Δύο μήνες μετά...

Το φθινόπωρο είχε εισβάλει πλέον για τα καλά ερηπώνοντας στο πέρασμα του το γλυκό ζεστό καλοκαιράκι .

Οι επιχειρηματίες που παραμέριζαν στο νησί είχαν αρχίσει σταδιακά να επιστρέφουν στην Νέα Υόρκη παρομοίως και οι Άστον οπου ήδη πακετάριζαν αποσκευές .

Μα για το ζευγάρι τα πράγματα φάνταζαν λιγάκι διαφορετικά έπειτα απο το μοιραίο εκείνο βράδυ που έπεσαν οι μάσκες ξεγυμνόνοντας την ψυχή του .

Έπειτα απο τα σκληρά αδυσώπητα του λόγια που με ευκολία ξεστόμιζε έτρεχε με δάκρυα στα μάτια να κουρνιάσει που ;
Σε ένα κενό δωμάτιο που χωρούσε μόνον εκείνη κι την θλίψη της .

Δεν είχε αγκαλιά να κλάψει ουτε ήξερε αν χρειαζόταν το μοναδικό πράγμα που είχε οριστικά ξεκαθαρίσει πλέον μέσα της ήταν η φυγή !

Μπούκαρε στο δωμάτιο της σαν σίφουνας βροντώντας την πόρτα πισω της δίχως να την ενδιαφέρει εάν θα ενοχλούνταν ο σύζυγος της εφόσον την είχε ισοπεδώσει δίχως ενοχές .

Απορούσε ακόμη πως είχε αφήσει ανεξέλεγκτη την καρδιά της να ελπίσει πως αυτος ο γάμος θα κατόρθωνε να επιβιώσει παρά τις δυσκολίες.

Μα πως τόλμησε να πιστέψει σε έναν άνθρωπο σκληρό σαν βράχο που δεν έτρεφε εσωτερικά συναισθήματα παρα μια πέτρα για καρδιά ;

Σαφώς δεν τον ένοιαζε έπαιζε μαζί της από την μια την φιλούσε κι χανόταν κι απ την άλλη την έδιωχνε με το χειρότερο τρόπο .

Χωρίς δεύτερη σκέψη άρπαξε την μεγάλη μπλέ βαλίτσα της από την γωνία της γκαρνταρόμπας κι άρχισε να πετά ένα ένα τα ρούχα της σαν φωτογραφίες στην φωτιά .

Ξεσπούσε πάνω τους την μελαγχολία κι την πίκρα της ειδάλλως δεν θα μπορούσε πλέον να ελέγξει τον εαυτό της κι ίσως ίσως αυτό που θα επακολουθούσε να μην το περίμενε κανείς .

Αφου μάζεψε τα περισσότερα το βλέμμα της εστίασε στο νυφικό της φάνηκε πως ακόμη κι εκείνο την περιγελούσε κι για τον τρόπο που ειχε καταλήξει η καθόλα ευτυχισμένη ημέρα που κάθε γυναίκα ονειρεύεται να ζήσει .

Μονο που στην περίπτωση της δεν είχε ουδέποτε ονειρευτεί τόσο μπερδεμένη την ζωή .

Να πάρει δεν χρειαζόταν τον γάμο παρέμενε πιστή στο στόχο της να χτίσει μια επιτυχημένη επιχειρηματία .

Είχε στόχους ιδανικα κι όλα εκείνα τα ποδοπάτησε στεγνά σε μια μόλις ημέρα ο άνθρωπος που είχε αγαπήσει διότι δυστυχώς τον είχε ερωτευτεί παράφορα κι βίωνε απόρριψη αλλα κι κοροιδεία !

Άρπαξε ένα μεγάλο ψαλίδι απο το σετ με τα ραφτικά που μάλλον είχε ξεχάσει η Αφροδίτη στο δωματιο της .

Χύμηξε σαν πεινασμένη ύαινα σε κυνήγι στο υπέρλαμπρο νυφικό κόβοντας το σε κομμάτια.

Ξήλωνε κάθε πόντο τα κρυσταλλάκια που το κοσμούσαν εξφεντονίζονταν από την μια άκρη στην άλλη του δωματίου .

Γονατιστή στο πάτωμα έσκιζε κάθε χαμένη της ελπίδα επάνω σε αυτο το ακριβό ύφασμα που στόλισε τα όνειρα της μια φορά .

Σκότωνε μονομιάς ακόμη και το παραμικρό όνειρο πως όλα θα άλλαζαν όπως ακριβώς στα παραμύθια μα η ζωή δεν βασίζεται σε μύθους .

Κάποτε άλλωστε της είχε πει πως ζούσε σ ένα από αυτά και δεν είχε άδικο καθώς μέσα της έπλασε ενα κόσμο που χωρούσε μόνον αγάπη κι ρομαντισμό .

Αφησε σκόπιμα απέξω την ζοφερή πραγματικότητα η οποία ζήλεψε κι τώρα έπαιζε πρωταγωνιστικό ρόλο στο δράμα της .

Το κατεστραμμένο νυφικό δεν θυμιζε πλέον σε τίποτα την παλιά του αίγλη βρισκόταν πεταμένο κατάχαμα σκισμένο σε κάθε γωνιά του πατρόν θύμιζε άμορφη μάζα .

Μονάχα για ξεσκονόπανο χρησίμευε πια διαπίστωσε ενω συνέχισε παρόλα αυτά να κόβει ανεξέλεγκτα δεν ήθελε να μείνει τίποτα άθικτο να της θυμίζει αυτόν τον γάμο .

Η μανία της δεν είχε τέλος ωσπου αποτελειώσε πια για τα καλά το ύφασμα ξεσπώντας σε δυνατούς λυγμούς !

Η Αφροδίτη κατευθυνόταν σαν απο ένστικτο προς το δωμάτιο της καθώς πλησίαζε το προαίσθημα επιβεβαιώθηκε καθώς έφτασαν ξεκάθαρα στα αυτιά της κλάματα.

Προερχόταν από το υπνοδωμάτιο της οπως ακριβώς ένιωσε ακούγοντας εκείνη την απόκοσμη φωνούλα στο πίσω μέρος του μυαλού .

Πάγωσε προς στιγμήν προσπαθώντας να προσδιορίσει τι ακριβώς συνέβαινε να αφουγκραστεί εαν καυγάδιζε με τον Κρίστιαν η βρισκόταν ολομόναχη.

Το σίγουρο ήτανε ενα έκλαιγε ναι και μάλιστα γοερά δίχως να το σκεφτεί δεύτερη φορά εισέβαλλε ταραγμένη !

Το θέαμα που αντικρίσε την άφησε κυριολεκτικά άναυδη στο δωμάτιο επικρατούσε ενα χάος απο πράγματα πεταμένα από δω κι από κει .

Ρούχα, τσάντες ,παπούτσια κι πάνω στο κρεββάτι φιγουράριζε σαν το κερασάκι στην τούρτα η ανοιχτή βαλίτσα !

Προχώρησε φουριόζα προς την γκαρνταρόμπα βέβαιη πια ότι δεν υπήρχε γυρισμός !

Καθώς περπατούσε προς το εσωτερικό πάτησε κάτι σαν γυαλί δίχως να καταφέρει εξαιτίας του χαμηλού φωτισμού που επικρατούσε να διακρίνει τι ακριβώς ήταν.

Έσκυψε κι το σήκωσε απαλά στα χέρια της αναγνωρίζοντας ενα μικρό το κρύσταλλο σε σχήμα χιονονιφάδας

Προόυ παρατηρήσει ολόγυρα στα πόδια της τα υπόλοιπα να γυαλίζουν σαν αστέρια πλάι σε κομμάτια λευκού υφάσματος ενω στο τέλος του διαδρόμου σε μια γωνιά κείτονταν ο κορσές του εντελώς κατεστράμενος !

