Οι αποκαλύψεις παραήταν πολλές για να της αντέξει η Μιράντα η οποία εχασε την γη κάτω από τα πόδια της για πολλοστή φορά .

«Καταλαβαίνεις τι κακό της προκαλέσες  κακούργε μπορεί να κανει καμια τρελα από την απογοητευση της .
Το ηξερα πως θα την απατουσες  στο τέλος κι θα την πεταγες στην άκρη σαν σκουπίδι της το ελεγα να μην σε παντρευτεί !Δεν με νοιάζει τι θα κανεις θελω να την βρεις κι να την φερεις πισω !Θα το πληρωσεις αυτο !»

Φώναξε καθώς πλησίασε με απώτερο σκοπό να τον χαστουκισει μα προτού προλάβει  της άδραξε το χέρι στον αέρα την τελευταία στιγμή .

«Δεν ωφελεί κυρία μου να την βρώ εγω είναι μεγάλο κορίτσι πλέον δεν θα της αλλάξω πλέον γνώμη εάν της μιλήσω.
Νομίζω πως έχει πάρει τις αποφάσεις της με συγχωρείτε τώρα εχω αργήσει στην εταιρεία .Αφροδίτη εμείς θα συνεχίσουμε αργότερα την κουβέντα μας ..» σχολίασε με νόημα καθως αποχωρούσε βιαστικός .

Στήλες άλατος έμειναν οι δυο γυναίκες παρατηρώντας η μια το πρόσωπο της  άλλης δίχως πλέον την οργή που προηγήθηκε ανάμεσα τους εφόσον πλέον τα γεγονότα είχαν τον λόγο .

«Μην ανησυχείς για την κόρη σου είναι καλά δεν μπορώ να σου πω που βρίσκεται ακριβώς ! Μόνον αυτό θα σε συμβούλευα άφησε την να ηρεμήσει και ειμαι βέβαιη πως ίσως επιστρέψει πίσω όταν βρεί τις ισορροπίες της..» την καθησύχασε πονεμένα συναισθανόμενη την αγωνία της .

Κοίταξε ολόγυρα σκεπτόμενη τον πόνο που δοκίμαζε την ψυχή του παιδιού της τούτη την στιγμή ενω βρισκόταν κρυμμένη μακριά και η καρδιά της μάτωνε.

«Ο αχρείος την πλήγωσε εν τέλει ! Οπως ακριβώς το είχα προβλέψει..πως να αισθάνεται άραγε τώρα; Ερειπωμένο καράβι μεσοπέλαγα που το δέρνει η τρικυμία.;
Πες μου σε παρακαλώ που είναι το κορίτσι μου άρρωστη ακόμη με αμνησία που μπορεί να πήγε ; Θεε μου προστάτευσε την !»ικέτευσε με εμφανή απελπισία που γέμιζε ρυτίδες στο αυλακωμένο πρόσωπο της .

«Η αμνησία δεν υφίσταται τώρα πια !
Τα έχει θυμηθεί όλα κι έχει πλήρη συνείδηση τι πράττει κι ποία είν από την ημέρα του γάμου της .
Μου τα εκμυστηρεύτηκε όλα λίγο πριν να αποχωρήσει. .»

Γούρλωσε τα μάτια της τρομοκρατημένη με τα οσα μάθαινε ξαφνικά  «Μα καλά πως μπόρεσε να μου κρύψει πως βρήκε ξανά τον εαυτό της γιατί δεν χώρισε ;  Ειλικρινά δεν καταλαβαινω ! Θα τρελαθώ ειλικρινά θα τηλεφωνησω τώρα αμέσως στον Νίκολας να έρθει να με πάρει από εδώ να με βοηθήσει να βρούμε το παιδί μας !»

«Χα καλή μου δεν αντιλέγω πως ο άνδρας σου πρέπει να αγαπά πολύ την Μαρίνα μιας κι την μεγάλωσε .
Μα δεν έχει το δικαίωμα να ανακατεύεται στην ζωή της εφόσον η ίδια δεν τον θέλει εκει .
Χρειάζεται ηρεμία περνά δύσκολα κι μόνο εγω βρίσκομαι δίπλα της κι θα είμαι μέχρι που να πεθάνω . Καλα θα κάνεις λοιπόν να περιμένεις να σου ξαναμιλήσει κάποια μέρα κι να την αφήσεις να βρεί μονάχη της οτι ζητάει  μην την πιέσεις .!»

Έγνεψε καταφατικά χωρίς να φέρει αντίρρηση άλλωστε δεν είχε άδικο.
«Πιστεύεις πως δεν θα μου μιλήσει ποτε ξανά ; Απο τοτε που σε συνάντησα η εικόνα του Έκτορα μου στοιχειώνει την ζωή. Με υπνωτικά κι ηρεμιστικά στέκομαι όρθια κυκλοφορώ σαν πεθαμένη δεν επικοινωνώ εχω παραιτηθεί από οτιδήποτε . Μοιάζει σαν να ήρθες κι να κουβάλησες μαζί σου την καταστροφή κσι την απώλεια ! Να ξέρεις κατι ακόμη θα πεθάνω χωρίς την κόρη μου !»

Η εξομολόγηση της έκοψε την ανάσα  παρόλα όσα είχε περάσει ένιωσε συμπόνια κι ενα σφίξιμο στην μητρική της καρδιά .

