισε τον αριθμό του κινητού του κι για μερικά δευτερόλεπτα μα έμεινε μετέωρη ανάμεσα στην επιθυμία κι το σωστό για μερικά δεύτερα τελικά κέρδισε η πρώτη .

Κάλεσε τον αριθμό του δίχως δεύτερη σκέψη ευτυχώς δεν το είχε απενεργοποιήσει αργούσε παρόλα αυτά να απαντήσει μαζί μεγάλωνε κι η αγωνία της .

Έκλεισε κι κάλεσε για δεύτερη συνεχόμενη φορά αφου ίσως να κοιμόταν δικαιολόγησε την κατάσταση πρόχειρα ώστε να μην αγχωθεί περισσότερο .

«Ποιος είναι ; » απάντησε απότομα θυμωμένος τότε μονάχα πήρε μια βαθειά ανάσα λες κι της έδωσαν το φιλί της ζωής !

Ευτυχώς είχε αλλάξει νούμερο κι ήλπιζε να μην ανακάλυπταν πως της ανήκει. «Εγω είμαι ..ήθελα να μάθω πως είσαι ;» πρόφερε με δισταγμό .

Τον άκουσε να ξεφυσσά ίσως κι απο ανακούφιση «Καλα είμαι ..δεν χρειάζεται να ανησυχείς για εμένα. Νομίζω σου ζήτησα να με αφήσεις ήσυχο !» αποκρίθηκε σκληρά μα κάτι στον τόνο του ακουγόταν ψεύτικο σχεδόν προσποιητό .

«Ξερώ πως δεν το εννοείς Απ εμένα δεν μπορείς να κρυφτείς ! Άκουσε με βρίσκεσαι σε μεγάλο κινδύνο σε παρακαλώ κάνε κάτι ! Με απείλησαν κι εμένα τηλεφωνικά χθες βράδυ κοντεύω να τρελαθώ ποιός μας το κάνει αυτό Κρίστιαν ; »αναζητούσε απαντήσεις απόλυτα μπερδεμένη .

«Σε απείλησαν ; Ο αχρείος εως που σκοπεύει να το φτάσει ; 》μονολογούσε θυμωμένος για λίγο κι έπειτα πρόσθεσε 《Τι σου είπαν ακριβώς ; » ψέλλισε αγχωμένος καθώς η καρδιά του κόντευε να σπάσει από αγωνία .

«Με προειδοποίησαν να μην σε πλησιάζω ειδάλλως αν παρακούσω θα σε σκοτώσουν φοβάμαι πολύ ! Κάνε κάτι σε παρακαλώ ! » τον ικέυτευσε ξεσπώντας εκ νέου σε λυγμούς .

«Ηρέμησε σε παρακαλώ πολύ ! Σκέψου την κόρη σου θα βρώ άκρη άλλωστε από καιρό συμβαίνει αυτό .
Θέλω να σκέφτεσαι θετικά συνέχισε την ζωή σου σαν να μην συμβαίνει τίποτα ! Και θυμήσου να παραμείνεις ασφαλής !» ψιθύρισε κι ας χανόταν από επιθυμία να την αγκαλιάσει κι να δει το παιδί του .

Σπάραζε η καρδιά του που την άκουγε να κλαίει κι αδυνατούσε να βρεθεί κοντά της να την κλείσει στην αγκαλιά του κι να την καθησυχάσει όπως μόνο εκείνος ήξερε .

«Δεν μπορώ να φερθώ σαν να μην συμβαίνει κινδυνεύεις θεε μου !» φώναζε απελπισμένη .

«Απειλές είναι μονάχα μην τους πιστεύεις δεν τολμούν να με αγγίξουν ξέρω τι σου λέω θυμήσου τι σου εχω πει ! Μην έρθεις να με δείς ξανά εχω μάθει να επιβιώνω !»την διαβεβαίωσε για να μην ανησυχεί περαιτέρω αφου δεν άντεχε να βασανίζεται.

Μα όμως τι ζητούσε από εκείνη ;
Αφου πάντοτε εκείνος ήταν ο στόχος ! Η Μήπως όχι ;

«Δεν θα έρθω μονάχα για να μην εκτεθείς σε κινδύνο μα ελα εσυ να μας βρείς μόλις επιτέλους τελειώσεις μια για πάντα με όλα αυτά ! Μην τους αφήσεις να σου κάνουν κακό !» ψιθύρισε σχεδόν τις τελευταίες λέξεις σαν προσευχή .

«Θα μαι εντάξει ηρέμησε πρόσεχε τον εαυτό σου κι την μικρή ! Ξέχασε με θα ναι το καλύτερο κι για τους δύο μας !»

«Όχι..ποτέ μην μου ζητάς κάτι τέτοιο ! Να θυμάσαι αν αργήσεις να εμφανιστείς δεν θα υπολογίσω τίποτα ! Σταματά να ανησυχείς μονάχα για εμας είμαστε ασφαλείς ! Τον εαυτό σου να προσέξεις  γιατί δεν μου μίλησες νωρίτερα ; Φτάσαμε στο ύστατο σημείο δηλαδή για να φανούμε ειλικρινείς ! » σχολίασε πικρόχολα .

