Καθ όλη την διαδρομή ο Κρίστιαν παρουσίαζε αρρυθμία και χαμηλούς καρδιακούς παλμούς .

Οι νοσοκόμοι βρίσκονταν σε επιφυλακή να θέσουν σε εφαρμογή την λεγόμενη καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση.
Σε περίπτωση που είχαν να αντιμετωπίσουν μια ανακοπή.

Η Μαρίνα του κρατούσε συνεχώς σφικτά το χερι του μιλούσε ακαταπαυστα οπώς την είχαν συμβουλέψει οι νοσοκόμοι .

Ωστε να μην χάνει επαφή ο εγκέφαλος του με το περιβάλλον αν και μέχρι στιγμής φαινόταν πως διατηρούσε φυσιολογική εγκεφαλική λειτουργία.

Όλα έδειχναν πως μάλλον παρα την σφοδρότητα της σύγκρουσης είχε γλιτώσει τα χειρότερα.
Κανείς τους δεν γνώριζε τις βλάβες που είχαν προκληθεί εσωτερικά.

« Κρίστιαν..με ακούς ; Είμαι εδώ μαζί σου κάνε κουράγιο θα γίνεις κάλα ..θα τα καταφέρεις..! » ψιθύριζε ανάμεσα σε λυγμούς διαβάζοντας στα πρόσωπα των ανδρών απέναντι έκδηλη την αμφιβολία.

《Τι συμβαίνει..προς τι αυτά τα βλέμματα πείτε μου μην με κρατάτε σκόπιμα στο σκοτάδι..》τους απεύθυνε τον λόγο με το περίσσιο θάρρος που της είχε απομείνει.

《Κυρία μου δεν είμαστε γιατροί μα απο μια πρόχειρη εξέταση έχει υποστεί αρκετά κατάγματα. Θα σας ενημερώσουν περαιτέρω στην κλινική μας περιμένουν .Οσο για εσάς θα πρότεινα να παραμείνετε σε ετοιμότητα..》

《Αρνόυμε ! Δεν θα έχω να αναμένω τίποτα παραπάνω απο την ανάρρωση του..》πρόφερε κουνώντας το κεφάλι της δεξιά κι αριστερά σε κατάσταση αλωφροσύνης.

《Κατανοώ την ανησυχία σας μα θα παρακαλούσα να σκεφτείτε λιγάκι κι τον εαυτό σας ! Πως θα σταθείτε πλάι του εαν χάσετε τον ίδιο σας τον εαυτό ;》

《Εγω ευθύνομαι για όλα ! Αν έμενα στο εστιατόριο ..θα απέφευγε την φρικτή σύγκρουση..》 μονολογούσε καλύπτοντας τα αυτιά της .
Μήπως κατάφερνε να διώξει τον ζοφερό ήχο της σύγκρουσης απο το νόυ της.

《Κυρία μου οτι κι αν κάνεις δεν ξεφεύγεις απο το γραμμένο ..οτι έχει προοριστεί για εκείνον θα λάβει . Κανένας δεν κατόρθωσε να παραβεί την μοίρα του..》σχολίασε ο νεαρός διασώστης που δεν άντεχε να την βλέπει να μέμφεται τον εαυτό της.

Απο την πλευρά του δεν υπήρχε καμία αντίδραση παρέμενε βυθισμένος στην λήθη .
Με την μάσκα οξυγόνου κι τα σωληνάκια διάσπαρτα στο σώμα του.
Να τον κρατούν εν ζωή οσο εκείνος ταξίδευε ανέμελος σε κάποιο παράλληλο σύμπαν .

Αφού έφτασαν με δυσκολία στο νοσοκομείο τον μετέφεραν ταχύτατα στα επείγοντα.

Έμεινε μόνη στην αναμονή να παλεύει με τους δαίμονες της δίχως καμία παρηγοριά.

Ανακάθισε σε μια από τις σιδερένιες καρεκλες αποκαμωμένη με το βλέμμα στο θεό και προσευχή στα χείλη.

Παρατήρησε πως τοσο τα χέρια οσο το πρόσωπο και το φόρεμα της ηταν λερωμένα από το αίμα του.

Ολα ετούτα επακόλουθα ενος ανόητου εγωισμού που ίσως τελικά κατάφερνε να στερήσει την ίδια την ζωή του.