« Ξέρω καλά πως ποτε σου δεν τον ξέχασες τον γιο μου γιατί πολύ απλα ήταν κι θα είναι ο έρωτας της ζωής σου κι πατέρας της Μαρίνας .
Κι εγω φέρνω την φωτογραφία του κάθε μέρα μπρός στα μάτια με κρυφή ελπίδα να μου μιλήσει. Να δω έστω μια βλεφαρίδα του να κινείται κι ας ξέρω πως οι φωτογραφίες δεν μιλούν .
Παρα μόνον μένουν να αποτυπώνουν μια μορφή κι ένα σώμα που κάποτε πέρασε από αυτόν τον κόσμο κι χάθηκε κάπου ανάμεσα στα κρύα νερά του πελάγου .
Θα τα καταφέρεις να ζήσεις για λίγο χωρίς εκείνη ειν για το καλό της. Μην μιλάς για θάνατο είναι μόνο για τους δειλούς εγώ πως άντεξα τον χαμό του κι έπειτα του συζύγου μου δεν είχα οικογένεια μέχρι που την βρήκα κι συ τολμάς να λες για εμένα τα χειρότερα.ενώ εγω επρεπε να σε κατηγορώ . Τέλος πάντων ειμαι ταλαιπωρημένη ψυχολογικά κι σωματικά. Αποσύρομαι επάνω μείνε εάν θες απλα θυμήσου άφησε την να ηρεμήσει δεν κινδυνεύει !»

«Που είναι ; Μην αποφεύγεις πες μου εσυ ξέρεις κουράστηκα με τις άσκοπες φλυαρίες που την κρύβεις ;»

Χάθηκε απο μπροστά της χωρίς να μπεί στον κόσμο απαντήσει καθώς με βαριά βήματα προς την σκάλα . «Μην φεύγεις πες μου θέλω το παιδι μου πίσω»ούρλιαξε κι η φωνή της αντήχησε από ακρη σε ακρη του σπιτιού .

Στεκόμενη στην κορυφή της σκάλας απόλυτα ατάραχη αποκρίθηκε  « Εχω δώσει μιαν υπόσχεση κι θα την κρατήσω ο κόσμος να χαλάσει..θα μάθεις απ την ίδια όταν πρέπει !»

Γύρισε σπίτι με κομματιασμένη ψυχή άδεια μόνη νιώθοντας ανάξια μητέρα αποτυχημένη σε ολους τους ρόλους που κλήθηκε να ενσαρκώσει .

Έψαξε με το βλέμμα τον σύζυγο της όμως σίγουρα τέτοια ώρα θα βρισκόταν καθισμένος στο γραφείο να μιλά όπως πάντα χαμηλόφωνα με την ερωμένη του .

Δίχως να κρύβεται πλέον εισέβαλε αστραπιαία μέσα διακόπτοντας τον χωρίς να την νοιάζει να κρατήσει τα προσχήματα .

Αποσβολωμένος έκλεισε το τηλέφωνο με ένοχο τρόπο που την αηδίασε μέχρι τα μύχια της ψυχής της  « Μην ανησυχείς θα έχει την ευκαιρία να την αποπλανήσεις αργότερα δεν θα σε εμποδίσω. Όμως δεν μπορώ άλλο να αργοπεθαίνω μόνη  μου ! Η Μαρίνα χώρισε με τον Κρίστιαν ! Τον έπιασε να την απατά κι εχει εξαφανιστεί.
Κι σαν να μην έφθανε αυτό η Αφροδίτη δεν μου αποκαλύπτει που βρίσκεται την εχει φυγαδέυσειγια να μην την ξαναβρώ !» ξέσπασε συγκλονισμένη καθώς σωριαζόταν βαριά στην πολυθρόνα.

Ο Νίκολας πετάχτηκε από το γραφείο του εμφανώς αναστατωμένος αφου το πρόσωπο του έχασε το χρώμα του.
«Ποτε έγιναν όλα αυτά που μου ξεφουρνίζεις ; Είχα μείνει στο ότι γνώριζε πλέον την αλήθεια για εμάς .Μα δεν την πίεσες να σου μιλήσει τόση μανία για εκδίκηση εχει αυτή η γυναίκα ; »

«Δεν πρόκειται για εκδίκηση αλλα για τιμωρία μου ξεπληρώνει η ίδια η ζωή ότι προκάλεσα γω σε εκείνη την φτωχή γυναίκα .Θέλω πίσω την κόρη μου να τα ξαναβρούμε οπως παλιά.
Δεν θα αντέξω αν δεν την ξαναδώ ποτέ ξανά ! Φαντάσου ποσο προδομένη θα αισθάνεται από ολους μας.  Που στο καλό μπορεί να βρίσκεται χωρίς να εχει αγγίξει ουτε ένα δολλάριο από τους λογαριασμούς της ;»

