Έπειτα απο μερικά λεπτά ανέκτησε τις δυνάμεις της στάθηκε στα πόδια της σε κατάσταση σόκ .

《Περιμένω..μωρό ; Η ευχή μου πραγματοποιείτε την στιγμή που υποσχέθηκα να τον ξεχάσω; Τι ειρωνεία της μοίρας ειναι αυτή ; Η ιστορία μου θυμίζει την Μιράντα..》μονολογούσε βηματίζοντας βαστώντας το στικ .

Κι αν το τεστ μια στις εκατό είχε λάθος ; "Ελα τώρα Μαρίνα πόσες φορές εχει συμβεί αυτο ξεγελώντας τις γυναίκες που το επιθυμούν κι εν τέλει πρόκειται για σφάλμα; "

Ευτυχώς είχε προνοήσει να προμηθευτεί δυο τεστ εγκυμοσύνης έσκισε με τρεμάμενα χέρια ιδρωμένη ως το μεδούλι το περιτύλιγμα.

Κι με δύο δρασκελίες κλείστηκε εκ νέου στο μπάνιο αναμένοντας την τελική ετυμηγορία στοικά ζυγίζοντας παράλληλα τις επιλογές της .

Έπειτα απο δέκα βασανιστικά λεπτά η απάντηση στο λευκό στικάκι ήταν σαφής δίχως να επιδέχεται αμφισβήτησης.

Τα γράμματα ενώθηκαν μπρος στα μάτια της επιβεβαιώνοντας την πρώτη διάγνωση γράφοντας ξεκάθαρα "pregnant"

Διάβαζε ξανά κι ξανά τις οδηγίες χρήσεως κι του δεύτερου τεστ ψάχνοντας μάταια προφανώς για κάποιο σφάλμα .

Δυστυχώς περίμενε το παιδί του δεν υπήρχε αμφιβολία υπο άλλες συνθήκες θα πετούσε από χαρά ανυπομονώντας να ανακοινώσει στον άνδρα της τα χαρμόσυνα .

Μα την δεδομένη στιγμή δεν είχε κανέναν απολυτως να μοιραστεί το μυστικό της .
Δεν μπορούσε καν να διακρίνει εάν ένιωθε ευτυχισμένη για το μωρό που θα έφερνε στον κόσμο ολομόναχη .

Αυτο το παιδί δεν έπρεπε να συμβεί ! Πως θα το μεγάλωνε ; Δίχως μια πατρική φιγούρα ;
Παλεύοντας παράλληλα να ορθοποδήσει σε ενα νησί που δεν ήταν ευπρόσδεκτη .

Όλα στραβα κι ανάποδα μέχρι στιγμής στην ζωή μου αναλογίστικε χαϊδεύοντας ασυναίσθητα την κοιλιά της ψιθυρίζοντας « Εσυ θα μου δώσεις την δύναμη να προχωρήσω ! » καθώς το ένα συναίσθημα εναλλάσσονταν με το άλλο .

Μεσα της φώλιασε η επιθυμία να το φέρει εν τέλει σε αυτόν τον κόσμο διώχνοντας βίαια οποιαδήποτε άσχημη σκέψη κι να περάσε από την άκρη του μυαλού για την αναπάντεχη έκβαση της
ζωής .

Σβήστηκε μονομιάς μπρος στην μεγάλη προσμονή κι αγωνία για την εξέλιξη της κυήσεως.

Ενα ήταν το σίγουρο θα πρόσεχε πολύ τους επόμενους μήνες αν κι φανταζόταν πως θα περνουσε δυσκολα ώσπου να φέρει το πλασματάκι της σε τούτο τον κόσμο .

Συγκινημένη κράτησε την φωτογραφία του ανάμεσα στα τρεμάμενα χέρια της .

«Θα γίνουμε γονείς ..Κρίστιαν θα σε κάνω πατέρα έστω κι απο μακριά !» ψιθύρισε κι ας ήξερε πως δεν την άκουγε πως μιλούσε σαν τρελή σε μια άψυχη απεικόνιση του .

Πόσο θα ήθελε να την είχε εν τέλει ερωτευτει κι να χαιρόταν με την εγκυμοσύνη της οπως ολα τα υγιή ερωτευμένα ζευγάρια .

Όμως στην δική της διαδρομή στο μονοπάτι της ζωής ολα έμοιαζαν πρωτόγνωρα.

Μικρή σε ηλικία παντρεύτηκε αγάπησε και πληγώθηκε και σε λίγους μήνες θα γινόταν μητέρα θεου θέλοντος .
Κάπου ειχε διαβάσει κάποτε καλύτερα να αγαπήσεις και να νιώσεις τις οδύνες της παρα να έχεις άδεια και κλειδωμένη αιώνια την καρδιά σου .

Άραγε εγώ που πήρα σαν ατρόμητη το ρίσκο και βούτηξα στην αγάπη εως πνιγμού θα κατόρθωνα να βγώ ποτέ ξανά στην επιφάνεια ;
Η θα πληρώνω για πάντα τις συνέπειες;

Αναρωτήθηκε αγχωμένη καθώς πλέον θα έφερε ευθύνη και για το πλάσμα που κυοφορούσε.

Έπρεπε να βρεί οπωσδήποτε έναν καλο μαιευτήρα να την παρακολουθεί καθ όλη την διάρκεια ώστε να βεβαιωθεί πως η υγεία του εμβρύου τόσο κι η δική της δεν θα διέτρεχε κανενα κίνδυνο .

Τέθηκε το δίλλημα αν στην γιαγιά της θα το αποκάλυπτε εφόσον κατοικούσαν ακόμη κάτω από την ίδια στεγη .

Απ την χαρά της δεν θα κρατούσε κανόνα εχεμύθειας και τελικά θα του το αποκάλυπτε .

Σε καμία περίπτωση δεν θα την άφηνε να περάσει μόνη της αυτην την περιπέτεια .

Οσο για εκείνον ουτε να ακούσει δεν θα ήθελε για παιδιά κι μεγάλη οικογένεια όμως το παιχνιδάκι του μαζί της έλαβε γρήγορα τέλος .
Γι αυτό σαν βαρέθηκε την πέταξε στην άκρη αφου πρώτα φρόντισε να την διαλύσει ολοσχερώς ψυχικά .

Δίχως να φαντάζεται τι άφηνε πίσω του θυμήθηκε επιστρέφοντας πίσω σε μια απο τις συζητήσεις που είχαν την ευκαιρία να μοιραστούν.

Αφότου είχαν μόλις κάνει έρωτα κι ξαπλωμένοι χαλάρωναν αγκαλιά κατόπιν ερώτησης που του έθεσε φρόντισε να της γνωστοποιήσει τις προθέσεις του .

«Θα ήθελες να γίνεις κάποια στιγμή πατέρας ; »τον είχε ρωτήσει απο περιέργεια .