Αναζήτησε το κινητό της μέσα στην μικροσκοπική τσάντα που κουβαλούσε καθώς παραβλέποντας το ακατάλληλο της ώρας καλούσε τους γονείς της .

« Παρακαλώ ..» ακούστηκε η νυσταγμένη φωνή της Μιράντα.

«Μαμά εγώ είμαι άκουσε με μια στιγμή Ο Κρίστιαν είχε ενα φοβερό αυτοκινητιστικό ατύχημα . Βρίσκομαι μονάχη μου στην κλινική που νοσηλευόμουν . Δεν γνωρίζω εαν θα τα καταφέρει . Σε παρακαλώ ελάτε απο εδώ Δεν αντέχω να περιμένω μόνη μου.!

Η Μιράντα έβγαλε ενα επιφώνημα .
« Ω θεέ μου τι κακό μας βρήκε πάλι.. Εσύ παιδί μου έχεις χτυπήσει ; Πες μου !» φώναζε τρελαμένη ξυπνώντας και τον Νίκολας.

Με τρεμάμενη φωνή έδωσε την απάντηση της « Όχι μόνον εκείνος είναι σοβαρά ελάτε γρήγορα !.» ψελλισε καθως έκλεινε το τηλέφωνο .

Το σπίτι των Άστον αλλο ενα βράδυ αναστάτωναν ζοφερά μαντάτα με διάφορα μιας εβδομάδας.

《Μιράντα η..μαρίνα πάλι ; Αυτη την φορά θα τον γονατίσω ..》σχολίασε ανήξερος δένοντας νευρικός την ζώνη απο την μπλέ ρόμπα του .

《Οχι..Νίκολας αυτη την φορά χαροπαλεύει ο ίδιος ! Τράκαρε με το αυτοκίνητο βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση..》 ψέλλισε ατενίζοντας το κενό καθισμένη στον λευκό καναπέ με το ακουστικό να κρέμεται ακόμη απο τα χέρια της.

《Τι στο καλό συμβαίνει με αυτον το νεαρό γιατί τόση ατυχία ! Μα για πες μου η κόρη μας επέβαινε κι εκείνη στο όχημα;》

《Απο οτι μου είπε οχι αλλα ενας θεός ξέρει τι αλλο θα μας βρεί μαζί του. Ειναι λες και τον εχει σημαδέψει η μοίρα !》

《Δείξε λιγάκι ενδιαφέρον Μιράντα η ζωή του κρέμεται απο μια κλωστή δεν ωφελεί να γίνεσαι κυνική! Ελα ετοιμάσου να φύγουμε θα ειναι ράκος το κορίτσι ..》

Πέρασαν τρία βασανιστικά τέταρτα δίχως κανένα νέο η καρδία της κόντευε να διαλυθεί απο την αγωνιά .
Δεν σταματούσε να κλαίει κι να κατηγορεί στιγμη τον εαυτό της ένιωθε υπεύθυνη για όλα ενώ δεν ήθελε με τίποτα να τον χάσει .

Ακόμη κι αν δεν έμελε να είναι μαζί του δεν τολμούσε να φανταστεί πως θα πεθαίνε τοσο πρόωρα με τέτοιο άδικο τρόπο .
Δεν θα άντεχε στην ιδέα αισθανόταν πολλά για εκείνον οσο κι αν την πλήγωνε δεν κατάφερνε να του αντισταθεί .

Το ίδιο κι εκείνος παρά τις συνεχόμενες κόντρες τους δεν την άφηνε να του ξεφύγει οσο κι αν το πάλεψε .

Ένιωσε τα χέρια της μητέρας της να την τυλίγουν απο πίσω ανακουφισμένη αφέθηκε επιτέλους ελεύθερη να ξεσπάσει πέφτωντας στην αγκαλιά της διψασμένη.

Όσο και να τον αντιπαθόυσε δεν τολμούσε να φανταστεί το μέγεθος της τραγωδίας « Παιδι μου πως εγίνε ; » ρώτησε αναστατωμενη .

Συνέχιζε να κλαίει ακατάπαυστα φέρνοντας για πολοστή φορά στο νόυ σαν ταινία την στιγμη οπου πάγωσε ολόκληρη .
« Έτρεχε πόλυ με το αυτοκινητο σε μια απότομη στροφή δεν πρόλαβε να φρενάρει . Το αυτοκίνητο γλίστρησε στο αντίθετο ρέυμα. Την ίδια ωρα που ενα φορτηγό πλησίαζε με ανεπτυγμένη ταχύτητα που.. σχεδόν τον συνέτριψε » ψέλλισε ξεσπώντας εκ νέου σε δυνατούς λυγμούς .

