[...]

Οι ώρες κυλούσαν βασανιστικά αργά στο σπιτικό των θετων γονέων της. Το χαμόγελο της στόλιζε όπως πάντα το πρόσωπο της ενώ το ντύσιμο της επιβλητικό όπως πάντα. Έναν ακόμα άντρα που αγαπούσε και δεχόταν στην ζωή της ήταν ο θετός πατέρας της. Ήταν ένας άντρας που στάθηκε βράχος δίπλα της ακόμα και μετά τα τόσα ξέσπασμα της. Ένα άτομο που κόλλησε ένα ένα τα σπασμένα κομμάτια της ψυχής της μαζί με την παιδοψυχιατρο. Όμως, όπως όλοι ξέρουμε αν κάτι σπάσει και ξανά κολλήσει πάντα θα φαίνονται οι ρωγμές του όπως ακριβώς συνέβαινε και με την ψυχή της.

Το κουδούνι του σπιτιού ήχησε τόσο ξένο στα αυτιά της αυτή τη φορά. Ήξερε ή μάλλον ένιωθε πως πίσω από την πόρτα θα ήταν ο μέλλον σύντροφος της το άτομο που οι γονείς της είχαν επιλέξει να της γνωρίσουν.

«Καλως ήρθες παλικάρι μου.» άκουσε την τρυφερή φωνή της μητέρας της να λέει.

«Καλώς σας βρήκα.» απάντησε και μαζί με τους γονείς της Φρεγιας οδευσαν προς το σαλόνι.

«Γλυκειά μου από εδώ είναι ο Δαβίδ, εργάζεται αρκετό καιρό στο γραφείο του πατέρα σου. Έτσι ο πατέρας σου σκέφτηκε να τον καλέσει για δείπνο.» σχολίασε χαμογελώντας πλατιά. «Από εδώ είναι η κόρη μας η Φρέγια!» πρόσθεσε όλο καμάρι.

«Χαίρομαι που σε γνωρίζω από κοντά Φρέγια. Ο πατέρας σου μιλάει διαρκώς για σένα στο γραφείο. Η κοπέλα σήκωσε και κοίταξε τον άντρα απέναντι της ήταν λίγο πιο κοντός από τον πατέρα της με λίγες παραπανισιες αναλογίες όμως το πρόσωπο του ήταν γλυκό καθώς της χαμογελούσε γλυκά. Ήταν ένας άντρας θησαυρός που λίγες γυναίκες θα παρατηρούσαν καθώς την σήμερον ημέρα περισσότερο μετράει το εξωτερικό περίβλημα του ανθρώπου.

«Και εγώ χαίρομαι...» ψέλλισε ενώ δειλά δειλά έτεινε το χέρι της προς τον άγνωστο άντρα.

«Κάθισε αγόρι μου.» λέει η μητέρα της καθώς έσπρωχνε ελαφρά τον νεαρό να καθίσει δίπλα στην κόρη της. Με έναν άντρα τόσο κοντά της ένιωθε σταδιακά τον αέρα να λιγοστεύει ενώ τα μάτια της είχαν βουρκωσει ελάχιστα. Ο Δαβίδ γύρισε ελάχιστα και την κοίταξε μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσει ότι η κοπέλα δίπλα του ήταν έτοιμη να κλάψει. Αντανακλαστικά γύρισε προς το μέρος της κοιτάζοντας ανήσυχα.

«Μπορείς...να καθίσεις λίγο...πιο πέρα...» ψέλλισε απαλά η κοπέλα καθώς αγκομαχουσε να κρατήσει σταθερή την ανάσα της.

«Ναι ναι...φυσικά...» απαντάει κατακόκκινος από ντροπή καθώς συνειδητοποιήσε πως υπεύθυνος για την αντίδραση της ήταν αυτός. Μήπως μύριζε; Δεν της άρεσε η παρέα του; Συχνά είχε άσχημες αντιδράσεις από γυναίκες αλλά μια τέτοια αντίδραση πρώτη φορά έβλεπε στην ζωή του. Απομακρύνθηκε ντροπιασμένος με διάφορες σκέψεις να βασανίζουν το μυαλό του γκρεμίζοντας για ακόμα μια φορά την αυτοπεποίθηση του. Ήθελε όσο τίποτα να αγαπήσει και να αγαπηθεί από κάποια κοπέλα.