«Θεε μου τι συμφορά μας βρήκε !» ψιθύρισε τρομαγμένη αναγνωρίζοντας το νυφικό φόρεμα που πλέον θύμιζε κουρέλι .

Εισχωρήσε στην εσωτερική στροφή και να σου την αντικρίσε μες το μισοσκόταδο καθισμένη στο πάτωμα.

Πλαισιωμένη απο κομμάτια του νυφικού που σχηματίζαν ένα κύκλο γύρω από το τσακισμένο της κορμί !

Σήκωσε αργά το κεφάλι και την κάρφωσε στο πρόσωπο σιωπηρή κι συνάμα απειλητική.

Τα κατακόκκινα μάτια της γυάλιζαν διψόντας για εκδίκηση μια εικόνα που την τρόμαξε εως τα μύχια της ψυχής .

Διέσχισε προσεκτικά την απόσταση που τις χώριζε εως οτου φτάσει δίπλα της τυλίγοντας τα χέρια της προστατευτικά σαν ασπίδα γύρω της .
«Ησύχασε καλή μου είμαι εγω εδώ μαζί σου τώρα !»ψιθύρισε καθησυχαστικά ξεχνώντας τα ανόητα προσχήματα.

Δεν διαμαρτυρήθηκε μονάχα κούρνιασε σαν πλοίο που επιτέλους πίανει το λιμάνι του «Φεύγω από εδώ τώρα κιόλας ! Δεν πάει άλλο με έδιωξε μου ζητάει να φύγω από την πρώτη στιγμή κι εγω σαν ανόητη τον ..αγαπώ !
Πως μπόρεσα γιατί αφέθηκα ; » αναρωτιόταν ανάμεσα σε πνιγηρούς λυγμούς χάιδεψε στοργικά το μέτωπο της που έσταζε ιδρώτα ψιθυρίζοντας .

«Ελα κορίτσι μου να βγούμε από εδώ μέσα να αναπνεύσεις λίγο καθαρό αερα θα πάθεις τίποτα !» πρόφερε ανήσυχα ενώ την βοηθούσε παράλληλα να σηκωθεί.

Κάθισαν μαζι αντικριστά στο κρεββάτι μοιράζοντας τον ίδιο πόνο «Δεν θέλω να μείνω λεπτό να φύγω θέλω εδώ κι τώρα !»παραπονέθηκε .

«Η φυγή δεν ειν λύση όμως κοριτσάκι μου ! Εφόσον λες τον αγαπάς ξερω βέβαια ότι σε πληγώνει αλλα πίστεψε με ούτε κι ο ίδιος δεν εχει ξεδιαλύνει ενδόμυχα τι θέλει !»

Γύρισε κι την κοιταξε εμβρόντητη «Δεν μπορείς να με συμβουλέυεις κάτι τέτοιο απο την στιγμή που δεν ξερεις τι ξεστόμισε με έδιωξε σου λέω !
Δεν με θέλει αλλο μέσα στα πόδια του απόκαλει συνεχώς λάθος τον γάμο μας .
Του μίλησα για αγάπη του ζήτησα να με αφήσει να του την μάθω κι αρνήθηκε δεν έχω θέση πια εδώ !»πρόφερε μελαγχολικά .

«Κι όμως τώρα είναι που πρέπει να σταθείς δίπλα του στήριγμα καθώς εάν επιλέξεις να φύγεις τώρα. Αργότερα θα μετανιώσεις που δεν επέμεινες να δείς που θα σας βγάλει !
Κι ίσως αργότερα τον αντικρίσεις σε άλλη αγκαλια κι να ειν πολύ αργά !»

«Δεν αξίζει να ασχοληθώ μονάχα εμπόδιο αποτελώ για εκείνον .
Ειμαι άνθρωπος με αισθήματα δεν αντέχω να με ποδοπατάει συνεχώς!» φώναξε μαζεύοντας το περίσσιο κουράγιο της .

Σηκώθηκε έκλεισε αποφασιστικά την βαλίτσα κι κοντοστάθηκε για μια στιγμή κοιτάζοντας τριγύρω σκεπτική.

Δεν ήξερε τι να πράξει τελικά καθώς η λογική μπορεί να φώναζε να τρέξει να σώσει την αξιοπρέπεια της μα η καρδιά ούρλιαζε να το παλέψει.
Ποια φωνή από τις δύο έπρεπε να ακούσει δεν άντεχε να αποφασίσει μονάχη. «Τι να κάνω ;»ρώτησε σπάζοντας την σιωπή στα δύο .

«Ότι λεει η καρδιά σου ! Θες τελικώς να εγκαταλείψεις κάντο ! Η μήπως επιθυμείς ενδόμυχα να παραμείνεις με την ελπίδα να αλλάξεις την κατάσταση ; Τι περιμένεις να σου πω εγω τον εαυτό σου πρέπει πρώτα να ρωτήσεις !» την συμβούλεψε σοφά .

«Αντίο !»ψιθύρισε με ψυχή συντρίμια αν κι το έπραξε περισσότερο με σκοπό να το εμπεδώσει η ίδια.
Ομως παρά τις αποφάσεις που δήλωνε πως έχει πάρει για ποιο λόγο
τα πόδια της έμεναν μαρμαρωμένα στο ίδιο ακριβώς σημείο και δεν έλεγαν να κινηθούν ;

Η καρδιά της βούλιαζε παρατηρώντας την Αφροδίτη απέναντι της να χαμόγελα σαν να περίμενε να αλλάξει απο στιγμή σε στιγμή γνώμη.

Έδειχνε φαινομενικά ατάραχη για την αποχώρηση της με ενα νεύμα την χαιρέτησε βγαίνοντας στον διάδρομο .

Κατευθείαν έστρεψε το βλέμμα της στο βάθος προς το δωμάτιο του καθώς ένα γιατί φώλιασε μέσα της κι τρόπο να το δίωξει δεν γνώριζε.

Η φωνή μες το μυαλό ολοένα κι δυνάμωνε ¨Θα εγκαταλείψεις με τόση ευκολία τον μόνο ίσως άνδρα που αγάπησες για έναν πληγωμένο εγωισμό ;¨

Να πάρει είχε δίκιο ! Κατέληξε επιστρέφοντας εκ νέου στην κρεβατοκάμαρα.

Πέταξε την βαλίτσα στο πάτωμα κι με δυνατή φωνή ανακοίνωσε «Θα το παλέψω !»καθώς ξεχύθηκε στην αγκαλιά της Αφροδίτης.

«Το ξερα πως στο τέλος η καρδιά θα χε τον πρώτο λόγο!»σχολίασε με χαρά.

«Δεν ξέρω τι με κράτησε μα θα το προσπαθήσω δεν κερδίζω κάτι με το να τον εγκαταλείψω.
Ακόμη κι αν ο ίδιος με διώχνει δεν αντέχω στην ιδέα να τον χάσω !»

«Σε καταλαβαίνω απόλυτα κορίτσι μου !Ολα θα φτιάξουν θα το δείς ! Άφησε τον να λέει ετσι άλλωστε ειν οι άνδρες ολο μεγάλα λόγια !»την παρηγόρησε επιτυχώς ανακουφισμένη κι η ιδια με την τελική απόφαση .

Αφου δεν τολμούσε να αναλογιστεί πως θα την αποχωριζόταν ξανα τωρα που την μόλις την ειχε ανακαλύψει !
Οχι πριν προλάβει να της εκμυστηρευτεί την αλήθεια για τον δεσμό που τις ένωνε.