Δεν τόλμησαν να αρθρώσουν λέξη έμειναν και οι δύο στήλες άλατος να παρηγορόυν την σμπαραλιασμένη απο τον πόνο Μαρίνα .

Πως θα κατόρθωνε άραγε να ξεχάσει ποτέ τον φρικιαστικό κρότο απο την σύγκρουση τον ήχο απο τα γυαλιά που έσπαγαν προς χιλιάδες κατευθύνσεις.
Κι το σχεδόν άψυχο κορμί του πεσμένο πάνω στο τιμόνι να αιμορραγεί ; Πώς; αναρωτιόταν αγνοώντας τις απαντήσεις .

Η Μιράντα απ την μεριά της λυπήθηκε πόλυ για την θλιββερη τύχη του το ίδιο κι ο Νίκολας αποφεύγοντας να φανερώσουν το εύρος των συλλογισμών τους.
Καθώς είχαν χάσει κάθε ελπίδα να επιβιώσει απο ενα τέτοιο ατύχημα.
« Οι γιατροί τι λένε παιδι μου;» ρώτησε με την σειρά του .

« Δεν γνωρίζω τίποτα ακόμη δεν έχουν έρθει να με ενημερώσουν απο την ωρα πού ήρθαμε τον εξετάζουν . Είναι πολύ άσχημα ..»αποκρίθηκε απελπισμένη την ίδια στιγμή που σαν απο μηχανής θεός ενας γιατρός πλησίαζε κοντά τους .

« Είστε συγγενείς του Κρίστιαν Μπάλτον ;» ρώτησε βλοσυρος προιδεάζοντας τους πως μάλλον τα ευρήματα δεν επιδέχονταν θεραπεία.

Τινάχτηκε αμέσως όρθια « Μάλιστα είμαι η αρραβωστικιά του πείτε μου γιατρε θα επιβιώσει; »

« Κοιτάξτε εχει υποστεί κακώσεις σε ολόκληρο το σώμα.
Δεν θα αποφύγουμε δυστυχώς το χειρουργείο μα..θελω να παραμείνεται ψύχραιμη παρακαλώ..》

Κράτησε την ανάσα της για μερικά δευτερόλεπτα 《Θα ..προσπαθήσω..》ψιθύρισε προετοιμασμένη για το χειρότερο .

《Δεν είμαστε σίγουροι για το εαν θα κατορθώσει να σταθεί ξανα στα πόδια του.
Καθότι η Σπονδυλική του στήλη έχει δεχθεί σοβαρότατο πλήγμα .
Μέσα στις επόμενες ώρες θα το επιβεβαιώσουμε προς το πάρων προσευχθήτε ! »

Τα λεγόμενα του γιατρού είχαν ως αποτέλεσμα να χάσει την ισορροπία της πέφτοντας σχεδόν λιπόθυμη στην καρέκλα πίσω της.

《Ελα κόρη μου κάνε κουράγιο!》πασχισε να την κατευνάσει ο Νίκολας κάνοντας μασάζ στους σφιγμένους ώμους της .

Υπήρχε πιθανότητα να περνούσε την υπόλοιπη ζωή του ανάπηρος η ακόμα χειρότερα να πέθαινε να πάρει κόντευε να χάσει τα λογικά της.
«Οχιιι δεν γίνεται !» στρίγλισε καταρρέωντας στην αγκαλιά του.

Λίγη ώρα αργότερα αφότου συνήλθε κάπως ήπιε ένα ποτήρι κρύο νερό αφου το στόμα της είχε στεγνώσει παντελώς και κόυρνιασε στην αγκαλια της μητέρας .
Καθόταν δίπλα της οση ώρα ο Νίκολας συνομιλούσε με τους θεράπων ιατρούς αναζητώντας περαιτέρω απαντήσεις .

Έφερε στην μνήμη της τα λόγια του γιατρού για πολλοστή φορά η πιθανότητα της παράλυσης την καταρράκώνε .
Στραφηκε προς το μέρος της κοιτώντας την κατάματα χρειαζόταν απ κάπου να αντλήσει λίγη δύναμη 《Ανησυχώ πολυ γι εκείνον έχω ανάγκη να τον δω !»