« Μιράντα κάποτε είχα προειδοποιήσει  πως έπρεπε να της μιλήσεις για αυτόν τον άνδρα .Τώρα λογικό είναι να δεθεί με τις ρίζες που αγνοούσε .
Εχει δίκιο να κάνει τα πάντα ώστε να μάθει οσο το δυνατόν περισσότερα για τον μπαμπά της τον βιολογικό  .Εμένα θα με διαγράψει από την ζωή της ως ένα ξένο που δεν υπήρξε ποτέ . Νομίζεις η δική μου καρδιά δεν πληγώθηκε ;
Τοσα χρόνια μεγαλώνω το παιδί ενός ξένου δεν είχα την ευκαιρία να κρατήσω ένα δικό μου μωρό στα χέρια . Κουράστηκα Μιραντα όλα δικά σου τα ήθελες . Θυμάμαι όταν έμεινες έγκυος δεύτερη φορά πήρες μέχρι χάπια να αποβάλεις  . Μόνο και μόνο για να μην αγαπήσω το παιδί μου πιο πολύ από την Μαρίνα .
Μεχρι έκτρωση έφτασες να κάνεις  την Τρίτη φορά τυχαία σε άκουσα να το εκμυστηρεύεσαι στην καλύτερη σου φίλη . Θέλημα θεού να μάθω τις οδυνηρές πλεκτάνες σου μπορεί να προσποιούμαι τον ανήξερο τόσα χρόνια αλλα γνωρίζω πολύ καλα τι γυναικα παντρευτηκα  .Μην μου ζητάς λοιπόν τα ρέστα που πηγαίνω με άλλες . Οταν πρώτη εσύ εξακολουθείς να με απατάς κάθε φορα που παραμιλάς το όνομα του στον ύπνο σου όταν κανείς έρωτα μαζί του ξανα κι ξανα στα όνειρα σου .
Δεν τον έσβησες από μεσα σου ποτε .!  Νομίζεις πως αντέχω να μην με λογαριάζεις  ; »

Το ξέσπασμα του φάνταζε το τελευταίο που μπορούσε να αντέξει γατζώθηκε από πάνω του διότι τα πόδια της σταδιακά δεν την συγκροτούσαν πια .Ολα εκείνα που έλεγε ήταν αλήθεια η ζωή που ζούσε τοσα χρόνια στηριζόταν σε μια ουτοπική ευτυχία στερεωμένη από λαθη κι ψεματα κι ολα αυτά για την Μαρίνα .
Για να μην μεγαλώσει χωρίς πατέρα στήριγμα μα τώρα να που της γυρνούσε την πλάτη χωρις δεύτερη σκέψη .

«Θέλω διαζύγιο Νίκολας ! Το συντομότερο κιόλας να φύγεις από το σπίτι !  Αργήσαμε αλλα δεν υπάρχει άλλος δρόμος πλέον οτι ζήσαμε ήταν βασισμένο σε ένα ψέμα .  Πως τολμάς να πιστέυεις πως δεν σε αγαπάω ;  Φαντάζει ιεροσυλία σου στάθηκα σε όλα δεν έριξα ουδέποτε κανένα μωρό ! Η έκτρωση ήταν αναγκαία καθώς βρήκαν όγκο στην μήτρα και θα πέθαινα ! Δεν σε άφησα να ξέρεις σε προστάτεψα εκείνο το παιδί γεννήθηκε νεκρό ..》πρόφερε πνίγοντας εναν λυγμό στα βάθη του λάρυγγα της

Έπειτα συνέχισε είχε κατι ακόμη να συμπληρώσει στον επίλογο του γάμου τους .《 Σου αναγνωρίζω πως υπήρξες στοργικός πατέρας για το παιδί μου όμως ποτέ μου δεν ξερίζωσα από μεσα μου τον Έκτορα λυπάμαι για τα παιδιά που σου στέρησα μα ήμουν βέβαιη πως θα πετολυσες στα αζήτητα την κόρη μου αφου θα αφιέρωνες την ζωή σου στο δικο σου δημιούργημα . Ακόμη κι εμενα  θα ξεχνούσες εάν έφερνα στον κοσμο τα παιδιά σου ! Με τα χρόνια έμαθα να σε αγαπαω Νίκ μα βλέπεις δεν μου άφησες περιθώρια ξεκίνησες να με προδίδεις με ολες τις πόρνες της εταιρείας σου .
Πως νόμισες πως σου άξιζε στο ελάχιστο η αγνή αγάπη που έτρεφα για τον Έκτορα ; Εάν είχα ζήσει τελικώς μαζι του θα κατέληγα στον παράδεισο κι οχι στην  κόλαση που με καταδίκασες  εσυ !» φώναξε εκσφεντονίζοντας ενα γυάλινο διακοσμητικό στον τοίχο απέναντι της .

«Επιτέλους φανερώθηκε τι είδους γυναίκα ήσουν μια ζωή αναζητούσες απεριόριστη αγάπη από πλευράς μου ενώ εσυ υπέφερες για έναν νεκρό χρόνια ολόκληρα στο προσκεφάλι μου. Οι πόρνες που προανέφερες αξίζουν περισσότερα από εσένα !. Φυσικά το διαζύγιο θα το έχεις σε λιγότερο από δύο μήνες θα βάλω τα μεγάλα μέσα . Οσο για την Μαρίνα δεν θα σταματήσω να την αγαπάω την μεγάλωσα σαν κόρη μου φέρει το επίθετο μου κι αυτό δεν θα αλλάξει !

《Στο καλό Νίκολας μάζεψε τα πράγματα σου και χάσου απο το πατρικό μου αυτήν την στιγμή ! Η καρδιά μου το ξέρει πόσο σε αγάπησα! Ντροπή σου !》ψέλλισε κλαίγοντας κρύβοντας το πρόσωπο ανάμεσα στις παλάμες της .

《Αντίο Μιράντα..καλή τύχη..》 ψέλλισε κλείνοντας την πόρτα πίσω δίχως να νοιαστεί για το δικό της παράπονο.

Κάπως έτσι έληξε ο γάμος του Νίκολας με  την Μιράντα έπειτα από είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια κοινής πορείας χρειάστηκε μια μόνον στιγμή και όλα διαλύθηκαν.

Καθώς τα ένοχα μυστικά που έκρυβαν περίτεχνα ο ενας από τον άλλο στις ψυχές τους έφτασαν σε πραγματικό αδιέξοδο

Πόνεσαν κι οι δύο μα πιο πολύ εκείνη φυσικά ο Νίκολας μετακόμισε την ίδια ημέρα στην επι χρόνια ερωμένη του την Άλισον .

