Έχασε τα λόγια της πασχίζοντας να αντιληφθεί εαν η μητέρα του τους παρακολουθούσε την ωρα της συνομιλίας.

《Δεν...υποσχέθηκα τίποτα απολύτως..πως γίνεται να γνωρίζεις τοσο πολλά..》

《Σου το αποκάλυψα εξαρχής αυτο καλή μου αλλα θα σου το ξαναπώ γνωρίζω απο πρώτο χέρι οτιδήποτε αφορά τον γιο μου !》ανακοίνωσε σχεδόν εμμονικά τρομοκρατώντας την προς στιγμήν αν και το έκρυψε περίτεχνα.

《Ε..νομίζω πως ειναι θέμα χρόνου να τον μεταφέρουν ας περάσουμε στο δωμάτιο να τον περιμένουμε...》 σχολίασε βιαστικά κι ύστερα αποφάσισε να περιμένει υπομονετικά εως οτου τον αντικρίσει νικητή.

Η Μάριον χτυπούσε νευρική το ποδι της στο δάπεδο ανυπόμονη οσο τίποτε να βεβαιωθεί πως ήταν σώος. Έπειτα οπως έπραττε πάντοτε θα έφευγε προτού ξυπνήσει.

《Να τος ! Ω θεε μου φαίνεται ταλαιπωρημένος!》αναφώνησε πασχίζοντας να καταπνίξει τον ενοχλητικό κόμπο που της έφραζε τον λαιμό.

Απο μακριά αντίκρισε το φορείο του να πλησιάζει ρίχνοντας κλεφτές ματιές προς το μέρος της με σκοπό να παρατηρήσει τις αντιδράσεις της.

Ανυπομονούσε να τον δεί οσο τίποτε στον κόσμο μονάχα να του μιλήσει να τον συγχαρεί που πάλεψε τόσο σκληρά και βγήκε επιτέλους νικητής σε μια μάχη άνιση με τον θάνατο !

Σαν ξεπρόβαλε στο κατώφλι προτού τον τοποθετήσουν στο κρεββάτι δίχως να συγκρατεί περαιτέρω την αδημονία που την βασάνιζε .
Έτρεξε πρώτη να τον προυπαντήσει αγωνία εφόσον κοιμόταν ακόμη βαθειά κι δεν θα αντιλαμβανόταν την παρουσία της κοντά του αφήνοντας την Μαρίνα θεατή μιας σιωπηρής επανένωσης.

Πλησίασε κοντά του διψασμένη να τον αντικρίσει οπως ακριβώς την πρώτη φορά που το κράτησε ανάμεσα στα ιδρωμένα χέρια της σαν γεννήθηκε.

Ήταν ακόμη ωχρός κι ταλαιπωρημένος παρατήρησε χάιδέυοντας το μάγουλο του στοργικά συγκρατωντας μετα βίας τα δάκρυα. 《Παιδί μου το ηξέρα πως θα τα καταφέρνες είσαι πολύ δυνατός ..! 》ψιθύρισε στο αυτί του χαμογελώντας μηχανικά.

Μέριασε ύστερα ανοίγοντας δρόμο στους υπαλλήλους να τον τοποθετήσουν πίσω στο κρεββάτι με ασφάλεια.

Αφότου τελείωσαν κι αποχώρησαν ήταν η σειρά της να τον πλησιάσει χαμογελώντας πλατιά του έσφιξε ευτυχισμένη το χέρι.

Έμοιαζε ήρεμος γαλήνιος κουβαλώντας μια ξεγνοιασιά στην οψη του σαν να γνώριζε εκ των προτέρων πως βρισκόταν ανάμεσα τους ακόμη.

《Μαχητή τα κατάφερες γύρισες πίσω !》του ανακοίνωσε λες και μπορούσε να την ακούσει.

Η Μάριον χαμογέλασε 《Μαχητή τον αποκαλείς ; 》

Στράφηκε υπερήφανη προς την μεριά της 《Ναι ..ξέρετε απο την στιγμή που ανέτρεψε τον ίδιο τον θάνατο κι επέστρεψε πίσω στην ζωή .
Εκείνο το τραγικό βράδυ οπου υπέστη ανακοπή τον ονόμασα μαχητή ! Αν και με δικαίωσε με το παραπάνω !》 απάντησε γελώντας.

《 Εσύ τον έφερες πίσω αγάπη μου ! Δεν μου απάντησες όμως μόλις συνέλθει θα παντρευτείτε έτσι ; 》 η
Μάριον την κοιτούσε με έκδηλο ενθουσιασμό .

Μα η ίδια δεν αισθανόταν το ίδιο 《Κοιτά Μάριον δεν νομίζω να παντρευτούμε οι δρόμοι μας ήταν εξαρχής χωριστοί..!》

《Μμ...δεν το νομίζω δεν θα σε αφήσει τοσο απλά σε θέλει Μαρίνα σου ζήτησε πολλές φορες να παντρευτείτε μην τον κρεμάς αφου νίωθεις πράγματα για εκείνον ! 》

Δεν αποκρίθηκε χάθηκε στην δίνη ρων σκέψεων κοίταξε με παράπονο το χλωμό προσωπο του.

Οπου να ναι θα ξυπνούσε κι επιθυμούσε διακαώς να του μιλήσει να τον διαβεβαιώσει πως τα κατάφερε .
Να του ανακοινώσει οριστικά πως δεν θα τον παντρευόταν ..με τίποτα όχι βάζοντας τέλος στην ανούσια περιπέτεια.

Καθισμένη στην πολυθρόνα ζαλιζόταν έντονα δεν είχε φαει τίποτα όλη την ημέρα .

Απ την μεριά κι η μητέρα του δεν έπαιρνε τά μάτια απο πάνω της σαφώς είχε αντιληφθεί πως αισθανόταν εξάντληση κι πως έπρεπε παση θυσία να ξεκουραστεί .