« Γλυκιά μου βρίσκεται στην εντατική δεν επιτρέπουν σε κανέναν προς το παρών να τον επισκεφτεί.
Ελπίζω να παραμείνει σταθερός κατα την διάρκεια της νυχτός κι απο αυριο πηγαίνεις κοντά του.
Περισσότερο ανησυχώ για την εικόνα που παρουσιάζεις εσυ ..》

« Δεν εχω χρόνο να ασχολούμαι με τον εαυτό μου με χρειάζεται..!》
Σχολίασε ξεφεύγοντας απ την αγκαλιά της έτρεξε άξαφνα στον αχανή διάδρομο .

Κατευθυνόταν στο γραφείο των ιατρών οπου την ίδια ώρα συνεδρίαζαν για την κατάσταση του .
Εισέβαλλε αλαφιασμένη στο εσωτερικο κι ας την παρατηρούσαν οι παρευρισκόμενοι σαστισμένοι δεν την ένδιεφερε στο ελάχιστο .

« Θέλω να δω τον αρραβωνιαστικό μου με χρειαζεται !» Πρόσταξε χωρίς περιστροφές .

Έπειτα από μερικές σύντομες μυστικές διαβουλεύσεις τελικώς συμφώνησαν ομόφωνα να της επιτρέψουν να βρεθεί κοντά του .
« Καλώς δεσποινίς έχετε την άδεια να παραμείνετε κοντά του ! »της ανακοίνωσε βιαστικά μια νοσοκόμα που ανέλαβε να την οδηγήσει στο χώρο που βρισκόταν.

Καθώς πλησίαζε μπροστά στην γυάλινη πόρτα της μονάδας μπορούσε κιόλας να διακρίνει το τραυματισμένο σώμα του μέσα από το προστατευτικό τζάμι.

Η καρδιά της μάτωσε στην οψη του δίχως να χάσει χρόνο άνοιξε την συρόμενη πόρτα αθόρυβα περπατώντας διστακτικά εως το κρεββάτι του .

Η οψη που παρουσίαζε την συγκλόνισε το κορμί του κοσμούσαν μικρά διάσπαρτα σωληνάκια κολλημένα κατα μήκος του στέρνου του.

Στάθηκε στο πρόσωπο του που ήταν γέματο μικρές γρατσουνιές απο τα γυαλιά που είχαν εκτοξευτεί καταπάνω του κατά την πρόσκρουση .

Μια μάσκα τον εφοδιάζε με οξυγόνο ενω τις φλέβες του διαπερνούσε ενας ορος.
Παρ όλη την ταλαιπωρία που είχε υποστεί ομοίαζε με άγγελο αναλογίστικε βαδίζοντας δειλά επιζητώντας να βρεθεί λίγο πιο κοντά .

Ακούμπησε απαλά το χέρι του σκεπτική ποτέ της δεν περίμενε οτι θα τον αντίκρυζε σε μια τέτοια κατάσταση .
Φάνταζε πάντοτε στα μάτια της απόλυτα συγκροτημένος , τυπικός κι σκληρός σαν ατσάλι .

Μα βλέπεις η ανθρώπινη φύση επέβαλλε από την γέννηση τους ίδιους κανόνες σε όλους τους θνητούς δίχως εξαιρέσεις .

Τουλάχιστον την χαροποιούσε το γεγονός πως δεν υπέφερε αφου δεν μπορούσε ακόμη να αισθανθεί τον πόνο.
Που αν έκρινε απο τις ακτινογραφίες που της έδειξαν στο γραφείο νωρίτερα θα φάνταζε αβάσταχτος.

Ονειρευόταν ακόμη ήσυχα χαμένος σε ενα δικό του ιδανικό κόσμο ώφελε παντως να παραδεχτεί πως τα χαρακτηριστικά του φάνταζαν σμιλεμένα από τον καλύτερο τεχνίτη ακόμη κι με μώλωπες .

Το μυαλό της περιστρέφοταν γυρω απο την ίδια ανησυχία άραγε θα μπορούσε να περπατήσει ποτε ξανα στην ζωή του ; Η εξαιτίας μιας απερισκεψιας θα καταδικαζόταν σε μια αιώνια αναπηρική καρέκλα.

Η σκέψη και μονο έφερε δάκρυα στα πρησμένα μάτια της ένιωθε ανάμεικτα συναισθήματα για εκείνον .
Η αγωνία συναγωνιζόταν την θλίψη κσθε τόσο μα υπήρχε στο βάθος ενα πιο ζεστό συναίσθημα που γλύκαινε την καρδία .