«Ακόμη δεν είμαστε εντελώς ειλικρινείς μεταξύ μας..πράγματι Μαρίνα αναρωτιέμαι ορισμένες φορές άραγε θα υπωθούν ποτέ αυτά που νιώσαμε πραγματικά ; Θα αποκτήσουν οι λέξεις σάρκα και οστά η θα παραμείνουν για πάντοτε σκονισμένες σε γωνίες του μυαλού ; 》 ρώτησε ρητορικά γνωρίζοντας τις απαντήσεις κι έπειτα αφου δεν αντέδρασε στα λεγόμενα του βιάστικε να προσθέσει . 
《Εαν σου μιλούσα θα έμενες πλάι μου να πολεμήσεις μέχρι τελευταίας ρανίδος αίματος.. σε ξέρω γλυκιά μου !» πρόφερε μελιστάλακτα .

Να πάρει οσο περνούσε ο καιρός ολοένα θεωρούσε  πως εν τέλει ερωτεύτηκε έναν άγνωστο καθώς ο άνδρας που παρουσίαζε σήμερα ο σύζυγος της δεν έμοιαζε στο ελάχιστο στο πρότερο εαυτό του !

«Με μπερδεύεις ..ποιόν απ τα πολλά πρόσωπα σου ερωτεύτηκα τότε ;  Σε γνώρισα ποτέ πραγματικά Κρίστιαν ;  Εγω τουλάχιστον υπήρξα ευθύς απέναντι σου κι μιλούσα ανοιχτά για οσα που ένιωθα για σενα.
Έσυ πάλι όχι επέλεξες να κρατήσεις την καρδιά σου κλειδωμένη μα ποτε δεν ειναι αργά αποκάλυψε τα μου ακομη κι τώρα !» επέμεινε πεισματικά θέλοντας οσο τίποτα να τον βοηθήσει να βγεί νικητής απο ολο αυτό το χάος .

Γέλασε αν κι συγκρατημένα « Όπως πάντα πεισματάρα !Σε αντίθεση με εσένα που διατηρείς τόσες απορίες για εμένα εγω σε πληροφορώ ήξερα ποιά παντρεύτηκα από την αρχή ! Δυστυχώς εσύ δεν είχες την ευκαιρία να γνωρίσεις τον πραγματικό κρυμμένο μου εαυτό. Απορώ κι εγω πολλές φορές ποιό χαρακτηριστικό ερωτεύθηκες από εκείνο τον προσωπείο.
Μα προφανώς θα παραμείνει ένα ανεξιχνίαστο αίνιγμα εφοσον ..με ξεπέρασες ..» την έκοψε σαν ξυράφι η τελευταία φράση του .

«Νομίζεις πως για να συνομιλούμε κατ αυτό τον τρόπο μεταξύ μας σε έχω ξεχάσει ;
Να σε ενημερώσω λοιπόν μιας κι δεν το γνωρίζεις πως δεν σε νοιάζομαι από υποχρέωση ούτε επειδή είσαι απλά ο πατέρας του παιδιού μου ! Δείξε μου ποιός είσαι πραγματικά κι έχουμε χρόνο μην μιλάς λες κι τελείωσαν όλα !» τον ενθάρρυνε μπας κι καταφέρει να ελπίσει ξανά κι η ίδια ! Πως θα σωζόταν μια σχέση ζωής που πέρασε απο μυριάδες κυμάτων κι κλυδωνισμών κι όμως άντεξε.

«Δεν έχει νόημα πια Μαρίνα αφού δεν έχεις ιδέα ποιόν αγάπησες ..Ήταν καλύτερα να επέστρεφες στο νησί για λίγο καιρό ώστε να απομακρυνθείς μια κι καλή από εμένα !
Άλλωστε αν δεν κάνω λάθος έχεις εγκαταλείψει κι έναν νεαρό ξοπίσω σου αυτόν που διατυμπανίζεις πως αγάπας .
Τι περιμένεις λοιπόν τρέξε πίσω σε εκείνον .! 》σχολίασε αδυσώπητα πιέζοντας τον εαυτό του να συνεχίσει να την απωθεί οσο κι αν πονούσε .

Έσφιξε το χέρι του γροθιά για να μην λυγίσει κι παραδοθεί αμαχητί στον ορμητικό χείμμαρο που φιλοξενούσε κατάστηθα.