Που ολως τυχαίως τελούσε χρέη γραμματέως ολα τούτα τα χρόνια κι στήριγμα του στα δύσκολα όπως φάνηκε αργότερα .

Από τη άλλη η Μιράντα κλείστηκε στον εαυτό της πέφτοντας σε βαριά κατάθλιψη .

Κλειδώθηκε στο σπίτι με κατεβασμένα παντζούρια πνίγοντας τους καημούς στο αλκοόλ.
Αναμένοντας ενα τηλεφώνημα για τέσσερις ολόκληρους μήνες ατελείωτης μοναξιάς.

Πίσω στο νησί η Μαρίνα απολάμβανε στο έπακρο κάθε ημέρα της ευλογημένης εγκυμοσύνης της που όπως όλα έδειχναν πήγαινε καλά τους τέσσερις αυτούς μήνες .

Η κοιλίτσα της είχε στρογγυλέψει αρκετά γλυκαίνοντας πιο πολύ την όψη της .

Ανυπομονούσε να κρατήσει το βρέφος  στην αγκαλιά της μα οι μήνες που είχαν απομείνει της φαίνονταν ατελείωτοι ως την γέννα που έτρεμε κατά βαθος .

Εν τω μεταξύ είχε ανακαινίσει το πατρικό της σπίτι και είχε εγκατασταθεί μόνιμα εκεί πλέον .

Μάλιστα είχε προσθέσει έναν επιπλέον όροφο στο αρχικό χτίσμα δίχως βέβαια να αλλοιώσει τίποτα από το πρωτότυπο .
Ακομη κι τα έπιπλα κράτησε οσα βέβαια μπορουσαν να διατηρηθούν.

Φρόντισε στον επάνω όροφο να παντρέψει χωρίς βοήθεια διακοσμητή το παλιακό με το πιο μοντέρνο στύλ θεωρώντας πως τα πήγε καλά .

Στην κρεβατοκάμαρα της που στεγαζόταν στον επάνω όροφο διατήρησε κυρίως το ρουστίκ στοιχείο.

Αγοράζοντας μια κουνιστή πολυθρόνα αντίκα που σαν την αντίκρισε γεννήθηκε έμπροσθεν της η εικόνα της να νανουρίζει το μωρό με θέα το πέλαγος.

Οσο για το λευκό κρεββάτι της που βρισκόταν κρυμμένο σε μια καμάρα που περίτεχνα ο αρχιτέκτονας δημιούργησε φάνταζε απλοικό μα συνάμα παραδοσιακό .

Ο κάτω όροφος στέγαζε το καθιστικό έναν ξενώνα και την κουζίνα που είχε διατηρηθεί αλώβητη πλήν ελάχιστον πινελίων.

Αν και βίωσε έντονα τον ρατσισμό από τους ντόπιους κατοίκους του νησιού εως κι σήμερα διέκρινε στα επικριτικά βλέμματα τους την άγνωστη κόρη του αγνοούμενου.

Ευτυχώς αυτό δεν ίσχυε για όλους τους κατοίκους  μιας και κάποιοι διατηρούσαν φιλικές  διαθέσεις προς εκείνη εξαρχής .

Μα εκείνη δεν την ενδιέφερε τίποτα άλλο παρά μόνον να σταθεί στα ποδια της και να διατηρήσει συνάμα οσο μπορούσε την κατάσταση της κρυφή ειδικότερα από τους δικούς της .

Οσο για τον Άλεξ είχε κερδίσει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά της αφου ολο αυτόν τον καιρό συμπαραστάθηκε σε όλα τα δύσκολα .

Γελούσε σαν παιδί με τα ανόητα αστεία που εφέυρησκε πάντοτε διαθέτοντας  ένα μαγικό τρόπο να την βγάζει ακαριαία από την θλίψη που την κύκλωνε κάποιες φορές φέρνοντας στο μυαλό τον πατέρα του παιδιού της .

Ακόμη τον θυμόταν πολλές βραδιές  τον ονειρευόταν να έρχεται κοντά της για να την πάρει πίσω στην Αμερική οπου θα ζούσαν πλέον με το μωρό τους μακριά από όλους .

Παραμιλούσε εν μέσω δακρύων το όνομα του τον ύπνο σαν προσευχή προτού ξυπνήσει ιδρωμένη με την καρδιά να χτυπάει ακανόνιστα.

Άλλοτε πάλι ονειρευόταν ξανά κι ξανα σαν εφιάλτη την ίδια στιγμή της προδοσίας του στο γραφείο  .

Τόσος καιρός πέρασε χωρίς να μπεί στον κόπο να την αναζητήσει την πονούσε αφάνταστα πολύ μα πλέον είχε συμφιλιωθεί  με την ιδέα ότι δεν την  αγάπησε ποτέ του .

Η ζωή της άλλωστε είχε αλλάξει προς το καλύτερο την ευλογημένη ημέρα που κάποιοι από τους καλοπροαίρετους  κατοίκους του νησιού εξεφρασαν το αιτημα τους να  διδάξει  στα παιδιά τους αγγλικά .

Μιας κι η επι χρόνια καθηγήτρια θα έβγαινε πλέον σε σύνταξη εκείνες τις ημέρες.

Δέχθηκε με μεγάλη της χαρά και  ξεκίνησε παρθενικά να εργάζεται πλάι  στα παιδάκια κι να δένεται ολο κι πιο πολύ μαζί τους .