«Καλυτερα να ξεκουραστείς κοντεύει να ξημερώσει πια στο μεταξύ θα μείνω να συμμαζέψω οτι απέμεινε από το νυφικό.
Αλήθεια θέλετε μήπως να το αποθηκέυσω κάπου ; »

«Πέτα το ! Με βοήθησε μονάχα να ξεσπάσω αν και λυπήθηκα βέβαια να που το κατέστρεψα !»απολογήθηκε μετανιωμένη.

«Μην σκας για τα υφάσματα εσυ να σαι καλά !» την απενοχοποίησε με μια μόνο φράση .

Έσκασε στα γέλια με τον αστείο τρόπο που τα έβλεπε όλα η οικονόμος που της φέρθηκε καλύτερα κι από μητέρα για άλλη μια φορά .

Έμειναν να συμμαζέυουν εως αργά το πρωί παρα τις αντιρρήσεις της Αφροδίτης δεν θα άφηνε την ηλικιωμένη γυναίκα να συμμαζεύει ολομόναχη τα δικά της κατορθώματα .

Την ώρα που ξάπλωσε επιτέλους πασχίζοντας να βρεί λίγη γαλήνη άκουσε τα βαριά βήματα του έξω από την πόρτα της .

Τυλίχτηκε σαν κουβάρι σε μια γωνιά του κρεββατίου κι αφέθηκε στην χαλαρωτική αγκαλιά του Μορφέα .

Οσο επόμενες εβδομάδες που ακολούθησαν την απόφαση της περνούσαν βασανιστικά με την θλίψη να τσακίζει κάθε της ελπίδα για το γάμο αυτό .

Δεν έρχονταν πια σε επαφή ουτε καν αντίκρυζαν ο ένας τον άλλο αφου αργούσε να επιστρέψει κάθε βραδυ ενω παράλληλα έφευγε πολύ πρωι για το γραφείο ώστε να μην την συναντήσει πουθενά.

Απο την άλλη η Μαρίνα με μονο στήριγμα την Αφροδιτη περνούσε τις ημέρες της με πλήξη κι μοναξιά .
Μόνη έτρωγε μονάχη έβγαινε μόνη τα έκανε όλα !
Ώρες ώρες έφθανε στα όρια δίχως να αντέχει άλλο να ελπίζει πως θα βρισκόταν μια λύση οταν παρέμεναν ολα εφιαλτικά στάσιμα !

Πιο επίπονο ακόμη κι απο την μοναξιά ήταν το θέατρο που έπαιζε στους γονείς της κάθε τόσο παριστάνοντας την ευτυχισμένη .

Ακόμη δεν τους είχε αποκαλυψει πως είχε θυμηθεί προς το παρων δεν επιθυμούμε επίμονες ερωτήσεις την παρούσα στιγμή .

Της έφτανε αυτό το μαρτύριο που βίωνε στο έπακρο τα βράδια περιμένοντας μάταια να τον συναντήσει σε κάποιο σημείο του σπιτιού.

Την απέφευγε περίτεχνα δίχως να αφήνει ίχνη ουτε καν τα βήματα του δεν αφουγκραζόταν πλέον ακόμη κι αν κρατούσε την ανάσα της.

Κυκλοφορούσε σαν φάντασμα τυλιγμένος στις σκιές που του παρείχαν κάλυψη απο την ενοχλητική παρουσία της.

Και έτσι προχωρούσαν οι μέρες οι μήνες οσο η ίδια ολοένα κλεινόταν στον εαυτό της καθώς απο την τελευταία φορά που συνάντησε την κολλητή της είχαν περάσει δυο εβδομάδες.

Είχαν συναντηθεί στο πιο πολυσύχναστο καφέ της πόλης είχε εισβάλει όμοια με σίφουνα παίρνοντας θέση απέναντι της.

Η Τζοαν που την γνώριζε πιο καλά κι απ την παλάμη της αμέσως θορυβήθηκε αντικρίζοντας την σκυθρωπή της όψη.

《Ωχ ακόμη δεν παντρεύτηκες και ξεκίνησαν τα προβλήματα; 》

《Τοσο πολύ φαίνομαι λοιπόν ; Ναι δεν θα σου κρυφτώ ! Υπάρχει πρόβλημα!》

《Ξέρεις πως μπορείς να με εμπιστευτείς ειμαι εδώ να σε ακούσω..》ψέλλισε σκεπτική γεμίζοντας το άδειο ποτήρι της νερό.

《Δεν με αγαπάει.. σε αντίθεση με εμενα που λιώνω πολεμώντας καθημερινά τον εαυτό μου που αφέθηκε στον έρωτα του !》

《Μα καλά πως γνωρίζεις με σιγουριά οτι δεν σε αγαπάει ; Μήπως βγάζεις βιαστικά συμπεράσματα;》

《Οχι αγαπητή μου δυστυχώς..ειναι πιο δραματικά απο οσο φαντάζεσαι ! Με αποφεύγει κοιμόμαστε σε χωριστά δωμάτια ! Δεν τρώμε μαζί ειναι άσχημα σου λέω...》

《Γιατί δεν του μιλάς ωστε μα θέσετε ενα τέλος σε ολο αυτο καλή μου ..;》
Ενα δάκρυ απείλησε να κυλήσει απο τα βουρκωμένα κουρασμένα μάτια της που έχαναν σταδιακά την ζωντάνια τους .

《Ήταν ξεκάθαρος μου ζήτησε διαζύγιο!》το ποτήρι της Τζοαν ξεφυγε απο τα χέρια της πέφτοντας με φόρα στο πάτωμα με αποτέλεσμα να τους κοιτάζουν όλοι .

《Μα..δεν έχετε κλείσει ούτε μήνα παντρεμένοι..τι στο καλό ! Δεν τον καταλαβαίνω..》

《Εσυ στην θέση μου τι θα έπραττες ;》η όψη της μονάχα μαρτύρησε την απάντηση προτού την δώσει .

《Θα έφευγα Μαρίνα..δεν θα χαράμιζα τα νιάτα ποσο μάλλον την ψυχή μου στο βωμό ενος άνδρα που δεν θα μ αγαπούσε ποτέ ..! Αγάπη μου έχεις όνειρα στόχους προσδοκίες θα πονέσει αλλα θα τον ξεχάσεις..》

Έπειτα απο εκεινο το πρωί άρχισε να παρουσιάζει εμφανή συμπτώματα κατάθλιψης .

Επέλεγε να μην βγαίνει εξω ουτε μεχρι τον κήπο για βόλτα κλειδωνόταν επι ώρες στο δωμάτιο ενω αρνούνταν πεισματικά να αγγίξει φαγητό .

Η Αφροδίτη δεν ανεχόταν να την βλέπει να μαραζώνει άλλο δίχως να νοιάζεται για τον εαυτο της λιγάκι .

Μετάνιωνε κάποιες φορές που την είχε παροτρύνει να μείνει ίσως εάν είχε κατορθώσει να φύγει να ξεχνούσε πιο εύκολα και σύντομα να έχτιζε εκ νέου την ζωή που της κατέστρεφε .

Ο εργοδότης της ομολογουμένως κρυβόταν από τον ίδιο του τον εαυτό έτρωγε πάντοτε εξω αργούσε να επιστρέψει .

Ανέβαινε πλέον στο δωμάτιο του από την εσωτερική σκάλα του παρκινγκ που έβγαζε στο δωμάτιο μουσικής ώστε να μην συναντήσει την σύζυγο του .