Οσο για εκείνη σάστισε κι συνάμα θύμωσε αφού ομολογουμένως θυσίαζε την αγάπη της στο βωμό του κινδύνουμε τρόπο απάνθρωπο.
«Δεν με ενδιαφέρει κανένας άλλος παρα μόνον εσύ ! Και για να σου λυσω την απορία δεν φεύγω ξανά από την Αμερική .
Δεν σκοπεύω να τρέξω σαν παιδάκι να κρυφτώ επειδή κάποιος άθλιος αποφάσισε πως θέλει άνευ λόγου να μας βλάψει ! » αποκρίθηκε οργισμένη οχι μόνον απ τα λεγόμενα του μα κι απ το γεγονός πως κάποιος απ το,παρασκήνιο ορι6ζε τις ζωές τους λες κι έπαιζε με μαριονέτες .

«Λοιπόν τέρμα οι περιττές φλυαρίες με τους συναισθηματισμούς δεν κέρδισε ποτέ κανείς. !Υποσχέσου μου να προσέχεις !» ψιθύρισε τρυφερά μαλακώνοντας το ηχόχρωμα της φωνής του.

Προετοιμάζοντας τον εαυτό του να τερματίσει το τηλεφώνημά προτού  ξεχυλίσουν οσα ήθελε διακαώς να της εξομολογηθεί.
Λοιπόν
«Στο υπόσχομαι..μα μου λείπεις να πάρει !» ομολόγησε ειλικρινά για να πάψει να την πνίγει οσο δεν το ξεστομίζε.

"Αν ήξερες μονάχα πόσο δύσκολο κι επίπονο τόυ φαινόταν να αποκοπεί δεν θα το ξεστομίζε σεβόμενη τον πόνο που τον καταρράκωνε !

«Μείνε μακριά μου ..Αντίο » πρόφερε  αποφασιστικά κλείνοντας αστραπιαία την γραμμή εκτοξεύοντας με φόρα το γεμάτο μπουκάλι ουίσκι στο τοίχο απέναντι του.

Εκείνο έσπασε σε χίλια κομματάκια που διασκορπίστηκαν ολόγυρα του συνθέτοντας το ακριβές σκηνικό της  ψυχής του .

Διαλυμένος αυτό αισθανόταν αφού πλέον δεν μπορούσε να χαρεί με τίποτα στην ζωή του.

Δεν έβρισκε το νόημα σε τίποτα πια του έμοιαζαν όλα άχρωμα και μουντά μονάχα στα μάτια της είχε βρεί το ουράνιο του τόξο μα βλέπεις δυστυχώς έπρεπε να την αποχωριστεί .

Εκείνος βλέπεις δεν πίστεψε ποτέ του στον έρωτα μα αντίθετα ο έρωτας πίστεψε σε αυτόν κι προσπάθησε με χίλιους τρόπους να διαπεράσει την καρδιά του ενα μονάχα βέλος του .

《Απέτυχες έρωτα δεν με κεραυνοβόλησες τελικά !》μονολογούσε διασκεδάζοντας την θλίψη που τον πλαισιώνε .

Περισσότερο απο όλους θα του στοίχιζε η έλλειψη της κόρης  του θα του έλειπε για πάντα μα δεν θα άφηνε να την αγγίξουν .

Αυτό το κάθαρμα τον κατέστρεφε αργά κι μεθοδικά αν τον είχε κανονίσει οσο ήταν καιρός σήμερα θα ζούσε μια ζω5η φυσιολογική !
Να πάρει αυτός ο αλήτης έφταιγε για όλα τον καταδίκαζε να ζεί πιά στην μοναξιά .

Τώρα απειλούσε χωρίς λόγο κι εκείνη απλά γιατί μπορούσε όμως έννοια του κι δεν θα έμενε με τα χέρια σταυρωμένα  να βυθίζεται μες το αλκοόλ οσο οι ζωές τους απειλούνταν !

Κι όμως πέρασε κιόλας άλλη μια βασανιστική εβδομάδα χωρίς κανένα νέο απειλητικό τηλεφώνημα .

Τόσο που πίστεψε πως επιτέλους τους είχαν ξεχάσει μα ούτε από εκείνον είχε κάποιο νέο απο όταν της ζήτησε να μείνει μακριά εως ότου  βρέί άκρη στο πέπλο μυστηρίου που κάλυπτε την υπόθεση του .

Ανησυχούσε πολύ για την κατάσταση του άραγε συνέχιζε τις ατελείωτες καταχρήσεις αλκοόλ ;

Ήλπιζε πως οχι έπειτα απο το τελευταίο τηλεφώνημα που είχαν μεταξύ τους πως  κατάφερε να τον βγάλει από το αδιέξοδο σε ενα φωτεινό ξέφωτο .

Πως τον έπεισε να ξαναρχίσει απ το μηδέν την ζωή του να χτίσει απ τις στάχτες της μια πανίσχυρη ανταγωνιστική ναυτιλιακή κι να παραμείνει κυρίαρχος .

Μα μέχρι στιγμής μονάχα εικασίες την συντρόφευαν τα κρύα αξημέρωτα  βραδιά που περνούσε καθισμένη στο σκοτάδι μπροστά απ το παράθυρο εως ότου ανατείλει η ολόδροση αυγή .