Την βοήθησαν πολύ στο να αποβάλει τους φόβους και τους οποίους ενδοιασμούς της για το εάν ήταν έτοιμη να γίνει μητέρα  .

Δεν μπορούσε να φέρεται με αυστηρότητα σε εκείνα τα πλάσματα που ολο χαρά την είχαν αγκαλιάσει απ την πρώτη φορά .

Πλέον το περβάζι της είχε γεμίσει με μικρά συμβολικά δωράκια απο τα πανέξυπνα γυμνασιόπαιδα που δίδασκε .

Δίχως να ξεχνά και τα δικά της ταχύρυθμα ιδιαιτέρα μαθήματα Έλληνικών που παραδόξως είχε αρχίσει να καταλαβαίνει και να προφέρει δειλά δειλά .

Με δάσκαλο ποίον άλλον τον Αλέξανδρο που σαν σχόλαγε απ την δουλειά έτρεχε στο σπίτι της κουβαλώντας μαζί του ενα σωρό βιβλία και πήγες .

Δίχως να παραλείψει να της φέρει το αγαπημένα της πλέον μελούνια τα πολύ μικρά μελωμένα γλυκά, φτιαγμένα από τα καλύτερα υλικά, θυμαρίσιο μέλι, αμύγδαλο, αλεύρι και παρθένο ελαιόλαδο Κυθήρων.

Χαμογέλασε στην εξώπορτα σαν τον παρατηρούσε χαμογελαστή να διασχίζει την αυλίτσα της φουρίοζος μα όπως πάντοτε ευδιάθετος.

《Πάλι ξοδεύτηκες ; Μα καλά παιδάκι μου βάλθηκες να με κάνεις παχουλή ;》πρόφερε σπαστά την πρόταση της στα ελληνικά .

《Διορθώνω αγαπητή μου μαθήτρια δεν λέμε με κάνεις παχουλή ..ακούγεται πιο εύηχο ως εξής  "Θα με παχύνεις όπως το πας .."》αστειέυτηκε αφήνοντας ενα φιλί στο ροδαλό μάγουλο της .

《Ουφ..δεκτή η διόρθωση ..αναρωτιέμαι θα μιλήσω ποτέ άπταιστα; Ελα δώσε μου εμένα τα αγαπημένα μου ..》πρότεινε προσπαθώντας να πάρει την σακούλα απ τα σφιγμένα δάκτυλα του .

《Τρελάθηκες εγκυούλα μου ..κι αν μέχρι να πάς στην κουζίνα το μικράκι μας πάθει το παραμικρό ; Πρόσεχε λιγάκι ..》την μάλωσε μελισταλαχτά τοποθετώντας τα γλυκά στο φυγείο .

Σάστισε προς στιγμήν 《Μικράκι..μας ; 》συλλάβισε παγερά έχοντας χάσει το χρώμα της προς στιγμήν.

《Με συγχωρείς..παρασύρθηκα απ την χαρά που με τύλιξε σαν σε αντίκρισα..ξέρω Μαρίνα μου μην με κοιτάζεις να πάρει με αυτό το παράπονο..》πρόφερε ικετευτικά πλησιάζοντας δειλά στο πλευρό της .

《Πάω να σου ετοιμάσω εναν καφέ ..》σχολιάσει βιαστικά κρύβοντας περίτεχνα τα βουρκωμένα μάτια της να πάρει οσο πήγαινε γινόταν ολοένα πιο ευσυγκίνητη λόγω ορμονών.

Το χέρι του την φρέναρε τρυφερά 《Ει..ελα εδω σου ζήτησα συγνώμη ξέρεις πως τρέφω ποικίλα αισθήματα για εσένα συνάμα και για το μωρό ..είναι εγκληματικό σφάλμα;》

Ενας διάχυτος ηλεκτρισμός διαπέρασε τα κορμία τους για πρώτη φορά έπειτα απο τόσους μήνες σαν την ακούμπησε.

Τα μισάνοιχτα προκλητικά  χείλη της τον καλούσαν να τα φιλήσει ξορκίζοντας εκείνον διαπαντός απ την επιφάνεια τους.

Ίδρωσε καθώς η ζέστη που πήγαζε απ το κορμί του τον έκανε να αισθάνεται σαν σε σάουνα.
Την ποθούσε απελπισμένα να πάρει ονειρευόταν καθημερινά  σαν ακουμπούσε στο προσκεφάλι να την κάνει δική του γυναίκα του .

Ξυπνώντας ιδρωμένος κι ξαναμμένος δίχως να βρίσκει λύτρωση στριφογυρνούσε άσκοπα στο στρώμα εως το ξημερώμα .

《Μαρίνα..σημαίνεις τόσα πολλά για εμένα ..》ψέλλισε πλησιάζοντας επικίνδυνα κοντά στην φλόγα των χειλιών της που δυστυχώς δεν έκαιγε για εκείνον .

Τα χνώτα τους ενώθηκαν καθώς τα πρόσωπα απείχαν μερικά εκατοστά το ενα απ το άλλο σαν .

Ξάφνου η εικόνα του ξεπετάχτηκε εμπρός της σαν όραμα απ το παρελθόν ατενίζοντας με δάκρυα στα μάτια την μορφή της .

《Εμένα αγαπάς ..!!!》ψέλλισε κι χάθηκε στις σκιές απ οπου είχε προέλθει  αυτομάτως έσπρωξε το σώμα του μακριά της .

《Δεν γίνεται Άλεξ ανήκω αλλού ..》ψιθύρισε ξέπνοη πνίγοντας εναν επίπονο λυγμό που της έφραζε την αναπνοή.