Καθ'όλη την διάρκεια της βραδιάς ο Δαβίδ δεν ήταν τόσο ομιλητικός γεγονός που έπεσε γρήγορα στην αντίληψη της νεαρής ψυχιάτρου. Το βλέμμα της παρατηρούσε σαν θήραμα τον άντρα απέναντι του προσπαθώντας να καταλαγιάσει την περιέργεια της και να καταλάβει γιατί είχε αλλάξει τόσο απότομα η συμπεριφορά του. Το πρόσωπο Δαβίδ από την ώρα που απομακρύνθηκε από κοντά της είχε μια απαλή ροζέ χρώση κάτι που έγινε γρήγορα αντιληπτό.

«Με τι ασχολείσαι;» τον ρώτησε η γυναίκα χωρίς να μπορεί να ελεγχξει την περιέργεια της. Ήθελα να μάθει τι βασάνιζε στην ψυχή του. Μπορεί να είχε τις δικές τις φοβίες όμως, πάντα ήθελε να βοηθάει τα άτομα που την είχαν ανάγκη ανεξαρτήτως του φύλου τους. Ο άντρας ξαφνιασμένος σήκωσε το κεφάλι του και την αντίκρισε ένιωθε ακόμα ντροπιασμένος.

«Είμαι... λογιστής.» απάντησε λακωνικά και έστρεψε πάλι την προσοχή του στο πιάτο που είχε μπροστά. Μόνο το φαγητό δεν την κρίνει σκέφτηκε και μια δόση πίκρας κατάκλυσε ο κορμί του.

«Α πολύ ενδιαφέρον...» απαντάει δαγκώνοντας νευρικά τα χείλη της έπρεπε να σκεφτεί κάτι για να της ανοίξει την πόρτα της ψυχής του. Έδειχνε πολύ θλιμμένος. «Θα ήθελες να περάσεις αύριο από το γραφείο μου για να πάμε για έναν καφέ;» προσθέτει γρήγορα σφίγγοντας το χέρι της απαλά κάτω από το τραπέζι.

Ο άντρας την κοίταξε ξαφνιασμένος μα συνάμα δύσπιστος. «Όχι ευχαριστώ...δεν νομίζω πως θα θέλατε να βγείτε μαζί μου.» σχολίασε πίκρα.

«Θα έρθει γλυκειά μου αύριο θα του δώσω όλη μέρα άδεια.» απαντάει ο πατέρας της διακόπτοντας την κόρη του.

Το υπόλοιπο βράδυ κύλησε ομαλά με τον πατέρα της Φρεγιας να μιλάει με τον Δαβίδ ενώ η κόρη του παρατηρούσε τις κινήσεις του νεαρού άντρα απέναντι της γεγονός που τον έκανε να νιώθει εντελώς γυμνός κάτω από το διαπεραστικό βλέμμα της.

«Είσαι χαρούμενος με την ζωή σου;» ψελλίζει κάνοντας τον να γυρίσει ξαφνιασμένος να την αντικρίσει.

«Τι... εννοείς;»

«Αν σου αρέσει η ζωή σου όπως είναι τώρα.»

«Ναι...μπορώ να πω πως μ' άρεσει έχω μια δουλειά και μπορώ να συντηρήσω τον εαυτό μου.» ψελλίζει προσέχοντας την επιλογή των λέξεων του. 

«Αυτό δεν είναι ζωή...» απαντάει δίχως να πάρει τα μάτια της από πάνω του.

«Αυτή όμως είναι η δική μου πραγματικότητα. Δεν έχω τίποτα να χάσω ούτε και να κερδίσω γιατί η κοινωνία στην οποία ζούμε και αναπνέουμε είναι σκληρή. Αν δεν είσαι μοντέλο η τύχη δεν σου χαμογελά.» είπε εκνευρισμένος και άφησε το πιρούνι πάνω στο τραπέζι. «Τι προσπαθείς να κάνεις;» προσθέτει αγανακτισμένος.

«Απλά θέλω να μάθω περισσότερα για σένα.» είπε γλυκά συνεχίζοντας να τον επεξεργάζεται. Ένιωθε ανασφάλεια, αυτό προσέδιδε όλη η στάση του σώματος του. Ήταν σφιγμένος και προσπαθούσε να κρύψει την αναστάτωση του.