Η αντίδραση του ήταν αστραπιαία ακριβώς όπως την περίμενε αποτραβήχθηκε απ την αγκαλιά της πανικόβλητος.

«Όχι !Είμαι απόλυτα σίγουρος πως δεν είμαι κατάλληλος να παίξω αυτόν τον ρόλο ποτέ στην ζωή μου ! »απάντησε σκληρά λες κι το πάθος οπου είχαν μοιραστεί προ ολίγου μονομιάς είχε χαθεί.

«Μάλιστα..δεν λεω πως μπορώ να σε φανταστώ να μεγαλώνεις ένα παιδί αλλα το να στερείς οριστικά κι αμετάκλητα μια τέτοια χαρά. Από τον εαυτό σου είναι άδικο διότι δεν ξέρεις ποτε πως τα φέρνει η ζωή !» του απάντησε προφητικά δίχως να φανταστεί πως ο καρπός του έρωτα τους θα ρίζωνε μέσα στην μήτρα της .

Έκλεισε τα μάτια κι ένα δάκρυ έσταξε συγκίνησης αυτην την φορά οσο σοκαρισμένη κι αν ένιωθε δεν αρνιόταν κι την απίστευτη χαρά που την κατέκλυζε .

Πλέον εσωτερικά στο σώμα της μεγάλωνε μια νέα ζωή που έφερε το αίμα του θα ζούσε ξανά για δύο ! Κουβαλώντας το κομμάτι του .

Φόρεσε βιαστικά το προσωπείο της κακομαθημένης ξένης κι κατέβηκε για πρωινό στον ειδικό χώρο της υποδοχής.

Την περίμενε η Πολυξένη που επιστράτευσε τον Αλεξ για διερμηνέα για πολλοστή φορά .
«Καλημέρα Μαρίνα χθες μπόρεσα μονάχα συγγνώμη να πω διοτι όπως ξέρεις .Δεν γνωρίζω την γλώσσα σου μα σήμερα εχω περισσότερα που θα ήθελα να σου πω .
Ξέρω φέρθηκα ελεινά σε πήρα από τα μούτρα κι δεν το συνηθίζω εχω ζήσει δύσκολα κι ίσως γι αυτό ειμαι τοσο σκληρή .Μεγαλώνω μόνη μου τον γιο μου από μωρό οταν χάσαμε τον πατέρα του . Ελπίζω να μπορέσεις να με συγχωρέσεις !» την άγγιξαν τα λόγια της ιδιαίτερα το γεγονός πως μεγάλωσε ένα παιδί ολομόναχη .

Οπως καλούνταν να πράξει κι η ίδια από εδώ κι στο εξής φαίνεται οι απώλειες αποτελούσαν οικογενειακή παράδοση.
«Ειλικρινά σε κατανοώ κι δεν εχω τίποτα να σου συγχωρήσω θεία η ζωή σε σενα κι στην γιαγιά έπαιξε άσχημο παιχνίδι. Χηρέψατε μικρές πονέσατε πολύ . Παρόλα αυτά σταθήκατε στο ύψος των περιστάσεων εως σήμερα περασμένα ξεχασμένα.
Θα ήθελα να σου ζητήσω μια χάρη..》

《Πες μου ..》

《Επιθυμώ να με ενημερώσεις προς ποια κατεύθυνση να παω για το σπίτι οπου έμενε η γιαγιά μου προτού φύγει για Αμερική .
Ξέρεις μου έχει παραδώσει τα κλειδιά κι σκοπεύω να το ανακαινίσω ώστε να εγκατασταθώ μόνιμα !» η έκφραση της Πολύξενης μεταλλάχθηκε απότομα .

Την παρατηρούσε χωρίς να καταφέρει να κρύψει την εμφανή δυσαρέσκεια της .
"Να πάρει και θεωρούσα πως θα το κληρονομήσει ο Παύλος αφου δεν υπήρχαν εν ζωή κληρονόμοι !" Αναλογίστικε θυμωμένη.

«Δεν είχα ιδεα πως θα έμενες σε αυτο το ερείπιο πίστεψε με οσο κι να το ανακαινίσεις δεν θα καταφερεις να το σώσεις. Είκοσι ολόκληρα χρόνια έχει να πατήσει άνθρωπος εκεί μέσα μέχρι φίδια θα ανακαλύψεις !
Σου προτείνω να νοικιάσεις ένα φθηνό δωματιάκι σε κάποια πανσιόν εως οτου τακτοποιηθείς .Σκέφτηκες αλήθεια τι είδους δουλειά θα μπορούσες να κάνεις σε ένα ξένο και μικρό τοπο . Πως θα μπορέσεις να προσαρμοστείς ;»

«Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω το λογο να μείνω κάπου οπου θα πληρώνω ενώ υπάρχει το πατρικό μου .Θα το ανακαινίσω με την νόμιμη άδεια της Αφροδίτης ! Είμαι αποφασισμένη επιθυμώ οσο τίποτα να γνωρίσω την οικογένεια που μου στέρησαν.
Θα ήθελα επίσης να επισκεφθώ τον τάφο του πατέρα μου κι του παππού μου . Οσο για δουλειά θα φροντίσω να μάθω οσο συντομότερο ελληνικά κι θα βρώ κάτι να κάνω..» απάντησε υψώνοντας αισθητά τον τόνο της φωνής εκνευρισμένη.

«Εντάξει παιδί μου όπως θέλεις εσύ ..εγω για το καλό σου πασχίζω είσαι άπειρη απο την διαβίωση σε τούτο το νησί όφειλα να σε προειδοποιήσω.
Το νεκροταφείο βρίσκεται στην αλλη άκρη του νησιού χρειάζεσαι βέβαια κάποια ωρα να φτάσεις εκει πέρα.
Αλεξ να την συνοδεύσεις αφότου μεταφέρεις πρώτα τους τουρίστες από το λιμάνι .
Μέχρι τότε απόλαυσε το πρωινό σου γλυκιά μου κι έπειτα ελα να με βρείς στο γραφείο εχω να σου δείξω φωτογραφίες.. »
Πρόφερε τρυφερά καθώς η ιστορία κι η θλίψη της ανιψιάς της άρχισαν να την αγγίζουν .

Άλλωστε δεν οφείλουσε να της φέρεται τόσο σκληρά αφου η ίδια η ζωή φαίνεται πως είχε αφήσει το αποτύπωμα της στην ψυχή της .

«Θα το ήθελα παρα πολύ να μάθω περισσότερα για την οικογένεια μου ξέρεις η γιαγιά δεν μου έδειξε ποτε ούτε μια φωτογραφία του πατέρα .
Αν και ουδέποτε το ζήτησα δεν ήθελα να την ταράξω δυστυχώς το πρόσωπο του παραμένει παντελώς άγνωστο.. » δήλωσε με παράπονο.