Σκεφτόταν ολοένα τα δεδομένα που γνώριζε πασχίζοντας να συνθέσει ενα απροσδιόριστο πάζλ ύποπτων ατόμων κι συμπεριφορών μα το κύριο κομμάτι απουσίαζε.

Την απασχολούσε επίσης έντονα  η απότομη  μεταστροφή του χαρακτήρα του λες κι είχε δίδυμο αδερφό κι είχαν ανταλλάξει θέσεις φάνταζε .

Εφίσον είχε να αντιμετωπίσει  έναν τελείως διαφορετικό χαρακτήρα σε σημείο να απορρήσει κι ο ίδιος πως τον αγαπήσε όταν της φερόταν τόσο αλλόκοτα .

Ίσως ο έρωτας να στοχεύει κατευθείαν στην ψυχή κι να μην λογαριάζει περιτύλιγμα κι φέρσιμο μερικές φορές είχε καταλήξει .

Περπατούσε αμέριμνη στο αχανές  πάρκο σπρώχνοντας το καρότσι με την κορούλα της η οποία απολάμβανε στο έπακρο την βολτούλα τους στην λιακάδα .

Παρατηρούσε με περιέργεια τα πάντα τριγύρω της απο ανθρώπους ζωάκια εως αλλα μωράκια που γελούσε σαν αντίκριζε.

Διψούσε φαίνεται να εξερευνήσει την  ζωή αν κι δεν μπορούσε ακόμη να φανταστεί στο αθώο της μυαλουδάκι της πως υφίστατο κι μια κακή πλευρά του κόσμου .

Πως άνθρωποι αλληλοσκοτώνονταν κάθε μέρα κι κάνεις δεν αντιδρούσε για να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο. 

Άκόμη κι ο ίδιος ο πατερας της βρισκόταν σε κίνδυνο μα δεν δύναται  να κάνει τίποτα για να τον βοηθήσει παρα μόνον να μην τον πλησιάζει ώστε να μην ξεκλέψουν εν τέλει την ευκαιρία να τον πειράξουν .

Προσποιούνταν σε όλους πως είναι ευτυχισμένη ενω μέσα της έλιωνε από επιθυμία να κάνει κάτι για να βγεί από το αδιέξοδο εκείνος .

Τις λιγοστές ώρες που κατόρθωνε να κοιμηθεί τον ύπνο της συντάρασαν τρομεροί και φοβεροί εφιάλτες που κατέληγαν πάντοτε στον ίδιο παρονομαστή το σώμα του στο έδαφος λαβωμένο.

Έλιωνε στο κλάμα εως τα ξημερώματα αφου δεν ξανα προσπαθούσε μάταια να κοιμηθεί .

Περνούσε άσχημα μα δεν μιλούσε στην γιαγιά της για να μην την αγχώνει κι ας καταλάβαινε πως κι η ίδια ανησυχούσε σιωπηρά για το που θα έβγαζε αυτή η απειλή .

Καθώς περνούσε από ένα μαγαζί σταμάτησε να ρίξει μια ματιά στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων .

Άκομη για τρίτη συνεχόμενη εβδομάδα φιγουράριζε το πρόσωπο του σε όλα τα εξώφυλλα ενω παράλληλα συνέχιζαν να τον πυροβολούν με διαφόρων ειδών κατηγορίες .

Για πόσο ακόμη θα τον διασύρουν ετσι ; Αναρωτήθηκε θλιμμένη είχε καταντήσει ο αποδιοπομπαίος τράγος στα χέρια του κάθε τυχάρπαστου που έγραφε ότι του κατέβαινε στο κεφάλι δίχως να υπάρχει λογοκρισία.

Δρούσαν ανεξέλεγκτα κι κατέστρεφαν ζωές καριέρες και υπολήψεις κι οσο για τον Κρίστιαν δεν του άξιζε σίγουρα αυτή η τραγική κατάληξη .

Λίγα κατάφερε να περισώσει κι θέλησαν ακόμη κι αυτά τα πενηχρά να του τα αφαιρέσουν με το έτσι θέλω εως οτου καταστραφεί ολοσχερώς.

Αγόρασε μια εκ των φυλλάδων για να δεί που θα τα έφταναν ακόμη με τις αερολογίες τους και τα ψεύδη.

Το  πρόσωπο του την μαγνήτιζε ακόμη κι σε μια απεικόνιση του στάθηκε προς στιγμήν στα μάτια του κι ευθύς κατάλαβε πως έμοιαζε πολύ δυστυχισμένος .

Κι ας τα είχε αποκτήσει όλα κάποτε παλι κάτι έλειπε ενα κομμάτι καθοριστικό για το πάζλ της ζωής του η αγάπη .

Η μικρούλα της κάρφωσε το βλέμμα της σε ένα μαύρο τζίπ αυτοκίνητο με φιμέ τζάμια που έμοιαζε να τους ακολουθεί κατά πόδας .

Τελικά τα αγγελούδια έχουν όντως  ένστικτο αναλογίστικε ενω παράλληλα η καρδιά της κόντευε να σπάσει από την αγωνία .