«Δεν χρειάζεται να με λυπάσαι. Ξέρω την γνώμη σου για μένα.» σχολιάζει και σηκώνεται από το τραπέζι ρίχνοντας κατά λάθος το ποτήρι του. «Συγγνώμη...» ψέλλισε και έσκυψε να  μαζέψει κατακόκκινος τα κομμάτια του γυαλιού.

«Δεν πειράζει αγόρι μου. Θα τα μαζέψω εγώ.» είπε απαλά η Φρόσω χαμογελώντας του καθησυχαστηκα.

«Εγώ...πρέπει να φύγω... συγγνώμη...και πάλι συγγνώμη...» ψέλλισε και έφυγε γοργά από την τραπεζαρία. Η Φρέγια τον ακολούθησε αναστατωμένη από την εξέλιξη του δείπνου αυτού. Οι τύψεις καραδοκούσαν μέσα στο μυαλό της μην αφήνοντας την να ηρεμήσει. Χωρίς να το σκεφτεί έπιασε το μανίκι του μπουφάν του σταματώντας τον.

«Φρέγια...νομίζω με έχεις ντροπιάσει αρκετά. Δεν νομίζω να αξίζω τέτοια συμπεριφορά.» ψελλίζει συννεφιασμένος.

«Δεν...δεν είχα σκοπό να σε προσβάλλω εγώ απλά...»

«Απο την πρώτη στιγμή που κάθισα δίπλα σου η συμπεριφορά σου ήταν απαίσια.» φώναξε αντικρίζοντας την.

«Δεν έκανα ποτέ μου κάτι τέτοιο...» δηλώνει ελευθερώνοντας τον από το άγγιγμα της.

«Κάθισα δίπλα σου και η αντίδραση σου ήταν πέρα από κάθε φαντασία. Καμία γυναίκα δεν μου φέρθηκε ποτέ έτσι όσο και αν τους ενοχλούσε η παρουσία μου.» απαντάει ενώ το κάτω χείλος του άρχισε να τρέμει από την ένταση που κατέκλυζε το σώμα του.

«Τι;» ρωτάει και στο μυαλό της έρχονται τα λόγια που του είπε την στιγμή που κάθισε δίπλα της. «Είναι παρεξήγηση.» προσθέτει ανακουφισμένη που κατάλαβε τον λόγο του ξεσπάσματος του. «Δεν έχω κάποιο πρόβλημα μαζί σου...εγώ...εγώ...είναι προσωπικό αλλά δεν αφορά εσένα.» ξανά λέει γρήγορα. Το βλέμμα του ηρέμησε ενώ το σώμα του δεν έδειχνε τόσο σφιγμένο όσο πριν.

«Με τι έχει σχέση;» ρωτάει προσπαθώντας να μην την φέρει σε δύσκολη θέση.

«Η πηγή του κακού έχει ρίζες από τα παιδικά μου χρόνια. Εκείνα τα αθώα και αμέριμνα χρόνια για εμένα ήταν ένας σκέτος εφιάλτης. Στα λέω αυτά γιατί δεν θέλω να με... παρεξηγήσεις και επειδή νιώθω υπεύθυνη για ότι έγινε νωρίτερα.» ψιθυρίζει για να μην την ακούσουν οι γονείς της. Το βλέμμα του Δαβίδ πλέον είναι στοργικό απέναντι της ενώ ένα αχνό χαμόγελο στόλισε τα χείλη του.

«Θα πάρω το μυστικό σου στον τάφο μου.»

«Και...επίσης θα ήθελα να σε βοηθήσω με τα προβλήματα σου. Μπορεί να μην κατάφερα να ξεπεράσω τα δικά μου όμως, μπορώ να σε βοηθήσω...» παίρνει πάλι το λόγο ελπίζοντας πως αυτή την φορά ο Δαβίδ θα δεχόταν την βοήθεια της.

«Θα...δεχτώ μόνο αν με αφήσεις να σε βοηθήσω και εγώ. Μπορεί να μην έχω κάποιο πτυχίο όμως έχω άλλες πιο... λαϊκές και απλές μεθόδους να ξεπεράσεις τις φοβίες σου.» απαντάει με το ηθικό αναπτερωμένο στην συνομιλητρια του. «Σύμφωνοι;» προσθέτει τείνοντας το χέρι του. Κάπως έτσι οι δύο νέοι αποφάσισαν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον ενώ παράλληλα η μοίρα έπλεκε αργά έργα τους δρόμους τους.