《Μαρίνα κορίτσι μου πήγαινε να φας κι γύρνα μετά μην ανησυχείς θα είμαι εδώ μαζί του ! 》 την συμβούλεψε σαν αληθινή της μητέρα.

Χαμογέλασε αχνά δείχνοντας την ευγνωμοσύνη της 《Κάλα είμαι μην ανησυχείς για μένα 》 ανησύχησε πιο πολύ αφού πραγματικά δεν φαινόταν καλά.

Ο Κρίστιαν αναδέυτηκε μορφάζοντας σαν να πονούσε πολύ αμέσως η Μάριον έσπευσε να του φτιάξει κάπως τα μαξιλάρια ώστε να τον ανακουφίσει.

«Μαρί...να» ψέλλιζε το όνομα της συνεχώς καθώς επανερχόταν απ την νάρκωση.

Στάθηκε στο πλάι του κι ψιθύρισε «Εδώ είμαι μάζι σου..δίπλα σου » το παραμιλητό του κόπασε μαζι του κι ο πόνος προσωρινά.

Είχε περάσει μια ακόμη ώρα αναμονής προτού ανοίξει επιτελούς τα μάτια του κοίταξε τριγύρω δίχως να αναγνωρίζει αρχικά το μέρος.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο ένιωθε τελείως εξω απο το σώμα του το μονο που πιστοποιόυσε πως ακόμη βρισκόταν εν ζωή ήταν ο διαπεραστικό πόνος απο τα ράμματα στην πλάτη του.
Που τον επανέφερε σταδιακά στην πραγματικότητα.

Σαν πρώτη του εικόνα αντίκρισε την Μάριον να τον παρατηρεί εξεταστικά ανήσυχη.
Μα σαν έστρεψε το διερευνητικό βλέμμα του συναντώντας το δικό της ενα χαμόγελο φώτισε απ ακρη σε ακρη την όψη του .

Για πρώτη ισως και ύστατη φόρα δεν θύμωσε με την παρουσία της Μάριον απλώς την αγνόησε περιφρονητικά .
Ασχολήθηκε με εκείνη που τον συντρόφευε ακόμη κι στο χειρουργείο.
«Τα κατάφερα; » ρώτησε πλημμυρισμένος περιέργεια .

Πανευτυχής του έλυσε την απορία «Ναι μαχητή είσαι ζωντανός!» αναφώνησε αγκαλιάζοντας τον προσεχτικά.

Δίχως να χάσει χρόνο σχολίασε
«Αρα θα κρατήσεις την υπόσχεση σου ..κι θα παντρευτούμε !» τα χέρια της πάγωσαν σαν άψυχα κλαδιά τυλιγμένα γύρω του .

Αυτομάτως έχασε το χρώμα της γνωρίζοντας πως δεν ηταν η κατάλληλη στιγμή να του διαλύσει την ευτυχία.

Απομακρύνθηκε απαλά απο κοντά του κοιταζε τριγύρω σαν χαμένη που αναζητούσε διέξοδο.

Η Μάριον πλησίασε έτοιμη να την συγκρατήσει σε περίπτωση που κατέρρεε.

Ο Κρίστιαν ανασηκώθηκε οσο μπορούσε αναμένοντας μιαν απάντηση αγχωμένος .

Αν αυτόυ παραμιλόυσε «Όχι δεν μπορώ ..δεν μπορώ ..δεν θέλω !» τα μάγουλα της έκαιγαν το κεφαλι της πονούσε .
《Μαρίνα μου εισαι καλά ; 》Ρωτούσε ξανα και ξανά η Μαριον δίχως απόκριση.

Άκουγε θολά έβλεπε λάμψεις πλεον οι μορφές τους τριγύρω άχρωμες φιγούρες φάνταζαν.

Ο μόνος ήχος που απομόνωσε ο εγκέφαλος ήταν η καρδιά της που κάλπαζε ζωηρά το τελευταίο που θα θυμόταν αφου έπειτα ολά σκοτείνιασαν .

Σωριάστηκε μονομιάς στο πάτωμα αστραπιαία ο Κρίστιαν στρίγκλισε προς την μητέρα του «Βοήθησε την μην την αφήνεις »

Έτρεξε κοντά της κι ανασηκωσε το κεφάλι της ώστε να καταφέρει να αναπνεύσει σωστά ο σφυγμός της ηταν φυσιολογικός .

« Τι έπαθε τι εχει; » Ρωτούσε ταραγμένος ανήμπορος να προστρέξει πλάι της .

Στράφηκε προς το μέρος του συνοφρυωμένη « Μήπως είναι έγκυος ;» ρωτησε με νόημα γνωρίζοντας την προϊστορία του γιου της με τις γυναίκες.

Αρχικά πάγωσε στην ιδέα πως η γυναίκα που ήθελε σαν τρελός ίσως περίμενε παιδί απο κάποιον άλλο εφόσον ο ίδιος δεν την είχε αγγίξει ένα τέτοιο ενδεχόμενο θεωρούνταν άτοπο .

«Αποκλείεται !» απάντησε ψυχρά οσο η Μαριον πάσχισε να την συνεφέρει για λίγο .

Ύστερα απο μερικές άκαρπες προσπάθειες κάλεσε εγκαίρως το γιατρό.

Την σήκωσαν κι την ακουμπησαν στην πολυθρόνα ενω ακόμη δεν είχε ανακτήσει τις αισθήσεις ήταν πιο ασπρη κι απο πανί .

Δεν κατανοούσε τι είχε πάθει ξαφνικά ; περνώντας φευγαλέα απο το νου η σκέψη πως προσποιούνταν για να αποφύγει να απαντήσει.