Ώστε πάσχιζαν λοιπόν να βεβαιωθούν πως δεν θα τον συναντούσε και θα τηρούσε ευλαβικά θα έλεγε κανείς τις εντολές τους.

Πολύ καλά θα τους έκανε το χατίρι να μην τον βλέπει αλλα οχι να κάθεται και κλεισμένη στην φυλακή της ! Αυτό ομολογουμένως πήγαινε πολύ .

Φόρεσε τα μαύρα γυαλιά ηλίου της για να μπορέσει να παρακολουθεί με την σειρά της χωρίς να γίνεται αντιληπτή .

Άρχισε να περπατά πιο γοργά κι η μικρή φοβισμένη έβαλε τα κλάματα προαισθανόμενη τον επερχόμενο  κίνδυνο .

Οπως το περίμενε το όχημα κρατούσε μεν κάποια απόσταση μα την ακολουθούσε πιστά.

Μια σκέψη γεννήθηκε στο νού άξαφνα κι αν αποφάσιζαν να ανοίξουν πυρ εναντίον της για να τον εκμηδενίσουν παντελώς ; "Όχι θεέ μου το μωρό μου ..!"ήχησε ο εσωτερικός συναγερμός .

Προχώρησε πιο γοργά και φρόντισε να χωθεί ανάμεσα στο πλήθος του κόσμου ώστε σταδιακά να την χάσουν μα να πάρει ακόμη βρισκόταν κατά πόδας με .

《Τι κάνουμε τώρα μωρό μου;》ψέλλισε κοιτάζοντας ολόγυρα της λαμβάνοντας αυτομάτως την απάντηση στο ερώτημα της .

Οι πόρτες ενός ιερού ορθόδοξου ναού την καλούσαν ορθάνοιχτες να χωθεί στο εσωτερικό τους αιτησάμενη άσυλο και προστασία.

Διέσχισε προσεχτικά το δρόμο κι εισέβαλε στο εσωτερικό του ναού οπου επιτέλους έπειτα απο ώρα αισθάνθηκε  ασφαλής ακόμη κι η κόρη της σταμάτησε να διαμαρτύρεται.

Πλέον κοιτούσε τριγύρω της εκστασιασμένη απ τις όμορφες εικόνες κι τις τοιχογραφίες .

Γονάτισε μπροστά σε μια κι αφού την ασπάστηκε με θέρμη άρχισε να προσεύχεται με δάκρυα στα μάτια πιο πολύ για εκείνον παρα για την ίδια.

Άλλωστε φάνταζε λογικό να την παρακολουθούν εφόσον την προειδοποίησαν να μείνει μακριά από τον σύζυγο της αλλα απ την άλλη φοβόταν.

Αφέθηκε ελεύθερη κι έκλαψε για να καθαρίσει την ψυχή της έπειτα αφου κατάφερε κάπως να γαληνέψει κούμπωσε το ζακετάκι του μωρού κι ξεκίνησε για το σπίτι.

Εξήλθε διστακτικά απο το ναό κοιτάζοντας επιφυλακτικά τους περαστικούς ολόγυρα αναζητώντας με την άκρη του ματιού το όχημα .

Μα χαζοί δεν ήταν είχαν αντιληφθεί πως προσπαθούσε να τους ξεφύγει για καλή της τύχη δεν έβλεπε πουθενά πια το μαύρο οχημα .

Επέστρεψε  σπίτι ευχαριστώντας εκ βαθεών τον θεό που τις προστάτεψε από την απειλή τους .

Αν και είχε συμφωνήσει να κρατήσει κάποιες αποστάσεις θα του τηλεφωνούσε ξανά επιθυμούσε τόσο να τον ακούσει να μοιραστεί μαζί του  τις ανησυχίες που της έκαιγαν την ψυχή .

Μα δεν θα έριχνε λάδι στην φωτιά κι δεν θα διακινδύνευε να οξύνει την ήδη υπάρχουσα κατάσταση φάνταζε αδιανόητο πως η ζωές τους κυλούσαν σύμφωνα με τις προσταγές ενος αγνώστου .

Ένιωθε επίσης να βρίσκεται σκόπιμα στο σκοτάδι ενώ ολοι γύρω της ήξεραν μα δεν μιλούσαν λες κι θα διαλύονταν ο κόσμος .

Σήκωσε την Άρτεμις στην αγκαλιά της κι βάλθηκε να την νανουρίζει για τον μεσημεριανό της υπνάκο . 

《Έλα καρδούλα μου όμορφη να πάμε για νάνι κουράστηκες σήμερα..》ψιθύριζε ταξιδεύοντας στο άρωμα της στην αθωότητα που πήγαζε απο μέσα της.

Αφού το αγγελούδι βυθίστηκε στον κόσμο των ονείρων ξέκλεψε την ευκαιρία να ξεκλέψει λίγο ποιοτικό χρόνο για εκείνη.