Την ανάγκαζε να μην τολμά να τον αφήσει μονάχο του λεπτό καθώς μέσα της μια μικρή φωνούλα της επιβεβαίωνε πως ο Κρίστιαν την χρειαζόταν πιο πολύ απο ολους την δεδομένη στιγμή .

Δεν επιθυμούσε να αναλύσει τίποτα περαιτέρω προς το παρών παρα μόνο προσευχόταν να βγεί αλώβητος απ αυτη την περιπέτεια .

Ύστερα να ζούσε ευτυχίσμενος ακόμα κι αν δεν υπήρχαν πλέον μάζι .! Θα φρόντιζε να μην μπλεχτεί ποτέ ξανα στην καλα οργανωμένη ζωή του.

Αυτό το ατύχημα το ερμήνευσε σαν σημάδι πως αν συνέχιζαν θα κατέληγαν κι οι δύο τους σε γκρεμό .
Δεν θα κατόρθωνε ποτε να ζήσει αρμονικά στο πλευρό του θα παρέμεναν αιώνια αταίριαστοι γι αυτό μπορουσε να πάρει όρκο.

Έκλεισε για λίγο τα μάτια ακουμπόντας στο ζεστό του χερι αφέθηκε στην γλυκιά μυρωδιά οπου ενέδιδε το κορμί του να την παρασύρει μακρια απο σκέψεις.
Ακολούθησε την ρυθμική αναπνοή του κι σύντομα αποκοιμήθηκε .

Οι γονείς της καθισμένοι στην αναμονή επι ώρες ακουμπούσαν ο ένας στο σώμα του άλλου για να πάρoυν δύναμη να περάσουν το βασανιστικό βράδυ.

Είχαν ζητήσει να επισκεφθούν κι οι ίδιοι τον μέλλοντα γαμπρό τους μα μεχρι στιγμής η εντολή ηταν ρητη .
Μονο ενα άτομο επιτρεπόταν οπότε θα είχαν την ευκαιρία να τον παρακολουθούν μονάχα εξωτερικά .

Λίγη ωρα αργότερα πλησίασαν με ρην σειρά τους στην τζαμαρία αντικρίζοντας την κόρη τους ακουμπισμένη στο πλευρό του να κοιμάται .

« Είδες που σου το έλεγα κάποτε πως αυτοί οι δύο θα αγαπήθουν . Έπρεπε να συμβεί κι αυτό για να τους δέσει !» σχολίασε συγκινημένος ο σύζυγος της .

« Εγώ δεν διακρίνω καμία απολύτως αγάπη απο την πλευρα του Μπάλτον . Παρά μόνον την κόρη μου να σιγολιώνει για εκείνον ! » αποκρίθηκε απογοητευμένη .

Ο Νίκολας χαμογέλασε ελαφρά « Εγω πιστευω πως και εκείνος ενδιαφέρεται μα κάλα δεν βλέπεις πόσο την κυνηγά ; Τον γνωρίζω χρόνια δεν έχει ζητήσει ποτε καμία από τις κατακτήσεις του σε γάμο .
Μόνον εκείνη ..μην κοιτάς που το παίζει σκληρός ίσως δεν ειναι όντως ετσι καταβάθος που ξέρεις μπορει να φυλάει μια απόκρυφη πλευρά για την κατάλληλη »

Τον κοίταξε απορημένη « Εσυ πως μιλάς με τόση σιγουριά πάντοτε για εκείνον .; Δεν γνωρίζεις πως σκέφτεται . Οσο για κόρη μου την έχει πατήσει μαζί του . Προβλέπω δράματα στο τέλος !»

《Ας μην σκεφτόμαστε αρνητικά μια τέτοια ώρα που δίνει τέτοια μάχη χρειάζεται ολη μας την θετική ενέργεια!》

《Για ποια ενέργεια μου μιλάς; Κοντεύω να καταρρέυσω ! Παψε πλέον να προσποιήσε πως τον νοιάζεσαι δεν είσαι δα πατέρας του. Εσένα το συμφέρον σε ενδιαφέρει..εμένα δεν με ξεγελάς !》

《Πφφ δεν κουράστηκες επιτέλους να ειρωνεύεσαι ! Θα πω στο σοφέρ να σε γυρίσει σπίτι θα μείνω εγώ !》