Μα την έσβησε επι τόπου μια τέτοια πιθανότητα παρατηρούσε γύρω αγχωμένος για την έκβαση της κατάστασης .

Ο γιατρός φάνηκε απόλυτα ψύχραιμος έπειτα από μια πρόχειρη εξέταση αποφάνθηκε
«Κανένας λόγος ανησυχίας η κοπέλα είναι εμφανώς εξαντλημένη αφυδατωμένη κι εχει ανεβάσει λίγο πυρετό . Θα δωσω εντολή ευθυς αμέσως να της χορηγήσουν αντιβίωση »

Εδειξε να ανακουφίζεται κάπως
«Να μείνει εδω πλάι μου απόψε !» ζήτησε αυστηρά κι ο γιατρός αν κι παραξενέυτηκε αρχικά έφυγε γνεφωντας του καταφατικά .

Όπως προσταξε ετσι κι έγινε άφοτου πέρασε τις απαραίτητες εξετάσεις την τοποθέτησαν στο διπλανό κρεββάτι απο το δικό του .

Την άφησαν να κοιμάται επι ώρες άλλωστε ο οργανισμός της το χρειαζόταν .

Οσο για τον Κρίστιαν έπρεπε να περάσει για μια τελευταία φορά απο εξετάσεις για να διαπιστωθεί επικυρωμένα η έκβαση της επέμβασης .

Άναγκαστικα όφειλε να περιμένει εως οτου δωθεί η άδεια να γυρίσει κοντά της.

Μέχρι τότε είχε ζητήσει απο την Μαρίον να στέκεται στο προσκεφάλι της φύλακας άγγελος.

Κοιμόταν ακόμη αργά το βράδυ όταν καθισμένος στο καροτσάκι περνούσε το κατώφλι του δωματίου .

Προσπάθησε να μην κάνει φασαρία ώστε να μην την ταραξει άλλωστε δεν μπορούσε να κοιμηθεί γνωρίζοντας πως ήταν άρρωστη κι δεν την είχε δίπλα του .
《Πως είναι; ξυπνησε καθόλου; 》 ρώτησε απρόθυμα .
《Οχι αλλα μην ανησυχείς ξεκουράζεται πέρασε πολλα για χάρη σου αγόρι μου..》

《Να λείπουν οι ανούσιες διαπιστώσεις σου παρακαλώ μπορείς να φύγεις είμαι εγω εδω !》
《Μα χρειάζεστε..》

《Είμαστε εντάξει..Καλύτερα να επιστρέψεις πίσω στο κόσμο των σκίων οπου ανήκεις!》σχολίασε πικρόχολα αποστρέφοντας το βλέμμα του .

《Δεν σκοπεύεις να με ακούσεις ποτέ ετσι ; Θα παραμείνεις βυθισμένος στα ψέματα που ρίζωσαν με το ζόρι στο κεφάλι!》
《Μιλήσα Κυρία ..μην την ξαναπλησιάσεις ! Δεν θελω να την μολύνεις με την κακία που σε διακατέχει..》

《Δεν εχεις ιδέα τι λόγια ξεστομίζεις ! Καλό βράδυ !》 Ξέσπασε σφίγγοντας τις γροθιές της καθώς αποχωρούσε πληγωμένη για αλλη μια φορά.

Αδιάφορος για τον πόνο που προκαλούσε πλησίασε κοντά σε εκείνη που τον έκανε να αισθάνεται ασφαλής.

Ακούμπησε ανεπαίσθητα το πρόσωπο της όπως εκείνη όσο κάιρο ξενυχτόυσε με αυταπάρνηση πλαι του .

Δεν έδειξε να αντιλαμβάνεται την παρουσία του μα δεν τον πείραξε ακούμπησε στην ζεστασιά της .

Αφεθηκε στην μυρωδιά οπου ενέδιδε το κορμι ταξίδεψε με την σκέψη του στα άγνωστα βάθυ της .
Χωρίς καν να το αντιληφθει αποκοιμήθηκε σαν παιδί.

Ο ήλιος έισεβαλλε απο τα μεγαλα παράθυρα του δωματίου πέφτοντας με δύναμη στα κλειστά της βλέφαρα.

Ξύπνησε ξεκούραστη αν κι σύντομα αισθάνθηκε τα κόκκαλα της να πονόυν κι το κεφάλι της να γυρίζει .

Διψόυσε πολύ μα που βρισκόταν; Ενστικτωδώς αναζήτησε ψιλαφιστά διπλά της μήπως υπήρχε κάποιο ποτήρι με νέρο.

Το βλέμμα της εστιασε πάνω του κοιμόταν διπλά της στο καροτσάκι συγκινήθηκε πολύ που έμεινε ξαγρυπνος για χάρη της

Τοσο πολύ που άρχισε να σκέφτεται το ενδεχόμενο να δεχτεί την πολυσυζητημένη πρόταση γάμου του .

Μα ακόμη της εφραζε το δρομο η σκληρότητα με την οποία αντιμετώπιζε τους πάντες για εκείνη έπαιζε καθοριστικό ρόλο .

Καθώς προσπαθούσε να φτάσει το ποτήρι λογω της αδυναμίας της γλίστρησε απο τα χέρια πέφτοντας με φορά στο δάπεδο οπου φυσικά διαλύθηκε .

Με αποτέλεσμα να ξυπνήσει έτοιμος να αντιμετωπίσει κάποιον αόρατο εχθρό .
«Τι συνέβει είσαι καλά ;» ρώτησε ξέπνοος .

Έσκασε στα γέλια με το τρομαγμένο ύφος του «Καλυτερα είμαι αν εξαιρέσουμε την ζημιά που μόλις έκανα ! Μα εσύ απαγορευόταν να μείνεις εδώ υστερα απο ενα τέτοιο χειρουργείο που υποβλήθηκες !» τον μάλωσε μελιστάλακτα .