Εισέβαλε στην κρεβατοκάμαρα σιωπηλή κουβαλώντας ένα δίσκο πρωινού γεμάτο καλούδια .

Πλέον ξυπνούσε πιο νωρίς από όλους για να ετοιμάσει τα καλύτερα για το κοριτσι της.

Άδιαφορώντας που είχε γίνει θέμα συζητήσεως ανάμεσα στο προσωπικό τοσο η ολοφάνερη πρόωρη κρίση στο γάμο οσο κι η μητρική φροντίδα της οικονόμου .

Η Ιβάνα ιδιαίτερως έτριβε τα χέρια της κυριολεκτικά αντικρίζοντας τους δεσμους μεταξυ τους μερα με την μέρα να καταρρέουν σαν ασπρόμαυρα ντόμινο.

Δεν θα ξεχνούσε ποτέ την συνομιλία που είχε τύχει να κρυφακούσει ενα βράδυ αργά ανάμεσα σε εκείνη κι κάποιον άγνωστο Χ στο τηλέφωνο .

Ανατρίχιασε συγκορμη ακούγοντας το μίσος που πήγαζε απο μέσα της 《Θελω να ξεκουμπιστεί επιτέλους αυτή η βρωμιάρα απ εδω μέσα ! Τελείωσε σου λέω είναι βέβαιο ούτε που συναντιούνται ! Απορώ πως κρατιέται και δεν την πετά εξω ! Ο Κρίστιαν είναι δικός μου !》

《Α ώστε αυτά σχεδιάζεις όταν εμείς κοιμόμαστε..η μήπως ο λόγος της απομάκρυνσης είναι μια παράλληλη σχέση μαζί του ;》ψέλλισε κρυμμένη στις σκιές αποσιωπώντας περίτεχνα το γεγονός.

Οι σκέψεις μονομιάς εξανεμίστηκαν μπρος στην εικόνα που αντικρίσε για άλλη μια συνεχόμενη μέρα που ανάγκασε την καρδιά της να σφικτεί.

Βρισκόταν καθισμένη στα σκοτάδια
στην γνωστή της πολυθρόνα ατένίζοντας το κενό σαν χαμένη δίχως να αλλάζει ρούχα παρα μονο πυτζάμες μήτε βαφόταν πια .

Δεν έδινε δεκάρα για τα πανέμορφα μακριά μαλλιά της γενικότερα δεν την ενδιέφερε καθόλου τελευταία ο εαυτός της μόνον για εκείνον γινόταν όμορφη.

Μάταια βέβαια πάντοτε αφου στο τέλος ξέμενε να πίνει κρασί με μόνη παρέα τον εαυτό της.

Απογοητευόταν ολο κι πιο πολύ καθημερινά και βούλιαζε στην νάρκη το χειρότερο απο ολα ο αποτυχημένος γάμος μονάχα εκείνη διελυε.

Εφόσον ο ίδιος δεν νοιαζόταν παρα μόνον για την δουλειά του αναλογιζόταν σκεπτική ζωγραφίζοντας ενα πλαστικό χαμόγελο στα μουδιασμένα χείλη της καθώς την πλησίασε.

Κάθισε δίπλα της κι ακούμπησε το δίσκο μπροστά παρατηρώντας βλοσσυρή πως ούτε που κουνήθηκε απ την θέση της .

Μήτε η σκυθρωπή έκφραση στο πρόσωπο που περιεργαζόταν τριγύρω με λύπη .

Όλη η ομορφιά κι η νιότη λες κι στράγγιζε μέρα με την μέρα κατέληξε πικραμένη περνώντας θέση απέναντι της .
«Κοριτσάκι μου καλημέρα πως είσαι σήμερα ; » την ρώτησε χαϊδεύοντας μια μπούκλα από τα μαλλιά που έπεφταν ελεύθερα στους ώμους της .

Έστρεψε αργά το βλέμμα να την κοιτάξει τα μάτια της ως γνωστόν πρησμένα κι υγρά ως πότε όμως ; αναρωτήθηκε με πόνο.

«Καλημέρα ! Ξέρεις ότι ο κόπος σου θα πάει στράφη δεν εχω όρεξη να φάω το στομάχι μου έχει δεθεί κόμπος..»απάντησε αργόσυρτα και κουρασμένα .

«Παιδί μου εισαι νηστική από χθες το μεσημέρι δεν εχεις αγγίξει μπουκία μου ακούγεται παράλογο να μην πεινάς . Βρε συ μήπως κανείς δίαιτα κι δεν μας το λες ; »την πείραξε με αποτέλεσμα να γελάσει λιγάκι αν και δεν έφερε αποτέλεσμα.

«Ωραίο το αστείο σου αλλα δεν μπορώ ουτε να χαμογελάσω πια ξέρεις κάτι κουράστηκα από το ψέμα που ζω ολο αυτόν το καιρό απορώ άραγε περιμένω ; Πες μου εσύ τι ; Εναν σύζυγο που με αποφεύγει ; Που τρέχει σαν φοβισμένο παιδάκι μόλις με δεί ; Γιατί ;» ξέσπασε αγανακτισμένη .

Της χάιδεψε το χέρι στοργικά «Έχεις δίκιο ότι κι να πείς ! Δεν σου αξίζει αυτό το φέρσιμο ! Παράτα τον κόρη μου φύγε άδραξε ξανά την ζωή που σου στερεί !»

Γούρλωσε τα μάτια της έκπληκτη «Εσυ δεν μου έλεγες να κάνω υπομονή ;
Τώρα με συμβουλέυεις να εγκαταλείψω ;
Τοσο πολύ απογοητέυτηκες λοιπόν ακόμη κι εσυ ετσι ; » ρώτησε σκύβοντας το κεφάλι δεν υπήρχαν πλέον λέξεις μήτε και ελπίδες πια μονόδρομος η αδιέξοδο ποια κατεύθυνση να βαδίσει άραγε ;

«Όχι από εσένα ! Ξέρεις πως δεν φταίς σε τίποτα για την τροπή που πηρε ο γάμος εσυ είσαι εδώ ! Αγαπάς ,υπομένεις ,υποφέρεις ! Αυτος ειν μονιμώς απών ! Ας σηκώσει επιτέλους κι το βάρος της ευθύνης λοιπόν !» Κατέληξε τσαντισμένη .

«Πρώτη φορά σε βλέπω τοσο νευριασμένη με το αφεντικό σου. Λυπάμαι πολυ βέβαια που σε αναστατώνω με τα δικά μου προβλήματα. Φταίω και εγω εκείνο το βράδυ άκουσα την καρδιά .Έπρεπε να εχω εξαφανιστεί .. »

«Είμαι εδώ για εσένα..Μονο για σένα κορίτσι μου να το ξέρεις !
Ελα τώρα σήκω φαε το πρωινό σου κανε ένα μπανάκι κι βγες λιγάκι εξω να σε δει ο ήλιος ! »σαν να μην άκουσε ακούμπησε μελαγχολικά στο μπράτσο της πολυθρόνας κουλουριάστηκε κι συνέχισε να ατενίζει το κενό παρατημένη .

Αυτο ήταν ! Έφτασε ο κόμπος στο χτενι πια έπρεπε επειγόντως να πάρει την κατάσταση στα χέρια της αποφάσισε εισπνέοντας βαθειά αφήνοντας την να βυθιστεί ξανά.

Σε λιγότερο από μια ώρα βρισκόταν εξω απο το γραφείο του αφεντικού της περιμένοντας να τελειώσει η σύσκεψη ώστε να βρεθούν επιτέλους ενώπιος ενωπίω .

Καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα κυριολεκτικά καθώς μέσα της έβραζε από θυμό .
Θα του μιλούσε εξω από τα δόντια ακόμη κι αν την πετούσε εξω από το σπίτι δεν της καιγόταν καρφί .

Άλλωστε βάρυνε πια δεν βαστούσε να περνάνε όλα από τα χέρια της το μόνο που την κρατούσε στα πόδια μέχρι σήμερα ήταν το γεγονός πως δεν είχε που να μείνει .

Παρόλο που νοσταλγουσε αφάνταστα την πατρίδα δεν θα γύριζε πίσω πλέον είχε σφραγιστεί η μοίρα της θα κρατούσε την ανάμνηση στην καρδιά για πάντα σαν φυλακτό.

Πέρασε αρκετή ώρα ώσπου τον είδε να επιστρέψει φουριόζος μα σαν την αντίκρισε σκοτείνιασε το ύφος του.
《Αφροδίτη τι μαντάτα φέρνεις;》ρώτησε κοφτά χωρίς περιστροφές.

《Πρέπει να μιλήσουμε ! Σοβαρά..》

《Πέρασε στο γραφείο ...》ψέλλισε απρόθυμα με αγωνία να φωλιάζει σταδιακά στα σωθικά του αστραπιαία ζήτησε επιτακτικά να μη τους ενοχλήσει κανένας .

Κάθισε απέναντι του σοβαρή ανέκφραστη και σφιγμένη με τραβηγμένα προς τα πίσω τα χαρακτηριστικά του προσώπου της από την ανησυχία .

«Κατι σε βασανίζει το διακρίνω σε ακούω λοιπόν !» την παρότρυνε να ξεκινησει αν και ήδη φανταζόταν τον λόγο της επίσκεψης .

«Με ταλανίζει πράγματι κατι που κανονικά έπρεπε να προβληματίζει εσένα τον ίδιο αλλα δεν το βλέπω ! Θα μπω άμεσα στο θέμα ποτε είδες τελευταία φορά την σύζυγο σου ;»

Η ερωτηση της τον ενοχλησε αισθητά καθώς ξεπερνούσε κατά πολύ την επαγγελματική οικειότητα που είχαν αναπτύξει οι δυο τους μέχρι σήμερα.

«Νομίζω πως χώνεσε σε πράγματα που δεν σε αφορούν εχω ενοχληθεί πολύ! » σχολίασε νευριασμένος .

«Εχεις δίκιο αλλα ήρθα εως εδώ αποφασισμένη και δεν με νοιάζει διόλου εάν με απολύσεις ! Εγω θα σου τα πω οπως έμαθα στην ζωή μου χωρίς να αναλογίζομαι τις συνέπειες !
Μάθε λοιπόν πως εγω βρίσκομαι καθημερινά κοντά της μου ανοίγει την καρδιά της περνάμε χρόνο. Ε λοιπόν δεν ανέχομαι να την βλέπω πως μαραζώνει μέρα με τη μέρα ! Εσυ που εισαι χαμένος Κρίστιαν γιατί την αποφεύγεις ;»

Η όψη του άλλαξε αστραπιαία ενω μια υποψία θλίψης ισα που πρόλαβε να διακρίνει στα καταπράσινα μάτια του. «Εχω πράγματι εχω καιρο να την δω κι ας μένουμε κάτω απ την ίδια στέγη ! Όμως η δική μου ζωή όπως ήδη ξέρεις δεν ειν γεμάτη από ρομάτζα κι αλλα χαζα !. Η εταιρεία μολις που άρχισε να ορθοποδεί ολα βρίσκονται στον αέρα ακόμη !»

«Δικαιολογίες !Με τέτοια φθηνά ψέματα πείθεις τον εαυτό σου πως δεν την θέλεις ;
Αν ναι κρύβεσαι .! Περιμένω να δω εως που θα το φτάσεις για κάποιο λόγο την παντρεύτηκες κι ξαφνικά τι ; Ειν δυνατόν να την εχεις κλεισμένη μες το σπίτι λες κι ειν κατάδικος ;
Δεν τρωει πια δεν βγαίνει μοναχά κάθεται σε μια γωνιά αμίλητη κι χλωμή ολημερίς .Αν δεν με πιστεύεις ελα να αντικρίσεις απ κοντά το δημιούργημα σου !»

«Το παρατραβάς Αφροδίτη. ! Κανείς δεν σου έδωσε το δικαίωμα να ανακατεύεσαι στις ζωές μας !
Σε πληροφορώ λοιπόν πως δεν εχω λόγο να κρυφτώ από ποίον άλλωστε ;
Εξάλλου γνωρίζει πως δεν τρέφω αισθήματα για εκείνη της το ξεκαθάρισα !
Μάλιστα την άφησα ελευθερη να φύγει να ξαναφτίαξει την ζωη της θεωρώ πως ημουν απολύτως ειλικρινής ! Επιλογή της η κατάντια της !» πρόφερε αδυσώπητα ενώ για μια στιγμή δεν αναγνώριζε πλέον τον εαυτό του.
Αφου ο τρόπος που μιλούσε για κείνη μονάχα απάνθρωπος μπορούσε να χαρακτηριστεί.

Φυσικά η Αφροδίτη δεν τον άφησε ατιμώρητο ξέσπασε ευθύς σαν χείμαρρος που παρέσυρε τα πάντα στο διάβα του !
«Ντροπή σου ! Αυτο εχω μόνον να σου πω.! Δεν περίμενα ποτε πως θα σκεφτόσουν ετσι για μια κοπελίτσα που σου προσέφερε απλόχερα αγάπη αληθινή δυσέυρετη στις μέρες μας. Κι εσυ την πέταξες σε μια άκρη σαν σκουπίδι !Λυπάμαι ! ΠΟΛΥ!»Φώναξε απογοητευμένη .

«Πρόσεξε το παρατραβάς !» Προειδοποίησε αγριωπά για δεύτερη φορά .

«Ωραία λοιπόν κάνε κάτι ! Θέλεις πραγματικά να σε εγκαταλείψει ;
Να φύγει μακριά ;
Της φέρεσαι τόσο απάνθρωπα σώσε το γάμο σου ! »Προσπάθησε για ακόμη μια φορά αποφασισμένη πως δεν θα εγκατέλειπε τοσο έυκολα ήθελε να επιβεβαιώσει αν το ένστικτο της λειτουργούσε σωστά .
Αισθανόταν πως πίσω από την παράλογη άρνηση του κρυβόταν κάποιος αόρατος σκοπός .

Μόρφασε φανερά εκνευρισμένος έχοντας ξεπεράσει τα όρια του «Δεν σου πέρασε από το μυαλό πως ίσως δεν δίνω δεκάρα γι αυτό το γάμο; »

Παγωσε προς στιγμην αλλα ήξερε καλά τον τρόπο να τον βάλει στην θέση που του άρμοζε .
《Μάλιστα πολυ ωραία δεκτή η άποψη σου ! Οπότε φαντάζομαι πως δεν θα σε πειράζει να αντικρίσεις την γυναίκα σου σε άλλη αγκαλιά άυριο μεθαύριο !》σχολίασε διαπιστώνοντας πως είχε χτύπησει φλέβα .

Η υπεροψία σβήστηκε μονομιάς από το όμορφο πρόσωπο του ενω παρέμεινε συλλογισμένος για λίγο.
《Θα με πείραζε ! 》διαπίστωσε ξερά χωρίς περιττούς εγωισμούς αυτήν την φορά .

«Τοτε κανε κατι τωρα οσο προλαβαίνεις προτού ανοίξει φτερά για μέρη μακρινά !»σχολίασε κι αποχώρησε με το κεφάλι ψηλά πιο ανακουφισμένη καθότι το ένστικτο της αποδείχθηκε αλάνθαστο κι για πρώτη φορα χάρηκε απεριόριστα γι αυτό .