Ακόμη κι η πιο σκληρή καρδιά λύγισε μπροστά σε τούτα τα λόγια καθώς με την σειρά του ο Αλεξ κατάλαβε εν μερη τι συνέβαινε που της προκαλούσε αυτη την απεραντη θλίψη .

Κι εν μέρη ανακουφιστηκε που ίσως να μην επρόκειτο για ερωτική απογοήτευση κι να χε περισσότερες ελπίδες να την κερδίσει .

«Θα ήθελες να βγαίναμε κι σήμερα εξω όπως εχθές ; Εχω πολλά όμορφα μέρη ακόμη να σε ξενάγησω.. 》πρότεινε ενθουσιασμένος κι προς εκπληξη του η Μαρίνα δέχτηκε την πρόταση του γεννώντας του ακόμη μεγαλύτερες ελπίδες .

«Εννοείτε θα μου άρεσε πολύ η ιδέα να βγούμε κι σήμερα μου κάνει καλο η παρέα σου ! »

«Έκλεισε τοτε θα περάσω να σε πάρω κι αφου πρώτα σε πάω να αφήσεις λίγα άνθη στους προγόνους σου.
Έπειτα μπορούμε να κατέβουμε στην χώρα εξίσου να δειπνήσουμε κάπου όμορφα » πέταξε από την χαρά του μόνο που η προσγείωση ήρθε πολύ πιο γρήγορα από ότι φανταζόταν .

«Κοίτα Αλεξ θα είμαι ειλικρινής μαζι σου .Αυτό που χρειάζομαι αυτή την στιγμή στην ζωή μου είναι ένα φίλο κι τίποτα παραπάνω.
Πέρασα πολλά το τελευταίο διάστημα δεν θα ήθελα να με βλέπεις διαφορετικά από ότι σε θεωρώ εγώ. Αν νομίζεις ότι δεν μπορείς να με αντιμετωπίσεις καθαρά ως φίλη τοτε η επιλογή είναι δική σου»

《Μαρίνα σου το ξεκαθάρισα δεν αναζητάω προς το παρών κάτι που δεν μπορείς να μου δώσεις..》σχολίασε βάζοντας μπρος την μηχανή του αυτοκινήτου .

Η απογοήτευση του χαράχθηκε ολόγυρα στο όμορφο εκφραστικό πρόσωπο του.

Όμως παρόλα αυτα δεν έχασε την ελπίδα του άλλωστε ακόμη δεν γνωρίζονταν καλά .

Οπότε θα έμενε στο πλευρό της παίζοντας οποιοδήποτε ρολο του ζητούσε αρκει να μην την αποχωριζόταν .

Χωρίς να το θέλει άρχισε κιόλας να δένεται μαζί της συνάντησε για πρώτη φορά στην ζωή αυτό που αποκαλούσαν κεραυνοβόλο έρωτα .

Πιστός στο ραντεβου τους περίμενε την Μαρίνα στην αυλή ώστε να την μεταφέρει για πρώτη φορα στον τάφο του πατέρα της .

Η ιστορία αυτου του άτυχου νέου αποτελούσε φωτεινό παράδειγμα αυτοθυσίας για τους ντόπιους.
Γι αυτό την είχε ακούσει δεκάδες φορές άλλοτε στα καφενεία κι κάποια στιγμή από την ίδια την Πολυξένη .

Λύγιζε σαν εξιστορούσε πως τον κατάπιε η μαύρη θάλασσα μαζί με άλλους άτυχους ναυτικούς που παρέμειναν στην ναυτική ιστορία του νησιού σαν θρύλοι.

Άδειο φέρετρο έθαψαν καθώς δεν βρέθηκε κανένας από εκείνο το φουρτουνιασμένο ναυάγιο παραμονής Χριστουγέννων με το κρύο κι την βροχή να δέρνουν ολόγυρα το σκαρί.

Όλοι τους ήλπιζαν σε ένα καλυτερο άυριο για αυτους και κυρίως τις άπορες οικογενεια τους .

Αναλογίστικε για μια μόνον στιγμή τι πόνο θα πρέπει να βίωσε η μέλλουσα γυναίκα του που μάλιστα κουβαλούσε στα σπλάχνα την κόρη τους .

Οι σκέψεις του πέταξαν μακριά σαν την αντικρίσε δεν τολμούσε να μείνει ατάραχος στην θέα της .

Πανέμορφη όπως πάντα μα κάθε φορά φάνταζε στα μάτια του ξεχωριστή φορούσε ένα μακρύ μαύρο φόρεμα σε ένδειξη πένθους.

Στα χέρια της κρατούσε δύο μπουκέτα φρέσκα λευκά λουλούδια βάδιζε αργά κι σταθερά με το κεφάλι της σκυμμένο .

《Είσαι σίγουρη πως εισαι έτοιμη για κατι τέτοιο;》 ρώτησε σκεπτικός με υποψία πως η συγκεκριμένη επίσκεψη θα την καταρράκωνε.

Ύψωσε αργά το κεφάλι της καρφώνοντας τα δυο γυαλιστερά μελί μάτια της στα δικά του .

Μαγνητίστηκε δεν τολμούσε να κουνηθεί το σώμα του είχε μουδιάσει μέχρι τα ακροδάχτυλα νόμιζε πως θα του έκλεβε σταδιακά την ψυχή .

Έλαβε την απάντηση στο ερώτημα του δίχως να χρειαστεί να μιλήσει αρκέστηκε στο να ανοίξει την πόρτα του αυτοκινήτου χωρίς δεύτερη σκέψη .

Η υπόλοιπη διαδρομή φάνταζε σιωπηλή ο δρόμος κακοτράχαλος σε κάποια σημεία δημιουργούσε μικρά τραντάγματα στο αυτοκίνητο που της προκαλούσαν ναυτία .

Με κάθε χιλιόμετρο πλησίαζε ολοένα πιο κοντά στην οικογένεια που δεν θα γνώρισε και ούτε επρόκειτο .

Ήξερε βέβαια πως το πτώμα του πατέρα της βρισκόταν θαμμένο στα βαθύ του πελάγους κι ίσως το πιο σωστό μέρος να τον πενθίσει να ήταν κάποια ακροθαλασσιά.

Μα προτίμησε το μνήμα που έστησαν εις μνήμην του ωστε να έχει ένα μέρος η δόλια η Αφροδίτη να τον κλάψει .

«Εδώ είμαστε περίμενε με μια στιγμή να βολέψω κάπου το αυτοκίνητο κι να σε συνοδέυσω ..» πρότεινε ευγενικά ανήσυχος.

«Καλύτερα να το κάνω μόνη αυτό ήδη έχασα χρόνια ολόκληρα δίχως να ξέρω πως κάπου στον κόσμο βρίσκονται θαμμένοι διοί μου άνθρωποι που μοιράζομαι το ίδιο αίμα . Περιμενε με εδώ δεν θα αργήσω »πρόσταξε κατεβαίνοντας αργά με καρδιά που χτυπούσε με χίλιους παλμούς το λεπτό.