Την περιεργαζοταν βλοσσυρός «Εσυ στάθηκες βράχος δίπλα μου μέχρι που κατέρρευσες . Κι εγω επειδή χειρουργήθηκα θα κοιμόμουν του καλού καιρού σαν αναισθητος το θεωρείς πρέπων ; » αντιγύρισε την ερωτηση .
Δεν ήξερε τι να απαντήσει απλα του χαμογέλασε αμηχανα .

Ενας μορφασμός που υποδείκνυε πόνο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του διακόπτοντας την χαλαρή κουβεντούλα.
«Κρίστιαν ελα να σε βάλω να ξαπλώσεις .Τα ράμματα θα σε τραβάνε !» τον συμβουλευσε με έκδηλη ανησυχία .

Παρόλο τον πόνο που τον καθηλώνε βρήκε το θάρρος κι της χαμογέλασε πονηρά προς στιγμην ενώ της ανακοίνωνε «Μμμ..προτιμούσα να ξαπλώνω πλάι σου .. !»

《Μμμ..φοβάμαι πως αυτό δεν μπορεί να συμβεί κύριε μου μην κάνετε πονηρές σκέψεις οσο είστε ασθενής! Σοβαρα τωρα ελα να σε βοηθήσω να ξαπλώσεις!》 σχολίασε πρόθυμη να τον φροντίσει για άλλη μια φορά .

Μα μάλλον του φάνηκε προσβολή .
«Δεν θέλω να με βοηθήσεις δεν είμαι δα τοσο ανήμπορος πια !» φώναξε εκνευρισμένος .

Δεν μίλησε κατανοώντας την δύσκολη κατάσταση στην όποια βρισκόταν .

Έπειτα από ολιγόλεπτη παύση ο Κρίστιαν πήρε και παλί τον λογο «Δεν είμαι ο εαυτός μου τελευταία. Δεν μου φταίς σε τίποτα !» απολογήθηκε σκεπτικός .

Χαμογέλασε στοργικά πλημμυρισμένη απο κατανόηση «Σε καταλαβαίνω μην απολογήσε πέρασες δύσκολα. Σκέψου πως ολά πόλυ σύντομα θα μοιάζουν σαν κακό όνειρο για εσένα σαν σταθείς όρθιος ξανά !»

Της έριξε ένα βλέμμα απογοήτευσης λες κι κάθε ελπίδα στράγγισε από την ψυχη του μονομιάς «Θα περπατήσω όμως ξανά ; Ο γιατρός με διαβεβαίωσε ότι η εγχείρηση ηταν επιτυχής. Μα όσο δεν αισθάνομαι τα πόδια μου .Αδυνατώ να ελπίσω σε κάτι !»

Μέσα της είχε φωλιάσει η ιδια ανησυχία μα αρνούνταν να του το εκφράσει «Αφού σε διαβεβαίωσε τοτε γιατί ανησυχεις ; » πάσχιζε να σβήσει διαπαντώς την αμφιβολία που ταλάνιζε τόσο την ψυχή του .

Την κοίταξε με πόνο βαθέια μέσα στα γλυκά της μάτια «Ξερεις πως μεχρι να δω αποτελεσμα δεν θα μπορω να ειμαι ήσυχος. Βιάζομαι να περπατήσω ξανά Μιας κι εχω πολλά στο μυαλό μου να υλοποιήσω . Μέσα σε αυτά τα σχέδια βρίσκεσαι κι εσύ ..!!»της αποκάλυψε .

Τον περιεργαζόταν σαστισμένη μιλούσε για το άτομο της σαν να ηταν άλλη μια επιχείρηση σαν αυτές που διοικούσε .

«Τελικα με βλέπεις μάλλον σαν αντικείμενο !Δεν σε κατηγορώ ειναι που δεν ταιριάζουν καθόλου οι χαρακτήρες μας .Τα συναισθήματα μου ποτέ δεν θα προσεγγίσουν τα δικά σου δεν σε κρίνω . Έχεις φαντάζομαι τους λόγους σου να νιώθεις, οπως εσυ επιλέγεις .
Μα εγω αλλα.. επιθυμώ κι δυστυχώς αλλα εσύ . Δεν αντέχω να ζω σε μια ουτοπία .
Ελπιζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ! Σαν σταθείς εκ νέου στα πόδια σου εύχομαι να ζήσεις ευτυχισμένος χωρίς εμένα .. !» ευχηθηκε οσο κι αν την πληγωνε η διαπιστωση της .

Τωρα ηταν η σειρα του να σαστίσει είχε δίκιο πάντοτε έκρυβε καλά τα αληθινά του αισθήματα.
Ακομη κι αν ένιωθε ενδόμυχα ταραγμένος χαμένος ανάμεσα σε φθορά κι αυθαρσία .
Παλεύοντας με τόσα συναισθήματα που αρνιόταν να βιώσει άραγε έπαιξε καθόλου ρόλο η επιστροφή της εξαφανισμένης του μητερας;

Ακόμη κι αν το πληγωνε να την αντικρίζει απέναντι του για ενα ηταν σίγουρος πως δεν θα την συγχωρόυσε ποτε !

Τον εγκατέλειψε άσπλαχνα μια ημέρα τοτε πρωτογνώρισε την σκληρότητα του κόσμου .
Απο πολύ μικρός γινόταν άθελα του μάρτυρας στους ατελειωτους καυγάδες των γονιών του.

Κλείνοταν μονος του στο σκοτεινό δωμάτιο του έτρεμε ολόκληρος ενω η αθώα ψυχή του σπάραζε .

Απο τότε είχε διαπιστώσει με λύπη πως δεν υπάρχει αγάπη ουτε ερωτική ουτε μητρική .