《Δεν βλέπεις πως λιώνω για εσένα Μαρίνα τι άλλο να κάνω! Ειμαι ερωτευμένος ως τον θάνατο μαζί σου !》αναφώνησε ξεσκεπάζοντας εμπρός της το μυστικό της καρδιάς του .

《Μα..δεν..σου είχα ξεκαθαρίσει Αλέξανδρε ! Περιμένω το παιδί ενος άλλου άνδρα που η θύμηση του διαπερνά την καρδιά μου ως πύρινη ρομφαία ! Λυπάμαι..》

《Μην..είμαι εντάξει..απλώς ειμαι ανόητος που κάνω όνειρα..συγγνώμη ειλικρινά.. καλύτερα να φεύγω μόνον ταραχή σου προκάλεσα..》

《Οχι μην φεύγεις εξω μαίνεται θεομηνία..κάθισε να φάμε μαζί εχω μαγειρέψει καρμπονάρα..》πρόφερε χαμογελωντας του πλατιά καθώς άπλωνε το χέρι της προς το μέρος του.

《Θέλω τόσο να με αγαπήσεις Μαρίνα..να γίνουμε κανονική οικογένεια..》

《Σε παρακαλώ ας ξεχάσουμε οτι προηγήθηκε..κι ας συνεχίσουμε τα μαθήματα αντε γιατι στο τέλος δεν με βλέπω να ξεχνώ και οσα ξέρω !》

《Καλά με έπεισες γλυκιά μου ..Πάμε να ετοιμάσουμε τραπέζι..》πρόσταξε θάβοντας προσωρινά τα αισθήματα που ξεχύνονταν απ άκρη σε άκρη.

Τα ελεύθερα της απογεύματα όταν δεν είχε μαθήματα αν είχε καλό καιρό  λάτρευε να κάθεται αναπαυτικά στον κήπο του σπιτιού της.

Πίνοντας ένα ποτήρι γάλα συντροφιά με αμέτρητα ιατρικά βιβλία με θέμα την μητρότητα .

Δεν είχε αποκαλύψει ακόμη στην θεία της ουτε στον αχώνευτο Παυλο την εγκυμοσύνη αν και δεν διατηρούσαν επαφές πέρα απο τυπικά τηλεφωνήματα  .

Είχε αντιληφθεί απο νωρίς πως κάποιοι συγγενείς ήταν καλύτερο να μένουν σε απόσταση ασφαλείας.

Αν και δυστυχώς κάποιες από τις  κακίες γλώσσες του νησιού όπως είναι φυσικό άρχισαν να οργιάζουν παρόλο που φρόντιζε έξωτερικά να ντύνεται με φαρδιά ρούχα  .

Εφόσον πλέον άρχισε να γίνεται εμφανής η κοιλιά της απ την μεριά του και ο Αλέξανδρος κράτησε την υπόσχεση του . 

Δεν αποκάλυψε σε κανέναν το μυστικό της  κι αυτό την έδεσε ομολογουμένως ακόμη πιο πολύ μαζί του .

Ένιωθε πως είχε ένα άνθρωπο να εμπιστευτεί βέβαια τα συναισθήματα της παρέμεναν πάντοτε σε φιλικό επίπεδο άλλωστε αυτό το γνώριζε κι ο ίδιος .

Το κουδούνι της εξώπορτας την διέκοψε καθώς διόρθωνε τα γραπτά των μαθητών της επειτα απο διαγωνισμα τριμήνου που τους είχε αναθέσει.

《Ποιός μπορεί να είναι τέτοια ώρα..ο Αλέξανδρος αφού ο Αλέξανδρος δουλεύει ;》Αναρωτήθηκε φωναχτά .

Σηκωθηκε απορημένη φορώντας  απο πάνω μια γαλάζια πλεκτή ζακέτα  ωστε να καμουφλάρει κάπως την  φουσκωμένη κοιλίτσα της για λιγο καιρο ακόμη .

Αφού δεν γνώριζε ποιος μπορει να κρυβόταν πίσω από την βαριά επιφάνεια της .

Πολλές φορές κάποιες μητέρες ανήσυχες για την πρόοδο των παιδιών την επισκέπτονταν με διάφορα γλυκίσματα στα χέρια με σκοπό να ενημερωθούν .

Σαν απασφάλισε διστακτικά το χαμόγελο πάγωσε σύντομα στα χείλη αφου σαστισμένη κοντοστάθηκε .

Ομολογουμένως δεν περίμενε την δεδομένη ώρα να αντικρίσει στο κατώφλι την Πολυξένη κι μάλιστα τόσο αναστατωμένη .

«Μέριασε να περάσω !» διέταξε αυστηρά σπρώχνοντας την βίαια ώστε να εισέλθει.

Στρογυλοκάθισε στον ξύλινο αντίκα καναπέ της χωρίς να περιμένει έγκριση από την ίδια .

Παράλληλα άρχισε να την παρατηρεί εξεταστικά θα ενημερώθηκε για την εγκυμοσύνη αναλογίστικε έντρομη .
«Συμβαίνει κάτι ; » ρώτησε κοφτά στα λίγα ελληνικά που είχε διδαχθεί .

«Εσυ θα μου πεις ! »απάντησε στον ίδιο τόνο .

«Μμμ..δεν νομίζω να σας κάλεσα εδω με σκοπό να σας μιλήσω ! » ειρωνέυτηκε κυνικά .

Η Πολυξένη ξεφύσιξε ανυπόμονα «Ηρθα να μιλήσουμε πολύ σοβαρά μικρή μου . Τελευταία κυκλοφορεί μια φήμη για εσένα στο νησί .Απαιτώ να μάθω εάν αληθεύει !»