《Οχι βέβαια εξυπνάκια δεν θα την εγκαταλείψω στην τύχη της ! Μονάχα μαζι της θα φύγω απο εδω μέσα!》

« Καλα καλα εσυ λέγε τα δικά σου . Επιμενω αυτή η εικόνα εμένα δεν με πείθει πως η αγάπη είναι μονόπλευρη . Εκείνη μονο χρειάζεται για να το ξεπεράσει ίσως διαισθάνεται την παρουσία της παρόλο που βρίσκεται σε καταστολή»

« Χα ! Δεν με ξεγελά τοσο εύκολα το προσωπείο του Νίκολας . Θεωρώ πως μολίς επανέλθει θα βρεί ξανα τον κακό του εαυτό »

Χαμογέλασε με νόημα « Θα το δούμε αυτο !»

Ύστερα απο λίγες ώρες είχε αρχίσει κιόλας να ξημερώνει η εφιαλτική νύχτα τους εγκατέλειπε .
Μια νεα μέρα ανέτειλε κουβαλώντας μαζί την πολύτιμη ελπίδα οπου είχαν ανάγκη .

Σαν ξύπνησε έριξε μια πρόχειρη ματιά τριγύρω ολόκληρο το σώμα της πονούσε αφόρητα.

Οι μυες της είχαν πιαστεί μα δεν την ένοιαζε στράφηκε αστραπιαία προς εκείνον κοιμόταν ακόμη βαθειά .

Μα κατι ειχε αλλάξει παρατήρησε πως η οψη του ειχε μεταλλαχθεί το σώμα του αρχίσε σταδιακά να παγώνει σε συνδυασμό με τα χείλη του που είχαν μελανιάσει.
Εως οτου συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συνέβαινε ο παλμογράφος πλάι της άρχισε να ουρλιάζει .

Οι παλμοί του έπεφταν επικίνδυνα χαμηλά έντρομη κάλεσε τους γιατρούς που τον ανέλαβαν εγκαίρως ζητώντας να παραμείνει σε μια άκρη ώστε να μην  παρεμποδίζει το έργο τους.

Φοβισμένη άρχισε να κλαίει σιωπηρά
κοιτώντας φευγαλέα έξω απο το τζάμι τους γονείς της που έστεκαν λίγα μέτρα πιο πίσω εξίσου αναστατωμένοι .

Άκουσε τους γιατρούς να σιγοψιθυρίζουν μεταξύ τους πως τον χάνουν ότι δεν επανερχόταν στην κανονική καρδιακή λειτουργία.

Μέχρι που η πράσινη γραμμή πάγωσε στην οθόνη το ίδιο κι οι γιατροί οπου πάλευαν επάνω απο το άψυχο σώμα του .

Με απινιδωτή πάσχιζαν να τον επαναφέρουν μα δεν αντιδρούσε 《Οχι δεν μπορώ να σε χάσω τοσο άδικα! 》 ψιθύρισε προχώροντας αποφασιστικά πιο μπροστά απο όλους .

Του έπιασε σφικτά το παγωμένο χέρι και φώναξε συντετριμένη σε μια ύστατη προσπάθεια να την ακούσει .

«Αγάπη μου μην με αφήνεις μην φεύγεις ! Σ αγαπαώ Κρίστιαν ! Ακουσε με
Σ αγαπάω !!» ούρλιαξε μέχρι που βράχνιασε  .

Γονάτισε δίπλα του νικημενη η καρδια της είχε ξεριζωθεί με την σειρά τους οι γιατροί απογοητευμένοι ετοιμάζονταν να αποχωρήσουν βέβαιοι πως όλα έχουν τελειώσει .

Μα ο ξαφνικός ήχος απο το μηχάνημα τους ανάγκασε σε μεταβολή το ίδιο κι εκείνη σήκωσε το κεφάλι της έκπληκτη.

Παρατηρώντας απο την μια τον Κρίστιαν κι από την άλλη τους αποσβολωμένους γιατρούς .

Είχαν επιστρέψει σε απαρτία στο δωμάτιο για να ελέγξουν εκ νέου  παλμούς του.
« Όλα δείχνουν πάλι φυσιολογικά . Ξαναγύρισε κοντά μας ! Μάλλον πρόκειται για θαύμα της αγάπης
Χάρη στα λόγια σου επέστρεψε.. » σχολίασε χαριτολογώντας ο γιατρός αδυνατώντας να το συλλάβει.

