πέμπτη 15/10

Πολύ φοβάμαι πως λέω ψέματα στον εαυτό μου. Πως δεν θέλω εγώ η ίδια να με ακούσω και πως δεν παραδέχομαι τα συναισθήματά μου. Απ' την άλλη ίσως και να μην ξέρω τι ακριβώς νιώθω, οπότε αυτό ίσως αιτιολογεί και κάπως τα ψέματα. Προσπαθώ να καλύψω τα κενά με ανακρίβειες.

Κάποιες μέρες, δεν ξέρω και τι να νιώσω. Κάθομαι λοιπόν αποχαυνωμένη και κοιτάω το ξύλινο ταβάνι μου. Μετράω τις σανίδες και χάνομαι λίγο. Σαν όταν είμαι άρρωστη και δεν έχω τι να κάνω ξαπλωμένη όλη μέρα. Μόνο που τότε ΠΡΕΠΕΙ να κάθομαι και να ξεκουράζομαι. Τώρα, χωρίς να είμαι ιδιαίτερα κουρασμένη, σε ένα τόσο κομβικό σημείο της ζωής μου, όταν πρέπει να τα δώσω ό λ α , εγώ απλώς υπάρχω.

Με λένε Καμίλα Μαρτίνεζ και αυτές είναι οι χαοτικές σκέψεις μου σε αυτό το θρυλικό τετράδιο - βιβλίο πρώτο.

τ έ λ ο ς  σ ε λ ί δ α ς  1

Σ η μ ε ί ω σ η:

Αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε τον Οκτώβρη του '20 *και ενώ περίμενα πως εκεί θα μείνει, η ζωή είναι πάντα εκεί να μας εκπλήσσει. 

Έχω να γράψω σχεδόν δύο χρόνια. Αυτό είναι το μόνο warning που θα βάλω. Τα υπόλοιπα πηγάζουν από τους φόβους που έχει κανείς για τη πραγματικότητα. Εξαιρούνται τα mental healthy άτομα. <3

*και το εξώφυλλο από τότε είναι και ο 16χρονος εαυτός μου αρνείται να το αλλάξει. (η τελεία ήταν για έμφαση).