Πλησίασε αργα στο πιο περίτεχνο μήνυμα από όλα τα υπόλοιπα η Πολυξένη φρόντισε να της δώσει όλες τις πληροφορίες που χρειαζόταν .

Ώστε να αναγνωρίσει το μέρος εκείνο τα πόδια της έτρεμαν κι η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή στο στήθος.

Στάθηκε εστιάζοντας για λίγο στις δυο φωτογραφίες απ την αριστερή πλευρά ο πατέρας της όμορφος κι γενναίος να ποζάρει δίπλα στην αγαπημένη ψαρόβαρκα που έφερε το όνομα της .
"ΜΑΡΙΝΑ"

"Ίσως σου μοιάζω λιγάκι φυσιογνωμικά" ψιθύρισε στρέφοντας την προσοχή της προς την δεξιά φωτογραφία αντικρίζοντας τον παππού της να χαμόγελα αμέριμνα στον φακό .

Ο νούς δεν χωρούσε πως δεν βρίσκονταν πλέον εν ζωή χάιδεψε τα πρόσωπα τους κι άφησε τα δάκρυα νοσταλγίας να κυλήσουν ελεύθερα .

《Δεν έτυχε να σας συναντήσω..κι όμως σας αγαπάω..》ψέλλισε σαν προσευχή νιώθοντας ξάφνου ενα αεράκι θαλασσινό να διαπερνά τα φύλλα των δέντρων αγκαλιάζοντας το σώμα της .

《Το ξέρω πως είστε εδώ κοντά μου ..να με δυναμώνεται ! Περιμένω ξέρετε ενα νέο απόγονο της οικογένειας μας ..! Τον εγγονό σου Έκτορα πατέρα μου ..άγνωστε..》συνέχισε συγκινημένη να μονολογεί λες και μπορούσαν να την ακούσουν !

Κι να που το αεράκι ολοένα και δυνάμωνε τυλίγοντας την αδύνατη φιγούρα της γεμίζοντας γαλήνη κι αισιοδοξία την ψυχή της .

Έπειτα άναψε ευλαβικά τα καντηλάκια τους κι απώθεσε τα μπουκέτα στα μαρμάριμα βάζα αποχαιρετώντας σιωπηλά τους αγαπημένους της .

Ο Αλέξανδρος βημάτιζε περα δώθε ανήσυχος εως οτου να αντικρίσει την φιγούρα της να πλησιάζει από μακριά .

Μια σιλουέτα αδύναμη πονεμένη βάδιζε πιο αργά από πριν σε μια στιγμή στην μέση της διαδρομής λιγα μέτρα μακριά του κοντοστάθηκε.

Κοίταξε ολόγυρα πανικόβλητη σαν να δεχόταν επίθεση απο κάποια αόρατη δύναμη ευθύς έτρεξε κοντα της με αποτέλεσμα να καταρρεύσει στα χέρια του .

Ζάλη έντονη την τύλιξε σαν ανέκτησε τις αισθήσεις ..μύριζε οινόπνευμα κάπου κοντά της δίχως να προσδιορίζει απο που προέρχονταν.

Άνοιξε αργά τα μάτια πασχίζοντας να συνηθίσει το δυνατό φως της λάμπας που βρισκόταν τοποθετημένη ακριβώς πάνω από το κεφάλι της .

Βρισκόταν ξαπλωμένη σε ένα σκληρό κρεββάτι τριγύρω της γιατροί της μιλούσαν χωρίς να αντιλαμβάνεται ακριβώς τι έλεγαν .

Μέχρι που ανακουφισμένη ατένισε το γνώριμο πρόσωπο του Άλεξ της έπιασε το χέρι χαμογελώντας καθησυχαστικά.
«Ηρέμησε καλή μου λιποθύμησες στα χέρια μου προ ολίγου ανησύχησα κι σε μετέφερα στο νοσοκομείο προληπτικά ωστε να ειμαι σίγουρος πως είσαι καλά..»

«Δεν..δεν χρειαζόταν να με φέρεις μεχρι εδώ η έντονη συγκίνηση που βίωσα ευθύνεται για ότι μου συνέβη.
Ελπίζω να μην ειδοποίησες στο ξενοδοχείο » τράυλισε χαμηλόφωνα σχεδόν ψιθυριστά.

《Μην ανησυχείς φροντίσα να μην μάθει κανείς απολύτως τίποτα ! Ξέρω πως στην κατάσταση σου χρειάζεσαι ηρεμία κι εχεμύθεια πανω από όλα !
Το μωράκι σου είναι μια χαρά όπως κι εσυ ! 》

Τινάχτηκε επάνω τρομοκρατημένη
«Σε ικετεύω να μείνει μεταξύ μας ! τουλάχιστον μέχρι να μπορέσω να το καλύψω κάπως !» παρακάλεσε με οση δύναμη διέθετε.

«Δεν πρέπει να ταράζεσαι τοσο. θυμήσου πως ειμαι φίλος σου και δεν θα σου έκανα ποτέ μου τέτοιο κακό !Συγγνώμη για την αδιακρισία μα ο πατέρας .. ;》

Έστρεψε το βλέμμα της αλλού σαν να ήθελε να ξεχάσει να αφήσει πίσω διαπαντός αυτό το κομμάτι της ζωής της .

«Ο πατέρας ...βρίσκεται μακριά θα μεγαλώσω μονάχη μου αυτό το μωρό θα παλέψω !.Πιθανόν να μην τον γνωρίσει ποτέ !» η φωνή της έσπασε προφέρωντας τα τελευταία λόγια .

Ο Άλεξ της χάιδεψε το μάγουλο τρυφερά «Μην κάνεις στο παιδί σου το ίδιο που εσυ βίωσες !Οτι κι αν είναι ο πατέρας του έχει δικαίωμα να ξέρει .
Οσο μακριά κι να βρίσκεται η καρδιά σου χτυπάει κοντά του τι κι αν είσαι εδώ . Οσο κακό κι αν σου έκανε δεν λες να τον ξεχάσεις Μαρίνα θα τον κουβαλάς πάντοτε μέσα σου !
Μην ξεχνάς πως σου χάρισε ένα ανεκτίμητο δώρο τον καρπό του έρωτα του αξίζει κι εκείνος κάτι !》 Οσο κι αν τον πονούσε αυτό που ξεστόμιζε είχε μάθει να μιλάει πάντοτε ειλικρινά κι αυτή ήταν η αλήθεια .