Σοκαρισμένη ακόμη σκούπισε τα δάκρυα της κι για πρώτη φορά χαμογέλασε δειλά .
Δίχως να πιστεύει στα μάτια της ύστερα απο τη να αγωνία που ειχε περάσει έμοιαζε να βρέθηκε σε ενα λεπτό απο την κόλαση στον παράδεισο .

« Θα γίνει κάλα έτσι;» ρώτησε με αγωνιά .

« Κοίτα η κρίση που παρολίγο να του κοστίσει την ζωή απεφέχθει χρειάζεται παρακολούθηση για να δούμε μηπως παρουσιαστεί επόμενο επεισόδιο . Ελπίζω να τα καταφέρει.
Είναι τόσο νέος !»

Τα λόγια την καθησύχασαν καπως μα το ενδεχόμενο μιας επόμενης καρδιακής ανακοπής ισως ακόμη πιο ισχυρής από την πρωτη θα την κρατούσε σε επαγρύπνηση ολη την υπόλοιπη ημέρα .

« Ευχαριστώ ..κάτι ακόμη θα επιθυμούσα να παραμείνω πλάι του για όλη την υπόλοιπη ημέρα .
Δεν διανοόυμε να τον αφήσω μονο υπο αυτές τις συνθηκες ! »

Ο άνδρας χαμογέλασε ευγενικά κατανοώντας την αγωνία που βίωσε
« Αν προσεχείς μπορείς να μείνεις . Οτι χρειαστείς χτύπα το κουδούνι δίπλα σου»

Αφου βεβαιώθηκε πως η κατάσταση του ασθενή του παρέμεινε σταθερή αποχώρησε απο το δωμάτιο .

Στο μεταξυ η Μαρίνα περιχαρής βγήκε να καθησυχάσει τους γονεις της που παρατηρούσαν χλωμοί κι άφωνοι το σκηνικό προετοιμασμένοι για το χειρότερο .

Ξεχυθηκε στην αγκαλιά της Μιράντα αρχικά αποκαμωμένη .
《Μαρίνα μου εχεις ταλαιπωρήθει πολύ . Σε παρακάλω πάμε σπίτι για λίγο. Φαίνεσαι χαλιά πρέπει να ξεκουραστείς ειδάλλως θα καταρρεύσεις στο τέλος !»

Αστραπιαία αποτραβήχθηκε καθώς την περιεργαζόταν θυμωμένη
«Μάμα πως μπορείς να με συμβουλέυεις να φύγω ; Με τι ψυχή ; Πέθανε σχεδόν κι τολμάς να με προτρέπεις να τον εγκαταλειψω ολομοναχο στην τυχη του ;
Οχι μητέρα ξέχασε το ! Είσαι ελεύθερη να γυρίσεις σπίτι εφόσον δεν έχεις καθόλου αισθήματα για κείνον.
Εγώ που τρέφω λοιπόν δεν θα κουνήσω από δίπλα του εως οτου διαφύγει τον κίνδυνο!》

Η Μιράντα παρατηρούσε το ξέσπασμα της αποσβολωμένη είχε γίνει εξω φρένων με την αδιαφορία της.

Πέρασε την τσάντα πάνω από το δεξί της ώμο έτοιμη να αποχωρησει απογοητευμένη μα προτού το πράξει ήθελε να εκφράσει οσα την έπνιγαν.
« Το χειρότερο δεν είναι οτι δεν τρέφω εγώ αισθήματα γία εκείνον . Μα το ότι τρέφεις εσυ κορίτσι μου . Μιλάς άσχημα σε μένα γία κάποιον που θα σε πέτουσε σαν σκουπίδι σε αλλη περίπτωση ! Που οταν ήσουν αντίστοιχα άρρωστη δεν έδινε δεκάρα για εσένα . Εύχομαι να μην το μετανιώσεις !»

Προσπάθησε απελπισμένη να την μεταπείσει μα το μονο που κατάφερε ήταν να την πεισμώσει ακόμη πιο πολύ !》
Πλέον είχε στραφεί στον πατέρα να βρει παρηγοριά λυπημένη απο την άσχημη συμπεριφορά της .

« Φύγετε μπαμπά θα μείνω μάζι του . Στείλε μου μονο ρούχα να αλλάξω με τον σοφερ ..!»