Όπως ακριβώς είχε μαντέψει από την αρχή η συζήτηση θα περιστρέφοταν  γύρω από το παιδί που περιμένει .
«Κι τι είδους φήμη ειν αυτή που με αναγκάζει να είμαι υπόλογη θεία ;»

« Είσαι έγκυος στο παιδί ενός αγνώστου ; Σε ρωτάω ανοιχτά χωρις υπεκφυγές γι αυτό ήρθες σαν κυνηγημένη στο νησι αναζητώντας άσυλο; » ρώτησε εκνευρισμένη με την βροντερή φωνη της να αντήχει ενοχλητική στον χώρο .

« Ε λοιπόν ναι ! Είμαι έγκυος κι δεν φοβάμαι πια να το αποκαλύψω άλλωστε δεν χρωστάω σε κανέναν σας εξηγήσεις εφόσον είμαι ανεξάρτητη . Μπορώ να μεγαλώσω το παιδί μου μόνη . Σε πέντε μήνες θα γίνω μητέρα ! »
Ανακοίνωσε υπερήφανα με το κεφάλι της ψηλά οσο η Πολυξένη λιγο έλειψε να πάθει ανακοπή .

Αυτό κι αν ήταν σκάνδαλο μια ανύπαντρη κοπέλα στο νησί τους γκαστρωμένη στο παιδι ενός αγνωστου Χ !

«Μίλα πες μου ποιος είναι ο πατέρας ;  Νομίζεις πως ο τόπος μας σηκώνει τέτοια ρεζιλίκια ; Μια φορά συνέβει με τους γονείς σου πατέρας κι γιος χάθηκαν για να ξεπλύνουν την ντροπή. Εάν θες να μεγαλώσεις όπως λες μόνη σου το παιδί σου φύγε μακρια από εδώ γύρνα πίσω στην Αμερική ! » το περίμενε ένα τέτοιο ξέσπασμα από πλευράς της κι ηταν προετοιμασμένη .

« Το ποιος ειν ο πατέρας του παιδιού μου δεν θα το μάθει ποτε κι κανείς  οσο για την ντροπή που μου χρεώνεται. Μάθετε επιτέλους πως ζούμε στο εικοστό πρώτο αιώνα όχι πίσω στο 60. Όπου τέτοια πράγματα θεωρούνταν εξωπραγματικά .
Λυπάμαι εάν σας ντροπιάζω μα δεν επιτρέπω να αποφασίσει κανένας εάν θα μείνω η θα φύγω από τον τόπο μου. Εδώ είναι το σπίτι του πατέρα μου κι μου ανήκει σας παρακαλώ να μου αδειάζετε την γωνία τωρα ! » πρόσταξε απειλητικά πλήρως εξοργισμένη με την γελοία αντίδραση της Πολύξενης  .

Πάσχιζε να ηρεμήσει τα νεύρα της καθώς η θεία της σοκαρισμένη σηκωθηκε περνώντας σίφουνας από δίπλα της κοιτώντας την υποτιμητικά .

Ύψωσε προς στιγμήν το χέρι της με σκοπό να την χαστουκίσει 《Τόλμα να με ακουμπήσεις και θα δείς τι είμαι ικανή να πράξω !》ούρλιαξε καθώς μάτια της γυάλιζαν όμοια με τρελού .

Ας τολμουσε να απλώσει χέρι επάνω της και δεν θα υπολόγιζε ουδεμία  συγγένεια θα την κανόνιζε όπως της άρμοζε .

Μάλλον το  ξανασκέφτηκε η θιγμένη Πολυξένη δειλιάζοντας έσφιξε το χερι της γροθιά και το κατέβασε ύστερα από λίγο χάθηκε από μπροστά της.

Έμεινε μετέωρη να κοιτάζει τριγύρω ζαλισμένηενω χάιδευε τρυφερά την κοιλιά της για να πάρει δύναμη.

Ο αγώνας που θα έδινε μόλις είχε ξεκινήσει σαν η αλήθεια βγήκε επιτέλους στο φως μιας κι δεν υπήρχε άλλη λύση .

Δεν ωφελούσε να κρύβεται άλλο στο κάτω κάτω δεν έκανε δα και έγκλημα .

Στην Αμερική οι ανύπαντρες μητέρες έχαιραν απόλυτου σεβασμού απο την τοπική κοινωνία μάλιστα μέχρι κι η πολιτεία στήριζε μονογονεϊκές οικογένειες .

Ένιωσε ξάφνου μια αδιαθεσία λόγω του έντονου στρές γι αυτο παρατησε στην άκρη για λίγο τα γραπτά κι αποφάσισε να ξαπλώσει στο αναπαυτικό της κρεββάτι .

Της πήρε ωρα να καταφέρει να ηρεμήσει μα τελικά αποκοιμήθηκε ευτυχώς που είχε εμπρός της ολόκληρο σαββατοκύριακο να χαλαρώσει.

Το επόμενο πρωί ξεκίνησε με ένα τηλεφώνημα οπου αναστάτωσε τον ήρεμο ύπνο της .

Νυσταγμένα σήκωσε το κινητό της απορημένη για το ποιός μπορεί να την αναζητούσε τόσο πρωί σχεδόν αξημέρωτα .

Η καρδιά της προς στιγμήν σκίρτησε διαπιστώνοντας πως ακόμη περίμενε να ακούσει στην άλλη γραμμή την φωνή του .