Χάιδεψε την επίπεδη ακόμη κοιλιά της κι χαμογέλασε αμυδρά «Μίλησες συνετά κι αληθινά όντως το παιδι που κουβαλάω μέσα μου φέρει τα γονίδια του. Θα τον εχω πάντα μες στην ζωή μου μεγαλώνοντας το παιδί μας οσο για τον καρπό του έρωτα του που ανέφερες .Δυστυχώς δεν ηταν αμοιβαίος βλέπεις μόνον εγώ ένιωσα κάτι εκείνος ..» δεν άντεχε να συνεχίσει γλυρισε βιαστικά από την άλλη κι ξέσπασε σε κλάματα .

«Θα ειμαι δίπλα σου σε όλα τα δύσκολα να το ξέρεις μολις νιώσεις έτοιμη να μου μιλήσεις περαιτέρω για την ιστορία που σου ραγίζει την καρδιά .
Πάμε τώρα κι δεν θέλω να σε ξαναδώ να κλαίς γι αυτόν τον άνδρα ! Ηρθε η ώρα να πατήσεις γερά στα πόδια σου !»

ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ....

Άνοιξε την πόρτα σαν τρελός ανεβαίνοντας δύο δύο τα σκαλιά που κατέληγαν στο δωμάτιο της .

Κοντοστάθηκε ξέπνοος μπροστά στην ορθάνοιχτη πόρτα η Ιβάνα στο εσωτερικό του συμμάζευε τα σπασμένα γυαλιά κι κάποια πεταμένα ρούχα απ το πάτωμα .

Τον περιεργάστηκε δήθεν με στεναχώρια «Έφυγε κύριε τα μάζεψε όλα κι αποχώρησε ! » πρόφερε αργόσυρτα μα η χαρά της δεν κρυβόταν.

Ήλπιζε πλέον πως σύντομα θα έπαιρνε την θέση που της άξιζε στο πλευρο του μουδιασμένου αφεντικού της που κοιτούσε τριγύρω τα συντρίμια ενος γάμου σαν χαμένος .

«Βγες έξω κι άστα όλα όπως είναι ΤΩΡΑ !!!!!!» ούρλιαξε με φωνή που αντήχησε κατα μήκος ολόκληρου του οικήματος φθάνοντας και στα αυτιά της Αφροδίτης.

《Αχ Κρίστιαν έφθασε η ώρα της πληρωμής..》ψέλλισε συνεχίζοντας γονατιστή την προσευχή της.

Η Ιβανα έτρεξε να εκτελέσει την εντολή του φοβισμένη αφήνοντας τον μόνο όπως είχε ζητήσει .

Χτύπησε το χέρι του στον τοίχο δυνατά ..ατενίζοντας τριγύρω τα προσωπικά αντικείμενα που είχε εκτοξεύσει πανω στο θυμό της .

Αναμνήσεις σαν σκανταλιάρικα παιδιά τον κύκλωσαν ξεσηκώνοντας τον κόσμο με τις φωνές τους υπενθυμίζοντας του με τον χειρότερο τρόπο πόσο έφταιγε.

Μέχρι πρότεινος κοιμόταν μαζί της σε εκείνο το δωμάτιο που κάθε κόγχη του ανάβλυζ απ το πάθος που τους έκαιγε τα σωθικά .

Σήκωσε την σπασμένη κορνίζα με την φωτογραφία από την δεξίωση του γάμου τους.

Απεικόνιζε την στιγμή του πρώτου χορού τους ξάφνου το σκοτεινό υπνοδωμάτιο πλημμύρισε από την φωνή της.

Ναι σαν έκλεινε τα μάτια μπορούσε να την ακούσει καθαρά να αναφωνεί ενθουσιασμένη σαν πήρε τις φωτογραφίες στα χέρια της !

Είχαν φτάσει με το πρωινό ταχυδρομείο έτρεξε στο γραφείο οπου εργαζόταν με σκοπό να τις δουν μαζί .

Κάθισε ευτυχισμένη στα πόδια του ενθουσιασμένη κι τον φίλησε παθιασμένα !

«Λοιπον δίαλεξε ποια από ολες θα βάλουμε στο δωμάτιο μας θέλω να θυμόμαστε εκείνη την ημέρα ακόμη κι όταν κάνουμε έρωτα !» του έλεγε ενθουσιασμένη γελώντας καθώς ξεφύλιζαν μαζί το άλμπουμ .

Στην φωτογραφία του χορού πάγωσαν κι οι δυο παρατηρώντας την για ωρα τα λόγια ήταν περιττά ανάμεσα στα αγκαλιασμένα κορμιά τους μπορούσες να διακρίνεις φλογές ερωτικές να ξεχυλίζουν .

«Νομίζω πως την βρήκαμε ! Μα δεν μας χρειάζονται φωτογραφίες γλυκιά μου στο δωμάτιο μας τις βρίσκω πολύ αντιαισθητικές ας της αφήσουμε στο άλμπουμ κι όποτε θέλεις θα τις βλέπεις !»

Η απογοήτευση ζωγραφίστηκε μεμιάς στο χαρούμενο πρόσωπο της καθώς ο ενθουσιασμός της στράγγισε μονομιάς .
《Δεν θεωρείς τον γάμο μας τόσο σημαντικό ώστε να έχουμε εστω κι μια απεικόνιση του ούτε κάν στο υπνοδωμάτιο μας ; 》ρώτησε ενώ απομακρύνθηκε από κοντά του .

Χωρίς να χάσει χρονο την αγκάλιασε από την μέση φιλώντας την τρυφερά στον γυμνό της ώμο .
«Ο γάμος μας ήταν ένα εξαιρετικό γεγονός για εμάς γλυκιά μου κι το ξέρεις ..προτείνω να μην χαλάμε την διάθεση μας για ένα τόσο απλο πραγματάκι. Το αφήνω πάνω σου να βρείς την ομορφότερη κορνίζα κι να την τοποθετήσεις σε όποιο σημείο του σπιτιού μας θέλεις..» είπε έυθυμα δεν ήθελε να της χαλάσει το χατίρι.

Έστω κι αν για τον ίδιο οι φωτογραφίες αποτελούσαν πάντοτε άχρηστα κομμάτια χαρτιού που αποτύπωναν αναμνήσεις.
Ετσι ώστε οι ανθρωποι να θυμούνται κι να πονάνε όταν αντιμετώπιζαν απώλειες η χωρισμούς .

Απο μικρό παιδι δεν χώνευε να στήνεται για φωτογραφίσεις σε αντίθεση με τον πατέρα του που επέμενε να δίνει συνεχώς συνεντεύξεις σε διάφορες εφημερίδες κι περιοδικά.

Επιδεικνύοντας επι μάταιο τον πλούτο κι την δήθεν ευτυχισμένη οικογένεια που νόμιζε πως είχε .

Γουργούρισε ναζιάρικα στριφογυρίζοντας στην αγκαλιά του τα μάτια της έλαμψαν ξανά από ενθουσιασμό .