Η Μαρίνα του ζητούσε πολλά που εκεινος δεν δύναται να δώσει διψούσε για πάθος κι σαρκική ικανοποίηση .

Όχι για αγάπες παιδιά κι έρωτες άλλωστε δεν θα επέτρεπε στα παιδιά του να ζήσουν μέσα σε πόνο , κλάματα υστερίες κι τέλος εναν επώδυνο χωρισμό αυτό οχι με τιποτα ! Αναλογιζόταν χαμένος πισω στις αναμνήσεις αγνοώντας την παρουσία της.

Ανεμενε να πάρει κάποια αντίδραση στην διαπίστωση της να προσπαθούσε να την αντικρούσει καμμία ομως προσπάθεια δεν έγινε απο μεριάς του.

Σιωπηλός προχώρησε με το καρότσι του μέχρι το κρεββάτι που απείχε λιγα μολις μετρα.

Παρατηρούσε κάθε του κινηση απο απόσταση έτοιμη να τον βοηθήσει ομως το πείσμα του για αλλη μια φορά κέρδιζε .

Βάλθηκε να σηκωθεί μοναχός του και να καταφέρει να ξαπλώσει πίαστηκε απο το κομοδίνο δίπλα του έβαλε οση δύναμη του είχε απομείνει .

Μάταια τα ποδια του κρέμονταν άψυχα σαν λάστιχα αδυνατούσε να τα ορίσει το μονο που κατάφερε ηταν να αλλάξει για λίγο θέση.

Πετάχτηκε επάνω στο λεπτό το γράπωσε απο τα μπράτσα σφικτά αγνοώντας τις διαμαρτυρίες του δεν θα τον άφηνε να σπαταλά άδικα τις δυνάμεις του .

Ακόμη δεν ηταν σε θέση να κινείται αυτόνομα «Άφησε με για μια φορά να σε φροντίσω εισαι χειρουργημένος .Έιμαι σίγουρη πως σε λίγες μέρες δεν θα με χρειάζεσαι .. !» σχολίασε μαλακά ώστε να μην προβάλει αντίσταση .

Οπως το περίμενε δεν έφερε αντίρρηση γνώριζε άλλωστε πως ηταν νωρίς ακόμη για αποτελέσματα.

Θα χρειαζόταν χρόνος κι αμέτρητες φυσικοθεραπέιες για να βρεί ξανά τον χαμένο εαυτό του μα θα τα κατάφερνε ! . Αφού τον ακούμπησε στο κρεββάτι κι του έφτιαξε τα μαξιλάρια ετσι τα φλογερά βλέμματα τους συναντήθηκαν .

Βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής μα αυτην την φορά δεν θα την φιλούσε το διάβασε στις αντιδράσεις του .
Το πρόσωπο του καποιες φορές πρόδιδε εν αγνοία του σκέψεις του .

«Λοιπόν σ ευχαριστώ . Χρειάζομαι ξεκούραση όπως κι εσυ άλλωστε αν θέλεις γύρισε σπίτι σου απόψε !.» πρόφερε ψυχρά στρέφοντας αλλόυ το πρόσωπο του.

Την στεναχώρησε πολύ η ξαφνική του μεταστροφή μα δεν ειχε αλλη επιλογή απο το να δεχθεί πως ετσι θα παρέμενε για πάντα .

Σίγουρα αισθανόταν καταβεβλημένος ολόκληρη ταλαιπωρία είχε υποστεί .

Μα τι θα γινόταν απο εδω και στο εξής; Απο εδω και περα οι δρόμοι τους θα χώριζαν;
Θα χάραζε ο καθένας δική του πορεία ;

Αναρωτιόταν λυπημένη βαδίζοντας χωρίς να του μιλήσει άλλωστε δεν ειχε νόημα.
Ήξερε πως θα κατάφερνε με πείσμα να γίνει καλά κι να περπατησει οπως πριν μα η ίδια θα κατόρθωνε ποτέ να τον ξεπεράσει άραγε ;

Αφου επεστρεψε στο κρεββάτι αισθανόταν απίστευτο ριγος λογω του πυρετού που μάλλον άρχιζε να ανεβαίνει ξανά.
Στράφηκε προς το μέρος του για παρηγοριά μα κοιμόταν ήδη κι δεν θέλησε να τον ταράξει.

Έκλεισε τα μάτια προς στιγμήν ταξιδεύοντας μακριά με την σκέψη οταν ξάφνου σαν αστραπή μια εικόνα επανήλθε στην μνήμη .

Εκείνη πίσω απο ενα γραφείο να διατυπώνει επιστολές κι ο Κρίστιαν ακριβώς απέναντι της ..να φωνάζει;

Πίεσε τον εαυτό της να θυμηθεί περισσότερα ισως κάποιο διάλογο μα επικράτησε κι πάλι η σιωπή ζωγραφίζοντας απορίες στον καμβά της εύθραυστης ψυχής .

Ένα άγγιγμα ζεστό στο μέτωπο ηταν η πρώτη αίσθηση που ένιωσε μόλις άρχισε να συνέρχεται.

Δεν επιθυμούσε να ανοίξει τα μάτια της μα ήξερε ποιος ήταν.
Ναι εκείνος την χάιδευε απαλα στο μέτωπο .

Η αίσθηση τρυφερότητας γέννησε μέσα της μια ανάγκη να μείνει δίπλα του για πάντα .

Ήδη ήταν καλύτερα τωρα πια δεν ζαλιζόταν τοσο ενω με την σειρά του το ριγος ειχε μειωθεί .

Σταδιακα ανοιξε τα μάτια κι η μαγεία του έρωτα που την κυκλώνε ξάφνου χανόταν.