Επέστρεψε στην οικία λίγο πριν σερβιριστεί το μεσημεριανό πράγμα που δεν το συνήθιζε ποτέ οσα χρόνια εργαζόταν .

Ύστερα από την κουβέντα που είχε με την οικονόμο του δεν είχε κατορθωσει να συγκεντρωθεί με επιτυχία στις υποχρεώσεις.

Στο μυαλό του καρφωμένη μια εικόνα περνοδίαβαινε μονάχα η Μαρίνα να αγκαλιάζει κάποιον άλλον να τον φιλά στο στόμα να του ψιθυρίζει λάγνα πως τον αγαπά να παρει τον θύμωνε πολύ κι μονο η σκέψη !

Πραγματικά την απέφευγε πεισματικά τον τελευταίο καιρό αν και αγνοούσε το λόγο κι ο ίδιος πιθανότατα τον κούραζαν οι αλλεπάλληλοι καυγάδες ανάμεσα τους δικαιολογήθηκε πρόχειρα .

Κατευθυνόμενος στο δωμάτιο της διστακτικός έπειτα από πολύ χαμένο χρόνο .
Χτύπησε την πόρτα διχως να λάβει απόκριση έπειτα από άλλες δύο αποτυχημένες φορές δεν κρατήθηκε μπούκαρε ανυπόμονα .

Μα να πάρει επικρατούσε το απόλυτο σκοτάδι στο χώρο δεν έβλεπε που πατούσε τα παντζούρια ήταν ερμητικά κλεισμένα.

Μόνον το λιγοστό φως από τις χαραμάδες των παραθύρων φώτιζε την μορφή της .

Πραγματικά καθόταν μαζεμένη σε μια γωνιά κοιτάζοντας στο πουθενά ενω δεν ανταποκρινόταν και στα ερεθίσματα καθώς ούτε που γύρισε να του ρίξει μια ματιά .

Ένιωσε ένα έντονο σφίξιμο στο στήθος στην θέα της φάνταζε ερειπωμένο πλοίο στην μέση του ωκεανού .

Παρατηρώντας την απο πιο κοντά διαπίστωσε σοκαρισμένος ποσο χλωμή κι αδυνατισμένη ήταν.

Τα άλλοτε ροδαλά χείλη που τον καλούσαν να τα γευτεί σήμερα φάνταζαν κάτασπρα κι ξερά σαν φύλλα πεσμένα στο χώμα.

Καθώς η οψη της μονάχα αρρώστια ενέπνεε κάλυψε την απόσταση που τους χώριζε με δυο δρασκελίες χωρις καμια αντίδραση από την ίδια .

Στο τραπέζι παρατήρησε έντρομος τον δίσκο με το πρωινό παρατημένο στο ιδιο σημείο ανέγγιχτο με μια κίνηση άναψε το φως.

Αμέσως επανήλθε τρομαγμένη ! Σαν να επέστρεψε στην πραγματικότητα από κάποιο κόσμο φανταστικό τον περιεργαζόταν άναυδη από πανω μέχρι κάτω .

«Τι έχεις Μαρίνα γιατι κλείστηκες εδώ μέσα ; »μπήκε κατευθείαν στο θέμα ανήσυχος .

Ανοιγόκλεισε τα βλέφαρα της αδιάφορα «Δεν σε περίμενα !» ψέλλισε .

«Τελείωσα νωρίτερα σήμερα από την δουλειά και σκέφτηκα πως ειναι μια τέλεια ευκαιρία να φάμε επιτέλους μαζι !»

«Αποφάσισες δηλαδή να μην με αποφεύγεις άλλο.. »

Πλησίασε κοντά της μουδιασμένος χάνοντας τα λόγια του αφου δεν ήξερε τι να της απαντήσει .

《Δεν σε απέφυγα τουλάχιστον όχι σκόπιμα ! Σε άφησα να πάρεις τον χρόνο σου να αποφασίσεις τι ζητάς !»

«Τι ζητάω ; Θα βιάζεσαι φαντάζομαι να με διώξεις εφόσον βλέπεις πως δεν το αποφασίζω από μόνη μου ετσι ;
Το πήρα το μήνυμα σου ξεκάθαρα μην ανησυχείς ! Κλειδώνομαι εδώ μεσα για να μην τριγυρίζω ολομόναχη σαν το φάντασμα σε ένα ξένο σπίτι !»

Η απαντηση τον πόνεσε ίσως για πρωτη φορα συνειδητοποιούσε πόσο κακό συνέχιζε να κάνει στην γυναίκα του με μια της λέξη τον είχε κάνει ενα με το χώμα .

Ντροπιασμένος πηρε τρυφερά το κρύο χερι της ανάμεσα στα ζεστά δικά του την ένιωσε να τρέμει λες και θα την έβλαπτε.

«Ειμαι ένα κάθαρμα !»φώναξε κατηγορώντας πραγματικά τον εαυτό ενώπιον της .

«Άφησε με μόνη ! Ειν αργά για μετάνοιες !» πρόφερε παγερά αδυσώπητα τραβώντας το χέρι βιαστικά .

Δεν επέμεινε περαιτέρω βλέποντας την σε αυτή την κατάσταση φοβούμενος τα χειρότερα πως ίσως τρελαινόταν .
«Ποτε δεν ειν αργά !Ξέρεις η εταιρεία άρχισε σταδιακά να ορθοποδεί θα μου ειν απαραίτητη απο εδώ και πέρα η καθοδήγηση σου τι λες ενδιαφέρεσαι να γυρίσεις ; »άλλαξε θέμα με σκοπό να αποπροσανατολίσει την θολωμένη σκέψη της κι μάλλον το κατάφερε.

Αφου το βλέμμα της προς εκείνον μονάχα αδιάφορο δεν ήταν πλέον.
«Σοβαρολογείς ; »ρώτησε με αγωνία να καθρεφτίζεται απ άκρη σε άκρη του προσώπου.

«Απόλυτα από αυριο κιόλας αν θελεις ξεκινάμε !»

«Κι.. τι θέση θα κατέχω ; »

«Μμμ..νομίζω ήρθε η ώρα να πάρεις πίσω την αρχική σου θέση σαν διευθύντρια μάρκετινγκ » συνέχισε έυθυμα ικανοποιημένος που διέκρινε την γνώριμη σπίθα ενθουσιασμού στο αλλοτε κένο βλέμμα.

«Μα ..μα δεν έλεγες πως δουλεύει άλλος σ αυτό το πόστο ; »

«Δεν νομίζω να υπάρχει άλλος που να μπορεί να συναγωνιστεί το δικό σου μυαλό κι ..γοητεία που αποπνέεις !»σχολίασε κλείνοντας το μάτι πονηρά .

Παραδόξως για καλή του τύχη κεφι του την συνεπήρε «Έκλεισε !»Απάντησε ανέμελα χαμογελωντας αχνά έπειτα από μήνες .

Οι ημέρες που ακολούθησαν φάνταζαν πλέον φαινομενικά ξένοιαστες για το ζευγάρι .

Καθώς η χαρά της από την ώρα που είχε πατήσει το πόδι της εκ νεου στην εταιρεία δεν περιγραφόταν επισκιάζοντας τις άσχημες σκέψεις .

Αισθανόταν χρήσιμη κι ισχυρή ενω δεν έκανε διαλείμματα δουλευε σκληρά και σε ώρες εκτος ωραρίων .