«Προς στιγμήν με τρόμαξες αγάπη μου νόμιζα πως βρήκες ξανά τον παλιό κακό σου εαυτό αυτόν που ξέρεις πως δεν συμπαθώ !» ψιθύρισε ολο νάζι ενώ παράλληλα τον φιλούσε στον λαιμό προκλητικά σαγηνέυοντας τον .

Αστραπιαία τον ερέθισε μονομιάς την σήκωσε στα χέρια του ακουμπώντας την στο γραφείο εισχωρόντας ανάμεσα στα πόδια της .

《Είσαι απίστευτη ..έχεις τρόπο να με ερεθίζεις !!》Ψιθύρισε ερωτικά πιπιλόντας το στήθος της διεγείροντας καθε κύτταρο του κορμιού της .

《Κανε μου έρωτα εδώ τουτη την στιγμή ..!》τον παρότρυνε μεθυσμένη απο τα χάδια και τα φιλιά του .

Οπως του το ζήτησε έτσι και έπραξε την ξάπλωσε στην επιφάνεια του ξύλινου γραφείου πετώντας με μια κίνηση τα διακοσμητικά μπαίνοντας μέσα της .

Άγρια οπως κι η ίδια του ζητούσε οπως ο πόθος το επίτασε αρπάχτικε απο το πουκάμισο του εκτινάσοντας τα κουμπιά προς όλες τις κατευθύνσεις.

Τα κορμιά του καίγονταν στην ίδια φλόγα της εξιλέωσης που σε μερικά δευτερόλεπτα θα τους εξαύλωνε μεταφέροντας τους αγκαλιασμένους σφικτά στην αιωνιότητα.

Τα πνικτά βογγητά της έφθαναν ακόμη στα αυτιά του ανάβοντας την ίδια φλόγα στο κορμί που αν δοκίμαζες να το ακουμπήσεις φάνταζε πυρακτωμένο σίδερο.

Στα χέρια του τώρα κρατούσε την σκισμένη φωτογραφία εκείνης της ημέρας διότι φρόντισε να του δώσει να καταλάβει πως από τώρα κι στο εξής δεν θα σήμαινε τίποτα στην ζωή της .

Γι αυτό την είχε κομματιάσει ξεσπώντας την οργή της σε ολόκληρο το δωμάτιο σπασμένα γυαλιά βρισκόταν ολόγυρα του μαζί με κάποια πεταμένα σαν κουρέλια ρούχα που μάλλον της φάνηκαν περιττά .

Έσκυψε κι κράτησε στα χέρια του ένα από τα αγαπημένα φουλάρια που φορούσε συχνά στην εταιρεία .

Το έφερε στα ρουθούνια του μυρίζοντας το έντονο άρωμα της που του έκλεβε το μυαλό .
《Αυτο ήταν τέλος η μοιρολατρία Κρίστιαν ! Ολα τελείωσαν μεταξύ σας !》 Ψιθύρισε οργισμένος ανοίγοντας με φόρα την μπαλκονόπορτα εμπρός του .

Αφήνοντας το ελεύθερο να χορέψει για λίγο στον αέρα εως οτου το παρασύρει μακριά σαν να ήταν η καρδιά της
«Αντίο Μαρίνα..» πρόφερε δίχως ίχνος πόνου να διαπερνά την ατσάλινη καρδιά του .

Από εδώ κι στο εξής θα συνέχιζε την ζωή του όπως πριν δίχως παράπονα κι περισπασμούς .

Έζησε όμορφες στιγμές στο πλευρό της μα ποτέ του δεν αφέθηκε να ενδώσει στα συναισθήματα που απλόχερα του χάριζε .

Ήξερε καλά από απογοητεύσεις κι χωρισμούς για να πιαστεί στην παγίδα του φτερωτού θεού.

Δεν θα κατέθετε ακόμη αγωγή διαζυγίου θα το άφηνε στην δική κρίση οχι πως ήλπιζε να επιστρέψει κάποια μέρα .

Μα απ την άλλη δεν τον ένοιαζε να παραμείνει παντρεμένος στα χαρτιά άλλωστε δεν θα επιχειρούσε αυτήν την τρέλα ποτέ ξανά στην ζωή του .

Ολα αυτά δεν ήταν άλλο από μια δοκιμή ρίσκαρε έπαιξε και έμαθε εν τέλει από το λάθος του.

Βγαίνοντας από το δωμάτιο κοίταξε για τελευταία φορά τον άδειο χώρο που φιλοξένησε το σύντομο ειδύλλιο τους κι έπειτα με μια πνοή σφράγισε την πόρτα πίσω του για πάντα .

Στο τέλος του διαδρόμου τον περίμενε η Αφροδίτη με χέρια σταυρωμένα στο στήθος τον παρατηρούσε με το γνωστό εξεταστικό της ύφος .

«Τελείωσε είμαι κι πάλι ελεύθερος ! Δώσε εντολή να καθαριστεί το δωμάτιο να μαζέψουν κάθε αντικείμενο που άφησε εδώ κι ας το κάνουν ότι θέλουν .
Το μόνο που ζητάω είναι το δωμάτιο εκείνο να κλειδωθεί επ αόριστον !»διέταξε με περίσσια σκληρότητα.

Χαμογέλασε με πικρία «Έφυγε ναι !Πρέπει να αισθάνεσαι υπερήφανος που την έκανες κομμάτια για να την αναγκάσεις τελικά να σου αδειάσει την γωνία .
Φυσικά συνεχίζεις την ζωή χωρίς να σε ενδιαφέρει τι απέγινε ετσι ;»ειρωνέυτηκε αφου ο κυνισμός του ξεπερνούσε τα όρια.

Το βλέμμα που της έριξε ήταν σκοτεινό κι απειλητικό όμοιο με εξαγριωμένου λαβωμένου ζώου .
Δεν τον είχε ξαναδεί ετσι οσα χρόνια δούλευε στο σπίτι του .

«Γιατί σε νοιάζει τόσο επιτέλους δεν είναι κόρη σου για να ανησυχείς τόσο για κείνη .
Κάποτε αυτος ο γάμος θα έφτανε στο φινάλε που είναι το περίεργο ;
Τόσοι κι τόσοι χωρίζουν στις μέρες μας κι επιζούν !Νομίζω πως σαν έξυπνη κοπέλα που είναι θα βρει σύντομα τον τρόπο να αναπληρώσει το κενό δεν την φοβάμαι !» συνέχιζε κυνικά να μιλάει άσχημα για την εγγονή της.