Στο προσκεφάλι προς έκπληξη της στεκόταν η Μάριον κι οχι εκείνος απογοήτευση την κατέκλυσε .
Της χαμογέλασε τρυφερά «Καταλαβαίνω την έκπληξη σου. Όμως χρειαζόσουν φροντίδα πιο πολυ κι απο τον γιο μου. Είχες υψηλό πυρετό χθές .
Έχασες για λίγο την επαφή με το περιβάλλον! Φωναξαμε αμέσως τον γιατρό να λοιπόν που επανήλθες κοντά μας. Πως νιώθεις κορίτσι μου ;» .

«Σε ευχαριστώ πολυ ..δεν ξερω τι θα συνέβαινε εαν δεν ήσουν εδω ..ισως εν μέρη να σου χρωστάω κι την ζωή μου .
Μα ο γιος σου πρεπει να παραμείνει προτεραιότητα.
Χρειάζεται δύναμη και καθοδήγηση για να σταθεί όρθιος ξανά .Οσο για το πως αισθάνομαι ειμαι φανερά βελτιωμένη ξύπνησε καθόλου ;»

Ρωτησε απορημένη αδιαφορώντας για τον εαυτό της η Μαριον της κρατησε απαλα το χερι ενώ ψιθύρισε .
« Ο Κρίστιαν οχι δεν εχει ξυπνήσει. Περασε προ ολίγου ο γιατρος κι ουτε που καταλαβε πως τον εξέταζαν .
Πρέπει να το εχει ανάγκη τα καλα νεα ειναι πως παιρνει εξιτήριο σύντομα.
Είμαι βέβαιη πως θα περπατήσει ξανα αφόυ θα έχει εσένα δίπλα του !»

Έστρεψε το προσωπο της προς το μερος οπου κοιμοταν κι χαμογελασε τρυφερά .
« Κανεναν μας δεν εχει ανάγκη. Ξέρει να επιβιώνει » ψιθυρισε με σιγουριά.

«Δείχνει δυνατός κι αγέρωχος.Μα δεν ειναι πίστεψε με . Εσένα σε χρειάζεται είσαι η γυναίκα που μπορεί με ένα χάδι να του αλλάξει ολη την ζωη Μαρίνα ..παντρέψου τον !! Να τον αντικρίσω επιτέλους οικογενειάρχη κοντά σε μια τοσο καλή κοπέλα σαν εσένα ..» την παρακαλεσε σχεδον.

Δεν αντεδρασε ακουγοντας όσα της αποκαλυπτε με τοση σιγουρια λες κι διαβαζε την καρδια του για να ξερει τι ακριβώς επιζητούσε .

Έμεινε μετέωρη ανάμεσα στα θελω κι στα πρέπει δεν ήξερε τι να κάνει .
Η πίεση πια ειχε γίνει πλέον ασφυκτική για εναν γαμο που θα την ανάγκαζε να ζήσει εγκλωβισμένη ισως μεσα σε ολα εκεινα που αισθανόταν .

Διχασμένη ανάμεσα στις επιθυμίες κι τα ονειρα της επιζητούσε αγάπη ,έρωτα, πάθος.

Φυσικα μακροπρόθεσμα ονειρευόταν κι την μητρότητα ενα αγαθό που ο Κρίστιαν δεν θα ηταν ποτε σε θεση να προσφέρει δεν θα γινόταν άλλωστε σωστός πατέρας.

Ζούσε διαφορετικά είχε άλλη αντίληψη για την ζωή πως θα κατάφερναν να συνυπάρξουν ποτε μαζί ;

Απο την άλλη ειχε ερωτευθεί παράφορα πρώτη φορά στην ζωή πως θα άντεχε να χαθεί μια για πάντα ; Αφου δοκίμασε να απομακρυνθεί κι απέτυχε παταγωδώς..

Ας ήταν θα έπαιρνε επιτέλους το ρίσκο κι θα παντρευόταν μαζι του ! Ας ηταν κι η μεγαλυτερη απερισκεψία που έπραξε στην ζωή της αποφάσισε γνέφοντας θετικά στην μέλλουσα πεθερά της.

Ενα μήνα αργότερα...

«Μαρίνα ετοιμάσου επιτέλους κορίτσι μου θα αργήσεις για την τελευταία πρόβα του νυφικόυ..» φώναξε απο το ισόγειο η μητέρα της .

Αν κι ακόμη δεν ειχε χωνέψει πως η κόρη της είχε αποφασίσει τελικά να τον παντρευτεί κατι που για εκείνη τουλάχιστον φάνταζε αδιανόητο.

Την άφησε να αποφασίσει σαν ενήλικας υπεύθυνα μονάχη αφότου επιβεβαίωσε με τον καλύτερο τρόπο έπειτα απο το φρικτό ατύχημα πόσο τον αγαπούσε .

Γι αυτό επέλεξε να κάνει πίσω και την βοηθούσε με τις ετοιμασίες του γάμου .

Όλα ηταν σχεδόν έτοιμα την επόμενη ημέρα θα έφευγε απο το πατρικό της θα ζούσε κάπου αλλού μακριά τους θα γινόταν με το νόμο πλέον μια Μπάλτον .
Άραγε θα την έκανε ευτυχισμένη ;

Μέχρι τωρα απο οταν είχε βγεί από το νοσοκομείο η Μαρίνα περνούσε χρόνο συνεχώς μαζί με εκείνον τον υποστήριζε με τις φυσικοθεραπείες κι έδειχνε ευτυχισμένη.

Μα κανείς δεν μπορούσε να γνωρίζει με ακρίβεια τι γινόταν μέσα στο μυαλό της .

Οσο για τον εκείνον δεν ειχε καταφέρει να σταθεί ακόμη στα πόδια του παρόλο που οι γιατροί τον διαβεβαίωναν πως πολύ σύντομα θα το έπρατε .