Έχοντας στο πλευρό τον Κρίστιαν που πεισματικά στεκόταν δίπλα της σε όλα τα δυσκολα που αντιμετώπισαν στην αρχή .

Για παράδειγμα η έκδηλη καχυποψία προς το πρόσωπο της εως οτου να την εμπιστευτούν και εκτιμήσουν οι νεοι μέτοχοι .

Που όπως ήταν φυσικό στην αρχή εξέφραζαν με κάθε τρόπο τις υπάρχουσες επιφυλάξεις τους σε σχέση με τις ικανότητες κι τις γνώσεις της κορης του πρώην ιδιοκτήτη που έφθασε στην χρεοκοπία .

Η σημαντικότερη ομως στιγμή της καριέρας της που θα διέθετε επιτέλους την ευκαιρία να αποδείξει έμπρακτα σε όλους πως άξιζε την θέση της διευθύντριας ήταν η σημερινή συνάντηση .

Ξεφυσούσε ανυπόμονα διασχίζοντας το διάδρομο προς την αίθουσα συσκέψεων κρατώντας τον γεμάτο ασφυκτικά γκρί φάκελο ανα χείρας.

Που κουβαλούσε ολες τις ενδιαφέρουσες προσφορές οπου συγκέντρωσε προσεκτικά έπειτα απο ώρες δουλειάς ολο αυτό τον καιρό.

Έκλεισε τα μάτια προς στιγμήν και ψέλισσε χαμηλόφωνα μια προσευχή αναμένοντας εναγωνίως τον σύζυγο της να δώσει το σύνθημα της έναρξης του μηνιαίου συμβουλίου .

Τον περιεργαζόταν εξεταστικά καθισμένη απέναντι του από πανω μέχρι κάτω να στέκεται αγέρωχος όπως πάντα.

Με βλέμμα καρφωμένο σε διάφορα εγγραφα που περνούσαν από μπροστά του κι απαιτούσαν ολη του την προσοχή .

Αφήνοντας τα μάτια να περιπλανηθόυν αχόρταγα επάνω του φάνταζε εκθαμβωτικός και απίστευτα περιποιημένος .

Φρεσκοξυρισμένος με τα μάυρα πυκνά μαλλιά του χτενίσμενα ολα προς τα πίσω με πυλό οσό για το πρόσωπο του σαφώς δεν έλειπε στιγμή το προσωπείο του αυστηρού επαγγελματισμού ακομη κι όταν απευθυνοταν στην ιδια ώστε να μην δίνουν δικαιώματα .

Μα το αγκάθι που σφίνωνε κάθε βράδυ ολο κι πιο βαθειά στην καρδιά δεν αρκούσε η ομορφιά μήτε η καριέρα να το βγάλει .

Οι προσωπικές σχέσεις τους δεν βελτιώθηκαν στο ελάχιστο και ας μοιράζονταν αρκετό από το χρόνο τους στο γραφείο ακόμη κι αν έφευγαν πάντοτε μαζι από την εταιρεία .

Στην διαδρομή προς το σπίτι η σιωπή και η αποξένωση έπεφτε σαν πέπλο βαριά και ασήκωτη .

Φέρονταν τυπικά μεταξύ τους σαν ξένοι σπάνια αντάλλασσαν καποιες τυπικές κουβέντες που αφορούσαν πάντοτε στην δουλειά .

Δεν υπήρχαν ξεκάθαρα σαν ζευγάρι σαν έφθαναν στην οικία τα πράγματα δεν διαφοροποιούνταν .

Ανέβαιναν για λίγο στα δωμάτια τους ξεκουράζονταν έκαναν ενα μπάνιο οσο για το δείπνο αυστηρά επαγγελματικού χαρακτήρος .

Πλέον σταδιακά είχε παρατήσει κάθε απατηλή ελπίδα πως θα έσωζε τον γαμο τους αφου δυστυχώς η μορφή που έπαιρνε μέρα με την μέρα την απογοητευε μα συνάμα τον ερωτεύοταν ολο κι πιο πολύ .

Απορροφημένη στις σκέψεις της δεν ασχολήθηκε καν με την αστραφτερή είσοδο της Ρεβέκκα Χάμιλτον στο χώρο συνεδριάσεων .

Απαίτησε από όλους να σηκωθούν όρθιοι ως ένδειξη σεβασμού στο πρόσωπο της χαμογελούσε χαιρέκακα οσο φυσικά κατάφερνε έπειτα απ τηβ τελευταια επέμβαση οπου είχε υποβληθεί .

Μακιγιαρισμένη σαν στάρ του Χόλυγουντ λες και θα βραβέυονταν στα όσκαρ καμία σχέση με ντύσιμο επαγγελματία.

Αστραπιαία ο φόρεμα της τράβηξε την προσοχή ποσο κακόγουστη μπορει να είναι ; Aναρωτήθηκε νευριασμένη διακρίνοντας απο μίλια μακριά το ενδιαφέρον προς εκείνον.

Φορούσε ένα κόκκινο μαξι φόρεμα που άφηνε ακάλυπτο σε κοινή θέα το πλαστικό της μπούστο τοσο στενό που διαγράφονταν ξεκάθαρα το λευκό εσώρουχο της απ μέσα.

Σαφώς το είχε συνδυάσει με πανυψηλες γόβες σε μαύρη απόχρωση παρουσιάζοντας εικόνα καποιας αλλης κατηγορίας .

Θρονιάστικε δίπλα στον σύζυγο της κι αφου πήρε το αυστηρό επαγγελματικό δήθεν υφος διέταξε η ίδια να ξεκινήσει η συνεδρίαση χωρίς να επιτρέψει στον Κρίστιαν .

Ρίχνοντας παράλληλα ένα βλέμμα ολο ζήλεια προς το μέρος της υψώνοντας το δεξί ζωγραφισμένο υπερβολικά φρύδι σε ένδειξη χαιρετισμού.
Επελεξε να της χαμογελάσει ευγενικά κι να επιστρέψει στις σημειώσεις της.

Έπειτα από δύο ώρες ατελείωτης σύσκεψης κι αφου είχε πλέον αραδιάσει όλες τις προτάσεις της ανέμενε μια ακόμη μονο θετική ψήφο για να συνεχίσει με την υλοποίηση .

Απ όλους τους μετόχους απέσπασε έυκολα και χωρίς την παρέμβαση του ψήφο εμπιστοσύνης.

Μονάχα η Ρεβέκκα δεν έδειχνε να έχει πειστεί για την ιδέα της διαφήμισης και για το κατα ποσο ανταγωνιστικές ακούγονταν σε σύγκριση με κολοσσούς .

Σηκώθηκε όρθια και κοντοστάθηκε διπλα της κοιτάζοντας την ευθέως με απίστευτο μένος.

«Λοιπόν χρυσή μου νομίζω πως οι προτάσεις σου εμένα προσωπικά δεν με καλύπτουν. Γι αυτό καλυτερα να γυρίσεις στο σπιτάκι σου διότι δεν εχεις καμία δουλειά πλέον εδώ μέσα !»ξέσπασε εναντίον της αφήνοντας άφωνους ολους τους παρευρισκόμενους εκτος από εκείνον βέβαια .

Τινάχτηκε αστραπιαία από την θέση του εξαγριωμένος « Τι ξαφνική αναίτια επίθεση ειν αυτή Ρεββέκα .; Και ποιος άλλωστε ο λόγος !
Δεν βλέπεις πως σε όλους μας άρεσε η δουλειά της Μαρίνας θεωρώ άκρως αντιεπαγγελματικό το φέρσιμο σου !»