Δεν μπορούσε να το ανεχτεί αυτό . «Άφησε το δηλητήριο σου να στάξει ελεύθερα πια Κρίστιαν .
Στα μέρη μου οι άνθρωποι παντρεύονται για να τους χωρίσει μόνον ο θάνατος .Εγω τουλάχιστον ετσι έζησα με τον σύζυγο μου κι πίστεψε με θέλει πολύ δύναμη για να επιβιώσεις μιας τέτοιας απώλειας. Μα εσείς εδώ οι νέοι τα θεωρείτε όλα εύκολα κι αστεία .Έπαιξες μαζί της κι από πανω μιλάς για εκείνη με τόση αναίδεια .
Αργα η γρήγορα θα μάθεις πολλά κι έπειτα ίσως καταλάβεις τι έχασες μεσα από τα χέρια σου .
Καληνύχτα Κρίστιαν !!» πρόφερε αργότερα καθώς τον προσπερνούσε με αδιαφορία.

Η απορία φώλιασε στην καρδιά του για ποιο λόγο η Αφροδίτη μιλούσε τοσο αινιγματικά ;

Ολη την νύχτα ξενύχτησε καθισμένος πλαι στην ανοιχτή μπαλκονόπορτα του δωματίου με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι .

Μπερδεμένος αναρωτώμενος τι μπορεί να συνέβαινε μλεσα στο ίδιο του το σπίτι οσο ο ίδιος εργαζόταν δίχως άυριο.

Περασμένες εξι τα ξημερώματα δυνατά χτυπήματα στην πόρτα διατάραξαν την νεκρική σιωπή της έπαυλης .

Κατέβηκε τις σκάλες σαν να πετούσε καθώς μια ελπίδα γεννήθηκε στην καρδιά .

Τηβ φαντάστηκε προς στιγμήν να πέφτει στην αγκαλιά του με κλάματα στα μάτια φωνάζοντας πως επέστρεψε .

Και εκείνος με την σειρά του να την έκλεινε εκεί μέσα στην παρηγοριά του αγκαλιά σαν να ναι το ενα και μοναδικό πλάσμα στον πλανήτη .

Μα οι άσκοπες ονειροπολήσεις του εξανεμίστηκαν σαν φτερά στον δυνατό βορρία σαν ανοίξε με προσμονή την θύρα .

Στο κατώφλι στεκόταν η Μιράντα τόσο αναστατωμένη και άυπνη που στην θέα της η καρδιά του σφίκτηκε κατι κακό είχε συμβεί !

«Που είναι η κόρη μου Κρίστιαν για όνομα του θεού εχω τόσες ημέρες να επικοινωνήσω μαζί της κοντεύω να τρελαθώ μου λείπει !» διηγήθηκε ξέπνοη με δάκρυα στα μάτια .

Με ένα νεύμα την προσκάλεσε να περάσει στο εσωτερικό βάζοντας την να καθίσει στο σαλόνι .

Αφού της προσέφερε ένα ποτό κάθισε απε5ναντι της σκεπτικός «Ώστε λοιπόν δεν επέστρεψε στο πατρικό της ; Εφόσον δεν σε ενημέρωσε μένει σε εμένα το καθήκον .Αν κι ξέρω πως ίσως ενδόμυχα χαρείς για αυτό που θα ακούσεις . Ο γάμος μας αποτελεί παρελθόν είμαστε για κάποιες ημέρες σε διάσταση.
Μεχρι που μάζεψε τα πράγματα της ενα πρωί ξαφνικά κι έφυγε ..»

Η αναστάτωση της θέριεψε μονομιάς με το ποτήρι να σπάει κρυο μάρμαρο το παρόμοια με την καρδιά της .

«Το παιδί μου ! Χωρίσατε ετσι απλά ; Ομολογώ πως ήξερα εξαρχής πως εμ τέλει θα της έκανες κακό μα σαφώς δεν χαίρομαι με την μαύρη είδηση που μου έδωσες ! Ποιος ξέρει που να βρίσκεται το κοριτσάκι μου τώρα.
Κι αν ...αν λεω έκανε καμία τρέλα ;
Ξέσπασε σε λυγμούς κι προς έκπληξην της ένιωσε το χέρι του να την χαιδέυει καθησυχαστικά στον ώμο.
«Κατανοώ τι περνάς ομως πίστεψε με θα πληγωνόταν πιο πολύ εάν συνεχίζαμε καλύτερα που καταλλαβαμε απο κοινόυ το λάθος μας κι πήραμε την σωστή απόφαση .
Οσο για τρέλα που αναφέρεσαι δεν νομίζω να διαπράξει μια τέτοια κουταμάρα είναι πολύ δυνατή..»

Τον παρατηρούσε μπερδεμένη σε καμία περίπτωση δεν περίμενε να νοιάζεται τόσο πολύ για την κόρη της ποσο μάλλον για την ίδια .

Μιλούσε τόσο άσχημα για τον γαμπρό της κι είχε σχηματίσει την χειρότερη γνώμη δίχως να τον ξέρει.

Μα ίσως για πρώτη φορά στην ζωή της έπεφτε εξω «Που μπορεί να έχει παει ; » ρώτησε σπαρακτικά .

Εκείνος στάθηκε όρθιος βαδίζοντας μερικά βήματα ατενίζοντας απ το παράθυρο την ανατολή του ηλίου .
Άραγε απο ποιο μέρος να την παρακολουθείς Μαρίνα ;

Τοποθέτησε τα χέρια του στις τσέπες του παντελονιού του κι απομακρύνθηκε « Λυπάμαι αλλα δεν έχω ιδέα προ ολίγου έμαθα πως εγκατέλειψε το σπίτι ίσως ομως έρθει σύντομα να σε βρεί θα χρειάζεται φαντάζομαι την οικογένεια της..»

Κούνησε το κεφάλι της απογοητευμένη «Αποκλείεται δεν θέλει να με βλέπει στα μάτια της πλέον η κόρη μου θα με μισεί στα σίγουρα !Της απέκρυψα παρα πολλά πράγματα για το καλό της για να μην την πληγώσω μα δεν με κατάλαβε ούτε στιγμή !» η όψη της φανέρωνε όλη την ταλαιπωρία κι την στεναχώρια που της έκαιγε τα σωθικά .

Μια άκλοτε περιποιημένη γοητευτική γυναίκα που σήμερα έμοιαζε με κουφάρι τσακισμένο .

Στράφηκε προς το μέρος της απορημένος «Τι είδους πράγματα της έκρυβες τόσα χρόνια ; » ρώτησε ξαφνιασμένος με την ξαφνική εξέλιξη που ο ίδιος αγνοούσε.

Αφου πράγματι υπήρχε παρασκήνιο στην ζωή της γυναίκας του κι δεν ήξερε τίποτα .«Δεν είναι της στιγμής να τα πούμε αυτά προέχει η ασφάλεια της .
Μα για πες μου η Αφροδίτη έφυγε μαζί της ; » η ερωτηση τον διαβεβαίωσε πως κάποιο μεγάλο μυστικό εκτυλίσοταν .

«Τι δουλειά έχει να φύγει η οικονόμος μου με την Μαρίνα ;
Να πάρει Μιράντα μίλα μου πες μου τι συμβαίνει επιτέλους !»