Διατηρούσε ακόμη πολλές αμφιβολίες πίστευε ενδόμυχα πως ο Κρίστιαν σκόπιμα προσποιούνταν τον ανήμπορο ωστε να την έχει του χεριού του μια σκέψη που την τρόμαζε.

Μα σαν αντίκρισε εκεινο το πλατύ χαμόγελο καθως κατέβαινε χαμογελαστή τις σκάλες ολα σβήνονταν μονάχα η ευτυχία της μετρούσε .

《 Συγγνώμη μαμα που σε ανάγκασα να
περιμένεις .Μα μιλούσα με τον γαμπρό σου» δικαιολογήθηκε με το ίδιο τεράστιο χαμόγελο να αστράφτει στο προσωπο της .

Κάθε φορά που αναφερόταν σε εκείνον το πρόσωπο της φωτιζόταν ήταν ολοφάνερο πια πως η κόρη της είχε ερωτευτεί.
Το χειρότερο στην ιστορία παρέμενε πως ακόμη δεν ειχε βρεί την μνήμη της.

« Ενταξει παιδί μου ..θα βαρεθείς να του μιλας από εδώ κι περα μετα τον γάμο Επρεπε να αργήσεις κι στην πρόβα ; Αν κι ακομη προλαβαίνεις να αλλάξεις γνώμη » σχολίασε πικρόχολα όπως συνηθιζε τελευταία .

« Μητερα πάρτο απόφαση πως εγω άυριο παντρεύομαι ! Δεν θα τολμούσα να τον πληγώσω εγκαταλείποντας τον στα σκαλιά της εκκλησίας. Λοιπόν ευχήσου μας καλή τύχη κι ξεχνα τα υπόλοιπα » απάντησε αυστηρά χωρις να δεχτεί περιττά λόγια .

Η Μιράντα κόυνησε καταφατικά το κεφάλι της βλέποντας ποσο αποφασισμένη ηταν κι ξεκίνησαν για την τελευταία πρόβα.

«Τα μαλλιά θα μπορούσαν να ναι πιο όμορφα μαζεμένα κι το πέπλο δεν ταιριάζει τόσο με το σημερινό χτένισμα .Σε παρακαλώ διόρθωσε το θέλω ολα να ναι τέλεια άυριο !»

« Εντάξει .. Μαρίνα μου ησύχασε ολα θα ναι τέλεια για να παντρευτείς το ομορφόπαιδο σου ! Ειναι λογικό βέβαια να αγχώνεσαι ..Όλες οι νύφες ετσι νιώθουν!»..την διαβεβαίωσε ο κομμωτής .

Ξεφύσισε αγχωμένα είχε κουραστεί πολυ για να ναι ολα όμορφα σε τοοσ μικρο χρονικό διάστημα.
Ευτυχώς οι υπάλληλοι της εταιρείας του σαν δώρο προς εκείνους είχαν αναλάβει την οργάνωση της δεξίωσης όπως επίσης κι τους υπέρλαμπρους στολισμούς .

Παρόλα αυτα το άγχος της δεν περιγραφόταν συνάμα κι ανυπομονησία λάτρευε να βρίσκεται κοντά του περνώντας άπλετο χρόνο μάζι συζητώντας χωρις εντάσεις .

Μα σαν ερχόταν η ώρα να κάνουν έρωτα η αγωνια θα κορυφωνόταν καθότι μέχρι τώρα δεν είχαν δοκιμάσει.

Την σεβόταν πολυ ανεμενε να παντρευτουν κι ύστερα να την κάνει δική του .
Ομως ..ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχε ακούσει απο τα χείλη του την λέξη
σ αγαπώ κι ίσως να μην την ξεστόμιζε ποτέ .
Να πάρει αυτο το γεγονός φρόντιζε να προκαλεί βαθύτατη θλίψη οσο κι αν αυτη η γνώριμη φωνούλα της ψιθύριζε πως ισως τελικά να άλλαζαν τα πράγματα κι να την ερωτευόταν .

Βγήκε απότομα απο τις σκέψεις της κοιτάζοντας το είδωλο της στον ολόσωμο καθρέφτη το αποτέλεσμα ομολογουμένως φάνταζε εκπληκτικό.

Φαινόταν τοσο διαφορετική με το μακιγιάζ κι τα μαλλιά της πιασμένα σε ένα ανάλαφρο κότσο με μερικές ατίθασες μπούκλες να πλαισιώνουν στα πλάγια το πρόσωπο της.

Το νυφικό ηταν με μια λέξη εκθαμβωτικό οτι πιο παραμυθένιο μπορούσε να διαλέξει.

Κεντημένο το μπούστο με διαφάνεια που άφηνε ακάλυπτη την πλάτη ηταν η προσθήκη της τελευταίας στιγμής.

Ένιωσε παρα πολυ ικανοποιημένη χαμογελώντας με ευγνωμοσύνη στους συνεργάτες της .

«Νομίζω πως ειναι τέλειο !Τελειώσαμε για σήμερα θα σας δω άυριο ξεκουραστείτε.
Περιμένω να επιδείξετε τον καλύτερο σας εαυτό! 》 σχολίασε ενθουσιασμένη λαμβάνοντας τις διαβεβαιώσεις τους πως όλα θα ειναι όπως τα εχει ονειρευτεί .

Ύστερα αφου άλλαξε βιαστικά βγήκε στο φουαγιέ οπου περίμενε Μιράντα ανυπόμονη « Όλα καλα κοριτσάκι μου καταλήξατε ; » ρώτησε κάπως τυπικά.

Απόλυτα ικανοποιημένη χαμογέλασε πλατιά «Τελειώσαμε μητέρα ολα ειναι υπέροχα! Θα μοιάζει με παραμύθι ο γάμος μας !!»