Ξάφνου το σκληρό ύφος της μετατράπηκε σε μελιστάλακτο για χαρη του καθώς απαντούσε.
«Με συγχωρείς αγαπητέ μου αλλα περίμενα περισσότερα από την σύζυγο σου άλλωστε εχω ακόμη την απορία .
Πως ταίριαξε ενας άνδρας καριερίστας σαν εσένα με μια απλή υπάλληλο αρχάρια! Πες μας λοιπόν να μάθουμε κι εμείς διότι προσόντα δεν διαθέτει !» σχολιάσε πικρόχολα γελώντας υστερικά υποβαθμίζοντας με περισσια κακεντρέχεια την συμβία του .

«Αρκετα ! Εως εδώ το παρατράβηξες !Δεν επιτρέπω να προσβάλεις κατ αυτο τον τρόπο την συζυγο μου ! » το ξέσπασμα του πάγωσε το υποχθόνιο χαμόγελο στα χείλη της .

Ενω με την σειρά της η ίδια ανέλαβε να υπερασπιστεί τον εαυτό της .
«Άφησε την αγαπη μου !Δείχνει σε όλους μας το ποιόν κι την ακριβή μόρφωση που περηφανεύεται πως διαθέτει !Λυπάμαι πολύ καλή μου αλλα τα προσωπικά μας δεν σε αφορούν γι αυτό θα ήταν καλύτερο να παραδεχτείς μπροστά σε όλους μας ότι σε πειραζει που εμένα παντρεύτηκε.
Παρα να παλεύεις να με εξευτελίσεις ενω εσυ τελικά γελοιοποιήσε !»την έκανε έξαλλη πετούσε σπίθες οργής η όψη.

Καθώς ολόγυρα της ολοι γελούσαν εις βάρος της ακόμη κι ο παγερος Κρίστιαν το σκοτεινό αντικειμενο του πόθου της.

«Μάλιστα...να λοιπόν που ανακαλύψαμε μόλις τι τράβηξε τον Κρίστιαν κοντά σου ! Διαθέτεις χιούμορ μικρή μου.. αλλα γελά καλύτερα οποίος γελάσει τελευταίος !
Απολαυσε την νίκη σου κι τον ευτυχισμένο γαμο σου σήμερα γιατί το αυριο φέρνει αλλαγές.
Α ! κι μια φιλική.. συμβουλή μην τα βάζεις ποτε με ισχυρότερες αντιπάλους !» ψιθυρισε απειλητικά ολοκληρώνοντας την φράση της άρπάζοντας με μανία το πανάκριβο κινητό της παρολίγον να το σπάσει κι αποχωρησε χτυπωντας δυνατα την πορτα πισω της .

Η συμφωνία στέφθηκε από απόλυτη επιτυχία οι υπόλοιποι μέτοχοι αποχώρησαν ικανοποιημένοι έπενδυωντας μάλιστα ένα μεγάλο κεφάλαιο στην ναυτιλιακή που αρχιζε σταδιακά να ανακτά την παλιά της αίγλη κι όνομα .

Το ζευγάρι απέμεινε μονο του στην αίθουσα συνεδριάσεων η ατμόσφαιρα όπως πάντοτε ηλεκτρισμέ αναμεσα τους .

Έριχνε μια τελευταία μάτια στις υπογραφές για να σιγουρευτεί πως όλα είχαν τακτοποιηθεί κι ύστερα εστίασε φευγαλέα το βλέμμα του επανω της κόβοντας την ανάσα.

Συμμάζευε λιγάκι το χώρο ώστε να μην νιώθει τοσο αμήχανη κοντά του παρατήρησε πως το σύνολο που φορούσε τον ερέθισε απίστευτα.

Καθώς τόνιζε πολύ σωστά τις καμπύλες του κορμιου της ενας θεος ξέρει πως είχε κατορθώσει να συγκρατηθεί όταν στο συμβούλιο παρατήρησε καποιους από τους συνεργατες του να την παρακολουθουν με λάγνο ύφος.

Πως τολμούσε να την αγνοεί ενώ συγκάτοικούσαν κατω απο την ίδια στέγη ;
Με τι σθένος πιεζόταν τις ατελείωτες νύχτες για να μην τρυπώσει σαν τον κλέφτη στο δωμάτιο της κι την κάνει δική του με οποιοδήποτε κόστος ;

Αναρωτιόταν το ίδιο ακριβώς πράγμα σχεδόν κάθε ωρα που βρισκόταν διπλα της ομως τον δέσμευε μια υπόσχεση στον εαυτό του .

Βλέποντας την τροπή που έπαιρνε κάθε μέρα η σχέση πάσχιζε να την αντικρίσει ψυχρά υπολογιστικά σαν να είναι απλή συνεργάτης μα να πάρει η λάβα σβήνει με πάγο ; Άκριβώς αυτο κυριαρχούσε μεταξύ τους.

Κούμπωσε το σακακι του πλησιάζοντας κοντά της δίχως να παίρνει τα μάτια του απο πάνω της .

Τινάχτηκε ταραγμένη καθώς τύλιγε το χέρι του γύρω από την μέση της .
«Σε θαύμασα σήμερα ! Ο τρόπος που χειρίστηκες την κακομαθημένη Ρεβέκκα μας εξέπληξε όλους .! Συγχαρητήρια !» σχολίασε βραχνά με επιδοκιμασία φιλώντας την πεταχτά στο λαιμό .

Απέφυγε με ευκολία το άβολο αγκάλιασμα του κι προχώρησε προς την έξοδο .
«Έκανα ότι μου επέβαλε η ηθική μου και τίποτα παραπάνω Κρίστιαν ! Σε ευχαριστώ που με υπερασπίστηκες μα καλυτερο θα είναι να ξεκαθαρίσεις την θέση σου σε αυτήν την γυναίκα εχει βλέψεις !»

Πλησίασε σαν κυνηγός που μόλις εντοπισε το θήραμα του .
«Δεν υπάρχει τίποτα να ξεκαθαρίσω με την Ρεβέκκα πάντοτε επαγγελματικά την αντιμετώπιζα .
Τι θα λεγες να βγούμε απόψε για να γιορτάσουμε την συμφωνία που χάρη σε σένα κλείσαμε ; »

Η πρόταση του την άφησε άναυδη με αποτέλεσμα ενας φάκελος να πέσει με κρότο στο λευκό μαρμάρινο πάτωμα .

Χαμογέλασε πονηρά κλείνοντας το μάτι καθώς της τον επέστρεφε στηλώνοντας το βλέμμα του στο δικό της ανυπόμονος «Λοιπόν θα περιμένω πολύ για μια απάντηση; »

Νιωθωντας σαν να της έκανε πρόταση γάμου για άλλη μια φορά δεν είχε ιδέα τι να απαντήσει.
«Με συγχωρείς απλα με εξέπληξε η πρόταση σου από τοτε που παντρευτήκαμε..»

«Ξερω.. ! Δεν έχουμε βγεί έξώ σαν ζευγάρι να δειπνήσουμε !»την διέκοψε .

《Αυτό θα έλεγα ..Εντάξει παω να ετοιμαστώ εάν δεν με χρειάζεσαι κατι ..》

《Σε χρειάζομαι..οσο δεν φαντάζεσαι ειδικότερα το κορμί μου ..! Ετοιμάσου θα είναι μεγάλο το βράδυ μας..》

《Τι εννοείς ;..》

《Μεγάλο κορίτσι είσαι μωρό μου ..μια ματιά σου στο παντελόνι μου θα σου δώσει την απάντηση..》

《Τα λέμε το βράδυ ...》τράυλισε δίχως να συγκρατήσει το βλέμμα που καρφώθηκε στον φουσκωμένο του γκαβάλο..