«Παρακαλώ ποιός ειν τέτοια ώρα ;»

«Εγω είμαι η Πολυξένη είναι ανάγκη να έρθεις από το ξενοδοχείο νιώθω άσχημα κι δεν εχω κανέναν να με φροντισει. Ελα κορίτσι μου σε παρακαλώ !»

Συνοφρυώθηκε διστακτικά αφού η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό της ήταν να της απαντήσει ένα ηχηρό όχι κι να της κλείσει το τηλέφωνο στα μούτρα .

Αλλα το θεώρησε αρκετά άκομψο
« Μου ζητάς τέτοια χάρη ενω εχθές ετοιμαζόσουν να χτυπήσεις μια έγκυο; Δεν σε καταλαβαίνω αλλα αφου ισχυρίζεσται πως δεν έχετε κανέναν θα περάσω να δω πως είστε !» πρόφερε  απρόθυμα χωρίς να περιμένει απάντηση έκλεισε βιαστικά περνώντας μια βαθειά αναπνοή .

Φτάνοντας αλαφιασμένη στο ξενοδοχείο επικρατούσε ησυχία ο ήλιος μόλις είχε αρχίσει να ανατέλει .

Στην ρεσεψιόν καθόταν μια καινούργια  υπάλληλος που την συνόδεψε  εως το δωμάτιο της .

Ανέβαινε την σκάλα διστακτικά αφου δεν ήθελε με τίποτα να την συναντήσει κι μάλιστα τόσο σύντομα.

Μα εφόσον παρουσιάστηκε ανάγκη δεν μπορούσε να αρνηθεί την βρήκε ξαπλωμένη και χλωμή .

Άπλωσε το χέρι της σαν την είδε να στέκεται στην πόρτα κι να την παρατηρεί δίχως να πλησιάζει .

« Καλώς την  ! Με συγχωρείς που σε κάλεσα μα βλέπεις το ρεμάλι ο γιος μου δεν ξέρω που γυρίζει .
Ήμουν μόνη κι δεν ήξερα ποιον αλλον να καλέσω με ενόχλησε η καρδιά μου πάλι . Αφότου επέστρεψα από το σπιτι σου τα νέα βλέπεις με αναστάτωσαν πολύ ! » σχολίασε ψιθυριστά ενω με το ζόρι μιλούσε .

Πραγματικά η όψη της πρόδιδε την αρρώστια της από χιλιόμετρα  κάλυψε βιαστικά την απόσταση εως το κρεββάτι .

Καθισε πλαι της χωρίς να ακουμπήσει το απλωμένο χέρι της  « Λυπαμαι εάν σας ανησύχησα αλλα αναζητούσατε την αλήθεια .Λοιπόν τι θέλετε να κανω για να νιώσετε καλύτερα ; »

«Να θα ήθελα να μου φέρεις σε παρακαλώ πολύ ένα ποτήρι γάλα από την κουζίνα αν δεν σου κάνει κόπο ! » ζήτησε ναζιάρικα η αλλοτε σκληρή Πολυξένη .

《Αμέσως..》 ψέλλισε παγερά δίχως  δεύτερη σκέψη αποχώρησε προβληματισμένη από το δωμάτιο με προορισμό την κουζίνα .

Στην διαδρομή αισθάνθηκε μια έντονη ζαλάδα άλλωστε είχε ξεχάσει πανω στην βιασύνη να πάρει πρωινό .

Κοντοστάθηκε  για μια στιγμή πλάι στην κορυφή της σκάλας εως οτου συνέλθει .

Μα δεν περίμενε σε καμία περίπτωση να αισθανθεί ένα τραχύ χέρι να την σπρώχνει  βάναυσα με δυναμη προς τα κάτω .

Χωρις να προφθάσει να κρατηθεί από κάπου  το σώμα της άρχισε να κατρακυλά ένα ένα τα σκαλοπάτια .

Ούρλιαζε έντρομη για βοήθεια αφου διατηρούσε τις αισθήσεις της ακόμη ένιωθε αίμα να κυλά χαμηλά στο εσώρουχο της ενώ ο δυνατός πόνος την έκοβε στα δύο   .

Οι ενοικοι του ξενοδοχείου αναστατωμένοι από τις φωνές πετάχτηκαν ευθύς απ τα δωμάτια τους τρέχοντας να βοηθήσουν .

Συνάμα κι ο Αλέξανδρος έντρομος κατευθυνόταν προς το μέρος που προέρχονταν τα ουρλιαχτά σαν την αντικρίσε πεσμένη στο ξύλινο πάτωμα .

《Μαρίνα θεέ μου !!! Φωνάξτε  κάποιος ενα ασθενοφόρο ειναι έγκυος !!!》στρίγγλισε ανασηκώνοντας ελαφρά το κεφάλι της άλαλος.

《Κρίστιαν ..ήρθες ..;》ψέλλισε ζαλισμένη μέσα στην θολούρα λίγο αφου το τελευταίο πράγμα που πρόλαβε να διακρίνει ολοκάθαρα προτού χάσει τις αισθήσεις της .

Ηταν το πρόσωπο του Παύλου να χαμόγελα θριαμβευτικά τρίβοντας τα χέρια του στο σημείο ακριβώς από οπου είχε γκρεμιστεί.

《Κρατήσου γλυκιά μου ..φεύγουμε τώρα !! 》φώναξε σπαρακτικά ο Αλέξανδρος δίχως να περιμένει παθητικά το ασθενοφόρο .

Την σήκωσε απο το σημείο μαλακά με την βοήθεια και των υπόλοιπων ανδρών  σπέυδοντας λαχανιασμένος στο αυτοκίνητο.