Ο Νικολάς συμφώνησε πικραμένος απο την κατάσταση κάνοντας νόημα στην σύζυγο του .

Αν κι αρνήθηκε αρχικά αρκόυσε ένα βλέμμα στο θυμωμένο πρόσωπο της για να κατάλαβει πως η Μαρίνα βρισκόταν σε πλήρη σύγχυση .
Δεν θα βοηθούσε η παρουσία της εκει αντίθετα θα έβλαπτε .
Οπότε νικημένη τον ακολούθησε με σκυμμένο κεφάλι.

« Κι κατι ακόμα ..εκείνος σε εγκατέλειψε συνεχίζοντας κανονικότατα την ζωούλα του στο νοσοκομειο οσο εσυ χαροπάλευες ετσι για την ιστορία ! »
Φώναξε με την ελπίδα να την αφυπνίσει από τον λήθαργο οπου κείτονταν .

Παραβλέποντας στιγμιαία τα λεγόμενα της γύρισε την πλάτη επιδεικτικά κι επέστρεψε εκ νέου κοντά του με το στομάχι δεμένο κόμπο .

Τα λογια της πονούσαν βαθειά ποσο μάλλον τώρα που μόλις είχε παραδεχτεί πως είναι ερωτευμένη μαζι του.
Σε αντίθεση με εκείνον που δεν θα την αγαπούσε ποτε .!

Έκλεισε τα μάτια της σφικτά αφήνοντας τα δάκρυα που την έπνιγαν να βγουν με σκοπό να λυτρωθεί εφόσον δεν την έβλεπε κανείς.

Είχε άμεση ανάγκη να μείνει μονάχη με τον εαυτό της να σκεφτεί μα η κούραση την νίκησε  .

« Μαρίνα..Μαρ..!» παραμιλόυσε το όνομα της ξανα κι ξανά νόμιζε πως ονειρευόταν καθώς άνοιγε τα μάτια της .

Είχε κιόλας μεσημερίασει πετάρισε τα βλέφαρα πασχίζοντας να συνέλθει από τον βαθύ ύπνο .
Ύστερα ανήσυχη στήλωσε την προσοχή της επάνω του .
Βρισκόταν ακομη σε καταστολή δεν ειχε επανέλθει πλήρως .

Τέντωσε τα χέρια για να ξεπιαστεί καθως άκουσε εκ νέου την βραχνή φωνή του να ψελλίζει ρυθμικά το ονομα της .

« Μα..ρίνα..Μα..ρί ..να» παραμιλόυσε εμένα ονειρεύεται με έχει ανάγκη καμία άλλη διαπίστωσε ευχαριστημένη.

Κάλυψε τρυφερά το χέρι του για να τον καθησυχάσει 《 Ησύχασε γλυκε μου είμαι μαζί σου ! Μην φοβάσαι θα τα καταφέρεις πρέπει να παλέψεις !» ψιθύρισε φιλώντας τα ακροδάχτυλα του.

Δεν έδειξε σημάδια πως την είχει ακούσει τουλάχιστον σταμάτησε να παραμιλά αναλογίστικε ανακουφισμένη  .

Παρατήρησε τον σόφερ να την περιμένει απέξω είχε φέρει τα ρούχα που ειχε ζητήσει .

Θα τον άφηνε μόνο για λίγο « Θα επιστρέψω !» υποσχέθηκε βγαίνοντας για λίγο ώστε να αλλάξει !

Επιτέλους είχε αφαιρέσει το φόρεμα που της έφερνε στο νόυ τα γεγονότα που είχαν λάβει χώρα την προηγούμενη νύχτα .

Είχε φορέσει ένα ξεβαμένο τζιν παντελόνι συνδυασμένο με μια λευκή αέρινη μπλούζα με τιράντες .

Αφού έδωσε τα ρούχα πίσω να τα πλύνουν βάδιζε ήδη το μονοπάτι που οδηγούσε πίσω στο πλευρό του .

Φτάνοντας στο κατώφλι έμεινε στηλη άλατος δίπλα του παρατήρησε
μια γυναικεία φιγούρα σκυμμένη.
Έκλαιγε πιθανόν συνειδητοποίησε αμήχανα.

Βιώνοντας για άλλη μια φορά το οδυνηρό τσίμπημα της ζήλειας σαν μαχαίρια κατάστηθα ..
Μήπως είχε έρθει να τον επισκεφθεί η κοπέλα που χαριεντίζονταν στο περιοδικό ;