Κάθισε λοιπόν αναπαυτικά στον λευκό καναπέ της με σκοπό να διαβάσει το άρθρο που αναφερόταν σε εκείνον μα οι φρικαλεότητες αυτού του άρθρου δεν είχαν να τελειωμό .

Μεχρι κι την αίτηση διαζυγίου σχολίαζαν καυστικά πως τώρα που φαληρισε τον παράτησε ως κερασάκι στην τούρτα η γυναίκα του.

Όλα τα ψέματα θυσία στον βωμό του κέρδους και του αποκλειστικού αναλογίστικε έξαλλη λίγο πιο κάτω είχε κι μια δική της φωτογραφία με την λεζάντα να γράφει πως δεν άντεξε την βίαιη συμπεριφορά του κι έπεσε στα αντικαταθλιπτικά .

« Θεε μου κάποιος πρέπει να τους σταματήσει τέλος πάντων !» μονολογούσε θυμωμένη πέταξε αηδιασμένη στην άκρη την εφημερίδα κι έκρυψε το πρόσωπο της με τα δύο της χέρια .

Οι αθεόφοβοι δεν δίσταζαν να σπιλώσουν υπολήψεις και ονόματα εμπρός στο κέρδος που θα έβγαζαν .

Ο θυμός κι η απελπισία την είχαν κατακλύσει αφου δεν αντέχε να πάρει να μην τον βλέπει κι να μην υπάρχει επικοινωνία ανάμεσα τους .

Ειχε συνηθίσει την παρουσία του από την ώρα που επέστρεψε και πλέον της φαινόταν βουνό η απόσταση .

Το απρόσμενο κουδούνισμα στην εξώπορτα την έβγαλε από τις ζοφερές σκέψεις της προς στιγμήν καθώς πετάχτηκε επάνω τρομοκρατημένη .

Ποιος μπορεί να ήταν τέτοια ώρα ;  πλησίασε κι κοίταξε από το ματάκι της πόρτας έμεινε έκπληκτη σαν αντικρίσε τον Άλεξ με ένα μπουκέτο φρέσκα  λουλούδια στο δεξί του χέρι κι μια ογκώδη βαλίτσα στο άλλο .

Μα καλά πως βρήκε το σπίτι αφου δεν του έδωσα διεύθυνση ;
Πως πήρε αυθαίρετα την πρωτοβουλία να ταξιδέψει χωρίς καν να την ειδοποιήσει ; Συλλογίστικε ενοχλημένη. ⁰

Χωρίς δεύτερη σκέψη άνοιξε την πόρτα χαμογελαστή προσποιούμενη πως ήταν   ευχάριστη η έκπληξη .

«Γλυκιά μου καλορίζικο το σπίτι  ! Ξέρω ότι δεν με περίμενες μα προσπαθούσα επι ώρες να σε ειδοποιήσω από εχθες το βράδυ εχω φτάσει στο Μανχάταν !» Σχολίασε  ενθουσιασμένος καθώς της προσέφερε σαν σωστός ιππότης το μπουκέτο με τα τριαντάφυλλα που της είχε αγοράσει .

Τα ακούμπησε στο τραπέζι δίπλα της μουδιασμένη με την απρόσμενη επίσκεψη του φίλου της κι φυσικά εκείνος το κατάλαβε ευθύς .
«Μαρίνα θέλεις μήπως να φύγω ήρθα σε ακατάλληλη ώρα ; Μήπως είναι εδώ εκείνος ; » ρώτησε διακρίνοντας την σκεπτική κι μαζεμένη .

«Όχι .. δεν είναι αυτό απλά εχω εκπλαγεί με την επίσκεψη σου δεν σε περίμενα !» Σχολίασε άκομψα μα ήταν η αλήθεια είχε καιρό να επικοινωνήσει με τον Άλεξ αφου οι εξελίξεις έτρεχαν καλπάζοντας κι την παρέσυραν μαζί τους .

Χάρηκε βέβαια που τον έβλεπε ξανά μα συνάμα ένιωσε κι άβολα ταυτόχρονα διότι γνωριζε τα αισθήματα του από την πρώτη μέρα .

Πως θα του αποκάλυπτε πως κατάφερε τελικά να συγχωρήσει τον σύζυγο της κι πως μάλιστα ήταν έτοιμη να πέσει στην αγκαλιά του όπως ακριβώς είχε προβλέψει κάποτε ;

Την παρατηρούσε σκεπτικός καθώς το χαμόγελο έσβηνε από τα χείλη του « Με συγχωρείς κι πάλι που δεν ειδοποίησα μα κι εσύ με την σειρά σου χάθηκες ούτε ένα μήνυμα ένα τηλεφώνημα.  Σεβάστηκα με το παραπάνω πως ήθελες τον χρόνο σου για να κερδίσεις την ζωή σου πίσω κι συνάμα να ξεκαθαρίσεις με τον πρώην σου μα οσο περνούσε ο καιρός υπέθεσα πως επέστρεψες κοντά του ..»σχολίασε με εμφανή πικρία πιστοποιόντας με το παραπάνω τις προηγούμενες σκέψεις της.