《Μονο που τα παραμύθια δεν εχουν ολα καλό τέλος!》 Ψέλλισε μεσα απο τα δόντια της προφητικά.

Μακάρι ολα να φάνταζαν τοσο ονειρικά κι για τον Κρίστιαν οπου άκομη κι την τελευταία στιγμή πάλευε να περπατήσει σταθερά.

Ηταν ήδη ώρα για την καθημερινή πολύωρη φυσιοθεραπεία του ο γιατρός του ειχε υποσχεθεί μυστικά πως στον γάμο του θα στεκόταν επιτέλους όρθιος.

Αφου τα άκρα του είχαν δυναμώσει σημαντικά μάλιστα είχε καταφέρει να σηκωθεί αρκετές φορές μα δεν κατόρθωσε να σταθεί .

Σήμερα ξεκίνησε αποφασισμένος θα περπατουσε οπως πριν με οποιοδήποτε τίμημα δεν επέτρεπε στον εαυτό του να την παντρευτεί καθηλωμένος σε ενα καροτσάκι .
Αισθανόταν μια δυνατή έλξη για την μέλλουσα σύζυγο του κι γνώριζε πως αυτός ο γάμος είχε χαραγμένη ημερομηνία λήξεως εξαρχής .

Εφόσον δεν θα υπήρχαν δυνατοί δεσμοί μεταξύ τους ήταν αποφασισμένος να ζησει το ταξίδι εως οτου τελειώσει .

Μόνο τότε θα της ζητούσε να χωρίσουν κι θα συνέχιζε την ζωή του τουλάχιστον εως τοτε σίγουρα θα περνούσαν όμορφα τις νύχτες τους σαν ανδρόγυνο.

Στο μυαλό του έπλασε αμέτρητες φορές αυτή την στιγμή επιτέλους ειχε έρθει η ώρα να μετατρέψει τις φαντασιώσεις του σε πραγματικότητα σε λίγες μονάχα ώρες .

Κυριολεκτικά δεν κρατιόταν το σώμα του αντιδρούσε κι μόνον στην σκέψη .
Στην πραξη σαφώς ολα θα εμοιαζαν πιο ονειρικά αναλογίστικε ανυπόμονος ! .

Είχε ήδη νυχτώσει κι στο σπίτι των Άστον επικρατούσε το απόλυτο χάος οι γονείς της ετοίμαζαν το αποχαιρετιστήριο πάρτυ για την τελευταία της νυχτα ως εργένισσα.

Γι αυτο τον σκοπό ειχαν καλέσει ολους τους φίλους της να γιορτάσουν ολοι μαζί την χαρά της.

Η Μιράντα είχε κατα νου ενα σχέδιο με απωτερο σκοπο να καταφέρει να εμποδίσει αυτον τον γάμο λίγο πριν να τελεστεί.
Κάλεσε στο πάρτυ τον πρώτο μεγάλο έρωτα της Μαρίνας οσο σπούδαζε τον πολιτικό μηχανικό Ντρέικ Ρίτζ εναν ζεν πρεμιέ πραγματικό.

Η ομορφιά του έκοβε την ανάσα όλων των γυναικών ξέθαψε λοιπόν αυτήν την ιστορία από το παρελθόν γνωρίζοντας καλά πως ο Ντρέικ παρέμενε αθεράπευτα ερωτευμένος μαζί της .

Ήλπιζε πως θα κατόρθωνε να της αλλάξει γνώμη τελευταία στιγμή .

Όλοι οι καλεσμένοι ειχαν καταφθάσει κι περίμεναν εναγωνίως την οικοδεσποτρια για να αρχισει η γιορτή .

Ο Ντρέικ που αποτελούσε την επιτομή της γοητείας στεκόταν ανυπόμονος στην άκρη της σκάλας.
Μιας κι ειχε σκοπό να την συνοδεύσει στον κήπο οπου θα λάμβανε χώρα η δεξίωση .
Βήματα ακούστηκαν από κάπου στο βάθος ρυθμικά σταθερά βήματα που την οδηγούσαν πίσω στην αγκαλιά του.

Ξεπρόβαλε επιτέλους λαμπερή σαν ήλιος φορούσε λευκό κοντό φουστάνι με βαθύ ντεκολτέ κι ψηλοτάκουνα πέδιλα σε μαύρη απόχρωση .

Όλοι οι παρευρισκόμενοι έμειναν έκθαμβοι με την αστείρευτη ομορφιά της που πήγαζε απο μέσα.

Χαμογελούσε δειλά αρκετά μαγκωμένη κι μαζεμένη αφου δεν αναγνώριζε κανέναν από τους καλεσμένους.

Βέβαια όλοι τους ήταν ενήμεροι για την αμνησία ετσι ώστε να μην την πιέσουν να θυμηθεί .

Κατεβηκε με αργά αμήχανα βήματα τα σκαλιά την στιγμή που ο Ντρέικ πετάχτηκε εμπρός φράζωντας τον δρόμο .

Γοητευμένος της έτεινε το χέρι του με ευγένεια τον παρατηρήσε μπερδεμένη για μερικά δευτερόλεπτα κι έπειτα τον προσπέρασε με ευκολία αδιαφορώντας για την ευγενική του υπόδειξη .

Καθώς περπατούσε προς τους υπόλοιπους καλεσμένους εκείνος επίμονα την άδραξε απαλά απο το μπράτσο .
«Μαρινα δεν συνηθίζω να με αγνοούν » ψιθύρισε ενοχλημένος .

《Τι ακριβώς θέλετε κύριε δεν σας γνωρίζω !》

《Αποκλείεται αγάπη μου..εχω αφήσει σημάδια ανεξίτηλα στην ψυχή σου ! Πάψε να προσποιείσαι πως αγαπάς κάποιον άλλον και έλα να φύγουμε μαζί !》..