Δεν ανήκω στον κόσμο. Κάτι με χωρίζει από τους άλλους ανθρώπους. Ίσως να είναι το γεγονός πως η ψυχή μου είναι φυλακισμένη.
Ίσως οι αθόρυβες μελωδίες του μυαλού μου να είναι αρκετά δυνατές για να προσέξω τα λόγια τους.
Κλαιω με δάκρια χρυσά για την χαμένη μου ψυχή.
Πληγώθηκα, πόνεσα, έπεσα, πέθανα.
Αναστήθηκα πάλι από τους νεκρούς, το κάνω πάντα.
Είμαι συνηθισμένη να ζω σε αυτόν τον φαύλο κύκλο.

Με το αριστερό μου χέρι αγγίζω την καρδιά μου ώστε να σιγουρευτώ πως υπάρχει ακόμα.
Δεν είναι σαν τις αλλες καρδιές, είναι μπλε. Συνεχίζει να είναι μπλε εδώ και πολύ καιρό.
Επιβιώνει πάντα και πολλές φορές αμφιβάλλω για την δύναμη της.
Τίποτα δεν μένει το ίδιο και νιώθω ασταθής.
Βρίσκομαι σε σένα ξύλο στη μέση της θάλασσας. Μπορώ να το αισθανθώ να γυρίζει.
Σιγά σιγά, νερό γεμίζει τα πνευμόνια μου.
Τα μάτια μου κλείνουν.
Όχι πια χρυσά δάκρια.

-Α