Κοίταξε αλλου αμήχανα καθώς του έγνεψε να καθίσει
«Όπως βλέπεις όμως δεν επέστρεψα !  Χαίρομαι που σε συναντώ ξανά έπειτα από σχεδόν ένα μήνα . Καλά έκανες κι ήρθες !» πρόφερε χαρωπά ώστε να τον κάνει να αισθανθεί πιο άνετα αφου με την αρχικη της συμπεριφορά κατάφερε μονάχα να τον στεναχωρήσει .

«Μα..εσύ ούτε που με αγκαλιάσες ..!
Δεν άντεξα να μην εχω νέα σου γλυκιά μου αν διέμενες στην έπαυλη με τον σύζυγο σου σαφώς δεν θα πλησίαζα .
Πολύ ωραίο διαμέρισμα επι τι ευκαιρίας κι σε καλή περιοχή . Λοιπόν γλυκιά μου πες μου τα νέα σου !»είπε βρίσκοντας τον χαμένο ενθουσιασμό του .

Την κοιτούσε κατάματα με ελπιδα περιμένοντας να ακούσει προφανώς αυτό που επιζητούσε .

Οπως για παράδειγμά πως είχε τελειώσει οριστικά με τον Κρίστιαν πιεζόταν πολύ κι αισθανόταν απαίσια που θα τον κορόιδευε μα δεν θα καταλάβαινε ότι κι να του έλεγε .

Έπειτα την δέσμευε κι το μυστικό  καθοταν σκεπτική απέναντι του κυριολεκτικά βυθισμένη στον δικό της κόσμο που ξέχασε να του δώσει μια απάντηση .

«Ει.. θα αρχίσω να ανησυχώ σοβαρά για εσένα τι συμβαίνει γλυκιά μου ; » Την ρώτησε φανερά ανήσυχος πλέον κρίνοντας απ την αλλόκοτη συμπεριφορά της .

Έδειχνε να μην θέλει ούτε να τον βλέπει σαν να ντρεπόταν κατα κάποιο τρόπο κι δυστυχώς η γνώριμη θλίψη φαίνεται πως ήταν χαραγμένη ανεξίτηλα στο πρόσωπο της .

Αναρωτήθηκε τι να την έτρωγε για άλλη μια φορά αφου παρατηρούσε πως χαμογέλασε ψεύτικα 《Με συγχωρείς αφαιρέθηκα προς στιγμήν λοιπόν πως με βρήκες αρχικά ; Από νέα δεν εχω τίποτα το τρομερό μετακόμισα πριν δύο εβδομάδες σε αυτό το σπίτι κι είμαι πολύ ικανοποιημένη που έχω την κόρη μου ξανά κοντά μου ! Παράλληλα ψάχνω για δουλειά διότι τα έξοδα μου τρέχουν..εσύ πως είσαι ; » κατέληξε .

Κάλυψε με το χέρι την παλάμη της κι τινάχτηκε οπως παλιά σαν να την χτυπούσε ρέυμα .
Το τράβηξε αστραπιαία βέβαια επιβεβαιώνοντας του επισήμως πως τον απέφευγε για κάποιο λόγο τον οποίον και γνώριζε καλά .

«Μαρίνα έχεις κάτι μήπως να μου πείς
; Τι συμβαίνει ειναι φανερό πως άλλαξες έλα μίλησε μου ! Για ποιό λόγο με αποφεύγεις ; »  σχολίασε  ενοχλημένος πλέον οσο δεν πήγαινε με την στάση της .

«Όλα καλά Άλεξ  απλά είμαι λιγάκι αγχωμένη για τους λόγους που σου προανέφερα !»
Σχολίασε ταραγμένη οσο κι να πάλευε να το παίξει χαλαρή δεν μπορούσε πότε της δεν τα πήγαινε καλά στο να κρύβει τα συναισθήματα της .

Σε αντίθεση με τον σύζυγο της οπου μπορούσε να κρύβεται πολύ καλά σαν θεατρίνος .
«Κόψε τα ψέματα σε ξέρω πολύ καλά έμαθα να σε διαβάζω τόσο καιρό που ζούσα μαζί σου ..πες μου ..σε βλέπω παγωμένη λες κι είδες φάντασμα ενώ περίμενα άλλη υποδοχή !» συνέχισε νευριασμένος.

«Η αλήθεια ειν ότι πέρασα δύσκολα κι το ξέρεις ακόμη δεν τα εχω ξεπεράσει όλα λυπάμαι που είμαι ετσι όμως τώρα με την μικρή δεν κοιμάμαι καθόλου καλά αφου ξυπνάει μέσα στην νύχτα κι τρέχω .Μεγαλώνει πάντως πρέπει να την δείς !» άλλαξε θέμα γιατί εάν  επέμενε λίγο ακόμη ίσως τελικά να του τα αποκάλυπτε όλα.