«Δεν χρειάζεται να μάθεις από την Μιράντα την αλήθεια που διακαώς αναζητάς μπορώ να σου την διηγηθώ εγω η ίδια .»
Ακούστηκε από πίσω τους η Αφροδίτη που φυσικά κρυφάκουγε ολη την συζήτηση.

Στην θέα της η Μιράντα πετάχτηκε όρθια ορμώντας έξαλλη προς το μέρος της με αδάμαστο θυμό .

«Εσυ καταραμένη αναστάτωσες την ζωή της δεν την άφησες να ευτυχίσει ! Και τώρα ποιός ξέρει που βρίσκεται αν είναι ασφαλής ! Το μόνο που σε ένοιαζε ήταν να πάρεις εκδίκηση ικανοποιήθηκες τώρα άραγε ; Ορίστε με κατέστρεψες η κόρη μου με μισεί εξαιτίας σου ! Με θεωρούσες υπεύθυνη για τον θάνατο του Έκτορα ποτέ σου δεν με συμπάθησες ! Γύρισες από την κόλαση κυριολεκτικά για να με πονέσεις !»παραληρούσε ανάμεσα σε δάκρυα .

Έκπληκτος ο Κρίστιαν παρέμενε σιωπηλός θεατής σε μια παράσταση χωρίς όνομα μα με πολύ μυστήριο .

Από την άλλη η Αφροδίτη ανέκφραστη υπεμεινε στοικά κάθε προσβολή που ξεστόμιζε η παρολίγον νύφη της .
« Καλά κάνεις κι εκτοξευεις την χολή που φυλούσες τόσα χρόνια μέσα σου καλή μου .Ομως δεν σκέφτηκες ποτε σου τι γίνεται πιο πέρα από εσένα ακόμη κι για την ζωή της εσυ αποφασίζες .
Πολυ σωστά έκανε κι ξέφυγε από μια κατάσταση που την πλήγωνε καθημερινά.
Άνοιξε πλέον τα φτερά της άλλωστε το ίδιο δεν έπραξες κάποτε κι εσυ με ένα μωρό στα σπλάχνα ; Μου στέρησες κάθε δικαίωμα επάνω της πες μου τι ακριβώς περίμενες να πεθάνω χωρίς να την αντικρίσω ; Γι αυτό νιώθεις σήμερα οργή επειδή δεν κατάφερες να ξεριζώσεις από μέσα σου ποτε τον έρωτα σου για τον γιο μου . Παντρεύτηκες γεννήσες και παραμύθιασες τον εαυτό σου πως είσαι ευτυχισμένη. Τα κατάφερες καλα εως οτου συναντηθούμε εδώ σ αυτό το σπίτι Παντως να ξέρεις ουδέποτε ένιωσα την παραμικρή κακία για εσένα κι ακομη σε συμπονώ . Η κόρη σου βρίσκεται κάπου μακριά καλα και υγιής σε σύγκριση με εμένα που τον έχασα για πάντα !» Ηταν η σειρα της να ξεσπάσει.

Δίχως καμία τους να δίνει εξηγήσεις στον αμίλητο Κρίστιαν είχε αρχίσει να αντιλαμβάνεται τι περίπου συνέβαινε μα δεν το πίστευε ούτε ο ίδιος .

«Μπορει κάποια επιτέλους να μου εξηγήσει τι ακριβώς τι γίνεται ;》ζήτησε αγανακτισμένος με τα μισόλογα καθώς οι δυο γυναίκες τον κοίταζαν σαν χαμένες σαν να θυμήθηκαν ξαφνικά πως ήταν παρών .

«Είμαι η γιαγιά της γυναίκας σου αυτό συμβαίνει !Γι αυτό νωρίτερα σου είχα πει πως υπάρχουν πράγματα που δεν ξέρεις κι πως θα μετανιώσεις που την άφησες να φύγει !»

Σοκαρισμένος βαριανάσαινε παλεύοντας να χωνέψει αυτό που άκουσε.

Ώστε τωρα σταδιακα ξετυλίγονταν το κουβάρι γι αυτό τελευταία είχε κλειστεί τοσο πολύ στον εαυτό της.

Παράτησε ακόμη κι την δουλειά και αφοσιώθηκε με θέρμη στο να φροντίζει την άρρωστη οικονομο του .
Αρχικά θεώρησε πως ήταν πονοψυχία ολο αυτό που την τραβούσε κοντά της μα πόσο βλάκας ένιωθε ετούτη την στιγμή δεν περιγράφεται !.

«Μα ..μα πως δεν καταλαβαίνω ειλικρινά κι γιατί δεν μου το αποκάλυψε η ίδια ;»

«Αναρωτιέσαι γιατί δεν σου μίλησε σωστή ερώτηση που μονο η ίδια γνωρίζει να απαντήσει.
Ίσως κι εσυ αν θυμάσαι το βράδυ που γύρισε βρεγμένη κι αναστατωμένη την κατηγόρησες δίχως αναστολές ότι σε είχε απατήσει ενώ μόλις είχε έρθει αντιμέτωπη με την αλήθεια .
Δεν της άφησες κανένα περιθώριο την έριξες πιο βαθειά στην θλίψη .Αφότου αποφάσισες πως ο γάμος σας έφτασε στο τέλος χωρίς δεύτερη σκέψη .Βλέπεις λοιπόν ποσο εξω επεσες για την σύζυγο σου ποτε σου δεν την γνώρισες αρκετά !» ξέσπασε η γιαγιά της μπροστά στην Μιράντα που δεν είχε ιδεα για το τι προηγήθηκε της φυγής της .

Το ένα συναίσθημα διαδέχονταν το άλλο στην καρδιά του δεν μπορούσε να δεχτεί ποσο άδικος κι ανόητος ήταν απέναντι στον μονο άνθρωπο που δεν τον είχε βλάψει ποτέ.
«Έχεις δίκιο να με κατηγορείς δεν ήξερα τίποτα..δεν φαντάστηκα μα πως την ανακάλυψες δεν βγάζω νόημα από ολο αυτό πες μου την ιστορία » διεταξε επιτακτικά.

«Παιδί μου το ζητούμενο αυτή την στιγμή είναι να βρεθεί η κόρη μου κι τίποτα άλλο ! Ψάξε να την βρεις να της εξηγήσεις εάν της το ζητήσεις εσυ μονάχα θα γυρίσει με σένα δεν εχει τίποτα !» πετάχτηκε η Μιράντα .

Ήταν η σειρά του να γελάσει πικρόχολα «Κι όμως εγω ήμουν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ..με είδε στο γραφείο μου να φιλιέμαι με μια άλλη γυναίκα! Δεν νομίζω έκτοτε να θέλει να με ξαναδεί στα μάτια της» πρόφερε απογοητευμένος καθώς η αλήθεια τον ράπιζε με δύναμη στο στέρνο..