«Μμμ..καλά βλέπω ότι δεν θέλεις να μου πείς δεν σε πιέζω άλλο απλά να ξέρεις πως δεν μου κρύφτηκες ούτε μια φορά από τοτε που σε γνώρισα .Θέλω πολύ να δω το μωρό κοιμάται τώρα ; 》

«Μόλις την έβαλα για ύπνο ήταν πολύ κουρασμένη την είχα βγάλει βόλτα σήμερα. Λοιπόν θα μείνεις καιρό στα μέρη μας ; »

«Μμμ..ανάλογα εσυ ας πούμε πόσο θα ήθελες να μείνω ; » την ρώτησε ψιθυριστά με νόημα .

«Φυσικά και θέλω να μείνεις οσο το δυνατόν περισσότερο δεν χρειάζεται να με ρωτάς για κάτι τέτοιο !»

«Ωραία τότε χαίρομαι γιατί κι εμένα μου έλειψες  ! Μπορείς να με φιλοξενήσεις ; » η ερώτηση του την αποπροσανατόλισε τι να του έλεγε ;

Ήταν ξένος στην πατρίδα της δεν τολμούσε να του αρνηθεί μιας κι εκείνος της είχε φερθεί τοσο καλά ούσα σε άγνωστο τόπο όφειλε να του ανταποδώσει την καλοσύνη.

《Εδώ..;》ψέλλισε ξ αφνιασμένη θεωρώντας πως θα διέμενε σε ξενοδοχείο ακόμη κι αν χρειαζόταν να του το πληρώνει η ίδια.

Μα στο ίδιο σπίτι μαζί με την Άρτεμις ξι την γιαγιά της πήγαινε πολύ τι θα γινόταν αν τις επισκέπτονταν μια μέρα ξαφνικά ο Κρίστιαν ; Θα την χαρακτήριζε υποκρίτρια και με το παραπάνω.

Η συρόμενη θύρα του δωμάτιου στο βάθος προανήγγειλε την εμφάνιση της Αφροδίτης που προφανώς έπλεκε τέτοια ώρα μα ακούγοντας τις φωνές θα ανησύχησε.

Πρόβαλε στο καθιστικό με αργά βήματα παρατηρώντας έκθαμβη τον νεαρό με τα ξανθά μαλλιά που εισέβαλε στις ζωές τους απ το πουθενά  .

《Γιαγιά να σου συστήσω απο εδώ ..》

《Ο Αλέξανδρος Μανθόπουλος ξέρω κόρη μου μην κουράζεσαι άδικα άλλωστε απο τον τόπο μου προέρχεται ! Με τον πατέρα του υπήρξαμε κάποτε άσπονδοι φίλοι..》σχολίασε αυστηρά κοιτάζοντας τον παγερά .

《Υποθέτω η γιαγία της Μαρίνας είστε η κυρία Αφροδίτη χαίρομαι που σας γνωρίζω..!》ανέλαβε να σπάσει τον πάγο προτείνοντας ευγενικά το χέρι του να χαιρετηθούν.

Δεν του πρότεινε το δικό της σε ένδειξη δυσαρέσκειας που δεν θα έμπαινε στον κόπο να κρύψει χάριν μιας γνωριμίας απ το παρελθόν ιδιαίτερα έπειτα απο όσα είχε πληροφορηθεί.

《Να λείπουν παρακαλώ οι χειραψίες τι ζητάς εδώ αγόρι μου ;》

《Γιαγιά δεν σε αναγνωρίζω..!》

《Δεν πειράζει Μαρίνα μου πίστεψε με ξέρω πολύ καλά τι λέω !》

《Με συγχωρείτε μα προς τι η εμπάθεια κυρία Αφροδίτη δεν το καταλαβαίνω..ουτε καν με γνωρίζεται 》

《Εμπάθεια; Δεν θα χρησιμοποιούσα αυτήν την λέξη αγόρι μου θα το ονόμαζα αντιπαθεία !》συνέχισε το δριμύ διάλογο τους σε άπταιστα ελληνικά που δυσκόλευαν την Μαρίνα.

Στράφηκε προς το μέρος της νευριασμένος φανερά 《Δεν κατανοώ ειλικρινά την συμπεριφορά της γιαγιάς σου !》

《Δεν πειράζει Αλέξανδρε σύντομα θα την κατανοήσεις..μια για πάντα δεν μου απάντησες όμως τι γυρεύεις στην Αμερική ;》

《Μα το προφανές ! Είμαι ερωτευμένος με την εγγονή σας και ήρθα να μείνω μαζί της !》ανακοίνωσε με θράσος αναγκάζοντας την Μαρίνα να τινάξει το κεφάλι της γουρλώνοντας τα μάτια .

《Που θα μείνει ακριβώς Μαρίνα μου ..;》πρόφερε σοκαρισμένη η γιαγιά της υψώνοντας το δεξί της φρύδι εξαγριωμένη οπως ποτέ άλλοτε .

Απο που να ξεκινούσε ;  ..